محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1831447106
دعوت از قمه زن ها برای دفاع از حرم! - پایگاه خبری تحلیلی شهیدنیوز
واضح آرشیو وب فارسی:شهیدنیوز: شهیدخبر(شهیدنیوز): به دوستانش گفته بود بروید به اینهایی که اهل قمه زنی هستند بگویید الان حرم حضرت زینب(س) در خطر است اگر مرد عمل هستید بیایید اینجا و بجنگید.داستان ها به لطف حضور قهرمان ها زیبا و خواندنی می شوند و این رفتار قهرمان هاست که داستانی را جذاب و دوست داشتنی می کند؛ ما قهرمان داستان ها را دوست داریم چون انعکاسی از صفات والای انسانی هستند و رفتارشان تبلور خصلت هایی است که زمینه ظهور و بروزشان می تواند در ما وجود داشته باشد یا نباشد. اما وقتی داستان زندگی یک قهرمان خواندنی تر می شود که واقعی تر باشد و بدانیم او هم انسانی چون ما بود که براثر رفتاری پسندیده، عاقبتی نیک یافته است. اینجاست که قهرمان از قصه بیرون می آید و یکی از خود ما می شود. شهدای مدافع حرم قهرمان های زمانه ما هستند که ماجرای قهرمانی ها و پهلوانی هایشان قصه نیست و در همین نزدیکی و زمانه ما رخ می دهد. متنی که پیش رو دارید روایت یکی دیگر از پهلوانان گمنام سرزمین ما، شهید محسن حیدری از زبان همسرش ملیحه نقد علی است که 28 مردادماه سال 92 در سوریه به شهادت رسید. کمی از خودتان و همسرتان بگویید. آقا محسن زمان شهادت چند سال داشتند؟ من متولد 30 فروردین 68 هستم و همسرم متولد سوم فروردین سال 63 بود. ما یک هفته قبل از نیمه شعبان سال 87 با هم عقد کردیم و مراسممان بسیار ساده بود. محسن مهندسی توپخانه و لیسانس علوم تربیتی داشت و من هم لیسانس حوزه دارم. شهادت آقا محسن در بیست و هشتم مرداد سال 92 رخ داد. آن زمان 31 سال داشت و به عنوان اولین شهید مدافع حرم خمینی شهر مطرح شد. زمان ازدواجتان شهید شغل نظامی داشت؟ بله، پاسدار لشکر 8 نجف اشرف (نجف آباد) بود و امان داشت مأموریت های زیاد برود. در مراسم خواستگاری این موضوع را به من گفته و توجیهم کرده بود. من هم در جوابش گفتم که خیلی وابسته به خانواده نیستم. در صورتی که نسبت به یکدیگر محبت عمیقی داشتیم. فرزندی هم از زندگی مشترک دارید؟ حاصل ازدواج ما دخترم مرضیه است که الان چهار سال و 8 ماه دارد و متولد مهر 90 است. زمانی که پدرش شهید شد دوسال بیشتر نداشت. شهید حیدری تقریباً از اولین شهدای مدافع حرم هستند، چطور شد که بحث سوریه رفتنشان پیش آمد؟ اگر یادتان باشد چند سال پیش دو اتوبوس از درجه داران سپاه به عنوان زائر به سوریه رفته بودند که یکی از اتوبوس ها به دست تروریست ها افتاد. آقا محسن آن روز با دادن این خبر به خانه آمد و داشتیم با هم صحبت می کردیم که ناگهان برگشت به من گفت شاید بخواهند من را به عنوان زائر به سوریه بفرستند. خندیدم گفتم چه خوب! پس ما را هم با خودت می بری؟ ایشان گفتند نه فقط نظامی ها را می برند. گذشت و ظهر یکی از روزهای خرداد 92 محسن به خانه آمد و گفت «لشکری ها شهید داده اند»؛ منظورش شهید کافی زاده اولین شهید استان اصفهان بود. وقتی این خبر را شنیدم با خود گفتم «خدا به زن و بچه اش رحم بکند، خیلی سخت است». تمام فکرم سراغ خانواده شهید کافی زاده رفته بود. آن روز وقتی آقا محسن از تشییع جنازه شهید کافی زاده برگشت، حرف از سوریه زد و گفت شهید کافی زاده در مدت حضورش در جبهه نتوانست با خانواده اش تماس بگیرد و چقدر مظلومانه تشییع شد و حتی روی سنگ قبرش هم اعلام نکردند که جزو شهدای مدافع حرم است. آن زمان در بیان لفظ مدافعان حرم کمی احتیاط می شد. محسن داشت با این حرف ها من را آماده رفتن خودش به سوریه می کرد، اما من خیلی در وادی صحبت های او نبودم. از طرفی آن موقع آقا محسن در لشکر نبودند و مشغول درس خواندن دوره عالی دانشکده امیرالمؤمنین (ع) اصفهان بود. آن زمان خیلی بحث سوریه مطرح نبود، همسرتان چطور شما را برای رفتنش قانع کرد؟ محسن جزو گروه سابقون بود و هر وقت حضرت آقا سخنی می گفتند پیگیر می شد و سعی می کرد اول از همه به فرمایش ایشان عمل کند. یادم است وقتی بحث رفتنش جدی شد، تیر ماه سال 92 بود. آن روزها هر وقت از سرکار به خانه برمی گشت، گاهی اوقات به شوخی از رفتنش می گفت. چون روحیه شوخی داشت مجبور می شدم بگویم بیا جدی حرف بزنیم. محسن می گفت می رویم آنجا آن قدر می جنگیم تا شهید شویم و من هم از این حرف هایش می ترسیدم و دلم نمی خواست آن را قبول کنم. شاید او داشت جدی حرف می زد، اما من نمی خواستم حرف هایش را جدی بگیرم. وقتی هم که خبر اصابت گلوله به گنبد حرم حضرت زینب (س) آمد، گفت دیگر وقت رفتن ما فرا رسیده است. حتی پیرو فرمایشات رهبر با اعتقادی که داشت می گفت: به نظر من حرم حضرت زینب(س) ناموس خداست و خدا نمی گذارد هیچ گونه تجاوزی به آن شود. اما وظیفه ما است در این جهاد شرکت کنیم و با این حرف هایی که زد من نتوانستم مخالف رفتنش شوم. هرچند از رفتنش دلتنگ می شدم. برای همین از آقا محسن سؤال کردم جدی می خواهی بروی؟ برگشت و گفت: بله یک مأموریت 40 روزه می روم و برمی گردم. بعد گفت شاید هم نتوانم اصلاً زنگ بزنم. پرسیدم می خواهید آنجا چه کار کنید؟ که جواب روشنی به من نداد. آقا محسن بسیار آدم حفاظتی بود. وقتی تهران رفت، از او سؤال می کردم که دارید چه کار می کنید؟ به من می گفت این صحبت ها را پشت تلفن نکن. کمی بعد هم از تهران به سوریه اعزام شدند. آن زمان ممنوع بود که کسی گوشی با خود ببرد. تلفن همراه محسن را هم در تهران نگه داشته بودند. بنابراین او خودش از مقری که حضور داشتند به ما زنگ می زد. در تماس هایش خیلی حرف نمی زد. وقتی که حرف های دلتنگی خودم را پشت تلفن می زدم می گفت از این حرف ها نزن که اینجا شنود دارد. خیلی هم از گریه بدش می آمد و دلش نمی آمد که من گریه کنم. دقیقاً چه روزی به سوریه اعزام شدند؟ فرمانده آقا محسن با اعزام ایشان به علت داشتن بچه کوچک مخالفت می کرد. ولی با پافشاری که آقا محسن در رفتن داشت، عاقبت موفق شد دوازدهم رمضان مصادف با 30تیرماه 92 اعزام شود. همسرم خودش مسئول تایپ لیست اعزامی ها به سوریه بود که اسم خودش را در لحظه آخر به لیست اضافه کرده بود و رفتنش ناگهانی شد. برای همین همکارانش نتوانستند فیلم و بنری که از قبل برای اعزامی ها تهیه می کردند برای او تهیه کنند. خوب یادم است ساعت یک ربع به 3 بعد از ظهر سی ام تیرماه بود که محسن به خانه آمد و گفت ساک من را بسته اید؟ تعجب کردم و گفتم مگر قرار است الان بروید. گفت بله و زود وسایلش را جمع کردم. اما هر خوراکی که برایش می گذاشتم قبول نمی کرد. شربت آلبالو برایش گذاشتم که موقع افطار درست کند و بخورد اما قبول نکرد. من هم برگشتم به او گفتم آن کسی که مجرد است مادرش برایش خوراکی می گذارد و کسی هم که متأهل است همسرش، گذاشتن خوراکی که اشکال ندارد. محسن موقع خداحافظی مرضیه را بوسید و دخترمان شروع به گریه کرد. می گفت بابایی ما هم با تو می آییم. محسن داشت دیرش می شد و به دخترمان گفت«مرضیه خانم برین آماده شین من منتظرتان هستم.» الان که به حرفش فکر می کنم به نظرم می رسد منظورش از انتظار در جهانی دیگر بود. محسن وصیتنامه ای از خودش برجای نگذاشت. فکر شهادتش را کرده بودید؟ راستش نه، چون آن موقع زیاد اعزامی و شهید از سوریه نداشتیم. من هم از اوضاع آنجا هیچ خبری نداشتم و وقتی که از آقا محسن می پرسیدم قرار است بروید چه کار کنید؟ به من چیزی نمی گفت. در تماس تلفنی که از جایش سؤال می کردم می گفت ما خوبیم برای عده ای از شیعیان دعا کنید که دو سال است در محاصره به سر می برند. برای ما سخت است تصور کنیم چطور یک پدر از دختر خردسالش دل می کند. محسن دخترمان را خیلی دوست داشت. اما در موسم رفتنش کلامی به زبان نیاورد. در حالی که عشق بین این پدر و دختر در مدت دوسالی که کنار هم بودند، قابل توصیف نیست. شب های امتحانی که من درس می خواندم آقا محسن آن قدر با مرضیه بازی می کرد که بعضی مواقع درس خواندن را رها می کردم و مجذوب کارهای این دو می شدم و از عشق بابا و دختر فیلم می گرفتم. آخرین تماستان با شهید چه روزی بود؟ شب شهادتش بود. آقا محسن ساعت 10 شب با ما تماس گرفت که گفتم دلم برایت خیلی تنگ شده و دیگر طاقت ندارم. به جز من و برادرش دیگر کسی اطلاع نداشت که محسن به سوریه رفته است. حتی پدرم من را تحت فشار قرار می داد و می گفت پس شوهرت کجاست که اینقدر دیر به دیر تماس می گیرد. با خنده به پدرم می گفتم مأموریت سپاه همین طوری است. در همان تماس تلفنی آخر به من گفت زهرا خانم می توانی به همه بگویی من کجا هستم! گفتم چرا؟ من که این همه روز را تحمل کردم حالا که می خواهی بیایی به همه بگویم !بعد با مرضیه حرف زد که مرضیه گفت بابا بیا من را ببر پارک که باز هم گفت به زودی برمی گردم. از نحوه شهادتشان یا حضورشان در جبهه سوریه خاطره ای شنیده اید؟ یکی از همرزمان آقا محسن می گفت: یک ساعت بعد از تماسش با ما به خاطر اینکه کار آقا محسن دیده بانی بود، یک ساعت کرونومتردار از برادر دوستش می گیرد و روی دستش می بندد. اما موقع انجام کاری شیشه ساعت ترک می خورد و دوستش می گوید حالا به برادرم چه بگویم؟ آقا محسن می گوید طوری نیست به برادرت بگو این را از روی دست شهید باز کرده ام و آورده ام. محسن به دوستانش گفته بود اگر من شهید شدم دوست دارم جنازه ام را سالم به دست خانواده ام برسانید. گفته بود بروید به اینهایی که اهل قمه زنی هستند بگویید الان حرم حضرت زینب(س) در خطر است اگر مرد عمل هستید بیایید اینجا و بجنگید. آقا محسن در همان بار اول اعزام به سوریه شهید شد. یک نیت 40 روزه داشت در سوریه بماند و بعد از گذشت 10 روز از ماه رمضان که مصادف با 28 مردادماه بود، به درجه شهادت نائل آمد. روز شهادتش هم گویا محسن که دیده بان بود ابتدا مجروح می شود، اما چون یک تانک خودی به سمت دشمن در حرکت بوده، آقا محسن با همان مجروحیتی که داشت با یک دوربین کوچک در کنار این تانک شروع به حرکت می کند و به فرمانده گزارش می دهد که ناگهان فریاد می زند: «دشمن ما را زد.» چون محسن خیلی شوخ طبع بود، فرمانده به او می گوید شوخی نکن. بعدش می شنوند که محسن ذکر «یا حسین» را می گوید و دیگر صدایی از آنها به گوش نمی رسد. همسرم با ذکر «یا حسین» به شهادت رسید. موقعی که مرضیه کوچولو بهانه بابا را می گیرد پدرش را چطور برای او معرفی می کنید؟ من الان به مرضیه که چهار سال سن بیشتر ندارد می گویم پدرت یک قهرمان بود. وقتی که بهانه بابایش را می گیرد من به او می گویم بابا رفته با دشمنان بجنگد. چون یک بار بعد از شهادت آقا محسن ما را به سوریه بردند، من به مرضیه می گویم که اگر پدرت اینجا با دشمنان نمی جنگید این حرم را دشمنان خراب می کردند. آنقدر دخترم عاقل است که با گفتن این حرف ها آرام می شود.
شنبه ، ۳۰مرداد۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شهیدنیوز]
[مشاهده در: www.tnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 33]
-
گوناگون
پربازدیدترینها