محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1828301004
حرمت دشنام به دشمنان خدا/ ائمه چه کسانی را لعن می کردند؟ - دعبل نیوز
واضح آرشیو وب فارسی:دعبل نیوز: متن زیر نکاتی از سخنرانی آیت الله مرتضی تهرانی د رمورد آیه «وَلا تَسُبُّوا الَّذِینَ یَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللّه فَیَسُبُّوا اللّه عَدْواً بِغَیْرِ عِلْمٍ» در جلسه پنج شنبه، 18 آذر 1395 است که در ادامه می خوانیم؛ حرمت دشنام به دشمنان حق تعالی این آیه ی کریمه، آیه ی صد و هشت از سوره ی مبارکه ی انعام، سومین سوره از قرآن کریم است. از لحاظ ادبی، اولین کلمه در این آیه ی کریمه نهی است. همان گونه که امر، ظاهر در وجوب و الزام است، نهی هم ظاهر در حرمت و الزام به ترک است. ترجمه ی این آیه ی کریمه این است که به کسانی که بهره ی از ایمان ندارند دشنام ندهید. دلیل این حکم نهیی و حرمتی در جمله ی بعد آیه ی کریمه آمده است: «فَیَسُبُّوا اللّه عَدْواً بِغَیْرِ عِلْمٍ» یعنی به کسانی که با خدای متعال کار ندارند فحش و دشنام ندهید. این افراد مانند مشرکین، یا مانند قاتلین ابی عبدالله صلوات الله علیه از کفاری هستند که طبق روایات، خدای متعال هیچ شفاعتی را در مورد آن ها نمی پذیرد. طبق روایات معتبر، حق تعالی اراده فرموده است که این ها به جهنم بروند. ما دوست داریم که بنده ی مطیع حق تعالی باشیم. علاوه بر آن که ما می خواهیم متدین باشیم، می خواهیم متمدن هم باشیم، یعنی به آداب و فرهنگ و سنت اسلام هم مؤدب باشیم. مطمئنا انسان اگر هم متدین و هم متمدن باشد بسیار بهتر و برتر است از این که متدین باشد، ولی متدین جلف و بی ادب و دور از اخلاق باشد. البته این جملات اجمال دارد و ما نمی فهمیم که کدام فرهنگ است که مورد قبول حق تعالی است. ممکن است دو انسان، در فرهنگ و اخلاق با هم تضاد داشته باشند و در عین حال هر کدام مدعی شوند که متدینِ متمدن، به مدنیت و فرهنگ اسلامی هستند. این اختلاف های سلیقه ای را باید بررسی کرد تا در صورتی که با معیارهای صحیح الهی تطبیق کرد پذیرفته شود و اگر با معیار الهی تطبیق نکرد، کنار گذاشته شود. در آیه ی کریمه ی یکصد و هشت از سوره ی مبارکه ی انعام خدای متعال می فرماید: «وَلا تَسُبُّوا الَّذِینَ یَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللّه». دشنام و فحش به کسانی که منکر خدا و کافر هستند، ندهید. به عنوان مثال، در مورد شمر یا عمر سعد یا عبیدالله بن زیاد یا یزید ما شک نداریم که آن ها از مصادیق کسانی هستند که با خدای متعال کاری ندارند و جدای از او هستند. نام این افراد به طور مشخص در لعن زیارت شریفه ی عاشورا وارد شده است. در جای دیگر هم اولی و دومی و سومی و چهارمی و پنجمی ذکر شده که تقریبا شبیه به تصریح است. ذکر بعضی از افراد هم در خود لعن، قبل از سلام زیارت شریف عاشورا، به طور کلی آمده و مانند آن پنج نفر ذکر نشده است. عناوین ذکر شده در لعن، «اَوَّلَ ظالِمٍ ظَلَمَ حَقَّ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ آخِرَ تابِعٍ لَهُ عَلی ذلِکَ»، عناوین کلی است که به همین گونه از معصومین صلوات الله علیهم اجمعین صادر شده است و ما هم همین گونه می خوانیم و به آن تقرب می جوییم. انسان بُعد حیوانی و نفس اماره ی بالسوء دارد که گاهی از اوقات می خواهد لذت ببرد. از سوی دیگر، عقل هم دارد و عقل هم به هدایت دین می خواهد در مواردی لذت ببرد. خدای متعال تکلیف به نماز کرده است. نماز می خوانیم و لذت می بریم. خدای متعال تکلیف به روزه کرده است. روزه می گیریم و لذت می بریم. خدای متعال انسان را از برخی کارها نهی کرده است با وجود این که هوای نفس او میل دارد که آن کارها را انجام دهد. ما غیبت نمی کنیم، تهمت نمی زنیم و از مجلس معصیت خارج می شویم، با وجود این که علاقمند هستیم آن جا باشیم و تماشا کنیم. عقل ما از ترک آن مجلس لذت می برد، هرچند نفسمان از ما ناراحت و ناراضی می شود. این تضاد، همیشه تا دم مرگ در وجود هر انسان هست. ارزش شعور در عملکرد انسان اگر انسان در جهت عقلی خود، قوی باشد با خود خواهد گفت که لذت تبعیت از نفس اماره در این هفتاد-هشتاد سال عمر دوام ندارد و سطحی و متناهی است. اما مقلد عقل و دین بودن هم لذت دارد و ناراحتی اش کمتر است و دوام آن تا هنگامی که خدای متعال خدایی می کند وجود دارد. عده ای از متدین ها این مطالب را درک نمی کنند، که ان شاء الله جزء اکثر اهل الجنة، یعنی بلهاء هستند. اما جای افسوس دارد که آن هایی که این نکات را می فهمند، فهم خود را زیر پا بگذارند. فهم، بسیار شریف است. مرحوم حاج آقا رضوان الله تعالی علیه در روزهای پایان عمر خود، در حال کما بود. ایشان گاهی به هوش می آمد و به یکی از دوستان خیلی نزدیک که کنار بستر ایشان نشسته بود می فرمود: «محمد آقا شعور خوب چیزی است». مرحوم حاج آقا از شاگردان خوب مرحوم آقامیرزاجواد ملکی تبریزی و از دوستان نزدیک مرحوم آقا شیخ مرتضی زاهد بود. ایشان در آن لحظات نفرمود که محمد آقا، انفاق خوب چیزی است. زیرا اگر در کنار انفاق شعور نباشد، انفاق چیز خوبی نیست. اگر در کنار عبادت شعور نباشد، آن عبادت، خوب محسوب نمی شود. اول شعور، خوب چیزی است که این فرد، انسان شود. آن گاه خدای متعال از انسان توقع دارد که عباداتی مانند نماز و روزه، را در زمان مقرر آن به جا آورد. ما باید مفهوم این جمله کوتاه را درک کنیم و به جایی برسیم کهدوست داشته باشیم یک بنده ی با شعور الهی باشیم، تا بدین ترتیب انجام اعمال و ترک برخی از کارها را با شعور انجام دهیم. در زندگی روزمره ی انسان، گاهی قوه ی شهوت به معنای عام، یعنی خواستن، کار می کند. به عنوان مثال، انسان برای کسب درآمد تلاش می کند، مواد غذایی تهیه می کند و از آن بهره می برد. گاهی از اوقات غضب فرد کار می کند و با این قوه دفع مُنافر می کند، یعنی با این نیرو آن چه که سازگار با مزاج او نیست را از خود دور می کند. به عنوان مثال هنگام عبور از محیطی که گرد و خاک دارد، دست خود را جلوی بینی می گیرد و سریع رد می شود. زندگی طبیعی انسان با اِعمال و به کار بستن این دو نیرو اداره می شود. ترازو بودن چهارده معصوم صلوات الله علیهم در آیه ی کریمه از سوره ی مبارکه ی حدید آمده است: «لَقَدْ أَرْسَلْنَا رُسُلَنَا بِالْبَیِّنَاتِ وَأَنْزَلْنَا مَعَهُمُ الْکِتَابَ وَالْمِیزَانَ». لازم است در بحث مربوط به این آیه، حقیقت عبودیت ترسیم شود و حقیقت ولایت هم مورد اشاره قرار بگیرد. در این آیه کلمه میزان به معنی ترازو ذکر شده است. ترازو بودن چهارده معصوم صلوات الله علیهم به معنای وسیله ی سنجش بودن برای عقل و فکر انسان است تا انسان با عقل خود دریابد که باید چه چیزی را بپسندد و چه چیزی را نپسندد. به لحاظ ظاهر و طبیعت صحنه ای ناراحت کننده تر از صحنه ی عاشورا در تمام عمر ابی عبدالله صلوات الله علیه وجود نداشت. دلیل سنگینی و شدت مصائب از فرمایش حضرت مشخص می شود که بنابه نقل، در هنگام شهادت فرزند شیرخوار خود فرمودند: «هَوْنٌ عَلَیَّ مَا نَزَلَ بِی أَنََّ هذا بِعَیْنِ اللَّهِ». یعنی این صحنه ها برمن آسان است. اگر حضرت این مطلب را به خود تلقین نمی فرمودند، ممکن بود سنگینی مصیبت ایشان را از پای درآورد. در چنین شرایطی هنگامی که رجولیت و غیرت و عصبیت ایمانی حضرت فوران می کند، نسبت به یزید پسر معاویه می فرماید: مردم آگاه باشید که این دعی پسر دعی، یعنی پست پسر پست، مرا بین انتخاب دوچیز مختار کرده است که یا با او بیعت کنم و یا بجنگم. نهایت تعرض لفظی آن حضرت نسبت به دشمن خود که همان دشمن خدای متعال است، جمله ی «إِنَّ الدَّعِی بْنَ الدَّعِی» بود. حق تعالی در قرآن کریم می فرماید: «وَلا تَسُبُّوا الَّذِینَ یَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللّه». حتی به افرادی منحرف مانند شمر دشنام ندهید. خدای متعال دلیل این فرمان خود را این گونه بیان می فرماید: «فَیَسُبُّوا اللّه عَدْواً بِغَیْرِ عِلْمٍ». یعنی آن فرد در جواب دشنام شما به مقدسات شما که در راس آن حق تعالی قرار دارد، توهین خواهد کرد. عُقلا هم در این شرایط فرد دشنام دهنده ی اول را که رفتار او منجر به چنین پاسخی شده است را مقصر می دانند و عمل او را تقبیح می کنند. اگر ما بخواهیم در مورد افرادی که در اطراف رسول اکرم صلوات الله علیه و آله بودند اطلاعات پیدا کنیم باید از راه های علمی مربوطه مانند علم رجال این بررسی را انجام دهیم. گاهی از اوقات اتفاقاتی رخ می دهد که ما یقین کنیم که تنها معصوم صلوات الله علیهم همان چهارده نفر هستند. در یک جلسه خصوصی، شخصی در محضر آیه الله اراکی گفته بود که در مورد این که چه کسی پدر یکی از رئوس منافقین است، بین چند نفر اختلاف نظر وجود داشت. ایشان در پاسخ از اصطلاح «هفت جوش» استفاده کرده بود، یعنی این امر مورد اختلاف بین هفت نفر بود. ضرورت الگوبرداری از معصوم صلوات الله علیهم در لعن دشمنان خدای متعال برای روشن شدن این که در هر جلسه ای با توجه به حضور افراد مختلف چگونه باید سخن گفت به عملکرد معصوم صلوات الله علیهم توجه می کنیم. در زیارت عاشورا ابتدا به صورت کلی لعن ذکر می شود. پس از سلام، به صورت مشخص تر، اولی و دومی و سومی و چهارمی و یزید به عنوان نفر پنجم مورد لعن قرار می گیرد. ما حق نداریم از معصوم صلوات الله علیهم بازخواست کنیم که چرا در ابتدا با تعبیر «اَللّهُمَّ الْعَنْ اَوَّلَ ظالِمٍ ظَلَمَ حَقَّ مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ وَآخِرَ تابِعٍ لَهُ عَلی ذلک» این لعن را مطرح کردید و سپس صریح تر آن را بیان فرمودید. ما می توانیم از یکدیگر مطالبه دلیل کنیم ولی فرمایش معصوم صلوات الله علیهم دقیقا مطابق اراده حق تعالی است. حضرت شب هشتم ذی الحجه سال شصت در مکه فرمودند: «رِضا اللهِ رِضانا أَهْلَ الْبَیْتِ، نَصْبِرُ عَلی بَلائِهِ،َ یُوَفّینا أُجُورَ الصّابِرینَ» رضای ما و رضای حق تعالی یکی است. این جمله تعارف نیست، بلکه حداقل اعتقاد شیعه است و ارادت کمتر از این به اهل بیت صلوات الله علیهم به معنای شیعه نبودن است. شیعه ی متمدن متدین با پیروی از اولیاء خدا، آن چه را که ایشان با اشاره بیان می فرمایند، با اشاره بیان می کند و آنجایی که ایشان روشن تر مطلبی را مطرح می فرمایند، به همین صورت عمل می کند. ما باید بنده ی بنده ی خدا باشیم تا بنده ی خدای متعال شویم. چهارده معصوم صلوات الله علیهم بندگان حق تعالی هستند. تا هنگامی که ما نسبت به ایشان این بندگی را نداشته باشیم، معنای عبودیت را درک نمی کنیم. از سلمان رضوان الله علیه نقل شده است که نیمه شب به منزل امیرالمومنین صلوات الله علیه رفت. حضرت مشغول قرائت قنوت نماز شب بودند و در قنوت خود دعایی می خواندند. این دعا به عنوان صَنَمَی قریش از سلمان برای ما نقل شده است. از این نقل ما می فهمیم که این لعن را باید در قنوت نماز شب خواند و ما حق خواندن آن را در بالای منبر نداریم. مگر این که مشخص شود که معصوم صلوات الله علیهم یک بار آن را در خطبه ای به صورت عمومی خوانده اند. تا هر کجا که حضرت صادق صلوات الله علیه پیش رفته است ما حق پیش روی داریم. با کنایه یا تصریح سخن گفتن معصوم صلوات الله علیهم الگوی ما است. در ایه شریفه از سوره حدید بحث رسالت و امامت مطرح است و موضوع امامت با کلمه میزان ذکر شده است. علاوه بر انتقال ذهن ما به وجود مقدس امام صلوات الله علیهم ، ما به نقش ایشان در زندگی خود، یعنی نقش ترازو بودن هم پی می بریم. این ترازو وسیله ی سنجش فکر و خیال و سلیقه و عقل ما است. همه ی افراد عقل خود را کامل می دانند، اما در واقع چنین نیست. خدای متعال در قرآن کریم می فرماید: «یَحسَبونَ أَنَّهُم یُحسِنونَ صُنعًا»، در واقع گروهی از افراد خسرالدنیا والآخره هستند، زیرا از لذایذ دنیوی هم چشم پوشی کرده اند. در بحث مربوط به تولی و تبری، برخی مردم با تمسک به موضوع تبری، خواسته های نفسانی خود را برآورده می کنند. اول باید تصمیم بگیریم که بفهمیم، آن گاه باید از کلمه ی میزان استفاده کنیم و به محضر حضرت صادق صلوات الله علیه و امیرالمومنین صلوات الله علیه برویم و اظهار تبری را از ایشان فرا بگیریم. پاسخ امیرالمومنین صلوات الله علیه به سوال ما از عملکرد ایشان در قرائت دعای موسوم به صنمَی قریش در قنوت نماز شب مشخص می شود. اگر می خواهید دل را بسازید، بعد از کتاب، آن را با میزان مذکور در آیه ی کریمه تطبیق دهید. بنده برای تشفی خاطر خود، هر شب قبل از نماز صبح چند صد بار لعن زیارت عاشورا را تکرار می کنم. ما از عمل امیرالمومنین صلوات الله علیه که توسط سلمان برای ما نقل شده است الگو می گیریم. مطمئنا دلسوزی ما برای صدیقه کبری سلام الله علیها قابل مقایسه با داغدار شدن امیرالمومنین صلوات الله علیه در آن مصیبت نیست. ما همان گونه که پدرم می فرمود باید بفهمیم که شعور خوب چیزی است. آن قدر دل امیرالمومنین صلوات الله علیه از مریدهای بی شعور به درد آمد که فرمود من حاضر هستم چند نفر از مریدهای خود را با اطرافیان معاویه معاوضه کنم. هر چه توجه به ولی عصر صلوات الله علیه در شب و روز بیشتر شود به خدای متعال نزدیک تر شده ایم.
شنبه ، ۴دی۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: دعبل نیوز]
[مشاهده در: www.deabel.org]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 17]
-
گوناگون
پربازدیدترینها