محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1829612796
نقد و بررسی Marvel vs. Capcom: Infinite
واضح آرشیو وب فارسی:پردیس گیم:
نقد و بررسی Marvel vs. Capcom: Infinite "به قلم پرهام آقاخانی" حتما شما هم با عبارت‌هایی همچون "گرافیک چندان مهم نیست، گیم پلی بازی مهم‌تر است" در انجمن‌ها و سایتهای مختلف برخورد کرده‌اید. عده‌ی بسیاری بر این عقیده‌اند که اگر یک بخش از بازی کیفیت خارق العاده‌ای داشته باشد، می‌توان ایرادات و ضعف‌های موجود در سایر بخش‌های آن را نادیده گرفت. ولی درست برخلاف تصور این عده از افراد، گیم پلی یا گرافیک همه چیز یک بازی نیست و اگر در سایر بخش‌ها نیز کیفیت قابل قبول و راضی کننده‌ای ارائه نشود، این موضوع به ضرر بازی تمام خواهد شد. Marvel vs. Capcom: Infinite چهارمین نسخه در این سری معروف و پرطرفدار فایتینگ محسوب می‌شود؛ سری که همیشه به خاطر گیم پلی سرگرم کننده و ارائه‌ی بسیار خوبش، زبانزد خاص و عام بوده است. ولی اوضاع در مورد این نسخه متفاوت است و در کمال تاسف، این بازی یکی از همان عناوینی است که اثبات می‌کند خوب بودن یک بخش از بازی نمی‌تواند کاستی‌های موجود در سایر بخش‌ها را بپوشاند.
برای اولین بار در تاریخ این سری، MvC:I از یک بخش داستانی دو تا سه ساعته بهره می‌گیرد که دقیقا از همان جایی شروع می‌شود که دموی بازی شروع شده بود. سیگما و Ultron با متحد شدن با یکدیگر و بدست آوردن سنگ‌های ابدی Space و Reality، دنیاهای مارول و کپکام را با هم تلفیق کرده و XGard (منطقه‌ای حاصل از تلفیق آزگارد با Abel City از بازی Maverick Hunter X) را تصرف می‌کنند. سپس آنها با استفاده از ویروس Maverick، تصمیم به ماشینی کردن تمام ساکنان دو دنیا می‌گیرند. قهرمانان مارول و کپکام نیز با هم متحد می‌شوند تا جلوی آنها را بگیرند؛ غافل از این که Dormammu و Jedah نیز در حال برنامه ریزی برای یک آشوب هستند. با توجه به این که داستان بازی توسط دو تن از خبرگان این صنعت یعنی آقایان Bill Rosemann و Paul Gardner نوشته شده است، انتظار می‌رفت تا شاهد داستانی بسیار خوب باشیم؛ ولی حیف که این موضوع به واقعیت نپیوسته است و داستان بازی از ایرادات فراوانی رنج می‌برد. نویسندگان بازی قبلا گفته بودند که به منظور ارائه یک داستان هیجان انگیز، به نحوه آشنایی کارکترهای کپکام و مارول با یکدیگر نخواهند پرداخت و متاسفانه همین مورد یکی از نقاط ضعف بزرگ داستان است؛ چون تعامل کارکترها به خاطر تفهیم نکردن این موضوع، بسیار مصنوعی، ساختگی و عجیب به نظر می‌رسد. همچنین سازندگان نتوانسته‌اند تا در داستان به طور مناسب به تمام کارکترها بپردازند و یا ماجراهای مختلف را توجیه کنند. به عنوان مثال، یک سری از کارکترها مثل نمسیس، Black Panther و مخصوصا Dormammu (که از متحدان Jedah محسوب می‌شود)، فقط در یک بخش ظاهر شده و سپس به سرعت از روند داستانی حذف می‌شوند. ایراد دیگری که در این بخش رویت می‌شود، این است که شخصیت پردازی کارکترهای کپکام به درستی رعایت نشده است. مثلا دانته که یک شیطان کش قهار است، مداوما و به طرز ناشیانه‌ای از حریفانش ضربه می‌خورد یا X که دشمنی دیرینه‌ای با سیگما دارد و حتی در انتهای بازی Maverick Hunter X از شدت خشم سر او فریاد می‌کشید، اکنون در مواجهه با او کاملا آرام رفتار می‌کند. البته اگر از حق نگذریم، یک سری سکانس‌های واقعا جالب و بعضا خنده دار نیز در قسمت داستانی قابل رویت هستند؛ ولی متاسفانه تعدادشان در حدی نیست که بتوانند وضعیت این بخش را از حالت متوسطی که دارد، بهتر کنند. در کل کاملا مشخص است که از پتانسیل بخش داستانی به خوبی استفاده نشده است و شاید بهتر بود که زمان و بودجه اختصاص یافته به این بخش، صرف بهبود سایر بخش‌های بازی می‌شد.
علاوه بر بخش داستانی، بازی در حالت آفلاین شامل بخش‌های آرکید، مبارزه آزاد (علیه یک بازیکن دیگر یا CPU)، ماموریت‌ها و همچنین بخش تمرینی و آموزشی است که از این لحاظ، وضعیت بسیار بهتری نسبت به استریت فایتر 5 دارد. ولی نکته‌ی منفی‌ای که در این میان وجود دارد این است که هیچ پایان اختصاصی‌ای در بخش آرکید برای کارکترها وجود ندارد و با اتمام این بخش، بلافاصله با یک صفحه‌ی تبریک خشک و خالی روبرو می‌شوید که از ارزش تکرار آن می‌کاهد. بخش آنلاین نیز نسبت به قبل وضعیت بسیار بهتری دارد. این بار نه تنها از Netcode بهتری برای بخش آنلاین استفاده شده، بلکه دو لیگ جداکانه برای بازیکنان تازه کار و حرفه‌ای در نظر گرفته شده است تا بازیکنان جدید مجبور نباشند از همان اول کار توسط بازیکنان حرفه‌ای تخریب شوند. همچنین می‌توان تا به ایجاد لابی‌های متعدد نیز اقدام کرد و در آنها به مبارزه پرداخت یا این که به تماشای بازی سایرین نشست. اما گیم پلی جایی است که بازی فراتر از انتظارات ظاهر شده است و بهبودهای بسیار خوبی را در آن شاهد هستیم. سیستم مبارزات این بازی هنوز بر اساس کامبوهای پی در پی شکل گرفته است؛ ولی به هیچ عنوان از نسخه سوم سری پیروی نمی‌کند و شامل مبارزات 2 برابر 2 به سبک MvC1، و همچنین سیستم کنترلی 4 دکمه‌ای و مبتنی بر ضربات قوی و ضعیف به سبک MvC2 است. سیستم Assist نیز به طور کامل حذف شده و جای خودش را به ویژگی جدید Active Switch داده است که شباهت‌هایی به سیستم تغییر کارکتر در بازی Street Fighter X Tekken دارد. با استفاده از سیستم Active Switch، بازیکن می‌تواند تا تقریبا در هر زمانی که می‌خواهد، کارکتر دومش را به مبارزه فرا بخواند و حملات تهاجمی یا تدافعی متعددی را تدارک ببیند. به عنوان مثال می‌توان در میانه‌ی یک حمله‌ی Hyper Move، کارکتر دوم را وارد زمین کرد و با اجرای یک Hyper Move دیگر، حملاتی به شدت مرگبار را تدارک دید یا حریف را برای ادامه دادن کامبو مورد حمله قرار داد. یا این که می‌توان در حین ضربه خوردن از حریف و با مصرف کردن مقداری از نوار انرژی، تکنیک Active Counter را اجرا کرد تا با استفاده از حملات کارکتر دوم، بتوان حریف را از ادامه دادن کامبویش باز داشت. علاوه براین، سیستم X-Factor هم که در نسخه‌ی سوم معرفی شده بود به طور کامل با سنگ‌های ابدی (که ابتدا در بازی Marvel Super Heroes معرفی شده بودند) جایگزین شده است. قبل از شروع مبارزه، بازیکن می‌تواند تا از بین شش سنگ ابدی مختلف با ویژگی‌های گوناگون، یکی را انتخاب کرده و توسط قابلیت Infinity Surge از قدرت‌های آن سنگ در حین مبارزه بهره ببرد. با استفاده از این قابلیت، می‌توان یک تکنیک خاص مثل تلپورت در مسافت کم و یا دزدیدن جان از حریف را انجام داد که میزان کمی از نوار انرژی مخصوص سنگ‌ها را مصرف می‌کند. ولی هنگامی که این نوار به 50 درصد برسد یا کاملا پر شود، می‌توان با فشردن هر دو دکمه‌ی Active Switch و Infinity Surge، وارد حالت Infinity Storm شد که تمام قدرت آن سنگ را آزاد می‌کند. به عنوان مثال، در این حالت سنگ Soul می‌تواند کارکتر دوم تیم را احیا کند یا سنگ Space می‌تواند تا حریف را در یک محدوده‌ی کوچک زندانی کند تا فرصتی برای فرار از حملات نداشته باشد. حتی بهبودهایی نیز بر روی سیستم ورود کارکترها به زمین انجام شده و برخلاف UMvC3 که کارکترهایتان تنها از یک زاویه‌ی خاص وارد زمین می‌شدند، اکنون می‌توانید از سه زاویه‌ی مختلف برای وارد شدن به زمین استفاده کنید تا بلافاصله در کامبوهای حریف گرفتار نشوید.
سازندگان بازی حتی سیستم‌هایی را نیز برای رفاه حال بازیکنان تازه کار، به این نسخه اضافه کرده‌اند که البته می‌توان آنها را از تنظیمات بازی خاموش کرد. اولین سیستم، Auto Combo است که درست همانند بازی KOFXIV، با فشردن کلید LP می‌وان یک کامبوی از پیش تعیین شده را بر روی حریف اجرا کرد. دومین سیستم نیز، Easy Hyper Combo است که به بازیکن این اجازه را می‌دهد تا فقط با فشردن یک سری دکمه خاص و بدون نیاز به Commandهای ویژه، به اجرای Hyper Moveها بپردازد. با این حساب، کاملا مشخص است که سازندگان تمام نکات منفی گیم پلی نسخه‌های پیشین و اشتباهاتشان در استریت فایتر 5 را درک کرده و در صدد رفع آنها بر آمده‌اند که در این کار نیز موفق شده‌اند. ولی نکته ناراحت کننده اینجاست که سایر بخش‌ها اصلا وضعیتی مشابه با بخش گیم پلی بازی ندارند و از مشکلات فراوانی رنج می‌برند. لیست مبارزان بازی واقعا ناامید کننده است. از 30 مبارز موجود در این بازی، تنها حدود 6 نفر کاملا جدید هستند و بقیه تماما از نسخه‌ی قبلی به این عنوان راه پیدا کرده‌اند. شاید این موضوع در نظر عده‌ای اصلا مشکل بزرگی به نظر نیاید، اما مسئله‌ی اصلی اینجاست که از کارکترهایی در لیست مبارزان استفاده شده که طرفداران بازی به هیچ عنوان خواستار آنها نبودند (اسپنسر، آرتور و Firebrand) و پتانسیل حضور بسیاری از کارکترهای پرطرفدار هدر رفته است. حضور اختصاصی کارکترهای بخش سینمایی مارول نیز نه تنها باعث شده تا معروف‌ترین و همیشگی‌ترین کارکترهای سری همانند Wolverine و Magneto و Dr. Doom از بازی حذف شوند، بلکه به نظر می‌رسد که باعث و بانی سایر مشکلات بازی در بخش‌های گوناگون شده است. گرافیک بازی در هنگام گیم پلی بسیار خوب به نظر می‌رسد؛ ولی فقط کافیست تا برای چند لحظه آن را متوقف کنید یا به بخش داستانی بروید تا ظاهر اصلی بازی برایتان نمایان شود. بازی از لحاظ گرافیک فنی، خوب ظاهر شده است ولی از لحاظ گرافیک هنری، یک فاجعه‌ی به تمام معناست. سازندگان به خاطر واقع گرایانه‌تر کردن ظاهر کارکترهای بخش سینمایی مارول و نزدیک کردن آنها به ظاهر سینمایی‌شان، از هیچ استایل گرافیکی‌ای استفاده نکرده‌اند و همین مسئله باعث شده تا گرافیک بازی حتی بدتر از عنوان قبلی این سری یعنی UMvC3 به نظر بیاید. این موضوع همچنین روی ظاهر تمام کارکترها و مخصوصا کارکترهای کپکام تاثیری منفی گذاشته است و آنها را بسیار شبیه به عروسک‌های پلاستیکی کرده است. نکته عجیب‌تر نیز اینجاست که برخی مدل‌ها در بخش داستانی حتی بدتر از حالت عادی‌شان در سایر بخش‌ها به نظر می‌رسند.
متاسفانه طراحی رابط کاربری بازی نیز تعریفی ندارد. منوها به شدت خشک و ساده هستند و خبری از انیمیشن‌های جالب جابجایی بین آنها (همانند استریت فایتر 4 یا Marvel vs. Capcom 3) نیست. حتی آن منوی اصلی سه بعدی و متحرکی هم که در نسخه‌ی دموی بازی وجود داشت، به طور کامل با یک منوی ثابت ولی قابل شخصی سازی تعویض شده است. HUD بازی نیز که اصلا طراحی خوبی نداشت و قبل از عرضه تصور می‌شد که فقط به عنوان Placeholder استفاده شده باشد، در کمال تعجب کاملا دست نخورده باقی مانده و به نسخه نهایی راه پیدا کرده است. حتی قسمت صوتی بازی نیز خالی از ایراد نیست. با این که در این نسخه شاهد حضور تعدادی از صداگذاران محبوب و کاربلد همانند صداپیشه اصلی فرانک وست یعنی آقای T.J. Rotolo یا حتی راجر کریگ اسمیت "Roger Craig Smith" هستیم، ولی وضعیت صداگذاری تعدادی از کارکترها و مخصوصا موریگان و X نه تنها واقعا بد است و باعث رنجش طرفداران آنها خواهد شد، بلکه گاهی اوقات دیالوگ‌هایشان نیز به قدری خشک و بد بیان می‌شود که فکر می‌کنید گویا صداگذار اصلا میلی به انجام کارش نداشته است. همین شرایط در مورد موسیقی‌های بازی نیز صدق می‌کند. در این نسخه برای هر گروه از مبارزان، یک سبک خاص موسیقی در نظر گرفته شده است. موسیقی‌های کارکترهای مارول، حالتی کاملا سینمایی و ارکسترال به خودش گرفته است و از آن طرف، موسیقی‌های کارکترهای کپکام نیز به حالتی الکترونیک و Dubstepوار تغییر پیدا کرده‌اند. با این که برخی از موسیقی‌های جدید همانند تم مرد عنکبوتی، کریس، Iron Man و اسپنسر واقعا خوب هستند و بهتر از قبل ظاهر شده‌اند، ولی نمی‌توان همین حرف را در مورد سایر موسیقی‌ها نیز گفت؛ چون بعضی از آنها همانند Devils Never Cry به طرز وحشتناکی بی‌کیفیت و بی‌هویت شده‌اند و بقیه نیز بیشتر مخاطب را به یاد جشن‌ها می‌اندازند تا یک عنوان فایتینگ. اوضاع وقتی خراب‌تر می‌شود که در طی Credits نهایی بازی، به ناگهان با تم کلاسیک کاپیتان آمریکا که بازسازی فوق العاده‌ای دارد، روبرو می‌شوید و واقعا نمی‌فهمید که چرا این موسیقی در بازی استفاده نشده یا چرا سایر موسیقی‌ها نیز کیفیتی این چنینی ندارند. بازبینی تصویری:
سنگ‌های ابدی عمق مناسبی را به سیستم مبارزه اضافه کرده‌اند. هرچند که برخی از آنها در قیاس با بقیه، ضعیف‌تر به نظر می‌رسند.
دانته، بعد از اعتیاد به مواد مخدر
بازی تصاویر کارکترها در منوی بعد از پیروزی و HUD را بر اساس مدل سه بعدی آنها ایجاد می‌کند. پس هر چقدر تنظیمات گرافیکی را پایین‌تر بیاورید، تصاویر زشت‌تری را نیز دریافت خواهید کرد.
مکالمه‌ی موریگان و Ghost Rider در بخش داستانی احتمالا یکی از فجیع‌ترین چیزهایی خواهد بود که به عمرتان دیده‌اید.
بهترین قسمت بخش داستانی از نظر این منتقد
در بخش گالری بازی می‌توان به کانسپت آرت‌ها، موسیقی‌ها و فیلم‌های بخش داستانی دسترسی داشت. نکات مثبت: - گیم پلی بسیار جذاب و اعتیاد آور - تعداد مناسب مودهای آفلاین - برخی لحظات بخش داستانی - Netcode بسیار خوب نکات منفی: - داستان متوسط - نبود پایان‌های اختصاصی در بخش آرکید - گرافیک نامناسب - صداگذاری و کیفیت دیالوگ متوسط - کیفیت متوسط و بد برخی موسیقی‌ها - طراحی بد تعدادی از کارکترها (مخصوصا کارکترهای کپکام) - لیست مبارزان ناامید کننده سخن آخر: Marvel vs. Capcom: Infinite همانند سایر نسخه‌های این سری، گیم پلی بسیار جذاب و سرگرم کننده‌ای دارد که حتی نسبت به قبل بسیار بهینه‌تر شده است. اما نه تنها ارزش کلی بازی با ارائه‌ای ضعیف، لیست مبارزان نا امید کننده و بخش داستانی و صداگذاری متوسط آن به شدت پایین آمده است، بلکه بسیار سخت است که بتوان این مشکلات را نادیده گرفت و از بازی آن طور که باید، لذت برد.
:Verdict Just like its predecessors, Marvel vs. Capcom: Infinite has a very entertaining & addictive gameplay which is even more refined than before. But problems like poor presentation, lackluster roster and mediocre story mode & voice acting not only dragged down the experience, but also it"s hard to ignore them and enjoy the game as it .should Score: 6.5
12 مهر 1396
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: پردیس گیم]
[مشاهده در: www.pardisgame.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 181]
-
علم و فناوری
پربازدیدترینها