تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1834440645
ناگفته هایی از نقش رهبر انقلاب در حفظ امنیت ایران
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: گفت و گو با امیرعبداللهیان؛ ناگفته هایی از نقش رهبر انقلاب در حفظ امنیت ایران تهران - ایرنا - پایگاه اطلاع رسانی دفتر حفظ و نشر آثار حضرت آیت الله العظمی خامنه ای، در سالگرد پیروزی حزب الله بر رژیم صهیونیستی، گفت و گویی با حسین امیرعبداللهیان مدیرکل بین الملل مجلس شورای اسلامی با عنوان "ناگفته هایی از نقش رهبر انقلاب در حفظ امنیت ایران" منتشر کرد.
به گزارش ایرنا از پایگاه اطلاع رسانی دفتر حفظ و نشر آثار حضرت آیت الله العظمی خامنه ای، ده سال بعد از جنگ 33 روزه، الیوت آبرامز، مشاور امنیت ملی آمریکا در دوره ی بوش پسر، به صراحت اعتراف کرد که «اهداف جنگ 33 روزه به معادلات منطقه ای نیز مربوط بود و تلاش می شد با این جنگ ایران ضعیف و جایگاه اسرائیل در منطقه تقویت شود.» اما پیروزی حزب الله لبنان در جنگ 33 روزه، همه ی معادلات آنان را بر هم زد. بنابراین استراتژی دشمن به سمت «جنگ نیابتی» تغییر کرد تا با این طرح بتوانند امنیت محور مقاومت و به طور خاص ایران را مخدوش کنند. حالا اما بعد از گذشت چند سال از این طرح نیز به نظر می رسد این پروژه هم به شکست انجامیده است. دکتر حسین امیرعبداللهیان، مدیر کل بین الملل مجلس شورای اسلامی، یکی از کسانی است که به دلیل مسئولیتی که پیش از این داشت (معاون عربی- آفریقایی وزارت خارجه)، از نزدیک شاهد این تحولات بوده است. متن کامل گفت و گو با امیرعبداللهیان به شرح زیر است: * با توجه به تقارن این گفت وگو با سالروز پیروزی حزب الله در جنگ 33روزه، اگر بخواهیم پس از چند سال این جنگ و اثرات آن را بررسی کنیم، مهم ترین دستاوردهای این جنگ چه بوده است؟من تصورم این است که مقطع جنگ 33روزه را باید نقطه ی عطف و سرآغاز تحولی تاریخی و اصیل در جریان مقاومت در مقابل رژیم صهیونیستی دانست؛ چراکه دقیقاً در شرایطی که محور آمریکا و رژیم صهیونیستی تصور می کردند با توجه به قدرت نظامی شان، بر منطقه تسلط دارند و می توانند یک تغییر اساسی در ارتباط با سیاست هایشان در منطقه ایجاد کنند، ما شاهد جنگ 33روزه و شکست رژیم صهیونیستی بودیم. حقیقتاً این رژیم خودش را برای هر سناریویی آماده کرده بود، الا سناریوی شکست در مقابل جریان مقاومت و حزب الله.فکر می کنم دو اتفاق مهم در آن مقطع افتاد. اتفاق اول اینکه جریان مقاومت و نیروهای حزب الله با توکل به خدا مقاومت کردند و وعده ی خدا که فرمود مقاومت کنید و نتیجه ی آن پیروزی مسلم و قطعی خواهد بود، کاملاً تحقق پیدا کرد. نکته ی دوم را از زبان سید حسن نصرالله شنیدم که در آن زمان یکی از اشارات رهبر انقلاب این بود که مقاومت کنید، وعده ی خدا حق است و شما در مقابل دشمن مسلحتان پیروز خواهید شد، نه تنها پیروز می شوید، که به قدرت مهمی در منطقه تبدیل خواهید شد. جنگ 33روزه وعده ی قرآنی و الهی و پیش بینی رهبر انقلاب را کاملاً محقق ساخت و از آن به بعد ما شاهد این هستیم که دشمنان جریان مقاومت وارد یک فاز جدید و طراحی جدید شده اند تا در راستای آن طراحی، بتوانند این شکست را جبران کنند.این طراحی به مرحله ای رسید که با استفاده از جریان بیداری اسلامی که در کشورهای عربی به راه افتاد، محور آمریکا و رژیم صهیونیستی تلاش کردند شکست شان در جنگ 33روزه را در جنگ 51روزه و حمله به غزه جبران کنند. اما شرایط نشان داد که در جریان این جنگ، همان داستان جنگ 33روزه به نحو دیگری تکرار شد. مضاف بر اینکه در جنگ 51روزه آخرین شلیک را مقاومت انجام داد و این شلیک به قلب رژیم صهیونیستی اصابت کرد. از جهات دیگر نیز این جنگ متفاوت بود.البته بعد از اینکه این جریان در منطقه احساس نگرانی کرد، سرمایه گذاری زیادی برای مقابله با بیداری اسلامی انجام داد، اما موفق نشد. رساله ی دکترای من در موضوع بیداری اسلامی بود و خیلی سعی کردم از تجارب میدانی بهره بگیرم و همچنان آن موضوع را دنبال می کنم. من خیلی معتقد نیستم که بیداری اسلامی در منطقه ی غرب آسیا و شمال آفریقا سرکوب شده است. بیداری اسلامی جریان دارد، اما یک جا نمودش قوی تر است و یک جا کم رنگ تر است. یک جا فرصت محدودتر و جایی اتفاقاً فرصت بیشتر شده است. این بیداری ریشه در یک فرهنگ عمیق اسلامی دارد. شما نمی توانید ارزش ها و فرهنگ ها را سرکوب کنید و بگویید به فراموشی سپرده می شوند. در دوره ی اتحاد جماهیر شوروی سابق، آثاری از مناره ی مسجد یا کلیسا باقی نماند، اما بعد از هفتاد سال صدای اذان دوباره از تک تک خانه ها در آنجا بلند شد. لذا پدیده ی بیداری اسلامی به نظر من همچنان جاری و ساری است و اتفاقاً به ثبات و امنیت در منطقه کمک می کند.* وارد مسائل جاری منطقه ای بشویم. نکته ای که حتی منتقدین جمهوری اسلامی هم نمی توانند از آن بگذرند، امنیت داخلی کنونی کشور است. بالأخره این امنیت تا چه اندازه ناشی از استراتژی و نگاه کلان جمهوری اسلامی در تحولات منطقه ای بوده است؟من برای تحولات مرتبط با بیداری اسلامی فرصت داشتم که پنج یا شش بار به مصر سفر کنم. در هر سفری که به مصر رفتم، خودم شخصاً علاقه مند بودم در کنار دیدار های رسمی، با افرادی که تجاربی در حوزه های سیاسی و فرهنگی مصر دارند، دیدار کنم و نظرات آن ها را بشنوم. برای مثال، با مرحوم حسنین هیکل و عمر موسی ملاقات کردم. مرحوم هیکل، که سال های آخر عمرش هم بود و خیلی شفاف و صریح و کمتر با ملاحظه ی سیاسی صحبت می کرد، در اوج بحران سوریه و تحولات مصر، تونس و غیره و در دوره ای که هنوز آقای مرسی رئیس جمهور بود، گفتند که نمی خواهم حرفی بزنم که خوشایند شما باشد، بلکه به عنوان یک متفکر جهان عرب و به عنوان کسی که مسائل را با نگاه عربی تجزیه وتحلیل می کند، می خواهم به شما بگویم من با خیلی از سران کشورهای عربی مانند پدر امیر کنونی قطر، که به «امیر والد» معروف است، رفاقت دارم. او می گفت رهبران جهان عرب باید درک درستی از تحولات داشته باشند، اما امام خامنه ای (تعبیر مرحوم هیکل است) در جمهوری اسلامی ایران با یک نگاه عمیق به تحولات منطقه نگاه می کنند و نوع هدایتی که ایشان انجام می دهند، برای ما بسیار آموزنده است. می گفت من دقیقاً تمرکز ایشان را بر مسائلی مانند پیشرفت علمی در کشور و فراتر از آن جهان اسلام، تقویت بنیه ی دفاعی ایران و مدیریت مسائل منطقه براساس فهمی دقیق، می بینم.مرحوم هیکل می گفت وقتی بحران سوریه شروع شد، قبل از اینکه در جریان قرار بگیرم که دیدگاه امام خامنه ای در ایران چیست، برداشتم با فهم عربی خودم و تجارب چنددهه ای از جهان عرب، این بود که با این روش ها بشار اسد ساقط نخواهد شد. بعد دیدم نگاه راهبردی امام خامنه ای نسبت به مسئله ی سوریه و محور مقاومت و امنیت منطقه چقدر دقیق است. ایشان گفتند که امنیت منطقه به آینده ی سوریه گره خورده است و مراقب باشید، چون تحولات سوریه امنیت محور مقاومت و منطقه را هدف قرار داده است. مرحوم هیکل می گفت در این منطقه که همه جایش ناامن است، سهم عمده ی امنیت شما، از نگاه من که از بیرون تحولات را دنبال می کنم، برمی گردد به نقشی که امام خامنه ای در هدایت و سکان داری این جریان دارد. این را از این جهت عرض کردم که نگاه بیرونی چیست.نکته ی دوم اینکه اگر در مذاکرات هسته ای، جمهوری اسلامی ایران توانست به نتیجه برسد، عقبه ی آن به توانمندی های دفاعی و علمی و نظام سیاسی مبتنی بر آرای مردم برمی گردد که در منطقه کم نظیر است. اگر ما در مذاکرات هسته ای مورد توجه قرار گرفتیم، چه در دوره ی آقایان دکتر خرازی، دکتر لاریجانی و دکتر جلیلی و چه در دوره ی آقای دکتر ظریف، به دلیل توجه به افراد نبود، بلکه به توانمندی نظام و قدرت ما برمی گشت که در طول این سال ها با درایت رهبر انقلاب افزایش یافته است. عقبه و قدرت نظام در حوزه ی هسته ای، بخشی از قدرت را برای ما تولید کرد. در حوزه های فناوری و علمی هم بخشی دیگر از قدرت ما به وجود آمد. اعتماد عمومی مردم به نظام هم به عنوان یک سرمایه، بخش دیگری از قدرت را تولید کرد. باید گفت که سیاست های منطقه ای ما هم سهم مهمی در تولید قدرت برای ایران داشت. آمریکایی ها اگر احساس بکنند دست ما خالی است، نه تنها پای میز مذاکره نخواهند آمد، بلکه با تانک وارد کشورمان می شوند. این دست پُر و این شرایطی که جمهوری اسلامی ایران دارد، در واقع یک منبع قدرت است؛ هم برای مذاکره کنندگان هسته ای ما در آن زمان و هم در هر مقطع دیگر.* درباره ی منبع قدرت منطقه ای ایران و اثرگذاری آن بیشتر توضیح دهید.در مسائل منطقه، نباید فراموش کرد که آمریکا افغانستان و عراق را اشغال کرد. سیاست های مداخله جویانه ی آمریکا صرفاً در سطح رسانه و حمایت سایبری و مجازی نبود، بلکه حضور نظامی سنگین در دو سوی کشور ما (غرب و شرق) پیدا کرد. هدایت درست سیاست خارجی در کشور، که با دقت رهبر معظم انقلاب در مسائل منطقه اتخاذ می شد، خیلی کمک کرد به اینکه تولید قدرت ما در منطقه چندبرابر شود. خیلی وقت ها در مذاکراتی که با هیئت های خارجی، اعم از عربی و غربی داشته ام، به صراحت به من می گفتند شما در منطقه دخالت دارید و من به صراحت به آن ها می گفتم خیر، ما در منطقه دخالت نداریم، ما در منطقه نفوذ داریم. ما به نفوذ جمهوری اسلامی ایران در منطقه افتخار می کنیم. این نفوذ باعث ارتباطات عمیق مردمی در سطوح مختلف بین ما شده و باعث شده است که جمهوری اسلامی ایران تأثیرگذار باشد. اتفاقاً این نفوذ، برخلاف رفتار طرف مقابل، باعث کمک به ثبات، امنیت، صلح و رفاه در منطقه شده است.علی رغم اینکه برخی از مسائل منطقه ممکن است ظاهر تلخی داشته باشد، ولی آنچه در منطقه در راستای مبارزه با رژیم صهیونیستی و مبارزه با تروریست های تکفیری هدایت شد، خدمتی است به کل عالم، همه ی کشورهای منطقه و البته امنیت ملت خودمان. پس از سقوط موصل توسط داعش، اگر برخورد اقتدارآمیز جمهوری اسلامی ایران در داخل خاک عراق نبود، نیروهایی با هدایت سرویس های صهیونیستی می خواستند مرزهای ما را ناامن کنند و شاید امروز ما مجبور می شدیم در متروهای خودمان با داعش یا دیگر جریانات تکفیری مبارزه کنیم. من فراموش نمی کنم که در یکی دو سال اول بحران سوریه، گاهی اوقات در برخی جلسات ممکن بود برخی از بزرگان ما هم در حوزه های نظامی، امنیتی و سیاسی و از جمله خود ما در وزارت امور خارجه، دچار تردید شویم نسبت به اینکه تا کجا می توانیم مسائل سوریه را دنبال کنیم. اما هشدارهای به موقع رهبر معظم انقلاب همه ی ما را در مسیر واقعی و دقیق قرار داد؛ یعنی تأمین امنیت حداکثری کشور، کمک به امنیت منطقه و تقویت و کمک به محور مقاومت که باید با دقت و برنامه ریزی و با فعالیت حداکثری آن ها را دنبال کرد. لذا امروز با صدای بلند می گوییم که جمهوری اسلامی ایران نقش مهمی در این مقطع حساس و تاریخی ایفا کرده است؛ آن هم درحالی که شرایط ویژه ای بر منطقه حاکم است.برداشت خود من این است که امروز علی رغم شهدایی که در این راه داده ایم و سختی هایی که متحمل می شویم و علی رغم ویرانی هایی که طرف مقابل تحمیل می کند، محور مقاومت نشان داده است که امروز در مقایسه با دیروز، در بهترین وضعیت خودش، هم در جبهه ی مبارزه با رژیم صهیونیستی و هم در جبهه ی مبارزه ی با تروریسم، قرار دارد. فراموش نکنیم خانم کلینتون، یکی از نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری آمریکا و وزیر خارجه ی وقت آقای اوباما، در کتاب خاطرات خودش، راجع به تأثیرگذاری مقاومت و حفظ ساختار سیاسی سوریه و پیام جمهوری اسلامی ایران و محور مقاومت که اجازه ندادند و نخواهند داد که متحدشان یعنی آقای بشار اسد (رئیس جمهور قانونی سوریه) سرنگون شود، می گوید که بشار اسد با محاسبات ما در حال سقوط بود، اما در کنار مستشاران ایرانی و تنها ورود کمتر از هزار نیروی رزمنده ی مقاومت از حزب الله لبنان، تمام معادله به ضرر ما برهم خورد.* پیشنهاد و اصرار طرف های غربی از زمان مذاکرات برجام تا امروز برای مذاکره در موضوعات منطقه را چگونه ارزیابی می کنید؟تلاشی تقریباً از اواخر مذاکرات هسته ای از طرف غربی ها شروع شد و در مصاحبه ها و اظهارنظرهایشان هم کاملاً مشهود بود که پس از موضوع هسته ای، می خواهند به سراغ موضوعات منطقه ای بروند. حتی گاهی اوقات من نقل قول هایی از برخی هیئت های عالی رتبه ی دیپلماتیک اروپایی می شنیدم مبنی بر اینکه هم ما و هم آمریکایی ها اعتقاد داریم از موضوع هسته ای به سرعت می توان عبور کرد و موضوع مهم تر از موضوع هسته ای، مسائل منطقه است. من فکر می کنم در این مقطع، هم آمریکایی ها و هم بعضی کشور های غربی، به دنبال این بودند که هم زمان چندین پرونده جلوی میز باز شود. اما نگاه رهبر انقلاب مشروط نمودن این مسئله و بیان این نکته بود که قرار نیست ما طرح و پرونده ی جدیدی باز کنیم و همه چیز مشروط و منوط به این است که در همین پرونده ای که باز شده است، به یک جمع بندی برسیم و طرف های مقابل نشان دهند که آیا برای اجرای آن صداقت دارند یا خیر. ضمن اینکه رهبر انقلاب همواره تأکید می کردند که ما هیچ مذاکره ای با آمریکایی ها درباره ی موضوعات منطقه نخواهیم داشت.از طرفی این باور در جمهوری اسلامی ایران و سطوح عالی تصمیم گیری هم وجود داشت و دارد که ما مسائل منطقه را باید با اهل منطقه حل کنیم. این نکته ای بسیار کلیدی و مهم است که مسائل منطقه در درون منطقه باید حل وفصل شود. ضمن اینکه ما فاصله ی زیادی داریم تا آمریکایی ها نشان دهند در برجام صادقانه عمل خواهند کرد. کمااینکه الآن برجام با فرازونشیب ها و چالش های فراوانی در حوزه ی اجرا مواجه شده است.* ما از ابتدای بحران سوریه به نوعی شاهد کمک های مالی، دیپلماتیک و لجستیکی دو قدرت منطقه ای بوده ایم. آیا این کشورها در مقایسه با محور مقاومت، به اهداف خود رسیده اند؟ما فراموش نکنیم که در تحولات سوریه، جبهه ی مهمی متشکل از حدود 86 کشور در مقابل جریان مقاومت قرار گرفتند. در همان ماه های اول شروع بحران سوریه، در نشست به اصطلاح دوستان سوریه در تونس، خانم کلینتون، وزیر خارجه ی وقت آمریکا، وقتی بیرون آمد، به جای اینکه از صلح صحبت کند، اعلام کرد که ما معارضین بشار اسد را مسلح می کنیم. در کمتر از نیم ساعت، سعود الفیصل، وزیر خارجه ی وقت عربستان، از جلسه در تونس آمد بیرون و او هم تکرار کرد و گفت برای سرنگونی بشار اسد، مخالفین او را باید مسلح کرد. کشورهای دیگری از جمله ترکیه و قطر هم هرکدام سهمی در تقویت این روند داشتند. اما نکته ی مهم این است که آن ها با این حمایت هایی که انجام داده اند، در چه وضعیتی قرار گرفته اند؟ شاهد مثال من دیدار رودرروی خودم با سعود الفیصل، در منزل شخصی ایشان است که حدود 34 سال در عربستان وزیر خارجه بود. شاید چهار یا پنج ماه قبل از فوت ایشان و چند روز بعد از عملیات تروریستی که در ریاض انجام شده بود، من سفری به عربستان داشتم. سعود الفیصل مطالبی در آن جلسه گفت که برخلاف مصاحبه هایش، کاملاً مشهود بود به این نتیجه رسیده است که چه خطای بزرگی کرده اند و امروز بازخورد این خطا را در کشور خودشان دارند می گیرند و این خطا، چه در سوریه و چه در عراق، تعادلشان را به هم ریخته است. شاید اگر سعود الفیصل دو سه ماه دیگر زنده بود، حرف هایی می زد راجع به خطاهای راهبردی عربستان سعودی در منطقه که خیلی از واقعیت های پشت پرده روشن می شد. من معتقدم او نگرانی هایی را که برای خود آن ها ایجاد شده بود، بیان می کرد.در منطقه و در پنج شش سال گذشته، دو اراده در مقابل هم قرار گرفتند؛ دو اراده ی کاملاً واضح و شناخته شده: اراده ی مبتنی بر جریان مقاومت که این جریان هزینه ی سنگینی دارد می پردازد و البته خروجی اش به نفع کل منطقه و جهان است و از آن طرف، اراده ی مبتنی بر تقویت رژیم صهیونیستی که حتی برخی از کشورهای منطقه نیز با تحلیل غلط، به این طیف پیوسته اند. امروز هیچ کس نمی تواند منکر شود که برخی کشورهای عرب منطقه، ولو به طور پنهان، در حوزه های سیاسی و تجاری با رژیم صهیونیستی ارتباط برقرار کرده اند. یکی از انگیزه هایی که بعضی کشورها از جمله عربستان سعودی برای حذف بشار اسد در مقطعی داشتند، این بود که عربستان سعودی نمی توانست تحمل کند حکومتی که بشار اسد در رأس آن قرار دارد، در خط مقدم محور مقاومت قرار بگیرد و در برخی پیروزی های محور مقاومت نقش داشته باشد. برخی رهبران جهان عرب تحمل این شرایط برایشان سخت است. همان طور که تحمل شخصیتی چون سید حسن نصرالله برایشان سخت است که اگر همه ی رهبران جهان عرب امروز جمع شوند، شاید دو دقیقه از مواضع صریح او را نتوانند حتی روخوانی کنند. لذا علی رغم جنگی که بین اراده ها در منطقه جریان پیدا کرده، جریانی که نمود پیدا کرده و توانسته است وضعیت خودش را تثبیت کند، جریان مقاومت است. ممکن است این سؤال مطرح شود که این جریان مقاومت در منطقه در مقابل منطقه است یا در مسیر کمک به منطقه؟ در پاسخ باید گفت حزب اللهی که نیروی انسانی اش برای امنیت لبنان به شهادت می رسد، اگر بتواند در لبنان امنیت برقرار کند، حتماً تأثیر مثبتی بر سایر کشورها خواهد داشت. اساساً امنیت را مقوله ای به هم پیوسته تعریف می کنند. زمانی با آقای عادل جبیر، وزیر خارجه ی وقت عربستان، در حاشیه ی نشست سازمان همکاری های اسلامی در جده، تقریباً در همان ماه اولی که عربستان به یمن حمله ی نظامی کرد، گفتم آقای وزیر، اگر تصور می کنید می توانید کشور های منطقه را ناامن کنید و خودتان امن بمانید، برداشت خیلی غلطی است.همان طور که اشاره کردم، در سوریه 86 کشور با همه ی توان به دنبال سرنگونی آقای بشار اسد بودند. اکنون در حال پشت سر گذاشتن ششمین سال تحولات سوریه هستیم و آقای بشار اسد به عنوان رئیس جمهور در جایگاه خودش قرار دارد و مردم سوریه واقعاً ایستاده اند. خانم کلینتون در کتاب خاطراتش می گوید من در ملاقات های دیپلماتیک خود، خیلی می شنیدم که همه می گفتند تصور می کردیم ارتش سوریه در کمتر از سه ماه دچار فروپاشی می شود، اما ارتش سوریه نزدیک به شش سال است که تحمل کرده است. نیروهای مردمی سوریه در حفظ کشور و نظامشان نقش مهمی ایفا کرده اند. همه هم معتقدند در کنار ارتش و رهبری و مردم سوریه، نقش مستشاری جمهوری اسلامی ایران و حزب الله بسیار مهم بوده است. در اینجا می بینیم نه تنها هیچ دستاوردی برای جریان مقابل حاصل نشد، بلکه نتیجه ی سیاست های نادرست بعضی کشورها مثل فرانسه، که تندترین و داغ ترین مواضع را علیه امنیت سوریه دنبال می کردند، امروز گربانگیر خودشان شده است و متأسفانه می بینیم یکی از ناامن ترین کشورها در اروپا به لحاظ تروریستی، فرانسه ای است که آن مواضع افراطی را مطرح می کرد. امروز جایگاه فرانسه، سوریه و مقاومت به خوبی مشخص است.به موضوع بحرین بپردازیم. در بحرین اکثریت مردم مطالباتی دارند که نظام سیاسی بحرین توجهی به آن ها نکرده و به توصیه ی برخی مقامات عربستان سعودی، سیاست های خشن را با توسل به زور و روش های نظامی و امنیتی برگزیده است. تانک های عربستان وارد بحرین شدند، پول عربستان وارد بحرین شد، دستگاه امنیتی عربستان برای سرکوب کمک کرد، برخی از کشورهای خارج از منطقه هم در راستای منافعشان اقداماتی به نفع حکومت بحرین انجام دادند. در مقابل اما موضع جمهوری اسلامی ایران کاملاً منطقی بود: گفت وگوی ملی با رعایت حقوق انسانی در بحرین. این همه هزینه صرف کردند، ولی دستگیری شیخ عیسی قاسم نشان دهنده ی ناکامی و ناتوانی حکومت آل خلیفه برای حل بحران است. لغو تابعیت آیت الله شیخ عیسی قاسم، یک روحانی عالی قدر، به منزله ی تداوم جدی بحران در بحرین است.در یمن، عربستان یک خطای استراتژیک کرد. من این را صراحتاً به آقای عادل جبیر گفتم که شما با تحلیل های نادرست، دچار خطای استراتژیک شدید؛ البته با همراهی و حمایت های لجستیکی و اطلاعاتی آمریکا. عربستان به عنوان یک کشور اسلامی در منطقه، به یک کشور ضعیف مسلمان در منطقه حمله کرد. تصورشان هم این بود که در کمتر از دو هفته، همه چیز خاتمه خواهد یافت، اما با گذشت بیش از یک سال و چند ماه، اتفاق خاصی در آنجا نیفتاد. وقتی در کلیت منطقه نگاه می کنید، می بینید آن سیاست های غلط فقط باعث بالا بردن هزینه ی مردم، افزایش تعداد کشته ها و نابودی زیرساخت ها در این کشورها شده و به اهداف رژیم صهیونیستی کمک کرده است.به نظر من، به همین دلیل باید به درستی تحلیل کرد و گفت امروز تروریست تکفیری و رژیم صهیونیستی دو روی یک سکه اند و این سکه ای است که نظام سلطه در راستای منافع خودش در حال بازی کردن با آن است. هدف نظام سلطه در راستای تجزیه ی کشورهای اسلامی و کشورهای منطقه، تضعیف محور مقاومت، متلاشی کردن امنیت منطقه و تضمین امنیت رژیم صهیونیستی است. آن ها هم هزینه های زیادی در اینجا پرداخته اند، اما خروجی ای که امروز به طور محسوس می بینیم، این است که متأسفانه بازخورد آن سیاست های غلط به خود این کشورها بازگشته است. البته ما از این بابت خوشحال نیستیم و امیدواریم هرچه زودتر این سیاست ها اصلاح شود.* یکی از سؤالاتی که درباره ی رفتار و منطق جمهوری اسلامی در قبال تحولات منطقه مطرح می شود، این است که اگر شما دیگر کشورهای منطقه را به عدم دخالت در سوریه دعوت می کنید، چرا خودتان و حزب الله لبنان وارد این مسئله شده اید؟ از طرفی اگر می گویید قدرت های غیرمنطقه ای نباید در این بحران دخالت کنند، پس چرا روسیه را ترغیب به حضور در سوریه کردید و از این اقدام حمایت می کنید؟در حقوق بین الملل یک امر شناخته شده ای است که یک دولت می تواند از یک دولت دوست، درخواست کند در موضوعی به او کمک کند. این کمک می تواند در حوزه های امنیتی و دفاعی هم باشد و صرفاً محدود به حوزه های اقتصادی، فرهنگی و غیره نیست. طبیعی است که ما در قالب مستشار نظامی وارد عراق و سوریه شدیم، نه به صورت خودسرانه. این دقیقاً برخلاف رفتار غلطی است که امروز آمریکایی ها انجام می دهند. آمریکایی ها بدون اینکه با دولت سوریه هماهنگ کنند، در مسیر به اصطلاح مبارزه ی با داعش (که البته ما مبارزه ی با داعش را نمی بینیم و تا امروز حداکثر بازی کردن با داعش را از طرف آمریکا دیده ایم) وارد سوریه می شوند و اقداماتی انجام می دهند.نکته ی دوم اینکه ما در حوزه ی امنیت ملی مان، تعارفی نداریم. وقتی احساس کنیم عراق به عنوان یک کشور همسایه، در شرایطی قرار گرفته که ممکن است ناامنی از آن کشور به سمت ما سرایت کند، حتی اگر لازم باشد، ممکن است خود ما در مقطعی به دولت عراق پیشنهاد دهیم که این امکانات و توانمندی ها را داریم و می خواهیم به کمک شما بیاییم تا هم کمک به دولت و مردم عراق باشد، هم کمک به امنیت ملی خودمان و هم در نهایت کمک به امنیت منطقه.اما اینکه روسیه در این بین چه می کند، از یک منظر برمی گردد به امنیت ملی خودش و از یک طرف برمی گردد به شرایط کلی ای که در منطقه وجود دارد. من مذاکرات زیادی با مقامات روس در پنج سال گذشته داشته ام. اولاً بخشی از نیروهایی که در عراق، سوریه، لبنان، یمن و لیبی حضور دارند، اتباع جمهوری های مرتبط با روسیه هستند؛ یعنی همیشه روس ها این نگرانی را دارند که مبادا این افراد در داخل این کشورها تجاربی کسب کنند و بعد در مسکو و دیگر جمهوری های مرتبط با روسیه، ناامنی ایجاد شود. لذا آن ها یک توجیه منطقی برای کار خودشان دارند که می خواهند از بازگشت تروریست ها به کشورشان پیشگیری کنند.نکته ی دوم این است که روسیه تازمانی که بشار اسد، وزیر دفاعش را نفرستاد و رسماً از آقای پوتین درخواست کمک نکرد، نیرو نفرستاد. دقیقاً همان اقدامی که ما در قبال سوریه انجام دادیم. کاملاً در چارچوب حقوق بین الملل از ما درخواست شد و ما هم درخواست آن ها را پذیرفتیم. اگر درخواست نمی شد و مقتضیات امنیت ملی مان ایجاب می کرد، خود ما به سوریه و عراق پیشنهاد می کردیم. لذا توجیهی کاملاً قانونی و منطبق بر حقوق بین الملل وجود دارد. ضمن اینکه جمهوری اسلامی ایران از ابتدای بحران، برمبنای هنجارهای شناخته شده عمل کرده است؛ یعنی اولاً ما آقای بشار اسد را رئیس جمهور قانونی سوریه دانسته و می دانیم تازمانی که انتخابات دیگری برگزار شود و مردم سوریه درباره ی وضعیت خودشان تصمیم بگیرند. ثانیاً حمایت از مردم سوریه از ابتدا مورد توجه جدی جمهوری اسلامی ایران بود. کمکی که جمهوری اسلامی ایران در موضوعات انسانی به مردم سوریه کرده است، علی رغم اینکه ما در شرایط تحریم بودیم، به جرئت عرض می کنم که چندبرابر بیشتر از همه ی کمک های بین المللی است که تحت عنوان صلیب سرخ و سازمان ملل به سوریه شده است، از قبیل کمک های دارویی، غذایی، انسانی و...سوم اینکه ما بین معارض معتقد به راهکار سیاسی و تروریسم تکفیری، فرق قائل شده ایم؛ خطایی که آمریکایی ها مرتکب شدند و همچنان هم مرتکب می شوند. آمریکایی ها بین گروه های تروریستی مثل داعش، گروه های مرتبط با القاعده، جبهه ی النصره و گروه های مخالف نظام سیاسی سوریه نه تنها فرق قائل نشدند، بلکه در یک تصمیم حماقت بار، گروه های معارض معتقد به راهکار سیاسی را «معارض میانه رو» نامیدند و همه را مسلح کردند. کجای دنیا معارض میانه رو را تسلیح می کنند؟ ایالت متحده ی آمریکا هم معارضین خاص خودش را دارد. اگر کشوری تصمیم بگیرد معارضین معتدل حکومت آمریکا را مسلح کند، آمریکا می پذیرد؟اما برخلاف آمریکا، جمهوری اسلامی ایران این خطای راهبردی را مرتکب نشد. ما به موازات مبارزه ی قاطع با تروریسم، با معارضان معتدل دولت سوریه گفت و گو کردیم. جمهوری اسلامی ایران اولین کشوری بود که در اوج بحران، نشست معارضین سوریه را در تهران برگزار کرد و این نشان دهنده ی درایت جمهوری اسلامی ایران است. امروز آقای دی میستورا و خیلی از کشورها تحت عنوان گروه بین المللی حمایت از سوریه (که ما هم در آن حضور داریم) از گفت وگوی ملی بین معارضین و نمایندگان حکومت یاد می کنند، درحالی که ما در اولین سال بحران سوریه، بیش از 170 معارض را از کشورهای مختلف اروپایی، آمریکا، کشورهای عربی و داخل خود سوریه، اعم از عشایر، کرد ها و غیره، دعوت کردیم. اتفاقاً نمایندگان حکومت هم حضور داشتند. چیزی که کشورهای دیگر بعد از شش سال به آن رسیدند، ما همان سال اول اجرا کردیم. جمهوری اسلامی ایران هم برای معارضین برنامه داشت و هم در مسیر مبارزه با تروریسم، قاطعانه عمل کرد، بدون تعارف با هیچ یک از طرف ها.* به بحث تجزیه اشاره کردید. این مسئله تا چه اندازه جدی است؟راجع به بحث تجزیه ی منطقه و کشورها، باید بگویم قطعاً این اتفاق، مطلوب رژیم صهیونیستی و متحدانش است، اما صداهایی که ما از داخل آمریکا می شنویم، متفاوت است. رصد ما در دستگاه دیپلماسی نشان می دهد که جریاناتی در آمریکا وجود دارند که تجزیه ی کشورهای منطقه را در راستای منافع رژیم صهیونیستی و منافع آمریکا در منطقه قلمداد می کنند و برخی هم تجزیه را در تعارض با منافع خودشان می بینند. تاریخ به ما نشان داده است که در منطقه، دشمنان جهان اسلام یکی از مهم ترین حربه هایی که همیشه در اوج بحران ها به کار بسته اند، وارد شدن به بحث تجزیه ی کشورهای منطقه است. یکی از بزرگان منطقه می گفت اگر دشمنان منطقه و اسلام بتوانند، حتی روستاها را هم به چند بخش تقسیم و تجزیه خواهند کرد. تا این حد این تجزیه ها و تشدید درگیری های قومی می تواند به اهداف آن ها در منطقه کمک کند. من فکر می کنم متأسفانه تجزیه ی کشورها به نحوی در بحران های چهار پنج سال اخیر، کلید خورده است و همه ی کشورهای منطقه باید در راستای حفظ وحدت ملی و جلوگیری از تجزیه ی کشورها، اقدام کنند. اما درباره ی این مسئله که به طور مشخص چه کشورهایی در بین مجموعه ی کشورهای نظام سلطه به دنبال تجزیه هستند و چه کشورهایی دنبال چنین موضوعی نیستند، فکر می کنم نیازمند زمان بیشتری هستیم.سیام **6084 /1449
23/05/1395
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 23]
-
سیاسی
پربازدیدترینها