واضح آرشیو وب فارسی:عقیق: چهره ماندگار فلسفه گفت: همه انسان ها یک حیوان متوحش درون دارند که باید با عقلانیت آن را رام کنند، اگر انسان با درایت عقلانی توانست آن حیوان را اسیر کند، عاقبت به خیر می شود.عقیق: غلامحسین ابراهیمی دینانی، چهره ماندگار فلسفه ایران و عضو مؤسسه پژوهشی حکمت و فلسفه ایران در برنامه اخیر معرفت (شبکه چهارم سیما) با موضوع حکیم سنایی غزنوی عنوان کرد: بزرگی حکیم سنایی این است که در شعر حکیمانه و عارفانه خود بسیار از قرآن کریم مدد می گیرد و کلام زیبای الهی را با زیبایی خاصی در اشعار فارسی می گنجاند و در یک کلمه دانه را دام می داند و این دانه مقدمه دام دیگر هم می شود. وی در ادامه افزود: سنایی در اشعارش به این نکته توجه می کند که انسان از علت غایی آفرینش بی خبر است، آفرینش چه سودی دارد، انسان چرا آفریده شده است و برای چه زندگی می کند؟ اگر انسان ها این سوالات را بپرسند زندگی شان تغییر می کند، چه اینکه همه زندگی می کنیم - از انسان و حیوان به مقتضی حال و مقام آفرینش - اما تنها موجودی که می تواند بپرسد که چرا زندگی می کند، انسان است. دینانی ضمن قرائت بیت «روزها فکر من این است و همه شب سخنم/ که چرا غافل از احوال دل خویشتنم» توضیح داد: متأسفانه انسان ها غافل از این پرسش ها هستند، در درون هر انسانی، یک حیوان وحشی زندگی می کند اگر انسان با درایت عقلانی آن حیوان درون را اسیر کرد، موفق و عاقبت به خیر می شود. وی همچنین با بیان اینکه عقل می تواند آن حیوان وحشی را رام کند، اظهار داشت: آنگاه که انسان بتواند توحش درون خود را اسیر کند راهش به عقلانیت باز می شود، از علت غایی می پرسد و از خود می پرسد که برای چه زندگی می کند و به کجا خواهد رفت و خداوند بزرگ به چه منظوری مرا خلق کرده است و آن زمان عظمت و تعالی پیدا می کند و نوع سخنش نیز عوض می شود. چهره ماندگار فلسفه ایران گفت: حکما انسان را حیوان ناطق دانسته اند، حرف می زند با تعلق و فصل ممیز و مقوم انسان، سخن گفتن از روی درایت است. حیوانات نمی توانند سخن بگویند بلکه کارهایشان را با غریزه انجام می دهند کتاب هم نمی نویسند چرا که سخن ندارند این انسان است که سخنگو است. هیچ موهبتی در کل جهان هستی از موهبت سخن گفتن بالاتر نیست. وی اظهار داشت: سه نوع سخن گفتن داریم. یک سخن گفتن معاشرت است یعنی همان صحبت کردن معمولی با مردم و اطرافیان و خانواده و ... همین سخن روزمره است، دوم سخن گفتن تذکر است یعنی نخست خودمان چیزهایی را به یاد می آوریم و شاید به زبان هم نیاوریم، در واقع یادآوری به آغاز، انجام، علت غایی و سرنوشت بشر است. سخن تذکر به مراتب قوی تر از سخن معاشرت است و سوم سخن گفتن تفکر است. به گفته عضو مؤسسه پژوهشی حکمت و فلسفه ایران، متأسفانه ما ذوق تاریخمان ضعیف است خود تاریخ هم مطالعه اش خیلی سودمند است سرنوشت هایی است که می توانیم از تاریخ بیاموزیم. این همان سخن تذکر است. خود تاریخ هم مهم است اما فرا تاریخ هم مهم است باید بتوانیم ابعاد زمان و مکان را بفهمیم. زمان و مکان هر کدام دارای ابعاد مختلفی است. انسان نمی تواند از زمان و مکان فراتر رود، قرآن کریم می خواهد ما را حرکت دهد به سمت سخن «تفکر» و «تذکر». برخی افراد در معاشرت می مانند و به تذکر و تفکر نمی رسند. وی اظهار داشت: برای همه حواس ما عضو مشخص داریم اما برای فکر کردن عضو معینی نداریم که قابل مشاهده باشد، حال امروز می گویند سلول های مغزی فکر می کنند اما آیا واقعا سلول ها فکر می کنند یا با فکر حرکت می کنند؟ سلول ها بر اساس نظم و انضباط عقلانی حرکت می کنند یا بی جهت حرکت می کنند و بعد فکر می زاید؟ باید درباره اینها تأمل کنیم. منبع:فارس
یکشنبه ، ۵دی۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: عقیق]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 17]