ژاپن در مسیر تعدیل مردسالاری - ایران آنلاین

واضح آرشیو وب فارسی:ایران آنلاین: روز برگزاری دومین سمپوزیوم است. مولاوردی به همراه 13 همراهش (تعدادی از همکارانش درامور زنان وچند نفر از استادان دانشگاه) به محل برگزاری که بنیاد صلح ساساکاوا برگزار کننده آن است می رود. ساختمان چند طبقه و شیک، ساعت 8 صبح است و برای مولاوردی یک مصاحبه مطبوعاتی با شبکه رادیو تلویزیونی «NHK» ژاپن تدارک دیده اند. او می گوید و مترجم به زبان ژاپنی سخنان او را ترجمه می کند.ایران آنلاین / ایستگاه اول فرودگاه امام(ره) فرودگاه امام(ره) ساعت 22 و 40 دقیقه یکی از روزهای پایانی بهمن ماه امسال، قرار است با پرواز تهران – قطرعازم دوحه شویم. پروازمان با کمی تأخیر انجام می شود. در پاویون دولت منتظریم تا گیت پرواز باز شود. بالاخره ساعت یک بامداد هواپیمای قطر، تهران را به مقصد دوحه ترک می کند. حدود2 ساعت بعد هواپیما در فرودگاه دوحه به زمین می نشیند.همه چیز برای ورود شهیندخت مولاوردی معاون رئیس جمهوری در امور زنان و خانواده و چند نفر از هیأت همراهش، برای شرکت در دومین سمپوزیوم تحت عنوان «زنان، آموزش و توانمند سازی اقتصادی » که به دعوت آقای «کاتو » وزیر توانمند سازی زنان ژاپن صورت گرفته آماده است، همان سمپوزیومی که نخستین دور آن در 29 اردیبهشت ماه امسال در تهران با حضور« اکیه آبه » همسر نخست وزیر ژاپن در تهران برگزار شد. به سمت بخش پاویون هدایت می شویم. سفیر ایران در دوحه به صورت رسمی به استقبال مولاوردی می آید. بعد از پذیرایی و گپ کوتاهی آماده سفر به توکیو می شویم ساعت 3 بامداد به وقت دوحه است. پروازمان از دوحه تا توکیو 10 ساعت طول می کشد. وارد فرودگاه «ناریتا» می شویم. همکاران سفارت ایران در توکیو آمده اند تا ما را به محل اقامت مان ببرند. ایستگاه دوم «توکیو» نظم وانضباط ویژه ای در فرودگاه «ناریتا» حاکم است لحظه به لحظه آن هماهنگ شده انگار عقربه های ساعت در اینجا حکم صادر می کنند. زنان ژاپنی با لباس های مخصوص و چهره ای خندان به سمتت می آیند تا به سمت خروجی فرودگاه هدایتت کنند. اینجا کارمند زن بیشتر است تا کارمند مرد انگارکه فرودگاه به دست زنان مدیریت می شود تا مردان. مرتب، منظم و با ادب، احترام به توریست و افراد غیربومی اینجا حرف اول را می زند. نگاهت به کف فرودگاه و دور وبرت می افتد باورت نمی شود با وجود تردد زیادی که هر روز در اینجا اتفاق می افتد اینقدر تمیز باشد، خجالت می کشم کاغذ خرد شده مچاله ای که در دستم دارم گوشه ای رها کنم. از سطل زباله خبری نیست. ظاهراً مردمان اینجا زباله کمی تولید می کنند و به همین خاطر خیلی نیاز به سطل زباله نیست. چند زن ژاپنی که در فرودگاه کار می کنند به رسم عادت و احترام جلوی ما تعظیم می کنند و خم و راست می شوند. از همان بدو ورود به فردوگاه «ناریتا» حس خوبی داری. با آنکه غریبه ای ولی احساس غریبی نمی کنی. ساک ها آماده ارسال به محل اقامت که ساختمان سفارت ایران در توکیو است فرستاده می شود. خودروهای شاسی بلند مشکی رنگ که فرمان آنها در سمت راست قرار دارد جلو در خروجی فرودگاه ما را به ساختمان سفارت ایران می برند. تمیز و استاندارد، نه دود دارند ونه صدای تسمه و لنت آنها آزارت می دهد. سرعتش به 180 کیلومتر در ساعت می رسد. از راننده سؤال می کنی که می شود با این سرعت بالا در شهر و بزرگراه اینجا تردد کرد و او می گوید: نه حداکثر سرعت در داخل شهر 40 تا 50 کیلومتر و در بزرگراه ها حداکثر 130 کیلومتر است؛ اما خودروهای پلا ک آبی یا دولتی می توانند با سرعت بالا تردد کنند. همه ماشین ها در لاین تعریف شده خود حرکت می کنند نه خبری از حرکت های مارپیچی است و نه لایی کشیدن و سبقت های غیرمجاز. احساس امنیت می کنی. در این شهر کسی بوق نمی زند حتی در شرایط سخت. بوق زدن برای مردم این شهر مثل توهین کردن به همدیگر است. بیشتر شهر بوسیله پل ها و بزرگراه ها به هم گره خورده. برج های بلند و... آرامش خاصی در این شهر 17 میلیون نفری حاکم است. بعد از حدود 50 دقیقه به ساختمان سفارت ایران می رسی، حیاط سرسبزی دارد. دو طبقه که در هر طبقه سوئیت هایی برای میهمانان تعبیه شده است. اتاقت از قبل مشخص شده به سمت اتاقت می روی تا استراحت کنی و بعد از صرف شام خودت را برای صبح روز بعد که قرار است دومین سمپوزیوم برگزار شود آماده کنی. سر میز شام «رضا نظر آهاری» سفیر ایران در توکیو بعد از خوشامد گویی راجع به برنامه های سفر با ما صحبت می کند و... ژاپن کشور 127 میلیونی شاید هنوز برخی از ما ایرانی ها، ژاپن را با سریال «اوشین» می شناسیم، سریالی که بیانگر سختکوشی، رکود اقتصاد، آداب و رسوم سفت وسخت و... اما ژاپن امروز با آنچه که دیروز از آن در سریال ها یاد می کردند کاملاً متفاوت است. امروز این کشور مجمع الجزایری از 127 میلیون نفر (62 میلیون مرد و 65 میلیون زن) تشکیل شده است. امید به زندگی در این کشور میلیونی برای مردان 79 و برای زنان آن 86 سال است. آمار مرگ و میر اطفال در اینجا به 2/2 (در هر هزارتولد) رسیده و به همین دلیل رشد جمعیت در سال 2012 برابر با منفی 2/2 درصد بوده است. در این کشور براساس قانون اساسی، آزادی مذهب برای همه مردم آن تضمین شده است، اگرچه در ژاپن مذهب رسمی وجود ندارد ولی با وجود این آیین های «شینتوییسم و بودیسم» در بین عموم مردم رایج است و بیشترین پیروان را به خود اختصاص داده است. ایستگاه سوم، ساختمان بنیاد صلح ساساکاوا ژاپن روز برگزاری دومین سمپوزیوم است. مولاوردی به همراه 13 همراهش (تعدادی از همکارانش درامور زنان وچند نفر از استادان دانشگاه) به محل برگزاری که بنیاد صلح ساساکاوا برگزار کننده آن است می رود. ساختمان چند طبقه و شیک، ساعت 8 صبح است و برای مولاوردی یک مصاحبه مطبوعاتی با شبکه رادیو تلویزیونی «NHK» ژاپن تدارک دیده اند. او می گوید و مترجم به زبان ژاپنی سخنان او را ترجمه می کند. سر ساعت تعیین شده مصاحبه تمام می شود. او برای مصاحبه دیگر با روزنامه «نیپون» ژاپن وارد اتاق دیگری در همین ساختمان می شود. بعد از انجام مصاحبه به سالن مخصوص برگزاری سمپوزیوم می رویم. جلسه افتتاحیه سمپوزیوم بین المللی ایران و ژاپن با حضور شهیندخت مولاوردی، «اکیه آبه» همسر نخست وزیر ژاپن، سفیر ایران در توکیو و.... شروع می شود. بعد از سخنرانی سالن برگزاری سمپوزیوم را ترک می کنیم تا در مصاحبه مطبوعاتی «آبه» و مولاوردی شرکت کنیم. همه برنامه ها سر ساعت شروع و سر ساعت تمام می شود. هیچ برنامه ای نه زودتر و نه دیرتر از زمان تعریف شده اش شروع نمی شود. ساعت 11 ونیم است و «آبه» ضیافت ناهاری برای مولاوردی تدارک دیده است. همراهش می شوی تا در ضیافت ناهار باشی، در روی میز بزرگ ناهار اسم میهمانان نوشته شده و هرکس در جای خود می نشیند، با غذاهای ژاپنی که از ماهی خام و پخته گرفته تا میگو و سبزیجات است پذیرایی می شود. از نوشیدنی مثل نوشابه خبری نیست، آب تنها نوشیدنی است که برایت می آورند. بعد از غذا با دسر میوه که با یک عدد توت فرنگی، چند تکه آناناس و یک قاچ کوچک طالبی تشکیل شده پذیرایی می شوید و در نهایت با چای یا قهوه ضیافت ناهار تمام می شود. بعد از ناهار مولاوردی به ملاقات آقای «کاتو» وزیر توانمند سازی زنان ژاپن می رود و بعد از آن به دیدار آقای «آسو» معاون نخست وزیر ژاپن. ساعت 18 است و برای ضیافت شام به میزبانی بنیاد ساساکاوا وارد سالنی می شویم که شرکت کنندگان در سمپوزیوم بیشترین میهمانان آن را تشکیل می دهند. بعد از صحبت برخی میهمانان و معرفی هیأت همراه مولاوردی، به شام سرپایی دعوت می شود و... ایستگاه چهارم «کیوتو» ایستگاه مترو توکیو ساعت 10 صبح دومین روز از سفرمان است. قراراست توکیو را به قصد کیوتو برای شرکت در سخنرانی مولاوردی در دانشگاه «دوشیشا» ترک کنیم. توکیو، با خیابان های خلوت، سرسبز، آسمان آبی، ماشین های تمیز و ... نظرت را جلب می کند، مردمان اینجا بیشتر از وسایل نقلیه عمومی استفاده می کنند تا خودرو شخصی ،حتی برخی را می بینی که در پیاده رو با دوچرخه تردد می کنند. ایستگاه مترو آنجا فضای زیادی را به خود اختصاص داده است قطارهایش آنقدر تمیز است که بیشتر به اسباب بازی شبیه است تا واقعی. مسیر 600 کیلومتری را در دو ساعت طی می کنی وارد کیوتو می شوی و در یکی از هتل های کیوتو «سنچری هتل» برای ناهار دعوت شده ای و بعد از ناهار، به سمت دانشگاه «دوشیشا» می روی. دانشگاهش محیط آرامی دارد. ساختمانی در چند طبقه، که در هر طبقه پوستری از مولاوردی نصب شده است. بعد از نماز سخنرانی مولاوردی که برای دانشجویان آنجا ترتیب داده شده است شروع می شود. شهیندخت مولاوردی معاون رئیس جمهوری در امور زنان و خانواده در سخنرانی با عنوان «تغییرات و تحولات جمهوری اسلامی ایران پس از توافق برجام؛ با تأکید بر وضعیت زنان» می گوید: مهم ترین آرمان های انقلاب اسلامی پایان دادن به نابرابری ها و بی عدالتی های حاکم بود. در این میان نقش و تأثیر فوق العاده و ممتاز زنان ایرانی در برهه های مختلف قبل و بعد از انقلاب غیرقابل انکار است. وی تصریح کرد: زنان به عنوان بخش عمده ای از جمعیت کشورها، نه تنها در تولید، توزیع، انتشار دانش و فناوری نقش بسزایی دارند، بلکه با توجه به نقش تربیتی در پرورش افراد جامعه و نسل آینده، توجه به توانمندی آنان در عرصه های علم و فناوری اعم از آموزش، پژوهش و نیز امور اجرایی از مهم ترین ارکان برنامه توسعه در جوامع محسوب می شود. معاون رئیس جمهوری تصریح کرد: امروز زنان به عنوان بخش عمده ای از جمعیت دانشجویی کشور شناخته می شوند و آموزش عالی نقش مهمی در توسعه توانمندی و مهارت های آنان داشته است. بعد از سخنرانی با اتوبوس به سمت «نارا» حرکت می کنی، بعد از یک ساعت به طرف هتل نارا می رویم تا مولاوردی در ملاقاتی که با استاندار نارا ترتیب داده اند، شرکت کند. ملاقات سر ساعت انجام می شود و به همراه استاندار در ضیافت شام آقای ساساکاوا شرکت می کنیم. یک شب در هتل نارا می مانیم تا صبح روز بعد، از اماکن دیدنی نارا دیدن کنیم. هتل شیک که محوطه سرسبزی دارد. صبح روز سوم سفرمان بعد از صرف صبحانه، به سمت معبد «تودای جی» یک از معبد های زیبا و معروف «نارا» می رویم.شبیه به پارک است و بیشترین بازیدکنندگانش خود ژاپنی ها هستند. در داخل محوطه معبد، گوزن هایی رها شده را می بینی که شبیه آهو هستند. شاید وجود همین گوزنها این معبد را به یکی از معبد های سرشناس این شهر تبدیل کرده است . شاخ های آنها به خاطر اینکه به کسی آسیبی نرسانند بریده شده. نه آنها با مردم کار دارند و نه مردم با آنها، یک همزیستی مسالمت آمیز در آنجا حاکم است. باورت نمی شود که هزار گوزن بدون وارد کردن هیچ صدمه ای آزادانه در بین مردم تردد می کنند. می گویند قدمت وجود گوزن ها در اینجا به چندین دهه برمی گردد و کسی از زمان دقیق حضور آنها در این معبد اطلاعی ندارد. بیشتر بیسکویت می خورند و مردمانی که به اینجا می آیند با بیسکویت از گوزن ها پذیرایی می کنند. خدا نکند بیسکویت در دست کسی ببینند، سریع به سمتش می آیند و بدون اذیت آن را می خورند. جالب اینکه بوفه هایی پر از بیسکویت آنجا هست که هیچ کدام از گوزن ها به آن حمله نمی کنند و تنها غذای خود را از همان بیسکویت هایی که بازدیدکنندگان می دهند تأمین می کنند. اینجا طبق آداب و رسوم شان باید قبل از رفتن داخل معبد خودشان را با آب بشویند و پاکیزه شوند، به همین خاطر کاسه هایی کنار یک سکو که جوی آب از وسط آن روان است قرار دارند. با آن کاسه ها دست هایشان را می شویند و بعد جلو معبد در دیگ بزرگی که آتش در آن روشن است عود روشن می کنند و با دود آن خود را ضد عفونی می کنند. وارد معبد می شوی و راهنمای گروه جزء به جزء همه چیز درباره معبد و مجسمه های داخل آن را برایت توضیح می دهد. بعد از چرخیدن در داخل معبد سوار اتوبوس می شویم و به معبد «گلدن پاویلیون» می رویم همان معبد طلایی که در وسط دریاچه ای زیبا قرار دارد. اینجا نیز شبیه به پارک بزرگی است که در وسط آن دریاچه قرار دارد. پله ها را که رد می کنی به فضای اصلی آن می رسی. دیدنی و هیجان انگیز و... بعد از گشتی در محوطه این معبد، نارا را به قصد کیوتو ترک می کنی تا پس از آن راهی توکیو شوی. روز آخر سفر است و پس از گشت کوتاهی در شهر توکیو به فرودگاه «ناریتا» می آیی ساعت 22 و 30 دقیقه به وقت آنجاست. سوار هواپیما می شوی تا فرودگاه دوحه 13 ساعت راه است. پس از رسیدن به فرودگاه دوحه باز طی تشریفاتی راهی فرودگاه مهرآباد می شوی و..../ روزنامه ایران

شنبه ، ۳تیر۱۳۹۶

[مشاهده متن کامل خبر]

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: ایران آنلاین]

[مشاهده در: www.ion.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 16]