تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1817066558
کاش سر یک ظهر دلگیر پاییزی، کسی درب این خانه را بزند/ اینجا خبری از حقوق های نجومی نیست - پایگاه خبری تحلیلی شهرستان لنده
واضح آرشیو وب فارسی:خبرلنده: روز جهانی معلولان را فرصتی مغتنم دانستیم تا پای درد و دل های یکدیگر بنشینیم، کنار دلتنگی هایمان پایی دراز کنیم و در استکان های کمرباریکِ عشق، دوباره چای زندگی بنوشیم.به گزارش خبرلنده به نقل از شاخص، صفحات تقویم زندگی را ورق زدیم و باز هم رسیدیم به سیزدهم آذر یعنی روز جهانی معلولان، این بهانه را فرصتی مغتنم دانستیم برای دیدار دوباره با عزیزان و دوستانی که شاید روزگار چهره سخت خود را به آن ها نشان داده است اما علی رغم همه مشکلات، همچنان مقاوم و امیدوار به سوی آینده ای روشن پیش می روند. فرصت را مناسب یافتیم تا پای درد و دل های یکدیگر بنشینیم؛ کنار دلتنگی هایمان پایی دراز کنیم و در استکان های کمرباریکِ عشق چای زندگی بنوشیم. چه خوب است این بهانه قدیمی به رسم دیرینه ای تبدیل شود، رسمی که هر بار ما را به خانه یک دوست می برد و یک دیدار دلنشین و خاطره انگیز را تازه می کند. جایی که اگر از دستمان برآید دستی می گیریم و مشکلی را رفع می کنیم. جایی که اگر اشکی بریزد چینی نازکِ احساسمان ترک برمی داد و اگر نفسی بند بیاید، آسمان زندگی مان رخت سیاه بر تن می کند. رحیم، سعید و اعظم در پیله تنهایی خود نفس می کشند در روستای قدیم آباد قزوین به خانه ای آمده ایم که سه فرد معلول در هوای آن نفس می کشند؛ رحیم، سعید و اعظم پندندفرد افرادی دو معلولیتی و دارای معلولیت های شدید هستند. آن ها معلولیت شنوایی و جسمی-حرکتی از نوع نانیسم(کوتاهی قد) دارند و هر سه نفر به علت شدت معلولیت نتوانسته اند درس بخوانند زیرا راه رفتن برایشان ناممکن است و باید به کمک پدر یا مادرشان جابه جا شوند. رحیم ۳۰ساله است و تا کلاس سوم ابتدایی درس خوانده، شدت معلولیت او از خواهر و برادرش بیشتر است؛ حرف نمی زند و بیشتر حرف هایش را با نگاهش می گوید. او علاوه بر داشتن این مشکلات از نوعی افسردگی نیز رنج می برد که این به سکوت و عدم برقراری ارتباطش بیشتر دامن می زند. سعید برادر دیگر رحیم است و ۲۷ سال دارد، او نیز مانند برادرش محدودیت جسمی- حرکتی شدید دارد و تحصیلاتش را تنها تا کلاس دوم راهنمایی ادامه داده است. سعید از برادر بزرگ ترش پرشورتر است اما به سختی حرف می زند؛ انگار روح بزرگ سعید نیز در جسم نحیف و بردبارش قرارگرفته تا سرنوشت خیالش آسوده باشد که فرامین او مو به مو اجرا می شوند. اعظم ۲۶ ساله نیز معلولیت مشابه برادرهایش را دارد، موهایش را مانند پسرها کوتاه کرده و مثل برادرهایش لباس پوشیده به طوری که وقتی کنار برادرهایش نشسته در اولین نگاه می پنداری که او پسراست اما لبخندهای ظریف دخترانه رازش را فاش می کند و بالاخره دستش رو می شود. اعظم پندندفرد هرگز به مدرسه نرفته و هیچ سوادی ندارد با این حال از عهده قرائت قرآن برمی آید چراکه آن را از تلویزیون و پدربزرگش آموخته است. این سه خواهر و برادر علاوه بر معلولیت جسمی-حرکتی، اختلالات شنوایی نیز دارند و هر سه از سمعک استفاده می کنند. نگران آینده نامعلوم فرزندانم هستم مالک پندندفرد، این پدر زحمتکش خانواده با بیان اینکه معلولیت فرزندانش ریشه ژنتیکی و به علت نسبت فامیلی او و همسرش است، می گوید: ما یک دختر و پسر تندرست هم داریم که ازدواج کرده و به سراغ زندگی خود رفته اند. وی مختصری از زندگی خود را اینگونه توضیح می دهد: قبلا در شهر قزوین زندگی می کردیم و شغل اصلی من دامداری بود؛ درآمد چندانی نداشتم اما چرخ زندگی مان می چرخید تا اینکه یک روز ضامن فردی شدم تا بتواند از بانک وام دریافت کند. پدر خانواده ادامه می دهد: حالا سال هاست آن فرد ناپدید شده و بانک اقساط خود را از من می خواهد و اینگونه شد که برای کاهش هزینه ها از ۸ سال پیش مجبور شدم خانواده ام را به این روستا منتقل کنم. پندندفرد که ۵۴ ساله است، می گوید: هنوز بدهی بانک تمام نشده و گفته اند همین خانه روستایی ام را بابت باقیمانده بدهی مصادره خواهند کرد و اگر این اتفاق بیفتد نمی دانم خانواده ام را باید به کجا ببرم. پدر خانواده دارای سه فرزند معلول با بیان اینکه بعد از گذشت حدود ۳۰ سال بچه هایش را عضو بهزیستی کرده است، تصریح می کند: از سه سال پیش تاکنون بیکارم و هیچ درآمدی ندارم و پسر بزرگم خرجی خانه ام را می دهد. وی ضمن ابراز نگرانی از آینده فرزندان معلولش، اضافه می کند: بچه های من توان مستقل شدن را ندارند زیرا به تنهایی از عهده هیچ یک از کارهایشان برنمی آیند و همیشه به کمک یک نفر نیاز دارند. پندندفرد بیان می کند: هر سه فرزند معلولم نیاز به سمعک، باتری های لازم، پزشک متخصص و امکانات دیگر دارند و اگر بهزیستی هزینه زندگی بچه هایم را می پرداخت خیالم از آینده نامعلومشان آسوده می شد. تاکنون نمی دانستم در این روستا خانواده ای دارای معلولیت وجود دارد فاطمه بهرامی دهیار قدیم آباد که از همراهان خبرنگار شاخص، در بازدید از منزل خانواده پندندفرد است که از وجود سه معلول در خانواده یکی از اهالی اظهار بی اطلاعی می کند و می گوید: تاکنون نمی دانستم در این روستا خانواده ای وجود دارد که با چنین مشکلاتی مواجه است. وی مشکل یک خانواده را مشکل عموم جامعه می داند و اظهار می کند: مساله این خانواده را در شورای روستا مطرح خواهیم کرد تا راه حل های مناسب برای حل مشکلات مالی آن ها بررسی شود. از منزل این خانواده عزیز خارج می شویم و همان طور که سکوت ما را فراگرفته بود به مقصد دوم می رسیم. نوبت به مقصد دوم رسید؛ به خانه ای که در آن از رونق خانه های دیگر شهر خبری نیست. خانه ا ی استیجاری و کوچک اما گرم که میلاد ملایی، مادر و برادر کوچکش در آن آرام گرفته اند. خانم ملایی مادر خانواده با اشاره به اینکه میلاد ۲۳ سال دارد، اظهار می گوید: او ۵ سال پیش وقتی دانشجو رشته برق صنعتی بود تصادف کرد و دچار خونریزی داخلی مغزی شد و پس از آن حافظه کوتاه مدتش را از دست داد و یک نیمه بدنش تقریبا از کار افتاد. وی ادامه می دهد: میلاد تا چند سال بعد از تصادف نیازمند مراقبت بود و حتی کارهای شخصی اش را نیز نمی توانست انجام دهد. ملایی بیان می کند: پسرم آموخته های قبلی اش را کم کم بخاطر آورد اما دیگر قابلیت یادگیری اش را از دست داده بود و نتوانست درسش را تمام کند. مادر میلاد که دو پسر دیگر به نام های دانیال و محمدصالح کوچکتر از میلاد نیز دارد اظهار می کند: میلاد چند سال پس از تصادف بخشی از توانایی های حرکتی اش را به دست آورد اما هنوز هم باید فیزیوتراپی شود. وی یادآوری می کند: او لرزش همیشگی دست دارد و هنوز وقتی عصبانی می شود کنترلش را از دست می دهد و شیشه پنجره ها را خرد می کند. میلاد با اینکه شرایط سختی دارد اما بخشی از خرج خانه را تامین می کند خانم ملایی همچنین می گوید: میلاد با اینکه شرایط سختی دارد اما بخشی از خرجی خانه را از طریق دست فروشی و کار در باغ های اطراف روستا تهیه می کند. مادر میلاد ابراز می دارد: او آموخته های قبلی اش را در مورد موبایل به یاد دارد و چندی پیش از یک موبایل فروشی در قزوین پیشنهاد کار داشت که چون هزینه رفت و آمدش بالا بود نتوانست قبول کند. وی همچنین اضافه می کند: شوهرم معتاد است و درحال حاضر برای چندمین بار او را برای درمان به کمپ ترک اعتیاد برده ایم؛ او مرد بدی نیست اما بخاطر اعتیاد نمی تواند کار کند و گاهی کار بنایی انجام می دهد ولی مردم کار زیادی به او نمی دهند. دهیار قدیم آباد در این زمینه نیز می گوید: برای اشتغال میلاد در صورتی که اهالی روستا استقبال کنند می توانیم مغازه خدمات کامپیوتری راه بیاندازیم و برای اشتغال پدر خانواده با اعضای شورای صحبت می کنم تا کار رنگ کردن جدول های کنار خیابان را به او بسپاریم. کاش سر یک ظهر دلگیر پاییزی کسی در این خانه را بزند محدودیت جسمی و ناشنوایی امکان تحرک و برقراری ارتباط را برای سه فرزند خانواده پندندفرد محدود کرده است. جاهای دیدنی زیادی در دنیا، ایران و حتی در همین حوالی هستند که تاکنون رحیم، سعید و اعظم را به خود ندیده اند، چه سفرهایی که این سه خواهر و برادر هنوز آن ها را به حضور نپذیرفته اند و چه روزهای خوشی که هنوز گذرشان به مسیر زندگی این سه نفر نیفتاده است. هزینه های بالای مربوط به نگهداری از ۳ معلول، بیکاری و بدهکاری، هرلحظه شالوده زندگی این خانواده را تهدید می کند. اعتیاد، کرایه خانه، فرزند معلول با نیازهای درمانی طولانی مدت تنها بخشی از مشکلات خانواده ی ملایی است. اما میلاد، این جوان با اراده قزوینی با داشتن معلولیت ، محدودیت شدید جسمی و ضعف اعصاب، وظایف پدرش را به عهده گرفته و با داشتن فراموشی های مکرر حتی یک لحظه از یاد نمی برد که باید جای خالی پدری که در دام اعتیاد افتاده است را پر کند. کاش روزی کسی در این خانه را بزند، کاش همین روزها سر یک ظهر دلگیر پاییزی کسی در این خانه را بزند، کسی که با اطمینان از در بیاید تو و حال بی رمق اهالی خانه را تماشا کند. کسی که دست هایش پر از معجزه بهاری باشند و نفسش بوی خدا بدهد. آن روز میلاد، رحیم، سعید، اعظم و خیلی های دیگر حالشان خوب می شود؛ جسم بی رمقشان دوباره جان می گیرد، آن روز شاید حتی پدر میلاد نیز برای همیشه کمپ را ترک کند و به آغوش خانواده اش بازگردد. اما تا آن روز چقدر مانده است؟ چند سال دیگر باید بگذرد تا کسی درِ این خانه را بزند و بیاید تو؟ چه کسی تا آمدن او به این خانه سری خواهد زد؟ نکند تا آن روز شمعدانی های باغچه پژمرده شوند و پرنده ها در قفس بمیرند؟ نکند دیر شود و همه این ها به لیست بدهکاری های انسانیت به شرمندگی ناتمام بشریت اضافه شوند؟ بگذریم. اینجا خبری از حقوق های نجومی نیست، راستی از جاهای دیگر چه خبر؟
یکشنبه ، ۱۴آذر۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبرلنده]
[مشاهده در: www.khabarlendeh.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 20]
-
گوناگون
پربازدیدترینها