محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان میشوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1832627136
خیلی هم مثبت فکر نکنید - پایگاه خبری تحلیلی علت
واضح آرشیو وب فارسی:علت نیوز: به گزارش پایگاه خبری علت؛ احتمالاً همان دم شروع می کنیم به دل داری دادن که «غصه نخور» و «همه چیز درست خواهد شد» و «نیمۀ پر لیوان را ببین». این حرف ها در کوتاه مدت بد نیستند. اما تحقیقاتِ مفصل گروهی از روان شناسان دانشگاه نیویورک نشان می دهد که «مثبت اندیشی» در طولانی مدت، معمولاً تأثیرات وخیمی بر عملکرد انسان ها می گذارد. آیا معتقدید مثبت فکرکردن به شما کمک می کند تا به اهدافتان برسید؟ امروزه بسیاری از مردم بر این باورند. روان شناسی عامه پسند و صنعتِ دوازده میلیارد دلاریِ خودیاریْ از این باورِ رایج پشتیبانی می کنند که تفکر مثبت می تواند روحیۀ ما را بهبود ببخشد و منجر به تغییرات اساسی در زندگی ما شود. راندا برن، نویسنده ای که در زمینۀ خودیاری قلم می زند، در کتاب خود، تعلیماتِ سری روزانه (۲۰۰۸) می نویسد: «هرچیز بزرگی که می خواهید، هم اکنون برایش شادمانی کنید، مثل اینکه به آن دست یافته اید». اما تحقیقات در روان شناسیْ تصویر پیچیده تری را نشان می دهند. افراط در پروازهای مثبت و غیرمستقیمِ خیال همیشه به نفع ما نیست. ممکن است تفکر مثبت در کوتاه مدت باعت شود احساس بهتری داشته باشیم، اما در درازمدت ریشۀ انگیزۀ ما را می خشکاند، ما را از رسیدن به اهداف و آرزوهایمان بازمی دارد و با احساس نامیدی و شکست و جاماندگی رهایمان می کند. اگر واقعاً می خواهیم در زندگی مان رو به جلو حرکت کنیم، با جهان در آمیزیم و احساس باانرژی بودن بکنیم، لازم است از تفکر مثبت فراتر برویم، همان طور که از موانعی که بر سر راهمان هستند عبور می کنیم. با مرتبط کردن رؤیاهایمان به واقعیت می توانیم عظیم ترین انرژی هایمان را آزاد کنیم و در زندگی مان به طور قابل توجهی پیشرفت کنیم. ممکن است تعجب کنید از اینکه بفهمید تفکر مثبت واقعاً در حدی که می گویم مضر است. درحقیقت، بله، در همین حد مضر است. طی دو دهه، من و همکاران دانشگاهی ام، در خلال چندین پژوهش، به ارتباطی قوی بین تفکر مثبت و عملکرد ضعیف پی برده ایم. در یکی از این مطالعه ها، از دانشجویانی که به کسی احساس پیدا کرده بودند درخواست کردیم به ما بگویند احتمالش چه قدر است که با آن شخص رابطه ای را شروع کنند. بعد از آن ها خواستیم تعدادی سناریوی باز در مورد قرارگذاشتن را کامل کنند. «شما در مهمانی هستید. همان طور که در حال حرف زدن با شخص موردنظرتان هستید، می بینید دختر یا پسری که فکر می کنید شخص موردنظرتان ممکن است از او خوشش بیاید وارد اتاق می شود. همان طور که او به شما دو نفر نزدیک می شود شما فکر می کنید که…». تعدادی از دانشجویان سناریوها را با خلق داستانی همراه با موفقیت کامل کردند: «همه، مخصوصاً آن یکی دختر، به ما دو تا نگاه می کنند که از مهمانی می رویم.» بقیهْ فانتزی های منفی دربارۀ عشقی بی نتیجه را پیشنهاد دادند: «شخص موردنظرِ من و آن یکی دختر شروع به صحبت کردن درمورد چیزهایی می کنند که من هیچ چیزی از آن نمی دانم. به نظر می رسد آن دو نسبت به ما خیلی با هم راحت تر هستند.» ما وضعیت دانشجویان را بعد از پنج ماه بررسی کردیم تا ببینیم آیا آن ها با شخص مورنظرشان رابطه ای را شروع کرده اند یا نه. هرچقدر دانشجویانْ درگیر فانتزی های مثبتِ بیشتری دربارۀ آینده بودند، احتمال کمتری وجود داشت که رابطۀ عاشقانه ای را شروع کرده باشند. ما این بررسی ها را با شرکت کنندگانی در تعداد زیادی از گروه های آماری مختلف در کشورهای گوناگون و با گستره ای از آرزوهای شخصی شامل اهداف سلامتی، حرفه ای و دانشگاهی، و رابطه ای انجام دادیم. در تمام موارد شاهد هم بستگی بین فانتزی های مثبت و عملکرد ضعیف بودیم. هرچقدر افراد مثبت تر فکر می کنند و خودشان را در حال دستیابی به اهدافشان تصور می کنند، در واقعیت کمتر به آن اهداف دست پیدا می کنند. تفکر مثبت مانع عملکرد مناسب می شود، به این علت که ما را آرام می کند و انرژی لازم برای انجام کارها را کاهش می دهد. در تحقیقی که در آنْ افراد به مدت چند دقیقه دربارۀ آیندهْ فانتزی های مثبت می ساختند، شاهد کاهش فشار خون بودیم که معیاری استاندارد برای تعیین سطح انرژی است. این کاهشْ قابل توجه بود: درحالی که کشیدن یک نخ سیگار به طور معمول فشار خون فرد را به میزان پنج تا ده واحد افزایش می دهد، درگیربودن با فانتزی های مثبت، تقریباً به اندازۀ نصف این مقدار، فشار خون را کاهش می دهد. این آرامش به این علت به وجود می آید که فانتزی های مثبتْ ذهن ما را فریب می دهد، بدین صورت که فکر می کنیم به هدف هایمان رسیده ایم، اتفاقی که روان شناسان آن را «دستیابی ذهنی» می نامند. ما به طور مجازی به اهدافمان می رسیم و درنتیجه کمتر احساس نیاز می کنیم که در زندگیِ واقعی کاری انجام دهیم. بنابراین کار[های] لازم برای موفقیتِ واقعی و رسیدن به اهدافمان را انجام نمی دهیم. ما در آزمایش های متعدد دریافتیم کسانی که دربارۀ آینده فانتزی های مثبت می سازند درواقع، به اندازۀ افرادی با تفکرات منفی و واقعی و تردیدآمیز، سخت کار نمی کنند و این باعث می شود با عملکرد ضعیف تری با مشکلات مبارزه کنند. با در نظرگرفتن ارتباط بین تفکر مثبت و کاهش عملکرد، آیا تفکر مثبتْ احتمال افسردگیِ فرد را افزایش می دهد؟ محققان نشان داده اند که عملکرد ضعیف می تواند باعث افزایش نشانه های افسردگی شود. به علاوه روان شناسانْ این نظریه را طرح کرده اند که کسانی که افسرده می شوند، شروع می کنند به دیدن چیزها به شکلی تحریف شده: تمرکز بر محرک های منفی و همین طور درک چیزهای خنثی به صورت منفی. استرس می تواند این جهت گیری های شناختی را از بین ببرد؛ در غیر این صورت به صورت دائمی در ذهن ما باقی می مانند. کشف اینکه شما در رسیدن به هدفتان موفق نشده اید، می تواند تمام استرسی باشد که نیاز دارید تا جهان را به صورت منفی تر ببینید. برای بررسی ارتباط بین تفکر مثبت و افسردگی، تعدادی مطالعه بر روی کودکان و بزرگ سالان انجام دادیم. در یکی از بررسی ها، از ۸۸ دانشجوی آمریکایی درخواست کردیم با درنظرگرفتن خود به عنوان رهبر گروه تعدادی سناریوی باز را تکمیل کنند: «شما بر روی پروژه ای مهم کار می کنید. می دانید که در بازۀ زمانی مشخص شده قادر به انجام آن نیستید و از کارفرما تمدید زمان پروژه را درخواست کرده اید. می دانید که محتمل است با درخواست شما موافقت کند. امروز کارفرمای شما تصمیم خود را به شما خواهد گفت.» از آن ها خواسته شد خود را در دفتر خود در حالی تصور کنند که منتظر تماس کارفرما هستند و تفکراتشان را نوشته و به آن ها براساس مثبت یا منفی بودن نمره دهند. به علاوه ما سطحِ افسردگیِ فعلی دانشجویان را با استفاده از پرسش نامه ای ارزیابی کردیم. نهایتاً در پایان از دانشجویان خواستیم تا یک ماه بعد سناریوهای بیشتری را تکمیل کنند و تحت ارزیابی دوم برای افسردگی قرار بگیرند. مشاهده کردیم هرچقدر دانشجویان به طور مثبت تری فانتزی ساخته بودند در ارزیابیِ اول کمتر و در بررسی دوم بیشتر افسرده بودند. حدس ما آن بود که تفکرِ مثبت احتمال افسردگی را در لحظه کاهش می دهد، اما احتمال وقوع آن در مدت زمان طولانی تر را افزایش می دهد. برای آزمایش کردن این موضوع مطالعۀ مشابهی را بین کودکان دبستانی انجام دادیم، با این تفاوت که این دفعه بررسی مجدد را پس از هفت ماه انجام دادیم. باز هم، بینِ فانتزی های مثبت و سطوح افسردگیِ بیشتر در بلندمدت، هم بستگی پیدا کردیم. برایمان جای سؤال بود که درحقیقت آیا عملکرد ضعیفْ موجب این سطوح افسردگیِ بلندمدت و بیشتر شده بود یا نه. برای فهم این موضوع بررسی دیگری انجام دادیم. در شروعِ یکی از ترم های دانشگاهی، سناریوهای کاملاً مشابه ۱۴۸ دانشجو را در اختیار داشتیم و آن ها را برای افسردگی مورد بررسی قرار دادیم. دو ماه بعد، نزدیک پایان ترم، دانشجویان به سؤال هایی درمورد فعالیت های درسی شان پاسخ دادند و برای بار دوم پرسش نامۀ افسردگی را تکمیل کردند. علاوه براین، دانشجویان به ما گفتند که از زمان آخرین امتحانشان چند ساعت در هفته برای آماده شدن برای کلاس وقت گذاشته اند، به نظرشان میزان تلاششان برای مطالعه چه قدر بوده است و آیا کار فوق برنامه ای برای کلاس هایشان انجام داده بودند یا نه. همچنین نمره های واحدهای درسی شان را در امتحانات میان ترم و پایان ترم ثبت کردیم. همان طور که انتظار داشتیم، هرچقدر دانشجویانْ فانتزی های مثبت تری درمورد آینده ساخته بودند، در دانشگاه عملکرد ضعیف تری داشتند. همچنین، بین عملکرد دانشگاهیِ ضعیف، تلاش کمتر و سطوح بالاتر افسردگی، ارتباط های آماری به دست آوردیم. هرچقدر دانشجویان بدتر عمل کرده بودند، بیشتر افسرده بودند، به این علت که به اندازۀ کافی تلاش نکرده بودند. بررسی های دیگر نشان داده اند در بیمارانی که دست به خودکشی می زنند آن هایی که بعد از خودکشی خود را در فانتزی های مثبت دربارۀ خودشان غرق می کنند کمتر به خودکشی فکر می کنند، اما در طول زمان احتمال بیشتری وجود دارد که این تجربه را تکرار کنند. سالمندانی هم که آیندۀ شادتری را برای خودشان تصور می کنند در عمل پایان غم انگیزتری را تجربه می کنند. این شرکت کنندگان، با تجسم آینده ای ایدئال، احتمالاً خودشان را برای سختی های بالقوۀ سالمندشدن آماده نکرده اند. به عبارت دیگر، تحقیق ما این موضوع را نشان نمی دهد که فانتزی های مثبت باعث افسردگیِ بلندمدت می شود، بلکه نشان می دهد نوعی ارتباط یا همبستگی بین رؤیاپردازی دربارۀ آینده و روحیۀ افسرده تر وجود دارد. همچنین ممکن است سؤال کنید که چرا شرکت کنندگان در این تحقیقات در ابتدا سطوح بالاتر افسردگی را تجربه نمی کردند، اما در طول زمان افسرده تر بودند. اگر تفکر مثبت و افسردگی با هم در ارتباط هستند، پس چرا این ارتباط در همان زمانی ظاهر نمی شود که فرد درمورد رسیدن به هدفی در آینده رؤیاپردازی می کند؟ پاسخ ممکن است این باشد که ما، در ابتدا، فانتزی های مثبت را به صورت کاملاً لذت بخش تجربه می کنیم. ما در ذهنمان به هدف هایمان دست پیدا می کنیم و به همین دلیل در لحظه احساس خوبی داریم و شادتر و خوش بین تر هستیم. در مقابل، در طول زمان کمتر تلاش می کنیم و خروجی های ناامید کننده می بینیم. درنتیجه نوع نگاهمان تغییر می کند و افسرده تر می شویم. واقعیتْ راهِ دست یافتن به ما را پیدا می کند. ممکن است بپرسید اگر دوستتان در افسردگی گرفتار شده است یا شما احساس غمگینی و افسردگی می کنید چه چیزی باید بگویید و چه کاری باید بکنید. اگر شما در فکرِ گفتن «خوش حال باش»، «نیمۀ پر لیوان را ببین» یا «مثبت فکر کن» هستید، همان طوری که خیلی از آموزگارانِ خودشکوفایی پیشنهاد می کنند، ممکن است در لحظه به آن ها کمک کنید، درحالی که در بلندمدت به آن ها زیان می رسانید. خب اگر تفکر مثبت بهترین راه حل نیست چاره چیست؟ پاسخی که من به دست آورده ام، تلفیق رؤیاها و واقعیت است: قراردادن تفکر مثبت در کنار تجسم چالش هایی که در مسیر ما قرار می گیرد. در سال های ابتدایی دهۀ نود، وقتی مطالعات اولیۀ من نشان می داد که تفکر مثبت درحقیقت مانع می شود که افراد به آرزوهایشان دست یابند، احساس ناامیدی کردم. من به سمتِ این شاخه از تحقیقات رفتم به این دلیل که می خواستم به آدم ها کمک کنم و در زندگی آن ها تغییر مثبتی ایجاد کنم. پس شروع کردم به یافتن پاسخ این سؤال که در واقعیت چه تفکری ممکن است باعث شود افراد پر از انرژی، مشتاق و درحال حرکت روبه جلو در زندگی شان باقی بمانند. با درک این موضوع که تفکر مثبت باعث آرام شدن افراد می شود، برایم جای سؤال بود که آیا راهی وجود دارد که بتوانیم این رؤیاهای آینده را برای انجام کار دیگری، مثلِ انرژی دادن به افراد، بسیج کنیم. حدس زدم که ترکیب فانتزی های مثبت با تفکراتی دربارۀ واقعیت های موجود در مسیر احتمالاً می تواند این کار را انجام دهد. اگر ما بتوانیم فانتزی های مثبت را با واقعیت ادغام کنیم، شاید بتوانیم کیفیت آرامش بخش و تسکین دهندۀ این رؤیاها را خنثی کنیم و افراد را به حرکت واداریم تا دست به کاری بزنند. ما در تعدادی از مطالعات دریافتیم که چنین «تضاد ذهنی»ای، همان طور که گفتیم، به ایجاد انگیزه در افراد و افزایش کارایی آن ها کمک می کند. در پژوهشی، از ۱۶۸ دانشجوی دختر در آلمان درخواست کردیم تا مهم ترین آرزویشان دربارۀ رابطه را بگویند و همچنین مشخص کنند که چه میزان احتمال می دهند به این آرزو دست یابند. بعدازآن هرکدام از دانشجویان می بایست نتایجِ مثبتِ برآورده شدنِ آن آرزو (به عنوان نمونه، داشتن وقت بیشتر برای یکدیگر یا دوست داشته شدن) و همچنین چهار مانع در راه تحقق آن آرزو (مثل خیلی خجالتی بودن یا گرفتاریِ خیلی زیاد) را هم می نوشتند. دانشجویان را به چهار گروه تقسیم کردیم و فقط از یکی از آن گروه ها خواستیم که به شیوۀ تضاد ذهنی عمل کنند. آن دانشجویان ابتدا درمورد مثبت ترین نتایج حاصل از تحقق آرزویشان فانتزی ساختند و سپس در مورد آن مانع سختی که در برابر تحقق آرزویشان قرار داشت. آن ها، برای هر نتیجۀ مثبت و هر مانع، تفکراتشان را نوشتند. دانشجویانِ گروه دوم فقط دربارۀ نتایج مثبت و دانشجویان گروه سوم فقط درمورد موانعِ سخت فانتزی ساختند. اعضای گروه چهارم به اسم «تضادِ وارونه» تمرینی انجام دادند که از لحاظ محتوا مشابه تضاد ذهنی بود، با این تفاوت که ابتدا با یک مانع شروع کردند و بعدازآن نتیجۀ مثبت را تصور کردند. دو هفته بعد از آزمایش ها، از دانشجویان پرسیدیم برای تحقق بخشیدن به آرزویشان چه کارهایی کرده اند. نتایجْ خیلی جذاب بود؛ انتظار داشتم دانشجویانی که تضاد ذهنی را انجام داده اند پیشرفت کنند و اقدامات بیشتری انجام دهند. برای آن هایی که آرزوها یا اهدافشان واقعی و قابل دستیابی بود همین اتفاق افتاد، اما کسانی که در گروه تضاد ذهنی بودند، اما آرزوهایشان برمبنای واقعیت یا قابل دستیابی نبود، به طور چشمگیری مقدار نیرویی که می گذاشتند را کاهش دادند. به طور خلاصه، تضاد ذهنی به افراد اجازه داد برای رسیدن به اهدافی که احتمال دستیابی به آن ها وجود داشت، انرژی بیشتری صرف کنند و از هدف های واهی و خیالی دست بردارند. به طور کلی، نتیجۀ آنْ استفادۀ هوشمندانه تر از انرژی بود. دانشجویانی که اهداف غیرواقعی داشتند توانستند انرژی شان را به سمت هدف های منطقی دیگر هدایت کنند. تضاد ذهنی باعث شد تعداد بیشتری از افراد هدف های امیدوارکننده را با اشتیاق بیشتری پیگیری کنند. ما آزمایش های بسیاری برای پی بردن به ارتباط بین تضاد ذهنی و موفقیت انجام دادیم. تعداد زیادی از اهداف ورزش کردن را در نظر گرفتیم، مثل یادگیری یک زبان خارجی، کسب مهارت در ریاضیات، موفقیت در مذاکرات کاری، قدرت تصمیم گیری بهتر، ترک اعتیاد به سیگار و… . در تمام این موارد، الگوی مشابهی را مشاهده کردیم: موانع باعث می شود افرادی که اهدافِ واقع بینانه دارند بیشتر تلاش کنند و عملکرد بهتری داشته باشند و افرادِ با اهدافِ غیرواقع بینانه عقب بنشینند. به نظر می رسد تضاد ذهنیْ روشی مفید برای تنظیمِ نیرویی است که به کار می بریم تا موفق شویم. چرا تضاد ذهنی در این حد راهگشاست؟ این روش به صورت ناخوداگاه در ذهنمان کار می کند تا ما را به سمت اهداف امکان پذیر سوق دهد و از آرزوهای ناممکن دور نگه دارد. تضاد ذهنیْ آگاهی ما به موانعِ راهمان را افزایش می دهد. به علاوه، این روشْ ارتباطِ شناختی بین آینده و موانع و همچنین بین موانع و کارهای لازم برای غلبه بر آن ها را تقویت می کند. همۀ این ها ما را وا می دارد که با موانعی، که به نظر می رسد امکان غلبه بر آن ها وجود دارد، دست وپنجه نرم کنیم و از موانعی که عبورناپذیر هستند دوری کنیم. همچنین تضاد ذهنی به ما نیرو می دهد که بتوانیم در مسیرمان بر موانع غلبه کنیم. باتوجه به افزایش فشار خون و همچنین گزارش شرکت کنندگان مبنی بر احساس انرژیِ بیشتر، به این افزایشِ انرژی پی بردیم. نهایتاً، روش تضاد ذهنی به ما کمک می کند تا زمانی که هدف های ما واقع بینانه هستند، بازخوردهای منفی را تحلیل کنیم و برنامه های سازنده تدارک ببینیم. این روش همچنین، در مواجهه با بازخوردهای منفی، از این احساس که «افراد شایسته ای هستیم» محافظت می کند. ما مقتدرانه به سوی اهدافمان حرکت می کنیم. اگر اهداف ما واقع بینانه نباشند، این روش کمک می کند از آن ها دست بکشیم و انرژی مان را به سمت اهداف واقع بینانه تر هدایت کنیم. سایر استراتژی های شناختیْ تأثیر تضاد ذهنی را افزایش می دهد. پیتر ام.گولویتسرِ روان شناس و همکارانش در دانشگاه نیویورک از نوعی استراتژی به نام «اجرای اهداف» استفاده کرده اند که در آنْ افراد به برنامه های آینده شان به صورت عبارات «اگر… آنگاه من… » فرم می دهند: «اگر با وضعیت الف مواجه شدم، آنگاه پاسخِ ب را برای رسیدن به هدف پیش می گیرم.» یا کسی که در حال کاهش وزن است ممکن است بگوید: «اگر در نیمه شب هوس شکلات کردم، آنگاه به جای آن یک سیب یا پرتقال می خورم.» تحقیقات بسیاری نشان داده است که افرادی که برنامه ریزی هایی مشابه انجام می دهند، عملکرد بهتری دارند. در تحقیقی مشاهده کردیم خانم هایی که می خواستند بیشتر ورزش کنند زمان بیشتری پیاده روی کردند یا در تحقیقی دیگر، افرادی که خجالت می کشیدند به روان درمانی بروند با احتمال بیشتری در جلسۀ اول روان درمانی شرکت کردند. تیم تحقیقاتی ما این استراتژی را با تضاد ذهنی برای ساختن نوعی تمرین ذهنیِ چهارمرحله ای ترکیب کرد که افراد می توانند در زندگی روزانه شان از آن استفاده کنند. ما این روش را WOOP نامیدیم: هدف (wish)، نتیجه (Outcome)، مانع (Obstacle)، برنامه ریزی (Plan). مشخص کردنِ هدف و تعیین و تجسمِ نتایج مطلوب و موانعْ بخش مربوط به تضاد ذهنی است. مشخص کردن روشِ رسیدن به اهدافْ گام نهایی را روشن می کند: برنامه ریزی. این تمرین ساده و کوتاه است و کمتر از پنج تا ده دقیقه زمان می بَرد. می توان آن را به صورت انفرادی در خانه، مترو یا هرجای دیگری انجام داد. فرض کنیم در حال آماده شدن برای مصاحبۀ شغلِ موردعلاقه تان هستید. شما در مصاحبه ها احساس راحتی نمیکنید. با تمام وجود می خواهید مصاحبه کننده را تحت تأثیر قرار دهید و برای آن شغل انتخاب شوید. ابتدا هدفتان را مشخص می کنید: «من می خواهم مصاحبه کننده با سوابق، کاریزما، دانش و شوق من برای کار تحت تأثیر قرار بگیرد»، بعد، درحالی که اجازه می دهید تصاویرِ موفقیت در ذهنتان شکل بگیرد، نتایج مثبت را تجسم می کنید. به خودتان فکر می کنید که در حال صحبت با مصاحبه کننده هستید و با آرامش و اندکی شوخ طبعیْ خودتان را معرفی می کنید و می گویید چرا به این شغل علاقه دارید. به مصاحبه گر فکر می کنید که به حرف هایتان گوش می کند و لبخند می زند. نهایتاً هم به این فکر می کنید که می گوید چقدر از دیدنتان خوش حال شده است و تا چه حد شما را برای این شغل و سازمان مناسب می بیند. سپس موانعِ بر سر راهتان را در نظر می گیرید: اضطرابتان در مصاحبه ها، مشکلی که احساس می کنید در معرفی خودتان به شیوۀ مناسب دارید. به ذهنتان اجازه می دهید این مشکل را تصور کند. به مواقعی فکر می کنید که قبل از مصاحبه خیلی مضطرب و عصبی بوده اید و گاهی آن طور که بایدوشاید خوب ظاهر نشده اید. از خودتان می پرسید چه چیزی باعث به وجود آمدنِ اضطراب شد و ممکن است به یاد زمان هایی بیفتید که به اندازۀ کافی احساس باهوش بودن نکردید و دیگران شما را تحت الشعاع خودشان قرار دادند. ممکن است به نمره های بدی که در امتحانات گرفته اید، مصاحبه کنندۀ قبلی که دربارۀ توانایی شما شک داشته بود و… فکر کنید. متوجه می شوید که مانع اصلیْ کمبود اعتمادبه نفس در ایده هایتان است و به صورت واضح و شفاف کمبود اعتمادبه نفس را تصور می کنید. حالا برنامه تان را مشخص کنید. باتوجه به دیدی که به مانعتان پیدا کرده اید، ممکن است چیزی شبیه این بگویید: «اگر در طول مصاحبه کمبود اعتمادبه نفس داشتم، آنگاه به خودم یادآوری می کنم که به اندازۀ کافی باهوش هستم و بیشتر از هرکسی در این زمینه اطلاعات دارم.» مسلماً لازم نیست روشWOOP را به هدف های اصلی تان محدود کنید. در طول دهه گذشته ما این روش را بر روی افرادی با هدف های مختلف آزمایش کرده ایم و دریافته ایم که این روش بیشتر از هریک از روش های تضاد ذهنی و اجرای اهداف به تنهایی به موفقیت آن ها کمک می کند. در یکی از بررسی ها، به این نتیجه رسیدیم که این روش به مادرهای کم درآمدی که در یک دور ۀ فنی حرفه ای شرکت می کردند کمک کرد زمانشان را بهتر مدیریت کنند. در بررسی های دیگر، کودکان در مدرسه عملکرد بهتری داشتند، زنان میان سال تغذیۀ بهتری داشتند و بیشتر ورزش کردند، زوج ها درخصوص مشکلاتشان بهتر گفت وگو کردند و از اشتباهات یکدیگر راحت تر گذشتند. همۀ این ها به دلیل استفاده از روش WOOP اتفاق افتاد. پیشرفت هایی که اتفاق افتاد واقعاً قابل توجه بود. در بررسی مان دربارۀ زنانی که می خواستند تغذیۀ بهتری داشته باشند و بیشتر ورزش کنند، به این نتیجه رسیدیم که آن هایی که از روش WOOP استفاده می کنند دو برابر بیشتر ورزش می کنند. همچنین بعد از دو سال، آن ها در یک وعدۀ غذایی بیشتر میوه و سبزیجات می خوردند. این تفاوت قابل توجهی است که نیازی به هزینه های زیاد درمان، آموزش یا دارو ندارد. باتوجه به موفقیت روش WOOP این سؤال برایمان پیش آمد که آیا این روش می تواند به درمان افسردگی کمک کند یا نه. افراد افسرده معمولاً از نوعی کمبود انگیزه و انرژی رنج می برند. آن ها به کارهای روزانه بی علاقه می شوند. همچنین کسل و غمگین می شوند و نمی توانند از زندگی لذت ببرند. اما انگیزه و انرژیْ چیزهای ارزشمندی هستند که روش WOOP در هدف های منطقیْ آن ها را افزایش می دهد. ما در صفحۀ نیازمندی های روزنامه، به دنبال افرادی گشتیم که از افسردگی رنج می بردند و می خواستند روش جدید و مفیدی را امتحان کنند. درنهایت ۴۷ نفر افسرده را به دو گروه تقسیم کردیم. هر نفر یک هدف مهم و قابل دستیابی انتخاب کرد، به عنوان نمونه: «من می خواهم با شرکت در یکی از فعالیت های موردعلاقه ام از نظر فیزیکی بیشتر فعال شوم» یا «به جای افکار منفی و نشخوار ذهنی می خواهم تفکرات مثبتی درمورد خودم، جهان و آینده داشته باشم.» در گروه اول، شرکت کنندگانْ تمرین WOOP را انجام دادند. بعد از سه هفته از آن ها پرسیدیم که به هدفشان رسیده اند یا نه. ما دوباره میزان افسردگی شان را مشخص کردیم. حدود هشتاد درصد شرکت کنندگان که از روش WOOP استفاده کردند و حدود سی درصد در گروه دیگر به اهدافشان دست یافتند. این تفاوت بسیار زیاد است. درحقیقت روش WOOP کمک کرد که کمبود انگیزه، به عنوان یکی از نشانه های کلیدی افسردگی، کاهش یابد. تفاوت زیادی بین سطح افسردگی دو گروه مشاهده نکردیم، اما خب احتمالاً این طبیعی است. چراکه مطالعۀ سه هفته ای به انداۀ کافی طولانی نیست که کاهش افسردگی در آن اتفاق بیفتد. روش WOOP نه درمانی خارق العاده برای افسردگی است و نه جایگزینی برای تفکر مثبت. لازم است با توجه به وضعیت و نیازهایتان از هر دو روش استفاده کنید. اگر در وضعیتی بحرانی هستید و به بهبود آنی نیاز دارید، دربارۀ آینده ای جذاب و رضایت بخش فانتزی بسازید. اما خود را فقط به این کار محدود نکنید؛ برای پیشرفت بلندمدت حتماً آرزوهایتان را در کنار واقعیت قرار دهید. قبل از اینکه حتی فکرش را بکنید، دوباره زندگی به شما احساس خوبی خواهد داد: از کار روزانه یا زمانی که با دوستانتان می گذرانید تا شکوفه های درختان در بهار، همه به شما احساس خوبی خواهند داد. منبع:سلامت نیوز انتهای پیام/
یکشنبه ، ۱۴آذر۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: علت نیوز]
[مشاهده در: www.elat.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 92]
-
گوناگون
پربازدیدترینها