تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1816950642
یادداشت مهمان/ رضا پارسا چشم‌انداز و تأثیر روابط آمریکا و پاکستان بر مناسبات جنوب آسیا
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: یادداشت مهمان/ رضا پارساچشم‌انداز و تأثیر روابط آمریکا و پاکستان بر مناسبات جنوب آسیا
چشم‌انداز روابط آمریکا و پاکستان با نوعی معمای سیاسی در هم آمیخته اما آنچه مسلم است چگونگی روابط این 2کشور در آینده تاثیر بسزایی بر مناسبات منطقه‌ای جنوب آسیا و حتی در مناسبات افغانستان-پاکستان و افغانستان-آمریکا خواهد داشت.
به گزارش خبرنگار سایت افغانستان خبرگزاری فارس، «رضا پارسا» کارشناس مسائل سیاسی افغانستان در یادداشتی اختصاصی به موضوع روابط آمریکا و پاکستان و تاثیرات آن در مناسبات منطقه‌ای جنوب آسیا پرداخته است. در این یادداشت آمده است:«اشتون کارتر» وزیر دفاع ایالات متحده آمریکا در یک سفر از پیش اعلام نشده و با یک پیام روشن برای پاکستان به افغانستان آمد. کارتر در کنفرانس خبری مشترک‌اش با رییس‌جمهور افغانستان گفت که کشورش رهبران گروه‌های تروریستی را در هر گوشه جهان هدف قرار می‌دهد. این در حالی است که در پی کشته شدن رهبران گروه‌های هراس‌افکن در خاک پاکستان، پرسش‌هایی در مورد مشروعیت تلاش‌های ضد تروریستی پاکستان و امکان‌پذیر بودن روابط ضعیف و شکننده ایالات متحده و پاکستان که بخش اصلی آن شامل میلیاردها دلار کمک‌های خارجی امریکا به پاکستان به منظور برنامه‌های مربوط به امنیت است، را در ذهن سیاستمداران ایالات متحده مطرح کرده و به موضوع مهمی در میان سیاستمداران ایالات متحده تبدیل شده است. اما به نظر می‌رسد هشدار اشتون کارتر، وزیر دفاع ایالات متحده به حامیان تروریست با این هدف صورت می‌گیرد که پاکستان را ملزم کند تا روابط خود را با هند و افغانستان بهبود بخشد. این نخستین هشدار از سوی سیاستمداران ایالات متحده برای پاکستان نیست پیش از این هم انگشت‌های انتقاد فراوانی از سوی سیاستمداران ایالات متحده به سوی پاکستان دراز شده بود، اما پرسش اساسی این است که رابطه این 2 شریک استراتژیک به کدامین سو در حرکت است؟ روابط آمریکا و پاکستان روابط آمریکا و پاکستان چگونگی آینده آن، تاثیر چشم‌گیری بر مناسبات منطقه‌ای جنوب آسیا و هم‌چنین آسیای مرکزی در رابطه با چگونگی اعمال هژمونی امریکا دارد. روابط خارجی پاکستان همواره تحت تاثیر متغیرهای قدرت در منطقه جنوب آسیا و به منظور ایجاد توازن با هند شکل گرفته است. در واقع کمبود قدرت استراتژیک پاکستان در قبال هند در دوره جنگ سرد این کشور را در اردوگاه غرب و آمریکا قرار داد. معمای امنیتی پاکستان که چگونه بتواند نامتوازن بودن قدرت خود را در قبال هند جبران کند و بدبینی و عدم اعتماد پایدار همسایه شمالی یعنی افغانستان و نگرانی از محور «کابل، مسکو و دهلی نو» اسلام‌آباد را در دوران جنگ سرد در حلقه‌ی استراتژیک آمریکا قرار داد. عضویت در پیمان نظامی «سنتو» نمونه‌‌ای از این اتکای استراتژیک بود. پس از آن پیمان نظامی 1959 (133) پاکستان و آمریکا مبنای تعاملات استراتژیک برای چند دهه بود. حضور نظامی شوروی در افغانستان با حضور نظامی اتحاد جماهیر شوروی در افغانستان در 1358 (1979) دوره جدیدی از کنش و واکنش‌های استراتژیک بین آمریکا و پاکستان شکل گرفت. این دوران، اوج همکاری آمریکا و پاکستان در امور نظامی، استراتژیک و سیاست‌های منطقه‌ای بود. ارتش پاکستان در این زمان به عنوان پل اصلی ارتباط با واشنگتن نه تنها در عرصه مناسبات خارجی بلکه در حوزه سیاست داخلی بیش از پیش مورد توجه قرار گرفت. عقب‌نشینی شوروی از افغانستان، باز شدن فضایی برای پاکستان در حوزه شمالی را در برداشت که در آن طالبان با حمایت نظامیان پاکستانی و اطلاعاتی ای.اس.ای در کابل به قدرت رسیدند و استراتژیست‌های پاکستانی فکر می‌کردند که می‌توانند عمق استراتژیک آن کشور را از طریق افغانستان زیاد کنند و دوران جدیدی از مناسبات استراتژیک خود را با دیگران از جمله ایالات متحده آمریکا پی‌ریزی و مهندسی کند. اما این دوره به یکی از دشوارترین دوران روابط پاکستان و جهان و از جمله پاکستان و آمریکا تبدیل شد. پایان جنگ سرد و خروج نیروهای شوروی از افغانستان به کاهش ارزش استراتژیک پاکستان برای آمریکا انجامید و معمای تامین امنیت پاکستان پیچیده‌تر شد. در دوره ریگان، تقویت نظامی پاکستان توسط امریکا از اولویت‌های واشنگتن بود ولی با پایان عصر جنگ سرد و آغاز زمامداری بوش پدر، شکاف‌هایی در مناسبات پاکستان و آمریکا شکل گرفت که تجلی آن را می‌توان در دیدگاه واشنگتن نسبت به برنامه اتمی پاکستان مشاهده کرد. بوش پدر، با توسعه غنی‌سازی پاکستان مخالفت کرد و به پاکستان پیشنهاد داد که در قبال دست کشیدن از برنامه هسته‌ای نظامی خود تعداد 38 فروند 16-F را در اختیار آن کشور قرار می‌دهد. پایان جنگ سرد و تحولی جدید برای پاکستان پاکستان مسیر اتمی شدن را نوعی اجبار استراتژیک برای خود قلمداد کرد. پایان جنگ سرد در نظام بین‌المللی برای پاکستان با تحول دیگری نیز همراه بود و آن تغییر تدریجی ولی جدی دیدگاه واشنگتن نسبت به هند بود. آمریکایی‌ها به مرور به ویژه از دوران کلینتون به پس از سیاست تمایل به هند سخن گفتند و این روند، عمیقاً ضد پاکستانی بود. همزمان بحث طالبانی‌شدن جامعه پاکستان نیز در محافل سیاسی، دیپلماتیک و رسانه‌ای آمریکا مطرح شد. حوادث 11 سپتامبر 2001 نقطه عطفی در تاریخ استراتژیک آمریکا و پاکستان بود؛ چون «پرویز مشرف» در یک چرخش 180 درجه‌ای به حمایت پاکستان از طالبان به صورت علنی خاتمه داد و سرنوشت استراتژیک خود را با سیاست‌های جهانی آمریکا در دوران بوش پسر در مقوله مبارزه با تروریسم پیوند زد. این چرخش و پیوند با نرمش واشنگتن و گرمایش روابط آمریکا و پاکستان همراه شد. پس از حضور آمریکا در افغانستان و سقوط امارات طالبان، رابطه آمریکا و پاکستان با فراز و نشیبی زیادی همراه شد و در مواردی، گره خورده در تنش‌ها باقی ماند. درست زمانی که هواپیماهای بدون سرنشین آمریکا، القاعده و طالبان را در خاک پاکستان مورد هدف قرار داد که در آن 16 سرباز پاکستانی جان خود را از دست داد، اسلام‌آباد به این رفتار آمریکایی‌ها واکنش نشان داد و آن را نقض حاکمیت ملی پاکستان عنوان کرد. همزمان پاکستان متهم شد که سیاست دوگانه را در قبال مبارزه با تروریسم ادامه می‌دهد. در همین راستا «باراک اوباما» تصریح کرد: آمریکا بدون هماهنگی، به طور مستقیم مناطقی از پاکستان را که گمان می‌کند عناصر القاعده در آن مکان‌ها حضور دارند، بمباران می‌کند. معنای این سخن، نقض صددرصد حاکمیت پاکستان بود. هر چند این سخن اوباما در سطح دیپلماتیک با واکنش تند مقامات پاکستانی همراه شد اما در عرصه عمل، هواپیماهای آمریکایی سخنان رییس جمهور اوباما را عملیاتی کرد و بدون توجه به هشدارهای اسلام‌آباد بارها بخش‌هایی از پاکستان را که سران طالبان و القاعده در آن جا حضور داشتند، بمباران کردند که در مواردی، منجر به کشته شدن سران گروه‌های تروریستی شد. اوج تنش‌ها در روابط پاکستان و آمریکا بنابراین در عین دوستی پایدار آمریکا و پاکستان و نگاه واشنگتن به اسلام‌آباد به عنوان یک متحد مهم در جنگ با تروریسم، روابط 2 کشور پس از حادثه 11 سپتامبر با طیف گسترده‌ای از تنش‌ها همراه بوده است. تنش دسته اول به چگونگی شرایط داخلی پاکستان و نگرش‌هایی که در داخل آمریکا در این خصوص وجود دارد بر می‌گردد. آمریکایی‌ها با دیدگاه کاملاً محتاطانه شرایط پاکستان را ترکیبی از افراط‌گرایی، تروریسم، فساد نیروهای نظامی، قوم‌گرایی و امکان دسترسی افراطیون به سلاح‌های کشتار جمعی می‌بینند. این در حالی است که نگاه آمریکا به هند به عنوان رقیب استراتژیک پاکستان روز‌به‌روز مثبت‌تر میشود و سیاست «تمایل به هند» در داخل ایالات متحده قوی‌تر میشود. اما این تنش‌ها با دسته دوم تنش همراه میشود و آن تنش‌های منطقه‌ای است. روابط پاکستان با 2 همسایه غربی و شمالی یعنی هند و افغانستان از ابتدای تاسیس این کشور با تنش همراه بوده است. هر 2 کشور هند و افغانستان در شرایط حاضر نه فقط در سطح رسمی روابط گسترده‌ای با آمریکا دارند بلکه افغانستان عملاً پیمان استراتژیک و امنیتی با آمریکا امضا کرده و همین‌طور هند در داخل آمریکا از لابی‌های قابل توجهی برخوردار است به گونه‌ای که مطالعات نشان می‌دهد طی 20 سال گذشته همزمان با اوج تدریجی هند در عرصه بین‌المللی و قدرت گرفتن روز افزون آمریکایی‌های هندی‌تبار، این کشور توانسته قدرت قابل توجه در کنگره آمریکا راه‌اندازی کند و در نتیجه فعالیت این لابی که عمیقاً ضد پاکستانی است به مرور سیاست‌های آمریکا را به نفع هند تغییر دهد. اما این تحول بدون تنش نبوده و نمودها و مظاهر فعالیت‌های هند و افغانستان بر روابط آمریکا و پاکستان قابل مشاهده است. چنان که قطع کمک یک میلیارد دلاری سالانه آمریکا به پاکستان در همین راستا ارزیابی میشود. دسته‌ی سوم تنش به سیاست‌های جهانی آمریکا در عرصه مبارزه با تروریسم بر می‌گردد. این که ماهیت این سیاست چیست و چه نیت‌هایی در پشت آن نهفته است، خود نیاز به بحث مستقل دارد ولی در این زمینه بین پاکستان و امریکا طی یک‌و‌نیم دهه گذشته همواره تنش وجود داشته و پاکستانی‌ها معتقدند اگر نسخه‌هایی که از واشنگتن برای پاکستان پیچیده میشود را مو به مو اجرا کنند با بحران‌های عمیق‌تری روبه‌رو خواهند شد. به این ترتیب همکاری پاکستان با آمریکا در عین تفاوت در قبال سیاست‌های آمریکا، روابط اسلام‌آباد- واشنگتن در حوزه مبارزه با تروریسم را پُر تنش کرده و بر معماهای امنیتی پاکستان افزوده است. به یاد داشته باشیم که هند در عرصه جهانی و در مناسبات بین‌المللی آمریکا جایگاه نسبتاً محکمی یافته و حلقه استراتژیک فشار بر پاکستان را تنگ‌تر کرده است. در این میان اما افغانستان نتوانسته فشارهای لازم را بر پاکستان اعمال کند؛ اما در این اواخر محمد اشرف غنی در نشست وارسا و در چندین نشست‌های خبری، پاکستان را به باد انتقاد گرفته است که این عمل رییس‌جمهور افغانستان با استقبال نخبگان سیاسی مواجه شده، اما هنوز نتیجه‌ای در بیرون از مرزها نداشته است. به هر روی شرایط جهانی، منطقه‌ای و هم‌چنین وضعیت قدرت در داخل آمریکا، روابط اسلام‌آباد و واشنگتن، را در عین حفظ دوستی و ائتلاف، با تنش‌هایی روبه‌رو کرده و در لایه‌های پر از ابهام فرو برده است. هر چند آینده‌ای این روابط روشن نیست، آن چه روشن است پیچیدگی، سختی، پر معما بودن و پر چالش بودن روابط 2 جانبه برای آمریکا و پاکستان می‌باشد. البته در این میان 2 نکته مهم در این روابط وجود دارد؛ نخست اینکه قدرت انعطاف و مانور نخبگان پاکستانی و ظرفیت چرخش و سازگاری آن‌ها را نباید دست کم گرفت. دوم اینکه آمریکا هنوز به پاکستان نیاز دارد؛ هر چند این نیاز مانند دوران جنگ سرد نیست؛ به همین دلیل است که چشم‌انداز روابط آمریکا و پاکستان با نوعی معمای سیاسی در هم آمیخته است. اما آنچه مسلم است چگونگی روابط این 2 کشور در آینده تاثیر بسزایی در مناسبات منطقه‌ای جنوب آسیا و حتی در مناسبات افغانستان- پاکستان و افغانستان - آمریکا خواهد داشت. انتهای پیام/ح
95/04/24 :: 16:35
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 78]
-
گوناگون
پربازدیدترینها