تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1817283334
سختی های نیروی های شناسایی حزب الله/جریان رزمنده ای که با اعتماد به نفس به آشپزخانه پایگاه دشمن رفت و غذا خورد! - رسانه خبری تحلیلی جنوب کشور
واضح آرشیو وب فارسی:جنوب پرس: این رزمنده چند روز بر روی یک کوه صخره ای در بخش شمالی [نوار اشغالی مرزی] مشغول رصد یکی از پایگاه های مقدم ارتش لبنان جنوبی بوده و وقتی آب و غذایش تمام می شود، خود را به به همان پایگاه مقدم رسانده و از روی حصارها داخل می شود. وقتی می بیند کسی در محل نیست، وارد آشپزخانه شده و شروع به خوردن تخم مرغ و ماهی تن و کنسرو [ماهی] ساردین کرده و … آنچه در پی می آید، قسمت دیگری از تاریخچه ی حزب الله است. این سلسله مطالب، ترجمه ای است از کتاب «رزمندگان خدا؛ حزب الله از درون؛ ۳۰ سال نبرد ضد اسرائیل»، نوشته ی نیکلاس بلانفورد؛ که در عین نوشته شدن توسط یک پژوهشگر غربی (که بعضا با مواضع حزب زوایای جدی داشته و گاهی در درک عمق ایدئولوژی اسلامی ناتوان بوده و در برخی موارد نیز تحت تاثیر شایعات ضد مقاومت واقع شده) مجموعا اطلاعات مفید و ذی قیمتی در باره ی تاریخچه ی حزب الله ارائه می کند. قسمت بیست و پنجم را می خوانیم: حضور در منطقه ی اشغالی برای شناسایی و مشکلات و حواشی آن خطوط درگیری مشخصی داخل منطقه ی اشغالی اسرائیلی ها [در جنوب لبنان] وجود نداشت. راه های منتهی به داخل آن منطقه، همگی با موانع خاکی و مین گذاری بسته شده بود، به جز ۵ نقطه ی عبور که آنها هم توسط پست های بازرسی ارتش لبنان جنوبی [گروه شبه نظامی هم پیمان اسرائیل] مراقبت می شد. مرزهای تقریبی نوار مرزی [اشغالی] با جابجایی پایگاه های ارتش اسرائیل و ارتش لبنان جنوبی تغییر می کرد. در حد فاصل اکثر این پایگاه ها با یکدیگر، دره های عمیقی قرار داشت که مملو از پوشش پرحجم جنگلی و درخت های متوسط بلوط و درختچه های در هم تنیده بود و نمی شد با پای پیاده (حتی با سختی) از آن عبور کرد.[و شاید همین باعث می شد دشمن خیال کند رزمندگان نخواهند توانست از این دره ها به داخل منطقه ی اشغالی نفوذ کنند.] اما رزمندگان مقاومت حزب الله موفق می شدند که نسبتا راحت از فاصله ی بین مراکز مقدم به داخل منطقه ی اشغالی نفوذ کرده و حتی گاهی اوقات تا عمق زیادی پیش بروند. دلیل حضورشان در منطقه هم دیدار با فعالان، یا ذخیره سازی سلاح، یا کارگذاشتن مواد منفجره یا اجرای ماموریت های شناسایی طولانی بود. معمولا سه یا چهار رزمنده به صورت همزمان مامور اجرای یک ماموریت شناسایی می شدند و با آرامی در نزدیکی مراکز مقدم ارتش اسرائیل و ارتش لبنان جنوبی پیش می رفتند. بعضی اوقات هم از [تاریکی] شب و یا آب و هوای بد [ابری و بارانی و طوفانی] برای پوشش پیش روی شان استفاده می بردند. این افراد، مراکز رصد کوچکی تشکیل می دادند که عموما در بین درختچه ها قرار داشت و استتار شده بود. آنها با استفاده از دوربین و دستگاه های عکاسی و دوربین های فیلم برداری و دوربین های دید در شب (که استفاده از آنها را در اواسط دهه ی نود [میلادی] آغاز کرده بودند) مراکز [دشمن] و سلسله کارهای روتین آنها را زیر نظر گرفته و تعداد سربازان و تجهیزات نظامی و راه های نزدیک شدن [به مرکز] برای کارگذاشتن مواد منفجره در راه های امدادرسانی [به پایگاه دشمن] را زیر رصد کرده و تمام اطلاعات را با صبر و پشتکار در دفاتری یادداشت می کردند. این ماموریتی خطرناک و سخت و در برخی موقع واقعا خسته کننده بود. رزمنده ها قرآن کریم و دیگر کتب دینی را هم در کوله پشتی هایشان می گذاشتند تا بتواند تحصیل علم را در میدان هم ادامه دهند. آنها باید گرمای شدید هوا در تابستان و سرمای سخت در شب های زمستانی را (خصوصا در ارتفاعات بسیار بلند در بخش شمالی نوار مرزی) تحمل می کردند. در آنجا در ه ای هست که به دلیل وجود تعداد زیادی مارهای سمی به آنجا دره ی مارها می گویند و به همین جهت [زمانی که شناسایی، باید در آنجا انجام می شد] رزمندگان در تجهیزات کمک های اولیه شان پادزهر هم می بردند. ابوخلیل، فرمانده یکی از واحدهای مقاومت که مردی بود قدبلند، با مویی تراشیده که ماموریت های شناسایی را سامان می داد [در مصاحبه با نویسنده] می گفت: «شخص[ی که برای شناسایی می رود] باید بسیار ویژه، و متدین، و قوی باشد تا بتواد در آنجا، یک ماه کامل در جنگل با حیوانات وحشی سر کند. شناسایی، سلاح بسیار مهمی برای ما در مواجهه با اسرائیلی ها بود.» مجاهدان حزب الله خیلی دوست دارند داستان یکی از هم رزمانشان را که در دهه ی هشتاد رخ داده تعریف کنند. این رزمنده چند روز بر روی یک کوه صخره ای در بخش شمالی [نوار اشغالی مرزی] مشغول رصد یکی از پایگاه های مقدم ارتش لبنان جنوبی بوده و وقتی آب و غذایش تمام می شود، خود را به به همان پایگاه مقدم رسانده و از روی حصارها داخل می شود. وقتی می بیند کسی در محل نیست، وارد آشپزخانه شده و شروع به خوردن تخم مرغ و ماهی تن و کنسرو [ماهی] ساردین کرده و چند لیوان هم آب می نوشد. وقتی داشته غذا می خورده، یکی از نیروهای شبه نظامی ارتش لبنان جنوبی وارد آشپزخانه شده و ناگهان از او می پرسد که کیست. آن رزمنده هم خیلی سریع و ساده می گوید یکی از نیروهای بخش اطلاعاتی ارتش لبنان جنوبی است که آمده از این پایگاه مقدم بازدید کند. بعد، آن رزمنده، [با اعتماد به نفس] از آن نیرو می پرسد چرا دارد در آشپزخانه می چرخد درحالیکه الان باید از پایگاه مراقبت کند که رزمندگان حزب الله به آنجا نزدیک نشوند. آن نیرو هم عذرخواهی می کند و می رود. آن رزمنده ای که ین داستان را برایم تعریف کرد می گفت: «[بعد هم] آن رزمنده با شکم پر و درحالیکه لبخند می زد به مقر شناسایی اش برمی گردد.» شناسایی خوب و کامل، که گاهی اوقات مستلزم آن است که چند دسته ی شناسایی در آن واحد در منطقه ی اشغالی حاضر شوند و این، حجم عظیمی از اطلاعات تاکتیکی را که تغذیه کننده روند طرح ریزی عملیات است، فراهم می آورد. ماهر، فرمانده یکی از بخش ها [در گفتگو با نویسنده] می گفت: «اطلاعاتی که جمع آوری می کنیم را به فرماندهی نظامی منتقل می کنیم و فرماندهی هم از آن اطلاعات برای طرح ریزی نقشه های [عملیاتی] مناسب استفاده می کند، به نحوی که بهترین نتایج با کمترین تلفات به دست آید.» لباس ، سلاح، مهمات و تجهیزات رزمندگان حزب الله رزمندگان حزب الله جهت ورد به نوار [اشغالی] مرزی برای هدف های رزمی و کار گذاشتن مواد منفجره در کنار جاده ها [جهت ضربه به گشتی های دشمن] و یا کمین گذاشتن، گاهی هم راه عبور از طریق گیاه های جنگلی را مورد استفاده قرار می دادند. هر رزمنده در یک واحد رزمی تجهیزاتی با خود حمل می کرد که وزن آن حداقل حدود ۱۸ کیلوگرم بود و گاهی اوقات بنا بر ماموریت، حتی به حدود ۲۷ کیلوگرم یا حدود ۳۱ کیلوگرم هم می رسید. در اوایل دهه ی نود [میلادی] رزمندگان حزب الله لباس های رزمی کاملا قابل استتار به تن کرده و پوتین های ساق بلند می پوشیدند و کلاه جنگی بر سر می گذاشتند. این لباس جایگزین «لباس شبه نظامی ها» بود که در دهه ی هشتاد رایج بود و عبارت بود از تی شرت و خشاب تفنگ [که دور کمر بسته شده می شد]. کلاه های جنگی عموما متعلق به ارتش اسرائیل بود که در طول سالیان به [شکل غنیمت در نبردها] به دست حزب الله افتاده بود. رزمندگان مختار بودند که بین مسلسل های AK-47 و یا M-16 هجومی یکی را انتخاب کنند. برخی ها AK-47را به دلیل اطمینان بالایش می پسندیدند و برخی دیگر M-16 را به دلیل دقت بالایش و شدت آتشش (در آن موارد نادری که مسلسل شان را روی حالت رگبار می گذاشتند) ترجیح می دادند. یک عامل انتخابی مهم دیگر هم وجود داشت که عبارت بود از وزن مهمات. تفنگ M-16 گلوله های کالیبر ۵٫۵۶ میلی متری دشت، در حالیکه کالیبر گلوله های AK-47 7.62 میلی متری بود، این یعنی آنکه کسی که از M-16 استفاده می کرد باید مهمات بیشتری با خود می برد. علاوه بر مهمات، تجهیزات رایج دیگر، نارنجک دستی، آب، وسایل کمک های اولیه، دستگاه بی سیم و غذا (اگر ماموریت چند روزه می بود) را شامل می شد. تجهیزات اضافی چیزهایی بود از قبیل: دوربین های دید در شب، دستگاه فلزیاب، تجهیزات مین یاب برای عبور از میدان های مین، بمب های دست ساز (برای ایجاد حفره در موانعِ متشکل از سیم های خاردار و یا برای منفجر کردن مین ها در جریان حمله به تاسیسات ارتش لبنان جنوبی)، تیربارهای سبک و مهماتش، موشک های ضد تانک، موشک های دوش پرتاب کوچک، مواد منفجره (که وزن برخی از آنها به ۹ کیلوگرم یا بیشتر می رسید و از پوسته و یک ماده منفجره و ترکش هایش یعنی صدها کره ی فولادی و سیم های انفجار تشکیل می شد) و همچنین مین های ضد نفر که به صورت پراکنده [در مسیر دشمن] کار گذاشته می شد یا آن را به بار اصلی متصل می کردند. [ظاهرا متصل کردن آن به بمب های کنار جاده ای ضد گشتی های دشمن است.] تغییر تاکتیک هجومی حزب الله در دهه ی نود و تلاش برای وارد نشدن به جنگ کلاسیک بر خلاف دهه ی هشتاد که رسیدن تعداد زیادی از رزمندگان به روستایی در خطوط درگیری خبر می داد که به زودی حمله ای رخ خواهد داد، در اوایل دهه ی نود [میلادی] طرح ریزی برای عملیات نظامی با مخفی کاری شدید همراه و تعداد واحدهای شرکت کننده در عملیات کاهش داده شد و رزمندگان هم در نقاط مشخص [و مختلفی که از قبل تعیین می شده] جمع می شدند. سرهنگ نوآم بن تسفی که در حد فاصل سال های ۱۹۹۶ و ۲۰۰۰ فرمانده یک تیپ [ارتش اسرائیل] در جنوب لبنان بود به یاد می آورد: «حزب الله از این واقعیت استفاده برد که نیروی مسلح کلاسیک ارتش اسرائیل، بزرگ و سنگین بود، درحالیکه حزب الله سازمانی بود کوچک که از روش جنگ چریکی و ایجاد رعب استفاده می کرد. حزب الله زندگی هر روزه ی ما را زیر نظر گرفته و آن را بررسی می کرد و تلاش می کرد از طریق نقاط ضعفمان به ما حمله کند. اصلا نمی توان وسایلی که دو طرف استفاده می کردند را مقایسه کرد [چون وسایل ارتش اسرائیل بسیار مجهزتر و قوی تر و گسترده تر بود] لذا نیروهای حزب الله باید شدیدا هشیار و باهوش می بودند و سرعت جابجایی بالایی می داشتند وگرنه فرصتی برای اینکه در درگیری ها هرگونه موفقیتی به دست آورند نداشتند.» مرزهای [ورودی] منطقه ی [اشغالی]، همان جایی که غالبا رزمندگان حزب الله با نظامیان اسرائیلی درگیر می شدند، از طرف مقاومت با نام «منطقه ی زرد» شناخته می شد. با وجود آمادگی بدنی رزمندگان حزب الله و آموزش خوبشان و انگیزه ی بالایشان، وقتی با سلاح و تجهیزات، سنگین شده و در مسیری صعب العبور حرکت می کردند و می دانستند هر لحظه ممکن است درگیری مسلحانه ای شروع شود، نمی شد خستگی بدنی و به هم ریختگی عصبی را کاری کرد. ماهر می گوید: «[در یکی از عملیات ها] به حدی رسیدیم که دیگر نمی توانستیم بار را تحمل کنیم. آنجا بود که شروع کردیم به فکر کردن به اقوام و آشنایانمان در روستاهای اشغالی [که تحت اشغالگری و ستم صهیونیست ها بودند]. شروع کردیم به فکر کردن به اینکه اگر عملیاتمان را با موفقیت انجام دهیم [و به خاطر خستگی، از ادامه آن صرف نظر نکنیم] خدا به ما پاداش خواهد داد.» حزب الله سعی می کرد از ورود به درگیری های طولانی و مستقیم با نظاکیان ارتش اسرائیل اجتناب کند. مثلا اگر یکی از واحدهای حزب الله کمینی می گذاشت (که معمولا با انفجار بمب [در مسیر نظامیان اسرائیلی] شروع شده و سپس با شلیک با سلاح های سبک ادامه می یافت)، ظرف چند دقیقه [پس از انجام کمین] از صحنه ی عملیات عقب می نشست تا وارد درگیری با نظامیان ارتش اسرائیلی که حالا در آنجا جمع می شدند نشود و یا مورد هجوم هواپیماهای جنگی اسرائیلی یا آتش توپخانه ی آنان قرار نگیرد. فرماندهان میدانی ارتش اسرائیل، اینکه نیروهای حزب الله صحنه ی نبرد را [پیش از آمدن نظامیان جدید و یا هواپیماها] ترک می کردند، دلیل ضعف می شمردند. ولی این تاکتیک مطابق بود با همان اصول ۱۳ گانه که در آن آمده بود: بعد از از بین رفتن عنصر غافلگیری، ارتش اسرائیل شروه به استفاده از برتری تکنولوژیکش [و برتری سلاح هایش] خواهد کرد. ماهر می گوید: «توصیفش سخت است که موقعی که شروع به شلیک می کنی چه حالی داری. [در آن لحظات] احساس آرامش تام و تمام دارم و همه چیز در ذهنم روشن و واضح می شود. قدرت عظیمی پیدا می کنم و به هیچ چیز فکر نمی کنم جز آن نبرد. موقعی که یک نظامی اسرائیلی یا یکی از نیروهای ارتش لبنان جنوبی را می کشم دو حس به سراغم می آید. […] وقتی یک اسرائیلی را می کشم به کارهایی که کرده اند [جنایاتی از قبیل] بمباران توپخانه ای و ویران کردن روستا ها فکر می کنم. می کشمشان که نگذارم بیشتر چنین کارهایی کنند. کشتن اسرائیلی ها واجب است، نه اینکه باعث خوشحالی شود.» منبع: رجا
یکشنبه ، ۲۶دی۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جنوب پرس]
[مشاهده در: www.jpnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 48]
-
گوناگون
پربازدیدترینها