واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: فرهنگ - «تریو» نمایشی است که میکوشد مخاطب را درگیر پرسشهای مختلفی کند و گاهی به صورت تعمدی از پاسخ دادن به این پرسشها فرار کند. آیه کیانپور: در سومین روز از بیست ونهمین جشنواره تئاتر فجر نمایش «تریو» به طراحی و کارگردانی احمد کچهچیان در بخش تجربههای نو در کارگاه نمایش مجموعه تئاتر شهر به صحنه رفت. احمد کچهچیان از هنرمندان جوان و خلاقی است که طی چند سال گذشته آثار نمایشی متفاوتی را به اجرا در آوردهاست . آنچه بیش از هر چیزی در این نمایش به چشم میخورد، تلاش کارگردان برای ایجاد فضا سازی است. او از تمامی عناصر از موسیقی، صحنه، لباس و حتی شیوه بازیگری، برای ایجاد اتمسفر و فضای مناسب متن نمایشی استفاده کردهاست. فضای تلخ ،سرد وتا حدودی دلهره آور نمایش از همان ابتدا بر تماشاچی تأثیر میگذارد و به تدریج او را با خود همراه میکند. اگرچه استفاده ازعناصری چون پروجکشن و نریشن، در اجرهای مدرن نمایشی امروز ما به امری عادی وتکراری تبدیل شده، اما کچهچیان از این عناصر نه برای پر کردن صحنه که کاملا درارتباط با فضای کلی اثر والقاء آن به تماشاچی بهره گرفته و میتوان گفت تا حد زیادی در این باره موفق بوده است. «تریو» در عین دوری گزینی از قصهگویی به شیوهای مدرن روایتگر داستانی است که از لابلای تصاویر و نریشن به تماشاگر منتقل میشود. با شروع نمایش، تماشاگر با موجی از سوالهای تکرار شونده وبی وقفه روبرو میشود که متن و اجرا در جاهایی میتواند او را درگیر یافتن جواب این سوالها کند . متن نمایش که توسط فواد مخبری نوشته شده، به شیوه ای نو مدام تماشاگر را درگیر چالش میکند، چالشی که به نظر میرسد در جاهایی به عمد مخاطب را از رسیدن به جوابی مشخص ویا پیدا کردن خط داستانی دور میکند. به هر حال قصه، قصه سادهایست، با نگاهی پیچیده .قصه ای که شبیه واگویههای بسیاری از همه ماست و این شباهت شاید یکی از دلایل موفقیت ویا دلچسب بودن این نمایش است. تریو شاید در نگاه اول نمایشی متکبرانه به نظر بیاید، اما مخاطب هوشمند با کمی دقت میتواند به غم پنهان وآشنای آثر دست یابد. سه زن سپید پوش درتاریکی نامشخص وتوده وار صحنه به ایفای نقش میپردازند. مخاطب با هر کدام به نوعی همراه میشود و گاهی این سه را یکی می بیند. بازیها یکدست ودر لحظاتی بسیار درخشانند و کارگردانی به همراه هماهنگ بودن طراحی لباس وموسیقی کل اجرا را به اثری قابل قبول تبدیل کرده است. در تریو به ندرت کلامی از بازیگران می شنوید، ولی نگاه ومیمیک بازیگران به خوبی از پس دشواریهای بازیگری در چنین متنی بر آمده است .در جاهایی ناهماهنگی ویا افت ریتم به چشم می خورد که با توجه به کمبود وقت وامکانات در اجراهای جشنوارهای امری طبعیی است.از احمد کچه چیان پیش از این نمایشهایی چون «افسون معبد سوخته» و«طهران 86» به روی صحنه رفته است. 52
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 286]