تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835815962
رسائی: در انتخابات ۹۶ مردم ممکن است به «چوب خشک» رای بدهند اما به آقای روحانی رای نخواهند داد! - پایگاه اطلاع رسانی عصرجهان
واضح آرشیو وب فارسی:عصرجهان: برخی نام این را تندروی و افراط بگذارند برای من مهم نیست. حتی این را شیرین ترین فحش سیاسی به خودم می دانم.حمید رسایی نماینده سابق مردم تهران در مجلس در گفت وگویی به تشرح شرایط کشور و انتخابات ریاست جمهوری آینده پرداخته است. به گزارش عصر جهان، متن کامل گفت وگوی رسایی با آرمان را در ادامه بخوانید: چرا مجلس نهم در دو سال ابتدایی خود به صورت همه جانبه از احمدی نژاد حمایت کرد اما به یکباره با روی کار آمدن حسن روحانی تغییر موضع داد و به منتقد جدی دولت تبدیل شد؟ این نظر شماست اما واقعیت با این تطبیق ندارد. اکثریت مجلس نهم با آقای لاریجانی همراه و همسو بود و آقای لاریجانی نیز با آقای احمدی نژاد اختلاف مبنایی داشت. به همین دلیل آقای لاریجانی در طول دوران مجلس نهم از همه اختیارات قانونی و غیرقانونی خود استفاده کرد تا دولت احمدی نژاد را به مجلس بکشاند. آقای لاریجانی به صورت طبیعی از آقای احمدی نژاد خوشش نمی آمد و به همین دلیل در نوع نگاه سیاسی خود دچار اختلاف جدی بودند. بخشی از ریشه این اختلافات نیز به انتخابات ریاست جمهوری سال۸۴ باز می گشت. در آن مقطع زمانی آقای لاریجانی که خودش را کاندیدای احزاب اصولگرا می دید، هرگز تصور نمی کرد که با یک رای یک میلیونی صحنه انتخابات را ترک کند و احمدی نژاد رئیس جمهور شود. آقای لاریجانی در دوران اصلاحات یکی از ژنرال های جریان اصولگرایی بود که در صدا و سیما به شکل های مختلف با کجی های جریان اصلاحات مقابله کرد! ضربه ای که آقای لاریجانی با پخش پشت پرده کنفرانس برلین و برخی از اتفاقات دوران اصلاحات به اصلاح طلبان زد باعث شده بود که ایشان جایگاه بسیار مهمی در جریان اصولگرایی پیدا کند. برای همین انتظار داشت بدنه اصولگرایان هم با تمام قوا از وی در انتخابات ریاست جمهوری سال۸۴ حمایت کنند اما احمدی نژاد به ریاست جمهوری رسید. در نتیجه ریشه اختلافات آقای لاریجانی و احمدی نژاد به انتخابات ریاست جمهوری سال۸۴ باز می گردد. البته برخی رفتارها و تصمیمات غلط آقای احمدی نژاد هم سبب تحریک برخی از نمایندگان مجلس نهم می شد تا به این وسیله اعضای دولت را به مجلس بکشانند. اما همین آقای لاریجانی زمانی که آقای روحانی به ریاست جمهوری رسید در سیاست های خود نسبت به دولت تغییر ایجاد کرد و چشم خود را نسبت به بسیاری از مسائل دولت بست. اکثریت نمایندگان مجالس هشتم و نهم هم همراه آقای لاریجانی بودند. بنابراین بر خلاف نظر شما و همان طور که واقعیت بیرونی هم حکایت می کند، مجلس در دوره احمدی نژاد به تبع لاریجانی بیشتر مانع و سنگ انداز در برابر دولت بود ولی در دوره روحانی به دلیل تغییر لاریجانی و چرخش وی در همسویی با هاشمی، بیشتر مدافع رفتارهای دولت روحانی است. در حال حاضر لاریجانی از تمام اختیارات خود استفاده می کند تا دولت در تور مجلس گرفتار نشود. چرا آقای روحانی برخلاف روسای جمهور قبلی از روزی که به ریاست جمهوری رسیدند از تریبون مجلس مورد انتقاد قرار گرفتند؟ آقای روحانی در مجلس منتقدان کمتری نسبت به احمدی نژاد داشت. البته این منتقدان از نظر کمیت کمتر اما از نظر کیفیت قوی تر بودند. برخلاف اظهارات آقای روحانی، منتقدان ایشان در مجلس و در بیرون از مجلس افراد باسوادی بودند که مستند و با شناخت از دولت انتقاد می کردند. انتقاداتی که از آقای روحانی صورت می گرفت نیز همگی مبتنی بر آمار و تحقیقات بود و بسیاری از انتقادات بی اساس و پایه صورت نمی گرفت. بنده در زمان آقای احمدی نژاد هم از دولت انتقاد می کردم و انتقادات من ربطی به دولت آقای روحانی نداشت. اما بدیهی است که شکل و حجم انتقاد یک نفر از دولتی که حرکت کلی او را قبول دارد با دولتی که جهت گیری او را قبول ندارد، با هم فرق داشته باشد. البته به ما حمله زیاد می کنند ولی یک نماینده مجلس به دلیل اینکه مشکلات مردم را از نزدیک لمس می کند باید برای مطالبات مردم هزینه بپردازد. شما این مساله را قبول دارید که لحن و شیوه انتقاداتی که شما و طیف نزدیک به شما در مجلس انجام می دادند، باعث تشنج در مجلس می شد؟ این مساله بیشتر به القائات رسانه های گروهی برمی گردد. مثال می زنم؛ برخی رسانه ها هنگامی که آقای کوچک زاده صحبت می کرد عکس هایی از ایشان منتشر می کردند که در حالت عصبانی قرار داشت. با این وجود همین رسانه ها هنگامی که آقای علی مطهری از الفاظی مانند «خفه شو، بتمرگ!» در صحن علنی مجلس استفاده کرد، با سانسور این کلمات، ایشان را به عنوان یک نماینده اخلاقی مدافع حقوق مردم معرفی می کردند. یا درباره همین سفر برزیل شما ببینید چطور با دوگانگی برخورد می شود. بنده که قرار بود از طرف کمیسیون و با موافقت و نظر هیات رئیسه به یک سفر نظارتی بروم و از اولش هم گفته بودم که نمی توانم بروم. در ده روز حدود ۴۰۰ خبر علیه من در رسانه های مجازی و روزنامه ها زدند، حتی تیتر یک چند روزنامه شد با اینکه نرفتم، ولی الان پنج نفر از نمایندگان لیست امید به سفر برزیل رفته اند، همین رسانه ها چقدر به این موضوع پرداختند؟! البته قبول دارم که بنده و برخی از دوستان در مواقعی با قاطعیت و بدون تعارف در مجلس صحبت می کردیم و اساساً به نظر من همه قدرت یک نماینده در«زبان» او است و باید از زبان خود در جهت برآورده شدن اهداف و آرماهای انقلاب در مجلس استفاده کند. بالاخره در برخی اوقات بر خلاف آیین نامه هیات رئیسه مجلس اجازه نمی داد که ما صحبت کنیم به همین دلیل ما مجبور می شدیم با صدای بلند صحبت های خود را مطرح کنیم. هنگامی که یک نماینده تخلفی را مشاهده می کند و یا اینکه رفتارهایی را مشاهده می کند که خارج از چارچوب های قانونی است مجبور است تذکر بدهد و نمی تواند ساکت باشد. در فضای سیاسی کشور از شما به عنوان «تندرو» نام می برند. شما از شنیدن لفظ تندرو درباره خودتان چه احساسی پیدا می کنید؟ تقسیم بندی «تندرو» و «میانه رو» بر اساس بیانات امام (ره) و رهبر انقلاب برگرفته از طراحی دشمن است که توسط برخی از رسانه ها و افراد آگاهانه یا ناآگاهانه در فضای سیاسی کشور مورد استفاده قرار می گیرد. بنده پافشاری روی اصول انقلابی و اسلامی را یک اصل اساسی برای خود تعریف کرده ام و در این زمینه هیچ گونه کوتاهی را جایز نمی دانم. حالا برخی نام این را تندروی و افراط بگذارند برای من مهم نیست. حتی این را شیرین ترین فحش سیاسی به خودم می دانم. نکته مهم دیگر اینکه ما باید ببینیم چه کسی به ما می گوید تندرو؛ اگر اصلاح طلبانی که در فتنه سال ۸۸ حضور داشتند و خود سابقه تندروی هایی مانند استعفای دسته جمعی از نمایندگی مجلس را دارند به بنده بگویند تندرو، من اصلاً ناراحت نمی شوم. همان طور که اگر برخی از اصولگرایان با سابقه مواضع دوگانه و دوپهلو که در فتنه سال ۸۸ سکوت اختیار کردند و امروز با افراطیون اصلاح طلب سر یک سفره نشسته اند هم به بنده بگویند «تندرو»، من اصلاً تعجب نمی کنم و ناراحت نمی شوم. اصولگرایی که منزلش هزار متر است نمی تواند به من بگوید «تندرو» چون خودش سمبلاشرافیتی است که صد برابر مذموم تر از تندروی است. استراتژی اصلی جریان اصلاحات در انتخابات مجلس سال۹۴ این بود که مانع از حضور مجدد تندروهای سیاسی در مجلس شورای اسلامی شوند. پس از انتخابات نیز اصلاح طلبان از عدم حضور تندروهای سیاسی ابراز رضایت کردند. چرا اصولگرایان نتوانستند به اهداف خود در انتخابات مجلس دست پیدا کنند و در تهران با شکست کامل مواجه شدند؟ در انتخابات مجلس شورای اسلامی چند اتفاق رخ داد که اصولگرایان نتوانستند در تهران به نتیجه دلخواهشان برسند و الا در کل کشور که نتیجه باب میل و طبع جریان اصلاحات نبود. نخست اینکه میزان مشارکت سیاسی در بین طبقات فرودست جامعه ۲۰درصد کاهش پیدا کرد و به جای آن میزان مشارکت سیاسی در طبقه متوسط به بالا۲۰درصد افزایش پیدا کرد. این در حالی است که پایگاه رای جریان اصولگرایی عمدتا در طبقات متوسط به پایین است و پایگاه رای جریان اصلاحات طبقات متوسط به بالا را تشکیل می دهد. اینکه چرا در مناطق پایین شهر کاهش مشارکت داشتم به دلیل این است که مردم هیچ دستاوردی از دولت مستقر ندیدند و برای توده های عمومی جامعه چپ و راست و اصلاح طلب و اصولگرا تفاوتی ندارد، او همه ما را یکی می بیند. شاید بگویید عملکرد ضعیف دولت چه ربطی به اصولگرایان منتقد دارد. پاسخم همین است که گفتم؛ اگر عملکرد مثبت بود که طرف به لیست امید رای می داد نه اینکه با صندوق رای قهر کند. مساله دوم اینکه بدنه جریان اصولگرایی در انتخابات مجلس شورای اسلامی مانند بدنه جریان اصلاحات فعال نبود. این در حالی است که هر کدام از جریان های سیاسی دارای۲۰درصد خواص هستند که با حضور خود در انتخابات جذب رای می کنند. به نظر من لیستی که اصولگرایان در تهران ارائه کردند موفق نشد به خوبی این بدنه فعال و موتور محرک و رای ساز را به میدان بیاورد تا آرای خاکستری انتخاباتی را به سود اصولگرایان به سمت صندوق جذب کند. لیست اصولگرایان در انتخابات مجلس مجموعه ای از اضداد بود. کسانی در لیست اصولگرایان حضور داشتند که تا «خرخره» از دولت و برجام حمایت کرده بودند و در بزنگاه ها رفتارهای مناسبی از خود نشان نداده بودند. در لیست تهران هم افرادی حضور داشتند که به شکل های مختلف با دولت یازدهم همراهی می کردند و هم کسانی حضور داشتند که از سیاست های دولت انتقاد می کردند و با آن مخالف بودند. به دلیل همین خصلت شتر مرغی، لیست اصولگرایان موفق نشد جاذبه لازم را برای رای دادن مردم به وجود بیاورد. قبول دارید که اصلاح طلبان منسجم تر عمل کردند؟ قبول دارم که آنها پادگانی عمل می کنند که البته به دنبالش رشد سیاسی و نتیجه نیست. وقتی شما بگویید چشمتان را ببندید به ۳۰ نفر رای بدهید بدون تحقیق و بدون مطالبه گری، این باعث رشد نمی شود. رفتار اصلاح طلبان در انتخابات ها کاملا «پادگانی» است. بر خلاف بدنه جریان اصولگرایی که برای رای خود ارزش و احترام قائل است و نمی شود با دستور و فرمان از او رای گرفت. منظورم از رفتار پادگانی این است که بزرگان جریان اصلاحات عنوان کردند که طرفداران این جریان به ۳۰نفر رای بدهند و طرفداران نیز به صورت چشم بسته و بدون اینکه از برخی از کاندیداها شناخت مناسبی داشته باشند به آنها رای دادند. برخی از مردم هوادار آنها الان به شکل های مختلف عنوان کرده اند که شناخت صحیحی از برخی از افراد که در لیست قرار گرفته بودند، نداشتند وتنها به دلیل توصیه بزرگان جریان اصلاحات از این لیست حمایت کرده اند. البته این بزرگان هم خودشان بسیاری از افراد لیست تهران را نمی شناختند. در نتیجه در لیست اصلاح طلبان از فردی که در سال۸۸ از محاکمه و اعدام سران فتنه سخن می گفت وجود داشت تا چهره هایی که در محله خودشان هم شناخته شده نبودند. این شیوه و روش البته بر خلاف مردم سالاری واقعی و رشد دادن به جامعه است. چرا اصولگرایان در آستانه انتخابات ریاست جمهوری به شکل های مختلف به آقای روحانی چراغ سبز نشان می دهند؟ اصولگرایانی که به آقای روحانی چراغ سبز نشان می دهند به مرور زمان تغییر کرده اند و اهداف جدیدی برای خود تعریف کرده اند. اصولگرایی یک حزب و گروه نیست بلکه یک جریان فکری است که نمی توان برای آن چارچوب خاصی تعریف کرد و آن را به یک تفکر خاص تقلیل داد. طیف های مختلف اصولگرایی دارای شدت و ضعف هستند و هر کدام تفکرات و اهداف خاص خود را دنبال می کنند. با این وجود همگی از یک اصول خاص پیروی می کند که آنها را در بزنگاه ها به هم نزدیک می کند. این وضعیت در جریان اصلاح طلبی هم وجود دارد و این جریان نیز دارای طیف های مختلف فکری است که با اینکه همگی از یک اصول و مبانی پیروی می کنند اما در شیوه عمل و استراتژی متفاوت عمل می کنند. اصولگرایانی که به شکل های مختلف به آقای روحانی چراغ سبز نشان می دهند، باید عنوان کنند که چه نوع رفتاری در آقای روحانی مشاهده کرده اند که با مبانی اصولگرایی همخوانی دارد. آیا آقای روحانی براساس مبانی اصولگرایی در طول سه سال گذشته رفتار استکبار ستیزانه از خود نشان داده است؟ آیا آقای روحانی در سه سال گذشته در زمینه توجه به محرومان و مستضعفان قدمی برداشته؟ به نظر من در سال های اخیر مفاهیم اصلاح طلبی و اصولگرایی به هم خورده و دعوای اصلی در فضای سیاسی کشور بین تفکر اصولگرایی و تفکر اصلاح طلبی نیست. در شرایط کنونی دعوای اصلی بین دو دیدگاه است؛ دیدگاه اول روی مبانی و اصول انقلاب اسلامی پافشاری می کند و دیدگاه دوم در درون نظام برخلاف مبانی انقلاب حرکت می کند. تفکرات برخی از افراد که در درون نظام قرار دارند با تفکراتی که ما برای آن انقلاب کردیم متفاوت است. به بیان دیگر تقابل حقیقی بین دو دیدگاه است که یکی با رفتارهایش به ذخیره انقلاب تبدیل شده و دیگری با رفتارها و مواضعی که دارد به ذخیره ضد انقلاب تبدیل شده است. دعوا بین انقلابی ها با ضد انقلابیون درون نظام است. آیا اصولگرایان به دلیل اینکه گزینه مناسب برای رقابت با آقای روحانی در انتخابات ریاست جمهوری ندارند به وی چراغ سبز نشان می دهند؟ اگر این چنین باشد به معنای این است که این افراد اصولگرا نیستند. این گونه عملکرد سیاسی بیشتر به قدرت طلبی، کاسبی و «قبیله گرایی» شبیه است تا اصولگرایی. بدون شک اصولگرایی که به آقای روحانی چراغ سبز نشان می دهد به دنبال قدرت است. ولی سخنگوی جامعه روحانیت مبارز صحبت هایی در این باره مطرح کرده است. خب مطرح بکند. این سخنان نیز خیلی زود توسط دبیرکل جامعه روحانیت مبارز تکذیب شد. البته این نشان دهنده نوعی تناقض در یک تشکل سیاسی است که نشان می دهد این گونه چراغ سبز نشان دادن ها واقعی نیست و برخاسته از تناقضات درون گروهی است. برخی از اصولگرایان دچار بغض و کینه نسبت به رئیس دولت قبل هستند. بسیاری از مواضعی که در شرایط فعلی در فضای سیاسی کشور مطرح می شود از ترس بازگشت محمود احمدی نژاد است. از سوی دیگر عملکرد آقای روحانی در سه سال گذشته در سیاست داخلی و همچنین سیاست خارجی ضعیف بوده و اطرافیان ایشان نیز به شکل های مختلف به این مساله اذعان دارند. در شرایط کنونی رفتار آقای روحانی به شکلی است که ایشان یا گمان می کند به صورت صد درصد رئیس جمهور آینده است و یا اینکه به صورت صد درصد احساس می کند نمی تواند دوران ریاست جمهوری خود را تکرار کند که البته به نظرمن حالت دوم بیشتر صحیح است. این برداشتی است که بسیاری از همراهان روحانی هم دارند و در رسانه های متمایل به او نیز کاملا مشهود است. چه شرایطی برای روحانی تغییر کرده است؟ شرایط آقای روحانی در انتخابات سال۹۶ با شرایط ایشان در انتخابات سال۹۲ بسیار متفاوت است. روحانی دیگر یک چهره سفید برای مردم نیست بلکه مردم برای حمایت از ایشان عملکرد سه ساله دولت را در نظر می گیرند. روحانی در سال ۹۲ به صد دلیل رای لب مرزی زیر ۵۱درصد را آورد که الان بعد از چهار سال تقریبا هیچ یک از آن وعده ها محقق نشده، حتی وضع بدتر هم شده. کار رسیده به جایی که مردم در کنار مشکلات اقتصادی می بینند که تحقیر هم می شوند و توهین هم به آنها می کنند! به همین دلیل به نظر من در انتخابات ۹۶ مردم ممکن است به «چوب خشک» رای بدهند اما به آقای روحانی رای نخواهند داد! آیا اگر احمدی نژاد وارد رقابت های ریاست جمهوری شود اصولگرایان حاضر خواهند بود دوباره به وی اعتماد کنند؟ آیا دوباره فضا دوقطبی می شود و رای می آورد؟ اصولگرایان یعنی چه کسانی؟ من به شما می گویم که حتی چوب خشک هم در برابر روحانی رای خواهد آورد بعد شما می گویید که اگر انتخابات ریاست جمهوری آینده شکل دو قطبی بگیرد و آقای روحانی و احمدی نژاد در مقابل هم قرار بگیرند آقای روحانی حتما شکست خواهند خورد؟! بدیهی است که احمدی نژاد بیاید، دوقطبی شکل می گیرد. آقای روحانی تنها رئیس جمهور تاریخ انقلاب است که بدنه اجتماعی و «سمپات» مستقل اجتماعی ندارد و فاقد ایدئولوژی است. این در حالی است که آقای هاشمی و حتی رئیس دولت اصلاحات و بیشتر از همه احمدی نژاد، دارای پایگاه اجتماعی مختص به خود بودند. پایگاه اجتماعی آقای هاشمی و نقطه رای ساز برای وی در تکنوکرات ها و شکم سیرهای جامعه بود، پایگاه رای رئیس دولت اصلاحات در بین نخبگان فکری، سیاسی و دانشجویی بود اما احمدی نژاد علاوه بر توجه به آن بخش ها، توانسته بود در طبقه فرودست و توده عمومی مردم از پایگاه قوی ومویرگی برخوردار شود.ولی روحانی تنها رئیس جمهور بدون ایدئولوژی، بدون گفتمان و بدون بدنه اجتماعی است، تا جایی که من به دولت روحانی می گویم دولت «خاشمی». برخی از عقلای اصولگرایی عنوان می کنند حاضر نیستند در انتخابات ریاست جمهوری با جبهه پایداری سر میز مذاکره بنشینند. بنده عضو جبهه پایداری به معنای یک تشکل سیاسی نیستم. بله، اگر جریان پایداری را یک جریان فکری و عملیاتی در عرصه سیاست بدانیم که در راس آن آیت ا... مصباح و برخی از علمای شفاف و با بصیرت قرار دارند، باید بگویم که این جبهه پایداری در بدنه پرجنب و جوش جریان اصولگرایی طرفدار و پایگاه رای دارد. برای همین به رغم میل باطنی برخی از چهره ها و شخصیت های کهنه این جریان اما در نهایت مجبور خواهند شد با جبهه پایداری سر میز مذاکره بنشینند. اصولگرایان چه بخواهند و چه نخواهند باید این نکته را بپذیرند که تفکر جبهه پایداری، دارای بدنه اجتماعی و پایگاه رای است و به همین دلیل مجبور خواهند بود با جبهه پایداری وارد مذاکره شوند.
چهارشنبه ، ۳۱شهریور۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: عصرجهان]
[مشاهده در: www.tnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 18]
-
گوناگون
پربازدیدترینها