محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1829528228
خداحافظ عین القضات !
واضح آرشیو وب فارسی:الف: خداحافظ عین القضات !
سینا علیمحمدی/16 اسفند 95
تاریخ انتشار : دوشنبه ۱۶ اسفند ۱۳۹۵ ساعت ۱۸:۴۵
اواخر دهه هفتاد، تازه شعر را شروع کرده بودم، دیدار شاعران شناخته شده و بزرگ برای یک جوان به قول فردوسی «جویای نام» دنیایی می‌ارزید.
یکی از همین روزهای زمستانی شب شعری برپا بود در دانشگاه تهران و احمد عزیزی مهمان ویژه اش، با هر کلاهبرداری بود خودمان را دانشجو جا زدیم و رسیدیم به محفل ادبی... احمد را خواندند و در میان تشویق پرطنین دانشجوها روی صحنه رفت، مجری نیم‌خیز شد و صندلی را به احترام نشان داد، اما احمد ننشست و ایستاده شروع کرد به خواندن، چه خواندنی و تا همیشه برایم این سوال ماند که چرا او ایستاده شعر می‌خواند، حتی در دیدار شاعران با رهبری که آداب و جایگاهی مشخص و خاص دارد، به خاطر دارم او بر خلاف همه در محضر رهبری باز هم ایستاد و شعر خواند، او را عین القضات شاعران معاصر می‌خواندند، عین القضاتی که ایستاده شعر می‌گفت، ایستاده شعر می‌خواند و ایستادگی را با شعرش به همه آموخت و چقدر تلخ بود این سال‌های آخر، سال‌های بیمارستان، سال‌های اغما و کما، سال‌هایی که به احمد عزیزی اصلا نمی‌آمد، شاعر ایستاده ما روی تخت، آرمیده باشد با آن همه سیم و سِرُم و مونیتور...
چند شب پیش خوابش را دیدم، خواب همان شعرخوانی اش در دانشگاه تهران را، دیروز با خواهرش زینب حرف زدم، بیشتر از همیشه می‌گریست، برای «مصطفی» نوشتم حالش خیلی بد است، شاید صبح را نبیند، صبح را دید اما.... اما ... اما ... آقای احمد عزیزی، استاد عزیز، شاعر ایستاده! من سینا علیمحمدی همان شاعر جوانم که هیچ گاه یادم نخواهد رفت که وقتی 18 سالم بود به من آموختی: «قلم یک قلندر سینه‌چاک است؛ مثل آهوان معرفت می‌رمد و غبار تکلّم باقی می‌گذارد. ما خودمان کتابیم، لب‌های ما، ترجمه فارسی بسم‌اللّه الرّحمن الرّحیم است.»
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: الف]
[مشاهده در: www.alef.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 35]
-
اجتماع و خانواده
پربازدیدترینها