محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1844286855
معمای خودکشی پهلوان تختی+عکس - پایگاه خبری تحلیلی جنوب کشور
واضح آرشیو وب فارسی:جنوب نیوز: روزنامه های اطلاعات و کیهان در روز ۱۸ دی ۴۶ نوشتند: «غلامرضا تختی به خاطر اختلافات خانوادگی با همسرش، شهلا توکلی، بر اثر خودکشی جان باخته است. از انگیزه های ممکن برای خودکشی، مواردی چون ناکامی هایش در مسابقات در پایان عمر ورزشی تختی نام برده می شود.«من بیشتر وقت ها با کتاب های پلیسی و یادداشت های فاتحین و مغلوبین جنگ های گذشته، خود را سرگرم می کردم و خواندن آنها همیشه اثر خوبی در روحیه من باقی می گذارد، به خصوص اینکه هیتلر را با تمام حماقتش، دوست داشتم؛ اینکه می گویم دوست داشتم، نه اینکه خیال کنید او را آدمی لایق می دانم نه. من به او احترام می گذارم به واسطه اینکه او بزرگ ترین درس زندگی را به من یاد داد که چگونه باید با دشمنان ستیز کرد و در هر راه مشکلی به هدف رسید». (غلامرضا تختی، کیهان ورزشی، دی ماه ٤٦). آیا او از ستیز با دشمنان خود ناامید شده بود که نوع مرگش هم به قهرمان غیرمحترم زندگی اش شبیه شد؟ به گزارش شرق، باوجود شایعات قتل تختی، بعد از گذشت نزدیک به ٥٠ سال از حیات او حتی دوستان و نزدیکانش هم دیگر اعتقاد محکمی نسبت به کشته شدن او ندارند. زمان به نفع فرضیه خودکشی جلوتر رفته است تا قتل. آن زمان این عقیده وجود داشت که ساواک او را به دلیل محبوبیت زیاد و وفادارنبودن به حکومت به قتل رسانده است و این ایده هم در بین مردم شیوع زیادی داشت. همین شایعات بود که موجب شد مراسم هفتمین روز درگذشت غلامرضا تختی در ابن بابویه به یک همایش سیاسی علیه حکومت شاه تبدیل شود؛ واقعه ای که با هجوم مأموران امنیتی خاتمه یافت، اما بر ابهامات پیرامون مرگ جهان پهلوان افزود. جلال آل احمد، در مقاله ای که سال ۱۳۴۷ منتشر کرده بود، با اشاره به مراسم سوگواری تختی می نویسد: «از آن همه جماعت هیچ کس، حتی برای یک لحظه، به احتمال خودکشی فکر نمی کرد». این درحالی بود که دولت وقت بر خودکشی تختی تأکید داشت و مدرکش، وصیت نامه تختی بود که دو روز قبل از مرگش، در دفترخانه اسناد رسمی شماره ۲۰۲ تحت شماره ۳۴۲۸ و با تعیین کاظم حسیبی، از اعضای جبهه ملی، به عنوان سرپرست فرزندش، «بابک» به ثبت رسانده بود. روزنامه های اطلاعات و کیهان در روز ۱۸ دی ۴۶ نوشتند: «غلامرضا تختی به خاطر اختلافات خانوادگی با همسرش، شهلا توکلی، بر اثر خودکشی جان باخته است. از انگیزه های ممکن برای خودکشی، مواردی چون ناکامی هایش در مسابقات در پایان عمر ورزشی تختی نام برده می شود. علی میرزایی، سردبیر فصلنامه نگاه نو، چند سال قبل در یادداشتی که به مناسبت سالروز درگذشت تختی در مجله خود منتشر کرده بود، نوشت: «تختی از سال ۱۳۴۲ به بعد بار ها به ساواک احضار شد و اطرافیان شاه با ناکامی از نزدیک کردن او به دربار و حکومت، فشار ها را افزایش دادند. تختی حتی در مواردی از ورود به ورزشگاه ها منع می شد. تختی پس از دوری دوساله از رقابت های ورزشی، برای چهارمین بار در بازی های المپیک شرکت کرد و برای نخستین بار در این بازی ها مدالی کسب نکرد. بر پایه اسناد به جامانده، حکومت میل داشت تختی بدون تمرین و آمادگی جسمی و روحی در میدان حاضر شود و با شکست خوردن، محبوبیت خود در میان مردم را از دست بدهد. از سوی دیگر مردم نیز خواهان شرکت او در مسابقه های جهانی بودند. در چنین شرایطی تختی در سال ۱۳۴۵ نیز در بازی های جهانی شرکت کرد و بار دیگر دست خالی به ایران بازگشت. برخلاف تصور و انتظار طرفداران شاه، محبوبیت تختی پس از دو ناکامی او، نه تنها کمتر نشد که افزایش نیز یافت». باوجود عکسی دونفره و در حال گپ وگفت از تختی و شاه در اواخر دهه ٣٠، اما به نظر می رسد با نزدیک ترشدن تختی به جبهه ملی، بر فاصله او و دربار روزبه روز افزوده می شد. مقایسه آن عکس با عکسی از تختی در کنار آیت الله طالقانی، مسیر سیاسی زندگی این کشتی گیر را به خوبی ترسیم می کند. تختی در حالی به جبهه ملی نزدیک شده بود که از یک سو شایعاتی درباره حسادت ها و تنگ نظری های شاپور غلامرضا، رئیس وقت کمیته ملی المپیک و به ویژه بعد از ماجرای معروف ورزشگاه مطرح می شد. می گویند تختی در باشگاه پولاد کشتی را زیر نظر یکی از کشتی گیران قدیمی به نام بلور تمرین می کرد. شاهپور غلامرضا پهلوی، رئیس کمیته المپیک بود و بعضی مواقع به سالن ورزشگاه می آمد و کشتی ها را از نزدیک تماشا می کرد، گاهی اوقات هم که قرار بود مدالی اهدا کنند، او مدال ها را به گردن ورزشکاران می آویخت. هر کشتی گیری که روی تشک کشتی می رفت، با ورود خود رو به شاهپور غلامرضا که در بالا نشسته بود تعظیم می کرد، ولی تختی از همان ابتدا وقتی روی تشک می رفت، مطلقا رو به سمت شاهپور غلامرضا نمی کرد و به سوی مردم در سه طرف دیگر خم می شد و تعظیم می کرد. گفته می شد که این رفتار تختی برای برگزارکنندگان و مسئولان کشتی سنگین بود و تبعاتی داشت. همان که بعدا دست مایه علت مرگ او هم شد. می گویند سالن کشتی محمدرضا شاه کنار پارک شهر بود، اما دستور داده بودند که نگذارند او وارد شود. کشتی مستقیم از رادیو در حال پخش بوده که دوستانش او را از در پشتی وارد ورزشگاه می کنند و صدای «تختی تختی» گفتن از سوی جمعیت بلند می شود و بلافاصله برنامه رادیو قطع می شود و شاهپور غلامرضا که آنجا حضور داشته، از ورزشگاه بیرون می رود. در زمان انقلاب هم شایع شده بود که او قاتل تختی است، اما خسرو سیف، از اعضای سابق جبهه ملی، این ایده را قبول ندارد و گفته است: «ابدا. نسبت به چه چیزی حسادت کند؟ مگر ورزشکار بوده است؟ این یک برنامه کلی دربار بود. شاه می دانست که تختی در جبهه ملی است و جبهه ملی خنجر تیزی بود که شاه به آن حساسیت داشت. خیلی ها عضو جبهه ملی بودند، اما تختی مطرح بود، پهلوان بود، محبوب بود. تختی را نمی شد راحت حذف کرد. این فشارهای روحی روی او آمده بود که دست به این کار زد. او خودکشی کرد، اما عواملی باعث این خودکشی شد. این عوامل به حکومت بازمی گردد». او البته دلایل دیگری را هم مزید بر این و در خودکشی تختی مؤثر می داند: «وقتی مسیر زندگی او را دنبال کنیم، می شود فهمید او چطور به جایی رسید که چنین کاری کرد. تختی علاوه بر اینکه ازدواج کرده بود، اما تعهداتش به خانواده خودش سر جایش بود، چون سرپرست خانواده اش هم بود. در راه آهن شاغل بود؛ اما از کار بی کارش کردند. با این حال زیر بار هیچ کمکی هم نمی رفت. شاهد بودم در سخت ترین شرایط زندگی اش به او پیشنهاد کردند از عکسش برای تبلیغات تیغ ریش تراشی استفاده شود و ۲۵ هزار تومان بگیرد؛ اما زیر بار نرفت. بالاترین جایزه بلیت بخت آزمایی آن زمان ۲۵ هزار تومان بود، با این پول می شد یک خانه خرید. امیر سیاه که «کالج بار» را داشت وضع مالی اش خیلی خوب بود و می توانست به او کمک کند و حتما پیشنهادهایی هم داشته؛ اما امکان نداشت از او کمک بگیرد. برادرانش هم چالش هایی برایش ایجاد می کردند. تنگناهای مالی رویش فشار می آورد. نه فقط شغلش که از میدان های ورزشی هم کم کم داشتند کنارش می گذاشتند». خونی که بند نمی آید نگاه یعقوب حیدری که گویا کتابی درباره تختی در دست نگارش دارد هم به نگاه سیف نزدیک تر است؛ او معتقد است مرگ تختی خودکشی سقراطی بوده؛ او به سایت تاریخ ایرانی گفته بود: «من در این کتاب با مرور زندگی این ورزشکار از دوران کودکی اش که مصادف بود با حکومت رضاشاه پهلوی تا دوران جوانی اش که هم زمان بود با حکومت محمدرضا پهلوی، به مقوله خودکشی این ورزشکار ایرانی پرداخته ام...؛ بارها و بارها از او خواسته شد از سیاست کنار بکشد و او زیر بار نرفت... من به شدت معتقدم که خودکشی تختی، خودکشی سقراط وار بود. او با خودکشی خود در واقع شاه را کُشت». این خودکشی سقراطی یعنی تختی هدفمند دست به این کار زده و از پیش درباره آن فکر کرده بود تا جایی که روایت خسرو سیف هم می تواند این ادعا را تکمیل کند: «یادم هست همان شب که او خودکشی کرد، تعدادی از دوستان ازجمله آقای جیره بندی با یک ماشین آمدند دنبال من. تختی چند دوست شمالی داشت که آنها هم در ماشین بودند و من نمی شناختمشان. من دوستان سیاسی اش را می شناختم. یکی از آنها در همان حالت ناراحتی مدام توی سرش می زد و می گفت او هفته قبل آمده بود شمال و می گفت من می خواهم خودم را بکشم؛ ولی ما باور نکردیم و فکر کردیم دارد شوخی می کند، سربه سرش گذاشتیم و گفتیم کی حلوایت را بخوریم. گریه می کرد و به خودش لعنت می فرستاد که من نفهمیدم، او جدی گفت و من نفهمیدم». از سویی دیگر شواهد دیگری به جز مسائل سیاسی هم بود که بر گمانه قتل تختی دامن می زد؛ حفره خونی پشت سر جسد، اگرچه درباره آن هم هنوز اتفاق نظری وجود ندارد؛ برخی معتقد بودند این حفره اثر گلوله ای شلیک شده به پشت سر تختی بوده است؛ اما برخی هم شهادت داده اند به هنگام جابه جایی از سوی مأموران یا در غسالخانه سرش به زمین خورده و لکه های خون ناشی از آن ضربه بوده است. به نوشته «خراسان ورزشی»، چند سال بعد فرامرز خدادادیان، خبرنگار روزنامه کیهان، گفت: «موقع انتقال جسد از اتاق هتل آتلانتیک من آنجا بودم. مأموری که یک طرف جنازه را گرفته بود دستش سر خورد. سر مرحوم به شدت به زمین خورد و آسیب دید؛ این علت همان لکه های خونی بود که در غسالخانه روی سر تختی وجود داشت...». سیدمحمد آل حسنی، معروف به «آق ممد» که از دوستان بسیار نزدیک تختی به حساب می آید، دراین باره می گوید: «اگر قضیه ای که خبرنگار کیهان گفته به فرض مثال درست هم باشد، پس چرا پشت سر مرحوم خونی بود و یک حفره عمیق وجود داشت؟ من خودم با انگشتانم آن را لمس کردم». حسین شاه حسینی به نکته دیگری اشاره می کند: «جنازه در محل تشریح بود و روی آن یک پارچه سفید کشیده بودند، وقتی یکی از کارکنان ملحفه را برداشت گفتم چرا پشت سرش خونی است؟ گفت برای تکه برداری این کار را کرده اند. روایت زیاد است». نبی سروری، دوست نزدیک جهان پهلوان در باشگاه پولاد هم به خوبی همه چیز را در خاطرش نگه داشته: «وقتی در غسالخانه او را می شستند، من روی سرش آب می ریختم. دیدم از پشت سرش دارد خون می آید. سرش شکافته شده بود، مدام آب می ریختیم؛ اما بند نمی آمد». وفادار به مصدق ورود تختی به حوزه سیاست به زمان تشکیل جبهه ملی دوم اواخر دهه ٣٠ و اوایل دهه ٤٠ باز می گردد. او زمانی به برخی اعضای حزب زحمتکشان نزدیک بود و بعد از طریق دکتر خنجی که از زحمتکشان انشعاب کرده بود و در جریان کنگره «جبهه ملی» که سال ۱۳۴۱ تشکیل شد، عضو رسمی شورای جبهه ملی شد. در شورای جبهه ملی کمیته های مختلفی تشکیل شد، ازجمله کمیته دانشگاه، بازار، محلات و ورزشکاران. تختی مسئول کمیته ورزشکاران بود و در یکی از همین جلسات است که کمیته لو می رود و ساواک همه را دستگیر می کند. گفته می شود تختی و یک نفر دیگر از پله های ساختمان بالا رفتند تا از راه پشت بام فرار کنند؛ اما ساواک پشت بام را هم محاصره کرده بود؛ اما چون تختی چهره جهانی بود و روی او حساسیت وجود داشت، دوران کوتاهی در زندان ماند. تختی هیچ وقت وارد هیچ حزب و دسته خاصی نشد؛ اما همواره عضو جبهه ملی و یک مصدقی وفادار باقی ماند. حسین شاه حسینی، اولین رئیس سازمان تربیت بدنی پس از انقلاب و عضو سابق جبهه ملی، درباره شرکت تختی در مراسم مصدق گفته است: «با وجود محاصره کامل احمدآباد از سوی مأموران حکومتی او به محل تدفین مرحوم مصدق می رود که البته این کار تختی هم باعث وحشت حکومت شده بود، چراکه اگر مردم باخبر می شدند که تختی در مراسم حضور دارد از روستا ها و اطراف برای دیدن تختی سرازیر می شدند و فضا شلوغ تر می شد، ازاین رو او را به شدت و با واهمه از مراسم دور کردند». تختی یک بار که از سوی رئیس سازمان تربیت بدنی وقت از او خواسته شد برای دیدار با شاه اقدامی انجام دهد، گفته بود: «با کسی که با دکتر مصدق چنین می کند و منافع ملی را از بین می برد، حتی نباید حرف زد...». خیلی ها مثل عبداله موحد کشتی گیر هم عصر او می گویند تختی به آن معنا سیاسی نبود و او را به زور سیاسی کردند و برای همین هم فقط عضو جبهه ملی ماند و وارد احزاب دیگر نشد. او گفته است: «تختی تا جایی که من شناختم و مدت ها در اردو ها با او شطرنج بازی کردم، آدمی سیاسی نبود و برای خودم دلایلی دارم. به نظرم اگر هم عضو گروهی شده بود، او را به آن سمت کشیده بودند و بهتر بگویم به زور او را بردند و تختی رویش نمی شد به آنها بگوید که نمی خواهد کار سیاسی انجام دهد. تختی انسان آزاده ای بود و هر کاری که انجام می داد برای مردم کشورش بوده، نه به خاطر حزب خاصی». حسین شاه حسینی معتقد است: «تختی تفکرات خاص خود را داشت و اگر در راهی می رفت، برای این بود که بتواند خدمتی به جامعه انجام دهد و حقیقت این است که شاید در آن مقطع نگاهش این بود که این گونه می تواند برای سیاست و جامعه مفید باشد. میل به رشد و حضور در عرصه های اجتماعی هم برای تختی بسیار اهمیت داشت». خسرو سیف از اعضای سابق جبهه ملی که با تختی هم نشست و برخاست داشته اما نظری کاملا برعکس دارد: «مگر کسی مثل امامعلی حبیبی خودش سیاسی بود؟ اتفاقا این حکومت بود که سعی داشت از برخی ورزشکاران به نفع خود بهره برداری سیاسی کند، کاری که با تختی نتوانست بکند و این رمز ماندگاری و تفاوت تختی بود. حبیبی که نماینده مجلس شده بود، هر سال در سالگرد کودتای ۲۸ مرداد که رژیم نام قیام ملی به آن داده بود، در میدان مخبرالدوله به نمایندگی از ورزشکاران سخنرانی می کرد. اما تختی اصلا دنبال جاه و مقام نبود. تازه رهبران جبهه ملی برای اینکه کمی جلو او را بگیرند که تند نرود نصیحتش می کردند». تختی به شدت هوادار مصدق بود. خسرو سیف می گوید: «وقتی برای مسابقات جهانی می رفت از آنجا سوغات هایی با تصاویر مصدق می آورد، فندک، بشقاب و پتو. خطرناک بود اما او می آورد به دوستان می داد، به خود من یک بشقاب با تصویر مصدق داد. وقتی من مسئول باشگاه جبهه ملی بودم آن را زده بودم بالای سرم». اگر مرگ تختی به زندگی سیاسی او گره خورده است اما محبوبیت او و جهان پهلوان لقب گرفتنش بیشتر به زندگی اجتماعی او باز می گردد تا مرگش. چهره مردمی و شخصیت اجتماعی اش، حضور فعالش برای جلب کمک های مردمی در سیل تهران و زلزله بوئین زهرا و نقل شدن اخبارش دهان به دهان، بر محبوبیت او می افزود. در ماجرای سیل تهران می گویند که تختی یک روز را اعلام عمومی کرد، لنگی به سر بست و کیسه ای در دست گرفت و برای جمع آوری کمک های مردمی خیابان ولیعصر فعلی را از بالای تجریش تا راه آهن پیاده راه افتاد، مردم هجوم آوردند و گونی گونی کمک جمع شد. در خاطرات بعضی از نزدیکان تختی درباره کاروان جلب کمک های مردمی تختی برای زلزله زدگان بوئین زهرا روایت شده است که نیروهای ساواک در خیابان پهلوی سابق کاروان او را متوقف کرده اند؛ اما ابوالفضل حسین پور، کشتی گیر و دوست تختی می گوید: کسانی که مانع شدند، نیروهای شهربانی بودند. به گفته او «نیروهای شهربانی سر خیابان نادری جلوی کاروان را می گیرند و اصرار می کنند که باید کارت و پرچم شیر و خورشید داشته باشید که آقای تختی قبول نمی کند و جمعیت با صلوات از سد مأموران می گذرد». در نهایت تختی با کمک کمیته ای که در جبهه ملی تشکیل شده بود، خودش شخصا کالا ها و پول ها را به قزوین برد. کالا ها بین زلزله زدگان توزیع شد و با پول های جمع شده دو مدرسه به نام های دهخدا و ضیا ءالدین حاج سیدجوادی و یک درمانگاه ساخته شد. بابک تختی تنها فرزند جهان پهلوان سال ها بعد گفت که درباره هیچ کدام از احتمالات مرگ تختی یعنی «خودکشی یا قتل» به نتیجه قطعی نرسیده ایم اما آنچه مهم بود زندگی تختی بود نه مرگش. نظر امامعلی حبیبی درباره تختی: سیاسی نبود، عاشق مصدق بود امامعلی حبیبی به ببر مازندران معروف بود. از کشتی گیران هم دوره تختی که مدال های زیادی آورده است و این روزها دهه هشتم عمر خود را در باغ شخصی اش در قائم شهر می گذراند. او هم مانند عبدالله موحد کشتی گیر دیگر آن دوران معتقد است که تختی اهل سیاست نبود و او را به سمت سیاست هل دادند. اصولا کشتی گیران و ورزشکاران غیرسیاسی یا خارج از جبهه ملی در آن دوره، اصرار عجبی بر غیرسیاسی بودن شخصیت تختی دارند. حبیبی علت خودکشی تختی را مسائل خانوادگی و ناکامی در مسابقات آخرش می داند. آقای حبیبی اولین خاطره ای که از تختی دارید، مربوط به چه زمانی است؟ مرحوم تختی را خدا رحمت کند. دستش هم از این دنیا کوتاه است. ما مدت ١٢ سال با هم دوست بودیم. رفت وآمد خانوادگی داشتیم. خاطرات زیادی از او دارم اما این طفلک در اثر گرفتاری های خانوادگی و شدت اختلافاتش به جایی رسید که چنین تصمیمی گرفت. یعنی ما وقتی متوجه شدت مسائل او شدیم که ایشان خودکشی کرد. چقدر مسائل سیاسی و فشارهایی را که روی او آورده شد، در خودکشی او دخیل می دانید؟ ابدا او آدمی سیاسی نبود. من و عباس زندی شاهدیم که تختی اصلا آدمی سیاسی نبود. زندی که هنوز زنده است و می توانید بروید از او بپرسید؛ من شماره اش را به شما می دهم. آنها همسایه بودند. ایشان بر اثر ناکامی های خانوادگی دست به خودکشی زد. اگر خاطرتان باشد ایشان اواخر در مسابقات جهانی هم باخته بود؛ آن زمان ما خیلی به او اصرار کردیم که در مسابقات شرکت نکن. چون او با حسن کنکور رقیب ترکی اش کشتی گرفته بود و پایش می لرزید، آنجا بود که متوجه شدیم تختی دیگر آن توان و قدرت را ندارد. من و عباس زندی خیلی به او تأکید کردیم و خواستیم کشتی را کنار بگذارد. پس معتقدید که ناکامی های ورزشی او عامل این اتفاق بوده است. البته هم ناکامی های ورزشی بود و هم اختلافات خانوادگی. یک زمان آقای بازرگان و آقای خرمشاهی به اتفاق غلامرضا تختی آمدند منزل ما که من هم بشوم یکی از اعضای جبهه ملی. من گفتم از شما یک سؤال دارم. آیا ملت ایران کلا همه حامی و عضو جبهه ملی هستند. گفتند نه. گفتم این لباسی که تن من است، لباس ملی است و متعلق به یک حزب و جناح نیست؛ اگر همه باشند من هم می آیم. از من سؤال کردند پس چرا غلامرضا تختی قبول کرد؟ گفتم خب او مختار است. اختیار من را که ندارد. یک دسته گل هم برای من آورده بودند. نشان به آن نشان که وقتی می خواستند بروند، گفتم این گل را هم با خودتان ببرید. نبردند و من هم انداختم دور. یعنی می خواهم به شما بگویم که ایشان اصلا اهل سیاست و این حرف ها نبود و به زور از او امضا گرفتند و در روزنامه ها چاپ کردند که آقای تختی گفته است من همه موفقیت هایم را مدیون افراد جبهه ملی می دانم. آقای عبدالله موحد هم مانند شما معتقد است تختی را به سمت سیاست هل دادند. چرا کشتی گیران و رفقای ورزشی تختی برخلاف رفقای سیاسی او این قدر اصرار و تکیه بر وجهه ورزشی تختی و رد وجهه سیاسی او دارند؟ راست می گوید؛ من هم همین را می گویم. من قسم می خورم و دست روی قرآن می گذارم و عباس زندی را هم وادار می کنم که او هم بیاید قسم بخورد که تختی اهل سیاست نبود. تختی یک آدم ورزیده و ورزشکار و عاشق کشتی بود. مسلمان بود. اهل نماز و خدا بود و هیچ غشی نداشت. پس به نظر شما علت رفتنش به سمت سیاست و حتی بازداشت کوتاه مدتش چه بود؟ یعنی معتقدید که او از خودش اراده ای نداشت؟ ایشان بازداشت نشد؛ چه کسی می گوید بازداشت شده است. آقای صباغیان خاطره ای تعریف می کنند که در یکی از جلسات کمیته های جبهه ملی که گویا مخفی بوده، ساواک می ریزد و همه را دستگیر می کند و تختی هم که مسئول کمیته ورزشکاران بوده، قصد داشته از پله های پشت بام فرار کند که موفق نمی شود و دستگیر می شود اما چون چهره معروفی بوده، زودتر از بقیه آزاد می شود. من درباره این اتفاق چیزی نشنیده ام. اما می توانم قسم بخورم که تختی آدم سالم و شریفی بود؛ حتی یک مورچه را هم لگد نمی کرد. اما او را بردند در جبهه ملی. او هم نمی فهمید جبهه ملی چیست. ولی همه اذعان دارند که خیلی به مصدق علاقه مند بود و در مراسم فوت مصدق حضور فعالی داشته است و حتی به احمدآباد می رود. اشکالی ندارد. بله او عاشق مصدق بود و من هم عاشق آیت الله بروجردی بودم. ایشان به من خلعت هم داده اند. رابطه شما با آقای تختی چطور بود؟ آقای خسرو سیف که زمانی عضو جبهه ملی بوده است، می گوید شما زمانی علیه تختی حرفی زده بودید که روزنامه ها منتشر کرده بودند. ایشان از تختی می خواهد که واکنش نشان دهد اما تختی می گوید چیزی نیست؛ این حرف های حبیبی نیست، حرف های دیگران است. من خودم می دانم. دروغ بود. آقای دری در کیهان ورزشی آنها را از قول من نوشته بود که من تکذیب هم کردم و منتشر شد و سندش در همان روزنامه موجود است. حالا دری که بود؟ خودش کشتی گیر اهل ساری بود که من در یک دقیقه و٣٠ ثانیه او را ضربه فنی کردم. غش کرد و نعشش را بیرون از تشک بردند. خواسته بود از من انتقام بگیرد. آقای حبیبی شما مدعی هستید که تختی سیاسی نبود اما خود شما وارد سیاست و نماینده مجلس شدید. من اهل سیاست بودم. خیلی ها معتقدند چون تختی که چهره محبوبی بود، سمت جبهه ملی رفت، حکومت از شما به عنوان یک آلترناتیو استفاده و از شما برای ورود به مجلس حمایت کرد. من اهل بابل هستم. بابلی ها من را وادار کردند که نماینده شان شوم نه حاکمیت. ٣٥ هزار نفر به من رأی دادند. چهار سال نماینده مجلس بودم. من ورزشکاری بودم که هیچ کشتی گیری نتوانست من را در دنیا خاک کند. من کسی نبودم که زیر بار حاکمیت بروم. در بابل کار کردم. خدمت کردم. دبستان و دبیرستان و ورزشگاه ساختیم. شهر را آباد کردیم. جاده ساختم. بعد فیلم بازی کردم که زندان نروم. اینها کارهای من بوده است. من از روز اول کشتی گیر بودم و باغ دار. درباه رابطه تختی و شاپور غلامرضا هم صحبت هایی هست؛ می گویند مثلا یک زمان که هر دو وارد ورزشگاه می شوند، همه برای تختی هورا می کشند و تشویق می کنند و این باعث دلخوری و حسادت برادر شاه می شود. من خودم آنجا بودم. وقتی ما وارد سالن ورزشی می شدیم، مردم ابراز احساسات می کردند. برای تختی هم کردند. شاپور غلامرضا آمده بود آنجا، برای او هم کفکی زدند، نه به اندازه تختی ولی این حرف های حسادت و اینها نبود. دروغ می گویند. البته دکتر علی امینی که نخست وزیر بود، با جبهه ملی درافتاد و تختی هم جزء جبهه ملی بود. حتی وقتی اعضای جبهه ملی را محاکمه می کردند می گفتند که چرا تختی را عضو خودتان کرد ه اید. در ادامه گزیده ای از تصاویر دوران اوج پهلوان تختی را می بینیم: آخرین تصویر از تختی
یکشنبه ، ۷شهریور۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جنوب نیوز]
[مشاهده در: www.tnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 108]
-
گوناگون
پربازدیدترینها