تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان میشوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1833281817
هفت رنگش ميشود هفتاد رنگ!
واضح آرشیو وب فارسی:نیک صالحی: هفت رنگش ميشود هفتاد رنگ! جام جم آنلاين: ما مردم خاطرههاي مشتركيم. هنوز آفتاب نزده كه راديو، اهل خانه را بيدار ميكند. صدايي آشنا پشت فضاي ذهنمان تكرار ميشود؛ همان صدايي كه هشدار مي‌دهد چند دقيقه مانده تا آفتاب از پشت سياهي‌ها سر بزند و تا اذان راهي نيست... ما مردم خاطرههاي مشتركيم. هنوز آفتاب از رمق نيفتاده كه بوي نان تازه در خانه مي‌پيچد. كسي يك جزء قرآن را با ترتيل مي‌خواند. صدايي، يك روز روزه‌داري را در ذهنمان مرور ميكند. آوازي، زمزمه دعاهاي بي‌تابمان ميشود. تا اذان راهي نيست... در خاطرات مشترك ما، اختلافي بين نسل‌ها نيست. ما سال‌هاست كه با خاطرههاي مشتركمان روزه مي‌گيريم و افطار مي‌كنيم. خاطرههاي مشترك ما چيزي بيشتر از پرچم سه رنگ و زبان مشترك است. خاطرات ما رو به يك قبله و كنار يك سفره شكل مي‌گيرند. دعاهايمان را يك رنگ مي‌كنيم و حرفمان را يكي. هر سحر و هر غروب، خاطرات ما بوي نان و پنير، بوي خرما و گردو و بوي ربنا و دعاي سحر مي‌دهند. دوست داريم سفره‌مان با حضور مهمان پربركت شود و در پذيرايي از مهمان سنگ تمام مي‌گذاريم. ماه رمضان، فرصت شريك شدن در ثواب روزه ديگران است، اما واي از زماني كه افراط دامن جماعت روزه‌دار را بگيرد. افطاري دادن سنت است، درست همان طور كه وليمه دادن و عقيقه كردن و خلاصه هر مراسم مذهبي و سنتي ديگري كه با دور هم غذا خوردن ارتباطي دارد. براي ايراني‌ها، اين طور سنت‌ها جدي‌تر از سنت‌هاي ديگرند. ايراني‌ها دور هم بودن را دوست دارند و از هر فرصتي براي كنار هم بودن استفاده مي‌كنند. در آيين ايراني، مهمان حبيب خداست و پا كه به خانه مي‌گذارد، به هر بهانه‌اي سفره‌اي مقابلش پهن مي‌كنند و خم و راست مي‌شوند و از اينكه او از سفره‌شان لقمه‌اي بردارد، احساس لذت و رضايت مي‌كنند. درباره افطاري دادن اين احساس در ايراني‌ها چند برابر است. در روايت‌ها درباره ثواب افطاري دادن به روزه‌داران توصيه‌هاي فراواني شده است. در روايات چنان به افطاري دادن سفارش شده كه از روزه مستحبي اهميت بيشتري دارد. در روايتي از امام موسي بن جعفر(ع) آمده است كه: «افطاري دادن به برادر روزه‌دار، از روزه‌داري بافضيلت‌تر است.» يعني هرچند افطاري دادن هرگز جاي روزه واجب را نمي‌گيرد، اما گاهي ثواب افطاري بيشتر است. امام صادق(ع) هم درباره ثواب افطاري‌دادن فرموده است: «كسي كه مؤمني را افطاري دهد، كفاره يك سال گناه او شمرده ميشود و كسي كه 2 مؤمن را افطاري دهد، بر خداوند است كه او را وارد بهشت كند.» به خاطر همين است كه با شروع ماه رمضان، خانواده‌ها در افطاري دادن از هم سبقت مي‌گيرند و بازار مهماني‌هاي خانوادگي و اداري حسابي گرم است. در تعاليم اسلامي، يكي از حكمت‌هاي روزه، شريك شدن در سختي‌هاي زندگي كساني است كه در اداره زندگي‌شان بخصوص ضروري‌ترين چيز يعني تامين غذا با دشواري روبه‌رو هستند، افطاري دادن هم با در نظر گرفتن همين قشر از اجتماع توصيه شده است. با شروع ماه رمضان آن چيزي كه بيشتر از هر چيز به نظر مي‌رسد، رواج سنت افطاري دادن به اقوام است، در حالي كه روزه به عنوان يك عبادت واجب بر جنبه‌هاي انسان‌ساز فردي و جمعي گوناگوني در جامعه تاكيد دارد. روزه مي‌خواهد انسان‌هايي بسازد كه در عين اينكه از نظر دروني به تقويت خودشان مي‌پردازند، قناعت را تمرين مي‌كنند و تلاششان اين است كه شرايط قشرهاي مختلف اجتماع را درك كنند. اما مهماني‌هاي افطار اين سال‌ها، سفره‌هاي رنگيني هستند كه رنگ‌هاي هر سفره از تعداد انگشتان 2 دست هم بيشتر است. سفره‌هاي 70 رنگ حاجيه خانم و جاج آقا هر دو بالاي 70 سال دارند و با 5 تا بچه و داماد و عروس و نوه‌ها كه هر كدام صاحب خانه و زندگي هستند، تعدادشان بيشتر از 30 نفر است. اگر خواهر و برادر‌هاي خودشان را هم با بچه‌ها و دامادها و عروس‌ها حساب كنند، فاميل بزرگي هستند كه سالي چند بار دور هم جمع مي‌شوند و مهم‌ترين بهانه اين دور هم جمع شدن غير از عروسي و خداي نكرده عزا، مراسم افطاري است. حاج آقا و حاج خانم در فاميل از همه بزرگ‌ترند و افطاري دادن‌ها از آنها شروع ميشود و هيچ‌كس را هم نمي‌توانند از فهرست حذف كنند. قبلا كه حاج خانم جوان‌تر بود و سالم‌تر، مهماني‌هاي افطار را كم‌كم و در طول ماه رمضان برگزار مي‌كرد، اما حالا كه ديگر جسمش ياري نمي‌كند، مهماني را يكجا برگزار ميكند: «2 سال است كه افطاري‌ها را بيرون خانه مي‌گيريم. اين باعث شده كه دوست و آشناها و همسايه‌ها هم به جمع اضافه شوند و در نتيجه 100 نفري هستيم. ما بزرگ‌تريم و همه از ما توقع دارند. براي افطاري غير از خرده‌ريزهاي رايج مثل نان و پنير و شله‌زرد، آش و سوپ و دو نوع غذا هم سفارش مي‌دهيم كه با هزينه جا، چيزي حدود 2 ميليون تومان ميشود.» اين رقم البته براي حاج آقا رقم زيادي نيست، چون او مغازه فرش‌فروشي دارد و اين رقم را مي‌گذارد به حساب ثواب صله‌رحم و افطاري. اما براي جوان‌ترهاي خانواده كه وظيفه خودشان مي‌بينند اين مهماني را جبران كنند، رقم سنگيني است. خيلي از آنهايي كه مي‌خواهند سنگ تمام بگذارند، سفره‌هاي خانگي به چشمشان نمي‌آيد و اين سال‌ها كه در رستوران‌هاي مختلف وعده مخصوص افطار جاي ويژه‌اي پيدا كرده، تجربه افطاري دادن بيرون خانه حسابي رواج دارد. بين رستوران‌هاي مختلف هم در ارائه منوي مخصوص افطار رقابت هست. بعضي جاها با چاي و نان و پنير افطاري را برگزار مي‌كنند و بقيه كار را با غذاهاي مرسوم خودشان تمام مي‌كنند، بعضي جاها هم مجموعه متنوعي دارند. آقاي «ب»، به خاطر ويژگي‌هاي شغلش كه يك كار تجاري است، هر روز با تعداد زيادي از آدم‌ها قرار ملاقات دارد كه در ماه رمضان خيلي از اين قرارها به موقع افطار موكول ميشود. او در تجربه چند ساله‌اش بيشتر جاهايي را كه افطاري خوب و مخصوص مي‌دهند، شناخته است: «منوي افطار از غذا جدا محاسبه ميشود. افطاري ساده به اضافه يك سوپ يا آش حدود 6000 تومان است و بعد معمولا يك غذاي اصلي با مخلفات سفارش داده ميشود كه آن هم بسته به نوع غذا متفاوت است.» افرادي كه امكان پذيرايي از مهمان را در خانه ندارند، از اين گزينه استفاده مي‌كنند و بسته به ظرفيت رستوران مهمانان مورد نظرشان را دعوت مي‌كنند، هرچند اين كار تنها براي پايبندي به سنت افطاري دادن انجام نمي‌شود و رقابت حرف اول را مي‌زند و البته هر سال داستان‌هايي از مهماني افطار چهره‌هاي مشهور ورزشي، هنري و... به گوش مي‌رسد كه همه در رستوران‌هاي مشهور و گرانقيمت برگزار شده‌اند. سيده‌انسيه كياموسوي، كارشناس مذهبي مي‌گويد: «هدف از اين مهماني‌ها و افطاري‌ها، علاوه بر شاد كردن مومنان بخصوص فقرا، ايجاد انس و هماهنگي و اتحاد بين مسلمانان است؛ اما اگر سفره‌هايي كه هنگام افطار گسترده ميشود براي خودنمايي و چشم و همچشمي باشد و بي‌توجه به درماندگان و فقرا برگزار شود، جز گناه و دوري از حقيقت ثمري ندارد.» بركت افطار در سطل‌هاي زباله ماه رمضان كه شروع ميشود، بين كارمندان پچ‌پچ راه مي‌افتد كه بالاخره تاريخ افطاري اداره كي است و اگر افطاري برگزار شود، چه مي‌دهند. در خيلي از اداره‌ها رسم است كه كاركنان آن اداره را به مراسم افطار دعوت كنند. اين مراسم گاهي با حضور كاركنان همه بخش‌ها برگزار ميشود و گاهي هم گزينشي است. رضا ج درباره تجربه‌اش از حضور در افطاري‌هاي اداري مي‌گويد: «به هرحال كسي از اينكه در مراسم افطاري شركت كند، بدش نمي‌آيد؛ اما رسم بدي كه در محل كار من هست اين است كه در مراسم تبعيض وجود دارد، يعني كارمندان معمولي را با مديران يكجا دعوت نمي‌كنند و اين طور كه خبر مي‌رسد، افطاري‌ها هم با هم فرق ميكند و افطاري مديران رنگين‌تر است. اين قضيه علاوه بر اينكه حس بدي در كارمندان ايجاد ميكند، بي‌احترامي به روزه‌داران است.» يكي از حكمت‌هاي روزه، شريك شدن در سختي‌هاي زندگي كساني است كه در اداره زندگي‌شان بخصوص ضروري‌ترين چيز يعني تامين غذا با دشواري روبه‌رو هستندروايت‌هاي ديگري هم از اين نوع افطاري‌ها هست. اين روايت را مهديه غفراني مي‌گويد: «افطاري جايي كه من در آن كار مي‌كنم، بسيار مفصل است؛ چون مجموعه بزرگي هستيم. مهمان‌ها در شب‌هاي مختلف دعوت مي‌شوند. روي هر ميز كه از قبل چيده شده، مقدار زيادي لوازم افطار هست كه چند برابر اشتهاي مهمان‌هاست. بعد هم كه غذا مي‌آورند، مي‌تواني بين چند نوع غذا انتخاب كني.» تا اينجاي كار شايد چندان تعجبي نداشته باشد؛ اما نكته دردناك ماجرا موقع جمع‌آوري ميزهاست: «من 2 سال است كه در اين مراسم شركت مي‌كنم. هر دو سال خودم شاهد بوده‌ام كه چطور غذاهاي دست نخورده را همراه ميوه‌هاي سالم و بسته‌هاي باز نشده پنير و كره و مربا در سطل آشغال مي‌ريزند. خود من وقتي از يكي از خدمه پرسيدم چرا اين كار را مي‌كنيد، جواب داد كه به ما گفته‌اند كل باقيمانده‌ها را دور بريزيم. آخر اين چه ثوابي است كه به گناه اسراف آلوده ميشود؟» سيده انسيه كياموسوي درباره اسراف در مهماني‌هاي افطار مي‌گويد: «اسراف، گناه بزرگي است و در ماه رمضان بزرگ‌تر. تعاليم ديني و اصول روشن روزه‌داري بر اين تاكيد مي‌كنند كه فرد قناعت پيشه كند و دسترسي‌اش را به طور خودخواسته به خوراكي‌ها كم كند، اما اگر قرار باشد در اين مهماني‌ها خلاف ارزش‌هاي روزه اسراف حاكم شود، از هدف‌هاي انسان‌ساز روزه دور مي‌شويم، بخصوص اگر اين كار از طرف نهادهاي عمومي و رسمي انجام شود، قبح بيشتري دارد. به جاي دور ريختن غذاها بايد زمينه‌اي فراهم شود كه افراد نيازمندتر از اين سفره‌ها بهره‌مند شوند.» نيازمندان فراموش شده در حديثي از امام حسن عسكري(ع) آمده است: «خداوند روزه را واجب كرده تا آدم بي‌نياز، طعم گرسنگي را بچشد و در نتيجه به مستمند و فقير مهرباني كند.» اما در ميان خيلي از روزه‌داران، نيازمندان فراموش شده‌اند. نمونه‌اش خانواده صدري، فاميل بزرگي هستند و از روز اول ماه رمضان، تقويم خانواده آنها از مهماني‌هاي دعوت شده پر است. خانم صدري مي‌گويد: «بعضي‌ها در خانواده اصلا فرصت افطاري دادن پيدا نمي‌كنند و بقيه هم از قبل نوبتشان را رزرو مي‌كنند. بين خانم‌هاي فاميل هم رقابت سختي برپا ميشود.» او توضيح مي‌دهد كه خانم‌ها بخصوص جوان‌ترها چطور هر سال فهرست غذاها را بلند‌تر مي‌كنند و روش‌هاي تازه‌اي براي چيدن ميز و سفره ابداع مي‌كنند: «سبزي خوردن را بايد طور خاصي تزئين كرد و بايد هم چاي باشد هم شير و هم قهوه. سوپ ، آش ، فرني و شله‌زرد. پنير و گردو و انواع مربا. براي شام هم انواع برنج و خورش و گوشت و مرغ. بعضي از خانم‌هاي فاميل هر سال ظرف‌هاي افطار را هم عوض مي‌كنند كه تكراري نباشد. دستور غذاها هر سال عوض ميشود. سوپ‌هاي جديد و برنج با ادويه تازه.» برگزاري اين مراسم پرزرق و برق حاشيه‌هايي هم دارد و آن عبارت است از فراهم كردن انواع شيريني‌ها با محوريت زولبيا و باميه و گونه‌گونه ميوه‌هاي فصل كه براي مهمان‌ها قدرت حركت باقي نمي‌گذارد! فكر مي‌كنيد هزينه چنين افطاري براي هر خانواده چقدر است؟ آقاي صدري به نيابت از بقيه جواب مي‌دهد: «هرسال با توجه به گراني بيشتر ميشود. سال قبل براي هر نفر 30 هزار تومان خرج شد.» سيده‌انسيه كياموسوي مي‌گويد: «احترام گذاشتن به مهمان پسنديده است و حتي بزرگان دين و ائمه هم هر وقت مي‌خواستند از مهماني پذيرايي كنند، بهترين خوراكي‌ها را جلوي او مي‌گذاشتند؛ اما اين كار با تبذير متفاوت است. ما در عين حال مي‌بينيم كه خود امامان ما براي افطاري ساده‌ترين غذاها را مي‌خوردند و روايت مشهور از اميرالمومنين(ع) اين است كه او هرگز با دو نوع غذا افطار نمي‌كرد. هرچند الان توقع نداريم كه كسي تا اين حد مقيد باشد؛ اما نبايد كار به حد افراط برسد.» در مهماني‌هاي باشكوه افطاري معمولا جايي براي نيازمندان نيست. كياموسوي معتقد است: «فكر نمي‌كنم در چنين مهماني‌هايي كسي به ياد نيازمندان بيفتد. البته مهماني‌هاي خانوادگي جاي خود را دارد و صله رحم به حساب مي‌آيد؛ اما زرق و برق و تجمل اين مهماني‌ها نبايد باعث شود كه هدف اصلي از برگزاري‌شان چشم و همچشمي با ديگران باشد. چشم و همچشمي آفت روابط اجتماعي است و بخصوص در مسائل مذهبي اثر بدتري دارد، چون با ماهيت معنوي آن در تضاد است.» در حالي كه برگزاركنندگان مهماني‌هاي باشكوه افطاري، معمولا از حال همشهريان و بستگان نيازمندشان غافل مي‌شوند، براي كامل شدن اين عبادت بزرگ اسلامي، از قبل تا بعد از ماه رمضان، تعاليم ويژه‌اي وجود دارد. به گفته خانم موسوي، در حالي كه اسلام تاكيد ميكند كساني كه موفق نشده‌اند روزه‌هاي سال قبل خود را بگيرند، كفاره آن روزه‌ها را به نيازمندان بدهند و در حالي كه در روز عيد فطر، اولين قدم هر مسلمان پرداخت زكات فطريه به نيازمندان است، بيش از پيش به اهميت توجه به نيازمندان و خودداري از اسراف در طول ماه رمضان پي مي‌بريم.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: نیک صالحی]
[مشاهده در: www.niksalehi.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 1140]
-
گوناگون
پربازدیدترینها