محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1844325477
کارگر عین دویی که رزمنده لشگر فاطمیون شد/ به اسم سفر مشهد رفت اما سر از سوریه در آورد/ روایت دفن مظلومانه شهید مدافع حرم - پایگاه خبری تحلیلی جنوب کشور
واضح آرشیو وب فارسی:جنوب نیوز: به دور از غیرت است که زنان مسلمان بی پناه باشند و حرم حضرت زینب و حضرت رقیه سلام الله علیها در معرض تهدید باشد و من در خانه و کنار فرزندانم بی تفاوت بنشینم، به همین علت چند بار...خوزستان با تقدیم حدود ۶۰ شهید، بیشترین تعداد مدافعان حرم را دارد؛ که یکی از این شهدا شهید منصور مسلمی سواری است. منصور مسلمی سواری در دوم خرداد سال ۶۰ در شهر سوسنگرد به دنیا آمد. پدرش زعلان بازنشسته سپاه و مادرش سلیمه بانو بود. خانواده منصور که برخی ناصر صدایش می کردند تا سال ۱۳۷۹ در سوسنگرد زندگی می کردند. سپس به اهواز مهاجرت کردند. بعد از رها کردن تحصیل به شغل آزاد روی آورد. مدتی در شرکت فولاد به عنوان کارگر مشغول به کار بود. ۱۳ بهمن سال ۸۱ با خواهر همسر یکی از همکارانش، خانم فرح شریفی پیوند زناشویی بستند. حاصل این ازدواج چهار فرزند به نام های علیرضا، بیتا، همتا و بنیامین است؛ که ساکن منطقه محروم و حاشیه ای عین دو اهواز هستند. دیانت، معنویت و مردم داری منصور زبان زد همه بود. از دیگران پول قرض می گرفت و به نیازمندان کمک می کرد و خود قرض را پس می داد؛ اما از نیازمندان پولش را طلب نمی کرد. علی رغم مشکلات مالی نسبت به لقمه حلال بسیار حساس بود؛ به گواهی همسرش همیشه قبل از اذان صبح از خواب بیدار می شد و با خدا مناجات می کرد. بعد از شنیدن اخبار سوریه و بی حرمتی عمال صهیونیست نسبت به ناموس مسلمانان زندگی را تنگ دانست. می گفت: به دور از غیرت است که زنان مسلمان بی پناه باشند و حرم حضرت زینب و حضرت رقیه سلام الله علیها در معرض تهدید باشد و من در خانه و کنار فرزندانم بی تفاوت بنشینم، به همین علت چند بار در اهواز و حتی تهران درخواست اعزام به سوریه را داشت که با اعزام ایشان موافقت نشد. اما منصور نا امید نشد و از طریق دوستان افغان اش که در کارگاه بازیافت مواد همکارش بودند به مشهد سفر کرد و به همراه تیپ فاطمیون که متشکل از رزمندگان افغانی هستند مقدمات اعزامش به سوریه را مهیا کرد و سرانجام آبان ماه سال ۱۳۹۲ در حالی که زخمی بود توسط داعشیان کافر و عمال صهیونیستی زنده زنده در آتش سوزانده شد تا با مظلومیت تمام به فیض شهادت نائل آید. فرح شریفی همسر شهید از خاطراتش می گوید: ۱۳ روز از بهمن سال ۸۱ می گذشت که با منصور ازدواج کردم. زندگی مان را از یک اتاق کوچک در خانه پدرشوهرم آغاز کردیم. شرایط مالی مساعدی نداشتیم و منصور به عنوان کارگر روزمزد در شرکت فولاد کار می کرد. تازه یک ماه از ازدواج مان گذشته بود که پروژه پیمانکاری تمام و همسرم بیکار شده بود، اما سعی می کرد هر جا کاری جور می شد برود تا مخارج زندگی مان تامین شود. خودم هم چند سالی می شد که زیر نظر بهزیستی یک مهد کودک خصوصی راه اندازی کرده بودم و از درآمد آن کمک خرج زندگی شده بودم؛ گاهی می شد غذای چند وعده مان نان و ماست بود. اما من هرگز به این شرایط اعتراض نمی کردم؛ همیشه احساس می کردم کسی از من خوشبخت تر نیست. این احساس من به خاطر پاکی و صداقت و محبت منصور بود و ایمان نابی که داشت. با اینکه کار ثابتی نداشت و درآمدش کم بود اما تولدم و یا سالگرد ازدواج مان برایم هدیه می خرید؛ گاهی می شد که در محل کارش یک وعده غذا به آنها می دادند. همان غذا را با خود به خانه می آورد تا با هم بخوریم، چند لقمه اول را می خورد و از غذا خوردن دست می کشید؛ فقط به خاطر من. شیفته رابطه زیبایش با خدا شدم اما عشق من به منصور به خاطر رابطه زیبای ایشان با خدا بود؛ همیشه قبل از اذان بیدار می شد و با خدا مناجات می کرد، چند بار که من نماز صبحم قضا شده بود از دستم ناراحت شد و گفت نباید نمازت قضا شود و همان برخوردش برایم کافی بود که لذت بیدار شدن قبل از اذان صبح را احساس کنم. نسبت به مشکلات مردم بی تفاوت نبود منصور خیلی مردم دار بود؛ هر وقت کسی به مشکلی برمی خورد و به پول احتیاج داشت و خودمان هم پولی نداشتیم از دیگران قرض می گرفت و به نیازمند می داد اما هیچ وقت برای پس گرفتن پول سراغ آن شخص نمی رفت. با وجود مشکلات مالی مان خیلی اهل رعایت حلال و حرام بود. مدتی بود که ایشان در کارگاه بازیافت پلاستیک کار می کرد. حقوقش ۷۰ هزار تومان بود؛ اما ۹۰ هزار تومان به ایشان داده بودند وقتی آمد خانه ۲۰ هزار تومان را جدا کرد و گفت: این مبلغ را اشتباهی به من داده اند؛ نگهش دار تا فردا پس بدهم. گفتم: چرا پس بدهی حق خودت است خیلی برایشان کار می کنی تازه در مقابل کارت کم هم داده اند. گفت: خانم حقوق من ۷۰ هزار تومان است؛ همین. فردا مبلغ را برد که پس بدهد گفتند از کارت راضی بودیم مبلغ اضافه را تشویقی دادیم. عاشق فرزندانمان بود، دختر و پسر فرقی نداشت حاصل ازدواج من و منصور چهار فرزند است؛ فرزند اولمان علیرضا نام دارد، دو دختر به نام های بیتا و همتا و فرزند آخرمان بنیامین است. منصور عاشق بچه ها بود و می گفت دختر و پسر فرقی ندارد؛ اما بیشتر محبتش را صرف بیتا و همتا می کرد. می گفت دخترها حساس ترند و به محبت بیشتری احتیاج دارند. اگر برای ۱۰ دقیقه هم از خانه خارج می شد تماس می گرفت و احوال من و بچه ها را می پرسید. ناموس اسلام بی پناه است، حرم حضرت زینب سرباز می خواهد سال ۹۲ بود که تلویزیون اخبار حمله گروه داعش به سوریه را نشان می داد منصور خیلی بی تابی می کرد می گفت ناموس اسلام را بی پناه گیر آورده اند؛ نباید ساکت بنشینم. حدود سه ماه از نبرد سوریه با داعش می گذشت و هر بار منصور بی قرارتر می شد، می گفت حرم خانم زینب سلام الله علیها سرباز می خواهد، می گفتم منصور تو که نمی توانی بروی چرا اینقدر حرص می خوری؛ فقط سرش را تکان می داد. چند روز بعد گفت می روم تهران کار دارم، دو بار رفت تهران و برگشت؛ نگران شدم؛ ولی چیزی نگفتم. هر سفر حدود ۱۰ روز طول کشید تا بار سوم که ۷ مهر ۹۲ بود، علیرضا مدرسه می رفت کار مهد کودک خودم هم شروع شده بود. آمد خانه گفت مامان علی! -مرا "مامان علی" صدا می کرد- عزیزم می خواهم بروم زیارت امام رضا(ع) با من می آیی؟ گفتم علیرضا مدرسه است، خودم مهد دارم - بنیامین آن موقع یک سال و نیمش بود- گفتم هوا سرد است، بنیامین مریض می شود؛ گفت پس اگر راضی باشی تنها می روم دلم هوای حرم دارد؛ گفتم نه راضی نیستم، گفت پس من می روم حلالم کن شاید در راه ماشین تصادف کرد و مُردم؛ دوست دارم حلالم کنی. گفتم نباید بروی. نمی دانم چرا گریه کردم لباسش را گرفتم و می گفتم نرو؛ ولی احساس عجیبی می گفت این رفتن آمدنی ندارد. عشق عجیبی بین من و منصور بود. خیلی ها حسرت این عشق و محبت را می خوردند. با اینکه شرایطزندگی شان از ما بهتر بود و همان عشق اجازه نمی داد از منصور جدا شوم، اما گوش نکرد. بچه ها را یکی یکی بوسید، وسایلش را جمع کرد و رفت؛ سه بار رفت دم در و برگشت و هر بار می گفت مامان علی عزیزم حلالم می کنی و من با گریه هر سه بار گفتم نه حلالت نمی کنم. بار آخر سرش را تکان داد و گفت پس خداحافظ؛ وقتی رفت پشیمان شدم خودم را آرام کردم گفتم می رود زیارت امام رضا(ع) برمی گردد؛ تلفن همراهش را گرفتم جواب داد: گفت چی شد؟ مامان علی می خوای حلالم کنی؟ گفتم بله حلالت می کنم؛ ولی مگر سفر قندهار می روی که حلالیت می خواهی؟ با هم خندیدیم. در طول مسیر با ما در تماس بود گفت رسیدم تهران و عصر حرکت می کنم سمت مشهد تا وقتی که رسید مشهد، از آن روز تا حدود ۱۵ روز من هیچ خبری از منصور نداشتم به خانواده اش، دوستانش و هر شماره ای که داخل دفتر تلفنش بود زنگ زدم؛ اما کسی از منصور خبر نداشت. تنها با چهار بچه کوچک در این مدت گریه می کردم و می گفتم منصور تصادف کرده و مُرده، اما دستم به جایی بند نبود، بعد از دو هفته شب اول محرم بود ساعت ۱۲ شب منصور تلفن کرد و گفت سلام مامان علی من زنده ام ولی رفته ام سوریه و تلفن قطع شد. فردا شب دوباره همان ساعت ۱۲ تماس گرفت من با عصبانیت فریاد زدم سوریه چکار می کنی؟ احوال بچه ها را پرسید. به دروغ گفتم بنیامین کلیه هایش عفونت کرده باید عمل شود، گفتند پدرش باید رضایت دهد برای عمل؛ دروغ گفتم شاید برگردد. با آرامش عجیبی گفت مامان علی عزیزم بچه مان عزیزتر است یا حضرت زینب(س) و حضرت رقیه و طفلان که از کربلا تا شام با اسیری و شلاق آوردنشان؛ با این حرف بغضم ترکید؛ گفتم بمان منصور، بمان سوریه و خوشا به سعادتت بمان. گفت می خواهم با بچه ها حرف بزنم علیرضا قهر کرده بود، گفت چرا بابا منو گذاشت رفت سوریه؛ ولی با بیتا و همتا حرف زد آن موقع بنیامین یک سال و نیمش بود نمی توانست حرف بزند گفت می خواهم صدایش را بشنوم و در آخر گفت حلالم کن. برگشت و مظلومیت را به یادگار آورد دیگر خبری از وی نداشیم تا ۳۰ آبان ۹۲ که آقایی تماس گرفت و گفت همرزم منصور هستم؛ گفتم آقا تو را به خدا بگو منصور شهید شده؟ گفت خانم این چه حرفیه؟ منصور حالش خوبه؛ تو مخابرات کار می کنه؛ فقط یه امانتی به من داده به شما برسانم، آدرس دارم. فردا ساعت 9 صبح آمد محله مان و همسایه ها دورش جمع شدند و خبر شهادتش پیچید. چهارم آذر ۹۲ پیکر مطهرش را آوردند و پنجم آذر با گمنامی و مظلومیت تمام و بدون کمترین اطلاع رسانی به مردم تشییع و در قبرستان امامزاده سید هادی به خاک سپرده شد. سهم کودکان من دلتنگی شد بزرگ کردن چهار بچه کوچک بدون پدر سخت است؛ بچه ها مرتب بهانه پدرشان را می گیرند. بنیامین که بزرگتر شده موقع غذا خوردن لقمه می گیرد و به عکس بابایش می دهد و می گوید بابا بخور و بیتا و همتا دلتنگ پدرشان هستند. حالا بیشتر به منصور افتخار می کنم روزهای اول از دستش عصبانی بودم که شهید شده؛ از بس که دوستش داشتم. اما حالا که اخبار سوریه و جهان اسلام را می بینم به منصور افتخار می کنم. به بانوان عزیز جامعه عرض می کنم که منصور من در سوریه زخمی شد و داعشیان کافر پیکر مطهرش را زنده زنده سوزاندند. منصور من رفت، به خاطر خط روشن ولایت فقیه و حفظ اسلام. برگرفته از مصاحبه ی منتشر شده در خبرگزاری دفاع مقدس
جمعه ، ۱۵مرداد۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جنوب نیوز]
[مشاهده در: www.tnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 64]
-
گوناگون
پربازدیدترینها