محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1843170113
قانون اساسی جمهوری اسلامی، تجمع بدون خشونت را پذیرفته است/ رئیس جمهور برای اجرای قانون اساسی پیشقدم شود/ پلیس، فقط افراد اخلال گر را بازداشت کند
واضح آرشیو وب فارسی:عصر ایران: قانون اساسی جمهوری اسلامی، تجمع بدون خشونت را پذیرفته است/ رئیس جمهور برای اجرای قانون اساسی پیشقدم شود/ پلیس، فقط افراد اخلال گر را بازداشت کند
احزاب سیاسی فعال، آموزش به هواداران و اعضای خود را آموزش دهند. این یک فعالیت مدنی است و باید آموزش داده شود.
عصر ایران؛ یوسف ناصری- طبق قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران که رای اکثریت مردم را در رفراندوم سال 1358 خورشیدی کسب کرد، تشکیل اجتماعات و راهپیمایی ها در صورتی که بدون حمل سلاح باشد و مُخل به اسلام نباشد آزاد است.
قانون اساسی در هر کشور، قانون مادر و اصلی به شمار می رود و قوانین و مقرراتی که تصویب می شود نباید با قانون اساسی تضاد داشته باشد. اما در قانون احزاب مصوب سال 1360 مجلس و قانون جدید فعالیت احزاب مصوب سال 1394، تاکید بر این است که تشکیل تجمعات نیاز به مجوز دارد. با این حال عملا می بینیم که تجمعات اعتراضی زیادی از جمله در محدوده مجلس شورای اسلامی و بانک مرکزی برگزار می شود که طبق قانون اساسی حقیقتا مجاز است ولی طبق قانون احزاب، مجوز ندارد و غیر قانونی است. اکنون که رییس جمهور روحانی از دستگاه های اجرایی کشور خواسته است زمینه را برای اعتراض قانونی مردم فراهم کنند، عصر ایران در این باره که تجربه برخی کشورهای دیگر در خصوص اعتراضات مدنی مردم چگونه است و در ایران چگونه می شود طبق قانون اساسی رفتار کرد، با دکتر محمدحسین زارعی گفت و گو کرده است.
محمدحسین زارعی، در سال 1998(1378) دکترای حقوق عمومی از دانشگاه منچستر کشور بریتانیا دریافت کرده است. حقوق عمومی درباره قانون اساسی و تنظیم روابط ملت و حکومت بحث می کند.
گفت و گوی عصر ایران با این استاد دانشگاه و حقوقدان را می خوانید.
*** *در اواخر آذر ماه امسال فرماندار تهران، خواستار در نظر گرفتن یک پارک یا مکان دیگری مخصوص تجمعات و اعتراضات مردمی شده و گفته بود هر فردی قصد اعتراض دارد به آن پارک برود و مدیر مربوطه هم به آنجا دعوت شود و پاسخگوی اعتراض مردم باشد.
بعد از چند روز از طرح این پیشنهاد، اعتراضاتی شروع شد و بعد ناآرامی هایی در برخی شهرهای کشور رخ داد. در ارتباط با همان پیشنهاد فرماندار، برخی گفتند منظور فرماندار این است که مثل هاید پارک لندن جایی برای اعتراضات در نظر گرفته شود.
با توجه به این که شما در کشور بریتانیا دکترای حقوق گرفته اید لطف می کنید بگویید چارچوب کلی که در بریتانیا وجود دارد و اعتراضات مدنی که انجام می شود چه وضعیتی دارد و آیا کسانی که تجمع می کنند و اعتراض دارند باید مجوز بگیرند یا نه؟ - پیشنهاد فرماندار، پیشنهاد خوبی است که چیزی مثل هاید پارک کُرنر در انگلستان باشد و در اینجا مثلا هاید پارک تهران نامیده شود. پارکی را درست کنند و افرادی که اعتراض دارند یا نظر و گفته ای دارند در آنجا مطرح کنند.
آنچه که شخصا در هاید پارک کُرنر دیده ام این است که آنجا فقط محل اعتراض به وضعیت موجود یا نسبت به دولت نیست بلکه هر فرد که حرفی دارد و دوست دارد بیان کند به آنجا می رود و حرفش را می زند.
البته این افراد با خشونت صحبت نمی کنند و بلندگو هم ندارند. کارکردی که هاید پارک دارد، بیش تر جنبه روشنفکری آن است ولی چیزی که برای انگلستان یا هر کشور دموکراتیک دیگر اهمیت دارد به رسمیت شناختن تظاهرات و تجمعات مسالمت آمیز است که مُخل نظم نباشد.
برای تجمع مسالمت آمیز، لزومی ندارد که فردی بخواهد برود مجوز بگیرد. با این حال، از قبل و برای این که پلیس از تجمع کنندگان، حمایت کند فقط به پلیس اعلام می کنند که ما مثلا در فلان روز می خواهیم یک تجمع یا یک راهپیمایی داشته باشیم. پلیس هم آن محدوده و محل تجمع را آماده می کند. چون بحث ترافیکی وجود دارد و بحث امنیت تظاهر کنندگان و افراد مطرح است.
پلیس از آن افراد حمایت می کند. پلیس مثلا نمی گوید چه مشخصاتی داری و چه چیزی می خواهی بگویی. پلیس درباره موضوع تجمع، سوال نمی کند. *در لندن، شیعیان در ایام عاشورا به همین صورتی که در ایران عزاداری می شود عزاداری می کنند. در زمان عبور از خیابان، پلیس هم اطراف این افراد عزادار است و مراقبت می کند.
پس در همه این موارد فقط اعلام به پلیس مطرح است و مجوز گرفتن در آن کشور نیاز نیست؟ -نیاز به مجوز ندارند. حتی در قانون اساسی کشور ما گفته برگزاری تجمع، نیاز به مجوز ندارد. قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران می گوید تجمعات مسالمت آمیز مجاز است و این تجمعات مُخل نظم عمومی و مُخل به اسلام نباشند.
طبق قانون اساسی ما، قرار نیست افرادی که می خواهند تجمعی داشته باشند بروند از وزارت کشور و فرمانداری و استانداری، مجوز بگیرند. *اصل 27 قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران می گوید تشکیل اجتماعات و راهپیمایی ها بدون حمل سلاح، آزاد است به شرط این که مُخل به اسلام نباشد.
به هر حال بعدا قانونی در مجلس وضع شده و طبق این مصوبه مجلس، گرفتن مجوز برای تجمع ضروری اعلام شده. -این قانون، خلاف قانون اساسی است. ما مشروح مذاکرات قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران را در اختیار داریم. اصلا مشکل ما در زمان شاه چه بود؟ آدم باید منصف باشد.
نمی شود در دوره قبل از پیروزی انقلاب، ما انقلابیون نسبت به شاه بگوییم تو باید تظاهرات و اجتماعات مسالمت آمیز را شناسایی کنی و وقتی انقلاب می شود و قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران هم تایید می کند، بعدا قانون وضع کنیم که مجوز بگیرید.
این استاندارد دوگانه است. شهید بهشتی چندین بار این نکته را در همان زمان تدوین قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران بیان کرده است. بنابراین، قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، مجوز تجمعات را داده و این بحث اصلا تمام شده است.
فقط از جهت برقراری نظم و تامین امنیت افراد تجمع کننده و مردم و همین طور نظم عمومی، افرادی که می خواهند تجمع کنند باید به پلیس اطلاع بدهند. *در بریتانیا تظاهرات ها و تجمعات مختلفی برگزار می شود. یکی از تجمعات اخیر، مربوط به هفته های اخیر است که جنبش انانیموس آن را برگزار کرده و شعار آن تغییر جهان برای بهتر شدن است. در تجمع سال گذشته آنها ده ها نفر بازداشت شده بودند.
همچنین در آنجا و در حمایت از فلسطینی ها تظاهرات می کنند و می گویند دولت بریتانیا به خاطر بیانیه بالفور باید معذرت خواهی کند چون باعث شده اسرائیل تشکیل شود. چگونه عمده این اعتراضات مسالمت آمیز در آنجا به خشونت کشیده نمی شود؟ -من شاهد تظاهرات زیادی بودم از ورزشی و فوتبال گرفته تا سیاسی و حزبی و مربوط به ایرلند شمالی. گروه شین فین(Sinn Fein)، قبلا یک سازمان تروریستی محسوب می شده برای استقلال ایرلند شمالی.
من فقط یک مثال می زنم. رادیو و تلویزیون ملی انگلستان به افرادی که کاندیدای انتخابات مجلس شده بودند فرصت می داد که از تلویزیون ملی با مردم صحبت کنند.
برای ما قابل تصور نیست که یک گروه تروریستی، بتواند با تلویزیون مصاحبه کند و نظرات سیاسی خودش را بگوید. در انگلستان، به هر کاندیدا وقت می دهند که بیاید نظراتش را مطرح کند. به رهبر شین فین، اجازه دادند که با 5 دقیقه تاخیر نظراتش را بگوید.
اول این که اجازه استفاده از رادیو و تلویزیون ملی به او داده شد. دوم این که با وجود این که این گروه نظامی و سیاسی برای استقلال ایرلند شمالی می جنگد و به عبارتی، ایرلند با انگلیسی ها جنگ دارد، به رهبر آن اجازه تبلیغ در انتخابات را دادند. او حرفش را زد و با 5 دقیقه تاخیر پخش هم شد.
بعد این گروه علیه سیاست های رادیو و تلویزیون به دادگاه شکایت کرد و دادگاه شکایت آن را رد کرد. استدلال دادگاه این بود که به جهت سوابق تروریستی و نظامی این گروه، نمی شود امنیت ملی را فدای این میزان از آزادی کرد.
بنابراین، آزادی شناخته شده است و رهبر آن حزب، عقایدش را بیان کرد ولی به جهت سوابق، آن محدودیت برای آزادی بیان او وجود دارد. *محدودیت در حد همان دیرتر پخش کردن برنامه تلویزیونی آن کاندیدای انتخاباتی بوده است؟ -بله. خواسته اند تفاوتی باشد بین یک گروه تروریستی با یک گروه دیگر که حزب سیاسی است و فعالیت مسالمت آمیز و صلح آمیز دارد. *تعداد زیادی از تجمعات و اعتراضات مدنی که در لندن و شهرهای دیگر انجام می شود به خیابان های شهرها کشیده می شود و این طور نیست که صرفا در همان هاید پارک بخواهند اعتراض کنند و صحبت کنند. -الزاما این طور نیست که همگی فقط در هاید پارک لندن جمع شوند. هاید پارک، بیش تر جنبه روشنفکری دارد. در ارتباط با تظاهرات خیابانی باید بگویم برای مثال تظاهرات خیابانی ورزشی انجام می شود. بعد از بازی های ورزشی، تجمع می کنند و گروه ها و افراد مختلف با سنگ، چاقو و شیشه، به جان هم می افتند.
پلیس بلافاصله به محل درگیری می رسد و همه آن افراد را دستگیر می کند. تا زمانی که تظاهرات افراد، مسالمت آمیز است، به کار خود ادامه می دهند ولی اگر امنیت شهروندان به خطر بیفتد در این حالت، پلیس دخالت می کند.
از پیش نمی شود تعیین کرد که چه تظاهراتی، مُخل نظم عمومی است و کدام تظاهرات، مُخل نظم عمومی نیست. پیشداوری کردن و پیشداوری نکردن، یک موضوع بسیار مهم و قابل توجه است. *در اواخر سال 2017 یکی از اعتراضات و تجمعاتی که در لندن انجام شده بود در انتقاد از مقامات دولت بود و خواسته اعتراض کنندگان این بود که نخست وزیر بریتانیا استعفا بدهد.
آیا چون تعداد این نوع معترضان زیاد نیست و به هر حال اکثریت مردم خواهان ادامه دولت خانم تِرزا می- نخست وزیر فعلی آن کشور- هستند به این دلیل است که این اعتراضات، گسترش پیدا نمی کند؟ -ما یک مفهوم در حقوق عمومی و علوم سیاسی به اسم نافرمانی مدنی داریم. نافرمانی مدنی در همه رژیم های دموکراتیک، پذیرفته شده است. به جهت این که حق می دهند به اقلیت یا به مخالفین که حرف های خودشان را به صورت صلح آمیز بزنند و مخالفت کنند حتی اگر مخالف جریان اکثریت حاکم باشد.
قاعدتا یک حزب سیاسی یا شخصی که به طور مستقیم و در یک انتخابات آزاد، مسالمت آمیز و رقابتی، سر کار آمده یعنی رای اکثریت را داشته است.
بنابراین، هیچ اِشکالی ندارد که یک اقلیت مخالف، علیه یک فرد منتخب دموکراتیک، در خیابان ظاهر شود و به صورت گروهی، تجمع کنند و یا حتی اعتصاب کنند. اعتصاب کردن هم، حق اشخاص و گروه ها و تشکیلات است و می توانند اعتصاب کنند.
همه این موارد به شرط این است که این اعتراضات، مسالمت آمیز و صلح آمیز باشد. حتی ممکن است برخی افراد، مخالف نهادهای مشروع منتخب، مقامات، سیاست ها و قانون، باشند و حتی مخالف قانون اساسی باشند ولی بیایند نظر خودشان را بیان کنند.
افراد، حق آزادی بیان و حق آزادی عقیده دارند. اگر آزادی بیان نباشد چگونه ما می خواهیم بین عقاید مختلف، انتخاب کنیم؟ نافرمانی مدنی هم جزو ضروریات یک جامعه باز، توسعه یافته و دموکراتیک است. *در ارتباط با جنجال مربوط به لغو برنامه مهاجرتی آمریکا که ترامپ اصرار به اجرای آن دارد و به طور مکرر تلاش کرد که شهروندان 7 کشور از جمله ایران به آمریکا نروند، اتفاقا یک تجمع و اعتراض در لندن نسبت به همین کار ترامپ صورت گرفت.
اعتراض کنندگان، تظاهرات علیه برنامه ترامپ را از مقابل سفارت آمریکا در لندن شروع کردند و بعد به سمت دفتر نخست وزیر رفتند. مسیر تظاهرات نشان می دهد که این طور نیست که در یک محل خاص در لندن بایستند و اعتراض کنند؟ -لزومی ندارد و می توانند خیابان و مسیر مشخصی را انتخاب کنند و اعتراض خودشان را اعلام کنند. بعد از یک ساعت یا دو ساعت یا سه ساعت، به اعتراض کردن خودشان هم پایان بدهند. *شرط هم این است که از سلاح استفاده نشود و به خشونت کشیده نشود. -من می خواهم یک حرف دیگر بزنم و آن حرف، این است که حتی اگر عده ای باشند که بخواهند تظاهرات و تجمعات را به خشونت بکشانند. در این صورت تکلیف چه می شود؟
در چنین مواقعی، اول این که پلیس باید، آموزش دیده باشد. پلیس نمی تواند و حق ندارد وقتی خشونت را می بیند، با خشونت رفتار کند.
در کشورهای توسعه یافته، در تجمعاتی اتفاق می افتد حتی به شهروند ناراضی اجازه می دهند که اعتراض خودش را شدیدا بیان کند و به سپر پلیس، لگد می زند. این لگد زدن، خشونت است و مسالمت آمیز، نیست.
ممکن است شهروند ناراضی، سنگ پرتاب کند یا بخواهد کوکتل مولوتف پرتاب کند. باز هم پلیس باید مدارا کند. پلیس می تواند کسانی که دارند تجمع را به خشونت می کشانند بازداشت کند ولی پلیس، حق خشونت علیه شهروندان را ندارد. *مهمترین حادثه ای که در سال های اخیر در بریتانیا اتفاق افتاده در روزهای بعد از قتل مارک دوگان توسط پلیس در 4 اوت 2011 میلادی بوده. در روز 6 اوت همان سال اعضای خانواده و افرادی از محل اقامت این فرد به پلیس محلی اعتراض می کنند.
در همان زمان اعتراض، دو خودروی پلیس به دست معترضان به آتش کشیده می شود و اعتراضات و خشونت ها و شورش هایی از 6 اوت تا 10 اوت سال 2011 میلادی در کل آن کشور اتفاق می افتد. ساختمان هایی در آن شورش ها به آتش کشیده شد و اتوبوس دو طبقه هم آتش زده بودند.
پلیس گفته بود فرد مظنون مواد مخدر می فروخته و همیشه تفنگ به همراه داشته است. با وجود این که آن فرد در منطقه تاتنهام لندن کشته شده بود چطور این آشوب ها و درگیری ها به سراسر کشور بریتانیا کشیده شد؟ -به خاطر این که بعضی مسائل به یک مساله عمومی تبدیل می شود. وقتی یک موضوع حساس مثل سیاه پوستان و قتل یک سیاه پوست در آمریکا اتفاق می افتد فرق می کند. در زمانی که من در انگلستان بودم تبعات برخورد نامناسب پلیس شهر برادفورد با مسلمان، به همه انگلستان کشیده شد.
انسجام سیاه پوستان اینقدر زیاد است که کشته شدن یک سیاه پوست به مساله سیاه پوست و سفید پوست یا به مساله رفتارهای تبعیض آمیز پلیس انگلستان و آمریکا تبدیل می شود. این موضوع، سابقه تاریخی دارد. *در همین قضیه شورش های سال 2011 بریتانیا، آیا فقط سیاه پوستان وارد معرکه اعتراضات و شورش ها شدند و تلویزیون و کامپیوتر هم از مغازه ها غارت کردند و ساختمان ها را آتش زدند؟ -اصل موضوع، یک موضوع نژادپرستی است ولی افراد دیگری از این اوضاع سوء استفاده می کنند. یک عده همیشه هستند و سوء استفاده می کنند. این نوع افراد، بانک را به آتش می کشند یا شیشه مغازه ها را می شکنند یا سطل های زباله را آتش می زنند.
ما به خاطر این افراد سوء استفاده کننده، نمی توانیم جلوی تظاهرات را بگیریم. چون افراد اخلال گر هم پیدا می شوند. ممکن است افراد نفوذی هم باشند. ممکن است از اعضای سازمان های غیر قانونی باشند یا کسانی از طرف کشورهای همسایه بخواهند اقداماتی انجام بدهند.
پلیس باید خشونت را کنترل کند و نظارت کند. پلیس باید جلوی فردی را بگیرد که خشن رفتار می کند. در این زمینه، تردیدی نیست. ریشه یابی موضوع، مهمتر است.
در کشور ما در چند روز گذشته، مسائلی پیش آمد. این مسائل، ریشه فقر دارد، ریشه اقتصادی دارد و ریشه سیاسی دارد. ریشه در رفتار تبعیض آمیز و بی عدالتی دارد. حجم گسترده فساد وجود دارد. عدم برخورد دولت با این شرایط وجود دارد. اراده مردم، پشت این اعتراضات است.
اصل موضوع، این است. اقتصاددانان ما قبلا گفته بودند چیزی تحت عنوان لشکر فقرا و لشکر گرسنگان داریم. این اخطارها توسط اقتصاددانان ایرانی داده شد. ما معضل بی آبی در کشور داریم. بحران محیط زیستی هم وجود دارد.
صحبت من این است. اقتصاددانان ما که قبلا درباره مشکلات موجود توضیح دادند و اخطارها را دادند ولی به آن اظهار نظرها توجه نشد و سیاست اقتصادی، تغییر نکرد. توزیع درآمدها به صورت عادلانه انجام نمی شود. پاسخگویی به مردم وضع مناسبی ندارد.
وقتی بیکاری زیاد می شود و مشکلات زیاد شود، این یک قاعده طبیعی است که به یک بحران اجتماعی تبدیل شود. *بعد از شورش های سال 2011 بریتانیا، تونی بلر که تا سال 2007 نخست وزیر بود، تحلیلی ارائه کرده و افراد ناراضی و به انزوا کشیده جوانان را علت آن آشوب ها معرفی کرده بود.
با توجه به این که آن نوع کشورها ادعا می کنند آزادی کامل در کشورشان دارند آیا تا آن موقع متوجه نشده بودند افراد ناراضی وجود دارند و به موقع آسیب شناسی کنند؟ -آزادی وجود دارد و اعتراض هم وجود دارد ولی مسائل، عمیق تر است. با یک دولت، نمی توان مشکلات را حل کرد. مگر اوباما سر کار آمد توانست مشکل 50 میلیون فقیر آمریکایی را حل کند.
الان صحبت از این است که فقر جهانی را برای چهار دهه می توانند طراحی کنند. آن وقت شما چطور می خواهید مثلا این بحران ها را به سرعت حل کنید. *روزنامه گاردین انگلیس به نقل از یکی از استادان دانشگاه شفیلد که متخصص تحلیل نابرابری اجتماعی است آورده بود که لندن نابرابرترین شهر بین کشورهای توسعه یافته است. نماینده مجلس منطقه تاتنهام لندن هم که محل کشته شدن آن سیاه پوست بوده گفته بود تاتنهام بالاترین نرخ بیکاری را در لندن دارد و بخش بزرگی از فقر در تاتنهام متمرکز شده.
آیا مشکل به صورت خفته بوده و یک دفعه آن وضعیت نامناسب شعله ور شده بود؟ -در ارتباط با همان حوادث شهر برادفورد که من در انگلستان حضور داشتم، باید بگویم که برای علت یابی آن بیش از یک سال پروژه تحقیقاتی تعریف کردند که بدانند علت موضوع چه بوده است. *بعد از وقایع سال 2011 کشور بریتانیا، ایا اقداماتی توسط دولت انجام شد که دوباره آن آشوب ها و آتش سوزی ها تکرار نشود؟ -من الان دقیقا نمی دانم سیاست خاص آنها در ارتباط با آن واقعه چه بوده ولی هر گونه عملکرد سوء احزاب، نتیجه اش به طور مستقیم در انتخابات، تاثیر می گذارد. مردم ناراضی یک کشور دموکراتیک، چک سفید به جایی نمی دهند.
در انتخابات اخیر در بریتانیا، در جاهایی حزب محافظه کار رای آورده است که مردم آنجا همیشه به حزب کارگر نوین رای می دادند.
نوع رای دادن مردم، به خاطر عملکردها است. دولتی که با انتخابات سر کار می آید و به رای مردم نیاز دارد به مردم پاسخگو هست و سعی می کند کارهایش را به صورت کارشناسی پیش ببرد. *در ارتباط با کشور خودمان، در قانون «فعالیت احزاب و جمعیت ها و انجمن های سیاسی و صنفی و انجمن های اسلامی و اقلیت های شناخته شده» که در سال 1360 و در زمان ریاست آقای هاشمی رفسنجانی بر مجلس تصویب شده است، راهپیمایی با کسب مجوز از وزارت کشور و حتی در میادین و پارک های عمومی مجاز اعلام شده.
با صحبتی که در آذر ماه 1396 فرماندار تهران داشتند گویی ایده تازه ای را مطرح کرده اند ولی اصلا بحث تازه ای نبوده است. -ما اصلا فرض بگیریم چنین قانونی وجود نداشته است ولی چرا زودتر از این موضوع فکر نکرده اند. برای گفتمان اجتماعی، دیالوگ اجتماعی، بحث ها و گفت و گوها، پیشنهادهای زیادی مطرح شده.
باید برای دیالوگ اجتماعی، تمرین کرد. باید این موارد را برگزار کرد با آرامش و متانت، تا مردم یاد بگیرند که نظر خودشان را در قالب مشت و شیشه شکستن و آتش زدن به سطل زباله بیان نکنند. تریبون آزاد باید باشد. * قانون جدید احزاب که توسط مجلس تصویب شده است در آبان ماه 1395 توسط آقای لاریجانی جهت اجرا برای آقای روحانی رئیس قوه مجریه ارسال شده و آقای روحانی در همان سال گذشته این قانون جدید را برای اجرا ابلاغ کرده اند.
در ماده 13 این قانون جدید هم برگزاری راهپیمایی و تشکیل اجتماعات با مجوز وزارت کشور و استانداری و کمیسیون احزاب، مجاز اعلام شده. یعنی هم در قانون احزاب مصوب سال 1360 و هم قانون جدید اجرا شده از سال 1395 که طرح مجلس بوده و تصویب شده است مجوز نیاز داشتن تکرار شده. -هیچ فرقی نکرده است. همان موضوع مجوز گرفتن در قانون جدید گنجانده شده است. *آقای روحانی رئیس جمهور مدتی پس از شروع اعتراضات اخیر گفتند دستگاه های مسئول باید زمینه را برای انتقاد و اعتراض قانونی مردم فراهم کنند.
الان ما فانون اساسی داریم و یک قانون احزاب. قانون اساسی، قانون مادر و اصلی کشور و نظام است. برای این که صحبت رئیس جمهور در مورد فراهم کردن زمینه برای اعتراض قانونی مردم، عملی شود باید چه کار کرد؟ -وزارت کشور و کمیسیون ماده 10 احزاب، زیرمجموعه دولت محسوب می شود. الان که به هر صورت این قانون احزاب وجود دارد و خلاف قانون موجود هم نمی شود کاری کرد. به نظر من، اولین گام را خود آقای دکتر روحانی باید بردارد. از طریق این سیاست، با وزارت کشور هماهنگ کند که راحت مجوز بدهند و تسهیل کنند یعنی تسهیل کردن شرایط صدور مجوز.
یک وقت ما می خواهیم قانون را تغییر بدهیم. در این زمینه رئیس جمهور به مجلس لایحه ببرد برای اصلاح ماده مربوط به مجوز گرفتن در قانون احزاب. فقط جنبه اعلام کردن تجمع مطرح باشد و موضوع مجوز گرفتن لغو شود.
در صورت تغییر قانون احزاب، کسانی که می خواهند تجمع کنند، فقط اعلام می کنند که پلیس و نیروی انتظامی، امنیت تظاهرات و تجمعات را تامین کند. *در قانون احزاب، تاکید بر این است که احزاب، درخواست خودشان را برای راهپیمایی و تشکیل اجتماعات به وزارت کشور و استانداری ها بدهند و کمیسیون احزاب این نوع درخواست ها را بررسی و اتخاذ تصمیم کند.
ممکن است افرادی عضو حزب نباشند یعنی سازماندهی شده نباشند و مردم عادی باشند که مشکلاتی دارند. در قالب این قانون نمی شود درخواست مجوز بدهند. -این قانون می گوید احزاب و تشکل های شناخته شده اما مثلا مالباختگان بانک ها و موسسات مالی و اعتباری، شخصیت حقوقی ندارند یعنی عضو حزب نیستند. این هم عیب دیگر این قانون است.
در آن هاید پارک کُرنر لندن، اکثر افرادی که حضور پیدا می کنند شخص حقیقی هستند. چنین افرادی به آن پارک می روند و شروع می کنند به صحبت کردن. این یکی از محدودیت های قانون احزاب ایران است که این اجازه را فقط به احزاب سیاسی می دهد. *به هر حال آقای رئیس جمهور در روزهای اخیر گفته اند انتقاد و اعتراض حق مردم است. اگر مردم طبق گفته رئیس جمهور بتوانند اعتراض خود را بدون خشونت نشان بدهند، سازوکار چگونه فراهم شود که اعتراض مدنی مردم به آشوب کشیده نشود؟ -سازوکار این است که احزاب سیاسی فعال، شروع کنند به آموزش دادن به هواداران و اعضای خودشان. این یک فعالیت مدنی است و باید آموزش داده شود.
نکته بعدی این است که اگر یک مجوز صادر می شود قبل از شروع تجمع، هم آن تشکل ها و احزاب و نیروهای انتظامی و پلیس با همدیگر، امنیت این تجمعات را تامین کنند و آموزش بدهند. برای مثال بگویند از پلاکارد استفاده کنید یا راهپیمایی سکوت داشته باشید یا شعارها، شعارهای معقول باشد و ساختارشکنانه نباشد.
تا جایی که من می دانم شعور مردم، خیلی زیاد است. در همه کشورها پلیس، هیجانی نمی شود و عصبانی نمی شود. نیروهای پلیس، آموزش دیده اند برای این که حتی خشونت را تحمل کنند.
تحمل پلیس باید زیاد باشد. وقتی جمعیتی شکل می گیرد شما نمی توانید صددرصد مطمئن باشید که این تجمع به شعار و خشونت کشیده نمی شود. بارها اتفاق افتاده که در پاریس و لندن و در همه جای دنیا، پلیس درگیر شده.
برای مثال ممکن است یک عده، وسط خیابان نشسته باشند. تظاهرات این افراد، مسالمت آمیز است ولی منع عبور و مرور ایجاد می کند. پلیس از قبل باید آموزش دیده باشد که در چنین موقعیتی مثلا از باتوم خودش استفاده نکند یا از شوکر استفاده نکند.
لازمه اش این است که پلیس، زیر بغل این افراد را بگیرند و او را کنار بگذارد. تجربه نشان داده که حضور رعب آور پلیس، ایجاد ناامنی روانی می کند. پلیس باید آموزش ببیند که چهره اش واضح و معلوم باشد و ظاهرش مرتب و منظم باشد.
مردم باید مطمئن باشند پلیس از نیروی نظامی و قدرت خودش، فقط در صورت لزوم می تواند استفاده کند و مردم مطمئن باشند با پلیسی که رو به رو هستند اینقدر صبور است که تحریک نمی شود.
تاریخ انتشار: ۱۵:۲۲ - ۲۱ دی ۱۳۹۶ - 11 January 2018
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: عصر ایران]
[مشاهده در: www.asriran.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 125]
-
اجتماع و خانواده
پربازدیدترینها