تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835588527
علیرضا علوی تبار:راهبرد اصلاح طلبان، همبستگی ملی و اصلاحات سیاسی است
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: علیرضا علوی تبار:راهبرد اصلاح طلبان، همبستگی ملی و اصلاحات سیاسی است تهران - ایرنا - علیرضا علوی تبار از چهره های تئوریک و صاحب نظر اصلاح طلب که این روزها سرگرم تهیه چارچوبی برای سیاست ورزی اصلاح طلبان است، ازمؤلفه های تأثیر گذار در ترسیم استراتژی و ارائه راهبرد سیاسی برای اصلاح طلبان سخن گفت.
روزنامه ایران در شماره شنبه نوشت: علیرضا علوی تبار از چهره های تئوریک و صاحب نظر اصلاح طلب است که در چند سال گذشته کمتر حضور رسانه ای داشته است. گفت و گوی ما با ایشان، نشان داد که وی این روزها سرگرم تهیه چارچوبی برای سیاست ورزی اصلاح طلبان است. بر همین اساس است که از اهمیت تعریف و اعلام راهبرد برای گروه های سیاسی سخن می گوید و ضمن اشاره به مؤلفه های تأثیر گذار در ترسیم استراتژی، ارائه راهبرد سیاسی برای اصلاح طلبان را در دو سطح تعریف می کند، اقدام ملی و اصلاحات سیاسی. او همچنین از ضرورت گفت و گو های ملی بین جریان ها و گروه های مختلف سیاسی گفت و تصریح کرد که همه جریان هایی که از پیشرفت مذاکرات مربوط به برجام حمایت کردند ، می توانند و آمادگی دارند که در گفت و گو های ملی معطوف به شناسایی و حل مشکلات شرکت کنند.پرسش: پرسشی در میان اهل نظر وجود دارد وآن اینکه راهبرد(استراتژی) اصلاح طلبان چیست؟ حتی برخی انتقاد می کنند که اساساً چنین راهبردی وجود ندارد! و همه اقدامات انفعالی و مقطعی است. برای روشن شدن این موضوع اگر موافق باشید با پرسش های کوچکتر شروع کنیم و در نهایت به بحث اصلی این گفت و گو برسیم. نخستین سؤال این است که آیا اساساً یک جریان و نیروی سیاسی لازم است راهبرد مشخصی در عرصه سیاست داشته باشد یا خیر؟ و اگر هم دارد لازم است آن را در سطح عموم اعلام کند؟پاسخ: اعلام عمومی راهبرد سیاسی برای هدایت اقدامات سنجیده و مؤثر یک جریان سیاسی ضروری است. اگر با من موافق باشید و راهبرد را عبارت از اعلام «اهداف، خط مشی های کلی و زنجیره اقدامات هماهنگ و دارای پیوند درونی» بدانید، اعلام عمومی چنین راهبردی برای یک جریان سیاسی چند کاربرد اصلی دارد. یکم، با اعلام یک راهبرد سیاسی، نیروهای فعال رهنمودهای مشخصی برای ارزیابی و تصمیم گیری دریافت می کنند و رهبران سیاسی از توضیح دادن مداوم دلایل تصمیم گیری های خود بی نیاز می شوند. با این کار هم بدنه جریان سیاسی توانمندتر می شود و هم امکان مانور بیشتر و سرعت بیشتر در تصمیم گیری برای رهبران پدید می آید. دوم، از آن جریان سیاسی نیرویی پیش بینی پذیر می سازد که سایر جریان ها می توانند با آن وارد گفت و گو، تعامل یا مرزبندی شوند. به این ترتیب شفافیت سیاسی روز به روز افزایش می یابد. سوم، اعلام راهبرد سیاسی نیروها را از روزمرگی خارج کرده و امکان اندیشیدن به افق های وسیع تر را به آنها می دهد.پرسش: چرا طراحی و ارائه یک راهبرد سیاسی تا این حد دشوار تلقی می شود؟ مگر چه مقدمات و دانش هایی لازم دارد که جریان ها و نیروهای سیاسی این همه از ارائه آن طفره می روند؟پاسخ: برای ارائه طرحی مقدماتی در زمینه راهبرد سیاسی، نیازمند پاسخگویی به پرسش های مهمی هستیم که اهم آنها عبارتند از:الف) توصیف و تبیین ما از موقعیت کنونی چیست؟منظورم از توصیف برشمردن ویژگی های وضع موجود است و منظورم از تبیین توضیح چرایی و چگونگی پیدایشپ وضع موجود است.ب) وضعیت کنونی را تا چه حد قابل تغییر از طریق تدابیر جمعی می دانیم و تا چه حد آن را ناگزیر و اجتناب ناپذیر می پنداریم؟پ) ارزش های مورد قبول ما تأمین چه اهدافی را در موقعیت کنونی در اولویت قرار می دهند؟ با توجه به اولویت بندی ارزشی ما چه رفتارها و اقداماتی در شرایط کنونی مناسب است و از چه اقداماتی باید پرهیز کرد؟ت) با توجه به امکانات و منابع در اختیار ما، تأمین کدام یک از این اهداف ممکن و مقدور است؟ث) رهنمودهای کلی ما برای تصمیم گیری در موارد مختلف به نیروهای همسو با خودمان چیست؟ج) چه زنجیره ای از اقدامات را برای دستیابی به اهداف ممکن خود پیشنهاد می کنیم؟همانطور که ملاحظه می فرمایید، پاسخ به هرکدام از این پرسش ها مستلزم داشتن دانش و مهارت زیادی است. به علاوه در جامعه ای که اطلاعات شفاف در اختیار همگان نیست، اطلاعات لازم برای هر یک از این مباحث را با دشواری زیاد می توان به دست آورد. به علاوه این کار احتیاج به سازمان یافتگی و کار جمعی دارد و این نیز با دشواری های زیادی مواجه است. عمر تشکل های سراسری ما بسیار کوتاه شده اند! و اغلب ناچار به توقف فعالیت می شوند.پرسش: آیا همین موانع موجب می شود که اصلاح طلبان از ارائه راهبردهای سیاسی خودداری کنند؟ یا اگر هم چنین راهبردهایی موجود است آن را به گفت و گو در سطح عمومی نگذارند؟پاسخ: طراحی راهبرد برای جبهه اصلاحات با توجه به تنوع دیدگاه ها و گرایش های موجود در درون آن جریان از یکسو و پایین آمدن سطح سازمان یافتگی آنها از سوی دیگر ناممکن یا حداقل بسیار دشوار است. آنچه موجب تثبیت این وضعیت می شود موقعیت تشکل های سابقه دار و سراسری و اصلی اصلاح طلبان است. آنها از تجربه برخی از سازمان های قدرتمند و با تجربه خود محروم شده اند. احزاب و تشکل هایی بویژه در اردوگاه اصلاح طلبان داریم که دربرگیرنده نیروهای فعال و باتجربه ای هستند اما برای ادامه فعالیت جمعی با موانع و مشکلاتی روبرو هستند و کشور از مزیت های آنان بهره مند نمی شود.از این رو با پایین آوردن توقع و به دلیل کارکردهای مهم ارائه یک راهبرد سیاسی اصلاح طلبان باید به ارائه طرح های مقدماتی و چارچوب هایی برای گفت و گو بپردازند. البته اگر امکان آن وجود داشته باشد. پرسش: اگر موافق باشید وارد گفت و گوی اصلی شویم. گویا شما چارچوبی برای گفت و گوهای راهبردی ارائه کرده اید...پاسخ: تصور می کنم ارائه طرحی مقدماتی در زمینه راهبرد سیاسی برای اصلاح طلبان باید در دو سطح متفاوت اما مرتبط و سازگار با هم صورت گیرد. در سطح نخست مخاطب ما باید فراتر از جبهه اصلاح طلبان باشد و همه جریان های درون حکومت، اصلاح طلبان، تحول طلبان و محافظه کاران را در بر گیرد. در واقع در این سطح ما باید مسائلی را مشخص کنیم که قابل گفت و گو در سطح همه «نیروهای ملی» است. منظورم از نیروهای ملی همه نیروهای سیاسی است که اولاً متکی بر داخل تصمیم گیری و عمل می کنند و ثانیاً مسئولیت پذیرند و حاضرند پاسخگوی نتایج اقداماتی که می کنند باشند. نیرویی که آمده تا به خودش سرو سامانی بدهد و از عرصه سیاست محو شود در این گفت و گو نمی تواند وارد شود. مخاطب سطح دوم همه کسانی هستند که دغدغه و گرایش به مردمسالاری بیشتر دارند. همه آنهایی که از افزایش مشارکت در تصمیم گیری های عمومی دفاع می کنند و گسترش رقابت های مسالمت آمیز سیاسی را هدف خود قرار داده اند.بحثهای سطح اول را «راهبرد اقدام ملی» می نامم و بحثهای سطح دوم را «راهبرد اصلاحات سیاسی.»به نظر می رسد که از لحاظ منطقی گفت و گو در مورد «راهبرد اقدام ملی» تقدم دارد، پس بحث را در این مورد ادامه دهیم. به نظر می رسد که در میان نیروهای سیاسی متکی بر داخل که بخشی از جامعه را نمایندگی می کنند و دارای حداقلی از مسئولیت پذیری و برخورد مسئولانه با مسائل هستند، دو نگرانی و دغدغه اصلی وجود دارد که می توانند مبنای گفت و گوی ملی و توافق ملی باشند. این دو دغدغه عبارتند از:یکم. حفظ و تقویت امنیت ملی و تأمین منافع ملی کشور ایران.دوم. گذار از مشکلات جاری و زمینه سازی برای حل مشکلات ساختاری اقتصاد کشور ایران.در مورد دغدغه اول همه نیروهای مسئولیت پذیر سیاسی با توجه به اوضاع منطقه و اقدامات قدرت های خودسر و غیرمسئول بین المللی، این روزها نگران حفظ تمامیت ارضی، حاکمیت ملی، امنیت داخلی، جایگاه مناسب منطقه ای و جهانی، تأمین لوازم و منابع ضروری برای توسعه اقتصادی، دفاع از عناصر اصلی هویت بخش ملی ما (مانند زبان فارسی، مذهب تشیع، سابقه دو انقلاب مشروطیت و جمهوریت و...) هستند. روشن است که هر جناح سیاسی با توجه به مبانی فکری خود و تصوری که از وضعیت کشور دارد و آینده ای که برای آن می پسندد، راه حل هایی را برای رفع این دغدغه پیشنهاد می کند. وقتی به خط مشی های پیشنهادی هر کدام نگاه می کنید می بینید مواردی مورد توافق همه است و در موارد اختلافی نیز امکان گفت و گوی اقناعی و رسیدن به توافق وجود دارد. من به برخی از راهکارهای پیشنهادی اشاره و ملاحظاتی را پیرامون آنها طرح می کنم.یکی از راهکارها «تقویت نیروی نظامی کشور به عنوان عامل بازدارنده» است. در مورد این راهکار اختلافی وجود ندارد. اختلاف بر سر شیوه های رسیدن به آن است. بخشی از نیروهای سیاسی جامعه ما بیشتر بر تقویت «سخت افزاری نیروهای مسلح» تأکید دارند. یعنی تهیه و تولید بیشتر سلاح های قدرتمندتر و کارآمدتر. اما به نظر ما این کار لازم است اما کافی نیست. در کنار آن لازم است که تلاش کنیم تا نیروهای نظامی ما هر روز حرفه ای تر و تخصصی تر شوند، فراجناحی و غیرسیاسی تر شوند، محدوده مشخصی که توسط قوانین موضوعه کشورتعیین شده داشته باشند و درهر زمینه ای وارد نشوند.به طوری که همه به آنها به چشم مجموعه فداکار و حافظ آرامش و امنیت نگاه کنند.راهکار دوم «تداوم تنش زدایی با قدرت های جهانی همراه با تقویت سازوکارهای توافق و گفت و گو با قدرت های منطقه ای و تلاش برای دستیابی به توافق ها و پیمان های منطقه ای» است.ظاهراً همه این راهکار را قبول دارند! اما در عمل اقدامات انجام شده نشان از مخالفت جدی با این روند دارد. به طور مثال شما هزینه ای را که حمله به سفارت عربستان به کشور تحمیل کرد درنظر بگیرید! همه می دانیم که اگر حمایت یک جریان سیاسی نبود حمله کنندگان چنین نمی کردند. این اقدام عربستان را از حالت انفعال و گیرافتادن در گوشه نجات داده و توجیه کافی برای طلبکار شدن به آنها داد. نیروی سیاسی مسئولیت پذیر چنین ضربه ای به منافع ملی کشور نمی زند. هر چقدر شرایط منطقه ای حساس تر شود، احتمالاً نیروهای شبیه به حمله کنندگان به سفارت عربستان هم فعال تر می شوند! به همین دلیل راهکار سوم مطرح می شود. لازم است توان و ظرفیت مقابله با نیروهایی که خود را فرا قانون می دانند افزایش یابد.باید ظرفیت مقابله با این گونه گروه ها که اغلب «خود سر» هستند تقویت شود و نهادهای قضایی و انتظامی از آسیب رسانی آنها به منافع ملی پیشگیری کنند.انجام این کار احتیاج به نوعی توافق میان همه جریان های مؤثر اما مسئولیت پذیر دارد.راهکار چهارم به این واقعیت بازمی گردد که امنیت ملی در بلند مدت در گرو حاکمیت قانون و بهره گیری از خردجمعی برای تصمیم گیری است. بنابراین باید به دنبال «بازگرداندن فرآیند تصمیم گیری های مهم به نهادهای قانونی و تقویت سازوکارهای افزایش مشارکت جمعی در این تصمیم گیری ها» بود. به طور مثال ایفای نقش در سوریه، عراق و یمن برای کشورمان ضروری است. اما شیوه آن، جهت گیری بایسته برای آن و گام های لازم برای آن باید در فرآیند تصمیم گیری جمعی مشخص شود و این کار باید در وزارت امور خارجه صورت گیرد. سایر نیروها باید تابع تصمیم گیری مسئولان سیاسی باشند تا مبادا افراد غیر پاسخگو به نهادهای قانونی در این حوزه فعال شوند. نهادهای سیاسی کشور (مجلس شورای اسلامی بویژه) باید بتواند به همه اقدامات خارجی کشور در صورت لزوم اعمال نظارت کند و این کار تنها وقتی ممکن است که این اقدامات توسط وزارت امورخارجه صورت گیرد. اقدامات محرمانه نیز باید در چارچوب نهادهای قانونی کشور و با امکان کنترل و پاسخگویی در مواقع لازم صورت گیرد.پرسش: دغدغه های اقتصادی را نیز مورد اشاره قرار دادید، آنها چه جایگاهی در بحث راهبرد اقدام ملی دارند؟پاسخ: کشور ما با چند نوع مشکل اقتصادی مواجه است. یکسری مشکلات جاری است. مانند رکود، کسری بودجه، پایین بودن نرخ رشد اقتصادی، پایین بودن سرمایه گذاری و بیکاری ناشی از عدم کفایت تقاضا و...در کنار این مشکلات جاری ما مشکلات ساختاری و تاریخی هم داریم. اگر نخواهیم با تفصیل بگوییم به گمانم ما سه مشکل تاریخی و ساختاری داریم. اول پایین بودن تولید سرانه ملی و رشد کند آن است. دوم نامقبول بودن توزیع درآمد و ثروت از دید اکثریت جامعه ماست. سوم ضعف و انفعالی بودن پیوند اقتصادی کشور با اقتصاد جهانی است. ظاهراً در مورد وجود این مشکلات اختلاف نظری نیست. در مورد راهکارها هم ظاهراً اختلاف زیادی وجود ندارد. مشکل این است که برخی از جریان های سیاسی نمی خواهند الزامات عملی این راهکارها را بپذیرند. یک راهکار «تقویت بودجه متکی بر مالیات و فروش خدمات دولت» است. بودجه با ثبات باید متکی به منابع باثبات باشد. مالیات ها و فروش خدمات دولتی دو منبع قابل توجه اند. البته تصور من این است که دولت برای رعایت «عدالت اجتماعی» در تأمین مالی نیازهای اساسی مردم مبنا را «قدرت پرداخت» بگذارد. یعنی هر کسی توان مالی بیشتر دارد سهم بیشتری در تأمین مالی خدمات مربوط به نیازهای اساسی داشته باشد. اما در تأمین سایر خدمات دولتی می توان مبنا را «پرداخت هزینه خدمات» گذاشت. دولت برای گرفتن مالیات احتیاج به حمایت و مشروعیت دارد و این به وفاق ملی نیاز دارد.یک راهکار مهم دیگر نظارت بیشتر بر هفت (یا بیشتر) هلدینگ اقتصادی است که بیرون از دایره نظارت دولت قرار دارند. بخش قابل ملاحظه ای از اقتصاد ایران در اختیار چند هلدینگ بزرگ اقتصادی است که همگی غیردولتی و در عین حال غیرخصوصی اند. این هلدینگ ها می توانند با اعمال خط مشی های اقتصادی مغایر با خط مشی های اقتصادی دولت تمامی سیاست های اقتصادی دولت را خنثی و بی اثر سازند. نظارت بر این هلدینگ ها باید از طریق پاسخگو کردن آنها به نهادهای مردمسالار صورت گیرد. در غیر این صورت نمی توان دولت را در قبال وضعیت اقتصاد کشور مسئول دانست. این یک قاعده مدیریتی است که «هر کس به اندازه اختیار و اقتدارش مسئول است.» آیا نیروهای سیاسی حاضرند پیامد عملی چنین خط مشی ای را بپذیرند؟ «کاهش امکان بهره گیری از ابزارهای غیراقتصادی در صحنه رقابت های اقتصادی» یکی دیگر از راهکارهاست. امکان حذف رقیب با بهره گیری از ابزارهایی غیر از رقابت اقتصادی متأسفانه واقعیت فضای اقتصادی ماست. به نظرم می توان این محورها را برای گفت و گوی راهبردی با نیروهای سیاسی در کشور به کار برد. البته در کوتاه مدت ممکن است این گفت و گو میان نیروهای شناخته شده و برآمده از حکومت باشد اما در میان مدت باید همه نیروهای سیاسی و اجتماعی کشور را در برگیرد.پرسش: آیا صرفاً با روشن کردن محورهای گفت و گو و احیاناً رسیدن به نوعی توافق در مورد آنها می توان به داشتن راهبردی برای اقدام ملی امیدوار بود؟پاسخ: البته نفس رسیدن به این توافق بسیار مهم است، توافق بر سر این محورها در میان همه نیروهای متکی به بخش های مختلف جامعه، نیروی قدرتمندی ایجاد می کند و بسیاری از کارها را پیش می برد. اما در کنار آن باید به طور واقع بینانه (نه آرمانگرایانه) به نیرویی که می خواهد این راهبرد را پیش ببرد نیز فکر کرد. به طور واقع بینانه فکر می کنید در حال حاضر چه نیروی سیاسی می تواند این راهبرد ملی را در دو محور پیشگفته پیش ببرد؟ راستش را بخواهید در حال حاضر غیر از ترکیبی که دولت فعلی (دولت آقای روحانی) را شکل داده است، نیرویی را نمی شناسم که بتواند با کمترین تنش با نیروهای سیاسی مختلف این راهبرد را پیش ببرد. البته برای این کار باید این دولت حداقل یک دور دیگر تداوم داشته باشد. سایر نیروها یا در معرض خطر تنش هستند یا اینکه ظرفیت اجرای این راهبرد را به دلیل وابستگی های مالی و فکری به برخی از جریانهای غیرمسئول سیاسی ندارند. گفتید که محورهایی نیز برای گفت و گوهای راهبردی در میان خود اصلاح طلبان وجود دارد، تا اینجا بحث ملی و فراجناحی بود. راهبرد اصلاحات سیاسی چه محورهایی می تواند داشته باشد؟ در تکمیل گفته های قبل باید بگویم که اصلاح طلبان ضمن گشودگی برروی سایر نیروهای سیاسی و گفت و گو و تلاش برای اقناع سیاسی، نباید مرزهای هویتی خود را رها کنند. در عین پذیرش تنوع و چندگانگی باید به دنبال توافق و همراهی بود و نه با انکار تفاوت ها و تمایزها. به نظرم نخستین محور راهبرد اصلاحات سیاسی همین حفظ هویت اصلاح طلبانه است. این هویت چند رکن اصلی دارد. اول اینکه اصلاح طلبان خواهان بهبود وضع موجود هستند. تأکید بر ضرورت تغییر و بهبود اهمیت محوری دارد. دوم اینکه اصلاح طلبان هدف «توسعه همه جانبه کشور با اولویت توسعه سیاسی» را دنبال می کنند. این خود یک گفتمان خاص و متمایز را می طلبد. سوم اینکه اصلاح طلبان از نظر «روش» و «شیوه» با محافظه کاران از یکسو و انقلابیگران از سوی دیگر مرزبندی دارند. اصلاح طلبان به دنبال «انقلاب کردن» نیستند و این جهت گیری باید در تمامی انتخاب های سیاسی آنها خود را نشان دهد. از سوی دیگر به دنبال حفظ آنچه که هست هم نیستند و بر «خود بهبودبخشی» تأکید دارند. مردمسالاری و روش های مردمسالارانه در نگرش سیاسی اصلاح طلبان جایگاه ویژه ای دارد. اصلاح طلب مخالف مردمسالاری یا طرفدار ناقص مردمسالاری قابل پذیرش نیست و خروج از هویت اصلاح طلبی است.محور دوم راهبرد اصلاح طلبان به نقد مداوم خودشان برمی گردد. آنها باید اندیشه ها و روش های خود را به طور مداوم با معیار «مردمسالاری» نقد و ارزیابی کنند. خالص کردن اندیشه ها و نفی التقاط هایی که با اندیشه های غیرمردمسالار وجود دارد یکی از محورهای اصلی اصلاحات سیاسی است. همینجا باید عرض کنم که فقط بنیادگرایی نیست که مخالف مردمسالاری است. گفتمان های قوم گرایانه، مارکسیستی-لنینیستی، ناسیونالیسم رومانتیک و بنیادگرایی مخالف با حکومت نیز همگی غیرمردمسالار هستند و نباید از نقد مصون باشند. آن هم به این بهانه که مخالف حکومت هستند.محور سوم راهبرد اصلاحات سیاسی تقویت اجزای یک نظام مردمسالار است. یک نظام سیاسی مردمسالار را می توان به صورت یک هرم نشان داد، یعنی برای آن چهار وجه درنظرگرفت. یک وجه آن «حکومت محدود و پاسخگو» است. هر چقدر بتوانیم قدرت حکومت را محدود به چارچوب های قانونی کنیم و میزان پاسخگویی نهادهای مختلف حکومت را افزایش دهیم به سوی مردمسالاری بیشتر حرکت کرده ایم. وجه دیگر «توسعه جامعه مدنی» است. هر چقدر بیشتر تنوع را بپذیریم و امکان متشکل شدن مردم در انجمن های داوطلبانه مستقل از حکومت را بیشتر فراهم کنیم، جامعه مردمسالارتر خواهد شد. وجه دیگر «رعایت حقوق اساسی مردم» است.دفاع از حقوق شهروندی مردم شامل حقوق مدنی، حقوق سیاسی، حقوق اقتصادی-اجتماعی و حقوق فرهنگی آنها گام مهمی است برای مردمسالارانه تر کردن امور. وجه دیگر «انتخابات آزاد و منصفانه» است. هر چقدر انتخابات انجام شده در کشور ما فراگیرتر و آزادانه تر باشد و در استفاده از امکانات عمومی در آن انصاف بیشتر رعایت شده باشد، نظام سیاسی ما مردمسالارتر خواهد بود. این چهار محور تلاش برای مردمسالارانه تر کردن یک نظام سیاسی اند، تلاشی که پایان ندارد.پرسش: آیا فقط محورهای فعالیت فکری - نظری اصلاح طلبان را باید مشخص کرد؟ یااحتیاج به اقداماتی غیر از اندیشه ورزی و گفت و گوی نظری هم وجود دارد؟پاسخ: سازماندهی و گفت و گو دو محور اصلی اقداماتی هستند که باید به عنوان تکمیل کننده صورت گیرند. در سال های پس از 88 تشکل های اصلاح طلب ضربات فرساینده ای را تحمل کردند. بر خلاف آنچه که برخی فکر می کنند این رخداد ارتباط چندانی نیز با اعتراضات سال 88 نداشت اکنون جای خالی این تشکل ها کاملاً حس می شود. برخی از آنها در آستانه تحول کیفی بودند که متأسفانه متوقف شد. امروزه کار تشکیلاتی آسان و کم هزینه نیست. اما ضروری است. باید مثل همیشه افرادی با فداکاری این نیاز عمومی را برآورده سازند. بویژه بهره گیری از نیروهای انسانی با تجربه و دانش باید موردتأکید قرار گیرد. نیروهای جوان اگرچه انرژی و شور بسیاری دارند اما تجربه کافی و زمان کافی برای اثبات دانش و تجربه سیاسی نداشته اند. از این رو اقدامات صادق ترین آنها نیز توأم با خامی است. این تصور که ما از نسل پیش از خویش بی نیازیم مثل تلاش برای شروع کردن دانش از صفر است.منبع: روزنامه ایران / 30 مرداد 95اول**1577
30/05/1395
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 44]
-
سیاسی
پربازدیدترینها