محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1829522553
بن بستِ علیمنصور - پایگاه خبری تحلیلی رویداد24
واضح آرشیو وب فارسی:رویداد24: تماشاگران امروز نوشت: استیصالِ مطلق، این روزها خطوطِ چهره تسلیم شده سرمربی جوان آبی ها را به هم متصل می کند.رویداد۲۴ - تماشاگران امروز نوشت: استیصالِ مطلق، این روزها خطوطِ چهره تسلیم شده سرمربی جوان آبی ها را به هم متصل می کند. به رغم حمایت مدیرعامل باشگاه، بعید به نظر می رسد منصوریان مدت زیادی در استقلال دوام بیاورد و فرصت بیشتری برای پیاده کردن نقشه هایش در استقلال پیدا کند. فاصله 8 امتیازی با صدر جدول لیگ و مسابقه سخت پلی آف با السد قطر، شانس نتیجه گرفتن آبی ها در لیگ و آسیا را به حداقل رسانده و کنار رفتن از جام حذفی، آخرین برگ منصوریان برای برنده شدن را بر باد داده است تا این مربی در آستانه درهای خروجی باشگاه قرار بگیرد. قبل از شروع فصل، تصور می شد علیمنصور قرار است آغازکننده یک عصر طلایی و باشکوه در استقلال باشد اما چه شد که همه چیز به این شدت و با این سرعت در مسیری اشتباه قرار گرفت؟ مشکلِ علیمنصور در استقلال، از خودِ او آغاز شد. از بنرهای روزشماری روی سکوهای آزادی که قرار بود امیرقلعه نویی و بعد پرویز مظلومی را از باشگاه فراری بدهند. شماره 10 سابق آبی ها برای رسیدن به نیمکت تیم محبوب اش، انتظار هوادارها را به شدت بالا برد. او در وعده هایی رنگارنگ، از ساخته شدن یک استقلالِ اروپایی حرف زد. یک تیم مدرن که زیبا بازی می کند و زیباتر نتیجه می گیرد و بهترین استقلال یک دهه اخیر را شکل می دهد. این در حالی بود که او نهایتاً پتانسیل ساختن یک تیم متوسط را داشت. تیمی که شاید در درازمدت به هماهنگی می رسید و در یک برنامه چندساله، می توانست به قهرمانی لیگ برتر فکر کند. رویافروشی های عجولانه منصوریان، صبر و تمرکز برای ساختِ تدریجی بنای استقلال را از او گرفت. او خیلی زود، تاوان همه هزینه هایی که برای سرمربی شدن در استقلال انجام داده بود را پرداخت کرد. منصوریان، تابستان موفقی را هم در استقلال سپری نکرد. او همه تخم مرغ هایش را در سبد کاوه رضایی و بختیار رحمانی قرار داد. بر خلاف آنچه تصور می شد، این دو خرید گران قیمت و جنجالی هرگز در حد و اندازه های باشگاه جدیدشان نبودند. نه بختیار می توانست بار تیم را به دوش بکشد و نه کاوه، مهاجمی بود که در حساس ترین لحظات، برای تیمش امتیازهایی کلیدی به دست بیاورد. تازه واردهای ناامیدکننده، ضربه بزرگی به علیمنصور زدند. ضربه ای که شاید عمر مربیگری او، به جبران اش نرسد. تیمِ علیرضا منصوریان، هرگز ذهنیت یک تیم برنده را نداشت. شاید خیلی از هواداران آبی ها، دیر محلق شدن مربی بدن ساز به تیم را عامل فروپاشی آبی ها بدانند اما به نظر می رسد مشکل مهم تر، در ذهن بازیکنان تیم شکل گرفت. آنها بارها و بارها گل اول را وارد دروازه حریف کردند و با پیش افتادن از تیم رقیب، در آستانه پیروزی قرار گرفتند اما بلد نبودند که این نتایج درخشان را حفظ کنند و ظرف چند دقیقه، همه چیز را از دست می دادند. خونسردی و تمرکز، گمشده بزرگ این فصل استقلال است. در کنار همه ضعف های فکری و فنی، استقلالِ منصوریان تیم خوش شانسی نیز نبود. نه آنها در لحظات کلیدی از مواهبِ غیرمنتظره شانس برخوردار می شدند و نه داورها به اندازه تیم مظلومی، با مهربانی با آنها برخورد می کردند. البته که شانس و شایستگی، غالبا به شکلی زنجیروار به هم متصل اند اما با کمی خوش شانسی، استقلال می توانست از باتلاقی که حالا گریبانگیرش شده فاصله بگیرد. حالا که روزنامه ها از فلیکس ماگات و دراگان اسکوچیچ می نویسند، تشخیصِ پایان علیمنصور دیگر سخت نیست. شاید حتی موفقیت در بازی اصفهان، سرنوشت او در تیم آبی پایتخت را عوض نکند. حقیقت آن است که برای حضور او در استقلال، هنوز زود بود. مربیگری در پاس همدان، تجربه ای کوتاه و عجیب در تیم ملی امید و هدایتِ تیم بی هیاهو و پرمهره نفت تهران، برای حضور روی نیمکت داغ سرمربیگری استقلال کافی نبودند. او به زمان بیشتری نیاز داشت تا برای این وظیفه سخت آماده شود اما این لطف را به خودش نکرد و این زمان را به خودش نداد تا خیلی زود در قامت یک مهره سوخته به چشم بیاید. هیچ کدام از هواداران استقلال توقع اش را نداشتند اما به بن بست رسیدن تیم منصوریان، کمتر از یک فصل زمان برد. علیمنصور مرد، از بس که امتیاز نداشت. و تجربه هم. بن بستِ علیمنصور استیصالِ مطلق، این روزها خطوطِ چهره تسلیم شده سرمربی جوان آبی ها را به هم متصل می کند. به رغم حمایت مدیرعامل باشگاه، بعید به نظر می رسد منصوریان مدت زیادی در استقلال دوام بیاورد و فرصت بیشتری برای پیاده کردن نقشه هایش در استقلال پیدا کند. فاصله 8 امتیازی با صدر جدول لیگ و مسابقه سخت پلی آف با السد قطر، شانس نتیجه گرفتن آبی ها در لیگ و آسیا را به حداقل رسانده و کنار رفتن از جام حذفی، آخرین برگ منصوریان برای برنده شدن را بر باد داده است تا این مربی در آستانه درهای خروجی باشگاه قرار بگیرد. قبل از شروع فصل، تصور می شد علیمنصور قرار است آغازکننده یک عصر طلایی و باشکوه در استقلال باشد اما چه شد که همه چیز به این شدت و با این سرعت در مسیری اشتباه قرار گرفت؟ مشکلِ علیمنصور در استقلال، از خودِ او آغاز شد. از بنرهای روزشماری روی سکوهای آزادی که قرار بود امیرقلعه نویی و بعد پرویز مظلومی را از باشگاه فراری بدهند. شماره 10 سابق آبی ها برای رسیدن به نیمکت تیم محبوب اش، انتظار هوادارها را به شدت بالا برد. او در وعده هایی رنگارنگ، از ساخته شدن یک استقلالِ اروپایی حرف زد. یک تیم مدرن که زیبا بازی می کند و زیباتر نتیجه می گیرد و بهترین استقلال یک دهه اخیر را شکل می دهد. این در حالی بود که او نهایتاً پتانسیل ساختن یک تیم متوسط را داشت. تیمی که شاید در درازمدت به هماهنگی می رسید و در یک برنامه چندساله، می توانست به قهرمانی لیگ برتر فکر کند. رویافروشی های عجولانه منصوریان، صبر و تمرکز برای ساختِ تدریجی بنای استقلال را از او گرفت. او خیلی زود، تاوان همه هزینه هایی که برای سرمربی شدن در استقلال انجام داده بود را پرداخت کرد. منصوریان، تابستان موفقی را هم در استقلال سپری نکرد. او همه تخم مرغ هایش را در سبد کاوه رضایی و بختیار رحمانی قرار داد. بر خلاف آنچه تصور می شد، این دو خرید گران قیمت و جنجالی هرگز در حد و اندازه های باشگاه جدیدشان نبودند. نه بختیار می توانست بار تیم را به دوش بکشد و نه کاوه، مهاجمی بود که در حساس ترین لحظات، برای تیمش امتیازهایی کلیدی به دست بیاورد. تازه واردهای ناامیدکننده، ضربه بزرگی به علیمنصور زدند. ضربه ای که شاید عمر مربیگری او، به جبران اش نرسد. تیمِ علیرضا منصوریان، هرگز ذهنیت یک تیم برنده را نداشت. شاید خیلی از هواداران آبی ها، دیر محلق شدن مربی بدن ساز به تیم را عامل فروپاشی آبی ها بدانند اما به نظر می رسد مشکل مهم تر، در ذهن بازیکنان تیم شکل گرفت. آنها بارها و بارها گل اول را وارد دروازه حریف کردند و با پیش افتادن از تیم رقیب، در آستانه پیروزی قرار گرفتند اما بلد نبودند که این نتایج درخشان را حفظ کنند و ظرف چند دقیقه، همه چیز را از دست می دادند. خونسردی و تمرکز، گمشده بزرگ این فصل استقلال است. در کنار همه ضعف های فکری و فنی، استقلالِ منصوریان تیم خوش شانسی نیز نبود. نه آنها در لحظات کلیدی از مواهبِ غیرمنتظره شانس برخوردار می شدند و نه داورها به اندازه تیم مظلومی، با مهربانی با آنها برخورد می کردند. البته که شانس و شایستگی، غالبا به شکلی زنجیروار به هم متصل اند اما با کمی خوش شانسی، استقلال می توانست از باتلاقی که حالا گریبانگیرش شده فاصله بگیرد. حالا که روزنامه ها از فلیکس ماگات و دراگان اسکوچیچ می نویسند، تشخیصِ پایان علیمنصور دیگر سخت نیست. شاید حتی موفقیت در بازی اصفهان، سرنوشت او در تیم آبی پایتخت را عوض نکند. حقیقت آن است که برای حضور او در استقلال، هنوز زود بود. مربیگری در پاس همدان، تجربه ای کوتاه و عجیب در تیم ملی امید و هدایتِ تیم بی هیاهو و پرمهره نفت تهران، برای حضور روی نیمکت داغ سرمربیگری استقلال کافی نبودند. او به زمان بیشتری نیاز داشت تا برای این وظیفه سخت آماده شود اما این لطف را به خودش نکرد و این زمان را به خودش نداد تا خیلی زود در قامت یک مهره سوخته به چشم بیاید. هیچ کدام از هواداران استقلال توقع اش را نداشتند اما به بن بست رسیدن تیم منصوریان، کمتر از یک فصل زمان برد. علیمنصور مرد، از بس که امتیاز نداشت. و تجربه هم. به رغم حمایت مدیرعامل باشگاه، بعید به نظر می رسد منصوریان مدت زیادی در استقلال دوام بیاورد و فرصت بیشتری برای پیاده کردن نقشه هایش در استقلال پیدا کند. فاصله 8 امتیازی با صدر جدول لیگ و مسابقه سخت پلی آف با السد قطر، شانس نتیجه گرفتن آبی ها در لیگ و آسیا را به حداقل رسانده و کنار رفتن از جام حذفی، آخرین برگ منصوریان برای برنده شدن را بر باد داده است تا این مربی در آستانه درهای خروجی باشگاه قرار بگیرد. قبل از شروع فصل، تصور می شد علیمنصور قرار است آغازکننده یک عصر طلایی و باشکوه در استقلال باشد اما چه شد که همه چیز به این شدت و با این سرعت در مسیری اشتباه قرار گرفت؟ مشکلِ علیمنصور در استقلال، از خودِ او آغاز شد. از بنرهای روزشماری روی سکوهای آزادی که قرار بود امیرقلعه نویی و بعد پرویز مظلومی را از باشگاه فراری بدهند. شماره 10 سابق آبی ها برای رسیدن به نیمکت تیم محبوب اش، انتظار هوادارها را به شدت بالا برد. او در وعده هایی رنگارنگ، از ساخته شدن یک استقلالِ اروپایی حرف زد. یک تیم مدرن که زیبا بازی می کند و زیباتر نتیجه می گیرد و بهترین استقلال یک دهه اخیر را شکل می دهد. این در حالی بود که او نهایتاً پتانسیل ساختن یک تیم متوسط را داشت. تیمی که شاید در درازمدت به هماهنگی می رسید و در یک برنامه چندساله، می توانست به قهرمانی لیگ برتر فکر کند. رویافروشی های عجولانه منصوریان، صبر و تمرکز برای ساختِ تدریجی بنای استقلال را از او گرفت. او خیلی زود، تاوان همه هزینه هایی که برای سرمربی شدن در استقلال انجام داده بود را پرداخت کرد. منصوریان، تابستان موفقی را هم در استقلال سپری نکرد. او همه تخم مرغ هایش را در سبد کاوه رضایی و بختیار رحمانی قرار داد. بر خلاف آنچه تصور می شد، این دو خرید گران قیمت و جنجالی هرگز در حد و اندازه های باشگاه جدیدشان نبودند. نه بختیار می توانست بار تیم را به دوش بکشد و نه کاوه، مهاجمی بود که در حساس ترین لحظات، برای تیمش امتیازهایی کلیدی به دست بیاورد. تازه واردهای ناامیدکننده، ضربه بزرگی به علیمنصور زدند. ضربه ای که شاید عمر مربیگری او، به جبران اش نرسد. تیمِ علیرضا منصوریان، هرگز ذهنیت یک تیم برنده را نداشت. شاید خیلی از هواداران آبی ها، دیر محلق شدن مربی بدن ساز به تیم را عامل فروپاشی آبی ها بدانند اما به نظر می رسد مشکل مهم تر، در ذهن بازیکنان تیم شکل گرفت. آنها بارها و بارها گل اول را وارد دروازه حریف کردند و با پیش افتادن از تیم رقیب، در آستانه پیروزی قرار گرفتند اما بلد نبودند که این نتایج درخشان را حفظ کنند و ظرف چند دقیقه، همه چیز را از دست می دادند. خونسردی و تمرکز، گمشده بزرگ این فصل استقلال است. در کنار همه ضعف های فکری و فنی، استقلالِ منصوریان تیم خوش شانسی نیز نبود. نه آنها در لحظات کلیدی از مواهبِ غیرمنتظره شانس برخوردار می شدند و نه داورها به اندازه تیم مظلومی، با مهربانی با آنها برخورد می کردند. البته که شانس و شایستگی، غالبا به شکلی زنجیروار به هم متصل اند اما با کمی خوش شانسی، استقلال می توانست از باتلاقی که حالا گریبانگیرش شده فاصله بگیرد. حالا که روزنامه ها از فلیکس ماگات و دراگان اسکوچیچ می نویسند، تشخیصِ پایان علیمنصور دیگر سخت نیست. شاید حتی موفقیت در بازی اصفهان، سرنوشت او در تیم آبی پایتخت را عوض نکند. حقیقت آن است که برای حضور او در استقلال، هنوز زود بود. مربیگری در پاس همدان، تجربه ای کوتاه و عجیب در تیم ملی امید و هدایتِ تیم بی هیاهو و پرمهره نفت تهران، برای حضور روی نیمکت داغ سرمربیگری استقلال کافی نبودند. او به زمان بیشتری نیاز داشت تا برای این وظیفه سخت آماده شود اما این لطف را به خودش نکرد و این زمان را به خودش نداد تا خیلی زود در قامت یک مهره سوخته به چشم بیاید. هیچ کدام از هواداران استقلال توقع اش را نداشتند اما به بن بست رسیدن تیم منصوریان، کمتر از یک فصل زمان برد. علیمنصور مرد، از بس که امتیاز نداشت. و تجربه هم. بن بستِ علیمنصور استیصالِ مطلق، این روزها خطوطِ چهره تسلیم شده سرمربی جوان آبی ها را به هم متصل می کند. به رغم حمایت مدیرعامل باشگاه، بعید به نظر می رسد منصوریان مدت زیادی در استقلال دوام بیاورد و فرصت بیشتری برای پیاده کردن نقشه هایش در استقلال پیدا کند. فاصله 8 امتیازی با صدر جدول لیگ و مسابقه سخت پلی آف با السد قطر، شانس نتیجه گرفتن آبی ها در لیگ و آسیا را به حداقل رسانده و کنار رفتن از جام حذفی، آخرین برگ منصوریان برای برنده شدن را بر باد داده است تا این مربی در آستانه درهای خروجی باشگاه قرار بگیرد. قبل از شروع فصل، تصور می شد علیمنصور قرار است آغازکننده یک عصر طلایی و باشکوه در استقلال باشد اما چه شد که همه چیز به این شدت و با این سرعت در مسیری اشتباه قرار گرفت؟ مشکلِ علیمنصور در استقلال، از خودِ او آغاز شد. از بنرهای روزشماری روی سکوهای آزادی که قرار بود امیرقلعه نویی و بعد پرویز مظلومی را از باشگاه فراری بدهند. شماره 10 سابق آبی ها برای رسیدن به نیمکت تیم محبوب اش، انتظار هوادارها را به شدت بالا برد. او در وعده هایی رنگارنگ، از ساخته شدن یک استقلالِ اروپایی حرف زد. یک تیم مدرن که زیبا بازی می کند و زیباتر نتیجه می گیرد و بهترین استقلال یک دهه اخیر را شکل می دهد. این در حالی بود که او نهایتاً پتانسیل ساختن یک تیم متوسط را داشت. تیمی که شاید در درازمدت به هماهنگی می رسید و در یک برنامه چندساله، می توانست به قهرمانی لیگ برتر فکر کند. رویافروشی های عجولانه منصوریان، صبر و تمرکز برای ساختِ تدریجی بنای استقلال را از او گرفت. او خیلی زود، تاوان همه هزینه هایی که برای سرمربی شدن در استقلال انجام داده بود را پرداخت کرد. منصوریان، تابستان موفقی را هم در استقلال سپری نکرد. او همه تخم مرغ هایش را در سبد کاوه رضایی و بختیار رحمانی قرار داد. بر خلاف آنچه تصور می شد، این دو خرید گران قیمت و جنجالی هرگز در حد و اندازه های باشگاه جدیدشان نبودند. نه بختیار می توانست بار تیم را به دوش بکشد و نه کاوه، مهاجمی بود که در حساس ترین لحظات، برای تیمش امتیازهایی کلیدی به دست بیاورد. تازه واردهای ناامیدکننده، ضربه بزرگی به علیمنصور زدند. ضربه ای که شاید عمر مربیگری او، به جبران اش نرسد. تیمِ علیرضا منصوریان، هرگز ذهنیت یک تیم برنده را نداشت. شاید خیلی از هواداران آبی ها، دیر محلق شدن مربی بدن ساز به تیم را عامل فروپاشی آبی ها بدانند اما به نظر می رسد مشکل مهم تر، در ذهن بازیکنان تیم شکل گرفت. آنها بارها و بارها گل اول را وارد دروازه حریف کردند و با پیش افتادن از تیم رقیب، در آستانه پیروزی قرار گرفتند اما بلد نبودند که این نتایج درخشان را حفظ کنند و ظرف چند دقیقه، همه چیز را از دست می دادند. خونسردی و تمرکز، گمشده بزرگ این فصل استقلال است. در کنار همه ضعف های فکری و فنی، استقلالِ منصوریان تیم خوش شانسی نیز نبود. نه آنها در لحظات کلیدی از مواهبِ غیرمنتظره شانس برخوردار می شدند و نه داورها به اندازه تیم مظلومی، با مهربانی با آنها برخورد می کردند. البته که شانس و شایستگی، غالبا به شکلی زنجیروار به هم متصل اند اما با کمی خوش شانسی، استقلال می توانست از باتلاقی که حالا گریبانگیرش شده فاصله بگیرد. حالا که روزنامه ها از فلیکس ماگات و دراگان اسکوچیچ می نویسند، تشخیصِ پایان علیمنصور دیگر سخت نیست. شاید حتی موفقیت در بازی اصفهان، سرنوشت او در تیم آبی پایتخت را عوض نکند. حقیقت آن است که برای حضور او در استقلال، هنوز زود بود. مربیگری در پاس همدان، تجربه ای کوتاه و عجیب در تیم ملی امید و هدایتِ تیم بی هیاهو و پرمهره نفت تهران، برای حضور روی نیمکت داغ سرمربیگری استقلال کافی نبودند. او به زمان بیشتری نیاز داشت تا برای این وظیفه سخت آماده شود اما این لطف را به خودش نکرد و این زمان را به خودش نداد تا خیلی زود در قامت یک مهره سوخته به چشم بیاید. هیچ کدام از هواداران استقلال توقع اش را نداشتند اما به بن بست رسیدن تیم منصوریان، کمتر از یک فصل زمان برد. علیمنصور مرد، از بس که امتیاز نداشت. و تجربه هم.
شنبه ، ۴دی۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: رویداد24]
[مشاهده در: www.rouydad24.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 14]
-
گوناگون
پربازدیدترینها