تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1817036015
هاآرتص: اسرائیلی بودن شرمآور است
واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: بین الملل > آسیای میانه و قفقاز - روزنامه اسرائیلی هاآرتص در تحلیلی بقلم گیدئون لوی با اشاره به فرارسیدن سالروز عملیات سرب گداخته و حمله اسرائیل به غزه ، یکسال گذشته را شرم آورترین سال برای اسرائیل دانست. به نوشته لوی ، امروزه بیش از گذشته اسرائیلی بودن شرم آور است ، زیرا در محاسبات نهایی جنگ که البته نمی توان آن را یک جنگ نامید و بلکه بایدآن را یک حمله وحشیانه خواند ، جایگاه بین المللی اسرائیل متحمل ضربه شدیدی شد که می توان بی تفاوتی اسرائیلی ها و چشم پوشی نسبت به آنچه در غزه روی داد را نیز به آن اضافه کرد. حتی کسانی که امروز این حمله را ضروری و درست تلقی می کنند، کسانی که معتقدند تنها با این حمله می شد از حملات موشکهای قسام جلوگیری کرد نیز نمی توانند بهای سیاسی و اخلاقی که اسرائیل به خاطر این خشونت پرداخته است را نادیده بگیرند. تصویر اسرائیل، البته نه از دید شهروندان اسرائیلی، بلکه از دید مردم جهان بسیار زشت تر از سال گذشته است. امروز یک اسرائیلی بودن بسیار شرم آور تر از گذشته است زیرا جهانیان ، بر خلاف اسرائیلی ها صحنه ها(ی جنگ ) را دیده اند. جهان هزاران تن از کشته شدگان و مجروحین را در خودروهایی دیده است که بین یک درمانگاه و یک بیمارستان بدون امکانات در یک منطقه محصور شده و ضعیف و در جایی که تنها یک ساعت با شهر پر رونق تل آویو فاصله دارد ، در رفت و آمد بوده اند ، منطقه ای که بی پناهان جایی برای فرار از زرادخانه های اسرائیل نداشتند. دنیا مدارس ، بیمارستانها ، آسیابها و کارخانه هایی را دیده است که با بیرحمی بمباران و منفجر می شدند. جهان کودکان سوخته و دودهای سفید بمب های فسفری را دیده است که مراکز مسکونی را در بر گرفته بود. جهانیان بهانه ها و دروغهای تبلیغی اسرائیل را نپذیرفتند و حاضر نشدند رنجها و مشکلات شهر سدیروت را با غزه مقایسه کنند. انها نپذیرفتند که اسرائیل ابرهای قارچ مانند بمب های فسفری را برای دفاع از خود بکار برده است و اینکه کشتار دهها پلیس در یک محل رژه قانونی بوده است ، و اینکه هشدار های تلفنی به مردم برای ترک خانه های خود ، اسرائیل را از مسئولیت جنایاتی که برای بمباران خانه های آنها صورت می گرفت، تبرئه کند. در ادامه این گزارش آمده است... جهان دیده است که جالوت اسرائیل با بیرحمی داوود فلسطینیان را نشانه گرفت. جهان برابری در کشتار را نظاره گر بود: یک اسرائیلی در برابر صد فلسطینی و جهان دکترین مخوف نیروهای دفاعی اسرائیل را می دانست که بر اساس آن برای جلوگیری از تلفات ، هر کاری را ممکن می دانستند. جهان می دانست که این بار قرار است دموکراسی در جایی برقرار شود که فاقد حق تعیین سرنوشت خود است ، مناطقی که ساکنان آن فاقد حقوق اولیه بشری هستند و آوارکان و فرزندان آنها در محاصره به سر می برند. به همین علت جهان با جدیت قابل توجیهی با ما برخورد کرد و حاضر نشد در مقابل ما سکوت کند و ما را ببخشد. جهان نظاره گر این بود که با وجود حوادثی که به وقوع پیوست ، اسرائیل با بی تفاوتی با این مسئله برخورد کرد. شهرهایی که در آن هیچ اعتراضی به وقوع نپیوست و کافه های تل آویو مملو از افرادی بود که به خوشگذرانی مشغول بودند. حتی خانواده های اسرائیلی هنگام بازدید از ارتفاعات اطراف غزه ، محل های اصابت بمب را به کودکانشان نشان میدادند. بعد ها جهان شاهد این بود که اسرائیل حتی حاضر نبود درباره آنچه انجام داده بود تحقیق و بررسی کند و انتقاد کنندگان را نیز به باد حمله میگرفت. جهان به زودی فراموش کرد که یک سال بعد ، چهار و نیم میلیارد دلاری که برای بازسازی غزه جمع آوری شد ، در زیرزمین های بانک های غزه راکد ماند چون اسرائیل با بازگردن گذرگاههای غزه برای تامین مصالح مورد نیاز مخالفت می کند و غزه را با خرابه هایش به سرنوشت خود سپرده است. غزه زخمهای خود را فراموش نکرده است ، نمی تواند آن را فراموش کند. بیش از سیصدو بیست و پنج هزار نفر خانه های خود را از دست دادند ، هزار و سیصد خانواده داغ دیده و هزاران نفری مجروح و معلول که از ترس و نگرانی ناتوان شده اند در غزه به سر می برند. در اولین سالگرد حمله به غزه و در مقابل چنین وضعیت اخلاقی و سیاسی نامطلوب ، اسرائیلی ها حداقل باید از خود سوال کنند آیا این ارزش را داشت. با این حال اسرائیل در اولین سالگرد حمله به غزه بیشتر به آینده نمایندگان پارلمانی مانند الی آفلالو می اندیشد تا آینده سیاسی و اخلاقی اسرائیل. احساس شرم و یا بدون احساس شرم ، مهم این است که اسرائیلیها فعلا احساس خوبی نسبت به خود دارند.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 329]
-
گوناگون
پربازدیدترینها