اخراج اساتید از دانشگاه‌ها در راستای تطابق با الگوی خالص‌سازی اتفاق می‌افتد و این اقدام منجر به فاقدی پرسش‌گری از هویت در دانشگاه می‌شود.

اخراج اساتید از دانشگاه‌ها به سیاق الگوی خالص‌سازی در سایر ارکان حاکمیت واگذار می‌شود. این اقدام منجر به پایان تدریس اساتید با تجربه و با اعتباری می‌شود که در دانشگاه‌ها فعالیت داشتند. این عمل، دانشگاه‌ها را از طریق پرسش‌گری از هویت و تجربه‌های اساتید خالی کرده و با جذب نیروهای دیگر، ممکن است معیارهای علمی را به معیارهای سیاسی تبدیل کند.

این تصمیمات پیامدهایی مخرب برای دانشگاه‌ها و محیط تحصیلی دارد. از جمله این پیامدها می‌توان به تضعیف نظام دانشگاهی از نظر علمی، ایجاد انگیزه‌های مهاجرت برای نخبگان دانشگاهی، و تحت‌تأثیر قرار دادن انگیزه دانشجویان برای ورود به دانشگاه اشاره کرد.

برای جلوگیری از این روند، دولت و سایر نهادهای مسئول باید رویکردها و سیاست‌های خود را تغییر دهند و اصلاحات لازم را اعمال کنند. به علاوه، نهاد‌هایی مانند شورای عالی انقلاب فرهنگی نیز می‌توانند نقش مهمی در جلوگیری از این روند ایفا کنند. اما برای موفقیت در این زمینه، نیاز به تغییر رویکردها و انگیزه‌های سیاسی داریم تا دانشگاه‌ها به عنوان مکان‌های پرسش‌گری و تحقیقات علمی تقویت شوند و هویت خود را حفظ کنند.