واضح آرشیو وب فارسی:دولت بهار: دولت بهار: دنیا روی سرم خراب شد. وقتی به خودم آمدم، دیدم تمام همسایه ها در خانه ما جمع شده اند و دوستانم برای دلداری ام آمده اند. هیچ چیز در آن لحظه تسکینم نمی داد. دلم می خواست گریه کنم اما اشک هایم خشکیده بود. مادرم هم حال خوشی نداشت اما مردم داری می کرد. می دانست با شیون و زاری تو دل خیلی از مادرهایی که بچه هایشان در جبهه بود خالی می شد.به گزارش دولت بهار، خواهر فرمانده شهید مجتبی رهبری که در دوران دفاع مقدس فرماندهی گردان ابوذر از لشکر 31 عاشورا را بر عهده داشته است روایت می کند: ما ساکن میانه بودیم، اما مجتبی به خاطر تحصیل در تهران، نزد خانواده عمه ام زندگی می کرد. بعد از اخذ دیپلم، برای ادامه تحصیل به زنجان آمد و با پایان دانشگاهش، به استخدام آموزش و پرورش درآمد. از مدرسه که برمی گشت به پایگاه بسیج می رفت. فعال انقلابی بود و به همین خاطر به بانه تبعید شد. بعد از پیروزی انقلاب، به زنجان برگشت و با شروع جنگ به جبهه رفت. البته ما از حضورش در جبهه اطلاع نداشتیم و رفتن برادر کوچکم به جبهه باعث شد بفهمیم او از مدت ها قبل در جبهه بوده است. پدر و مادرم نگرانش بودند. چه در سال هایی که به خاطر درس خواندن از ما دور بود و چه سال هایی که در تبعید بود. من همیشه دلتنگش بودم. دلم می خواست که مجتبی زود به زود به ما سر بزند. آخرین باری که می خواست به مرخصی بیاید، نزدیک ماه رمضان بود. خیلی خوشحال بودم. قرار بود این بار که آمد برایش عروسی بگیریم. پدرم نصف خانه را برای مجتبی و همسر آینده اش در نظر گرفته بود. مادرم دخترهای زیادی را برای او زیر نظر داشت. همه منتظر بودیم ببینیم مجتبی کدام یک از آنها را انتخاب می کند. مجتبی تلفن کرده و گفته بود که دو سه روز آینده به مرخصی می آید. ما خانه را برای آمدنش آماده کرده بودیم. انتظارش را می کشیدیم و با هر صدای زنگی به طرف در می دویدیم و کسی را که پشت در بود شرمنده می کردیم که چرا مجتبی نیست! سومین روز که گذشت، دل شوره گرفتم. مجتبی کسی نبود که خلف وعده کند. اگر هم ناچار می شد خبر می داد و عذرخواهی می کرد. روز چهارم و پنجم هم گذشت. عصر روز ششم زنگ خانه به صدا درآمد. با عجله سمت در دویدم که اگر مجتبی باشد خبر خوش برگشتنش را من به مادرم بدهم و مژدگانی بگیرم. در را که باز کردم. دو مرد غریبه را پشت در دیدم. گفتم: «بفرمایید، امری داشتید؟» یکی از آنها پرسید: «پدرتون خونه تشریف دارند؟» گفتم: «نه نیستند، اگه امری داشتید مادرم هستند.»با تردید به دوستش نگاه کرد و گفت: «نه با پدرتون کار داریم.» صدای مادرم را از پشت سر شنیدم: «کیه دخترم؟» جواب دادم: «نمی شناسمشون.» با دیدن مادرم دستپاچه شدند و گفتند: «با حاج آقا کار داشتیم.» مادرم گفت: «می دونم از مجتبی خبر آوردید. شهید شده، نه؟» سرشان را پایین انداختند و گفتند: «تسلیت می گیم.» با این خبر، دنیا روی سرم خراب شد. وقتی به خودم آمدم، دیدم تمام همسایه ها در خانه ما جمع شده اند و دوستانم برای دلداری ام آمده اند. هیچ چیز در آن لحظه تسکینم نمی داد. دلم می خواست گریه کنم اما اشک هایم خشکیده بود. مادرم هم حال خوشی نداشت اما مردم داری می کرد. می دانست با شیون و زاری تو دل خیلی از مادرهایی که بچه هایشان در جبهه بود خالی می شد. همه تصویرهایی که از مجتبی داشتم در نظرم مجسم می شد. چه قدر دوست داشتم همه این چیزها خواب بود، ولی واقعیت داشت. در دلم صدّام را نفرین می کردم که چشم های زیادی را گریان کرده بود. منبع: ایسنا
شنبه ، ۱۳آذر۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: دولت بهار]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 27]