محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1844276126
حقوق ماهیانه مدافعان حرم چقدر است ؟ - پایگاه خبری تحلیلی استان بوشهر
واضح آرشیو وب فارسی:سوک: مقام معظم رهبری اولین کسی است که خانواده فاطمیون را به حضور پذیرفتند و این معنای بلندی دارد و باید از این پتانسیل ایجاد شده استفاده کرد.سوک : سردار فلکی را بیشتر از هر کس، بروبچه های تیپ ادوات لشکر 10 سیدالشهدا(علیه السلام) می شناسند. او سال ها فرماندهی این یگان را که شامل واحد های دیدبانی، خمپاره، اسلحه 106 و مینی کاتیوشا یا 107 و... می شد، در روزهای سخت جنگ تحمیلی بر عهده داشت. او اما در دوران بازنشستگی هم دست از جهاد نکشیده و در دو جبهه فعال است؛ اول، جبهه فرهنگی با تشکیل و اداره هیئت رزمندگان تیپ نینوا که یکی از قدیمی ترین و پرمخاطب ترین هیئات رزمندگان سطح کشور است. او در این هیئت، با کمک همرزمان قدیمی اش، خاطرات و تاریخچه تیپ نینوا را هم مدنظر قرار داده و در روندی حرفه ای، با کمک جمعی از نویسندگان در حال آماده سازی و تکمیل این مطالب برای انتشار در قالب چندین کتاب است. ناگفته نماند که حاج محمدعلی کتاب «رؤیای پرواز» را با محوریت بخشی از خاطرات خود و برادر شهیدش نیز نوشته که متاسفانه پس از اتمامش، هنوز تجدید چاپ نشده است. این فقط بخشی از فعالیت های حاج محمدعلی در حوزه فرهنگ است. جبهه دیگری که این سردار در آن فعالیت می کند، مبارزه با تکفیری ها در سوریه است. او فرماندهی در این عرصه را تجربه کرده و ابتدا که با درخواست ما برای گفتگو با موضوع بررسی وضعیت مبارزه با تکفیری ها و داعش در سوریه مواجه شد، طفره می رفت. او صحبت در مورد نبردی که این روزها در حال انجام است را از لحاظ امنیتی، پرخطر می دانست و وقتی بارها به او قول دادیم که به سراغ مطالب طبقه بندی شده نرویم، بالاخره دعوت ما را پذیرفت و به ساختمان مشرق آمد. گفتگوی ما دقیقا دو ساعت و 58 دقیقه بی وقفه انجام شد و آنچه در ادامه می خوانید، تنها بخش اندکی از این هم کلامی نسبتا طولانی است. متن این گفتگو را قبل از انتشار نیز در اختیار سردار فلکی قرار دادیم تا باز هم اصلاحاتی را در آن اِعمال کند. خواندن این گفتگو را به کسانی که می خواهند دلاورمردی های فاطمیون و نیروهای جان بر کف ارتش جمهوری اسلامی ایران را از زاویه ای دیگر ببینند، پیشنهاد می کنیم.. . *اگر موافق باشید، صحبت را از بافت نیروهای مبارز و فعال در سوریه آغاز کنیم... - ما در سوریه ضعف هایی داریم که الان نمی خواهم وارد آن بشوم ولی بخشی از آن ناشی از ضعفی است که ما در ایران داریم. ما از اینجا به جنوب لبنان می رویم و شیعیان آنجا را حمایت می کنیم؛ به بحرین و یمن می رویم؛ این همه هزینه می کنیم و شیعیان آنجا را حمایت می کنیم. در حال حاضر بیش از یکی دو میلیون شیعه و مسلمان معتقد به اسلام محمدی(ص) از برادران افغانستانی در ایران داریم که در ادوار گذشته جمعیت این افراد در ایران بسیار بیشتر از این عدد و رقم می شد. ما در ایران بعضا به این افراد یا به عنوان خلافکاران مواد مخدر و یا شرور نگاه می کردیم و یا کارگران ساختمانی. نسل دوم و سوم این برادران متدین که بیش از سی سال است خانواده هایشان در ایران زندگی می کنند بخاطر تعهدشان به اسلام و شناختشان از تکفیری ها نه بخاطر از قوم ونژادشان دفاع کنند بلکه به خاطر حمایت از ذات شیعه بودن، در سوریه جنگیدند و خونشان باعث شد که به ما ثابت کنند 3 میلیون افغان در این مملکت هستند که باید به این افراد نگاه مثبت داشته باشیم. ما در لبنان سید حسن نصرالله را پیدا کرده ایم در حالی که در اینجا از بین این همه روحانی فعال و انقلابی، یک نفر لیدر و رهبر حاضر در عرصه نبرد را نشناخته ایم و این خیل عظیم نیرو را سازماندهی نکرده ایم. ما از این سه میلیون افغان شیعه، نتوانسته ایم به خوبی حمایت کنیم. خیلی بد است که 30 سال شیعیان افغان را با همه مظلومیت و مقاومتی که در افغانستان در مقابل استکبار شرق و غرب داشتند، نادیده گرفتیم و آن ها را فقط با نگاه عمله سر چهارراه و یا خلافکار دیده ایم. این نسل آمدند و در سوریه با آن حماسه و با آن ایثار و شجاعت و شهامت، تحت فرماندهی نیروهای ایرانی، خوش درخشیدند. این افغان ها تحت فرماندهی نیروهای حاج قاسم از سقوط زینبیه و دمشق و فرودگاه ممانعت کردند و ریخته شدن خون این شیعیان افغان، ما را تحریک و وادار کرد که برویم و کمکشان کنیم. اول آن ها رفتند و پیشقراول بودند. فکر نکنیم ما ایرانی ها در سوریه می جنگیم. این مردان افغان هستند که آن جا تحت فرماندهی ما حماسه آفرینی می کنند. - اسم «فاطمیون» از امدادهای الهی اس/ فاطمیون، زینبیون و حیدریون در یک جبهه دو تا اتفاق افتاد که می خواهم به آن پرداخته بشود. اسم فاطمیون هم جزو امدادهای واضح الهی است. اسم فاطمیون باعث شد دو اتفاق بزرگ در جهان اسلام رخ بدهد. 1- ما در زمان جنگ، مأمور بودیم در مقابله با حزب بعث عراق، وحدت بین اقوام را ایجاد کنیم. لر، کرد، بلوچ، فارس، عرب و همه اقوام را در قالب های مختلف، به لشکرهای رزمی تبدیل کردیم و هیچ وقت هم جرأت این را نداشتیم که بگوییم چقدر برادران سنی و چقدر برادران افغان در این جنگ بوده اند. اما این پرچم فاطمیون برافراشته شد. هسته اولیه ارتش آزادیبخش شیعیان و مسلمانان جهان در سوریه فراهم شد. امروز این توفیق را ما بچه های نسل زمان جنگ داریم که آن زمان، وحدت بین اقوام را ایجاد کردیم، حالا وحدت بین ملل را ایجاد کنیم. لشکر زینبیون که پاکستانی هستند، با فرماندهی برادران سپاهی عمل می کنند. لشکر فاطمیون، چندین تیپ دارد که برادران افغان هستند و حتی برادران سنی هم در این لشکر دیده می شوند. هدایت این لشکر هم با برادران سپاهی است. ما در این لشکرها هم در سطح صف و هم در ستاد، فرماندهانی از سپاه و نیروهای خودشان داریم. این لشکرها در کنار هم با یک لباس، با یک پرچم و با یک سازمان در یک جبهه، جهاد می کنند. لشکر حیدریون هم داریم که برادران عراقی هستند. لشکری داریم به نام حزب الله که دو بخش است؛ یکسری شان حزب الله لبنان هستند و عده دیگری حزب الله سوریه از اهالی دمشق و نبل و الزهرا هستند. تشکیل هسته اولیه ارتش آزادیبخشی با این هدف است که ان شا الله قرار است ما 23 سال دیگر به نام اسرائیل، چیزی نداشته باشیم. الان این لشکرها کنار مرز اسرائل هستند. پایه و اساس این مبارزه را همین برادران فاطمیون گذاشتند. اتفاق دومی که که رخ داده و خوشبختانه به مرور در حال همه گیر شدن است، نگاه قبلی ما به این برادران تغییر کرده وقتی یک پیرمرد افغان را می بینیم، می گوییم نکند پدر یک شهید مدافع حرم باشد؟ وقتی یک خانم افغان را در مشهد یا در قم و حتی در تهران می بینیم، می گوییم نکند ایشان یک خواهر، مادر یا همسر شهید باشد؟... البته این نگاه هنوز خیلی جا نیفتاده است. نگاه بدی که در این چند ساله به برادران و خانواده های افغان داشته ایم، باعث شده از این پتانسیل بسیار قدرتمندی که در مملکتمان داشتیم، به خوبی استفاده نکنیم. در زمان جنگ، تیپ فاطمیون از همین برادران افغانستانی بودند که به لحاظ تعهدشان به اسلام و درک شان از شرایط استکباری و نقش حزب بعث بصورت مستقل در قالب یک تیپ عمل می کردند. دو اتفاق افتاده، یکی تشکیل ارتش آزادیبخش شیعی که الان فرمانده اش حاج قاسم سلیمانی است و مطیع امر رهبرانقلاب هستند و یک جبهه این ارتش در سوریه است و یک جبهه دیگرش در عراق است و جبهه دیگرش در یمن. قرار نیست که همه این ارتش از نیروهای ایرانی باشند. در هر منطقه ای که احساس می شود این ارتش در آنجا نیاز است، با ساماندهی مردم همان منطقه، نیروی لازم تامین می شود. اتفاق بعدی این است که ما در مملکت خودمان چند میلیون افغانستانی داریم که در این چندین ساله به ایران آمده و رفته اند که ما این ها را سامان نداده ایم. حتی در ماه محرم هم دسته های عزاداری این ها را تحویل نگرفته ایم و خودمان را از آن ها جدا کرده ایم. این ضرر ماست. کی باید به این مهم برسیم؟ *چرا تعداد نیروهای ایرانی در مقایسه با بقیه نیروها خیلی کمتر است؟ - تدبیر این نیست که ما به عنوان نیروی عمل کننده برویم. ما دنبال این هستیم که بچه هایی که می توانند آموزش و سازماندهی بدهند و مدیریت کنند به سوریه بروند و نیروهای خود آن مناطق، وارد عمل بشوند. به دلیل اینکه حدود 30 تا 40 درصد نیروهای ارتشی در جریانات ضد دولت سوریه بودند و به دلیل اینکه متمولین سوری گردانندگان این حرکت ها بودند بعد از گذشت 4-5 سال، مردم عادی به این نتیجه رسیدند که این حادثه بجز خون و خونریزی و زخمی شدن و ویرانی و خرابی، هیچ چیزی برایشان نداشته، لذا ا قبال عمومی و گرایش مردم عادی به آن ها به شدت کم شده و برعکس اقبال عمومی برای گرایش به سمت دولت فعلی بیشتر شده است. ارتشی که یک تعدادی از سردمدارانشان رفته بودند به خارج از سوریه، تعدادی از پادگان هایشان تسخیر شده بود و تعدادی از یگان هایشان متلاشی شده بود، امروز «منسجم» و «مطمئن» شدند و تجدید قوا کردند، لذا چون چنین اتفاقی افتاده دیگر لزومی ندارد که ما به آنجا لشکرکشی کنیم. به همین خاطر می توانیم در کنار برادران ارتش سوریه، با سازماندهی نیروهای بسیجی سوریه، آن ها را برای مبارزه آماده کنیم. ما شاید بتوانیم ظرف یک مدتی اشغال دشمنان را در سوریه از بین ببریم؛ همچنان که در کردستان خودمان هم ما این کار را ظرف یکی دو سال انجام دادیم اما کنترل نفوذ دشمنان در سوریه به عهده خودشان است و ما نمی توانیم این نفوذ را از بین ببریم. این تغییر نظام و رییس جمهور برای آن مقطع است که حضور دشمن از بین رفته باشد و آن وقت نفوذ را در آرامش و با پیاده کردن عدالت می توانیم از بین ببریم. ما ظرف دو سال حضور دشمن را در کردستان و غرب از بین بردیم، اما سال ها طول کشید تا عدالت و حقانیت مان را به مردم محروم کردستان و غرب کشور بشناساینم و امروز می بینید که پیرانشهر، بانه و سردشت یکی از امن ترین مناطق کشور هستند که هر کسی می خواهد برای بچه اش جهیزیه بگیرد یا وسایل منزل بخرد، به آن جا می رود. 20 سال پیش همین جا پاسداران ما را با موزاییک سر می بریدند. در سوریه باید مردم و دولت مردمی با استفاده از این شیوه، نفوذ اجانب را از بین ببرند و این کار خودشان است. *نظریه ای وجود دارد که معتقد است ما به دنبال امحاء کامل داعش در سوریه نیستیم و می خواهیم آن ها در همین منطقه باشند تا بشود مدیریتشان کرد. شما با این گفته موافقید؟ - خیر. من موافق نیستم. استکبار جهانی به هیچ عنوان دست از سر ما بر نمی دارد تا زمانی که قدرت ما بالا باشد. آن کسانی که می گویند چه ضرورتی دارد ما با دنیای غرب تنش داشته باشیم، باید بگوییم، اگر این تنش ها را چند وقت دیگر تحمل کنیم، ما به اندازه آن ها می شویم و دیگر آن ها جرأت نمی کنند با ما مقابله کنند. ما به دنبال ساخت بمب هسته ای نیستیم و فقط به دنبال این هستیم که ثابت کنیم مردم و کشور و میهن ما قابلیت و این توان را دارد که از تمام جنبه ها اعم از انسانی علمی اقتصادی فنی و قوانین حقوق بشر و حتی نظامی بالاتر از فرانسه و انگلیس و اتریش و دانمارک برود. اگر ما دشمن فعلی که علیه ما دارد سازماندهی می شود را از بین ببریم، این دیگر جایی برای کشور دیگری نخواهد داشت. وقتی خودمان را قدرتمند نشان بدهیم، دیگر این ها کاری نمی توانند علیه ما بکنند. *بقیه نیروهای داعش اگر از سوریه خارج بشوند، کجا خواهند رفت؟ - من بنا به دلایلی از پاسخ به این سئوال شما طفره می روم. سر امام حسین (ع) را چه کسی برید؟ ضربه به سر حضرت علی(ع) را چه کسی زد؟ می خواهم بگویم این تفکر همیشه هست. من فکر نمی کنم در این 1400 ساله چنین ساختاری را نداشته ایم. همیشه بوده و خواهد بود. گاهی قوی و گاهی ضعیف. هر چقدر ما قوی باشیم، آن ها هم ما را می پذیرند. ما اگر قدرتمان را آنقدر بالا ببریم که آمریکا و انگلیس و فرانسه خودشان را در سطح ما و پایین تر ببینند، داعش دست پرورده تفکر و پول عربستان و سازماندهی اسراییل و حمایت غرب و ترکیه است. من به قدرت ایران باور دارم. حاج محمدعلی فلکی در زمان جنگ *چه شد که به سوریه رفتید؟ - سال 93 بعد از اینکه داعش به عراق حمله کرد، من داوطلب بودم که بروم. ساکم را بستم و کارم را انجام دادم و تا پای هواپیما هم رفتم اما به دلایلی آن پرواز، آن روز و چند روز دیگرش، کنسل شد. قرار بود به همراه تعدادی از فرماندهان و مربیان نیروی زمینی به آنجا برویم و ببینیم که در کجا می توانیم مفید باشیم. ما حدود 50 نفر از بازنشسته های سپاه بودیم که پایین ترین مسئولیت مان در زمان جنگ، فرماندهی گردان بود. تدبیر بر این شد که به عراق نرویم. فکر کنم خردادماه 93 بود. بعد از آن به ماه مبارک رمضان رسیدیم و مشغول روزه شدیم. اواخر ماه مبارک رمضان بود که برای آزادسازی سد موصل از ما درخواست شد که به عراق برویم. من دیدم که کار عجله ای است و قبول نکردم. مدیریت جنگ ما در سوریه و عراق جای بحث دارد. تجربه من می گفت که نباید بروم. قدری معطل ماندم تا سال 94 که حجم اعزام نیروهای ما به سوریه بیشتر شد چون عملیات محرم در جنوب حلب و برای ازادسازی خان طومان و عفرین و الحاضر، در پیش بود. مقدماتی هم برای آزادسازی شمال حلب فراهم شده بود. من با یک نفر دیگر از طریق سپاه به سوریه رفتیم و چند مدتی را در آنجا بودیم تا مصادف شد با عید نوروز و این امکان را برایمان فراهم کردند که خانواده مان برای زیارت به دمشق بیایند. خانواده ما هم به سوریه آمدند و 5-6 روزی مشغول زیارت بودند و بعدش با هم به ایران برگشتیم. آشنایان فکر می کردند که همه جای سوریه در حال جنگ است و وقتی خانواده آمدند و عکس هایی را برای اقوام فرستادند، آن ها فهمیدند که در دمشق، آرامش برقرار است خیلی از ذهنیات غلط رفع شد. بعد از آن دیگر من اعزام نشدم و در حال انتظار به سر می برم. *در مورد حضور ارتش جمهوری اسلامی در نبرد سوریه هم قدری برایمان بگویید. - خاصیت خون، جوشش غیرت دینی است. وجود ما غیر از بحث تکلیف، باعث می شود غیرت مردم در کشورهای اسلامی به ویژه در ایران به غلیان بیاید و مردم احساس غرور می کنند. مثلا در تشییع جنازه یک شهید، جمعیت زیادی را می بینید که آمده اند، الزاما این جمعیت به این معنا نیست که همه آن ها آمادگی برای شهادت دارند اما این را می گویند که ما این اتفاق را تایید می کنیم و به آن افتخار داریم. لذا اقشار مختلفی از مردم تمایل داشتند که در این حماسه شرکت کنند و با کمک های نقدی و غیرنقدی و اعزام هایشان، کمک می کردند. در بین این اقشار، ارتش جمهوری اسلامی احساس تکلیف کرد که در این عرصه نقشی داشته باشد. آنچنان که من می دانم، به حاج قاسم سلیمانی اعلام می کنند که ما هم می خواهیم نقشمان را ایفا کنیم. حاج قاسم این موضوع را خدمت حضرت آقا گزارش می دهند و ایشان هم استقبال می کنند از این انگیزه حماسی و مقدس و الهی. تعدادی از برادران داوطلب یگان های مختلف ارتش که عمدتا از متخصصین رشته هوابرد بودند، اواخر بهمن سال 94 به سوریه اعزام شدند. با توجه به اینکه توانمندی این عده آنقدر بود که خودشان بتوانند مستقل عمل کنند، اما تدبیر بر این شد که آن ها در درون یکی از یگان های فاطمیون قرار بگیرند. این توفیق را خدا به من داد که به نیابت از فاطمیون در خدمت این دوستان بودم. فضا و شرایط را ما به این عزیزان انتقال دادیم. بعد از گذر زمان کوتاهی یگان تحویل خودشان شد. نه درجه شان و نه حتی سلاح سازمانی شان در ایران با فاطمیون یکی نبود و پس از حضورشان در سوریه و در مدت کوتاهی که درکنار برادران فاطمی بودند، با آنها هم سازمان، هم لباس و هم سنگر شدند و به صمیمیتی مثال زدنی رسیدند. به امیر پوردستان هم اعلام کردم که این افتخار ماست که در یکی از جبهه های رزم بین المللی خارج از ایران همانند دوران دفاع مقدس، همسنگر و همرزم برادران ارتش جمهوری اسلامی باشیم. *از روحیات برادران ارتشی هم ذکری کنیم. - هیچ فرقی نمی کرد و مثل بروبچه های بسیجی بودند. من با فرمانده اعزام کننده این ها در ایران صحبت کردم و می گفت: یکی از دغدغه های من این است که چگونه از سیل موج درخواست کننده برای اعزام جلوگیری کرده و بر اساس تدابیر ستاد کل فقط تعداد لازم را اعزام کنم. و الا اگر من رهاشان می کردم، چندین لشکر داوطلب داشتیم. نقش این برادران هم نقش بسیار موثری بود. هم شهید شدند و هم مجروح دادند اما هیچ تاثیر منفی در روحیه شان نداشت و از عزم شان کم نکرد. هم با تجربه بودند و هم شجاع و با انگیزه. من نمی خواهم شعار بدهم، اما اگر ما آنجا ممانعت نمی کردیم، همه این آدم ها دوست داشتند در خط اول بجنگند و در خط اول، سنگر این ها با سنگر برادران سپاهی و افغان، یکی بود و در یک سنگر باهم استراحت می کردند. این از افتخارات ارتش است که به رغم دادند شهید و مجروح، از انگیزه هایشان کم نشد و رشادت شان تحت تاثیر قرار نگرفت. *یکی از مسائلی که دشمنان مطرح می کنند، حق ماموریت های بالایی است که ادعا می شود به مدافعان حرم پرداخت می شود. شما که آنجا فرمانده بوده اید، جوابی به این ادعاها دارید؟ والله آدم هایی که از ایران یه سوریه می آیند، ماهی 100 دلار به عنوان عیدی بهشان می دهند. *شما مشکل زبان و گفتار با رزمندگان فاطمیون نداشتید؟ - این عزیزان عمدتا فارسی را به خوبی حرف می زنند و در این رابطه اصلا مشکلی وجود نداشت. همین که در این چند دهه نتوانستیم رابطه صمیمی با برادران افغان در ایران داشته باشیم، آن جا هم این مشکل را داریم. نمی توانیم به خوبی با آن ها ارتباط بگیریم. در حالی که چیزی حدود 20 تا 25 درصد از آن ها، نماز شب شان ترک نمی شود و می شود همان شور و حال رزمندگان زمان جنگ را در آن ها دید. متاسفانه پرچم فاطمیون بلندگو ندارد. در دولت افغانستان هم محدودیت هایی دارند و برای کسی که به نبرد سوریه بیاید، 17- 18 سال زندانی هم در نظر گرفته اند! اما ما در مملکت خودمان باید بلندگو در اختیار آن ها قرار بدهیم. ابوحامد (شهید توسلی) یکی از فرماندهان فاطمیون بوده و ما به جز چند همایش، از این گروه خیلی حرفی نمی زنیم. ما می توانیم به یک ساماندهی کلان برای تبلیغ در این زمینه برسیم. این فرزندان افغان که در ایران بوده اند و گاها دو رگه هم هستند، رفتاری دارند که همان رفتار برادران بسیجی زمان جنگ را تداعی می کند و کم هم نیستند. شاید در نگاه اول هم نتوانید متوجه افغان بودن آن ها بشوید. نیروهای بسیار پر انرژی هستند که آموزش هم دیده اند و خوب می جنگند. خیلی هایشان هم اعزام مجدد می شوند. مقام معظم رهبری اولین کسی است که خانواده فاطمیون را به حضور پذیرفتند و این معنای بلندی دارد و باید از این پتانسیل ایجاد شده استفاده کرد. گفتگو: میثم رشیدی مهرآبادی عکس: محسن کرامت منبع: مشرق سوک : سردار فلکی را بیشتر از هر کس، بروبچه های تیپ ادوات لشکر 10 سیدالشهدا(علیه السلام) می شناسند. او سال ها فرماندهی این یگان را که شامل واحد های دیدبانی، خمپاره، اسلحه 106 و مینی کاتیوشا یا 107 و... می شد، در روزهای سخت جنگ تحمیلی بر عهده داشت. او اما در دوران بازنشستگی هم دست از جهاد نکشیده و در دو جبهه فعال است؛ اول، جبهه فرهنگی با تشکیل و اداره هیئت رزمندگان تیپ نینوا که یکی از قدیمی ترین و پرمخاطب ترین هیئات رزمندگان سطح کشور است. او در این هیئت، با کمک همرزمان قدیمی اش، خاطرات و تاریخچه تیپ نینوا را هم مدنظر قرار داده و در روندی حرفه ای، با کمک جمعی از نویسندگان در حال آماده سازی و تکمیل این مطالب برای انتشار در قالب چندین کتاب است. ناگفته نماند که حاج محمدعلی کتاب «رؤیای پرواز» را با محوریت بخشی از خاطرات خود و برادر شهیدش نیز نوشته که متاسفانه پس از اتمامش، هنوز تجدید چاپ نشده است. این فقط بخشی از فعالیت های حاج محمدعلی در حوزه فرهنگ است. جبهه دیگری که این سردار در آن فعالیت می کند، مبارزه با تکفیری ها در سوریه است. او فرماندهی در این عرصه را تجربه کرده و ابتدا که با درخواست ما برای گفتگو با موضوع بررسی وضعیت مبارزه با تکفیری ها و داعش در سوریه مواجه شد، طفره می رفت. او صحبت در مورد نبردی که این روزها در حال انجام است را از لحاظ امنیتی، پرخطر می دانست و وقتی بارها به او قول دادیم که به سراغ مطالب طبقه بندی شده نرویم، بالاخره دعوت ما را پذیرفت و به ساختمان مشرق آمد. گفتگوی ما دقیقا دو ساعت و 58 دقیقه بی وقفه انجام شد و آنچه در ادامه می خوانید، تنها بخش اندکی از این هم کلامی نسبتا طولانی است. متن این گفتگو را قبل از انتشار نیز در اختیار سردار فلکی قرار دادیم تا باز هم اصلاحاتی را در آن اِعمال کند. خواندن این گفتگو را به کسانی که می خواهند دلاورمردی های فاطمیون و نیروهای جان بر کف ارتش جمهوری اسلامی ایران را از زاویه ای دیگر ببینند، پیشنهاد می کنیم.. . *اگر موافق باشید، صحبت را از بافت نیروهای مبارز و فعال در سوریه آغاز کنیم... - ما در سوریه ضعف هایی داریم که الان نمی خواهم وارد آن بشوم ولی بخشی از آن ناشی از ضعفی است که ما در ایران داریم. ما از اینجا به جنوب لبنان می رویم و شیعیان آنجا را حمایت می کنیم؛ به بحرین و یمن می رویم؛ این همه هزینه می کنیم و شیعیان آنجا را حمایت می کنیم. در حال حاضر بیش از یکی دو میلیون شیعه و مسلمان معتقد به اسلام محمدی(ص) از برادران افغانستانی در ایران داریم که در ادوار گذشته جمعیت این افراد در ایران بسیار بیشتر از این عدد و رقم می شد. ما در ایران بعضا به این افراد یا به عنوان خلافکاران مواد مخدر و یا شرور نگاه می کردیم و یا کارگران ساختمانی. نسل دوم و سوم این برادران متدین که بیش از سی سال است خانواده هایشان در ایران زندگی می کنند بخاطر تعهدشان به اسلام و شناختشان از تکفیری ها نه بخاطر از قوم ونژادشان دفاع کنند بلکه به خاطر حمایت از ذات شیعه بودن، در سوریه جنگیدند و خونشان باعث شد که به ما ثابت کنند 3 میلیون افغان در این مملکت هستند که باید به این افراد نگاه مثبت داشته باشیم. ما در لبنان سید حسن نصرالله را پیدا کرده ایم در حالی که در اینجا از بین این همه روحانی فعال و انقلابی، یک نفر لیدر و رهبر حاضر در عرصه نبرد را نشناخته ایم و این خیل عظیم نیرو را سازماندهی نکرده ایم. ما از این سه میلیون افغان شیعه، نتوانسته ایم به خوبی حمایت کنیم. خیلی بد است که 30 سال شیعیان افغان را با همه مظلومیت و مقاومتی که در افغانستان در مقابل استکبار شرق و غرب داشتند، نادیده گرفتیم و آن ها را فقط با نگاه عمله سر چهارراه و یا خلافکار دیده ایم. این نسل آمدند و در سوریه با آن حماسه و با آن ایثار و شجاعت و شهامت، تحت فرماندهی نیروهای ایرانی، خوش درخشیدند. این افغان ها تحت فرماندهی نیروهای حاج قاسم از سقوط زینبیه و دمشق و فرودگاه ممانعت کردند و ریخته شدن خون این شیعیان افغان، ما را تحریک و وادار کرد که برویم و کمکشان کنیم. اول آن ها رفتند و پیشقراول بودند. فکر نکنیم ما ایرانی ها در سوریه می جنگیم. این مردان افغان هستند که آن جا تحت فرماندهی ما حماسه آفرینی می کنند. - اسم «فاطمیون» از امدادهای الهی اس/ فاطمیون، زینبیون و حیدریون در یک جبهه دو تا اتفاق افتاد که می خواهم به آن پرداخته بشود. اسم فاطمیون هم جزو امدادهای واضح الهی است. اسم فاطمیون باعث شد دو اتفاق بزرگ در جهان اسلام رخ بدهد. 1- ما در زمان جنگ، مأمور بودیم در مقابله با حزب بعث عراق، وحدت بین اقوام را ایجاد کنیم. لر، کرد، بلوچ، فارس، عرب و همه اقوام را در قالب های مختلف، به لشکرهای رزمی تبدیل کردیم و هیچ وقت هم جرأت این را نداشتیم که بگوییم چقدر برادران سنی و چقدر برادران افغان در این جنگ بوده اند. اما این پرچم فاطمیون برافراشته شد. هسته اولیه ارتش آزادیبخش شیعیان و مسلمانان جهان در سوریه فراهم شد. امروز این توفیق را ما بچه های نسل زمان جنگ داریم که آن زمان، وحدت بین اقوام را ایجاد کردیم، حالا وحدت بین ملل را ایجاد کنیم. لشکر زینبیون که پاکستانی هستند، با فرماندهی برادران سپاهی عمل می کنند. لشکر فاطمیون، چندین تیپ دارد که برادران افغان هستند و حتی برادران سنی هم در این لشکر دیده می شوند. هدایت این لشکر هم با برادران سپاهی است. ما در این لشکرها هم در سطح صف و هم در ستاد، فرماندهانی از سپاه و نیروهای خودشان داریم. این لشکرها در کنار هم با یک لباس، با یک پرچم و با یک سازمان در یک جبهه، جهاد می کنند. لشکر حیدریون هم داریم که برادران عراقی هستند. لشکری داریم به نام حزب الله که دو بخش است؛ یکسری شان حزب الله لبنان هستند و عده دیگری حزب الله سوریه از اهالی دمشق و نبل و الزهرا هستند. تشکیل هسته اولیه ارتش آزادیبخشی با این هدف است که ان شا الله قرار است ما 23 سال دیگر به نام اسرائیل، چیزی نداشته باشیم. الان این لشکرها کنار مرز اسرائل هستند. پایه و اساس این مبارزه را همین برادران فاطمیون گذاشتند. اتفاق دومی که که رخ داده و خوشبختانه به مرور در حال همه گیر شدن است، نگاه قبلی ما به این برادران تغییر کرده وقتی یک پیرمرد افغان را می بینیم، می گوییم نکند پدر یک شهید مدافع حرم باشد؟ وقتی یک خانم افغان را در مشهد یا در قم و حتی در تهران می بینیم، می گوییم نکند ایشان یک خواهر، مادر یا همسر شهید باشد؟... البته این نگاه هنوز خیلی جا نیفتاده است. نگاه بدی که در این چند ساله به برادران و خانواده های افغان داشته ایم، باعث شده از این پتانسیل بسیار قدرتمندی که در مملکتمان داشتیم، به خوبی استفاده نکنیم. در زمان جنگ، تیپ فاطمیون از همین برادران افغانستانی بودند که به لحاظ تعهدشان به اسلام و درک شان از شرایط استکباری و نقش حزب بعث بصورت مستقل در قالب یک تیپ عمل می کردند. دو اتفاق افتاده، یکی تشکیل ارتش آزادیبخش شیعی که الان فرمانده اش حاج قاسم سلیمانی است و مطیع امر رهبر انقلاب هستند و یک جبهه این ارتش در سوریه است و یک جبهه دیگرش در عراق است و جبهه دیگرش در یمن. قرار نیست که همه این ارتش از نیروهای ایرانی باشند. در هر منطقه ای که احساس می شود این ارتش در آنجا نیاز است، با ساماندهی مردم همان منطقه، نیروی لازم تامین می شود. اتفاق بعدی این است که ما در مملکت خودمان چند میلیون افغانستانی داریم که در این چندین ساله به ایران آمده و رفته اند که ما این ها را سامان نداده ایم. حتی در ماه محرم هم دسته های عزاداری این ها را تحویل نگرفته ایم و خودمان را از آن ها جدا کرده ایم. این ضرر ماست. کی باید به این مهم برسیم؟ *چرا تعداد نیروهای ایرانی در مقایسه با بقیه نیروها خیلی کمتر است؟ - تدبیر این نیست که ما به عنوان نیروی عمل کننده برویم. ما دنبال این هستیم که بچه هایی که می توانند آموزش و سازماندهی بدهند و مدیریت کنند به سوریه بروند و نیروهای خود آن مناطق، وارد عمل بشوند. به دلیل اینکه حدود 30 تا 40 درصد نیروهای ارتشی در جریانات ضد دولت سوریه بودند و به دلیل اینکه متمولین سوری گردانندگان این حرکت ها بودند بعد از گذشت 4-5 سال، مردم عادی به این نتیجه رسیدند که این حادثه بجز خون و خونریزی و زخمی شدن و ویرانی و خرابی، هیچ چیزی برایشان نداشته، لذا ا قبال عمومی و گرایش مردم عادی به آن ها به شدت کم شده و برعکس اقبال عمومی برای گرایش به سمت دولت فعلی بیشتر شده است. ارتشی که یک تعدادی از سردمدارانشان رفته بودند به خارج از سوریه، تعدادی از پادگان هایشان تسخیر شده بود و تعدادی از یگان هایشان متلاشی شده بود، امروز «منسجم» و «مطمئن» شدند و تجدید قوا کردند، لذا چون چنین اتفاقی افتاده دیگر لزومی ندارد که ما به آنجا لشکرکشی کنیم. به همین خاطر می توانیم در کنار برادران ارتش سوریه، با سازماندهی نیروهای بسیجی سوریه، آن ها را برای مبارزه آماده کنیم. ما شاید بتوانیم ظرف یک مدتی اشغال دشمنان را در سوریه از بین ببریم؛ همچنان که در کردستان خودمان هم ما این کار را ظرف یکی دو سال انجام دادیم اما کنترل نفوذ دشمنان در سوریه به عهده خودشان است و ما نمی توانیم این نفوذ را از بین ببریم. این تغییر نظام و رییس جمهور برای آن مقطع است که حضور دشمن از بین رفته باشد و آن وقت نفوذ را در آرامش و با پیاده کردن عدالت می توانیم از بین ببریم. ما ظرف دو سال حضور دشمن را در کردستان و غرب از بین بردیم، اما سال ها طول کشید تا عدالت و حقانیت مان را به مردم محروم کردستان و غرب کشور بشناساینم و امروز می بینید که پیرانشهر، بانه و سردشت یکی از امن ترین مناطق کشور هستند که هر کسی می خواهد برای بچه اش جهیزیه بگیرد یا وسایل منزل بخرد، به آن جا می رود. 20 سال پیش همین جا پاسداران ما را با موزاییک سر می بریدند. در سوریه باید مردم و دولت مردمی با استفاده از این شیوه، نفوذ اجانب را از بین ببرند و این کار خودشان است. *نظریه ای وجود دارد که معتقد است ما به دنبال امحاء کامل داعش در سوریه نیستیم و می خواهیم آن ها در همین منطقه باشند تا بشود مدیریتشان کرد. شما با این گفته موافقید؟ - خیر. من موافق نیستم. استکبار جهانی به هیچ عنوان دست از سر ما بر نمی دارد تا زمانی که قدرت ما بالا باشد. آن کسانی که می گویند چه ضرورتی دارد ما با دنیای غرب تنش داشته باشیم، باید بگوییم، اگر این تنش ها را چند وقت دیگر تحمل کنیم، ما به اندازه آن ها می شویم و دیگر آن ها جرأت نمی کنند با ما مقابله کنند. ما به دنبال ساخت بمب هسته ای نیستیم و فقط به دنبال این هستیم که ثابت کنیم مردم و کشور و میهن ما قابلیت و این توان را دارد که از تمام جنبه ها اعم ازانسانی علمی اقتصادی فنی و قوانین حقوق بشر و حتی نظامی بالاتر از فرانسه و انگلیس و اتریش و دانمارک برود. اگر ما دشمن فعلی که علیه ما دارد سازماندهی می شود را از بین ببریم، این دیگر جایی برای کشور دیگری نخواهد داشت. وقتی خودمان را قدرتمند نشان بدهیم، دیگر این ها کاری نمی توانند علیه ما بکنند. *بقیه نیروهای داعش اگر از سوریه خارج بشوند، کجا خواهند رفت؟ - من بنا به دلایلی از پاسخ به این سئوال شما طفره می روم. سر امام حسین (ع) را چه کسی برید؟ ضربه به سر حضرت علی(ع) را چه کسی زد؟ می خواهم بگویم این تفکر همیشه هست. من فکر نمی کنم در این 1400 ساله چنین ساختاری را نداشته ایم. همیشه بوده و خواهد بود. گاهی قوی و گاهی ضعیف. هر چقدر ما قوی باشیم، آن ها هم ما را می پذیرند. ما اگر قدرتمان را آنقدر بالا ببریم که آمریکا و انگلیس و فرانسه خودشان را در سطح ما و پایین تر ببینند، داعش دست پرورده تفکر و پول عربستان و سازماندهی اسراییل و حمایت غرب و ترکیه است. من به قدرت ایران باور دارم. حاج محمدعلی فلکی در زمان جنگ *چه شد که به سوریه رفتید؟ - سال 93 بعد از اینکه داعش به عراق حمله کرد، من داوطلب بودم که بروم. ساکم را بستم و کارم را انجام دادم و تا پای هواپیما هم رفتم اما به دلایلی آن پرواز، آن روز و چند روز دیگرش، کنسل شد. قرار بود به همراه تعدادی از فرماندهان و مربیان نیروی زمینی به آنجا برویم و ببینیم که در کجا می توانیم مفید باشیم. ما حدود 50 نفر از بازنشسته های سپاه بودیم که پایین ترین مسئولیت مان در زمان جنگ، فرماندهی گردان بود. تدبیر بر این شد که به عراق نرویم. فکر کنم خردادماه 93 بود. بعد از آن به ماه مبارک رمضان رسیدیم و مشغول روزه شدیم. اواخر ماه مبارک رمضان بود که برای آزادسازی سد موصل از ما درخواست شد که به عراق برویم. من دیدم که کار عجله ای است و قبول نکردم. مدیریت جنگ ما در سوریه و عراق جای بحث دارد. تجربه من می گفت که نباید بروم. قدری معطل ماندم تا سال 94 که حجم اعزام نیروهای ما به سوریه بیشتر شد چون عملیات محرم در جنوب حلب و برای ازادسازی خان طومان و عفرین و الحاضر، در پیش بود. مقدماتی هم برای آزادسازی شمال حلب فراهم شده بود. من با یک نفر دیگر از طریق سپاه به سوریه رفتیم و چند مدتی را در آنجا بودیم تا مصادف شد با عید نوروز و این امکان را برایمان فراهم کردند که خانواده مان برای زیارت به دمشق بیایند. خانواده ما هم به سوریه آمدند و 5-6 روزی مشغول زیارت بودند و بعدش با هم به ایران برگشتیم. آشنایان فکر می کردند که همه جای سوریه در حال جنگ است و وقتی خانواده آمدند و عکس هایی را برای اقوام فرستادند، آن ها فهمیدند که در دمشق، آرامش برقرار است خیلی از ذهنیات غلط رفع شد. بعد از آن دیگر من اعزام نشدم و در حال انتظار به سر می برم. *در مورد حضور ارتش جمهوری اسلامی در نبرد سوریه هم قدری برایمان بگویید. - خاصیت خون، جوشش غیرت دینی است. وجود ما غیر از بحث تکلیف، باعث می شود غیرت مردم در کشورهای اسلامی به ویژه در ایران به غلیان بیاید و مردم احساس غرور می کنند. مثلا در تشییع جنازه یک شهید، جمعیت زیادی را می بینید که آمده اند، الزاما این جمعیت به این معنا نیست که همه آن ها آمادگی برای شهادت دارند اما این را می گویند که ما این اتفاق را تایید می کنیم و به آن افتخار داریم. لذا اقشار مختلفی از مردم تمایل داشتند که در این حماسه شرکت کنند و با کمک های نقدی و غیرنقدی و اعزام هایشان، کمک می کردند. در بین این اقشار، ارتش جمهوری اسلامی احساس تکلیف کرد که در این عرصه نقشی داشته باشد. آنچنان که من می دانم، به حاج قاسم سلیمانی اعلام می کنند که ما هم می خواهیم نقشمان را ایفا کنیم. حاج قاسم این موضوع را خدمت حضرت آقا گزارش می دهند و ایشان هم استقبال می کنند از این انگیزه حماسی و مقدس و الهی. تعدادی از برادران داوطلب یگان های مختلف ارتش که عمدتا از متخصصین رشته هوابرد بودند، اواخر بهمن سال 94 به سوریه اعزام شدند. با توجه به اینکه توانمندی این عده آنقدر بود که خودشان بتوانند مستقل عمل کنند، اما تدبیر بر این شد که آن ها در درون یکی از یگان های فاطمیون قرار بگیرند. این توفیق را خدا به من داد که به نیابت از فاطمیون در خدمت این دوستان بودم. فضا و شرایط را ما به این عزیزان انتقال دادیم. بعد از گذر زمان کوتاهی یگان تحویل خودشان شد. نه درجه شان و نه حتی سلاح سازمانی شان در ایران با فاطمیون یکی نبود و پس از حضورشان در سوریه و در مدت کوتاهی که درکنار برادران فاطمی بودند، با آنها هم سازمان، هم لباس و هم سنگر شدند و به صمیمیتی مثال زدنی رسیدند. به امیر پوردستان هم اعلام کردم که این افتخار ماست که در یکی از جبهه های رزم بین المللی خارج از ایران همانند دوران دفاع مقدس، همسنگر و همرزم برادران ارتش جمهوری اسلامی باشیم. *از روحیات برادران ارتشی هم ذکری کنیم. - هیچ فرقی نمی کرد و مثل بروبچه های بسیجی بودند. من با فرمانده اعزام کننده این ها در ایران صحبت کردم و می گفت: یکی از دغدغه های من این است که چگونه از سیل موج درخواست کننده برای اعزام جلوگیری کرده و بر اساس تدابیر ستاد کل فقط تعداد لازم را اعزام کنم. و الا اگر من رهاشان می کردم، چندین لشکر داوطلب داشتیم. نقش این برادران هم نقش بسیار موثری بود. هم شهید شدند و هم مجروح دادند اما هیچ تاثیر منفی در روحیه شان نداشت و از عزم شان کم نکرد. هم با تجربه بودند و هم شجاع و با انگیزه. من نمی خواهم شعار بدهم، اما اگر ما آنجا ممانعت نمی کردیم، همه این آدم ها دوست داشتند در خط اول بجنگند و در خط اول، سنگر این ها با سنگر برادران سپاهی و افغان، یکی بود و در یک سنگر باهم استراحت می کردند. این از افتخارات ارتش است که به رغم دادند شهید و مجروح، از انگیزه هایشان کم نشد و رشادت شان تحت تاثیر قرار نگرفت. *یکی از مسائلی که دشمنان مطرح می کنند، حق ماموریت های بالایی است که ادعا می شود به مدافعان حرم پرداخت می شود. شما که آنجا فرمانده بوده اید، جوابی به این ادعاها دارید؟ والله آدم هایی که از ایران یه سوریه می آیند، ماهی 100 دلار به عنوان عیدی بهشان می دهند. *شما مشکل زبان و گفتار با رزمندگان فاطمیون نداشتید؟ - این عزیزان عمدتا فارسی را به خوبی حرف می زنند و در این رابطه اصلا مشکلی وجود نداشت. همین که در این چند دهه نتوانستیم رابطه صمیمی با برادران افغان در ایران داشته باشیم، آن جا هم این مشکل را داریم. نمی توانیم به خوبی با آن ها ارتباط بگیریم. در حالی که چیزی حدود 20 تا 25 درصد از آن ها، نماز شب شان ترک نمی شود و می شود همان شور و حال رزمندگان زمان جنگ را در آن ها دید. متاسفانه پرچم فاطمیون بلندگو ندارد. در دولت افغانستان هم محدودیت هایی دارند و برای کسی که به نبرد سوریه بیاید، 17- 18 سال زندانی هم در نظر گرفته اند! اما ما در مملکت خودمان باید بلندگو در اختیار آن ها قرار بدهیم. ابوحامد (شهید توسلی) یکی از فرماندهان فاطمیون بوده و ما به جز چند همایش، از این گروه خیلی حرفی نمی زنیم. ما می توانیم به یک ساماندهی کلان برای تبلیغ در این زمینه برسیم. این فرزندان افغان که در ایران بوده اند و گاها دو رگه هم هستند، رفتاری دارند که همان رفتار برادران بسیجی زمان جنگ را تداعی می کند و کم هم نیستند. شاید در نگاه اول هم نتوانید متوجه افغان بودن آن ها بشوید. نیروهای بسیار پر انرژی هستند که آموزش هم دیده اند و خوب می جنگند. خیلی هایشان هم اعزام مجدد می شوند. مقام معظم رهبری اولین کسی است که خانواده فاطمیون را به حضور پذیرفتند و این معنای بلندی دارد و باید از این پتانسیل ایجاد شده استفاده کرد. گفتگو: میثم رشیدی مهرآبادی عکس: محسن کرامت
پنجشنبه ، ۲۸مرداد۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: سوک]
[مشاهده در: www.tnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 104]
-
گوناگون
پربازدیدترینها