محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1828074004
نسل چیپس و روغن نباتی! - هشدار نیوز
واضح آرشیو وب فارسی:هشدار نیوز: وب سایت ترجمان - ترجمه از محمد معماریان: از میان همۀ القابی که نثار این نسل می شود، معدودی از آن ها خوشایند است. اسمی که در سوئد برایشان انتخاب کرده اند، کرلینگ، نام ورزشی است که اعضاء تیم بی تابانه یخِ جلوی سنگشان را جارو می کنند تا مسیر سنگ صاف و بی مانع باشد. به ادعای منتقدان، والدینِ این نسل هر مانعی را از پیشِ روی فرزندانشان برداشته اند، مرزی برایشان معین نکرده اند، در برابر معلمی که می خواهد به آن ها انضباط یاد بدهد، از کودکانشان دفاع می کنند و حتی همراه آن ها به مصاحبۀ استخدامی می روند. روان پزشکی سوئدی می گوید این رُفت وروبِ مسیر رشد توسط والدین، نسلی از نابالغ های نازپرورده پدید آورده است که ضربه های تقریباً کوچک، مثل مُردن یک سگ یا توبیخ رئیس، روح و روانشان را از پا در می آورد. «کِرلینگ» ورزشی است که در قرون وسطی در اسکاتلند ایجاد شد. «نسل کِرلینگ»۱ اسمی است که سوئدی ها برایشان گذاشته اند؛ نروژی ها «نسل جدی»۲ و لهستانی ها نسل «ژان پُل دوم»۳ می گویند. چینی ها «کِن لائوژو»۴ می گویند؛ یعنی «نسل قدیمی خوار.» در ژاپن این نسل به خاطر آنکه به هیچ چیز توجه کامل نمی کند، سرکوفت می خورد: «ناگارازوکو»۵ یعنی کسانی که هر لحظه مشغول دو کارند. بی لُطف ترین نام را امریکایی ها انتخاب کرده اند: «نسل هزاره»۶ و نیز بریتانیایی ها و استرالیایی ها: نسل ایگرگ۷. در گوشه کنار دنیا، انواع و اقسام صفت ها برای متولدین مابین ۱۹۸۰ تا نیمۀ دهۀ ۱۹۹۰ به کار می رود. برخی از این نام ها گویای مسائل خاصی هستند که گریبان این نسل را گرفته اند؛ خواه بدهکاری و خواه کمبود مسکن، بیکاری یا چیزهای ناملموس تری مانند ناتوانی در تصمیم گیری. از نظر برخی همۀ این ها صدق می کند. در اسپانیا، جوانان را «نسل نه نه»۸ می نامند. ویرانۀ اقتصاد ملی، این جماعت را به برزخی کشاند که نه شغلی دارند و نه تحصیلاتی. در کشوری که جوانانش بیشترین رنج را از بحران مالی اخیر کشیده اند، همین تعبیر، الهام بخشِ نمایشی تلویزیونی به همین اسم شد. میزان بیکاری جوانان اسپانیایی در سال ۲۰۱۳ با تقریباً ۵۶% به اوج خود رسید. پس از آن هم فقط کمی بهبود یافته است. تعداد اسپانیایی های بین ۱۸تا۲۹ سال که محرومیّت جدی۹ را تجربه کرده اند، با رشد بیست درصدی از ۸% در سال ۲۰۰۷ به ۲۸% در سال ۲۰۱۱ رسید. این، بیشترین میزان افزایش در اتحادیۀ اروپا بود. در اسپانیا به آن ها «هزارتایی ها»۱۰ هم می گویند؛ چون متوسط درآمد ماهانۀ جوانان این کشور به یک هزار یورو رسیده است؛ اما دیوید گونزالوو، یکی از جوانان همین نسل، این تصور را خوش بینانه می داند: «پیش از بحران مالی ۲۰۰۸، این رقم دستمزد کمی محسوب می شد؛ اما الان که دستمزدهای ماهانۀ ششصد و هفتصدیورویی در کارند، مع الأسف این دستمزد و اینکه کسی شغل تمام وقت داشته باشد، یک موهبت حساب می شود.» البته می شد بدتر از این هم باشد. یونان که بدتر است. آنجا نسل پانصدتایی ها هستند. این اسم بنا به طرح دولت برای استخدام فارغ التحصیلان جوان با دستمزد ماهیانه پانصد یورو انتخاب شد. «نسل شاید»۱۱ می گویند: نسلی تحصیل کرده، با ارتباطات وسیع، چندزبانه، دارای ذهنیت جهانی و با بی شمار فرصت؛ اما چنان سردرگم میان امکان های فراروی خود که دل به هیچ کدام نمی دهند. سارا ماندرِ سی ساله تجسم تمام عیار نسلی است که دائم نگران ازدست دادن فرصت ها است. او شغل ثابتی در یک مؤسسۀ مالی در فرانکفورت داشت؛ اما احساس می کرد کاملا به دامِ سبک زندگی اداری۱۲ افتاده پس از کار کنار کشید تا به امریکای لاتین برود. پس از گذراندن تعطیلات و کار داوطلبانه در برزیل و اکوادور، دلتنگ ثبات و دستمزدهای بالاتر آلمان شد و به خانه برگشت. تا پا به شغل سابق گذاشت، دوباره مشتاق سبک زندگیِ بی خیال امریکای جنوبی شد و آن مسائل کاری که پیش تر آزارش می دادند، دوباره به سراغش آمدند. او دوباره به فکر افتاده که این کار را رها کند تا مدیر یک مهمان پذیر ساحلی شود. الیور یگش، روزنامه نگاری است که واژۀ «نسل شاید» را ابداع کرده است. او می گوید: «ما در میانۀ دنیای شبکه ایِ فرصت ها خواب گردی می کنیم و در مواجهه با انبوه گزینه ها احساس ناامنی داریم... دیگر نمی دانیم چه باید کرد... می خواهیم آماده باشیم و هیچ چیزی را هیچ جا از دست ندهیم.» شاید این مشکل ها و نگرانی شان دربارۀ آینده است که نسل هزاره را روی هم رفته یک نسل جدی کرده است؛ نسلی که بر خلاف پیشینیان خود، نه توان آن خوش بینی جسورانه را دارد و نه تاب آن لذت پرستی را. همین ها است که در سال ۲۰۱۱، تعبیر «نسل جدی» را برای این نسل نروژی ها به ارمغان آورد. به هرروی، این ها جماعتی اند که دوران سازترین واقعۀ ژئوپلتیک زمانشان، یازدهم سپتامبر و سپس «جنگ علیه ترور» بود. تروریسم برای آن ها همان نقشی را دارد که تهدید جنگ هسته ای برای نسل انفجار جمعیت۱۳ و مُسن ترهای نسل ایکس۱۴ داشت. به جای آژیرها و جزوه هایی که خبر از آخرالزمان می دادند، این نسل با کنترل های امنیتی فرودگاه، بسته شدن مترو و هشدارهای مُداوم مقامات برای گزارش دادن رفتارهای مشکوک مواجه اند. آن ها با تصاویر قتل عام در دانشگاه ها، باشگاه ها، سربازخانهها، قطارها، اتوبوس ها، موزه ها، کافه ها، ساحل ها و خیابان های شهر بزرگ شده اند. لذا ترس همه جا در دلشان است. پس از جهاتی می توان آن ها را «نسل ترور» نامید. جک هوسابو، بازیگر و نویسندۀ سی سالۀ لندن نشین، دربارۀ روزی که برج های دوقلو فروریختند، چنین می گوید: «برای نسل ما مثل قتل جان اف. کندی بود... دقیقاً یادم مانده کجا بودم. البته که یادم مانده. از مدرسه به خانه آمدم و فریادهای مادرم را شنیدم. هول کردم؛ چون فکر کردم به دردسر افتاده ام. شوکه شده بودم.» چندی بعد، تروریسم به جزء روزمرۀ زندگی تبدیل شد. در زمان بمب گذاری های لندن، هفتم ژوئن ۲۰۰۵، در آلمان «نسل شاید» یعنی: نسلی تحصیل کرده، با ارتباطات وسیع، چندزبانه، دارای ذهنیت جهانی و با بی شمار فرصت؛ اما چنان سردرگم میان امکان های فراروی خود که دل به هیچ کدام نمی دهند. هوسابو ۲۱ساله بود. «در یک پیتزافروشی در بوداپست بودم که پیش خدمت برگشت و گفت: به لندن حمله شده است و ما جا نخوردیم. ایستگاه بعدی تروریست ها، لندن شده بود.» هوسابو دربارۀ نسل خود می گوید که بیم از تروریسم به افزایش نژادپرستی و ترس منجر شده است: «سوار مترو که هستید، ناگهان می بینید که در بحر این کس و آن کس رفته اید.» باوجوداین او می پذیرد که چنین ترسی منحصر به نسل او نیست: «اکنون نوبت اسلام گرایان است. قبل از آن شوروی ها بودند. فکر نکنم بشود نسلی را پیدا کرد که زیر سایۀ تهدید یا ترس زندگی نکرده باشد.» از میان همۀ القابی که نثار این نسل می شود، معدودی از آن ها خوشایند است. اسمی که در سوئد برایشان انتخاب کرده اند، کرلینگ، نام ورزشی است که اعضاء تیم بی تابانه یخِ جلوی سنگشان را جارو می کنند تا مسیر سنگ صاف و بی مانع باشد. به ادعای منتقدان، والدینِ این نسل هر مانعی را از پیشِ روی فرزندانشان برداشته اند، مرزی برایشان معین نکرده اند، در برابر معلمی که می خواهد به آن ها انضباط یاد بدهد، از کودکانشان دفاع می کنند و حتی همراه آن ها به مصاحبۀ استخدامی می روند. دکتر دیوید ایبرهارد، روان پزشک سوئدی، مدعی است: «ما دنیای آن ها را همه جوره امن کردیم. از همان ابتدا نازپرورده بارشان آوردیم.» او می گوید این رُفت وروبِ مسیر رشد توسط والدین، نسلی از نابالغ های نازپرورده پدید آورده است که ضربه های تقریباً کوچک، مثل مُردن یک سگ یا توبیخ رئیس، روح و روانشان را از پا در می آورد. یوسوکی نیشیمورا، پسر ۲۷سالۀ دانشگاه رفته، نمونۀ بارزی از نسل یوتوری سدای یا همان نسل بیخیال در ژاپن است. او از زمان خاتمۀ تحصیلش در چند شرکت کار کرده است؛ ولی می گوید تردید دارد که همچنان به آیندۀ کاری منعطف و قابل پیش بینی اش و به زندگی در کنار والدینش ادامه دهد. او نامزد ندارد و هرگز به این فکر نیفتاده که زندگی اش را سروسامان دهد. نسل ژاپنی های پس از جنگ تاحدامکان پس انداز می کردند؛ اما نیشیمورا می گوید هر ماه که مبلغ اندکی را به والدینش می دهد و مابقی را صرف شب گذرانی با دوستان یا موج سواری و ماهی گیری می کند، باقی ماندۀ حسابش نزدیک به صفر می شود. او می گوید: «مسئله، خودخواهی نیست؛ من متعلق به نسلی هستم که چیزها را متفاوت می بیند... برای نسل انفجار جمعیت، نقشۀ همه چیز از پیش آماده بود. اما ما، خوب یا بد، بیشتر علاقه داریم که از این لحظۀ آزادی مان لذت ببریم.» ولی آزادی هم حدی دارد. نیشیمورا اسم مستعار است. او نمی خواهد شناخته شود. در چین، سیاست این کشور است که اساساً این نسل را شکل داده است. سیاست تک فرزندی که در سال ۱۹۷۹ یعنی یک سال پیش از تولد اولین فرزندان این نسل پیاده شد، نسلی نامتوازن و عمدتاً تنها به بار آورد: تعداد پسرها ۳۳میلیون نفر بیشتر از دخترها است. فارغ از نسبت بالای مردان، این نسل چینی های بی خواهر و برادر را «امپراتورهای کوچک» می نامند یا به تعبیر خودشان «کِن لائوژو». آن ها نسلی هستند که قدیمی ها را می خورند؛ چون به زندگی انگل وار کنار والدینی راضی اند که فرزندانشان را عاشقانه می پرستند. بنا به یافته های یک پیمایش، ۷۰% جوان های چینی ایرادی نمی بینند که از والدینشان بخواهند برایشان خانه بخرند. به نظر پاول اشپیواکِ جامعه شناس مرگ ژان پُل دوم در سال ۲۰۰۵، پاپ لهستانی الاصل و تنها پاپی که لهستانی ها می شناختند، چنان شوکی بود که این نسل را متحد و تعریف کرد و نام «نسل ژان پُل دوم» را به ایشان داد. اینکه «نسل ژان پُل دوم» یک پدیدۀ واقعی است یا ابداع رسانه ها است، محل بحث است. حکایت جوان هایی نقل می شود که در مراسم های یادبود او، تی شرت هایی به تن داشتند که با افتخار می گفت از «نسل ژان پُل دوم» هستند. دیگرانی هم هستند که در برابر این برچسب مخالفت می کنند. یکی از خوانندگان لهستانی گاردین گفته است: «من چنین حسی نداشتم. شاید بشود گفت لهستان یک کشور عمدتاً کاتولیک است و واکنش ها به مرگ پاپ وسیع بود؛ اما واقعاً ماجرای دوران سازی نبود. مهم بود؛ اما دوران ساز نه.» در جوامع انگلیسی زبان، خلاقیت کمتری برای نام گذاری جوانان خرج می شود. به آن ها نسل «هزاره» می گویند؛ چون در خاتمۀ یک هزارۀ میلادی و شروع هزارۀ بعدی به دنیا آمدند؛ یا نسل ایگرگ می گویند چون پس از نسل ایکس آمدند. اگر به سبک یونانی، یعنی بر اساس مسائل اصلی شان، نام گذاری می شدند، باید در بریتانیا و استرالیا «نسل اجاره» و در ایالات متحده «نسل بدهی» نام می گرفتند. جوانان بریتانیا از دو جبهه ضربه خورده اند: قیمت های سرسام آور خانه ازیک سو و دشواری های اشتغال ازسوی دیگر. در سال ۱۹۹۱، ۶۷% از افراد ۲۵تا۳۴ ساله در انگلستان صاحب خانه بودند. این رقم در بازۀ ۲۰۱۱تا۲۰۱۲ به ۴۳% کاهش یافته است. آن هایی که توان خرید خانه ندارند، باید اجاره کنند. منظرۀ غم انگیزی پیش چشم آن هایی است که اجاره می کنند: اجاره نشین ها به طور متوسط ۴۷% درآمد خالصشان را برای اجاره می دهند و این رقم در شهر لندن به ۷۲% می رسد. وخیم تر آنکه احتمال بی کاری جوانان بریتانیا سه برابر سایر گروه های سنی است. این نابرابری در اکثر کشورهای دیگر نیز دیده می شود. در کل، ۱۴.۴% از جوانان ۱۶تا۲۴ ساله مشغول تحصیل یا کار تمام وقت نیستند که این رقم برای کل نیروی کار این کشور ۵.۷% است. چنین شکافی در ۲۰ سال گذشته سابقه نداشته است. در استرالیا از قدیم الایام خانه ای ساده در میان یک زمین هزارمتری را «رؤیای بزرگ استرالیایی» می دانسته اند. اما هم اکنون جوانان راهی به بازار مسکن یا آن اسطورۀ ملی نمی یابند. در سال ۱۹۷۵، چهار برابر متوسط درآمد سالانۀ خانوار برای خرید یک خانه در سیدنی کفایت می کرد. این ضریب اکنون به ۱۲ رسیده است. الکساندر آلن، جوان ۲۵ساله، فقط با قرض ۴۰هزار دلار از والدینش توانست ملکی بخرد. او مجبور بود در سه شغل کار کند تا قرضش را پس بدهد. می گوید: «اساساً آدم فقیری بودم.» در ایالات متحده، این نسل با بدهی تعریف می شود. بیش از ۴۰میلیون نفر وام دانشجویی دارند: هریک به طور متوسط ۲۹هزار دلار و مجموعاً بیش از یک تریلیون دلار بدهکارند. از زمان نسل قبل تا کنون، هزینۀ تحصیلات دانشگاهی در امریکا سر به فلک کشیده است: میزان آن از ۱۹۷۸تا۲۰۱۰، نزدیک به ۱۱۲۰درصد رشد کرده است. در این بازار پرمخاطرۀ اشتغال، بازپرداخت این بدهی ها برای آن ها دشوار است. لوسیا دان، استاد اقتصاد در دانشگاه ایالتی اوهایو می گوید: «این نسل نه تنها وامی با بهرۀ بیشتر می گیرند، بلکه بازپرداخت این وام ها نیز برایشان بیشتر طول می کشد. این بچه های بیچاره وقتی از دانشگاه فارغ التحصیل می شوند، اندازۀ وام یک خانه بدهکارند.» شاید یکی از نام های بسیار متناسب برای این نسل، «پژواک نسل انفجار جمعیت»۱۵ باشد: ازیک سو به واسطۀ افزایش نرخ زادولد در دهه های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰، نسل ایگرگ هم اندازۀ نسل انفجار جمعیت (متولدین ۱۹۴۶تا۱۹۶۴) است و ازسوی دیگر، بسیاری از ارزش های این دو نسل مشابه اند. هرچند نسل هزاره نمی خواهد ناکامی های نسل انفجار جمعیت را تکرار کند و آن نسل را به خاطر انباشت ثروت و تخریب محیط زیست نکوهش می کند، عملاً بسیاری از خواسته های همان نسل را دارد: در بریتانیا و استرالیا دنبال خانه دارشدن است، در ایالات متحده می خواهد از قید وام هایش رها شود، در اسپانیا و یونان می خواهد شغل و آینده ای داشته باشد. گویا علاوه بر انعطاف پذیری، انصاف و مدارا، یعنی صفاتی که به عنوان نقطۀ قوت این جوان ها جار زده می شوند، نسل هزاره از سرمایه داری می خواهد همان طور که برای نسل های پیشین خوش یُمن بود، به وعده اش به ایشان هم وفا کند. آنتونیو آلامینوس، استاد دانشگاه اسپانیایی می نویسد: «مشکلی که جوانان اسپانیایی و بسیاری جوانان اروپایی در آماده سازی خود با آن مواجه اند، آن است که در دنیای سرمایه داری مصرف گرا، می خواهند مانند والدینشان زندگی کنند.» او می نویسد: «سرمایه داری از آن ها دل کنده است؛ ولی آن ها نمی خواهند رابطه شان تمام شود.» پی نوشت ها: [۱] Curling Generation: به نسلی گفته می شود که به خاطر حمایت های والدین، هیچ گاه با مشکل جدی مواجه نشده اند. این نام برگرفته از بازی کرلینگ است که در آن، یک تکه سنگ روی یخ به سمت هدف هُل داده می شود و بازیکنان برای هدایت سنگ، مسیر پیش روی آن را جارو می زنند. این نسل چون کنارآمدن با ساده ترین مشکلات را هم یاد نگرفته اند، در مسیر زندگی با مشکلات جدی مواجه می شوند. [۲] Generation Serious [۳] John Paul II [۴] Ken Lao Zu [۵] Nagara-Zoku [۶] Millennials [۷] Generation Y [۸] Generación Ni-Ni [۹] یعنی نمی توانند خانه شان را گرم کنند و حداقل یک روز درمیان گوشت یا ماهی بخرند. [۱۰] Mileuristas [۱۱] Generation Maybe [۱۲] Nine-to-Five Lifestyle: شغلی که زمان کار آن از ۹ صبح تا ۵ عصر است. [۱۳] Boomers: نسلی از جوامع غربی که در سال های پس از جنگ سرد به دنیا آمدند. در آن زمان، جمعیت این کشورها عموماً شاهد رشد چشم گیری بود. [۱۴] Generation X: نسل پس از انفجار جمعیت. [۱۵] Echo Boomers
یکشنبه ، ۱۴آذر۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: هشدار نیوز]
[مشاهده در: www.hoshdarnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 47]
-
گوناگون
پربازدیدترینها