محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1844572907
روایتی از زندگی پناهجویان ایرانی در جنگل کاله فرانسه/90 روز جهنمی
واضح آرشیو وب فارسی:نامه نیوز: روایتی از زندگی پناهجویان ایرانی در جنگل کاله فرانسه/90 روز جهنمی
قاچاق‌برها گفتند که باید سوار یک کامیون یخچال‌دار حمل گوشت شویم. ۵۰ نفر بودیم. از ترس داشتم سکته می‌کردم.
به گزارش نامه نیوز، «شب کریسمس بود. هوا از شدت سرما گونه‌هایش را سرخ کرده بود. چاره‌ای نداشت. فقط همین یک شال نازک پر خاطره برایش مانده بود و بس... نه غذایی داشت و نه جای خوابی. ناگهان چشمش به یک سطل زباله جادار و نونوار در آن سوی خیابان افتاد که حالا می‌توانست دست کم به یاد خاطره دورهمی‌های ایرانش، دلگیری و سرما و بارش شدید باران آن شب را از یادش ببرد. ساعت‌ها دلگیر و گرسنه در کوچه پس کوچه‌های شهر قدم زده بود.از پشت پنجره خیره به زنان و مردانی مانده بود که در داخل خانه جشن سال نو را گرفته بودند.
همان وقت که روی یکی از پله‌های خانه‌های اطراف نشسته بود و به صدای خنده و موسیقی که در فضای شهر پیچیده بود، گوش می‌داد. باران به شدت می‌بارید. به دنبال سرپناهی می‌گشت تا باران کمتر شود و بتواند جای خوابی برای خودش زیر یکی از همین پل‌های شهر پیدا کند. سیگارش را روشن کرد. یاد شب عید سال گذشته افتاد. یاد آن سبزی پلو با ماهی که مادر درست کرده بود و آجیل و شیرینی‌هایی که به زور به خوردش می‌دادند. فارغ از هر غم و غصه‌ای. برخی شب‌ها فقط خانواده دور هم جمع می‌شدند و به هم عشق می‌دادند. مادر ستون خانه بود. همه را دور هم جمع می‌کرد، به تک‌تک خواهر و برادرها زنگ می‌زد. اگر یکی نمی‌آمد آن قدر خواهش و التماس می‌کرد تا همه بیایند و دور هم جمع باشند. یاد چهره درهم پدرش افتاد و زخم‌هایی که او در این ماه‌ها بر دل مادر زده. یاد روز آخری افتاد که مادر گریه کرد و گفت: «آسمان همه جای دنیا یک رنگ است... معلوم نیست چه بلایی سرت می‌آید.... نرو محسن....»
محسن سودای رفتن داشت. نه در کار و نه در زندگی عاطفی شانس نیاورده بود. روزهای آخر زندگی در ایران احساس ترس و ناامیدی داشت. علاقه‌ای به زندگی کارمندی نداشت. می‌گفت اصلاً یعنی چه که یک آدم از صبح تا شب برای دو میلیون تومان حقوق جلوی این و آن خم شود. خودش را در زادگاه مادریش بی‌پشت و پناه می‌دید. در آخرین روزهای بودنش در تهران فرصت‌های از دست رفته زندگی‌اش را مرور می‌کرد و حسرت نداشته‌هایش را می‌خورد. از دوستانش شنیده بود افرادی هستند که به طور قاچاقی می‌توانند او را به اروپا برسانند تا آنجا برایش آغازی نو رقم بخورد. خودش هم در سایتهای مختلف جست‌وجو کرد تا این که با یک قاچاق‌بر که کارش مهاجرت غیر قانونی بود آشنا شد. همین شروع یک ماجرای تلخ برای محسن بود.
داستان محسن از همان شبی که همه دارایی‌اش را در کوله پشتی ریخت تا برای آینده بهتر تلاش کند، آغاز می‌شود. او در یکی از شب‌های گرم تابستان با هر آن چه در ایران داشت خداحافظی می‌کند. پیشانی پدر را می‌بوسد و مادر را بغل می‌کند. دلداریش می‌دهد که خیلی زود شرایطی را فراهم می‌کند تا آنها را ببیند. از آن روز یک سالی می‌گذرد اما محسن همچنان درگیر سرپناهی است تا بتواند با خیالی آسوده مادر و پدر را فقط برای چند روز در کنار خود داشته باشد. او این روزها در کوچه پس کوچه‌های جنوب فرانسه در کمپی زندگی می‌کند و منتظر است تا شرایط اقامتش در این کشور فراهم شود. محسن این روزها غمگین‌تر از آن سال‌هایی است که در تهران بود.
او برای ما از آشنایی‌اش با «آدم‌پران‌ها»گفت و از آن شب‌های سردی که زیر پل‌های «کاله» در فرانسه می‌خوابید و از ترس مهاجرت غیر قانونی و افتادن در دام پلیس یا برچسب تروریست از سایه خودش هم فرار می‌کرد: «تهران که بودم خیلی تلاش کردم که از راه قانونی از کشور خارج شوم اما یا باید سرمایه‌گذاری می‌کردم یا باید برای تحصیل اقدام می‌کردم که اصلاً شرایط این دو کار را نداشتم. از دوستانم شنیده بودم که بیشتر این آدم‌پران‌ها در مسیر سفارتخانه‌ها به انتظار «ویزاهای ردی» می‌نشینند. یک روز به سفارتخانه آلمان مراجعه کردم و کنار در اصلی‌اش چند دقیقه‌ای نشستم آنجا با یک قاچاق بری آشنا شدم که کارش خروج آدم‌ها به طور غیر قانونی بود. از همان جا عزم خود را جزم کردم تا از کشور خارج شوم.»
او فریب همین حرف‌های چرب و نرم آدم‌پران‌ها را خورد. هر چه داشت فروخت. قاچاق برها وعده داده بودند در ازای ۶۰ میلیون تومان دو هفته‌ای او را هوایی به بریتانیا برسانند. او توافق کرد که نصف پول را در تهران و نصف دیگر را وقتی به انگلیس رسید، بپردازد. شنیده بود وقتی پایش به این کشور باز شود، همه جوره از سوی دولت بریتانیا حمایت خواهد شد. قاچاق‌بر ضمانت کرده بود که اگر هوایی نتوانست او را وارد انگلیس کند از طریق آب‌های مدیترانه با کشتی‌ها و یاک‌های شیک و لوکس وارد آن کشور شود اما وقتی به دل ماجرا زد نه از کشتی لوکس خبری بود نه از رسیدن به کشوری که کعبه آمال و آرزوهایش بود: «آن شبی که از تهران خارج شدم قاچاق‌بر با من تماس گرفت و بلیت ترکیه را برایم فرستاد و گفت تا چند ساعت دیگر فرودگاه امام باشم. از قبل هم می‌دانستم که خیلی زود باید از کشور خارج شوم. به خانه رفتم و با پدر و مادرم حرف زدم و کوله‌پشتی‌ام را بستم. راهی شدم. هیچ وقت آن شب ترک کردن خانه را فراموش نمی‌کنم. فشار روحی عجیبی داشتم و تا خود ترکیه گریه کردم.»
وارد استانبول که شد مردی ایرانی با او تماس گرفت و گفت سوار اتوبوس شود و خودش را به محله‌ای قدیمی در استانبول برساند. آن شب را در آشپزخانه یک شرکت حمل و نقل و کاریابی ایرانی سر کرد. تا فردای آن روز قاچاق‌بر ایرانی با او تماس گرفت و گفت باید برای رفتن به «بدروم» به فرودگاه برود. به بدروم که رسید بهزاد، قاچاق‌بر دیگری او را به خانه‌ای برد که چند ایرانی و افغان هم آنجا بودند. چند روزی را در آن خانه گذراند و تازه فهمید که چرا انتخاب اول قاچاق برها ترکیه است: «انتخاب ترکیه به این علت است که این کشور ویزا نمی‌خواهد و کشور خوبی برای قاچاق‌برها است؛ چرا که آنها می‌توانند تا ۳ ماه افراد را در ترکیه نگه دارند.»
یک ساعتی که ۱۰۰ سال گذشت
چند روزی در آن خانه ماند تا این که یک شب به او و همخانه‌ای‌هایش اعلام کردند که باید آماده شوند تا با قایق به سمت یونان حرکت کنند. همان جا به قاچاق برها می‌گوید که من در تهران با شما توافق کردم تا هوایی وارد خاک اروپا شوم اما می‌شنود که از یونان با هواپیما به انگلیس خواهد رفت. شنیده بود که راه دریایی خطر دارد. شنیده بود که قایق‌ها در آب واژگون می‌شود و مسافران غرق می‌شوند. هر از گاهی این اخبار را می‌شنید اما چاره‌ای نداشت. کوله‌پشتی را برداشت و رفت: «سوار اتوبوس شدیم. یک ساعتی به سمت اطراف شهر حرکت کردیم. قاچاق‌برها اصلاً اجازه حرف زدن به ما نمی‌دادند. می‌گفتند باید ساکت باشیم و حتی از تلفن همراه‌مان هم استفاده نکنیم چون ممکن است پلیس مشکوک شود. وسط بزرگراهی اتوبوس ایستاد و قاچاق‌برها گفتند که باید سوار یک کامیون یخچال‌دار حمل گوشت شویم. ۵۰ نفر بودیم. از ترس داشتم سکته می‌کردم.
سوار آن کامیون شدیم. یک ساعت وحشتناک و عذاب‌آور را داخل کامیون گذراندیم. از بچه شیرخوار تا پیرمرد داخل آن کامیون بودند. وضعیت بسیار بد بود. عجیب ترسیده بودم. راننده کامیون هم وحشتناک رانندگی می‌کرد. داخل کامیون فقط ۶ نفر ایرانی بود و ما دست‌های همدیگر را گرفته بودیم تا استرس کمتر سراغ‌مان بیاید. آن یک ساعت برای ما به اندازه ۱۰۰ سال گذشت. بعد از یک ساعت به قله‌ای رسیدیم و آنجا پیاده شدیم. یکی از قاچاق‌برها گفت باید تا انتهای دره پیاده راه برویم. نه چراغی روشن کردند و نه نوری آنجا بود. بعد از یک ساعت به ساحل رسیدیم. تقریباً ۱۰۰ نفر آنجا منتظر کشتی بودند. از ایرانی گرفته تا سوری، افغانی و عراقی. سرانجام کشتی آمد و ما وارد آن شدیم.
برخی از افراد هم سوار قایق بادی شدند و رفتند. وضعیت کشتی هم بسیار بد بود هر لحظه احتمال شکسته شدن کشتی می‌رفت. بچه‌ها گریه می‌کردند و زنان حسابی ترسیده بودند. حال ما ایرانی‌ها هم اصلاً خوب نبود. اصلاً فکرش را نمی‌کردم که روزی این چنین از کشور خارج شوم. وارد کامیون یخچال‌دار شوم و تا حد مرگ بترسم. در کامیون فقط فکر این را می‌کردم نکند ما را بگذارند و یخچال کامیون را روشن کنند و بمیریم. خلاصه به یونان رسیدیم و قاچاق‌برها اعلام کردند که از عرشه به داخل آب بپرید. مردها بچه‌ها را بالای سر خود گرفتند و تا گردن داخل آب بودیم و خودشان سر کشتی را کج کردند و رفتند.»
به یونان که رسید قاچاق‌برها گفتند باید خودشان را به اداره پلیس یونان معرفی کنند تا نامه ترک خاک را از پلیس بگیرند اما گرفتن این برگه به این آسانی‌ها هم نبود. قاچاق‌برها هم کاری برای گرفتن برگه ترک خاک برایش نمی‌کردند. پولش هم کمکم به ته رسید. ترسش هر روز بیشتر از قبل می‌شد. نه خبری از خانواده داشت و نه خانواده خبری از او. همه مهاجران ورود به اروپا اول به جزیره کاس می‌آمدند و آنجا چادر می‌زدند. خانواده‌های سوری، افغان و ایرانی در کنار خیابان چادر زده بودند: «پلیس یونان فقط به پناهندگان سوری نامه ترک خاک می‌داد و قاچاقچی هم نمی‌توانست برای ما کاری کند. نمی‌دانستم که با اندک پولی که دارم در این جزیره چه باید بکنم. به قاچاقچی التماس می‌کردم، کمکم کند. آنجا وضعیت خیلی بد بود. همه با هم دعوا می‌کردند. سر یک لقمه نان کتک‌کاری می‌شد. قاچاق‌بر هم شماره یک آدم‌بر پاکستانی را به من داد. او هم در ازای ۱۰۰ یورو یک نامه جعلی ترک خاک برایم تهیه کرد که یک تبعه سوری هستم و اینچنین آتن را ترک کردم.»
خودش را به آتن که رساند فکر می‌کرد دیگر بدبختی‌اش تمام می‌شود. منتظر بود تا قاچاقچی بلیت هواپیما بفرستند و او را هوایی وارد انگلیس کند. خوشحال بود و با قاچاق‌بر صحبت کرد و به محله ویکتوریایی پارک آتن رفت. شماره تلفن همراه یک قاچاق‌بر افغان را گرفت و با او قرار گذاشت. «عصمت» افغان، محسن را به خانه آپارتمانی یک خوابه برد. علاوه بر محسن، پوریا، علی و خانمی با کودکش در خانه بودند که هر کدام داستان خاص خودشان را داشتند: «خانمی با دختر کوچکش آنجا بود. او می‌خواست به اتریش پناهنده شود. شب اول قاچاق‌برها هم بودند. ما گفتیم این خانم با دخترش داخل اتاق خواب برود اما قاچاق‌برها خیلی اذیت می‌کردند. ما هم نمی‌توانستیم کاری برای این خانم بکنیم چون ممکن بود جلوی کار ما را هم بگیرند. وضعیت خیلی بدی بود. از مرد بودن خودم خجالت می‌کشیدم. بعد از ۴ شب یک روز صبح که از خواب بیدار شدیم آن خانم خانه را ترک کرد.»
ورود به جنگل «کاله»
با این که در تهران توافق کرده بود هوایی به بریتانیا برود اما قاچاق برها زیر همه قول و قرارهایشان زدند و او را زمینی به مجارستان فرستادند. در شبی بارانی و سرد سوار اتوبوس شد و به نقطه صفر مرزی مقدونیه و یونان رسید و از آنجا هم با گذشتن از سیم خاردارها وارد خاک مجارستان شد و از راه جنگل هم به سمت نقطه صفر مجارستان حرکت کرد. یک شب داخل کمپ مجارستان بود. از آنجا هم با سختی از راه جنگل و کامیون به کرواسی، اتریش، آلمان و در نهایت به فرانسه رسید. از آن دو هفته‌ای که به محسن قول دادند تا او به انگلیس برود تا رسیدنش به خاک فرانسه سه ماه طول کشید. همه پولش تمام شد و از خانواده خواست تا کمی پول برایش بفرستند تا بلکه خیلی زود فرانسه را به مقصد انگلیس ترک کند.
بدبختی‌های محسن از رسیدن به خاک فرانسه و همان جنگل کاله شروع شد. او در کاله شب‌ها و روزهایی را دید که کسی نمی‌تواند در تصوراتش هم خیال کند. چند بار فکر خودکشی به ذهنش رسید و چند باری هم خواست برگردد اما روی بازگشت نداشت: «قاچاق‌بر ما را وارد جنگل کرد و گفت همین راه را مستقیم بروید به کاله می‌رسید. کاله محیطی وحشتناک بود. اعتیاد و فساد اخلاقی بیداد می‌کرد. جنگ، دعوا، دزدی و خشونت را هر لحظه و هر ثانیه احساس می‌کردیم. خیلی از افرادی که در کاله بودند، مواد می‌زدند. سرنگ‌هایی که چند بار مصرف شده بود را برمی‌داشتند و به خودشان تزریق می‌کردند. برخی‌هاشان هم می‌بریدند و در جنگل خود را حلق آویز می‌کردند. چند باری صبح که از خواب بیدار می‌شدم، جسد می‌دیدم. خودکشی در کاله امری عادی بود. خیلی‌ها ناامید و افسرده شدند.»
کاله آخر تباهی و سیاهی برای محسن بود. روزهای اول هاج و واج همه را نگاه می‌کرد و نمی‌دانست چه واکنشی نسبت به رفتارهای مردم جنگل کاله داشته باشد: «در کاله چیزهایی را دیدم که واقعاً مأیوسم کرد. خیلی از خارجی‌ها به سمت ما می‌آمدند و خودشان را کارگر جنسی معرفی می‌کردند و حاضر بودند فقط با دو یورو ارتباط جنسی برقرار کنند. برخی از ایرانیانی که با آنها آشنا شدم یک سالی هم در کاله بودند و نتوانستند وارد خاک بریتانیا شوند. ترامادول و حشیش با یک یورو به فروش می‌رسید. جنگل بوی فاضلاب می‌داد. خیلی کثیف بود اما باید تحمل می‌کردم. همه چیز در آنجا وجود داشت مثل یک شهر اما در چادر. مسجدی برای مسلمان‌ها بود. برخی قرآن می‌خواندند و چادری هم به نام کلیسا برای مسیحیان بود که در آنجا عبادت می‌کردند.»
محسن از وضعیت زنان و مردان ایرانی می‌گوید. از دختران جوان ایرانی که قاچاق‌برهای زیادی آنها را اذیت کردند و در تاریکی‌های سرد کاله از ترس تجاوز و حمله قاچاق‌برها به داخل چادرشان بیدار می‌ماندند: «کافه‌ای در نزدیک جنگل بود که من صبح به صبح با دادن یک یورو هم چای می‌خوردم و هم گوشی خودم را شارژ می‌کردم. یک روز صبح دو دختر ایرانی در کنار یک خانم کرد پشت میز من نشسته بودند و ایرانی حرف می‌زدند. متوجه شدم که این خانم کرد به یکی از این دو دختر می‌گوید «اگر می‌خواهید به انگلیس بروید باید با قاچاقچی همبستر شوید.» برخی خانم‌ها اذیت می‌شوند و قبول نمی‌کنند و برخی خانم‌ها هم این کار را انجام می‌دهند. بیشتر افرادی که در کاله هستند دوست دارند وارد بریتانیا شوند و چون رفتن به خاک انگلیس سخت است با پیشنهادهای مختلفی مواجه می‌شوند.
زندگی در جنگل، جنگل‌وار است
محسن خودش باید برای خودش قاچاق‌بر پیدا می‌کرد. پولش تمام شده بود. سه ماهی هم که در کاله زندگی کرد نزدیک ۵۰ میلیون هزینه کرد و در نهایت هیچ: «پوریا دوستم در کاله با قاچاق‌بری آشنا شد که گفت خیلی زود شما را به انگلیس می‌برم. ما هم قبول کردیم اگر این کار را برای ما انجام دهد نفری ۱۵ میلیون تومان به او بدهیم. قاچاق‌بر گفت باید در اکسل چرخ عقب کامیون بنشینیم تا کامیون وارد قطار شود و در آنجا هم باید دقت می‌کردیم تا سرمان بلند نشود که به برق فشار قوی قطار بخورد. خیلی‌ها با این ریسک کشته شدند.
من و پوریا این ریسک را کردیم و پذیرفتیم تا این چنین وارد انگلیس شویم. قاچاق‌بر از ترس این که پولش را بخوریم پوریا را داخل چادر گروگان گرفت. قرار شد من رد شوم و پول را پرداخت کنم تا پوریا هم با همین روش بیاید. از سیم‌های خاردار رد شدیم. با وضعیت بدی از سیم خاردارها رد شدم. محمد یکی از دوستانم صورتش به سیم خاردار کشید و پاره شد. به سختی و با همان حالت خونین وارد اکسل کامیون شدیم اما شانس نیاوردیم و زمانی که کامیون وارد قطار شد سگ پلیس بو کرد و فهمید ما جاساز شده‌ایم و ما را از آنجا بیرون آوردند. بعد از آن شب ۶ ماه دیگر در جنگل بودم. همان زمان اقدامات تروریستی فرانسه رقم خورد و پلیس وارد جنگل شد.
همه ما را به صف و انگشت‌نگاری کردند. خیلی وقتها از ترس پلیس زیر پل یکی خیابان‌های کاله می‌خوابیدم. خیلی شب‌ها هم که سرد بود سطل آشغالی را خالی می‌کردم و داخل آن می‌رفتم تا از شر باران در امان باشم. باز هم خدا را شکر می‌کردم که یک سقفی پیدا کرده‌ام که حداقل تا صبح خیس نشوم. دولت فرانسه جنگل کاله را از بین برد و همه مهاجران را به جنوب فرانسه فرستاد. من در این جنگل یک سال سخت را گذراندم. اتفاقات بدی برای من و هم‌سن‌وسال‌هایم افتاد. خیلی‌ها وسط راه برگشتند و خیلی دیگر از روی خجالت جرأت برگشت ندارند. البته برخی هم موفق می‌شوند به کشوری که دوست دارند برسند. من از دسته دوم هستم. با این حال یک شب تصمیم گرفتم بی خیال انگلیس شوم و در همین فرانسه درخواست پناهندگی بدهم. حالا منتظرم تا دادگاه تشکیل شود تا بتوانم اینجا زندگی کنم.»
منبع: روزنامه ایران
مطالب مرتبط
کمک آیت‌الله سیستانی به ۸ هزار خانواده آواره اهل سنت
ورود 222 هزار آواره به آلمان از 6 ماه
همه پرسی مجارستان درباره سهمیه مهاجرت اتحادیه اروپا
ائتلاف ترکیه، اسرائیل، قطر و عربستان سعودی علیه ایران
ناتو علیه داعش وارد عمل می‌شود
اردوغان:جهان به مسئولیت‌هایش در قبال پناهجویان عمل کند
۱۸ مرداد ۱۳۹۵ - ۱۰:۴۶
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: نامه نیوز]
[مشاهده در: www.namehnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 103]
-
سیاسی
پربازدیدترینها