تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1836544640
دامنه آزادی ها محدودتر شده است/انتخابات ها در همان حد 38 سال پیش باقی مانده است/گفت وگوی ملی به معامله جناح های سیاسی تعبیر نشود - سایت خبری تحلیلی تدبیر
واضح آرشیو وب فارسی:تدبیر: هنوز سنگر پدر را از زمان انقلاب تا کنون در خانه قدیمی اش حفظ کرده است. خانه ای در یکی از کوچه های خیابان دستگردی یا همان ظفر که اکنون دیگر همه آن را به موزه شهید بهشتی می شناسند. سید علیرضا بهشتی، فرزند شهید بهشتی است که در آستانه 38 سالگی انقلاب اسلامی به بازخوانی نظرات شهید بهشتی، برخی وقایع آن زمان و تفاوت آن روزها با زمان حال می پردازد. او برخلاف دیگر فرزندان و خانواده های شهدای اوایل انقلاب که در سال های اخیر سهم خود را از عرصه های قدرت سیاسی برداشت کرده اند، در خانه پدر می نشیند و به کارهای پژوهشی و مطالعاتی می پردازد. هر چند که یک بار برای اولین بار در سال 88 به عنوان مشاور میرحسین موسوی، کاندیدای ریاست جمهوری دور دهم، به صورت علنی وارد عرصه سیاست شد اما بخت با او یار نشد و به دلیل برخی حوادث پیش آمده برای او در آن سال ها، دوباره به دفتر مطالعاتی اش بازگشت. او معتقد است که رفتار سیاسی در ایران به شدت عمل زده شده است و این را آسیب بزرگی می داند. فرزند شهید بهشتی معتقد است در زمینه آزادی ها مدنی و رعایت عدالت بخصوص عدالت اجتماعی در طول ۳۸ سال گذشته عملکرد قابل قبولی نداشتیم و حتی شاهد محدود شدن آزادی ها بودیم علیرضا بهشتی همچنین در گفت و گو با «امید ایرانیان» نظراتی درباره مسأله تحزب در کشور و شرایط انقلاب اسلامی و قیاس آن با این روزها دارد که در ادامه می خوانید: بحثی که همیشه مطرح شده است، وجه تمایز انقلاب اسلامی ایران با سایر انقلاب ها در جهان بوده است. شما فکر می کنید که مهم ترین تمایز انقلاب ما چه بود؟ البته انقلاب ها یا تحولات اجتماعی و سیاسی که انقلاب نامیده می شوند، می توانند اشکال مختلفی به لحاظ مراحلی که طی، یا اهدافی که دنبال می کنند و یا به لحاظ گستره جمعیتی، داشته باشند. فرض کنید در سال 1952، در مصر عده ای به نام افسران آزاد تحت رهبری جمال عبدالناصر کودتایی می کنند که بعد به عنوان انقلاب مصر مشهور می شود و باعث براندازی نظام پادشاهی می شود. این تحول بیشتر شبیه کودتا است تا انقلاب. در مورد انقلاب اسلامی اینطور نیست چراکه انقلاب اسلامی ایران، زمینه های تاریخی از گذشته داشته است. ولی به لحاظ شکل انقلاب، انقلابی است که دست کم طبقه متوسط شهری در شهرهای کلان و شهرهای اصلی کشور را در برمی گیرد و کم کم شهرهای کوچک و مناطق روستایی را هم شامل می شود. بنابراین به لحاظ گستره جمعیت، می توان گفت که انقلاب گسترده ای است. نکته دوم اینکه در مطالعات علمی که در باب انقلاب ها انجام می شود، انقلاب ایران، انقلابی عاری از خشونت بوده است. یعنی در آن جنگ مسلحانه و یا مبارزه مسلحانه جایی ندارد و از سوی مردم با یک حرکت مدنی آغاز می شود. در واقع شکل گسترده و مدنی که در عین حال سازمان یافته بود، هرگز خشونتی به کار نبرد. بسیاری افراد بر این باورند که تشکیلاتی در کار نبود که درست است ولی هر چند تشکیلاتی در کار نبود، حرکت سازمان یافته بود. این حرکت عاری از خشونت تنها در 21 و 22 بهمن ماه است که شکل دیگری به خود می گیرد و بخشی از تظامیان وابسته به نظام شاهنشاهی برای مقابله با مردم در آن 2 روز اقدام می شود. نکته سوم اینکه رهبری انقلاب در خارج از ایران و در تبعید است ولی در عین حال پیوند وسیعی با نیروهای داخل کشور دارد. این نیروها نیز نماینده بدنه نهادهای سنتی جامعه مدنی ایران هستند. موتور محرک اصلی انقلاب اما جوانان، دانشجویان و طلاب هستند و شاید بتوان گفت که گفتمانی که انقلاب پیرامون آن شکل گرفت و این جوانان به آن باور داشتند، گفتمان نو اندیشی دینی بود. برخی از چهره های اصلی که در شکل گیری انقلاب اسلامی مؤثر بودند در همان اوایل انقلاب شهید یا درگذشتند به نظر شما اگر آنها (شهید بهشتی،شهید مطهری،آیت الله طالقانی و... ) از میان ما نمی رفتند مسیر انقلاب همان سیری که طی 38 گذشت طی می شد یا با تغییراتی رو به رو می شد؟ انقلاب بازتاب مطالبات ملی مردم ایران بود. اینکه ملت امام (ره) را به رهبری می پذیرد به این دلیل است که امام (ره) را صدای خودش می داند، وگرنه هیچ گونه رابط خاص دیگری بین امام خمینی و مردم وجود ندارد. مطالبه ای که از بعد از جنگ های ایران و روس، کم کم شکل می گیرد،این است که ایرانیان می خواهند پیشرفت کنند؛ پیشرفت به این معنا که می خواهند زندگی خوبی داشته باشند. البته زندگی خوب برای هر کس تعریف متفاوتی دارد ولی بستر لازم برای زندگی آرام، با ثبات و منسجم با ایده ها و آرمان هایشان مطالبه اصلی مردم ماست؛ حق کوشش برای تحقق زندگی سعادتمندانه.این حقی است که در بحث های حقوق بشر جزو حقوق اساسی بشر محسوب می شود. سؤال این بوده که این پیشرفت چگونه حاصل می شود؟ برخی آن را از طریق عدالت خواهی، برخی از طریق آزادی خواهی، برخی از طریق استقلال و برخی هم ترکیبی از این راه ها را مطرح می کنند. این مطالبات چهارگانه گانه، مطالبات تاریخی ملت ایران محسوب می شود. یکی از آرزوهای من این است که ما هر سال در دهه فجر، کارنامه سال گذشته کشور و انقلاب را بررسی کنیم و ببینیم که چقدر به این مطالبات نزدیک تر و یا احیاناً دورتر شده ایم. در عرفان می گوییم که انسان باید به محاسبه و مراقبه خود بپردازد. در عرصه اجتماعی، محاسبه همان چیزی است که گفتم یعنی بررسی کنیم که چقدر از راهی که می خواستیم برویم، دور شده ایم، از آن بازمانده ایم و یا به آن نزدیک شده ایم؟ مراقبه هم همان مسأله نظارت عمومی مستمر استاز طریق رسانه های مستقل، مجلس مستقل و نهادهای مدنی مستقل که باید برآنچه در جامعه می گذرد نظارت کنند. در تعالیم دینی این را در شکل بسیار متعالی در مفهوم واقعی اصل امر به معروف و نهی از منکر سراغ داریم؛ اصلی که متأسفانه مظلوم قرار گرفته و به آن به شکل خیلی سطحی نگاه می شود. اصلی که از فلسفله اصلی خود دور شده است. در واقع بخشی از این مفاهیم مثل همان امر به معروف و نهی از منکر تقلیل پیدا کرده است؟ خیلی تقلیل پیدا کرده است. یعنی به مسائل شخصی مردم و در حوزه های خاصی که ضرورت دخالت در آن مشخص نیست، پرداخته می شود. اصل امر به معروف و نهی از منکر علاوه بر افراد، مسأله نظارت مردم بر حکومت است. اینکه حکومتی که نماینده ماست چه کار کرده است؟ چقدر توانسته به آن راهی که می خواستیم، نزدیک شود؟ به نظرم در برخی زمینه ها به صراحت می توان گفت که نسبت به آنچه در ابتدای انقلاب به عنوان مطالبات، ارزش ها و آرمان های اصلی دور شده ایم. اما دلیل آن چیست باید بررسی کرد. به عقیده شما از کدام مطالبات فاصله جدی و زیادی گرفته ایم؟ مثلاً در عرصه آزادی می توان گفت که دامنه آزادی ها کمتر از آن چیزی شده است که در ابتدا بود و قرار بود باشد. در 2 سال بعد از انقلاب آزادی ها بیشتر بود. البته من تعریفی از آزادی را می گویم که شهید بهشتی، شهید مطهری و امثال آنها گفته اند و در فصل سوم قانون اساسی هم آمده است. اگر ما آنها را بیان تبیین شده مطالبات و آرمان ها بشماریم، از اصولی که بیان شده، دور شده ایم. درباره عدالت هم این اتفاق افتاده است. این ها را آمار و ارقام نشان می دهد. فاصله طبقانی در اوایل نسبت به قبل ازانقلاب کمتر بود و الان خیلی زیاد شده است. به خصوص بعد از پایان جنگ یعنی از سال 68 به بعد اختلاف طبقاتی و فاصله درآمدها بسیار زیاد شده است. این ها البته بحث های علمی می خواهد که چرا این اتفاقات افتاد و آیا می شد جلوی آن را گرفت یا خیر؟ مسأله نابرابری ها الان چشم گیر است و فقط مسأله اقتصادی را در این بین نباید مورد توجه قرار دهیم. درباره بی عدالتی ها می توان از نابرابری جنسیتی، سیاسی، فرهنگی و اجتماعی و انواع نابرابری هایی که متخصصین نظریه های عدالت اجتماعی مطرح می کنند نام برد. در مورد مسأله استقلال به ضرس قاطع می توان گفت تا زمانی گام های بزرگی برداشته شد. استقلال هم به معنای قطع روابط با همه دنیا نیست بلکه به این معناست که تصمیمات راهبردی که برای هدایت نظام در کشور گرفته می شود، مستقل از نفوذ قدرت های منطقه ای و جهانی گرفته شود. پس به معنای عدم ارتباط و تعامل با جهان نیست که نه شدنی و نه مطلوب است. درباره استقلال باید گفت که گام های مهمی برداشته شد اما باید مراقب بود که مرز بین استقلال و وابستگی بسیار باریک است. به خصوص وقتی که کشورها بخواهند وارد عرصه بازیگری در مناسبات منطقه ای و جهانی شوند. برخی معتقدند، انقلابی که رخ داد به واسطه اسلامی بودن، ظرفیت لازم برای اداره یک حکومت ملی را نداشت. بله، کسانی هستند که ادعا می کنند اسلام توانایی اداره را نداشته است و در نتیجه به این وضعیت افتاده ایم. این بحث را باید باز کرد. به طور احساسی می توانیم بگوییم که بله یا خیر. اما این پاسخ احساسی مشکلی از ما حل نمی کند. وقتی نگاه می کنیم باید ببینیم که آیا به آنچه به عنوان طرح های مبتنی بر تعالیم دینی برای تنظیم امور اجتماعی مطرح می شد عمل شد و به اینجا رسیدیم؟ اگر اینطور باشد می توانیم بگوییم طرحی بوده، به آن عمل شده و به شکست انجامیده است. اما اگر بررسی های تاریخی ما خلاف این را نشان دهد، ممکن است، حرف دیگری بزنیم. مثلاً وقتی بلوک شرق اتحاد جماهیر شوروی سقوط کرد، افرادی مانند فوکویاما گفتند که این پایان تاریخ است و افراد دیگری جواب دادند که اینطور نیست بلکه شکست تجربه مارکسیسم در یکجا ضرورتاً نشانه شکست خود آن تفکر نیست. باید بررسی کنیم که آیا آنها به مارکسیسم عمل کردند یا نه. اگر شما بگویید که ما به اینها کاری نداریم، یک نظام مارکسیستی به شکست انجامیده است، بلاخره شما در مورد برخی حکومت های لیبرالی هم می توانید بگویید که به شکست انجامیده است. آیا این دلیل می شود که خود لیبرالیسم یا مکتب اقتصاد آزاد را زیر سؤال ببریم؟ طبیعتاً اینطور نیست. بنابراین از این لحاظ هم می خواهم درخواست کنم که مخاطبان جوان هوشمند، پیچیده تر فکر کنند. برای ما راحت است که بگوییم حکومت ایدئولوژیک محکوم به شکست است اما این کلی گویی ها مشکلی از ما حل نمی کند. اگر فردی از حوزه فلسفه سیاسی به شما بگوید که لیبرالیسم هم ایدئولوژی سیاسی مدرنیته است، در ادامه بحث درمانده می شوید. با تمام این بحث ها اما باید بدانیم که چه کارهایی باید می کردیم که نکردیم. این مطلب هم شامل مردم و هم حاکمیت می شود. یعنی مردم چه کارهایی باید می کردند که نکردند و حاکمیت باید چه می کرد که نکرد؟ باید دید که آیا اساساً فکر حکومت اسلامی برنامه ای برای شکل دادن به جامعه داشت؟ اگر داشت چقدر به آن عمل کرد یا نکرد؟ اگر عمل نکرد دلیل آن چه بود؟ پیش از رفراندوم نظام جمهوری اسلامی، مرحوم شهید بهشتی در تلویزیون صحبت کردند که که از مردم خواهش می کنم که فکر نکنند چون انقلاب کرده اند، کارشان تمام شده است و باید به خانه هایشان بروند. باید مراقب انقلاب باشند. واقعاً هم همین طور است. فکر کنید که وقتی شما فرزندی به دنیا می آورید چه طور از آن مراقبت می کنید که چه کار می کند و کجا می رود؟ حالا چه طور می شود که فکر کنیم انقلاب کرده ایم و کارمان تمام شده است؟ هیچ کشوری با این شیوه نمی تواند پیشرفت کند. برای پیشرفت شما مرتب نیازمند نظارت مستمر، نقد سازنده، بازبینی خود و بررسی مداوم کارنامه تان هستید. من و جمعی از دوستانم کاری را در سال 87 در جمعیت "توحید و تعاون" با عنوان "الگوی زیست مسلمانی" انجام دادیم. چون برای ما هم این سؤال مطرح بود که آیا در این سال های گذشته، ما به مطالبات نزدیک تر شده و یا دورتر شده ایم و اگر دورتر شده ایم چرا این اتفاق افتاده است؟ این بحث 2 بخش عمده داشت که انجام شد و یک بحث سوم داشت که حوادث روزگار اجازه اتمام آن را نداد. بخش اول آسیب شناسی سی سال گذشته بود. بخش دوم تبیین آرمان ها و ایده ها، به شکلی که مبنای تصمیم گیری ها باشد. آن چیزی که ما به آن رسیدیم، این بود که علل این ناکامی ها، فقدان و غیبت سازکارهای عقلانیت جمعی است. این نتیجه ای است که ما در آن بحث به آن رسیدیم. عقلانیت جمعی هم بحث مفصلی دارد که باید در جای خودش باز بشود، اما به هر حال منظور از عقلانیت جمعی اصلاً مشورت نیست و اینها سطوح نازل آن بحث عمیق است. منظور این است که سازکارهایی داشته باشید که فرآیندهای تصمیم گیری شما در سطوح خرد و کلان، بر مبنای یافته های به دست آمده از برآیند نظام دانایی کشور، شکل گیرد. تجلی های عینی و اجتماعی این عقلانیت جمعی چه چیزهایی است؟ رسانه های آزاد، احزاب، تشکل ها و سازمان های سیاسی مستقل، سازمان های غیر دولتی، مجالس انتخابی، دانشگاه ها و حوزه های علمیه که با مسأله دانایی درگیر هستند. این ها اشکال مختلفی از تجلی عقلانیت جمعی است. شوراهای شهر، انجمن های صنفی و اتحادیه ها هم جزو سازکارهای اجتماعی و عینی عقلانیت جمعی هستند. اخیراً بحثی با عنوان گفت و گوی ملی هم در کشور ایجاد شده است. به نظر شما این گفت و گوی ملی تا چه اندازه می تواند حلال برخی مشکلات عمده باشد؟ بستگی دارد که منظور از این گفت و گوی ملی چه چیزی باشد؟ اگر گفت و گوی ملی به این معنا باشد که تعدد و تنوع موجود در جامعه را به رسمیت بشناسیم، می تواند به عنوان مقدمه شکل گیری راه حل ها در نظر گرفته بشود. منظور از تنوع و تعدد هم نتوع و تعدد در الگوهای زیستی است که می تواند شامل دین، مذهب، مسلک، قومیت و مانند آن دیگری باشد. این را ابتدا باید به عنوان اصل بنیادین باید بپذیریم که محو تعدد و تنوع جز با توسل به خشونت و استبداد امکان پذیر نیست. تازه اگر چنین کاری هم بکنید و جامعه به ظاهر یکدست شود، در واقع جامعه را به سمت یک زندگی منافقانه سوق داده اید، چراکه مجبور است، خود را همفکر شما نشان دهد، در صورتی که همفکر شما نیست. در یک چنین بستری، اختلاف دیدگاه سیاسی طبیعی است. مهم این است که سازکارهای مناسبی پیدا کنیم که منجر به تخاصم و تنازع نشود، یعنی اصل زندگی صلح آمیز را به مخاطره نیندازیم. برای اینکه این اتفاق بیفتد لازم است که اصل را بر این بگذاریم که به سازکار مراجعه به آراء عمومی، با همه نواقصش، به عنوان یک دستاورد بشری احترام بگذاریم. من حرفم را می زنم و شما هم حرفی می زنید. زمانی مردم به من و یک زمانی هم به شما رأی می دهند. اینجا مسأله اینکه چه کسی بر حق است یا بر حق نیست، مطرح نیست و موضوعیت ندارد. اینجا چرخش قدرت پیش می آید. اگر بین ما تخاصمی وجود داشت، به جای اینکه به تجمیع امکانات برای از بین بردن حریف متوسل بشویم، در فرآیندهای گفت و گوی آشکار آن را به عرصه عمومی بکشانیم. اگر منظور از گفت و گوی ملی این باشد، می توان گفت که نوعی مفاهمه ملی است که می تواند جلوی شکل گیری بسیاری از مسائل را بگیرد. البته درباره فساد باید به سراغ شفافیت سازی برویم و حیات خلوت ها را به خانه های شیشه ای زیر نظر نظارت عمومی تبدیل کنیم که مساله دیگری است. اما اگر گفت و گوی ملی به این معنا باشد که ما چند جناح هستیم و برای اینکه خودمان و منافعمان حفظ شود دور از چشم مردم با هم معامله کنیم، صورت مساله تغییر می کند. در آن شکل اول مفاهمه می تواند به یک اجماع متداخل و همپوش منجر شود، اما در این شکل اخیر حداکثر به مصالحه موقت می رسیم. بدی این مصالحه موقت این است که اگرچه خودش می تواند مقدمه یک امر اخلاقی باشد، ماهیتش اخلاقی نیست. همچنین به محض تغییر در توازن قوا، به هم می خورد و پایدار نیست. بنابراین باید منظور از گفت و گوی ملی را شفاف کرد. این شکافی که الان بین جناح های سیاسی وجود دارد، طبعاً قبل از انقلاب هم وجود داشت. اما شکل آن متفاوت بود. درست است؟ در آن سال های ابتدایی شکاف های زیادی وجود داشت. نکته اینجاست که در عین حال که تفاوت ها وجود داشت، گاه فضای مناسبی برای گفت و گو هم پیدا می شد. مثلاً در خرداد سال 60 که اوج اختلاف نظر بین گروه های سیاسی است و به تدریج بخشی از اپوزیسیون داخلی به سمت حرکت مسلحانه پیش می رود، صدا و سیما ترتیب مناظره هایی را بین احزاب سیاسی می دهد که با یکدیگر تفاوت زیادی دارند. یک طرف مارکسیست و یک طرف مسلمان بود. در تلویزیون مناظره می کردند و فضای گفت و گو وجود داشت. نمی خواهم بگویم آنچه در آن سال ها اتفاق افتاده شکل کاملاً مطلوبی داشت. بلاخره خشونت ورزی هایی هم بود، برخی از آب گل آلود ماهی می گرفتند و در گوشه کنار کشور حرکت های مسلحانه ای هم صورت می گرفت، اما فضای آزادی حاکم بود. البته توجه داشته باشیم که در آن زمان هنوز با یک نظام سیاسی مستقر مواجه نیستیم . ما در آن سال ها هر لحظه منتظر حمله نظامی و یا کودتایی شبیه کودتای 28 مرداد بودیم و مسأله بود و نبود نظام مطرح بود. در عین حال می خواهم بگویم که به مسأله تعدد و تنوع در آن زمان بیشتر توجه می شد.الان این دو گروه اصلاح طلب و اصولگرا بالاخره در داخل نظام هستند و هر کدام هم زمانی در مسند قدرت بودند. این تعدد گروه ها و نگاه هایی که می گویید را می توانیم به عنوان یک نقطه قوت بشماریم؟ هر چه در یک کشور تنوع به صورت گسترده تری به رسمیت شناخته شود، نظام سیاسی حاکم بر آن پایدارتر و تجمیع سرمایه اجتماعی بیشتری به دنبال خواهد داشت. البته این تعدد و تنوع هم مرزهایی دارد، ولی هر چه اندازه طیف تنوع محدودتر و خودی و ناخودی کرده ها بیشتر شود، سرمایه اجتماعی شما کم تر می شود. می دانید و می دانیم که سرمایه اجتماعی ضلع سوم مثلث توسعه است و بدون آن هیچ اتفاقی در کشور نخواهد افتاد و تحقق توسعه همه جانبه، متوازن و پایدار، حتی با جذب سرمایه های اقتصادی داخلی و خارجی و استفاده از سرمایه های انسانی هم، بدون داشتن سرمایه اجتماعی امکان پذیر نیست. مرزهای این تعدد و تنوع چیست؟ اصل بر این است که به قول شهید بهشتی، دافعه در حداقل ضرورت و جاذبه در حداکثر ممکن. به تعبیری دیگر، به رسمیت شناختن گسترده ترین طیف ممکن تعدد و تنوع الگوهای زیستی. اما این طیف بی حد و حصر نیست. مرزش هم این است که کسانی که به این تعدد و تنوع زیستی اعتقاد ندارند و علیه آن اقدام می کنند، خارج از آن قرار می گیرند. برای همین است که شما در دموکراسی ها می بینید می گویند ما فاشیست ها و یا نازیست ها را نمی پذیریم، چراکه با اصل مسأله تنوع و تعدد مشکل دارند. یکی از تأکیدات شهید بهشتی بر مسأله تحزب بر کشور بوده است. فکر می کنید که چقدر بعد از انقلاب تا الان به مسأله تحزب جدی نگاه کرده ایم؟ عرض شد که یکی از سازکارها و تجلی های اجتماعی عقلانیت جمعی، تحزب است. اما آنچیزی که الان داریم، اصلاً حزب به معنی واقعی نیست. در احزاب،افرادی که دور هم جمع می شوند صرفاً بخاطر رفاقت و سابقه همکاری نمی توانند دور هم جمع شوند و تشکیل حزب دهند، چراکه یک حزب بر مبنای اشتراک مبانی و مواضعی شکل می گیرد. در میان احزاب مسلمان، بخاطر ندارم پس از حزب جمهوری اسلامی، هیچ کدام از این احزاب مواضع خود را منتشر کرده باشند. نظام نامه، اساسنامه و مرامنامه منتشر کرده اند اما موضع خود را خیر. این نمی شود که که حزب، مواضعی مناسبتی داشته باشد. بلاخره حزب باید بگوید که مواضعش مثلاً نسبت به مسأله اقتصاد و نهادهای اقتصادی چیست یا نسبت به مسائل بین المللی چه منشور و مانیفستی دارد. ممکن است در مواضع تجدید نظر شود، اما باید بر اساس مطالعات باشد نه اینکه به شکلی اقتضایی نگاه کنیم که در هر موقعیت چه چیزی را مطرح کنیم بهتر است یا جلب آرای بیشتری می کند. وجه غالب عمل سیاسی در کشور ما بسیار "عمل زده" است. این با واقع بینی و ارائه راهکارهای عملی فرق دارد. رفتار سیاسی در کشورمان عمل زده شده است. اینطور نیست که بگویند من اصولی داریم و بر اساس آن پیش می رویم، حالا زمانی مردم نسبت به آن اقبال دارند و در مسند قدرت قرار می گیریم و زمانی مردم به آن اقبال ندارند، ولی به هر حال باید نسبت به اصول اعلام شده مان پایبند باشیم. دامنه مصلحت اندیشی ها گاهی آنقدر گسترده شده است که هویت ها و اصول فراموش می شود. نکته دیگر اینکه در یک تشکیلات حزبی، باید چرخش دموکراتیک نیروها را داشته باشید. واقعاً چقدر احزاب توانسته اند خود را از سایه پدرخوانده ها رها کنند؟ در برخی از آنها از جوانان استفاده می شود، ولی راه به گونه ای باز نشده است که یک جوان مثلاً ۳۰ ساله دبیرکل حزب شود. این ها نقاط ضعف تشکیلاتی احزاب کنونی است. نکته دیگر اینکه علاوه بر مواضع اعلام شده، در یک حزب باید برنامه داشته باشید. وقتی من وارد انتخابات می شوم، باید بتوانم برنامه عملی، ملموس و قابل تحقق ارائه کنم. مردم در دنیا به برنامه های احزاب سیاسی رأی می دهند. در درجه اول مواضع، در درجه دوم برنامه ها، و در درجه سوم است که اشخاص موجود در تشکل از دو لحاظ یعنی صداقت و توانمندی سنجیده می شوند. در ایران این معرفت درجه سوم، در رده اول قرار می گیرد، آن هم به طور ناقص. این باعث شده است که انتخابات ها از بعد از پیروزی انقلاب تا الان در همان حد 38 سال پیش باقی بماند، در حالی که باید در این زمینه پیشرفت می کردیم. وقتی برنامه ای در کار نیست و وارد انتخابات می شویم، نظام پاسخگویی را هم از بین می بریم.
شنبه ، ۱۶بهمن۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تدبیر]
[مشاهده در: www.tadbirkhabar.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 27]
-
گوناگون
پربازدیدترینها