تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1804539864
ترامپ، نماد شورش بخش پایین علیه تشکیلات بالای حزب است
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: ترامپ، نماد شورش بخش پایین علیه تشکیلات بالای حزب است تهران- ایرنا- روزنامه اعتماد در صفحه دیپلماسی در گفت و گو با فرید مرجایی به بررسی حضور دونالد ترامپ در انتخابات آمریکا پرداخت و نوشت: تاکنون طیفی در حزب جمهوریخواه نبود که آقای ترامپ بتواند آنها را نمایندگی کند. ولی اکنون وی نماد یک تحول جدید و یک شورش بخش پایین حزب علیه تشکیلات بالای حزب است.
در این گفت و گو که در شماره دوشنبه 18 مرداد 1395 خورشیدی با تحلیلگر مسایل امریکا منتشر شد، می خوانیم: انتخابات ریاست جمهوری ایالات متحده امریکا وارد فصل پایانی خود شده است. حالا مردم امریکا باید از میان دو گزینه یعنی دونالد ترامپ، نامزد جمهوریخواهان و هیلاری کلینتون، نامزد دموکرات ها یکی را انتخاب کنند. هیلاری که هم حزب ساکن فعلی کاخ سفید است احتمالا در بسیاری از مسائل ادامه دهنده راه کنونی دولت فعلی خواهد بود.دونالد ترامپ، نماینده افراط گرایی و تغییری است که قصد دارد شرایط حاکم را تغییر دهد و اکنون تبدیل به پدیده ای در انتخابات امریکا شده است؛ پدیده ای که در تاریخ انتخابات این کشور تاکنون سابقه نداشته است. اما سوال اصلی اینجاست که پدیده ای مانند ترامپ چگونه به وجود آمد و چگونه توانست در میان خیل نامزدهای جمهوریخواه تبدیل به پرچمدار حزب شود و به عنوان نامزد نهایی وارد رقابت با هیلاری کلینتون شود؟ برای یافتن پاسخ این پرسش ها گفت وگویی داشتیم با فرید مرجایی، تحلیلگر مسائل امریکا که ساکن این کشور است تا دلایل اجتماعی و سیاسی به وجود آمدن پدیده ترامپ را مورد بررسی قرار دهیم.**آقای ترامپ بدون هیچ گونه نماد جمهوریخواهی نامزد این حزب شد و نشان داد هیچ گونه دلبستگی به هیچ کس از جمله روسای جمهور گذشته امریکا ندارد و حتی نسبت به دولت جرج بوش نیز انتقادات فراوانی کرد، به نظر شما ترامپ کدام طیف از حزب جمهوریخواه را نمایندگی می کند؟ائتلاف محافظه کاران در امریکا مدتی است که شکل به خصوصی پیدا کرده است و در عین حال حزب جمهوریخواه کانون ابرسرمایه داران و یک درصد حاکم جامعه است، ولی همیشه این طور نبود، در زمان رییس جمهور آیزنهاور، حزب جمهوریخواه حزب سکولار معتدلی بود که تنها سعی داشت دولت را حداقلی نگه دارد و مالیات بر درآمد قشر بالا را نیز بکاهد. در چهار دهه اخیر، ماهیت حزب کاملا عوض شده است و گفتمان فرهنگی متصلب و جزمی به حزب پیوسته است.در این چهار دهه رهبران حزب جمهوریخواه وجهه فرهنگی راست افراطی را پر رنگ کرده اند، تا از این طریق طبقه کارگر سفیدپوست- و نیمه نژادپرستان- را تحریک و به خود جلب کند. همواره طی ٤٠ سال گذشته، ائتلاف راست در تشکل حزب جمهوریخواه از نظر گفتمان فرهنگی خصمانه تر و راست تر شده است و در عین حال، حزب جمهوریخواه ابزار و آلت مناسبی برای ابرسرمایه داران شده است. استراتژی آن بود که با تحریک و دامن زدن به مناقشات فرهنگی جامعه، آنها در انتخابات مختلف سیاستمداران خود را سر کار بگذارند.در این مدت زمان، گفتمان و پیام کلی حزب جمهوریخواه به مردم این بود که حزب دموکرات و لیبرال ها با برنامه های دولتی رفاه منابع جامعه را در خدمت به سیاهپوستان، زنان، فقرا و مهاجران تلف می کنند. جمهوریخواهان به طبقه کارگر سفیدپوست و طبقه متوسط القا کرده اند که حق آنها پایمال می شود و با کمک یکسری گوینده های راست برنامه های رادیویی سراسری، موج عصبانیت جمعی را شکل داده اند. در این سه دهه، در بزنگاه هر انتخاباتی، این عصبانیت ذخیره شده را برای تحریک اقشار پایین به راه می انداخته اند. در صورتی که هرگاه جمهوریخواهان به کرسی می نشستند، سیاست های بازرگانی، مالیاتی و اقتصادی را دنبال می کنند که به نفع قشر ٥ درصد بالای جامعه بوده است. برای سال ها، استراتژیست های حزب جمهوریخواه می توانستند به اقشار مختلف القا کنند که برنامه های اقتصادی آنان در حقیقت برای همه جامعه مفید است. پس بدین گونه با ایجاد یک سپهر فرهنگی-روانی قراردادی نانوشته را بین دو قشر مستقر می کردند. این مناسبات فرهنگی- اقتصادی، یا قرارداد اجتماعی بین میلیاردرهای جمهوریخواه و قشر کارگر سفیدپوست برای چندین دهه استمرار پیدا کرد، ولی اکنون حزب جمهوریخواه دچار بحران جدیدی در این مناسبات شده است. بدنه اتحادیه های کارگری مشاهده کرده اند که هرگاه به سیاستمداران جمهوریخواه رای می دهند، آن سیاستمداران در مصدر قدرت برنامه های حداقلی رفاه برای کارگران را چون تامین اجتماعی، بهداشت، بیمه دارو، پرداخت بیکاری و مواجب بازنشستگی تعدیل می کنند؛ به عبارت دیگر، فشار تامین کسر بودجه را بر گردن قشر پایین تحمیل می کنند و از طرف دیگر مالیات بر درآمد طبقه حاکم را می کاهند.تاکنون طیفی در حزب جمهوریخواه نبود که آقای ترامپ بتواند آنها را نمایندگی کند. ولی اکنون وی نماد یک تحول جدید و یک شورش بخش پایین حزب علیه تشکیلات بالای حزب است. نارضایتی ها در طول این سال ها جمع شده است و در یکسری موضوعات فرهنگی خود را نشان می دهد. ترامپ مباحثی را وارد کمپین خود کرد که کاملا مخالف پلتفرم تشکیلات رسمی حزب بود. زیرا تشکیلات رسمی چیز دیگری را بیان می کرد. مردم نیز از سخنان متفاوت در مورد جلوگیری از خروج کارخانجات تولیدی از کشور و بالا بردن تعرفه های واردات به وجد آمدند. هرچند برنی سندرز به طرز عمیق تر و منطقی تر از دیدگاه مترقی و نیمه چپ این مباحث را مطرح می کرد ولی کارگران سفیدپوست به حزب دموکرات کوچ نمی کنند و به دنبال راه حل در داخل خود حزب جمهوریخواه هستند.به عبارت دیگر، از آنجایی که در فضای ایدئولوژیک حاکم بر جامعه امریکا، خط مترقی، فرصتی برای ارایه برنامه ندارد، بنابر این راست پوپولیست به طور بیمارگونه فرصت جوابگویی پیدا کرده است. از همین رو ترامپ دست روی مباحث حساس گذاشت که دغدغه بخشی از جامعه امریکا بود. علاوه بر مباحث اقتصادی در زمینه سیاست خارجی نیز انتقادهای شدیدی را علیه جرج بوش در خصوص جنگ افروزی او مطرح کرد که چنین حرکتی از فرد داخل حزب بسیار عجیب بود. از طرفی سعی کرد هیلاری کلینتون را جنگ طلب نشان دهد که در سنا از حمله به عراق حمایت کرده بود و دولت امریکا را مجبور به ورود در جنگ لیبی کرد.**یعنی آقای ترامپ را جزو هیچ یک از طیف های فکری نمی بینید؟نه! هیچ طیفی در حزب جمهوریخواه نیست که ترامپ از آن برخاسته باشد. در حقیقت وی نماینده حادثه ای است که در شرف اتفاق است. ترامپ نماد جنگ داخلی و شورش بخش پایین حزب علیه تشکیلات بالای حزب است. آقای دیوید فروم (David Frum)، از حلقه نئوکان و یکی از نطق نویسان اولیه جرج بوش نخستین کسی بود که مقاله مفصلی در مجله آتلانتیک (Atlantic) نوشت و مساله شورش و جنگ داخلی در حزب جمهوریخواه را در سطح عمیقی باز کرد.**پس از ریگان نومحافظه کاران وارد بدنه اصلی حزب شدند و یک عقبه فکری را با خود به همراه داشتند که از بری گلدواتر این موضوع آغاز شد و شاهد شکل کنونی نومحافظه کاران در امریکا هستیم. به نظر شما ترامپ می تواند برای خودش تبدیل به یک مکتب سیاسی در حزب شود یا تنها در حد یک ژست سیاسی به پایان می رسد؟هر دو موضوع امکان پذیر است. نومحافظه کاران (نئوکان ها) که بسیار به سیاست خارجی علاقه مند هستند و چندان به سیاست داخلی اهمیت نمی دهند. اما زمانی که در دهه ١٩٨٠ انتخاباتی که بین ریگان و کارتر برگزار شد، با پیروزی ریگان نومحافظه کاران به عنوان یک شبکه از حزب دموکرات وارد حزب جمهوریخواه شدند؛ در آن زمان بود که حزب جمهوریخواه تبدیل به حزبی جنگ طلب شد و حزب را به سمت مرحله ای جدید سوق داد، ترامپ فاز جدیدی را در حزب مطرح کرده است.حزب جمهوریخواه تا زمان آیزنهاور کاملا چهره ای معتدل داشت و تنها حرف آنها این بود که باید نقش دولت در اقتصاد حداقلی باشد و برنامه توسعه اقتصادی روزولت را قبول نداشتند و مالیات بردرآمد قشر بالا را کم نگه دارند. آنها معتقد بودند که اگر طبقات بالا وضع خوبی داشته باشند بقیه جامعه نیز از این موضوع بهره مند می شوند Trickle-down economics.هرچند وقت یک بار حزب به یک تحولی می رسد که ممکن است هیچ عقبه ای نداشته باشد و حزب جمهوریخواه از نظر فرهنگی تند و تحملی نسبت به دیگران ندارد و متاسفانه در حزب این موضوع کاملا شکل گرفته است.**ولی تمام این افرادی که می فرمایید بدون عقبه نبودند و همه آنها فعالیت های حزبی داشتند و حتی فردی مانند نیکسون، معاون رییس جمهور بود و حتی با یک دوره شکست دوباره وارد کارزار انتخاباتی شد، آقای ریگان نیز هرچند بازیگر بود اما پس از سال ها کار حزبی توانست پرچمدار حزب شود و سابقه خانواده بوش در امریکا نیز مشخص است. چگونه حزب جمهوریخواه می تواند از این افراد به آقای ترامپی برسد که هیچ گونه عقبه سیاسی در کارنامه خود ندارد؟فکر، واژه و کلام تاثیرگذار در خلأ شکل نمی گیرند. بلکه در رابطه با پدیده ها و تحولات اجتماعی شکل می گیرند. اگر کسی در رابطه با آنها صحبت می کند و بتواند حرف های خود را با وقایع تاریخی که رخ می دهد تنظیم کند به ناگاه صحبت های او نیز در جامعه مورد قبول واقع می شود. مثلا حرف هایی درون حزب صورت می گیرد که گفتمان رسمی است ولی تا یک دوره ای کشش دارد و می توانند ادامه حیات پیدا کنند ولی وقتی که تغییرات ناگهانی در اقتصاد و مناسبات اجتماعی رخ دهد، تا مدتی گفتمان قدیمی می تواند مقاومت کند، اما به ناگاه یک فرد حرفی را می زند که شرایط تغییر می کند. در جامعه امریکا اتفاقاتی افتاده است که گفتمان های سابق جواب ندهد. بنابراین هرچند حرف ترامپ در میراث جمهوریخواه عقبه ندارد اما به ناگاه مورد قبول واقع می شود. اکثر ١٦ نفری که در رقابت هایدرون حزبی وارد شدند نمایندگان رسمی تشکیلات حزب بودند. ولی وقتی که کارگران سفیدپوست ایالت به ایالت به ترامپ رای می دهند باید آن را رمزگشایی و تفسیر کنیم. دلیل آن هم این است که تشکیلات رسمی نمی توانسته به مناسبات اجتماعی پاسخگو باشد ولی ترامپ حرف جدیدی را مطرح می کند که این موضوع را پوشش می دهد. اتفاقاتی که در این بین رخ داده این است که بخشی از جامعه امریکا فراصنعتی است، وقتی که دوره صنعتی به پایان می رسد، جابه جایی های اقتصادی صورت می گیرد که نارضایتی های فرهنگی را نیز به همراه دارد. به طور مثال در انتخابات ریاست جمهوری سال ٢٠١٢ در آن دوره میت رامنی، نماینده رسمی تشکیلات حزب جمهوریخواه بود و بسیاری از آنها با اعتماد به نفس کاذبی این تصور را داشتند که پیروز انتخابات هستند. اما پس از شکست ناراحت و متعجب شدند چرا که به مناسبات اجتماعی توجه نکردند. سپس اینها گزارشی تهیه کردند معروف به گزارش کالبدشکافی Autopsy Reportکه چرا ما شکست خوردیم؟ از نتایج آن تحقیق و گزارش متوجه شدند که حزب جمهوریخواه کنونی شعارهای قدیمی خود را تکرار کرده و فقط همان مناسبات سنتی را به مردم ارایه می دادند. اما حقیقت این است که در قرن ٢١ سیستم جمعیتی امریکا متفاوت شده است. هر انتخاباتی که در امریکا می گذرد، ترکیب اجتماعی امریکا نیز همزمان تغییر می کند. اگر اوباما توانست رییس جمهور امریکا شود تا حدودی به این دلیل بود که ترکیب جمعیت متفاوت شده و این اتفاق نیز در انتخابات امسال در حال وقوع است. حزب جمهوریخواه به این نتیجه رسید که امریکا از نظر جمعیتی در حال تغییر است. امریکایی های لاتین تبارها و مهاجران از جمله چینی ها و هندی ها در حال افزایش جمعیت هستند و دیدند اگر بخواهند پیروز شوند باید درصد خیلی بالای حامیان سفیدپوست جمهوریخواه خود را به پای صندوق های رای بیاورند تا پیروز شوند. درصورتی که در آن دوران نسبت به این قضیه بی تفاوت نشان می دادند.**در سخنان آقای ترامپ جز مباحث سیاست خارجی تفاوتی با نگاه سنتی جمهوریخواهان دیده نمی شود و با همین رویکرد توانسته نماینده حزب باشد و با توجه به گزارشی که شما عنوان کردید رویکرد حزب تغییر چندانی نکرده است پس چگونه حزب جمهوریخواه می خواهد رای جدید برای خود جذب کند؟تفاوت اما تنها در سیاست خارجی نیست. ایشان بد دهن است و به همه توهین می کند ولی وقتی که وارد رقابت شد میان هفده نامزد تنها ترامپ و رند پال شعارهای متفاوتی داشتند اما رند پال نتوانست رای ویژه ای را به خود جذب کند. هرچند که ترامپ موضع ضد نئوکان را از رند پال گرفت. ولی شعارهای ترامپ با تشکیلات حزب متفاوت بود. به طور مثال در بحث تامین اجتماعی Social Security، ترامپ گفت که من به آن دست نمی زنم و مردم به آن نیاز دارند. اما نامزدهای رسمی تشکیلات جمهوریخواه می خواهند نوعی از خصوصی سازی در تامین اجتماعی صورت بگیرد. در بحث بهداشت عمومی ترامپ از سیستم اوباما انتقاد کرد ولی از طرف دیگر اعلام کرد که همه باید بهداشت عمومی داشته باشند. در بحث تجارت و بازرگانی نیز نگاه متفاوتی دارد. زیرا در بخشی که سرمایه داران مشغول پول درآوردن هستند مردم معمولی کار خود را از دست می دهند. حزب قصد داشت جلوی ترامپ را بگیرد که نتوانستند. از طرفی دیگر ترامپ به دلیل میلیاردر بودن هیچ نیازی به کمک خارجی و سرمایه داران نداشت در صورتی که سایر نامزدها سرمایه گذاران بزرگ پشت شان قرار گرفتند. ترامپ اگر مستقل نبود نمی توانست این حرف ها را مطرح کند.**در بحث های داخلی ترامپ علیه رنگین پوست ها صحبت می کند، به ملیت های مختلف به نوعی توهین می کند و در سیاست ضد مهاجرت ترامپ و همچنین حمایت از حمل سلاح هیچ گونه تفاوتی با سیاست های کلی حزب ندارد و حتی در مخالفت با طرح تجارت آزاد امریکا با کانادا و مکزیک نیز در یک راستا قرار دارند. ترامپ یک تاجر و برای توسعه تجارت خود به بازار آزاد اعتقاد دارد و در اینجا نیز تفاوتی وجود ندارد، ایشان اگرچه بد دهن است اما در بسیاری از بحث های کلان تفاوتی بین ترامپ و حزب جمهوریخواه وجود ندارد، پس چگونه حزب و شخص ترامپ می خواهد آرای غیرسفیدپوست ها را جمع کند؟به نظرم این طور نیست. آتشی که به پا شده به دلیل منحصر به فرد بودن ترامپ است. اگرچه در جریان مهاجرت ترامپ موضع تندی اتخاذ کرده است، اما جمهوریخواهانی که نماینده شرکت های بزرگ هستند، دوست دارند که کارگران ارزان قیمت وارد کشور شود، اما ایشان یک موضع ناسیونالیستی افراطی را اتخاذ کرده است. در بحث تعرفه ها اما نگاه شان به حدی متفاوت است که هیلاری تبدیل به گزینه میانه دو طرف شده است. در امریکا یک تصور منحصر به فردی از نظر فرهنگی نسبت به میلیاردرها هست. در بعضی جوامع یک فرد میلیاردر ثروت خود را به وسیله رانت به دست می آورد، اما طبق سپهر فکری امریکایی هرکسی میلیاردر شده حقش است و چون در تجارت خود موفق بوده الزاما می تواند امور اقتصادی شهر، ایالت یا کشور را نیز خوب اداره کند. در ایدئولوژی غالب امریکا، نارضایتی طبقاتی به صورت آگاه منعکس یا بیان نمی شود. اکنون یک شورشی در حزب جمهوریخواه اتفاق افتاده است که ترامپ تبدیل به نماد این نارضایتی داخل حزب شده است.**جمهوریخواهان با روی کارآمدن اوباما، جنبش تی پارتی را احیا کردند، در انتخابات مجلس نمایندگان امریکا شاهد آن بودیم که لابی آنها در انتخابات به شدت افزایش یافت و اکنون به نظر می رسد بیش از اینکه تی پارتی علیه اوباما باشد بدنه سنتی حزب را هدف قرار داده، آیا فکر نمی کنید این احیا به ضرر بدنه حزب تمام شد تا اوباما؟بله، همین طور است. حدود ٣٠ سال است که حزب جمهوری یک عصبانیتی را بین طبقه کارگر سفیدپوست و طبقه متوسط ایجاد می کند تا به آنها بقبولاند که دموکرات ها حق شما را می گیرند و به سیاهپوستان و اقلیت ها می دهند و حق شما گرفته شده است. از نظر فرهنگی این موضوع به سفیدپوستان قبولانده شده است. اکنون یک عصبانیتی به وجود آمده که بخشی از سرمایه داران از آن به عنوان ترفند استفاده می کنند که مردم را تحریک کنند تا به آنها رای دهند تا مشکلات برطرف شود. این موضوع در ٣٠ سال گذشته موفق بوده است. تی پارتی محصول همان فرآیند فرهنگی بود برای ایجاد عصبانیت علیه حزب دموکرات؛ اما از طرفی دیگر آنها به رهبران حزب جمهوریخواه انتقاد کردند که چرا به قول های راستگرای خود عمل نکردید و در برابر اوباما مقاومتی نشان ندادید. ولی آنها نمی دانستند که اینها در این سال ها برای تشنج و تبلیغ علیه دموکرات ها استفاده می شدند و این افراد تا جایی به درد آنها می خورد که از آنها به عنوان سیاهی لشکر استفاده کنند و قوانین را به نفع خود پیش ببرند. آنها تی پارتی را راه انداختند و سپس در مقابل آن یک تی پارتی موازی نیز ایجاد شد. برادران کوک Koch در امریکا افراد میلیاردی هستند که در مواقع انتخابات میلیون ها دلار هزینه می کنند که نمایندگان جمهوریخواه خود را وارد مجلس کنند. برادران کوک سعی کردند که تی پارتی موازی را به راه بیندازند تا روند را در کنترل خود بگیرند که تا حدودی موفق شدند. نکته کلیدی این است که قانون انتخابات امریکا هیچ حدو مرزی برای دخالت سرمایه قایل نیست. پس این دموکراسی واقعی نمی تواند باشد، نقش تعیین کننده سرمایه در این حد، دموکراسی را به پلوتاکراسی تبدیل می کند. اما اغتشاشات کنونی در حزب جمهوریخواه امریکا منعکس کننده همین مسائلی است که مطرح کردیم. آنها هرچند سیاست های اقتصادی میلتون فریدمن را اجرا می کردند که به اصطلاح سرمایه از طبقه بالا برای اقشار مردم سرازیر شود تا اقتصاد رونق پیدا کند. اما در نهایت این سیاست های کینزی بوده است که اقتصاد امریکا را چه در دوره کلینتون و چه در دوره اوباما نجات داده است. میلیاردر های دیگری چون Paul Singer یا Haim Saban یا Sheldon Adelson هم در جریانات جمهوریخواه دخالت دارند.تفکری اکنون وجود دارد که حزب جمهوریخواه از نظر فکری رو به اضمحلال پیش می رود، آیا این موضوع را قبول دارید و در صورت تایید سیاست های آقای اوباما چقدر در این زمینه نقش داشته است؟این اضمحلال به وجود آمده اما این اضمحلال تنها فکری نیست. بلکه اتفاقات اجتماعی ای به وجود آمده که منجر به این شرایط شده است. جمهوریخواهان ٣٠ سال است که به مردم می گویند که سیاست اقتصادی ما را قبول کنید و به همراه آن تفکرات دیگر ستیزی و افراطی را نیز با خود همراه می کنند. وقتی که این اتفاق رخ می دهد و به یک آستانه جدیدی می رسد، سناریوهای ساختگی جوابگو نیست و این اضمحلال خود را نشان می دهد. پس اتفاقاتی رخ می دهد که دیگر سخنان گذشته خریداری ندارد. از سوی دیگر دولت اوباما یک دولت دموکرات معتدل بود که سیاست های اصلی حزب دموکرات را دنبال می کرد. او قصد داشت تا بهداشت عمومی را برای همه عرضه کند، صنعت در حال ورشکستی خودرو را نجات داد. کار دیگری که می خواست انجام دهد این بود که زیربنای شهری امریکا که در حال فرسودگی است را نوسازی کند. او می خواست بانکی به وسیله بخش خصوصی و دولتی ایجاد کند که تبدیل به یک صندوقی شود تا شهرها بازسازی شود. این یکی از برنامه های اوباما بود که جمهوریخواه ها جلوی آن را گرفتند. اما اینکه پدیده اوباما می تواند ترامپ را به وجود بیاورد می توان این گونه نگاه کرد که جمهوریخواه ها طبق صحبت های خود اعلام می کردند که اوباما قصد دارد حق مردم را در برنامه های ساختاری تلف کند. آنها هم سیاست های رسمی اوباما را انتقاد می کردند و هم به شخص اوباما؛ حرف های منفی که ترامپ می زند در خلأ شکل نگرفته و بستری است که جمهوریخواه ها آن را به وجود آورده اند. آنها به کارگران سفیدپوست می گویند که اوباما یک سیاهپوست مسلمان است و یک امریکایی نیست. شعاری در بین راست ها و جمهوریخواهان به وجود آمد که «ما می خواهیم کشور را پس بگیریم.» معنای این حرف این است که اوباما یک مهاجر است و منعکس کننده دموکرات ها و نماد مترقی های دموکرات است و تعهد زیادی به امریکا ندارد. درحقیقت یک پکیجی از اوباما درست کرده اند که او «دیگری» است. اما گراهام فولر که معاون پیشین سازمان اطلاعات امریکا بوده است، می گوید: جمهوریخواهان باید به این سوال جواب بدهند که اکنون کشور را از چه کسی می خواهید پس بگیرید و به چه کسی می خواهید بدهید؟ پروپاگاندای شدید جمهوریخواهان در این ٣٠ سال و به خصوص در زمان اوباما این بوده که تحلیلی از او به وجود آورند که دولت اوباما امریکایی نیست. پس اگر بخواهیم به نقش اوباما اشاره کنیم، شخص او کار ویژه ای نکرد بلکه تصویری که می خواستند از اوباما به مردم بدهند که هویت شما در خطر است و او را یک تهدید می دانستند برای آنها دردسر ساز شد و ترامپ از این بستر بیرون آمده است.یک نئو محافظه کاری (نئوکان) به نام رابرت کیگن (Kagan) در مطلبی در روزنامه واشنگتن پست (٢٥ فوریه ٢٠١٦) نوشته است که ترامپی که ما از او انتقاد می کنیم از حزب جمهوریخواه درآمده است و خودمان این جریان را راه انداختیم و این خود ما بودیم که ارزش ها را به وجود آوردیم. او یک اسطوره باستانی یونانی را نقل می کند که مردم شهر ثیبز (Thebes) دچار طاعون می شوند. پادشاه، ادیپ برادر خود را نزد پیشگو دلفی می فرستد که دلیل این مصیبت وارده را بفهمند. پاسخ می آید که دلیل واقعی این نکبت در حقیقت خود شما هستید. کیگن اذعان می دارد که این خود حزب جمهوریخواه است که این فرانکشتاین را به وجود آورده است. پس می توان گفت که اوباما نقشی نداشت اما حزب جمهوریخواه با گفتمان پروپاگاندای تاریخی خود سعی کرد که از او چهره غریبانه بسازد.**آقای ترامپ به هیچ چیزی متعهد نیست و به هیچ گروه و فردی تعلق خاطر ندارد و در خصوص تعهدات بین المللی امریکا نیز چندان پایبند آنها نیست که از جمله آن می توان به صحبت های او در مورد ناتو اشاره کرد که این موضوع کاملا بر خلاف تعهداتی بود که جمهوریخواهان در سالیان گذشته داشته اند، درصورتی که ترامپ پیروز شود حزب جمهوریخواه چگونه این موضوع را با خود حل می کند؟استراتژی حزب این است که ترامپ در این انتخابات شکست می خورد و این موضوع نیز وضع انتخابات میان دوره ای کنگره را آشفته می کند. اما این طبیعی است، چون سیاست های حزب جمهوریخواه بحران آمیز بوده و رسیدن به این مرحله قابل پیش بینی بود. چرا که تصویری از جامعه ارایه می دادند که حقیقی نبود. سیاست های خود را دنبال می کردند و گفتمان کاذبی را ایجاد کردند که دیر یا زود به این روز می رسید. حالا ترامپ به هیچ یک از تعهدات حزب پایبند نیست. این هم منطقی است. چرا که پدیده ترامپ ساختار سنتی حزب را نقد می کند چرا که دیگر گفتمان سنتی جوابگو نیست و طبیعی است که گفتمان ترامپ متفاوت باشد چرا که او نماد بحرانی است که به وجود آمده در غیر این صورت نمی توانست ١٦ نفر دیگر را کنار بزند. ترامپ تاکید خود را روی مسائل ناسیونالیستی حاد قرار داده و این موضوع را پیش کشیده است که تا کی به منافع کشورهای مختلف بپردازیم بلکه باید به منافع خود امریکا برسیم. لازم به ذکر است که پیمان ناتو از جمله مقدسات طبقه حاکم امریکا است چه می خواهد دموکرات و چه جمهوریخواه باشد. پیمان ناتو جایگاه استثنایی امریکا را تضمین می کند و ابزاری در خدمت سیاست خارجی هژمونیک امریکا است تا جریان را کنترل کند و حالا ترامپ به ناگاه می گوید که بودجه آن را محدود خواهد کرد و با این کار می خواهد به مردم معمولی سیگنالی را ارسال کند که این پول های خرج شده در خارج بیهوده است و باید همه آنها در داخل هزینه شود و ترامپ یک به یک روی مسائلی حساس دست می گذارد و همین موضوع اقشاری از مردم را تشنه می کند.**مایک پینس به عنوان معاون اول ترامپ، به نظر می رسد بناست نقش تعدیل کننده ترامپ را داشته باشد و بخشی از افراد سنتی حزب را به خود جذب کند، آیا ترامپ چنین فردی هست که مایک پینس بتواند در تصمیم گیری های او تاثیرگذار باشد و در سیاست های ترامپ تعدیل ایجاد کند؟مایک پینس به شخصه فردی کاملا محافظه کار و دست راستی است. از نظر صحبت کاملا با ترامپ متفاوت است و شخصیتی مودب و آرام دارد. ولی از همه نظر از اکثر جمهوریخواهان محافظه کار تر است.وقتی که روز اول خودش را معرفی کرد گفت که من قبل از اینکه جمهوریخواه باشم، یک محافظ کار راستگرا هستم. قبل از آن یک مسیحی کاتولیک هستم و سپس جمهوری خواه هستم و در مرحله آخر به مناسبات بازار سرمایه داری پایبندم. پینس، کلکسیونی از راست گرایی است و حزب مایک پینس را معرفی نکرد بلکه خود ترامپ بود که اورا انتخاب کرد. پاول منفورت، رییس ستاد انتخاباتی کمپین ترامپ سعی دارد خردگرایی و عقلانیت را برای ترامپ بیاورد تا بتواند شانس پیروزی اورا افزایش دهد.او سعی می کند نقاط تند اورا به نوعی توجیه کند و نقاط ضعف را جبران کند. نقطه ضعف اصلی این بود که جمهوریخواهان او را چندان محافظه کار نمی دانند. پس خوب انتخابی کردند و با پینس سعی کردند ضعف ترامپ را پوشش دهند. البته به نظر من مایک پینس نمی تواند روی تفکرات ترامپ تاثیرگذار باشد چراکه ترامپ خود را بسیار قوی و پرخاشگر می داند و از کسی تاثیر نمی گیرد ولی مایک پینس می تواند خلایی که کمپین داشت را پر کند.ولی نکته ای که وجود دارد این است که اگر پدیده های سیاسی را بخواهیم درک کنیم اول باید بستر فرهنگی آن را بشکافیم. امریکا هویتی چندرگه دارد، یک رگه پروتستانی و کالونیستی Calvinist دارد که تا جنگ جهانی دوم در هویت امریکا شاخص بود. اوباما در سخنرانی کنوانسیون ملی حزب دموکرات جمله ای را گفت که قصد داشت به ترامپ پاسخ بدهد و جمله ای گفت که پدر بزرگ و مادر بزرگ من متعلق به ایالت کانزاس بودند و عقبه آنها به ایرلندی های اسکاتلندی (منظور پروتستان) بازمی گردد، آنها آدم های شلوغی نبودند بلکه مودب بودند. در حقیقت، اوباما اشاره به این داشت که در میراث پروتستانی امریکا کسی نباید پز بدهد، یا از خود تعریف کند و توجه ها را به خود جلب کند، بلکه کار زیاد باید کنید؛ می توانید ثروتمند باشید اما نباید فخرفروشی کرده درگیر تجملات باشید. ولی از اواسط قرن بیستم با توسعه وسایل ارتباط جمعی (مثل تلویزیون، صنعت سینما و هالیوود)، خصوصیت منفعت جویی سرمایه داری حوزه فرهنگ را هم تسخیر کرد. نقد لیبرال از مناسبات فرهنگی و ارزش های محافظه کارانه پروتستانیسم می تواند یک جنبه رهایی بخش داشته باشد (مثل کالبدشکافی از روایت برده داری؛ کرامت انسانی سیاهپوستان از دید کلیسا در دوران برده داری). ولی فرآیند تعیین کننده دیگری هم در کار است که برنامه های فرهنگی در بستر مناسبات سرمایه داری لجام گسیخته تولید می شوند که برنامه فرهنگی به عنوان کالا در بازار، شیئی واره می شود. تولید کننده به منافع خود می اندیشد، واهمیتی نمی دهد که چه صدمه ای به کلیت فرهنگ جامعه می زند، چرا که نظارت و امر اخلاقی، دخالت در مناسبات بازار محسوب می شود. هر پنج سالی که می گذرد برنامه های تلویزیون مبتذل تر می شوند و آستانه تحمل بی اخلاقی را نیز افزایش می دهند. ترامپ یادآور نوکیسه های قرن ١٩ امریکا Robber Baronsاست. اما مایک پینس برعکس این موضوع است و با آرام بودن و محافظه کار بودن خود ارزش های کالوینیست را به نمایش می گذارد.**آیا شباهتی میان ترامپ و روسای جمهور گذشته امریکا می بینید؟ترامپ عقبه ای در نیکسون و ریگان دارد. نیکسون فردی بود که پارانویا داشت و همواره فکر می کرد که یک نفر در تعقیب اوست وقصد دارد به او ضربه وارد کند از همین رو صحبت های دفتر خود را ضبط می کرد وقتی که بعد مدت ها کشمکش بر سر جریان واترگیت، نوارها در اختیار دادگاه قرار گرفت و با گوش دادن این نوارها متوجه شدند که نیکسون تا چه حد بد دهن است. ریگان و بوش نیز تا حدودی فضای فکری ترامپی داشتند. آنها به نوعی به طبقه کارگر سفیدپوست القا می کردند که طبقه نخبه فرهنگی حزب دموکرات با روی کار آمدن خود شما را به سخره می گیرد و ما آدم های معمولی و ناجی سهم شما هستیم و با گفتار خود القا می کردند که ما ناجی حق پایمال شده شما هستیم. بد دهنی و طرز گفتمان و بیانی که نسبت به دیگران احترام چندانی قایل نیست میراث آن در ریگان و سپس در بوش افزایش پیدا می کند و بعدتر در خانم سارا پالین عقبه آن وجود داشته است و در ترامپ به نهایت خود می رسد.برنامه های تلویزیونی در امریکا تا حدودی تعیین کننده گفتمان حوزه عمومی در امریکا هستند. در این ٢٥ سال گذشته از مزاح معمولی خارج شده و تبدیل به توهین و تحقیر دیگری شده است Jerry Springer. برنامه هایی می سازند که روحیه تعاونی نداشته و انسان ها با یکدیگر رقابت بی رحمی می کنند Reality Shows. شما اگر می خواهید فرهنگ را در امریکا بفهمید نباید به صحبت های اساتید دانشگاه گوش دهید بلکه باید ببینید مردم در تلویزیون چه برنامه هایی نگاه می کنند. رقابت هایی در برنامه های تلویزیونی امریکا وجود دارد که رقابت ها به مانند سنت ها ی قدیمی اخلاق پروتستانی نیست، رقابت ها به سمت تحقیر و توهین یکدیگر پیش می رود.*منبع: روزنامه اعتماد**گروه اطلاع رسانی**9370**2002
18/05/1395
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 26]
-
سیاسی
پربازدیدترینها