تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1836860813
چرا امام حسین(ع) در کربلا یاران اندکی داشتند؟ - پایگاه اطلاع رسانی هیئات مذهبی وارث
واضح آرشیو وب فارسی:وارث: فلسفه حرکت امام حسین (ع)، مسئله ای بحث برانگیز دربین علمای شیعه است. برای شناخت بیشتر و بررسی بهتر این موضوع، با دکتر مرضیه محمدزاده به گفت وگو نشستیم که بخش هایی از آن را در ادامه می خوانید.وارث : مرضیه محمدزاده در سال ۱۳۳۷ شمسی در اهواز متولد شد. وی از سال ۱۳۷۵ کار تحقیق و پژوهش دربارۀ زندگی امام سوم شیعیان حضرت اباعبدالله الحسین (ع) را شروع کرد. این کار تحقیقی را با دقت و حوصلۀ زیاد و در طول پنج سال به پایان رساند. او تا کنون به تألیف بیست و پنج اثر ارزشمند پژوهشی پرداخته که از میان آنها پانزده اثر اختصاص به سید الشهدا(ع) دارد. وی هم اکنون با دانشنامۀ جهان اسلام و دائره المعارف تشیع در بخش تألیف مقاله همکاری می کند. چند نوع دیدگاه دربارۀ هدف امام حسین (علیه السلام) از قیام بیان شده است و صاحبان هردیدگاه چه کسانی هستند؟ دیدگاه حکومتی : این دیدگاه،کامل ترین نظریه در این حوزه است و اولین بار سید مرتضی علم الهدی و شیخ مفید آن را بیان کرده اند. صالحی نجف آبادی نیز همین نظر را در کتابش (شهید جاوید) آورده است. در این دیدگاه تبیین می شود؛ برخلاف دوره ی امام حسن(ع) موقعیت برای امام حسین(ع) مهیا شد. کوفیان امام را دعوت و امام نیز به سمت کوفه حرکت کردند .ایشان قصد برپایی حکومت را داشتند. زمانی که امام با حر مواجه شدند و دیدند کوفیان از رأی خود برگشته اند، تصمیم به بازگشت داشتند اما جلوی حضرت را گرفتند. دیدگاه شهادت طلبانه : سید بن طاووس آن را این گونه بیان کرده است ؛ امام مأمور به شهادت بودند و به قصد شهادت به سمت کربلا حرکت کردند. دیدگاه اجتماعی :علامه شهیدی، صاحب این دیدگاه معتقد است؛ این جنگ حاصل قبیله گرایی در بین اعراب است. بنی امیه در پی قدرت و مصالح مادی خود بودند ولی بنی هاشم و اهل بیت(ع) در چهارچوب اوامر الهی رفتار می کردند و امام حسین(ع) به دنبال اصلاح امت پیامبر(صلی الله علیه و آله وسلم)، نفی قبیله گرایی و ایجاد امت واحد این حرکت را آغاز نمودند. دیدگاه عارفانه : اغلب عرفا در طول تاریخ بر این هستند که شهادت برای امام حسین(ع) از روز الست نوشته شده است. اختلاف هایی که در این دیدگاه ها هست از چه نشأت می گیرد و نمی توان این دیدگاه ها را با هم جمع کرد؟ قصد امام کشته شدن نبود. قصدش اسارت زن و بچه هایش نبود. امام حسین(ع) تا آخرین لحظه با سپاه دشمن سخن می گفت ؛ مرا مکشید؛ حرمت شکنی مکنید؛ پرده دری مکنید؛ قصد جنگ ندارم؛ من فقط بیعت نمی کنم. در همۀ نظرات این که امام نمی خواستند بیعت کنند، مشترک است. ولی مفهوم عدم بیعت این نیست که مرا بکشید. مفهوم آن این بود که من می روم و با کسی ستیز ندارم. من زندگی خواهم کرد اما با یزید بیعت نخواهم کرد. یکی از دلایل اختلاف در تحلیل، دیدگاهی است که صاحب نظر با آن دریچه، به بررسی موضوع می پردازد. به عنوان مثال؛ سید مرتضی، هم یک عالمِ اصولیِ عقل گرا بوده و هم نگاه تاریخی داشته است. در این دیدگاه چون مطالب را براساس وقایع تاریخی می سنجد، به دیدگاه حکومتی رسیده ولی اخباریون و به ویژه سید بن طاووس که متکلمانه به ماجرا می نگرند؛ به دیدگاه شهادت طلبانه رسیده است. در واقع نحوۀ نگرش به این حرکت، منجر به دیدگاه های مختلف می شود. از نظر شما اختلاف در دیدگاه ها، نقطه قوت محسوب می شود یا نقطه ضعف؟ قیام امام حسین(ع) قیامی بزرگ است و علما نظرات مختلفی دربارۀ چگونگی آن دارند. ممکن است در سال های بعد، نظرات جدیدی هم توسط علمای دیگر مطرح شود. مانند دیدگاه اجتماعی که تا چند سال پیش مطرح نبود و این نظر برای دوران متأخر است. وقتی ما معتقدیم امام حسین(ع) تا قیامت زنده است. هر روز عاشوراست و هر زمینی کربلاست پس تنوع دیدگاه ها ممکن است باز هم بیشتر شود. در این باره دیدگاه ها پویایی دارد و تا زمانی که برخی برای اثبات نظر خود، دیگری را نکوبند و تکفیر نکنند؛ این پویایی ادامه خواهد داشت. اصولا در جواب تحلیل و نظرعلمی، باید آن را نقد کرد و با یک پاسخ علمی آن را جواب داد. نه این که آن را تکفیر کرد. چرا امام حسین (ع) در این حرکت، فرزندان و اهل بیتشان را با خود همراه کردند؟ امام نمی خواستند فرزندانشان در صحرایی بی آب و علف رها شوند و یا دشمنان آنان را به اسارت بکشند. امام هرکاری نیاز بود انجام دادند تا اهل بیتشان درامان باشند. چقدر اصرار داشتند به سمت قبایل دیگر، مانند بنی اسد تغییر جهت دهند اما این اتفاق را به ایشان تحمیل کردند و در نهایت کار به جایی می رسد که حضرت زینب (س) در دربار یزید وی را یابن الطلقا ( فرزند آزاد شدگان به دست رسول خدا(ص) ) خطاب و او را متهم می کند که به گونه ای با خاندان پیامبر(ص) رفتار کرده که با اسیران و خارجی ها و حتی بدتر، رفتار می کنند. روایتی نقل می شود که امام فرمودند: «قَد شاءَاللهُ أن یَرانی مَقتولاً مَذبوحاً ظَلماً و عٌدواناً». این روایت صحت تاریخی ندارد و عدم صحت آن را آقای صالحی نجف آبادی در کتاب خود ثابت کرده است. این نقل نه از نظر تاریخی و نه از نظر عقلی، قبل پذیرش نیست. هیچ وقت خداوند نمی خواهد که امام حسین(ع) کشته و یا اهل بیت رسول خدا(ص) به اسارت کشیده شوند. خواستِ خدا همیشه خوبی ها و زیبایی هاست. این که بگوییم امام، تنها قصد شهادت داشتند، اشتباه است. همان گونه که بگوییم امام، تنها قصد تشکیل حکومت داشتند. من در کتاب «حسین بن علی (ع)، امام شهدا» شرح دادم که حرکت امام حسین(ع) مرحله به مرحله فرق داشته است. امام یکسری وظایف و تکالیف برگردن خود می دیدند. شخصیت یزید و معاویه کاملا متفاوت و شرایط زمان یزید نیز با زمان معاویه متفاوت بود. از این رو امام دیدند که ظلم زیاد شده است؛ پس به تکلیف خود عمل و حرکت کردند. آیا امام حسین درآغاز حرکت، به شهادت خویش آگاه بودند؟ آنچه مسلّم است، امام حسین (ع) می دانستند در نهایت، شهید می شوند و این آگاهی بر احادیثی که از پدر و جدشان(ع) به ایشان رسید، استوار بود. اما امام «بدا» را نیز قبول داشتند. امام تمام تلاش خود را برای زندگی می کردند و به تدبیر الهی یقین داشتند. در زمانی هم که ایشان وارد کربلا شدند؛ این احتمال را می دادند که ممکن است تغییراتی به وجود بیاید. ممکن بود هراتفاقی بیفتد و این را امام قبول داشتند. امام به این امید داشت که یارانی برای کمک به ایشان برسند. حبیب به ایشان می گوید؛ بنی اسد در این نزدیکی هستند. من با بنی اسد خویشاوندم؛ بروم و همراهی بیاورم. امام می فرمایند؛ برو. حتی امام، عون، پسر حضرت زینب (س) را هم به همراهش فرستادند. با این استدلال که مردم او-عون- را به عنوان یکی از نواده های رسول الله(ص) ببینند و به ایشان بپیوندند. اگر خبرچینی، عمر بن سعد را از این حرکت را مطلع نکرده بود؛ شاید تعدادی از آنها-بنی اسد- به یاری امام می آمدند. همۀ تلاش امام حسین(ع) این بود که یارانی جمعکنند و یا جنگ صورت نگیرد تا این اتفاقات نیفتد. امام تا آخرین لحظه فریاد می زنند و یاری می خواهند. این نشان می دهد که تلاش کردند تا اتفاق دیگری بیفتد اما وقتی جنگ صورت می گیرد و به ظهر می رسد؛ امام حسین(ع) مطمئن می شوند که همنیجا شهید خواهند شد. ایشان به وقوع اتفاقات اطمینان داشتند اما این که غیب را کامل بدانند؛ نه! من اصلاً اعتقاد به این ندارم که امام حسین(ع) غیب را به طور کامل می دانستند. حتی رسول الله(ص) هم به طور کامل نمی دانستند. غیب در دست خداست. اوست که همه چیز را می داند. مقداری برای معصومین(ع) باز می کند و آن هم لحظه به لحظه اتفاق می افتد. شاید تا قبل از حرکتشان به سمت کوفه، امام حسین(ع) مسائلی را بدانند وکمی جلوتر علوم بیشتری. عبدالله بن عبّاس می گوید؛ مرو. حرکت مکن. اگر بروی کشته می شوی. این را امام حسین (ع) بهتر از او می دانند. چون آگاه تر هستند اما می گویند؛ من وظیفه دارم بخاطر مردمی که مرا دعوت کرده اند، بروم. عبدالله بن عبّاس دیگر به این توجه نمی کند که تو وظیفه داری بروی و به مردم کمک کنی. امام حسین(ع) از همۀ آنهایی که به او گفتند درکوفه کشته می شوی، آگاه تر بودند، بصیرتر بودند. من غیب را نمی گویم. علم، آگاهی و دانش امام را می گویم. امام انسان فهیم و دانشمندی بودند. شما مسئلۀ امامت و عصمت را کنار بگذارید. همین را در نظر بگیریدکه امام حسین(ع) مرد بسیار فهیمی بودند. حرکت هایی که کردند و خطبه هایی که خواندند این را نشان می داد. می توان فهمید که چقدر این فرد همه چیز را می داند و آگاه است. چرا زمانی که خبر کشته شدن مسلم بن عقیل به امام حسین (ع) رسید، ایشان بازنگشتند؟ امام حسین(ع) مانند پدر و جدشان اهل مشورت بودند. امام در منزلگاه ثعلبیه فهمیدند که مسلم و هانی کشته شدند و مردم کوفه دست از حمایت برداشته اند. امام آنجا ادامۀ مسیر را به مشورت گذاشتند. امام اگر نتیجۀ مشورت به ضرر خودشان بود اما جمعیتی می گفتند، می پذیرفتند. می گفتند این مردم باید نظر بدهند و ما باید نظرشان را انجام بدهیم. در این مورد دو مسأله مطرح شد. در عرب رسم بود که اهل و خویشاوندان کشته شده باید می رفتند و انتقام می گرفتند. برادران مسلم گفتند؛ آقا اگر تو می خواهی برگردی به ما اجازه بده برویم. ما فقط برویم آنجا و ببینیم؛ مسلم را چه فردی کشته است و ما او را بکشیم. این حق ماست. اجازه می دهید ما برویم؟ این مورد به مشورت گذاشته شد و مسئله بعد مطرح شد. اکثریت گفتند؛ تو پسر فاطمه(س) هستی. تو نواده ی رسول الله(ص) هستی. محال است کوفیان به روی تو سلاح بکشند. مسلم بن عقیل جوان بود، ممکن است جوانی کرده، ممکن است اتقاقی افتاده امّا به روی تو سلاح نمی کشند. این طور تصمیم گیری نهایی شد. امام به اکثریت نگاه کردند و بعد آن جمله ی معروفشان را گفتند که برویم، اصلاً بعد از مسلم، دیگر زندگی ارزشی ندارد. امّا از زمانی که حر جلوی ایشان را گرفت، دیگر تکلیف بر امام حسین(ع) تمام شد. دیگر برای جنگ سپاهی آمده و از آنجا می خواستند برگردند و می بینیم به سمت کوفه نرفتند. به موازات آن مسیر حرکت کردند. از کوفه عبور کردند و به کربلا که در بالای کوفه است، رسیدند. افراد بسیاری در زمان امیرالمومنین علی(ع) تربیت شدند که به جنگ ها می آمدند و از شیعیان و پیروان امام حسین(ع) بودند. چه اتفاقی برای این افراد پیش آمد که امام حسین(ع) تنها صد و اندی یار داشتند؟ چند نفر از بصره خودشان را رساندند که اسامی این افراد در تاریخ هست زیرا امام، سلیمان بن رزین را به عنوان سفیر خودشان همراه با نامه ای به سوی سران بصره فرستادند. افرادی مانند: مسعود نقشبندی و حدود پنج ، شش نفر دیگر از بصره رسیدند. عده ای نیز تصمیم گرفتند حرکت کنند ولی زمانی حرکت کردند که خبر شهادت امام حسین(ع) رسید و برگشتند. بیشتر افراد سپاه امام حسین(ع) از خاندانشان بودند و اندک افرادی خاصی که همیشه در مدینه همراهیشان می کردند و چند نفری از کوفه و بصره. اما شیعیانی کوفی بودند که در کنار امیرالمؤمنین علی(ع) حضور داشتند و در کربلا نبودند مانند: سلیمان بن صرد خزاعی، مسیب بن نجبه، رفاعـﺔ بن شدّاد. بعضی نیز همراه امام علی(ع) بودند اما هنگام واقعۀ کربلا در قید حیات نبودند مانند: قیس بن سعد بن عباده. برخی بیمار بودند مثل: جابر بن عبدالله انصاری که نابینا بود و بعد خودش را برای زیارت رساند. پس افرادی که با رسول الله (ص) بودند یا با امیرالمؤمنین علی(ع) ولی در کربلا حضور نداشتند؛ یا پیش از این مرده بودند یا بیمار بودند و یا اتفاقاتی مانند تعلل در تصمیم گیری آن ها را به قافله کربلا نرساند. گفتنی است عده ای نیز در زندان های ابن زیاد در بند بودند. اما در مورد افرادی مثل سلیمان بن صرد خزاعی؛ این ها باور نمی کردند این اتفاق می افتد و بنابراین عزم جدی نداشتند. شیعیانی که در کوفه بودند و بعد در قیام توابین و قیام مختار شرکت کردند ؛ باور نمی کردند که امام حسین(ع) کشته شود. بزرگ ترین ایرادی که به شیعیان امام علی(ع) یا شیعیان امام حسین(ع) در کوفه گرفته می شود این است که سستی کردند و بعد واقعه حتی می خواستند خودشان را طبق آن آیه ی قرآن (۵۴ بقره) بکشند یکی از آنها گفت؛ نه! چرا ما خودمان را بکشیم؟ برویم دشمن را بکشیم. یعنی این گفتگو ها شد. واقعا سستی کردند. اگر این ها سستی نکرده بودند و به هر طریقی بود حتی در سپاه عمر بن سعد شرکت می کردند و وارد کربلا می شدند؛ آنجا می توانستند به امام بپیوندند. سستی شان باعث شد که امام حسین (ع) با آن تعداد اندک به میدان بروند در حالی که تعداد یارانش حدود صد و سی تا صد و سی پنج نفر است و عده ای زن و کودک به اسارت بروند. منبع: کرب و بلا /1102101305
یکشنبه ، ۳۱مرداد۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: وارث]
[مشاهده در: www.tnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 48]
-
گوناگون
پربازدیدترینها