برای گرفتن مجوز کنسرت باید کد ملی تک تک نوازندهها را ارائه کنیم

واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: فرهنگ > موسیقی - سیدحسام‌الدین سراج با اشاره به تفاوتهای اجرای کنسرت در دولت‌های مختلف گفت زمان وزارت خاتمی، مسجد جامعی و حتی مهاجرانی برای برگزاری کنسرت واقعا مشکل نبود ولی الان حتی کد ملی و شماره تلفن نوازنده‌ها هم باید داده شود. به گزارش خبرآنلاین، حسام‌الدین سراج در دومین نشست فرهنگی کافه خبر از برنامه‌ریزی برای برگزاری کنسرت در سال آینده خبر داد و گفت: «در ذهنم هست که در سال آینده اگر فضای آرامی داشته باشیم برای اجرای کنسرت برنامه‌ریزی کنیم ولی همیشه این تردید را دارم که وقتی مراجعه می‌کنیم، بگویند برو 20 روز دیگر بیا، برو مسأله سالنت را حل کن و ... . این‌ها چیزهایی است که سبب می‌شود افرادی که در کشور کار موسیقی می‌کنند، دلسرد شوند. نمونه‌هایش را هم در چند ماه اخیر دیدیم، چند کنسرت بوده که لغو شده است. بقیه هم وقتی می‌بینند این مشکلات وجود دارد، اصلا اقدام نمی‌کنند.»او وجود و حیات هنرمند موسیقی را در اجرای کنسرت دانست و افزود: «هنرمند باید روی صحنه بیاید، ساز بزند، آواز بخواند و خودش و هنرش را برای مردم عرضه کند تا در این تعامل، مردم انتخاب کنند که کار چه کسی را بیشتر می‌پسندند. ولی وقتی این زمینه نباشد، موسیقی هم پیشرفت نمی‌کند.»او به تفاوت‌های فرایند اجرای کنسرت در دولت‌های گذشته اشاره کرد و گفت: «زمان آقای خاتمی ما اصلا به این صورت مجوز نیاز نداشتیم. یک فهرست بود که شامل 72 نفر می‌شد و در آن 72 نفر چند خواننده هم وجود داشتند. این خواننده‌ها وقتی می‌خواستند کنسرت برگزار کنند دیگر نیازی به مجوز نداشتند. فقط کافی بود تلفنی بگویند ما فلان سالن را می‌خواهیم. شما آمار کنسرت‌هایی را که در زمان آقای خاتمی برگزار شد با آمار کنسرت‌هایی که در سال‌های اخیر برگزار شده مقایسه کنید، تفاوت کاملا روشن می‌شود.»سراج افزود: «الان ببینید کدام گروه دارد کنسرت سنتی برگزار می‌کند؟ کدام خواننده سنتی می‌خواند؟ من فکر می‌کنم آن زمان هم از نظر کمیت و هم از نظر کیفیت شرایط بهتر بود. چون اصولا نگرشی وجود داشت که هنر و موسیقی ارزشمند است. این طور نبود که فکر کنند موسیقی حرام است حالا اگر شد و اگر خیلی فشار آوردند اجازه بدهیم یک کنسرت برگزار شود. ولی اگر هم توانستیم به انحاء مختلف جلویش را می‌گیریم، به نوعی که خیلی هم محکمه‌پسند باشد.»او برخلاف عقیده یکی از حاضرین که عقب‌نشینی موزیسین‌های کلاسیک و سنتی به نفع موسیقی پاپ را امری می‌دید که در سال‌های اخیر در همه جای جهان اتفاق افتاده است، گفت: «موسیقی‌دان‌های ما به هیچ‌وجه عقب‌نشینی نکردند، مجال بروز ندارند. بعضی از انواع موسیقی پاپ هم چون تبلیغ جهانی پشتش هست، جهانی‌اش می‌کند اما آیا این ارزش است؟ آیا ما باید دنبال این باشیم که این نوع موسیقی را خودمان رواج بدهیم و فرهنگ خودمان را فدای این نوع از موسیقی کنیم؟ آیا ما در کشور خودمان به دنبال این هستیم که هویت ملی و دینی خودمان را اشاعه بدهیم یا دنبال این هستیم که آنچه از کشورهای خارجی بر ما تحمیل می‌شود در موضع انفعال قبول کنیم؟ من فکر می‌کنم مسوولین فرهنگی ما باید به این نکته خیلی فکر کنند که چه چیزی هویت ملی ماست و می‌تواند در رشد ما موثر باشد.»سراج در پاسخ این سوال ابوالحسن مختاباد که به نظر شما چرا دیگر فهرست افرادی که برای فعالیت‌های فرهنگی نیاز به مجوز ندارند وجود ندارد، گفت: «این چرا را باید از مسئولین فرهنگی جامعه بپرسید. آن مسیر مسیر خوبی بود. ببینید اگر دریافت یک فرد فرهنگی باشد، وقتی که در موضع وزیر ارشاد قرار می‌گیرد، تمام برخوردهایش فرهنگی است و نحوه عملکردش فرهنگی است و هیچوقت اهل فرهنگ با او مشکل پیدا نمی‌کنند.» او ادامه داد: «اگر کسی که اهلیت موضوعی که به او می‌سپارند نداشته باشد، هم سیستم و هم افراد را دچار درگیری و مشکل می‌کند و کار پیش نمی‌رود. من یادم می‌آید زمان وزارت آقای خاتمی، زمان وزارت آقای مسجد جامعی و حتی زمان وزارت آقای مهاجرانی ما برای برگزاری کنسرت واقعا مشکل نداشتیم. یعنی صرفا یک محل اعلام می‌شد برای اجرا.» سراج افزود: «الان تمام مشخصات نوازنده‌ها باید داده شود، حتی کد ملی و شماره تلفن نوازنده‌ها باید داده شود. من نمی‌دانم این همه اطلاعات واقعا به چه دردی می‌خورد. و نهایتا اگر آن آلبوم یا اجرا مشکلی داشته باشد با وجود آن شماره تلفن واقعا حل می‌شود؟»این خواننده سنتی که در یکی‌دو سال گذشته در خارج از کشور کنسرت برگزار کرده است به تفاوت‌های اجرای کنسرت در داخل و خارج از ایران اشاره کرد و گفت: «در خارج از کشور که برای مجوز و این مسائل مشکلی نیست فقط باید از چند ماه قبل سالن را رزرو کنیم و حتی در بعضی از موارد خود سالن بلیت کنسرت را هم می‌فروشد. فضا معمولا یک فضای مناسبی است چون برای آن‌ها تعریف شده است.»او افزود: «در شهری مثل تهران ما فقط دو سالن داریم که تازه آن هم استاندارد نیست و مشکل دارد. یعنی اصلا فکر نمی‌کنیم به این موضوع که نمایشنامه، تئاتر و موسیقی هویت دارند و می‌توانند به پیشبرد امور فرهنگی کشورمان کمک کنند. به خاطر همین حتی برایشان فضای فیزیکی هم در نظر نمی‌گیریم. موسیقی در آن کشورها ممنوع نیست اما اینجا علی‌الظاهر می‌گویند ممنوع است ولی طوری برایت برنامه‌ریزی می‌کنند که شش ماه بدوی دنبال یک کنسرت بعد نهایتا خودت خسته بشوی و بگذاری کنار. این یک برنامه‌ریزی کلی است. و بعد تازه این تردید وجود دارد که شما ندانید با این همه هزینه و تلاشی که صرف می‌کنید بالاخره آن روزی که قرار است کنسرت برگزار شود برگزار می‌شود یا نه.»

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: خبر آنلاین]

[مشاهده در: www.khabaronline.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 434]