محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1828295800
تولد پلاسکوهای دیگر درسایه ساختار ناکارآمد/ مدیران خاطی، عذرخواهی کنند
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: در گفت و گوی ایرنا با دانشیار گروه برنامه ریزی اجتماعی دانشگاه تهران؛ تولد پلاسکوهای دیگر درسایه ساختار ناکارآمد/ مدیران خاطی، عذرخواهی کنند تهران - ایرنا - سی ام دیماه امسال ساختمان با عظمت و قدیمی پلاسکو پس از آتش گرفتن، فروریخت. با خاک یکسان شدن پلاسکو سوالات زیادی در اذهان ایجاد کرده است.چرا پلاسکو ریخت؟ ، چرا کسی ایمنی ساختمانی چنین با عظمت را پیش تر بررسی نکرده بود؟ ، چرا آتش نشان ها زیر آوار ماندند ؟ ، چرا مردم ازدحام کردند ؟ و دهها سوال و چرای دیگر.
دکتر پویا علاء الدینی، دانشیار گروه برنامه ریزی اجتماعی دانشگاه تهران و متخصص مسائل شهری در گفت و گو با خبرگزاری جمهوری اسلامی، سطح ایمنی و امنیت در کلان شهری همچون تهران را « ضعیف » ارزیابی می کند.او هر چند این ارزیابی را ناشی از نوع عملکرد دولت و میزان پایین مشارکت مردم می داند اما نقش دولت یا بخش عمومی را در ارتقای سطح ایمنی و امنیت شهری ،پر رنگ تر عنوان می کند و بیشتر تقصیر ها را متوجه همین بخش، می داند تا مردم؛ چرا که رابطه بخش عمومی و خصوصی یا همان مردم، مشکلات زیادی دارد.ازنظر علاء الدینی، اینکه مردم باید برای ارتقای سطح ایمنی و امنیت شهری ، آموزش بگیرند تا بدانند نباید در مواقع خطر ، ریسک کنند ، درست است؛ اما این آموزش را چه نهادی باید به مردم ارایه دهد؟ این متخصص مسائل شهری به ناکارآمدی دستگاه های مختلف مدیریت شهری ، خرده می گیرد و اینکه ساختارها، اصلا ناکارآمدند. اینکه مدیران ناشایست، معذرت خواهی کنند و کنار روند و بخش عمومی هم از خود و عملکردش، شدیدا، انتقاد کند که چرا حوادث مهمی از جمله حادثه ساختمان پلاسکو رخ داد؟این دانشیار دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه تهران به مسئولان شهری تاکید می کند: بروید مدیریت یکپارچه شهری را درست کنید. کی می خواهید آن را حل کنید؟علاء الدینی به نکته دیگری هم در این گفت و گو اشاره می کند و اظهار می دارد که با این ساختار مدیریت شهری ناکارآمد ، باز هم انتظار حوادث دیگری همچون ساختمان پلاسکو را دارد.مشروح این گفت و گوی خبرنگار ایرنا با این متخصص شهری بدین شرح است.**ایرنا: آقای دکتر، کیفیت زندگی در تهران با وجود ثروت در گردشی که وجود دارد، چگونه است؟**علاء الدینی:هر چند این همه ثروت در تهران در گردش است اما کیفیت زندگی به طور عمومی در حال کاهش است. آلودگی هوا ، به هم ریختگی وضعیت ترافیکی شهر، ازدحام ، وضعیت نابسامان اجتماعی همچون تنش ها را در این شهر مشاهده می کنیم که روی کیفیت زندگی مردم تاثیر منفی گذاشته است .احتمالا گروه های فقیر تری که ممکن است بیشتر آنان، مهاجر هم باشند به علت اینکه وضعیت اقتصادی شهر با وجود ثروت در گردش از شکوفایی چندانی برخوردار نیست ، دارند صدمه می بینند. چون تفاوت ها دارد زیاد تر می شود . هزینه های دسترسی به خدمات در حال افزایش است پس گروه های فقیر هم دارند اذیت می شوند. گروه های غنی تر هم به نوعی درگیر این ماجرا هستند و نمی توانند از این وضعیت فرار کنند.تهران ، همچون بیشتر سایر شهرهای بزرگ کشورهای در حال توسعه، رشد خیلی شتابانی داشته است این در حالی است که شهرهای بزرگ کشورهای توسعه یافته هیچ وقت اینگونه شتابان رشد نکرده اند. وقتی این رشد ، این چنین شتابان است ، مشکلات زیادی همراه دارد و مدیریت شهری هم با مسایل متفاوت و زیادی در ارتباط با این رشد دست و پنجه نرم می کند.البته لازم به ذکر است که مدیریت شهری با وجود مشکلات و همچنین با وجود این گسترش شتابان، در شهر تهران خدماتی هم در اختیار مردم قرارداده است که البته نارسایی هایی در این خدمات وجود دارد.**ایرنا: این نارسایی ها در مدیریت شهری چه چیزهایی می تواند باشد؟ ** علاءالدینی: آنچه مهم است مساله امنیت و ایمنی در شهر است که باید مدیریت شهری آن را تامین کند که البته طبیعتا تضمین امنیت و ایمنی در شهرهای بزرگ کار آسانی نیست و بسیار دشوار است و کلی فکر و برنامه می خواهد . مثلا به لحاظ آمد و شد در تهران، امنیت و ایمنی ما در حال کاهش است. پیاده روها، تقریبا مسدودند و باید در خیابان راه برویم.ازهر طرف موتور سیکلت می آید یا اگر راننده باشید ممکن است به یک باره یک نفر، جلوی خودرو شما ظاهر شود و یا به اصطلاح جلو خودرو بپرد. این اغتشاش، امنیت همه را چه سواره و چه پیاده ، شدیدا در شهر تهران کاهش داده است.همچنین به نمونه ای دیگر از این بهم ریختگی ها اشاره می کنم . الان در بخش ساختمان سازی هم این بهم ریختگی را می بینید. وقتی بنایی در حال ساخت است ، سازنده ، انگار همه راه های عبور را می بندد. باید به جای پیاده رو از خیابان برویم که آن هم خطراتی دارد و احتمال تصادف درآن زیاد است . اگر کالسکه بچه داشته باشیم و بخواهیم عبور کنیم چه کنیم ؟ آیا از روی جوب می توان کالسکه را جابجا کرد؟در کنار کاهش امنیت، نظارتی هم وجود ندارد یا اینکه نظارت خیلی کم است به عنوان مثال همین نماهای سنگی برخی بناهای شهری را نگاه کنید ، انگار برای کشتن آدم ها درست شده اند، هر لحظه ممکن است یک سنگ نما از بالا، روی مردم سقوط کند؛ به عبارت دیگر آنقدر برخی از سنگ نماها، سست است که بدون زلزله هم می ریزد.کلا وضعیت ناامن است. من این مثال ها را زدم برای اینکه متوجه شویم که باید سیستم نظارتی داشته باشیم. وقتی جایی ساختمان سازی می شود باید برای آمد و شد مردم چاره ای اندیشیده شود و اگر پیاده رو به خاطر ساخت و ساز بند می آید باید راه جداگانه ای برای عابر پیاده، درست شود که نمی شود.اینها به نظارت و برنامه ریزی نیازدارد تا امنیت و ایمنی در شهر ارتقا یابد .مثال دیگری از ایمنی و امنیت می زنم . مراکز خرید را نگاه کنید . این مراکز فضای خصوصی و عمومی به شمار می آیند؛ خیلی ها آسانسور ندارند و یا پله برقی آنها سال هاست که متوقف شده است . دست اندرکاران مجموعه تجاری مثل پاساژ ، حتی پاساژ های گران قیمت شهر ،می خواهند مشتری های خودشان راداشته باشند اما نمی توانند به گونه ای مدیریت کنند که مثلا پله برقی را راه بیاندازند.این، ظاهر مراکز یاد شده است اما این مراکز به نظر من باطنی هم دارند و آن این است که این ساختمان ها فرسوده می شوند و نیاز به تعمیردارند ؛ اینها به مدیریتی نیازدارند که این کارها را انجام دهد . اکثر این ساختمان ها صاحبشان کسی دیگر است و سرقفلی از کس دیگری است.اصلا صاحب این ساختمان ها شاید سال ها به ساختمان سر نزند و فقط اجاره از سرقفلی دار بگیرد. به عبارت دیگر مالکیت در این مراکز انگاری ، شقه شده است .سرقفلی دار هم در حدی مدیریت می کند که مشتری در محل کسب، رفت وآمد کند. از طرفی می بینیم که نظارت ارگان های ذیربط مثل شهرداری ها ، وزارت کار هم ضعیف است که اگر بود که نمود آن را می دیدیم.ساختمان پلاسکو هم از این امر مستثنی نیست از خبر ها متوجه می شویم که همه هم انگشت اتهام را در حادثه پلاسکو به سمت هم می گیرند .**ایرنا: شما می گویید که مسئولان در حادثه پلاسکو انگشت اتهام به سوی همدیگر نشانه رفته اند اما مساله این است که در شهرهای توسعه یافته ، شهردار، تصدی گری مدیریت را دارد اما ما که این طوری نیستیم پس مدیریت یکپارچه ای هم نداریم.** علاء الدینی: ممکن است یکی از علل همین باشد. ما هم همیشه می گوییم که مدیریت و حاکمیت شهری یکپارچه باشد. از طرفی وظایف شهرداری ها در شهرهای ما ازنظر مدیریتی محدود است ، اما سوال اینجاست که آیا ما به همان وظایف محدود را درست می پردازیم ؟ ترافیک را ملاحظه کنید. در خصوص ترافیک بالاخره چه کسی باید جواب دهد ؟ مساله ، ازدحام و شلوغی نیست بلکه امنیت و ایمنی است که خیلی پایین است.پلیس ، ایستاده است و موتوری هم خیابان یک طرفه را دارد می آید . آنوقت اگر سوال می کنیم که چرا اینطوری است متوجه می شویم که شهرداری و ناجا باید با هم همکاری کنند که این همکاری ضعیف است. من سوالم این است که چه کسی این ها را باید درست کند؟ آیا من یا شما که ادعای سردار خلبانی دارید؟ من که ادعایی ندارم. می گویند که مدیریت یکپارچه نداریم . خب بروید حل کنید . کی می خواهید حل کنید؟این مشکلات به وجود آمده را هم حل نمی کنند. آیا شما فکر می کنید این اتفاقی که افتاده است (حادثه پلاسکو) فرقی برای مدیریت شهری می کند و ما شاهد بهبود در وضعیت هستیم؟ می خواهم برسم به این موضوع که این ها نشان دهنده ناکارآمدی دستگاه های مختلفی است که ما به آنها نهاد های مختلف مدیریت شهری می گوییم که همه ناکارآمدند. آتش نشان هایی که شماری از آنان در بدترین شکل به شهادت رسیدند، دارند، می گویند که برنامه درستی نداشته اند. آتش ساختمان پلاسکو را همین طوری به صورت دیمی که نمی توان خاموش کرد . این به برنامه و مدیریت نیازدارد.البته آتش نشانی ریسک بالایی دارد اما دلیلی ندارد که برنامه نداشته باشند.این حرف خود آتش نشان هاست که می گویند برنامه درستی نداشته اند.از طرفی دیگر ادعاهای زیادی برای تحصیلات می شود . شهرداری را نگاه کنید من نمی دانم که دیگر چه کسی در شهرداری، دکتر، نیست . خود آتش نشان ها می گویند که همه را (روز حادثه پلاسکو) برای آموزش فرستاده بودند تا امتحان بدهند( احتمالا برای گرفتن مدرک). این آموزش، خوب است اما آموزش برای مدرک نیست بلکه برای بهبود ساختار و برنامه هاست .این، نشان دهنده ناکارآمدی ساختارهاست و هزینه برای آموزش ها جهت بهبود سرمایه انسانی زیاد به درد نمی خورد. درست است که سرمایه انسانی ، فرد فرد است اما باید درست کنار هم قرار گیرند تا بشود از آنها استفاده کرد.**ایرنا: ممکن است نمونه هایی دیگر از ساختارهای ناکارآمد را توضیح دهید؟**علاء الدینی: ساختارهای ناکارآمد جنبه های مختلفی وجود دارند؛ یکی اینکه کشوری در حال توسعه هستیم و دیگر ناشایسته سالاری در ساختار از جنبه های ساختار ناکارآمد است. این مدیران نسبتا ارشد دولتی اکثرا یا دستاوردی ندارند و یا دستاورد آنان ، منفی است اما ارتقای پست هم می گیرند و هیچ وقت هم کسی نیست به آنها بگوید که چه کار می کنی؟الان فکر می کنم وضعیت خوبی است که بازبینی شود .کسانی که مسئولند و الکی مدیرند، کنار گذاشته شوند و شایسته تر ها سرکار بیایند.**ایرنا: اینکه به تنهایی نمی تواند چاره کار باشد.**علاء الدینی: البته که رئیس و مدیر، خودش به تنهایی مهم نیست باید ساختار، تعریف شود اما وقتی ناشایسته سالاری باشد ، ساختار، مضمحل می شود . جالب است که برخی از این مدیران، مدرک دکتری هم می گیرند ، البته اگر مدرک آنها واقعی باشد؛ به عبارت دیگر یا مدرک آنها سطح پایین است یا اصلا قلابی است. سوال این است که اینها که مسئولند، بعد ، دکترا هم گرفته اند چگونه درس خوانده اند؟! کسی که درس در مقطع دکترا می خواند ، چگونه می تواند مسئولیت سنگین داشته باشد و در عین حال استاد دانشگاه باشد و در کنارش کتاب و ترجمه هم داشته باشد. این ، یک جنبه از ناکارآمدی ساختارهاست.یک جنبه دیگر این است که سرمایه انسانی ما ممکن است سرمایه انسانی واقعی نباشد و ما روی اینکه کیفیت سرمایه انسانی بالاتر باشد کار نکرده ایم و در کنار آن سرمایه سازمانی هم هست که کار تیمی انجام دهند و سلسله مراتب هم رعایت کنند .می توانم حدس بزنم که اگر از آتش نشان ها بپرسیم می گویند که سلسله مراتب در کار آنان، رعایت نمی شود. این ، خودش به معنای آن است که ساختار ، ناکارآمد است و نمی تواند کار خودش را انجام دهد.همین ساختار، درست نیست که به مردم آموزش نداده اند ناامنی را موقع خطر احساس کنند ؛ اصلا فکر کرده اید که چرا برخی از جانشان سیرند و با موتور چراغ خاموش، نیمه های شب ، خیابان را طی می کنند؟ یکی از علل آن این است که موتور سوار احساس خطر نمی کند.در واقع مردم ایران عادت کرده اند که در وضعیت نبود ایمنی و امنیت بسر برند و در واقع درست نمی توانند تشخیص بدهند. بالاخره انسان باید از چیزی بترسد و عقلش را درست به کار گیرد من مثالی می زنم و آن این است که خانمی با بچه سه ساله اش قطر تقاطع بزرگی در تهران را ضربدری طی می کند و به چراغ های راهنمایی هم نگاه نمی کند .طبیعتا این خانم، هیچ حسی از خطر انگار ندارد و عادت کرده است؛ یعنی یاد گیری اجتماعی او اینگونه است و به او آموزش نداده اند که متوجه خطر و ریسک شود .حالا جنبه های مختلف ریسک مردم و عادت آنان به خطر کردن را در آنجا (پلاسکو) دیدیم؛ یعنی یکی اینکه مردم به سمت ساختمان پلاسکو هجوم آورده بودند وشاید متوجه خطر نبودند و از طرفی هم شاید آتش نشان هایی که متاسفانه به شهادت رسیدند، خودشان و فرماندهانشان همین طرز فکر و ریسک پذیری بالایی را داشتند . من این موضوعات را می خواهم به مساله ناکارآمدی سازمان ها وصل کنم .**ایرنا: آیا این ساختاری که منظورنظرتان هست جایی برای آموزش دادن مردم ندارد؟** علاء الدینی : البته که دارد .در شهرهایی که این همه مساله دارند و باید روی ایمنی و امنیت آنها کار کرد، یک بخش آن به بعد اجتماعی باز می گردد و مردم باید از ریسک ها وخطرات آگاه باشند و خودشان را آماده کنند. به عنوان مثال درباره زلزله، سالهاست که صحبت می شود اما هیچ فعالیتی برای آماده کردن مردم در مقابله با زلزله درتهران و در هیچ شهر دیگری وجود ندارد. این در حالی است که چنین موضوعاتی باید در سطح محلات و در سطح ساختمان ها رخ دهد.ساختمانی 17 طبقه مثل پلاسکو باید حداقل، سالی سه یا چهار بار مانور ایمنی داشته باشد و اینکه مثلا اگر آتش گرفت، چگونه از جمعیت خالی شود و اصلا چه کسی مسئول این تخلیه جمعیت باشد.**ایرنا: شاید یک شق آن این است که مردم باید مشارکت داشته باشند ** علاء الدینی: این مساله دو طرفه است.** ایرنا: آنوقت نقش کدامشان (دولت و مردم ) پر رنگ تر است؟** علاء الدینی: من نقش دولت و بخش عمومی را برجسته تر می بینم. دولت های مشارکت جو، اعتماد مردم را برای این امر جلب می کنند.یکی از دلایلی که مردم به سمت ساختمان پلاسکو، هجوم آوردند به این خاطر بود که اعتماد نداشتند .**سوال: به چه کسی یا چه چیزی؟به همه چیز. به تمام نهادهای رسمی جامعه اعتماد نداشتند . اگر (اعتماد) داشتند که نمی رفتند داخل ساختمان تا وسایل و مدارک خود را بیاورند .** منظورتان کسبه و کارکنان پلاسکوست؟**یکسری، کسبه بودند و یکسری هم برای تماشا رفته بودند. خود آن (تماشای حادثه) هم ناشی از آموزش ندیدن است . اگر آموزش دیده باشید، می دانید که در این مواقع چه کسی مسئول است؛ البته یک عده هم با انگیزه کمک رفته بودند.برای اینکه نمی دانستند چه کسی مسئول است و آیا همان کسانی که مسئولند، می توانند امداد رسانی کنند یا خیر.این در حالی است که وقتی آموزش می دهید، همان آموزش گیرندگان به خاطر دوره هایی که دیده اند می دانند چه کسی مسئول است و چه کسی امداد می خواهد و چه کسی داوطلب امداد است. این در حالی است که در حادثه پلاسکو خیلی ها به درستی نمی دانستند که مسئول این امداد رسانی واقعا کیست.**ایرنا:منظورتان این است که رابطه بین بخش عمومی و خصوصی مشکل دارد؟** علاء الدینی: بله. خیلی هم مشکل دارد. بحث ارتقای امنیت و ایمنی در همین جاست که جنبه های مختلف دارد و یکی از آن همان، ناکارآمدی بخش عمومی است که اصلا نمی تواند نظارت کند . نمی تواند آموزش و مشارکت بدهد. فساد هم در آن هست . مثلا پول می گیرد و تا عدم رعایت ایمنی را بپوشاند .خود مردم هم چون اعتماد کمی دارند عادت کرده اند که پولی بدهند و دیگر نظارتی هم روی کار آنها مثلا ایمنی ساختمان آنها نشوند. اصلا درک نمی کنند که این موضوع ایمنی چقدربرایشان می تواند مهم باشد.پس برای ارتقای ایمنی و امنیت در شهر جایی ، چیزی که مهم است ، رابطه ای است که بخش عمومی با مردم و اجتماع برقرار می کند .**ایرنا: آقای دکتر ، حادثه پلاسکو رخ داد و تمام شد؛ اما با توجه به ساختار ناکارآمدی که شما بدان اشاره کردید ،آیا می توان انتظار داشت که نظیر چنین حادثه ای ، دیگر در کشور اتفاق نمی افتد؟** علاء الدینی: خیلی ها می گویند که باز هم این اتفاق می افتد . من هم انتظارم این است که بیشتر از اینها هم رخ می دهد. انگار یادمان می رود که علت این حادثه چیست. پس، از همه مهم تر رابطه بخش عمومی و اجتماع است که این بسیار ضعیف است و من تقصیر آن را مستقیما به گردن بخش عمومی می اندازم ، بخشی که اتفاقا پول هم دارد .ازطرفی دیگر مردم می توانند از طریق تشکل های غیر دولتی ، یک مقدار خودشان کارها را انجام دهند و کمی هم به بخش دولتی فشار بیاورند که کارهایی انجام دهد. اما به نظر من تشکل های غیر دولتی در ایران هم، نمی توانند کار کنند که باز هم تقصیر بخش عمومی است چرا که خیلی، به تشکل های غیر دولتی، میدان نمی دهد.وقتی که یک ارگان دولتی که بودجه دارد و در عین حال می گوید؛ دست ما بسته است ، چگونه انتظاردارد که بخش دیگر که جامعه مدنی است دستش باز باشد؟ این حرف ، حرف بیخودی است .باید واقعا سازمان ها و مدیران خاطی یک تنبیه جدی شوند. منظور من این نیست که زندان بروند. بخش عمومی ایران باید، انتقاد شدیدی از خودش کند و اسم افراد نیز معلوم باشد. کسانی (مدیران شهری خاطی) بیایند استعفا بدهند و معذرت بخواهند؛ ضمن اینکه من در سال های اخیر یادم نمی آید مسئولی استعفا داده باشد.اجتمام ** 1776** 1569خبرنگار: لیلاخطیب زاده ** انتشاردهنده: علی حبیبی *آگاهی از آخرین اخبار اجتماعی و حوادث ایران و جهان در کانال تلگرام گروه اجتماعی ایرنا:@irnaejhttps://t.me/irnaej
13/11/1395
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 39]
-
اجتماع و خانواده
پربازدیدترینها