محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1829381099
گشتی در موزه صلح تهران
واضح آرشیو وب فارسی:برترین ها: ماهنامه پیشه و تجارت: هنگامی که حرف از صلح به میان می آید، کمتر کسی به ذهنش می رسد که صلح نیز می تواند موزه داشته باشد چرا که موضوع تاسیس موزه های صلح ایده نسبتا جدیدی در جهان است. این در حالی است که مقوله جنگ و یادمان های آن، چه در هنر و چه در ادبیات، آشنای همگان است و از هر طریقی به آن پرداخته شده است. در واقع با آگاه کردن مردم از واقعیت های جنگ می توان صلح را به آنها آموزش داد.
سوییس نخستین میزبان تاسیس موزه بین المللی جنگ و صلح بود که درهای آن را در سال 1902 در لوسرن به روی عموم گشود اما آثار جنگ جهانی اول و آنچه در آلمان اتفاق افتاد، سبب شد تا ارنست فردریش اولین موزه بین المللی ضد جنگ را در سال 1925 تاسیس کند که بعدها در سال 1933 با متواری شدن او توسط رژیم نازی بسته شد.
فعالیت موزه های صلح به اینجا ختم نشد و با پایان جنگ جهانی دوم شاهد موج دوم شکل گیری موزه های صلح بودیم چنانکه ژاپن تعداد زیادی از این موزه را راه اندازی کرد. شهرهای هیروشیما و ناکازاکی پیشروان مبارزه سرسختانه با سلاح های هسته ای شدند و این مبارزه در سراسر دنیا گسترش یافت.
علاوه بر آن در آلمان بعد از جنگ نیز چندین موزه صلح بنا شد. در واقع فجایعی که در جنگ ها رخ داده اند، موضوع اصلی موزه های صلح را در بر می گیرد. یکی از این فجایع کاربرد سلاح های کشتار جمعی در جنگ ها است چنانکه موزه صلح هیروشیما با پرداختن به بمباران اتمی هیروشیما درصدد معرفی و شناساندن فجایع پس از آن بر آمده است.
در این میان تهران نیز از حرکت جهانی برای برپایی موزه های صلح جا نماند و اندیشه تاسیس این موزه در ملاقات اعضای انجمن حمایت از قربانیان سلاح های شیمیایی در تهران با مسئول هماهنگی شبکه جهانی موزه های صلح در سال 1384 شکل گرفت. این ملاقات منجر به راه اندازی موزه ای شد که نه تنها با اشیا بلکه با راویانش صلح را به نمایش می گذارد؛ البته از زاویه ای دیگر.
موزه صلح تهران از هیچ کس دور نیست. در مرکز شهر قرار دارد. در پارکی که به آن پارک شهر می گویند و درختان سر به فلک کشیده اش گواهی بر قدمت چند دهه ای آن است.
در بخش «درباره ما» موزه صلح هدف اصلی این موزه ها را ترویج فرهنگ صلح از طریق نشان دادن پیامدهای ناگوار جنگ و خشونت و آثار زیان بار آن بر انسان ها و محیط زیست عنوان کرده اند. از این روست که موزه صلح تهران نیز مانند سایر موزه های صلح بیش از آن که مانی برای تماشای اشیای تاریخی باشد، محلی برای گفتگو، برنامه های آموزشی و پژوهشی و فرهنگ سازی است. پس خود را برای تجربه ای منحصر به فرد و متفاوت از دیدار موزه ای آماده کنید.
موزه صلح تهران یک موزه با اشیای بی جان نیست بلکه موزه ای با راویان زنده ای است که اعضای انجمن حمایت از قربانیان صلاح های شیمایی آن را تشکیل می دهند. همان انجمنی که از جمله بنیان گذاران موزه هستند و به صورت افتخاری با آن همکاری دارند.
درواقع می توان گفت راهنمایان موزه، قربانیان سلاح هایی شیمیایی هستند که با سرفه ها و اشک های خود از درد و رنج جنگ سخن می گویند و مخاطبان را به سوی صلح فرا می خوانند. این موزه از بخش های مختلفی تشکیل شده است. در مرحله نخست با سالن اصلی روبرو می شوید که مملو از اشیایی است که برای نشان دادن پیامدهای جنگ ها در دنیا و نیز عواقب کاربرد سلاح های شیمایی و اتمی در ویترین ها قرار گرفته اند. در این بخش اسناد و اشیای منحصر به فردی از جنگ شیمیایی علیه مردم ایران به نمایش در آمده که مخاطبان را متعجب می کند و در عین حال آگاهی های بسیاری در این خصوص به بازدیدکنندگان می دهد.
در بخش دیگر موزه صلح در فرهنگ دینی و ملی ایرانیان و راه های مشارکت هر فرد در جهت ترویج صلح و دوستی مورد تاکید قرار گرفته است. در این موزه تلاش شده تا بازدیدکنندگان با جنبش جهانی صلح، به ویژه شخصیت ها و سازمان های مربوطه آشنا شوند.
بخشی از موزه نیز به برنامه های آموزشی اختصاص دارد که به برگزاری کارگاه های آموزشی و کنفرانس هایی با موضوع فرهنگ، صلح، آشتی و حقوق بشر، خلع سلاح و لزوم ریشه کن شدن سلاح های کشتار جمعی از جهان و پیامدهای جنگ می پردازد.
نمایش های فیلم های مستند از سرگذشت قربانیان جنگ و نشان دادن فیلم هایی در این راستا در استودیوی موزه انجام می شود و در عین حال موزه صلح دارای کتابخانه صلح است که دربرگیرنده منابع گوناگونی از آثار مرتبط با حقوق بین الملل تا برقراری صلح و تاریخ شفاهی قربانیان جنگ است.
محمدرضا تقی پور مقدم مدیر موزه صلح تهران از ویژگی های این موزه سخن می گوید. به گفته او موزه صلح تهران دارای چند ویژگی است که از آن جمله می توان به عضویت در شبکه بین المللی موزه های صلح اشاره کرد که دبیرخانه آن در شهر لاهه هلند قرار دارد. در عین حال اعضای فعال موزه به خصوص راهنمایان، از قربانیان جنگ و سلاح های شیمیایی هستند که به عنوان نمادهای زنده و پیام آوران صلح فعالیت می کنند و سعی دارند تا فرهنگ صلح را نه در معنای سیاسی آن، بلکه در معنای اجتماعی و فرهنگی آن ترویج کنند.
او ادامه می دهد: «این افراد با درد و رنجی که تحمل کرده اند، تجربه خود را در راستای منع استفاده از سلاح های شیمایی به مخاطبان منتقل می کنند. در عین حال سعی ما بر آن است تا با گفته ها و روایت های خود، مخاطبان را به سوی صلح سوق دهیم.»
قطعا تنها کسانی که می توانند بدون واسطه از تبعات سلاح های شیمایی و پیامدهایی که جنگ می تواند داشته باشد سخن بگویند، قربانیان و جانبازان شیمایی هستند. حسن حسنی سعدی، یکی از این راویان است که سال ها به عنوان راهنما در موزه صلح فعالیت می کند بی آن که ادعا یا انتظاری داشته باشد با رویی گشاده به سوی بازدیدکنندگان می آید و با وجود آن که دردی که از اثرات حملات شیمایی می کشد، از چشمانش جاری است با لبخندی بر لب پاسخگوی سوالات مخاطبان می شود.
با این وجود، موزه صلح تهران تنها موزه صلح کشور و خاورمیانه است. این در حالی است که در تمام دنیا، شهرهایی که جنگ ها و فاجعه های جنگی در آن رخ داده است، میزبان موزه های صلح هستند اما هنوز در اهواز و دیگر مناطق جنگی همچون سردشت که فاجعه بمباران شیمیایی در آن رخ داده استو همچنان چندین نسل بعد از آن از اثرات آن در امان نیستند، شاهد راه اندازی موزه صلح نبوده ایم.
حسنی سعدی نبود امکانات و بودجه برای تشکیل موزه صلح را یکی از دلایل این امر عنوان می کند و می گوید: «با این وجود که بیش از 700 شهردار از ایران عضو شبکه جهانی شهرداران صلح هستند اما استقبالی از فعالیت اجرایی در این حوزه نشده است. این در حالی است که با توجه به داشته های کشورمان و اثراتی که جنگ در شهرهای غربی و جنوبی داشته، می توان با بودجه ای مناسب درصدد راه اندازی موزه صلح و آگاهی دادن مردم برای دوری از دشمنی و جنگ اقدام کرد.»
بازدید از موزه صلح رایگان است و در روزهای شنبه تا چهارشنبه ساعت 9 صبح تا 12:30 و ساعت 14:30 تا 17 امکان بازدید وجود دارد. البته این موزه در تعطیلات رسمی بسته است.
معنای صلح
در موزه صلح بر صلح و معنای اجتماعی آن تاکید شده است. در واقع حرفی از معنای سیاسی صلح نیست و در تضاد با «جنگ» با رویدادها، تصاویر و صحبت هایی روبرو می شوید که صلح را به مخاطب تفهیم می کند؛ چرا که فعالان این حوزه معتقدند خشونت در هر سطحی یعنی فردی، خانوادگی، اجتماعی و جهانی از مصادیق نقض صلح است.
مقابله با خشونت های خانوادگی و اجتماعی هم می تواند بخشی از برنامه هایی باشد که در کارگاه های آموزشی این موزه مورد بررسی قرار می گیرد. از این رو به مناسبت های مختلف، همایش ها و کلاس های آموزشی برای گروه های دانش آ»وزی و دانشجویی، در دوره های آشنایی با فرهنگ صلح برگزار می شود.
درناهای کاغذی
در دیدار از موزه صلح با درناهای کاغذی رنگی روبرو می شوید که در مرحله نخست ظرافت و زیبایی آن توجه تان را جلب می کند اما این درناهای کوچک داستان غمی در دل خود دارند که تا آن را ندانید درکش نمی کنید. وقتی «ساداکو ساساکی» 11 ساله بود، معلوم شد بر اثر تشعشعات ناشی از انفجار اتمی یک دهه قبل در هیروشیما، به سرطان خون مبتلا شده است. دوست صمیمی اش به او گفته بود هر کس هزار درنای کاغذی برسد، به آرزویش خواهد رسید و ساداکو که آرزو داشت دوباره سلامتی اش را به دست بیاورد، روی تخت بیمارستان شروع به ساختن درنا کرد.
او از هر کاغذی که به دستش می ر سید، یک پرنده کوچک می ساخت. پرنده هایی از جنس کاغذ شکلات، پاکت نامه و برگه های باطله اما درناها نتوانستند ساداکو را زنده نگه دارند و او سرانجام در روز 25 اکتبر 1955 میلادی در حالی که تنها 12 سال داشت، در میان انبوهی از درناهای کاغذی جان سپرد.
پس از مرگ ساداکو، دوست صمیمی او با کمک خانواده و همکلاسی هایش، در سراسر جهان اقدام به جمع آوری کمک های مالی برای سخت بنای یادبود صلح کودکان در هیروشیما کردند.
در پنجم می 1958 (مصادف با روز کودک در ژاپن) در پارک یادبود صلح هیروشیما از بنایی پرده برداری شد که با مشارکت مردم ژاپن و کمک های مالی خارجی افرادی از سراسر دنیا که داستان غم انگیز و امیدبخش ساداکو را شنیده بودند، ساخته شد. این بنا، «یادبود صلح کودکان» نام گرفت و به یاد ساداکو و درناهای کاغذی اش، بر بالای آن مجسمه دختر بچه ای قرار داشت که یک درنای کاغذی بزرگ را روی سرش گرفته بود. بخشی از این درناها به موزه صلح تهران نیز رسیده اند تا از غم کودکان سردشتی سخن بگویند و فریاد صلح سر دهند.
۲۷ آذر ۱۳۹۵ - ۰۶:۳۱
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: برترین ها]
[مشاهده در: www.bartarinha.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 22]
-
گوناگون
پربازدیدترینها