محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1844990446
پیش بینی روابط ایران و آمریکا در سال 90
واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: سیاست > دیپلماسی - میزگرد پیش بینی روابط ایران و امریکا در سال 90 چند روز مانده به پایان سال در کافه خبر برگزار شد. مینا علی اسلام: ماه‌های پایانی سال 89 شرایطی را پیش روی تهران و واشنگتن قرار داده است که اهمیت نفوذ و نقش آفرینی هر یک را در تحولات منطقه ای به نوعی تعیین کننده کرده است و در این میانه جای تردیدی باقی نمی ماند که بررسی چشم اندازی از روابط ایران و امریکا در سال 90 بسیار ضروری است. دکتر ابراهیم متقی، استاد علوم سیاسی دانشگاه تهران، دکتر کیهان برزگر عضو هیات علمی واحد علوم و تحقیقات دانشگاه آزاد اسلامی و معاون بین الملل مرکز پژوهش‌های علمی و مطالعات استراتژیک خاورمیانه و دکتر سید محمد مرندی رئیس گروه مطالعات آمریکای شمالی در دانشگاه مطالعات جهان دانشگاه تهران در گفت و گوی کافه خبر که هفته گذشته برگزار شد درباره روابط ایران و امریکا در دهه هشتاد و پیش بینی شان از روابط تهران و واشنگتن سخن گفتند. آنچه در ادمه می آید بخشی از این گفت و گو است. مشروح این میزگرد را می توانید در ویژه نامه نوروزی خبرآنلاین بخوانید. با آنکه پیش بینی تحولات سال جدید در روابط تهران و واشنگتن دشوار است اما به نظر می رسد که برخی نشانه ها می تواند در این پیش بینی کمک کننده باشد. ارزیابی شما از فضای روابط ایران و امریکا در سال جدید با محوریت بحث هسته ای ایران چیست؟متقی: به طور کلی در رابطه با فعالیت های هسته ای ایران در امریکا چند نگاه کاملا متفاوت وجود دارد؛ یکسری مجموعه ها بحث مربوط به خلع سلاح هسته ای را مطرح کردند. این مجموعه های اعتقاد دارند که هرگونه قابلیت یابی هسته ای ایران زمینه های لازم را برای ناامنی کل جهان ایجاد می کند. آنها توصیه می کنند که امریکا باید در فرایندی ایفای نقش کند که ایران در بازی کشمکش در لبه پرتگاه قرار گیرد. یعنی فشارها به گونه ای علیه ایران افزایش پیدا کند که ایران چاره ای نداشته باشد که یا سیاست های امریکا را بپذیرد یا در فضای درگیر شدن قرار گیرد. یکسری مجموعه های دیگر هم هستند که طرفداران خاص خود را در سیاست گذاری امریکا دارند و معتقدند که هسته ای شدن ایران و اینکه ایران قابلیت های هسته ای نظامی را هم بدست آورد، تهدیدی برای نظام بین الملل محسوب نمی شود بلکه ایران را در یک فضای مسئولیت پذیری بیشتر قرار می دهد. این دیدگاه ها در حوزه تصمیم گیری ها هم آثار خود را دارند؛ گروهی باور دارند که امریکا باید با ایران در ارتباط با مساله هسته ای به مصالحه برسد. یعنی اینکه قابلیت های هسته ای ایران را بپذیرند اما این قابلیت ها ماهیت نظامی نداشته باشد. به بیان دیگر پذیرش ادامه فعالیت های هسته ای ایران در صورت ادامه روند شفاف سازی. در این فضای ناهماهنگ رویکردها چه چیزی تعیین کننده خواهد بود؟ طبعا موضوعات جانبی که می تواند تصمیم گیری ها را مشخص تر کند. بنابراین موفقیت هر یک از این دو دیدگاه در امریکا بستگی به فضای منطقه ای و بین المللی دارد. از زمانی که اوباما به قدرت رسیده است، موقعیت امریکا در برخورد با ایران در فضای بین المللی ارتقا پیدا کرده است. یعنی چندجانبه گرایی که اوباما داشت، مطلوبیت استراتژیک بیشتری را برای امریکا بوجود آورده اما مساله تنها این نیست. بحث خاورمیانه ای است که آتشفشان از گوشه و کنار آن در حال فوران است. به این ترتیب از دید شما دو مولفه مسائل روز خاورمیانه و مساله هسته ای ایران در تعیین چشم انداز روابط تهران و واشنگتن در سال جدید موثر است؟متقی: فرآیند آینده به گونه ای اجتناب ناپذیر تحت تاثیر دو مولفه اصلی است؛ اول فعالیت های هسته ای ایران و دوم فضایی که در خاورمیانه ایجاد شده است. از یک طرف ایرانی ها به هیچ وجه تمایلی به عقب نشینی ازسیاست های اجرایی خود ندارند. به این معنا که مساله تداوم غنی سازی اورانیوم به عنوان یک سیاست رسمی از سوی حکومت مورد تایید قرار می گیرد چراکه ایران عضو آژانس بین المللی انرژی اتمی است و در پادمان آژانس این اختیار به ایران داده شده است. به این ترتیب امریکایی ها نمی توانند بدون توجه به نشانه هایی که مبتنی بر انحراف جدی در سیاست های هسته ای ایران باشد، چنین مساله ای را تبدیل به موضوعی جدی و پرمخاطره کنند. هرچند در آخرین گزارش آمانو، مدیرکل آژانس منتشر کرد، این بحث وجود داشت که ایران به قطع نامه های شورا توجهی نداشته و راستی آزمایی به طور کامل انجام نگرفته است. این مساله در امریکا به صورت جدی پیگیری می شود اما بحث هایی مطرح در فضای امروز جامعه امریکا مبتنی بر آن است که سازمان های اطلاعاتی امریکا به هیچ وجه فعالیت هسته ای ایران راتهدید جدی و فوری برای خود تلقی نمی کنند. در واقع بحث آنها این نیست که ایران بتواند تا سال 2013 یا 2014 به قابلیت هسته ای نظامی دست یابد. گزارش های سازمان های اطلاعاتی امریکا منتشر کرده اند هیج کدام بحث فوریت تهدید از سوی ایران را مطرح نکرده اند. بنابراین طبیعی است که امریکا در شرایطی که توان هسته ای ایران برای امریکایی ها فوری و جدی تلقی نمی شود، گزینه اقدام نظامی را علیه ایران در دستور کار قرار نخواهند داد. از سوی دیگر در دو گزارش نهایی از اقداماتی که مرکز ساوان که مطالعات خود را در امور خاورمیانه انجام می دهد، در سال 2009 و 2010 منتشر کرد، گزینه اقدام نظامی حتی به صورت تاکتیکی هیچ گونه محبوبیتی را برای امریکا و اسرائیل بوجود نمی آورد به این دلیل که قابلیت استراتژیک ایران در فضای دولت -فراتر از آنکه چه کسی رئیس جمهور باشد- به گونه ای است که امریکایی ها ریسک حمله نظامی به ایران را نخواهند کرد. اما بحث تحریم امریکا علیه ایران موضوعی است که طی سال 90 مورد تجدید نظر قرار خواهد گرفت؛ به این معنا که امریکا محدودیت های بیشتری را برای ایران ایجاد می کند یا کنترل بیشتری را برای اجرای قطع نامه 1929 از سوی کشورهای مختلف به اجرا می گذارد. به این ترتیب نگاه من این نیست که امریکا علیه ایران در سال 90 اقدام نظامی انجام دهد. همچنین حمایت امریکا از گروه های اپوزوسیون ایرانی ادامه پیدا خواهند کرد اما مشخص نیست که این تا چه حد باشد. نکته دیگر این است که امریکایی ها در ارتباط با مسائل بحرانی خاورمیانه بیش از گذشته نیاز پیدا خواهند کرد و در نتیجه همانند سال های گذشته در فضای بحران من جلوه هایی از پراگماتیسم را در روابط ایران و امریکا می بینیم. فضایی که مرزبندی در روابط خارجی کشورها وجود دارد. در واقع آنها موضوعات مختلف را از یکدیگر جدا می کنند و چنین نیست که خواسته باشند تمام موضوعات مورد اختلاف را در یک پکیج قرار دهند. در برخی از حوزه های همکاری می کنند، در برخی حوزه های دست به رقابت می زنند، در برخی از حوزه های چالش می کنند و در برخی دیگر هم ممکن است از ادبیات تند علیه یکدیگر استفاده کنند. بنابراین فضای 2011 ادامه فضای بحران و کنش در شرایط بحران تلقی می شود اما این بحران، استراتژیک نیست و من این بحران را در قالب "بحران انعکاسی" تحلیل می کنم. با توجه به شرایط اخیر جهان عرب چه پیش بینی از تغییر روابط یا چالش های ایران و امریکا در بحث هسته ای و نقش منطقه ای ایران در سال 90 دارید؟برزگر: به نظرم «تعامل رقابتی» در روابط دو کشور افزایش خواهد یافت. در بحث هسته ای مشکل اصلی این است که امریکا می خواهد موضوع را به صورت برد- باخت ببیند. برد را برای خود و باخت برای ایران. امریکایی ها ضرب المثلی دارند که می گوید: ما در حوزه های رقابت استراتژیک با قدرت هایی مقابل خود وارد معامله نمی شویم. یکی از بزرگترین چالش های برنامه هسته ای ایران این است که امریکا برنامه هسته ای را با تم «تسلیحاتی» و «بازدارندگی» می بیند. این درست در مقابل رویکرد ایران با تم انرژی «صلح آمیز» هسته ای است. در اینجا واشنگتن به نوعی وارد بازی سیاه و سفید شده است. یعنی از زمانیکه با این تم برنامه هسته ای را تعریف کرده، به همان اندازه توقعات گفت و گو را در نزد افکار عمومی و کنگره امریکا بالا برده بطوریکه نمی تواند از آن برگردد. معتقدم که اوباما درگیر بازی ایدئولوژیکی شده که نئومحافظه کاران ایجاد کردند و همه چیز را سیاه و سفید می بینند. برنامه هسته ای ایران هم همین طور است. به همین دلیل است که امریکایی ها این برنامه را در یک بازی برد - باخت تعریف کرده اند و اکنون نمی توانند از آن خارج شوند. طبیعی است که اگر قرار باشد برنامه هسته ای ایران به جایی برسد، امریکایی ها اول باید برداشت خود را تغییر دهند و به این نتیجه برسند که برنامه هسته ای ایران باید در چارچوب بازی برد- برد دنبال شود و به خواسته های مشروع ایران توجه شود. در استراتژی برد - برد دو طرف به نوعی تعادل در تقاضاهای متقابل می رسند. این تعادل چنین است که اگر امریکا و جامعه بین المللی نگران آن هستند که برنامه هسته ای ایران تسلیحاتی نشود، می توانند مسئله نظارت های بین المللی را مطرح کنند. اما در کنار خواسته ایران یعنی غنی سازی اورانیوم در داخل به عنوان حق ایران در ان پی تی هم باید پذیرفته شود. تعادل میان این دو فاکتور را بازی برد - برد می نامند. این راه حل مساله هسته ای ایران است و اعتقاد دارم که امریکایی ها مقاومت می کنند اما در نهایت مجبور می شوند که آن را بپذیرند چراکه برنامه هسته ای ایران منطق مشروعی دارد که امریکا نمی تواندآن را نادیده بگیرد. بر این اساس مساله اصلی در برنامه هسته ای ایران پذیرش این نقطه تعادل است. به اعتقاد من در موضوع برنامه هسته ای از سال آینده ما شاهد یک نقطه عطف خواهیم بود. همان طور که چالش دو طرف پیش می رود و دو کشور واقعیت های گفت و گو با یکدیگر را می پذیرند، مساله تحریم ها علیه ایران هم مطرح است که به نوعی می تواند زمینه های ورود به گفتگو های مستقیم را فراهم کنند. یعنی اگر دامنه تحریم ها گسترده تر شوند می توانند به لحاظ اقتصادی تاثیراتی به جا گذارند. اما نتیجه بهرحال بستگی به تقویت انسجام ملی دارد و اینکه چه قدر در ایران گروه های سیاسی برنامه هسته ای را به عنوان یک موضوع استراتژیک و ملی در نظر گرفته و سعی کنند هزینه ها و فایده های را مد نظر قرار دهند. به اعتقاد من برنامه هسته ای ایران یک موضوع کاملا استراتژیک است و باید به آن توجه خاص شود. بنابر این در مساله هسته ای ایران ضمن ادامه چالش ها در سال های آینده، ایران و امریکا وارد تعامل رقابتی می شوند و یکسری واقعیت ها را می پذیرند. معتقدم که اکنون امریکایی‌ها به این نتیجه تقریبا رسیده اند که باید به گونه ای واقعیت غنی سازی در ایران را بپذیرد. به نظر می رسد که این مساله در داخل امریکا رفته رفته پذیرفته می شود اما آنها می خواهند به گونه ای نظر افکار عمومی و گروه های قدرت در امریکا را با این واقعیت سازگار کنند. از این مهمتر چگونگی مدیریت شکل جدیدی از پروتکل الحاقی است. پروتکل الحاقی فعلی از نظر امریکا مربوط به دهه 1990 و دورانی است که چندان آشنایی با نحوه بکارگیری آن نبود. یعنی کارشناسان متخصص وجود نداشت و اینکه بسیار کلی است که می توان از آن تفسیرهای متفاوت داشت. لذا آنها تاکید دارند که باید پروتکل الحاقی تعدیل شده تنظیم شود. فکر می کنم چانه زنی برروی این مساله است و بر همین اساس تاکید اصلی بر "رقابت تعاملی" میان دو طرف و پذیرفتن واقعیت ها به صورت مرحله ای است. شما چه تصویری از آینده روابط ایران و امریکا در سایه تحولات اخیر جهان عرب دارید؟برزگر: نکته این است که فضای جدیدی در روابط ایران و جهان عرب بوجود خواهد آمد. در این فضای جدید اگر ایران نتواند روابط خود را با حکومت مصر پس از مبارک بازتعریف کند، جریان های امریکایی و اسرائیلی این توان را خواهند یافت که مسائل را تحت تاثیر قرار دهند. از همین رو به لحاظ سیاسی و گرفتن فضای استراتژیک، ایران باید سریع عمل کرده و روابط خود را با حکومت جدید مصر بازتعریف کند. در یکسری از تم های منطقه ای مانند برنامه هسته ای ایران هم پتانسیل رقابت منطقه ای وجود دارد. در این مورد هم امریکایی ها بی کار نخواهند نشست. اگر یک حکومت ملی در مصر روی کار آید به گونه ای می تواند برای برنامه هسته ای ایران هم چالش برانگیز و هم مکمل و همکاری ساز باشد. در اینجا مصری ها به گونه ای همیشه سعی کرده ان ابتکار خلع سلاح منطقه ای را که ایران اولین بار در 1974 مطرح کرد به خود نسبت دهند. به طور کلی در موضوع خلع سلاح و روند صلح آمیز فعالیت های هسته ای، دیدگاه مصری ها به دیدگاه ایرانی ها بسیار نزدیک است. البته از آن رو که این برنامه توان هسته ای رژیم صهیونیستی را به چالش می کشد. بنابراین تحولات اخیر جهان عرب بی تردید یک فرصت است. البته اگر جمهوری اسلامی ایران از این فرصت استفاده کرده و روابط خود را با حکومت های جدید در جهان عرب بازتعریف و مدیریت کند. در غیر این صورت نیروهای مخالف و دشمنان ایران در منطقه تمام تلاش خود را خواهند کرد که از افزایش نقش و نفوذ منطقه ای ایران در منطقه خاورمیانه ممانعت به عمل آورند. به این ترتیب ایران باید نگاه سریع استراتژیک به نوع برخورد با تحولات اخیر جهان عرب داشته باشد. به این ترتیب تحولات منطقه تاثیر خاصی بر روابط ایران و امریکا خواهد گذاشت؟برزگر: به اعتقاد من تعامل ایران و امریکا در حوزه های نقش و نفوذ بیشتر به سوی رقابت می رود. به عنوان مثال نقش و نفوذ هر یک در تحولات جهان عرب به رقابت کشیده می شود. مساله هسته ای ایران در این میان چه جایگاهی دارد؟برزگر: در حوزه برنامه هسته ای هم ایران بر موضع خود یعنی ادامه غنی سازی اورانیوم در خاک کشور تاکید می کند و امریکایی ها هم همچنان آماده پذیرش این مساله نیستند چراکه باور دارند تحریم ها علیه ایران جواب خواهد داد. تا زمانیکه سرعت غنی سازی ایران بالا نیست بنابراین فعالیت های هسته ای ایران تهدید جدی امنیتی برای امریکا نیست. از دید امریکا، ایران تا سال 2014 به تسلیحات اتمی دست پیدا نمی کند. اگر تهدید فوری نباشد بی تردید واشنگتن خواهان ادامه تحریم های علیه ایران خواهد بود. مساله تحریم هم برای ایران چالش برانگیز خواهد بود. معتقدم که برگ برنده ایران همچنان سرعت غنی سازی اورانیوم است. اگر آنها احساس کنند این روند در ایران متوقف شده است، طبیعتا تحریم ها را ادامه خواهند داد چون زمان به نفع آنها نیست. بهر حال دو کشور بروی خواسته های خود ایستادگی دارند و بر همین اساس نوعی تعامل رقابتی برای کنار زدن یکدیگر میان ایران و امریکا جریان دارد. پیش بینی شما از روابط ایران و امریکا در سال 90 چگونه است با توجه به اینکه تحولات جهان عرب و برنامه هسته ای ایران بر این روابط سایه دارد؟مرندی: معتقدم که سال آینده روابط ما با امریکا بهتر نخواهد شد بلکه شاید بدتر هم بشود. امریکایی ها تلاش می کنند که فشار بر ایران را افزایش دهند و تحریم ها را تشدید کنند. معتقدم که اتحادیه اروپا هم تا حد ممکن همراهی خواهد کرد. اما واقعیت این است که شرایط جهان در حال تغییر است. وضعیت کشورهای عربی صد در صد به نفع ایران است و حتی تحولات لیبی هم به نظر من به نفع امریکا تمام نخواهد شد. هرچه در کشورهای عربی آشفتگی بیشتر باشد حتی اگر حکومت های فعلی سرنگون نشوند برای امریکا این حکومت ها دیگر حکومت های سابق نیستند. یکسری از این حکومت ها احتمال دارد ظرف ماه ها یا سال های آینده ساقط شوند. یکسری دیگر امکان دارد که باقی بمانند اما به هر حال دیگر حکومت های سابق نیستند. این مساله مشکلات امریکا را افزایش می دهد. بنده پس از آشفته شدن اوضاع مصر، شرایط داخلی لبنان را جویا شدم و یکی از دوستان لبنانی به من گفت که مدتی است که چهارده مارس قدرت سابق در مقابله با گروه هشت مارس را ندارد. در داخل 14 مارس هم شکاف ایجاد کردند و نخست وزیر آینده لبنان کسی است که در یک مقطع زمانی جزء اعضای گروه 14 مارس بود و اکنون خود را به گروه 8 مارس نزدیک کرده است. علت این است که امریکایی ها تمام قدرت و حواس خود را به مصر معطوف کرده بودند. هرچه آشفتگی در دیگر کشورهای جهان عرب بیشتر شود، امریکایی ها مجبور می شوند که قدرت و فکر و انرژی خود را پخش کنند. این امر باعث می شود که توان آنها در اعمال تحریم و فشار علیه ایران خود به خود کاهش پیدا کند. از سوی دیگر این نگرانی در سطح جهان وجود دارد که حکومت سعودی در عربستان بی ثبات شود. اگر در یمن حکومت تغییر کند، مرزهای سعودی ممکن است ناامن شود. اگر حکومت بحرین تغییر کند برای سعودی ها نگران کننده خواهد بود به خصوص که در نزدیکی بحرین تمرکز شیعیان زیاد است و بیشتر صادرات عربستان هم از آن منطقه صورت می گیرد. این نگرانی باعث می شود که نگاه کشورهایی مثل چین و هند و کشورهای امریکای لاتین به ایران تغییر کند-که کرده- چراکه ایران تنها کشوری در منطقه است که مشخصا باثبات است. اگر عربستان متزلزل شود، دیگر امارات یا کویت آینده مشخصی نخواهند داشت. این مساله هم تحریم ها را شدیدا تضعیف می کند اما امریکایی ها بی تردید برای مدیریت منطقه و شرایط مصر تلاش خواهند کرد. فکر می کنم یکی از اولویت های سیاست خارجی ایران اکنون باید مصر و کشورهای عربی باشد. ایران باید به قوی ترین شکل برای احیای روابط با مصر تلاش کند. متاسفانه بواسطه جنگ عراق علیه ایران و تبلیغات منفی در جهان عرب علیه ایران، نوعی بدبینی نسبت به اعراب در میان برخی اقشار ایران وجود دارد و مسلما یکسری نگرانی ها در میان اعراب نسبت به ایران و ایرانیان وجود دارد. یکی از اهداف جمهوری اسلامی ایران در آینده باید این باشد که نه فقط در سطح حکومت ها بلکه در سطح مردم رابطه میان ایران و کشورهای عرب را تقویت کند. به طور قطع امریکایی ها نمی توانند انقلاب مصر را مصادره کنند. اولین دلیل آن است که مردم مصر یک هویت مذهبی دارند و ماهیت انقلاب آنها متاثر از اسلام است. مساله دوم، موضوع فلسطین است. یکی از اولویت های حکومت جدید مصر بحث غزه خواهد بود. این مساله ای است که به هیچ عنوان راه حل ساده ای برای آن یافت نمی شود. امریکا و اسرائیل معتقدند که مردم غزه باید تحت فشار قرار گیرند و مردم مصر خواستار آزادی مردم غزه هستند. این مساله باعث ایجاد تنش بسیار خواهد بود. فکر می کنم ایران باید از اختلاف میان مردم عرب و امریکا به عنوان یک محور مشترک برای تقویت رابطه خود با مصر استفاده کند. در هر حال در فرهنگ امریکایی این باور وجود دارد که "برنده همه چیز را می برد" و چیزی برای بازنده باقی نمی ماند. این در فرهنگ عمومی امریکا قوی است. حکومت امریکا هم به راحتی ایران را نخواهد پذیرفت. به خصوص دموکرات ها که مشهور به حرکات جسورانه نیستند. معتقدم که ماه های آینده ماه های حساسی خواهند بود و دو سال آینده هم در ارتباط ایران و امریکا سال های سختی خواهد بود اما در بلند مدت اگر ایران مقتدر باشد و در داخل انسجام داشته باشد، تردیدی نیست که این امریکاست که باید ایران را بپذیرد. یکی از مشکلات امریکا این است که ایران را نمی شناسد. این کشور به ایران شناسانی تکیه می کند که یا شناخت کاملی از ایران ندارند یا آنکه به دلیل عناد با ایران از عقلانیت دور شده اند. متاسفانه امریکایی ها خود را از تحلیل تحلیل گران و ایران شناسان واقع بین محروم می کنند. به همین دلیل ارزیابی آنها از ایران اشتباه است و تحلیل اشتباه باعث پیچیده تر شدن روابط ایران و امریکا طی سال ها شده است و من در کوتاه مدت تغییری در این وضعیت نمی بینم. /30114
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 665]
-
گوناگون
پربازدیدترینها