محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1829182545
بیماری معدنچیان در میان تهرانی ها - پایگاه خبری تحلیلی صید نیوز
واضح آرشیو وب فارسی:صید نیوز: درشهری که حتی یک معدن زغال سنگ هم ندارد تهرانی ها به بیماری آنتراکوز یا سیاه ششی گرفتار شده اند که تنها در میان کارگران معدن گزارش شده است. ما بیماری کارگران معدن زغال سنگ را گرفته ایم، در تهران، شهری که هیچ معدن زغال سنگی ندارد. در ریه هایمان، در نفس هایمان، در هر سلامی که می گوییم، سیاهی ته نشین شده است. خودمان خبر نداریم اما یک روز می گویند ریه هایمان سیاه شده است. یک روز خیلی معمولی بود که فهمید ریه هایش سیاه شده و برای همین هم هست که گاه و بیگاه نفس هایش تنگ می شود. وقتی دستگاه برونکوسکوپی را در ریه هایش می چرخاندند، انبوه ذرات کوچک سیاه رنگ خبر از بیماری نادری می داد که شش های او را سیاه کرده و بخشی از راه های هوایی را بسته بود. روی پرونده اش نوشتند: «مبتلا به آنتراکوز». این را «محمد» می گوید، با نفس های تنگ که خیلی از روزها نصفه بالا می آید و طاقتش را طاق می کند. زیاد راه نمی رود و در روزهایی که کیفیت هوا در وضع قرمز است، او یکی از خانه نشینان این شهر است. یک روز سرد زمستان نتیجه آزمایشش را به دستش دادند و به او گفتند که بخشی از بافت ریه اش سیاه و تخریب شده است: «اول پرسیدند کجا کار می کنم. گفتم که کارمندم. بعد گفتند سابقه کار در مراکزی که با دود سروکار داشته باشد را داشته ام؟ مثلا تنور نانوایی یا هر کار دیگری اما من چنین سابقه ای نداشتم. خیلی سوال کردند اما آخرش گفتند این بیماری دود است و باید مدارا کنم، درمان ندارد.» آنتراکوز یا همان سیاه ششی که برخی پزشکان به آن می گویند بیماری ریه سیاه، بیماری رایج در میان کارگران معدن های زغال سنگ بوده و سال هاست مواردی از ابتلا به این بیماری در جهان گزارش نمی شود. به همین دلیل هم در کشورهای پیشرفته، مراکز علمی و بیمارستان هایی که به طور تخصصی در زمینه بیماری های ریوی و تنفسی تحقیق می کنند، بررسی های جدید درباره این بیماری را سال هاست که متوقف کرده اند. درحالی که دنیا سیاه ششی را به فراموشی سپرده است در تهران، شهری که هیچ معدن زغال سنگی ندارد، پزشکان حالا درگیر بررسی پرونده هایی شده اند که نشان می دهد تهرانی ها بیماری کارگران معدن زغال سنگ را گرفته اند. «محمد» تنها یکی از آنهاست که در پنجاه و چند سالگی برای نخستین بار متوجه شد ریه سمت راستش را همان چیزی که پزشکان به آن می گویند «دوده» پر کرده است. مردی که نه لب به سیگار زده و نه در تمام سال های عمرش کاری با زغال و معدن و دود داشته است اما حالا ریه هایی دارد پر از ذرات سیاه متراکم که نفس کشیدن را برایش سخت کرده: «به من گفتند روند تخریب بافت ریه ات از سال ها قبل شروع شده و خبر نداشتی. بخشی از ریه ام به گفته پزشکان تغییر شکل داده و آسیب دیده. همه آنها می گویند باید با همین ریه معیوب تا آخر عمر زندگی کنی.» در شمال تهران و آخرین نقطه خیابان دارآباد بعد از یک سربالایی تند که به باغی تاریخی و مفرح می رسد، بیمارستانی هست که پزشکانش درد نفس های شهر را خوب می شناسند. بیمارستان «مسیح دانشوری»، اما در خوش آب وهواترین نقطه تهران ایستگاه آخر برای بسیاری از مردمان این شهر است که با نفس های تنگ می آیند و با پرونده های سیاه می روند. دکتر «سیدمحمد سیدمهدی»، مسئول واحد تحقیقات آلودگی هوا و بیماری های شغلی در همین بیمارستان است و آنتراکوز و ریه های سیاه را خوب می شناسد. او است که به «شهروند» می گوید: «آنتراکوز یک بیماری ریوی است که تشخیص آن اغلب با برونکوسکوپی اتفاق می افتد. درواقع زمانی که با برونکوسکوپ داخل ریه و راه های هوایی را می بینند که پر از دانه ها و ذرات سیاه است، این بیماری تشخیص داده می شود و از این جهت بیماری خطرناکی است که می تواند بافت ریه را تخریب کند.» به گفته او آنتراکوز را به عنوان بیماری کارگران معدن زغال سنگ می شناسند علاوه بر این در گذشته می گفتند این بیماری با تنور هم ارتباط دارد، چون شیوعش در میان زنانی که در فضاهای بسته نان می پختند، بیشتر بود: «درحال حاضر در منابع علمی غربی اطلاعات زیادی درباره این بیماری نمی بینیم، چون مشکل شان نیست و درواقع از این بیماری عبور کرده اند. به نوعی این بیماری در کشورهای پیشرفته ریشه کن شده است ولی در ایران و تهران موارد جدیدی از این بیماری گزارش می شود. دست کم سالی ۶۰ بیمار مبتلا به آنتراکوز تنها در بیمارستان مسیح دانشوری پذیرش می شوند. در بررسی هایمان به تازگی متوجه شدیم سالانه حدود ۳۰ نفر هم با همین بیماری در بیمارستان امام خمینی پذیرش می شوند. این آمار قابل توجهی است. ممکن است در سایر بیمارستان ها هم مبتلایان به این بیماری شناخته شده باشند و ما خبر نداشته باشیم. ممکن است بسیاری از بیماران اصلا شناخته نشوند، یعنی دچار این بیماری شده باشند اما چون در روند درمان به مرحله برونکوسکوپی نمی رسند، بیماری آنها تشخیص داده نمی شود، بنابراین ممکن است این بیماری از آنچه ما فکر می کنیم شایعتر باشد.» آنتراکوز می تواند سال ها بدون علامت بماند و در مراحل اولیه بی خطر باشد اما اگر علامتی داشته باشد اغلب خود را با تنگی نفس نشان می دهد. ممکن است پس از تشخیص پزشکان بتوانند بخشی از عوارض این بیماری را تسکین یا کاهش بدهند اما هیچ درمان قطعی ندارد و شش هایی که سیاه شدند همچنان سیاه می مانند؛ تا آخر عمر... رد پای متهم اصلی در شهری که نه معدن زغال سنگ دارد و نه در خانه هایش تنور نانوایی، ابتلا به بیماری کارگران معدن زغال سنگ چه دلیلی می تواند داشته باشد؟ برای پاسخ به این پرسش باید به دنبال متهم اصلی گشت، متهم اصلی یعنی همان ذرات سیاه متراکمی که آرام آرام در نفس های ما رسوب می کنند و ریه هایمان را سیاه و نفس هایمان را سخت. این متهم اصلی «کربن» است یا همان دوده که در گذشته بر گرد زغال سوار می شد و روی نفس های کارگران معدن می نشست. کربن عامل اصلی بیماری آنتراکوز یا همان بیماری کارگران معدن زغال سنگ معرفی شده است اما تنها نفس کشیدن در هوای مسموم معادن زغال سنگ نیست که می تواند نفس های انسان ها را به ذرات سیاه کربن آلوده کند. کربن یکی از آلاینده های هواست و مباحث مربوط به مضرات آن برای سلامت انسان سرفصل های متعدد و مفصلی در مطالعات و تحقیقات آلودگی هوا دارد و یکی از خطرناک ترین آلاینده هاست. آلودگی دوده یا کربن سیاه از احتراق ناقص تجهیزات احتراقی و به ویژه خودروهای دیزلی تولید می شود. اتوبوس یا مینی بوس فرسوده ای که هن و هن کنان از سربالایی کوچه ای بالا می روند یا همان خودرویی که هنگام حرکت دود سیاه غلیظی از اگزوزش به هوا می رود، همین ها منبع اصلی تولید همان کربنی هستند که به هوا می رود و می شود آلاینده و روی نفس های ما می نشیند. مشکل اصلی آلاینده کربن این است که می آید و نمی رود و به همین دلیل است که در مجاری هوایی رسوب می کند و می شود آنتراکوز: «کربن یا دوده از این منظر خطرناک است که بدن ما هیچ مکانیزمی برای مواجهه با آن ندارد؛ یعنی نه می تواند آن را دفع و نه جذب کند و بخشی از بیماری های قلبی و عروقی توسط آن ایجاد می شود. کربن یا همان سوت می تواند ژنتیک را تغییر دهد و همچنین می تواند موجب تکثیر سلولی شده و از آلاینده هایی است که تأثیر آن در ایجاد سرطان به اثبات رسیده است.» اینها حرف های دکتر «وحید حسینی»، مدیرعامل شرکت کنترل کیفیت هواست. در بررسی و آنالیز آلاینده های هوا، کربن در همان گروهی از آلاینده ها جای می گیرد که در خبرها به آن می گویند: «ذرات معلق کوچکتر از ٢,٥ میکرون.» خیلی ها فکر می کنند ذرات معلق یعنی همین گردوغبار صبحگاهی و بعد هم چون شنیده اند که بدن انسان بخش زیادی از گردوغبارها از نوع طبیعی مثلا ریزگردهای برخاسته از بیابان را دفع می کند، نگرانی چندانی ندارند و در روزهایی که غلظت ذرات معلق بالاتر از حد استاندارد اعلام می شود مثل همه روزهای دیگر فعالیت می کنند، در شهر راه می روند و حتی ممکن است تصمیم بگیرند سری به دربند و درکه بزنند و کوه پیمایی کنند! همه اینها و بعضا برداشت های نادرست ما از آلودگی هوا، انواع آلاینده ها و خطراتی که می تواند برای سلامت مان داشته باشد، درحالی است که ذرات معلق از خطرناک ترین آلاینده های هوا برای سلامت انسان هستند به ویژه اگر جزو گروه کوچکتر از ٢.٥ میکرون ها باشند، چرا که درواقع همین ٢.٥ میکرونی ها هستند که می توانند از بافت سلولی ریه ها و برونش ها عبور کرده و وارد خون شوند. همین چند وقت پیش زمانی که گروهی از کارشناسان آلودگی هوا و پزشکان متخصص در زمینه بیماری های تنفسی برای شرکت در یک برنامه تخصصی با نام «تهران، شهر بدون دوده» به تهران آمده بودند، دکتر شیلخت، پزشک متخصص بیماری های ریوی از کشور سوییس درباره اثرات مرگبار ذرات معلق بر سلامت انسان گفت: «هر فرد روزانه در حدود ۱۰ تا ۲۰ مترمکعب هوا تنفس می کند و از این طریق روزانه ۴۰ میلیارد ذرات معلق وارد سیستم تنفسی اش می شود. از این ذرات آنهایی که قطری کمتر از ۳میکرون دارند وارد برونش ها می شود و ذرات کوچکتر از یک میکرون می توانند به آلوئول ریه ها نفوذ کنند و از طریق انتقال به خون به بافت های بدن وارد می شوند. طبق مطالعات ما آمار مرگ ومیر ناشی از ذرات معلق و اوزن برای جمعیت شهری ۱۰۰ میلیون نفری معادل ۱۵ هزار بیماری قلبی، ۱۲ هزار بیمار ریوی، ۸ هزار مورد بیمار مغزی، ۵ هزار عفونت ریوی در کودکان و ۲۰۰ هزار مورد سرطان است.» کیفیت هوایی که انسان ها نفس می کشند و همین شاخصی و عددی که معیار و مبنای اعلام کیفیت هوا در هر روز است برمبنای بررسی غلظت میزان آلاینده هاست. کار دستگاه های سنجش کیفیت هوا این است که میزان و غلظت انواع گازها و ذرات موجود در هوا را بسنجند. برای بسیاری از آنها حد سلامت وجود دارد. حد سلامت یعنی این که اگر غلظت آلاینده ای مثل مونواکسیدکربن در حد مجاز باشد، برای سلامت انسان خطری ندارد اما کربن سیاه یا همان دوده جزو آلاینده هایی است که هیچ حد سلامتی برای آن وجود ندارد، این نکته ای است که دکتر «وحید حسینی» مدیرعامل شرکت کنترل کیفیت هوا درباره آن به «شهروند» می گوید: «کربن سیاه حد سلامت ندارد چون بدن ما در برابر دوده خیلی آسیب پذیر است و به همین دلیل دوده اصلا نباید در هوا وجود داشته باشد. در بسیاری از کشورهای جهان این آلاینده را به کلی با استفاده از فیلترهای دوده حذف کرده اند اما درحال حاضر دوده یا کربن سیاه ۱۰ تا ۱۵ درصد جرم ذرات معلق کمتر از ٢,٥ میکرون موجود در هوا را تشکیل می دهد. ما بارها گفته ایم کربن سیاه آلاینده ای است که باید روی آن حساب ویژه باز کنیم چون بسیار خطرناک است. البته درباره بحث سلامت و تأثیر آلودگی هوا روی بیماری ها، وزارت بهداشت باید نظر قطعی را بدهد اما به هرحال تهران که معدن زغال سنگ ندارد و ما باید از خودمان بپرسیم چطور است که مردم این شهر به بیماری کارگران معدن مبتلا شده اند و بدن آنها کربنی را که در دستگاه تنفسی شان جمع شده از کجا جذب کرده است؟ ابتلای مردم به بیماری هایی مثل همین آنتراکوز و بعضا گزارش هایی که درباره سایر بیماری های تنفسی می شنویم، نشان می دهد هشدارها و نگرانی های ما درباره این آلاینده بی دلیل نبوده است.» به گفته مدیرعامل شرکت کنترل کیفت هوا، منبع اصلی دوده یا همان کربن سیاه احتراق ناقص است و درحال حاضر بیشترین حجم دوده یا سوت را درتهران، خودروهای دیزلی تولید می کنند که بدون فیلتر دوده در شهر درحال ترددند و همچنین موتورسیکلت های کاربراتوری و خودروهای کاربراتوری تولید قبل از سال ۸۲ که البته سال ها پیش از این روزها باید از چرخه حمل ونقل تهران خارج می شدند. او بیماری آنتراکوز یا همان سیاه ششی را می شناسد اما درنهایت پاسخ به این پرسش را که این بیماری تا چه اندازه می تواند ناشی از وجود کربن در هوای تهران باشد، نیازمند انجام مطالعات دقیق و تخصصی می داند، همان طور که سیدمهدی، مسئول تحقیقات آلودگی هوا و بیماری های شغلی بیمارستان مسیح دانشوری هم می گوید: «یک سری عوامل اثرگذار در ارتباط با ابتلا به بیماری آنتراکوز مطرح است مثل قرار گرفتن در معرض دوده تنور یا کسانی که شغل شان به نوعی با دود سروکار دارد و پای کوره هستند. همچنین ارتباط بیماری سل با آنتراکوز مطرح شده است ولی درباره این که آلودگی هوا دقیقا چه تأثیری در این زمینه دارد تحقیقاتی در ایران انجام نشده اما ترکیباتی که در هوا وجود دارند مثل دوده این پتانسیل را دارند که در ایجاد این بیماری تأثیرگذار باشند ولی ما برای این که قطعی در این زمینه صحبت کنیم نیازمند انجام تحقیقات هستیم، به هرحال آنچه ما می بینیم این است که این بیماری وجود دارد و تعداد بیشتری از مردم با علایم مشابهی مراجعه می کنند.» بخشی از تحقیقاتی که سیدمهدی از آن حرف می زند بررسی نوع کربن موجود در هوای تهران و ذرات کربن موجود در ریه های سیاه شده مبتلایان به بیماری آنتراکوز است و البته مراحل پیچیده دیگری که نیازمند اعتبارات و از سوی دیگر همکاری بین مراکز درمانی و سازمان های مطالعاتی و اجرایی مرتبط در حوزه آلودگی هواست. مدیرعامل شرکت کنترل کیفیت هوا در گفت وگو با «شهروند» تأکید می کند که این شرکت آمادگی دارد تا در زمینه شناخت بیشتر این بیماری و آنالیز آلاینده کربن سیاه با نهادهای تحقیقاتی همکاری کند: «ما علاقه مندیم اثرات دوده بر سلامت مردم را بسنجیم، به هرحال این آلاینده ای است که در بسیاری از کشورهای جهان از هوا حذف شده و اگر بیمارستان مسیح دانشوری در بخش مطالعات مربوط به حوزه درمان سرمایه گذاری کند، ما هم در بخش اندازه گیری آلاینده ها می توانیم سرمایه گذاری کنیم.» با وجود این که هر ساله خبرهای زیادی درباره آلودگی هوا در تهران و دیگر شهرهای کشور منتشر می شود اما بررسی و پیگیری روند بیماری های مرتبط با آلودگی هوا نشان می دهد که حتی در مراکز تحقیقاتی و تخصصی کشور هم مطالعات دقیقی درباره تأثیر آلودگی هوا بر سلامت مردم انجام نشده است. به همین دلیل است که ممکن بعضا پزشکان با موارد نادر و حتی نگران کننده ای از بیماری هایی که احتمال می رود ناشی از آلودگی هوا باشند مواجه شده باشند اما به دلیل این که مجموعه این اطلاعات در جایی ثبت و تجمیع نمی شود و عمدتا در مراکز درمانی و پژوهشی پراکنده است، بخشی از تأثیرات مهم و تکان دهنده آلاینده هوا بر سلامت مردم همچنان ناشناخته مانده و ابتلای آنها به بیماری هایی مثل آنتراکوز که گمان می رود ارتباط نزدیکی به آلودگی هوا داشته باشند به مردم گزارش نمی شود. آنچه بیشتر مردم در ارتباط با تأثیر آلودگی هوا شنیده اند مربوط به تأثیری است که تنفس هوای آلوده می تواند بر احتمال ابتلا به سرطان داشته باشد، این درحالی است که مجموعه ای از بیماری ها به ویژه بیماری های تنفسی، قلبی و عروقی هستند که عموما افراد در معرض هوای آلوده را از دوران میانسالی به بعد تحت تأثیر قرار می دهند و می توانند موجب مرگ زودرس آنها شوند اما آمارهای آنها دست کم در ایران در شمار مرگ ومیرهای ناشی از آلودگی هوا هم ثبت نمی شود، این نکته ای است که مدیرعامل شرکت کنترل کیفیت هوا درباره آن می گوید: «آماری که سالانه در ایران به عنوان آمار مرگ ومیر ناشی از آلودگی هوا ثبت شده، آمار مرگ ومیر بلافاصله است و آمار مرگ ومیرهای بلندمدت ناشی از آلودگی هوا در این آمار نیست. یعنی آمار سرطان و بیماری ریوی در آن نیست، به همین دلیل است که ما معتقدیم آمار ٢٦ هزار نفری تلفات آلودگی هوا در ایران و ٥ هزار نفری در تهران به طور سالانه کف آمار مرگ ومیر در اثر آلودگی هواست. البته در این میان بخش زیادی از تأثیرات آلودگی هوا بر سلامت ازجمله بیماری ها هم می تواند ناشناخته باشد.» آن طور که حسینی می گوید آنالیز و بررسی آلاینده ها در تهران نشان می دهد که پروفایل آلاینده های هوا در ایران تغییر کرده است. تحت تأثیر تغییرات سبک زندگی بخشی از آلاینده های قدیمی حذف شده و آلاینده های جدیدی اضافه شده است مثلا آلاینده هایی که به بی تکس معروفند یا NO٢ که در سال های اخیر در هوای تهران رو به افزایش است. حسینی درعین حال خطرناک ترین آلاینده هوای تهران را ذرات معلق کوچکتر از ٢,٥ میکرون اعلام و تأکید می کند که خطرات ذرات معلق و تاثیرات آنها بر سلامت هنوز آنچنان که باید برای برنامه ریزان و مسئولان کشور مشخص نشده است. درست است که غلظت ذرات معلق در تهران به عنوان مهم ترین آلاینده روزانه اعلام می شود اما در ایران برنامه جامعی برای پرداختن به مواد و عناصر تشکیل دهنده ذرات معلق و پایش آن وجود ندارد. حذف کربن سیاه از هوا و نجات جان و ریه های انسان ها در جهان دو راهکار داشته است؛ نخست تجهیز خودروهای دیزلی و آلاینده به فیلترهای دوده که تأثیر کوتاه مدت دارد و موجب کاهش غلظت کربن سیاه یا همان دوده در هوا می شود و دوم سیاست های اجرای سختگیرانه برای منع تولید و تردد خودروهایی که نمی توانند استانداردهای زیست محیطی لازم را پاس کنند و همچنین تأمین سوخت های کم گوگرد برای خودروهای دیزلی است. این که آلودگی هوا با سلامت انسان ها چه می کند و چگونه می تواند سلامت یک یا چند نسل را به مخاطره بیندازد در کلام و سخنرانی های مسئولان در روزهای آلوده سال و همچنین همزمان با تبلیغات انتخاباتی به کرات شنیده می شود اما این که آنها در عمل تا چه اندازه به آلودگی هوا اهمیت می دهند از همین جا پیداست که بخش عمده قوانین و برنامه های کاهش آلودگی هوا که تاثیرات عملی در کیفیت هوا دارد، سال هاست که از این کمد به آن کتابخانه و از کتابخانه آن سازمان به بایگانی سازمان دیگری پاسکاری می شود. نه این که فکر کنید خطرات دوده سیاه - عامل اصلی ابتلا به بیماری آنتراکوز - برای مسئولان کاملا ناشناخته است، آنها سال هاست که می دانند آلودگی دوده چه خطرات مرگباری می تواند برای سلامت مردم داشته باشد و برای همین هم سال ها پیش دولت در مصوبه ای همه خودروهای دیزلی را که منبع اصلی تولید کربن و انتشار آن در هوای تهران هستند ملزم به استفاده از فیلتر دوده کرده، چرا که بالغ بر ۷۵ درصد دوده ناشی از فعالیت های حمل ونقل و موتورهای دیزلی است. البته در مصوبه خدابیامرز دیگری هم قرار بوده همه خودروهای فرسوده که بعضی هاشان ازجمله پیکان ها قادرند چند برابر وزن شان در سال دوده - همان کربن سیاه - تولید کنند را از رده خارج کند اما وقتی نوبت به اجرای این مصوبات می رسد کافی است یکی از ده ها سازمان مرتبط در فرآیند پیچیده موازی کاری های مدیریتی اما و اگری در جریان اجرای کار بیاورد، آن وقت است که می توان اجرای یک مصوبه زیست محیطی را برای چند سال دیگر تعلیق کرد و به تعویق انداخت. فیلترهای دوده برای خودروهای دیزلی وارد ایران شده اند اما نصب آنها زیرساخت هایی می خواهد که دولت هنوز موفق به فراهم کردن آنها نشده است، یکی از مهم ترین آنها ارایه سوخت مناسبی است که خودروهای دیزلی تجهیز شده به فیلترهای دوده را با مشکل مواجه نکند. از سوی دیگر خودروسازان به دلیل هزینه های نسبتا سنگین این فیلترها و از سوی دیگر نوسانات میزان گوگرد در سوخت زیر بار اجرای مصوبه و درواقع قانون الزام نصب فیلتر دوده نمی روند. در همین روزها هم خودروسازان خارجی و حتی برندهای معتبری مثل بنز که نمی توانند خودروهای آلاینده شان را به دلیل استانداردهای سخت گیرانه در بازارهای اروپایی به فروش برسانند در نبود ضمانت های اجرایی برای قانون منع تردد خودروهای دیزلی بدون فیلتر در ایران همچنان درحال وارد کردن خودروهای دیزلی غیراستاندارد به بازارهای ایرانند و برایشان فرش قرمز هم پهن شده است! همه خودروهای دیزلی سنگین در ایران از نوع آلاینده چند صدهزار دستگاه بیشتر نیستند، آمار دقیق ترشان به گفته مسئولان ٢٣٠ هزار خودرشوی دیزلی بدون فیلتر است و شمار خودروهای سواری فرسوده هم خیلی بیش از اینها نیست اما همین تعداد خودرو که آمارشان به یک میلیون دستگاه هم نمی رسد و در تهران زیر ٥٠٠ هزار خودرو هستند بی هیچ نگرانی در خیابان ها و جاده ها با دودکش های روشن به سمت آسمانی که دیگر آبی نیست، در رفت و آمدند. آنها منبع اصلی تولید همان ذرات معلق مرگ باری اند که کربن هم بخشی از آنهاست. خیلی از آنها نمی دانند دودکشی که مستقیم به ریه های شهر وصل کرده اند و این دوده ای که به قلب آسمان می فرستند چگونه سوار بر نفس های سنگین در قلب ها و ریه های مردمی ته نشین می شود که با ته مانده نفس هایشان، آخرین امیدها را روی سربالایی تند دارآباد می کشند و با خودشان به بیمارستانی می آورند که شاید برایشان ایستگاه آخر است.
یکشنبه ، ۱۴آذر۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: صید نیوز]
[مشاهده در: www.seydnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 36]
-
گوناگون
پربازدیدترینها