واضح آرشیو وب فارسی:فارس: یادبود بزرگان/آیتالله زنوزی و مکاشفهای درباره شأن و مقام حضرت معصومه (س)
در میان عالمان اعلام معروف است که پس از رحلت آیتالله بروجردی، برخی به اعلمیت مرحوم میرزا رضی زنوزی اشاره میکردند و به ایشان اعتقاد داشتند.
به گزارش خبرگزاری فارس از قم، «زنوز»، از کوهستانیترین مناطق شهرستان مرند و در شمال این شهر واقع شده است؛ منطقهای عالِم پرور که شخصیتی مانند آیت الله حاج میرزا رضی زنوزی هم از این منطقه برخاسته است. پدرش آیتالله میرزا محمدحسن زنوزی، از عالمان بزرگ و از فقیهان عصر خویش بود که پس از درگذشت در تبریز، برای دفن به وادی السلام نجف اشرف منتقل شد. میرزا رضی در مانند چنین روزی یعنی در چهاردهمین روز از ماه ذیقعده الحرام سال 1294 هجری قمری در تبریز به دنیا آمد. میرزا رضی از دوران کودکی، به علم و دانش علاقه بسیار داشت و آموختن را از 6 سالگی در زادگاهش شروع کرد. او دروس ابتدایی، قرآن کریم، ادبیات فارسی و عربی را در منزل خود خواند و در حدود 15 سالگی به مدرسه علوم دینی «حاج صفرعلی» راه یافت. وی همچنین ادبیات عرب، معانی، بیان و منطق را در مدت سه سال از محفل درسی استادان وقت، از جمله آیت الله میرزا صادق آقا مجتهد و آقا جمال شیروانی فرا گرفت. پیشرفت میرزا رضی موجب شد تا در حالی که تنها 17 سال داشت، در دروس فقه و اصول حاضر شود و در مدت چهار سال، این دروس را به خوبی فرا گیرد. پس از آن بود که میرزا رضی، راهی نجف اشرف شد تا تحصیلات خود را در آن حوزه ادامه دهد. وی در حوزه علمیه نجف در جلسات درسی برخی از عالمان مشهور و از جمله، حضرات آیات شیخ مرتضی انصاری، سید محمدکاظم یزدی، ملا محمدکاظم خراسانی، شیخ محمد فاضل شربیانی، ملا فتح الله شریعت اصفهانی و آقا شیخ محمدباقر اصطهباناتی حاضر شد و از دانش و تقوای فراوان آنان بهره برد. همچنین باید گفت که آیت الله میرزا رضی زنوزی، از محضر برادر بزرگتر خویش، یعنی حکیم میرزا عبدالحسین، مشهور به فیلسوف الدوله، نیز کسب فیض کرده و طب قدیم را در محضر او تلمذ کرده است. اینگونه بود که میرزا رضی در کنار بارگاه علوی، تحصیلات خود را با قدرت و دقت پیگیری کرد و موفق به دریافت اجازات متعدد اجتهاد و نقل روایت شد. اکنون نوبت آن بود تا آیت الله زنوزی در زمینه تدریس هم پیشتاز باشد؛ این بود که در حوزه علمیه نجف اشرف و در مدرسه هندی، تدریس خارج فقه و اصول را آغاز کرد که عدهای از فضلا در آن جلسات شرکت میکردند. وی همچنین بعد از بازگشت به ایران، در شهرهای تبریز، قم و مشهد، به تدریس علوم اسلامی در سطوح عالی پرداخت که نتیجه آن تربیت و پرورش دهها فقیه و مجتهد و از جمله بزرگانی مانند حاج میرزا علی غروی علیاری، حاج میرزا آقا محمدعلی باغمیشهای، میرزا علی احمدی میانجی و حاج میرزا جعفر اشراقی است. آن مرد بزرگ پس از نزدیک به سه دهه اقامت در عراق، با آغاز جنگ جهانی اول به ایران بازگشت و مورد استقبال مردم هم واقع شد. البته علاقه و اشتیاق فراوان آیتالله میرزا رضی زنوزی به عتبات عالیات موجب شد تا ایشان در این مقطع، دوباره راه نجف را در پیش گیرد و البته پس از چند سال مجددا به ایران بازگردد و تا پایان زندگی در ایران و بهویژه در شهرهای قم و مشهد، رحل اقامت افکند. اما در میان عالمان اعلام معروف است که پس از رحلت آیت الله بروجردی، برخی به اعلمیت مرحوم میرزا رضی اشاره میکردند و به ایشان اعتقاد داشتند. اما این حکایت از زبان آیت الله احمدی میانجی از شاگردان آیت الله زنوزی، جالب است. نقل است که آیت الله میرزا رضی زنوزی روزی برای خواندن فاتحه برای جناب زکریا بن آدم، به قبرستان شیخان قم رفته بود. ایشان در حال قرائت فاتحه، به این فکر فرو میرود که آیا زکریا بن آدم با آن رفعت مقام و روایاتی که در شان او از امامان(ع) وارد شده، بالاتر است، یا حضرت معصومه(س)؟ اما در زمان این خطور ذهنی، ناگهان یک نفر که کلاه نمدی بر سر داشته است، پیش میآید و به ایشان می گوید: آن بالا را بخوان! ایشان اعتنا نمیکند. بعد از رفتن آن مرد ناشناس، ایشان متوجه میشود که در آن بالا، این عبارت نقش بسته است: «السّلام علی ارواح محمّد و آل محمّد فی الارواح؛ السّلام علی اجساد محمّد و آل محمد فی الاجساد» آقای زنوزی نقل میکرد که در این هنگام متوجه شدم که آن شخص، درون مرا خوانده و از فکر من راجع به افضلیت زکریا بن آدم یا حضرت معصومه(س) آگاهی داشته و با امر کردن به خواندن آن نوشته، خواسته است تا مسأله مرا پاسخ بدهد تا بدانیم که حضرت معصومه (س) از آل محمّد (ع) است؛ حساب او جدا است و هیچ کس را نمیتوان با آل محمّد(ع) مقایسه کرد. اما آیت الله زنوزی علاوه بر تدریس و تبلیغ، این فرصت را هم غنیمت شمارد تا تالیفاتی را از خود بر جای گذارد که حواشی ایشان بر کتب ارزشمندی مانند «عروه الوثقی»، «وسیله النجاه» و «نجات العباد» از آن جمله است. این عالم ربانی و فقیه پرهیزگار سرانجام پس از 80 سال عمر با برکت، در سال 1374 هجری قمری، ندای حق را لبیک گفت و به ملکوت اعلی پیوست. پیکر مطهرش با تجلیل فراوان تشییع شد و بنا به وصیتش، در شهر مقدس قم و در جوار مرقد ملکوتی حضرت فاطمه معصومه (س) در مسجد بالاسر دفن شد. انتهای پیام/2258/و30
95/05/27 :: 10:32
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 133]