تبلیغات
تبلیغات متنی
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
بهترین دکتر پروتز سینه در تهران
محبوبترینها
راهنمای انتخاب شرکت‌های معتبر باربری برای حمل مایعات در ایران
چگونه اینورتر های صنعتی را عیب یابی و تعمیر کنیم؟
جاهای دیدنی قشم در شب که نباید از دست بدهید
سیگنال سهام چیست؟ مزایا و معایب استفاده از سیگنال خرید و فروش سهم
کاغذ دیواری از کجا بخرم؟ راهنمای جامع خرید کاغذ دیواری با کیفیت و قیمت مناسب
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
آفریقای جنوبی چگونه کشوری است؟
بهترین فروشگاه اینترنتی خرید کتاب زبان آلمانی: پیک زبان
با این روش ساده، فروش خود را چند برابر کنید (تست‌شده و 100٪ عملی)
خصوصیات نگین و سنگ های قیمتی از نگاه اسلام
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1867701797
تُف کرد ن د ر قوری - روزنامه اعتماد
واضح آرشیو وب فارسی:اعتماد: سال ها پیش د وستی لطیفه ای برایم تعریف کرد که تعد اد ی جوان شهری د وره آموزشی سربازی را د ر پاد گانی می گذراند ند و د ر بین شان جوانی روستایی ساد ه د لی هم بود که به شوخی و تفریح، د ستش می اند اختند . آموزشی که به انتها رسید و موقع تقسیم و خد احافظی که شد ، از جوان روستایی بابت شوخی هایی که طی د وره آموزشی با او کرد ه بود ند عذر خواستند . جوان روستایی پرسید که یعنی اگر پس از تقسیم باز هم با هم افتاد یم د یگر شب ها توی خواب، صورتم را با واکس سیاه نمی کنید ؟ که جوانان شهری گفتند نه. و باز پرسید یعنی د یگر هنگام رژه، بند پوتین هایم را به هم نمی بند ید که زمین بخورم؟ و جوانان شهری باز جواب د اد ند نه. و باز جوان روستایی پرسید یعنی د یگر نوار کاغذی به پشتم نمی چسبانید و د اد نمی زنید فلانی د ُم د ارد ؟ که د وباره جوانان شهری گفتند نه. جوان روستایی اینها را که شنید گفت «خب من هم د یگر د ر قوری چای تان تُف نمی کنم». جهان یک موقعی چنان بود که مرد م جماعات خود شان را د اشتند و سرشان به کار خود شان بود و روابط هم محد ود . از این سر یک سرزمین تا آن سرش حتی اگر فاصله هم کم بود ، راهی برای ارتباط نبود . تا همین 30 – 40 سال پیش هم هنوز همین طور بود . هر جماعتی د ر یک گوشه جهان برای خود ش روش و منشی د اشت که طی زمان شکل گرفته بود و خوب یا بد ، با آن قرن ها سر کرد ه بود ند . زمان هم که جلو رفت و آشنایی با جوامع د یگر که پیش آمد ، یک جورهایی فرصت این بود تا خود شان را برای آنچه قرار بود مواجهش شوند آماد ه کنند . د رست مانند آمد ن مهمان که حتی اگر منتظرش نباشی، باز هم زنگ د ر را که بزند ، فرصت د اری رخت مناسب بپوشی و با لباس زیر جلویش ظاهر نشوی. روابط جوامع تا زمانی نه چند ان د ور چنین بود و حتی د ر د رون خود جوامع نیز ارتباطات به آرامی و د ر طول زمان و د ر نوسانی کم د امنه تغییر می کرد و هر کس فرصت آن را د اشت تا خود را با آنچه پیرامونش می گذشت هماهنگ کند . د ر سرزمین هایی که فاصله مکانی شهرها و روستاها کم بود ، د رهم آمیختگی و همساز و همسان شد ن جوامع نیز راحت تر اتفاق می افتاد و روش ها و ارزش ها شباهت بیشتری با هم پید ا می کرد . د ر عوض، گسست و فاصله د ر د ل خود د رون گرایی را می پروراند و نگاه توام با شک به د یگری را رشد می د هد ، به خصوص اگر د ر سابقه ذهنی جامعه، این د یگری، همیشه نگاهی از بالا به پایین د اشته باشد و تفرعن و خود بزرگ بینی را چاشنی این نگاه کند و حتی برای د ستیابی به تو و آنچه د اری، خشونتی بی محابا را به کار برد ه باشد . آن وقت است که د یگر نمی شود توقع د اشت فاصله به این راحتی ها پر شود و یکی بیاید و بگوید فاصله نباشد و همه هم قبول کنند و به چشم بر هم زد نی، اثری از فاصله نبینیم. قرن ها که گذشت و ابزارها و راه ها که ساخته شد و به ناچار مرد م بیشتر از یکد یگر با خبر شد ند و از زند گی و منش و کنش یکد یگر آگاهی یافتند ، بد ه بستانی بینشان اتفاق افتاد . این بد ه بستان بین جوامع مختلف و گاه حتی متضاد ، همیشه بخشی از زند گی مرد مان بود ه و چه این تماس حاصل خشونت و جنگ و چه مراود ه و تجارت، بالاخره قسمتی مهم از تاثیرات هویتی را ساخته است. اما آنچه همیشه یکسان بود ه، فرصت و زمان برای این اثر گذاری است، طوری که جامعه تاثیر و تغییر را مال خود و «بومی» کند ، د رست مانند همان زنگ زد ن مهمان که حتی اگر ناخواسته باشد ، باز فرصت هست که لباس مان را عوض کنیم. اما فرض کنید یک روز صبح از خواب بید ار شوید و ببینید مهمان وسط پذیرایی خانه تان نشسته و د ارد چای می نوشد و اصلا چرا می گوییم مهمان؟ صبح ببینید یک نفر سبیل از بناگوش د ر رفته وسط اتاق خواب با لباس زیر ایستاد ه است. چه می کنید آن وقت؟ د ر چنین وضعیتی، خود تان که فرصت تغییر لباس ند ارید بماند ، آن طرف هم یک جور لباس پوشید ه، انگار خانه خود ش است. حال و روزتان را د ر چنین وضعیتی تجسم کنید . د ر چنین حالتی آنچه د لیل خانه است به یک چشم بر هم زد ن د ود می شود و می رود هوا. د لیل خانه، امنیت است و آنچه د ر چنین وضعیتی قطعا وجود ند ارد همان امنیتی است که از خانه انتظار د اریم. د ر سی سال گذشته آنچه اتفاق افتاد ه به عینه همین است که د ر بالا آمد . اول اینکه همه چیز با چنان سرعتی تغییر کرد ه که تا آمد یم با یکی یا بخشی از این تغییرات آشنا شویم، همان تغییرات د یگر، قد یمی و از رد ه خارج شد ند . آن تغییرات د ر همان جوامع مرد مان را به جوامع متن و حاشیه تقسیم کرد ، چه برسد به جوامع د یگر که انگار حاشیه ای شد ند بر حاشیه آنها و اینطور شد که صبح چشم باز کرد یم و یکی را د ید یم وسط پذیرایی خانه مان که با لباس زیر، فنجان چای به د ست راه می رود ، انگار صاحبخانه است و ما توان هیچ اعتراضی هم ند اریم. اقتصاد و سیاست و رسانه های مجازی و همه شکل و شمایل جهان جد ید این طوری است و برای ساد ه د لان همین می ماند که د ر قوری آنها تُف کنند . یک جا این تُف می شود القاعد ه و د اعش، یک جا می شود انتخاب ترامپ. چه د وست د اشته باشیم یا نه، ناد ید ه که بگیریم، ناد ید ه گرفته می شویم.
دوشنبه ، ۲۴آبان۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: اعتماد]
[مشاهده در: www.]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 12]
-
گوناگون
پربازدیدترینها