اندیشکده کاتو: آمریکا باید با نمایش مزایای تعامل، میانه روها را در ایران تقویت کند - پایگاه اطلاع رسانی طبس

واضح آرشیو وب فارسی:طبس نیوز: طبس نیوز: در بخش مربوط به ایران در کتابچه راهنمای اندیشکده کاتو آمده است: آمریکا می تواند از طریق نمایش این امر که «مزایای ایران از تعامل بیش از تقابل است»، مقامات متعادل تر ایران از جمله رییس جمهور روحانی را تقویت نماید.به گزارش طبس نیوز به نقل از گروه بین الملل خبرگزاری فارس، اندیشکده کاتو اقدام به تهیه یک کتابچه راهنما برای سیاست مداران آمریکایی کرده است که یکی از بخش های آن مربوط به ایران است. در «بخش ایران» کتابچه مزبور توصیه هایی به مقامات دولت جدید آمریکا ارائه شده تا رویکرد واشنگتن در قبال تهران، به تامین منافع ایالات متحده و کنترل و خنثی سازی نفوذ ایران منتهی گردد. در این بخش آمده است: سیاستمداران باید بدانند که توافق هسته ای ایران حتی ناقص آن، محدودیت های قابل توجهی را بر توانمندی این کشور در توسعه سلاح هسته ای اعمال نموده است. آنها باید با تمرکز بر مفاد کلیدی معامله، از اجرای آن اطمینان حاصل کرده و درک کنند که استراتژی فشار موفقیت چندانی در بازداشتن ایران از حمایت سازمان های نظامی شیعی در سراسر خاورمیانه نداشته و احتمالا موجب تقویت تندروها در این کشور خواهد شد. این سیاستمداران در عوض باید در پی تعامل پایدار با ایران، افزایش اعتماد و ایجاد راه حل برای مصالحه در بحران های جاری خاورمیانه باشند. توافق هسته ای در چند سال اخیر، مذاکرات درباره برنامه هسته ای ایران-طرح جامع اقدام مشترک (برجام)- مساله غالب در روابط ایران و آمریکا بوده است. برجام ثابت کرد که اختلافات زیادی در داخل آمریکا وجود دارد. دولت اوباما و سایرین (دیگر اعضای توافق) از این معامله بعنوان یک توافق تاریخی حمایت می کنند در حالی که منتقدان معتقدند معامله اساسا ناقص بوده و ممکن است ایران را به کشوری در آستانه هسته ای شدن تبدیل کند. بسیاری اصرار دارند رییس جمهور بعدی (ترامپ) یا این توافق را لغو و یا بار دیگر آن را مورد مذاکره قرار دهد. برجام با تمامی نقایصش نه تنها بهترین فرصت برای جلوگیری از هسته ای شدن ایران است بلکه فرصتی برای ایجاد تعامل نیز به شمار می آید؛ تعاملی که اعتماد آفرینی کند، روابط ایران و آمریکا را بهبود بخشد و احتمال اقدامات بی ثبات کننده توسط ایران در آینده را کاهش دهد. اینکه توافق مذکور در برخی جوانب نواقصی دارد، غیرقابل انکار است. برجام علی رغم اعمال محدودیت در ظرفیت غنی سازی اورانیوم توسط ایران، اجازه انجام تحقیقات مستمر و توسعه فناوری غنی سازی در سانتریفیوژ گازی را به این کشور داده است. این بند به ویژه دردسرساز است چراکه محدودیت های فیزیکی در تولید مواد شکاف پذیر توسط ایران (بعلاوه برخی از بندهای تائید) طی ۱۰ تا۱۵ سال آینده منقضی می شود. پس ایران این امکان را دارد که طی یک دهه آینده به انجام تحقیقات بر روی غنی سازی اورانیوم پرداخته و سپس در مدت زمان نسبتا کوتاهی پس از انقضای برجام، به کشوری هسته ای بدل شود. بااین حال، چنین نگرانی هایی نباید سیاستمداران آمریکایی را وادار کند فورا یا توافق را لغو و یا آن را مورد مذاکره مجدد قرار دهند. این توافق محدودیت های قابل توجهی را بر توانمندی ایران برای ساخت سلاح هسته ای اعمال کرده است. خروج از آن می تواند نتایجی غیرسازنده ایجاد نماید. چنانچه ایالات متحده توافق را لغو و بار دیگر تحریم ها را اعمال کند، ایران دیگر محدود به توافق نخواهد ماند و متحدان اصلی ایالات متحده نیز احتمالا مخالف پیروی از واشنگتن در اعمال مجدد تحریم ها خواهند بود. ایالات متحده با انکار برجام، محدودیت های شدید بر برنامه هسته ای ایران را در ازای تحریم های یک جانبه و بی اثر از دست خواهد داد؛ از جمله این محدودیت ها می توان به یکی از بی سابقه ترین نظام های تائید و بازرسی سرزده در طول تاریخ اشاره کرد. حتی تلاش بری مذاکره مجدد برجام نیز غیرعقلانی است. نه ایران و نه متحدان اروپایی آمریکا نیز تمایل چندانی به انجام این کار ندارند. علاوه بر این، تلاش برای مذاکره مجدد برجام اعتماد ایران به آمریکا بعنوان یکی از طرفین گفتگو را کاهش می دهد. چنانچه تهران به این نتیجه برسد که واشنگتن برای پذیرش و رعایت توافق قابل اعتماد نیست، احتمال کمتری وجود دارد که مقامات ایرانی در پی راه حلی برای موضوعات مهم دوطرف مانند جنگ داخلی در سوریه باشند. در عوض، سیاستگذاران آمریکایی باید بر حصول اطمینان از اجرای برجام و انجام مذاکره نهایی به منظور تمدید محدودیت های آن در بخش تولید مواد شکاف پذیر متمرکز شوند. این بند ضعف اولیه برجام به شمار می آید: بند مذکور به ایران اجازه می دهد غنی سازی اورانیوم را که در سانتریفیوژهای پیشرفته تر مورد استفاده قرار می گیرد، افزایش داده تا زمانی که بندهای توافق منقضی و زمان «گریز هسته ای»(breakout) کاهش یابد. با این حال حتی پس از انقضای توافق، ایران تحت معاهده منع گسترش تسلیحات هسته ای همچنان در معرض نظارت و تائید خواهد بود. برجام بعنوان توافقی برای کنترل تسلیحات، موفقیت آمیز بوده است. ایران و ایالات متحده با اجرای تعهدات خود طبق این توافق، می توانند به طور بالقوه اعتمادی متقابل ایجاد کرده و بی اعتمادی موجود در روابط بیش از ۳۵ سال گذشته خود را پاک کنند. چنین اعتمادی می تواند اساس مشارکت های آتی در بسیاری از مسائل باشد. اشکالات سیاست فشار دولت جدید ایالات متحده علاوه بر پذیرش مسئولیت برجام، به تصمیم گیری در قبال چگونگی رسیدگی به اقدامات ایران در سراسر خاورمیانه نیاز خواهد داشت. ایران همچنان سیاست هایی را پیگیری می کند که سیاست گذاران آمریکایی آن را آسیبی برای منافع ایالات متحده می دانند. بی شک حمایت تهران از شیعیان در سراسر خاورمیانه منبعی برای بی ثباتی در این منطقه است و نشانه چندانی نیز دال بر کاهش این حمایت وجود ندارد. ممکن است حمایت ایران از شورشیان حوثی در یمن تا حد زیادی مبالغه آمیز باشد اما تهران همچنان مداخله ای شدید در سوریه، لبنان و چند نقطه دیگر دارد. شاید نگران کننده تر از همه این باشد که این کشور هنوز به حمایت خود از نابودی اسرائیل و پشتیبانی از حزب الله و حماس ادامه می دهد؛ دو گروهی که ایالات متحده بعنوان سازمان های تروریستی تعیین کرده است. برخی در واشنگتن با موضع گیری سخت علیه ایران، به این تحریکات پاسخ می دهند. بنا به اعتقاد آنان، برجام ایالات متحده را برای اعمال تحریم های جدید در پاسخ به سایر سیاست های ایران به ویژه حمایت این کشور از تروریسم بین المللی منع نساخته است. برخی نیز این گونه استدلال می کنند که ایالات متحده علاوه بر اعمال تحریم های تنبیهی جدید، باید جنگی سیاسی راه اندازی کند تا از این طریق حکومت دینی حاکم بر ایران را تضعیف کرده و یادآوری نماید که ایالات متحده می تواند با استفاده از رادیو، تلویزیون و شبکه های اجتماعی سرخوردگی گسترده در میان مردم و محافل سیاسی ایران ایجاد کند؛ بدین گونه که تبعات سیاست های حکومت ایران از انقلاب سال ۱۹۷۹ به بعد، منحرف و سپس برجسته نمایی گردد. با این حال، دلایل اندکی وجود دارد که بتوان با استناد به آن معتقد بود که فشار بر ایران از این طریق موجب پیشبرد منافع آمریکا می شود. اولین و مهمترین آن اینکه، بعید است اعمال تحریم های جدید تهران را از حمایتش از گروه های شبه نظامی منصرف کند. ایالات متحده طی چند دهه اخیر تحریم های یک جانبه متعددی علیه ایران اعمال کرده؛ تحریم هایی که نتوانسته حمایت ایران از حزب الله یا حماس را متوقف نماید. تمایل ایران به مذاکره در مورد برنامه هسته ای خود تا حدود زیادی مرهون رژیم تحریم های جامع و سنگین بوده که بخش مهمتر آن را می توان قطع حدودا ۵۰ درصدی صادرات نفت ایران دانست. اکنون که متحدان اصلی آمریکا در اروپا موجی از معاملات تجاری جدید با ایران را آغاز کرده اند، بسیار بعید است که ایالات متحده بتواند حمایت بین المللی چندانی را برای اعمال محدودیت های تجاری جدید (ضدایران) جلب نماید. علاوه بر این، ایران قطعا می تواند تحریم های اقتصادی جدید را بعنوان مدرکی برای بدعهدی آمریکایی ها تفسیر کند. تهران هم اکنون ابراز ناامیدی کرده که تداوم تحریم های آمریکا در مورد نقض حقوق بشر و تروریسم، که در برجام اشاره ای به آن نشده، مانع سرمایه گذاری های جدیدی است که آنها پیش بینی می کردند. بسیاری از بانک ها و شرکت های چندملیتی در قبال تجارت با نهادهای ایرانی با احتیاط عمل می کنند چراکه معاملاتی که از طریق بانک های آمریکایی صورت گرفته و یا اتباع آمریکایی شاغل در شرکت های خارجی، همچنان تحت تحریم هستند. از آنجا که شرکت بانکی چندملیتی «بی.ان.پی پاریباس» جریمه ای ۹ میلیاردی را در سال ۲۰۱۴ به دلیل فرار از تحریم ها پرداخت کرده، شرکت های خارجی تمایل چندانی به مشارکت در فعالیت هایی ندارند که احتمال نقض ناخواسته تحریم های ثانویه در آن وجود داشته و مجازات آمریکا را در پی دارد. با محدودسازی سودی که ایران می تواند از این سرمایه گذاری پس از برجام بدست آورد، تحریم های باقیمانده آمریکا علیه تهران احتمالا نفوذ تندروهای ایرانی (که غالبا مخالف برجام هستند) در داخل دولت این کشور را افزایش می دهد. اعمال تحریم های جدید یا تلاش برای تفرقه افکنی در ایران نیز با تمامی احتمالاتش، اقداماتی ضد اهداف آمریکا در منطقه است. ایالات متحده احتمالا قادر خواهد بود بدون مشارکت ایران، واسطه تصویب قطعنامه ای موردقبول و دوجانبه برای (پایان) درگیری در سوریه یا شکست داعش شود. چنانچه واشنگتن دوری از تحریم های جدید را اعمال کند، برقراری و حفظ این مشارکت بیش از پیش سخت خواهد شد. بی شک تفسیر مقامات ایرانی از اعمال تحریم های جدید نقض روح برجام خواهد بود (اگر برداشت آنها نقض متن آن نباشد)؛ دراین صورت تردید آنها برای مورداعتماد بودن یا نبودن آمریکا در تداوم پایبندی به موارد مصالحه افزایش می یابد. راه اندازی کمپین جنگ سیاسی تاثیری معکوس خواهد داشت چرا که قویا موجب تائید سوء ظن تندروهای ایرانی مبنی بر اینکه ایالات متحده قصد تسریع تلاش برای تغییر نظام در ایران را دارد، می گردد. در تمامی احتمالات، تندروها با تشدید سرکوبگری خود علیه مخالفان داخلی و بیرون راندن مقامات با رویکرد متعادل تر از دولت پاسخ خواهند داد. ایالات متحده با تلاش برای سرنگونی نظام ایران بسیاری از اصلاح طلبانی را که بدنبال تقویت آنها بود، تضعیف می کند. جایگزین: تعامل هوشیارانه باتوجه به اینکه اتخاذ تدابیر سختگیرانه در قبال ایران نتایج مثبت چندانی به همراه نخواهد داشت، ایالات متحده باید سیاست تعامل را در پیش گیرد. در ابتدا، واشنگتن باید با حصول اطمینان از اینکه ایران از منفعت اقتصادی برجام بهره مند است، از این توافق حمایت نماید. شاید ساده ترین راه انجام این کار، بحث درباره جزئیات واضح و هدایتگر در این زمینه باشد که شرکت های خارجی چگونه می توانند فارغ از تحریم های باقیمانده آمریکا، در ایران سرمایه گذاری کنند. ایالات متحده همچنین باید با استفاده از اجرای برجام، به درگیری فعالانه ایران در مذاکرات درباره بحران های جاری و آتی منطقه به ویژه جنگ در سوریه و یمن ادامه دهد. ایده برقراری روابط دیپلماتیک میان تهران و واشنگتن نیز دیگر یک تابو نیست. نگارش نامه سرگشاده به رییس جمهور در نخستین سالگرد برجام و حمایت از افزایش تعاملات میان دو کشور به امضای ۷۵ تن از رهبران امنیت ملی از هر دو حزب از جمله ۲۳ تن از سفرای سابق، ۱۴ عضو سابق کنگره و ۳ برنده جایزه نوبل رسیده بود. احتمالا مقامات ایرانی نیز پس از برجام در نزدیک ترین نقطه تعامل با غرب از سال ۱۹۷۹ تاکنون قرار گرفته اند. به عنوان مثال تهران دعوت نامه ای را که اواخر همان ماه برای حضور در مذاکرات چندملیتی درباره سوریه دریافت کرد، پذیرفت. اکنون زمان آن فرارسیده که حوزه های بیشتری از منافع مشترک مورد کاوش قرار گیرد؛ در عین حال بعید است که مذاکرات، منافع فوری را حاصل نماید. باتوجه به دیدگاه رقابتی میان تهران و واشنگتن در قبال آینده خاورمیانه-بویژه در مورد سوریه، لبنان، یمن و اسرائیل- انجام مذاکرات سازش که موردقبول هر دو طرف باشد، بسیار دشوار خواهد بود. با این حال، با فرض این که مذاکرات در نهایت نتایج مثبتی خواهد داشت، آمریکا می تواند از طریق نمایش این امر که «مزایای ایران از تعامل بیش از تقابل است»، مقامات متعادل تر ایران از جمله رییس جمهور روحانی را تقویت نماید. مقامات ایران و آمریکا با مشارکت در مذاکرات مستمر در مورد برخی مسائل می توانند به تدریج اعتماد و احترام متقابل را افزایش دهند. فرایند مذاکرات به خودی خود می تواند زمینه ای برای سازش های آتی فراهم نماید. توجه: ترجمه مطالب رسانه ها و اندیشکده های غربی از جمله گزارش فوق، به منزله تائید محتوای آنها از سوی خبرگزاری فارس نیست.

پنجشنبه ، ۱تیر۱۳۹۶

[مشاهده متن کامل خبر]

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: طبس نیوز]

[مشاهده در: www.tabasnews.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 26]