محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1828971780
سقوط یوفو در آرورا؛ یکی از اسرارآمیزترین پرونده ها در تاریخ یوفولوژی - گجت نیوز
واضح آرشیو وب فارسی:گجت نیوز: همیشه سقوط بشقاب پرنده ها در دنیای یوفولوژی بسیار جذاب و اسرارآمیز هستند. پرونده ای امروز در مورد آن بحث خواهیم کرد مربوط به حادثه ای در شهر کوچکی در تگزاس می شود. براساس گزارشات، بعد از سقوط یوفو در آرورا سرنشین های آنها، که به گفته ی اهالی این شهر هیچ شباهتی به انسان نداشت و متعلق به این جهان نبودند، در گورستان شهر دفن شدند. چندین شاهد عینی ادعا می کنند که یک کشتی هوایی را در آسمان آرورا «Aurora» که در حال سقوط بود، دیده اند. این حادثه 5 سال پیش از اینکه برادران رایت موفق به اختراع هواپیما شوند، رخ داده است. آیا این حادثه واقعیت دارد یا یک افسانه است. با گجت نیوز همراه باشید. ساعت شش صبح، یک یوفو نزدیک به سطح زمین به سمت شمال پرواز می کرد که ناگهان با برج آسیاب بادی منزل قاضی پراکتور «Proctor» برخورد کرد. مردم زیادی برای کمک به قاضی به نزدیک خانه او رفتند ولی آنچه که شاهدش بودند غیرمنتظره بود. آقای تی جی ویمز که در آن زمان افسر واحد خدمات سیگنالی ارتش و یک ستاره شناس بود، ادعا می کرد که یکی از خلبانان این کشتی از ساکنان مریخ بود. در این حادثه کسی جان سالم به در نبرد، و یک مراسم تدفین برای او برگزار شد و بعد از خاکسپاری او در گورستان شهر، لاشه های کشتی هم درون چاهی ریخته و از آن به بعد این حادثه به فراموشی سپرده شد. با گذشت زمان که شاهدان عینی این واقعه از دنیا می رفتند، این حادثه رفته رفته به داستان های تخیلی و افسانه تغییر می کرد. در اواخر نوامبر ۱۸۹۶، هزاران نفر در فاصله ۲۴۰۰ کیلومتری این شهر یعنی در ایالت کالیفرنیا مدعی شدند که یک کشتی پرنده را در آسمان دیده اند. در ایالت تگزاس بین ماه های آوریل و می ۱۸۹۷ بیش از ۲۰ گزارش مختلف توسط صدها شهروند از این کشتی ها به اطلاع مقامات مسئول رسید. سرعت پرواز این کشتی ها بین ۲۵۰ تا ۵۰۰ کیلومتر بر ساعت تخمین زده می شد. در آن زمان، سریع ترین وسیله نقلیه، قطارهایی بودند که بیشترین سرعتشان بین ۵۵ تا ۶۵ کیلومتر در ساعت بود. به همین دلیل این که یک نفر مدعی حرکت یک وسیله نقلیه با سرعت ۵۰۰ کیلومتر در ساعت باشد، برای هیچ کس قابل درک نبود. داستان حادثه آرورا برای بیش از ۷۰ سال در سکوت، به فراموشی سپرده شده بود تا این که در سال ۱۹۷۳، بیل کیس «Bill Case» با یک مقاله دوباره توجه ها را به آرورا جلب کرد. ناگهان عده زیادی از یوفولوژیست ها از سراسر کشور به این منطقه سرازیر شدند تا راز این حادثه را کشف کنند. حادثه آرورا با دیگر گزارش های یوفو تفاوت داشت، چرا که پای یک جسد در میان بود؛ جسد یک بیگانه. سرعت پرواز این کشتی ها بین ۲۵۰ تا ۵۰۰ کیلومتر بر ساعت تخمین زده می شد. در آن زمان، سریع ترین وسیله نقلیه، قطارهایی بودند که بیشترین سرعتشان بین ۵۵ تا ۶۵ کیلومتر در ساعت بود. محققان سپس با مردی از اهالی آرورا به نام براولی اوتس «Brawley Oates» آشنا شدند که از آرتروز روماتیسمی رنج می برد. او مدعی بود که این بیماری با سقوط یوفو در آرورا مرتبط است. اوتس در سال ۱۹۴۹ به محل سقوط نقل مکان کرده بود و مدت ها در آنجا زندگی می کرد. او پس از نقل مکان به این مزرعه، چاه را تمیز کرده و تکه های فلزی درونش را از آن بیرون آورده بود. به باور او، آبی که آنها برای مدت حدود ۱۲ سال از آن چاه بیرون کشیده و نوشیده بودند، به شدت بر سلامتی او تاثیر منفی گذاشته بود. او که مدعی بود این چاه آلوده به رادیواکتیو است، پس از مدتی، آن را پر و از دسترس خارج کرد. به این ترتیب، یک مشکل دیگر سر راه محققان قرار گرفت و آن نبود مدارک مستدل در مورد این سقوط یوفو در آرورا و ادعاهای مرتبط با آنها بود. آقای تی جی ویمز که در آن زمان افسر واحد خدمات سیگنالی ارتش و یک ستاره شناس بود، ادعا می کرد که یکی از خلبانان این کشتی از ساکنان مریخ بود داستان سقوط یوفو در آرورا برای بیش از ۷۰ سال در سکوت، به فراموشی سپرده شده بود تا این که در سال ۱۹۷۳، بیل کیس «Bill Case» با یک مقاله دوباره توجه ها را به آرورا جلب کرد. ناگهان عده زیادی از یوفولوژیست ها از سراسر کشور به این منطقه سرازیر شدند تا راز این سقوط یوفو در آرورا را کشف کنند. این حادثه با دیگر گزارش های یوفو تفاوت داشت، چرا که پای یک جسد در میان بود؛ جسد یک بیگانه. توصیفات شاهدان عینی از این حادثه، بیگانه را با بدنی کوچک در حد بدن یک کودک، توصیف می کردند که با دیگر گزارش های سرنشینان یوفوها، همخوانی و شباهت زیادی داشت. «هیدن هیوز» جز اولین کسانی بود که برای تحقیق به این شهر رفتند. او متوجه شد که آنجا، منطقه ای بسیار کوچک در حد یک روستاست. البته او متوجه رفتار عجیب ساکنان این منطقه شد. آنها گاهی با خوشرویی در مورد این تحقیق به او کمک می کردند و سپس ناگهان انزواطلب می شدند. محققان پس از کسب اطلاعات اولیه، تلاش کردند تا در مورد تکه های فلزی لاشه کشتی تحقیق کنند. آنها با فلزیاب به جان این ملک افتادند و تمام نقاط آن را گشتند. سپس در هر نقطه مشکوک، حفاری کردند و اجسام فلزی آن را از زمین خارج کردند. بیشتر این اجسام، چیزهایی بودند که در هر مزرعه ای می تواند وجود داشته باشد؛ چیزهایی مثل میخ ها، قفل ها یا میله های خم شده آهنی؛ سپس یک قطعه اسرارآمیز کشف شد. جان شوسلر «John Schuessler» که مدیر بزرگ ترین سازمان تحقیقات یوفولوژی در جهان یعنی «موفان» است، در این مورد چنین توضیح می دهد: این قطعه دو بار مورد آزمایش قرار گرفت. اولین بار، سال ۱۹۷۳ یعنی بلافاصله پس از کشف آن بود. این قطعه در آن زمان برای من فرستاده شد و من هم آن را برای آزمایش به یک آزمایشگاه هوافضا فرستادم. این آزمایشگاه به صورت تخصصی برای تشخیص قطعات مختلف وسایل پروازی ساخته شده بود و در نتیجه، بهترین و پیشرفته ترین وسایل روز را در اختیار داشت. آنها اولین آزمایش ها را روی این قطعه انجام دادند. برای آنها درک ماهیت این قطعه سخت بود، زیرا پس از برش، مشخص شد که ۹۵ درصد آن آلومینیم خالص است و پنج درصد باقی مانده اش از آهن است. این نوع ترکیب امکان پذیر نبود. همین طور، برخلاف موارد دیگر که کمی روی یا فلزات دیگر هم در قطعات آهنی وجود دارند، هیچ فلز دیگری درون آن وجود نداشت. نتیجه دیگری که از این آزمایش ها به دست آمد، این بود که نشان داده شد این قطعه فلزی مذاب بوده و در تماس با هوا سرد و جامد شده است. بنابراین ما این طور نتیجه گرفتیم که این قطعه احتمالا در نتیجه انفجار این کشتی هوایی روی زمین افتاده و به مرور زمان درون خاک راه پیدا کرده است. با این که در ابتدا نام آزمایشگاه به درخواست مسئولان آن فاش نشده بود اما آزمایشگاه دوم یعنی آزمایشگاه «آناستس» در تگزاس هم همین آزمایش ها را روی این قطعه انجام داد و به نتایج مشابهی دست پیدا کرد. به باور مسئولان آزمایشگاه این آلیاژ می توانست در زمین به وجود آمده باشد اما ساختن آن با دقتی که در قطعه مشاهده می شد، نیازمند سازوکار بسیار پیشرفته ای بود که در آن زمان وجود نداشت. برای عده ای از یوفولوژیست ها، یافتن این قطعه به معنای داشتن مدرکی دال بر یک واقعه عجیب در این نقطه از زمین است. با تمام این تفاصیل، بسیاری از یوفولوژیست ها هنوز این سقوط یوفو در آرورا را بدون توضیح می دانند و حتی از آن به عنوان مدرکی برای اثبات وجود حیات فرازمینی یاد می کنند و هنوز هم کسانی وجود دارند که با جدیت، تحقیقات خود را در مورد این پرونده ادامه می دهند. بسیاری از مشهورترین یوفولوژیست های جهان، در دهه ی ۱۹۷۰به این شهر سفر کردند تا راز این سقوط یوفو در آرورا و صحت ادعاهای مطرح شده در مورد آن را بررسی کنند. موفان در پایان تحقیقاتش، گزارشی ۱۹۹ صفحه ای در مورد سقوط یوفو در آرورا منتشر کرد که امروزه از وبسایت این سازمان قابل دانلود است. این گزارش شامل تاریخچه، گزارش های روزنامه ها، گزارش های متالورژی، مصاحبه با اهالی آرورا و تقریبا هر نوع اطلاعات دیگری است که بخواهید در مورد این سقوط یوفو در آرورا داشته باشید. در انتهای این گزارش، نتیجه گیری شده که اصل وقوع این حادثه، واقعی بوده است و داستان آن همانطور که در روزنامه منعکس شده بود، اتفاق افتاده است. کندوکاوی در جراید جالب است بدانید که تنها چهار روز پیش از چاپ این خبر، روزنامه های تگزاس ده ها خبر و مقاله در مورد بالن ها و کشتی های پرنده چاپ کرده بودند. در زمان سقوط یوفو در آرورا یعنی در سال ۱۸۹۷ حدود یک قرن از پرواز اولین بالن های هوای گرم می گذشت. پرواز آن ها بر فراز تگزاس هم مسئله ای غیرعادی نبود. اما چیزی که شاید بسیاری ندانند، این مسئله است که روزنامه ها در تگزاس عادت داشتند تا با نوشتن داستان های هر چه هیجان انگیزتر، مخاطبان را به خود جلب کنند و حتی در این مورد با هم رقابت می کردند. در آن زمان، ۳۸ روزنامه ی مختلف، اخبار و اطلاعات ۲۳ کشور را به اطلاع مردم می رساندند. این که اخبار معمولی در اثر رقابت میان روزنامه ها، به صورت مبالغه آمیزی تبدیل به حوادث عجیب و خارق العاده شوند، اصلا مسئله ای غیرعادی نبود. به همین دلیل، روزنامه ی «News Morning Dallas» تصمیم گرفت تا پس از یک هفته اخبار رنگارنگ و ضدونقیض در مورد کشتی های هوایی، یک شماره را به جالب ترین آنها اختصاص دهد. در صفحه ی 5 شماره ی ۱۹ آوریل ۱۸۹۷ مطلبی در مورد ۱۶داستان موردعلاقه ی سردبیر به چاپ رسید. این که چرا یوفولوژیست ها این داستان را از میان تمام داستان های دیگر به عنوان یک اتفاق واقعی انتخاب کردند، برای ما مشخص نیست، در صورتی که گزارش های کناری این ستون کوتاه، حقیقتا داستان هایی بسیار مضحک بودند و واضح است که بیشتر شوخی هستند تا چیزی دیگر. نویسنده ای به نام بیل پورترفیلد «Bill Porterfield» در سال ۱۹۷۳،مدتی را با دیگر محققان و یوفولوژیست ها در آرورا گذراند. او به سراغ افرادی رفت که نامشان در روزنامه آمده بود. اولین مقاله ای که در مورد سقوط یوفو در آرورا به چاپ رسید، توسط یک تاجر پنبه در آرورا به نام اس ای هیدون «S.E.Haydon» نوشته شده بود. البته او در دوران رونق اقتصادی این شهر یعنی پیش از دهه ی 1890 فعالیت بیشتری داشت. قاضی پراکتور که ظاهرا سقوط در ملک او اتفاق افتاده بود، قاضی این منطقه و از دوستان هیدون بود. هر دوی این افراد، سابقه ی هزل نویسی داشتند و اشعار و مقاله های مختلفی را در این سبک، منتشر کرده بودند. حتی پراکتور نسخه ای به سبک هزل را از داستان سقوط سفینه ی هیدون نوشته بود و آن را در روزنامه ی شخصی اش با نام آرورا نیوز «Aurora News» منتشر کرده بود. می گویند زمانی که افسر ارشد شهر، یعنی جی دی رینولدز «J.D.Reynolds» آن را خواند، در حالی که از شدت خنده، صدایش به غرش می ماند، گفته بود: قاضی این بار دیگر سنگ تمام گذاشته. پورترفیلد حتی توانست آقای تی جی ویمز «T.J.Weems» را که در این مقاله به عنوان افسر ارتش ایالات متحده و یک چهره ی صاحب نام در ستاره شناسی معرفی شده بود، پیدا کند. البته آقای ویمز در حقیقت، آهنگر و دامپزشک آرورا بود و در زمینه ی ستاره شناسی، چیزی بیشتر از دیگر اهالی ساده ی شهر نمی دانست. شبهات سقوط یوفو در آرورا ویمز در کنار هیدون و پراکتور، تنها تاجران شهر بودند. دهه ی 1890برای آرورا، اصلا دوران خوبی نبود. دوباره همه گیری بیماری های خطرناک مانند تب زرد عده ی زیادی از مردم شهر را از پا در آورده بود. همسر و دو نفر از چهار پسر هیدون هم قربانی همین بیماری ها شده بودند. از طرف دیگر، قرار بود تا یک خط راه آهن، راه ارتباطی و تجاری این شهر و نقاط دیگر باشد، اما پس از کشیده شدن راه آهن، هیچ قطاری به این منطقه سفر نکرد. همین طور، یک نوع آفت به اصلی ترین محصول این منطقه یعنی پنبه حمله ور شده و به مزرعه داران، ضربه های سنگینی وارد کرده بود. به همین دلیل، تجارت هیدون هم به شدت از این امر ضربه خورده بود. دست آخر هم یک آتش سوزی عظیم، بیشتر مرکز شهر را تبدیل به خاکستر کرد. در سال 1897، تقریبا تمامی مردم از آرورا به نقاط دیگر رفته بودند. پورترفیلد به این نتیجه رسیده بود که تنها این حس شوخ طبعی توانسته بود هیدون و پراکتور در این شهر فلک زده نگه دارد. با کنار هم گذاشتن تمام اینم مسائل، تنها می توانیم این گونه استدلال کنیم که نوشته ی هیدون، تنها یک شوخی بود. باید توجه داشت که هیچ مدرکی دال بر وجود چندین تن لاشه، نوشته های عجیب خلبان بازبانی شبیه یه هیروگلیف، گزارش برگزاری مراسم تدفین برای خلبان این حادثه و در نهایت، افسر ارتش و ستاره شناس بودن ویمز واقعا وجود ندارند. تنها چیزی که واقعا آن جا وجود داشت، یک شهر بود که فقط برای اهالی اش اهمیت داشت و اگر داستان برخورد یک سقینه ی فضایی با یک آسیاب و دفن خلبان فرازمینی اش نبود، شاید هرگز دوباره رونق گدشته اش را باز نمی یافت. این داستان، بسیار کوتاه است؛ داستان مردانی که رویایی داشتند و اکنون می دیدند که رویایشان در حال تبدیل شدن به یک کابوس است. این داستان ها، تبدیل امید به ناامیدی را روایت می کردند. هر دوی این داستان ها در انتها در یک گورستان به پایان می رسیدند. پورترفیلد نتوانست بفهمد که زندگی هیدون و پراکتور در آخر به کجا کشید، اما آنها بی شک یا در گورستان آرورا هستند یا در روح داستانی که خلق کردند تا دوران سخت، کمی آسان تر بگذرد. آزمایش روی قطعات فلزی یوفولوژیست ها بر این باورند که پس از سقوط یوفو در آرورا تکه های متلاشی شده ی این سفینه در اطراف خانه ی قاضی پراکتور پراکنده شده بود. آنها توانستند چند تکه را از زمین این محوطه بیرون بیاورند و حتی مورد آزمایش قرار دهند. این آزمایش ها تحت نظارت یکی از مدیران ارشد سازمان موفان به نام جان شوسلر «John Schuessler» انجام شده بود. در نهایت، توجه محققان به یک تکه آلیاژ جلب شده که درصد بالایی آلومینیم و کمی آهن در خود داشت. این قطعه از آن جهت غیر عادی است که معمولا آلیاژهایی آلومینیم در خود، مس دارند و نه آهن. البته اگر در اینترنت یک جست و جوی سریع بکنید، خواهید دید که انواع مختلفی از آلیاژهای آلومینیم یا خلوصی در حد 99/999 درصد هم برای فروش وجود دارند و در همه جای دنیا هم قابل تهیه هستند. آلیاژهای آلیمینیوم و آهن هم اصلا ترکیب خارق العاده ای و نایابی نیستند. از طرف دیگر هم، این که موفان، نام این آزمایشگاه را فاش نکرده است، اصلا به استناد ادعاهای آنها در این مورد، کمکی نمی کند. در گزارش موفان آمده است که سطح ظاهری این قطعه نشان می دهد که در حالت مذاب بوده است و در نتیجه، احتمالا بر اثر انفجار این وسیله ی هوایی به این شکل درآمده است. اما این روش نتیجه گیری، درست نیست، چرا که با استناد به صحت یک پیش فرض ثابت نشده، نباید یافته ها را تفسیر کرد. در واقع در تمام گزارش موفان، تلاش بر این است تا با درست در نظر گرفتن پیش فرض ها، یافته ها را تعبیر و تفسیر کنند. در آخر شما را به تماشای مستند زیر که در موردحادثه سقوط یوفو در آرورا ساخته شده دعوت می کنیم: http://cdn.gadgetnews.ir/erfan/12-2016/Aurora-Texas-UFO-Crash-gadgetnews.MP4
یکشنبه ، ۱۴آذر۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: گجت نیوز]
[مشاهده در: www.gadgetnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 89]
-
گوناگون
پربازدیدترینها