احمد آرام از تاثیر خودسانسوری بر ادبیات می گوید - آخرین خبر

واضح آرشیو وب فارسی:آخرین خبر: ایسنا/ احمد آرام می گوید نویسنده گاهی از طریق خودسانسوری به زیبایی شناسی می رسد. او در عین حال تاکید دارد در بحث خودسانسوری نویسندگانی که به جامعه تعهد دارند کارشان سخت تر است. این نویسنده درباره تاثیر خودسانسوری بر ادبیات اظهار کرد: خودسانسوری دو نوع است؛ یکی این که ما مجبوریم طبق چهارچوب مشخص شده حرف هایی برای بیان کردن انتخاب کنیم. چرا؟ برای این که این حرف ها بتوانند به دست مخاطب برسند. نوع دیگری از خودسانسوری هم هست که نویسنده با آن ها بزرگ شده و خود به آن ها توجه کرده است، اما دوست ندارد دیگران به آن ها توجه کنند. اما خودسانسوری گاهی برای نویسنده یک فضای مورد توجه ایجاد می کند که گاه از طریق آن به نوعی از زیبایی شناسی می رسد. ولی این زیبایی شناسی هم از بیرون به او تحمیل نمی شود؛ بلکه سعی نویسنده قوام بخشیدن به فکر و ساختار اثرش است، که در نهایت به مهندسی و معماری قابل قبول در داستان تبدیل می شود. او افزود: این که ما گاهی به خاطر خودسانسوری دچار مشکل می شویم و آزاردهنده است به این مسئله برمی گردد که نویسنده در چه ژانری قلم می زند و می خواهد آن ژانر را نگه دارد اما گاه این خودسانسوری به نوعی زیبایی شناسی تبدیل می شود. مثلا جیمز جویس وقتی اولین بار کتاب «اولیس» را نوشت و آن را برای چاپ به ناشر سپرد، ممیزی یک بخش از کتاب را حذف کرد و اعلام کرد این بخش از کتاب باید اصلاح شود. جویس هم مجبور شد این فصل را دوباره بنویسد. پس از این که این فصل را تغییر داد خودش اقرار کرد که بخش تغییریافته بهتر از قبل شده است. آرام در ادامه گفت: در جامعه بسته که نمی توان تمام مسائل را عریان مطرح کرد، نویسنده باید راه هایی برای بیان حرف ها و افکارش پیدا کند و از نمادها و نشانه هایی بهره بگیرد و طبق سبک نوشتاری خودش از آن ها استفاده کند. خودسانسوری به نویسنده و ترفندهای نویسنده در نویسندگی بستگی دارد. این داستان نویس درباره خودسانسوری در بین نویسندگان ایرانی و رویکردهای آن ها نسبت به این مسئله بیان کرد: ما در کشورمان دو نوع نویسنده داریم؛ یک دسته نویسندگانی که نمی توانند پیرایه های سیاسی را از بدنه متن خود دور کنند؛ در نتیجه نظرگاه های سیاسی باعث می شود متن های آن ها به دست خواننده نرسد. دسته دیگری از نویسندگان هستند که راه میانه را در پیش گرفته اند؛ نه افراط می کنند و نه تفریط. این دسته کسانی هستند که می خواهند با استفاده از نمادها و نشانه ها حرف های خود را در آثارشان بزنند و آن را به دست مخاطب برسانند. این دسته اغلب نویسندگانی هستند که برآمده از دهه ۴۰ هستند و تجربیات آن ها از جوان ها خیلی بیش تر است. آرام همچنین گفت: در بحث خودسانسوری نویسندگانی که به جامعه تعهد دارند کارشان سخت تر است چون می خواهند به جامعه تعهدی داشته باشند که در آن تنگناها و مشکلات زیادی وجود دارد و نویسنده باید از آن ها گذر کند. این کار برای نویسنده متعهد کار بسیار سختی است و بر همین مبنا این دسته از نویسندگان به نماد و نشانه روی می آورند. احمد آرام یک مجموعه داستان جدید با نام«جعبه سیاه ماشین تحریر» و رمانی با نام«باغ استخوان های نمور» را آماده انتشار دارد. به گفته او، روایت در این رمان با آثار دیگرش متفاوت است و سویه های مدرن در پرداخت آن مشهود است. تم این رمان به زندگی اجتماعی امروز مربوط است که در آن سایه تروریسم جهانی هم وارد شده است. احمد آرام تا کنون سه رمان و شش مجموعه داستان منتشر کرده است. با کانال تلگرامی «آخرین خبر» همراه شوید

دوشنبه ، ۲۹خرداد۱۳۹۶

[مشاهده متن کامل خبر]

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: آخرین خبر]

[مشاهده در: www.akharinkhabar.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 12]