تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1833101121
سخنرانی منتشرنشده امام موسی صدر - خطر صهیونیسم برای اسلام و مسیحیت - سایت خبری تحلیلی قم پرس
واضح آرشیو وب فارسی:قم پرس: .jwplayer{ display: inline-block; } تاریخ مسیحیت و اسلام پر است از انواع کارشکنی ها و دسیسه ها و فتنه ها و توطئه هایی که همه به دست یهودی ها صورت گرفته است. به گزارش خبرگزاری مهر، متنی که در ادامه می خوانید، بخشی از سخنرانی امام موسی صدر دربارۀ اسرائیل و یهودیان است که برای اولین بار منتشر می شود. این سخنرانی از جلد یازدهم کتاب «مسیرة الامام السید موسی الصدر» برگرفته و ترجمه شده است. امروزه سخنانی می شنویم که اینجا و آنجا مطرح می شود. می گویند که قدس اکنون در دست یهود است و آن ها از پیروان حضرت موسی و دین آسمانی او هستند و توحید دینی است که یهود قبل از محمد(ص) و قبل از عیسی(ع) مردم را به آن دعوت کرده است. بنابراین، این سلسله و اولین دین و تمدن و تعالیم با دین یهود شروع شده است. این ها حرف هایی است که افکار غربی ها و انسان های بدوی را که در زندگی مادی غرق شده اند، منحرف کرده است؛ حرف های خطرناکی است که باید بررسی شود و صحت و سقم آن ها مشخص شود. ریشۀ یکتاپرستی دین یهود نیست، بلکه اولین کسی که آن را پایه گذاری کرد و سنگ بنای آن را گذاشت، حضرت ابراهیم(ع) بود. قرآن کریم او را مؤسس اسلام و پدر انبیای بزرگ می نامد. عبادت ساده و ابتدائی خدا از روز اول خلقت در وجود انسان بوده است. از وقتی که انسان آفریده شده، خدای یکتا را عبادت می کرده، ولی بعد از آن، از راه حق منحرف شد. برخلاف آنچه می گویند و فلسفه بافی می کنند که فهم انسان از تاریخ در نتیجۀ وضع اقتصادی یا اجتماعی ویژۀ آن زمان رفته رفته متحول شد، ادلۀ تاریخی اثبات می کنند که انسان های اولیه به خدای والا و غیر مادی ایمان داشتند. اکتشافات تاریخی سرخ پوستان آمریکا و سیاه پوستان آفریقا و آریایی ها، نزد تاریخ شناسان ادیان معروف است و قدمت توحید را در بین همۀ انسان ها به صورت دقیقی ثابت می کند. بله، وقتی یهودی ها به فلسطین آمدند، در آنجا قبایلی از عرب ها و کنعانی ها و فینیقی ها و دیگران را دیدند و آن ها را از خانه و کاشانه شان بیرون کردند. برای اثبات چگونگی رفتار یهودیان با فلسطینی ها، متن تورات کافی است. [در تورات آمده که] وقتی یهودیان وارد فلسطین شدند، آنان را بیرون راندند، فرزندانشان را کشتند و زنانشان را به اسارت گرفتند و با توسل به انواع حیله ها و نیرنگ ها بر آنان مسلط شدند. این قبایل به خدای یگانه ایمان داشتند و خدای خود را «ایل» می نامیدند. این فرقۀ منحرف (یهود) از این تفکر (یکتاپرستی) تأثیر گرفت و تلاش کرد تا برای خود خدای مخصوصی انتخاب کند. اینجا بود که انحراف به وجود آمد و منشأ همین حرف هایی شد که دوست دارم امروز برایتان بگویم. آن ها خدایی برای خود انتخاب کردند و او را «یهوه»، یعنی خدای یهود، نامیدند و خودشان را ملت برگزیدۀ خدا و حاکمان دنیا خواندند. انسان ها را به دو گروه تقسیم کردند: گروه اول یهود و گروه دوم دیگر انسان ها که برای خدمت به انسان های برگزیده (یهود) آفریده شده اند و برای آنکه خود را از دیگران متمایز کنند، به طرز لباس پوشیدن و شئون فردی و شرایط و قابلیت های فردی اکتفا نکردند، بلکه تلاش کردند که فلسفه ای برای آن بتراشند. لذا اساساً برای خودشان خدایی غیر از خدای بقیۀ مردم انتخاب کردند. این اعتقاد آنان بود؛ اعتقادی که هیچ دلیلی برای آن نداشتند. خود حضرت موسی(ع) هم از این حرف ها متنفر است. اصول دینشان را به کلی تغییر دادند و کتابشان را تحریف کردند. کتابشان را مطالعه کنید و ببینید درباره زندگی حضرت لوط(ع) چه نوشته است؟ نوشته است که حضرت لوط(ع) با دختران خود نزدیکی کرد و از آنان بچه هایی به دنیا آورد که اجداد یهود به شمار می روند. ببینید تا چه اندازه به اصول اخلاقی و انسانی و شرافت پایبند بودند. در تورات، مطالب عجیب و غریبی هست که از گفتن آن ها شرم دارم، حتی شرم آور تر از این. همۀ ارزش ها را زیر پا گذاشته اند و آن را برای خودشان افتخار و کمال می دانند. واقعاً انسان شرم می کند. دلم می خواست چند نمونه برایتان بگویم، اینکه چگونه حضرت سلیمان(ع) با ملکۀ سبا نزدیکی کرد و پادشاهان لشکرش به دنیا آمدند. نمی خواهم چیزهایی بگویم که انسان از گفتن آن ها شرم دارد. این تورات آن هاست، خدایشان یهوه، کتابشان تورات و خودشان ملت برگزیدۀ خدا هستند و شأنشان از بقیۀ مردم جداست. این گونه بود که از زمان های قدیم تا امروز، این نژادپرستی ریشه دار بین انسان ها و مکاتب و ادیان به وجود آمد و این مصیبت بزرگ شکل گرفت. می گویند ما ملت برگزیدۀ خدا هستیم و خداوند ما را در برهۀ خاصی از زمان انتخاب کرد و رسالتش را بر عهدۀ ما گذاشت، ولی همان طور که می بینیم، به خدا خیانت کردند و رسالت او را تحریف کردند و به آن کافر شدند. خدا هم رسالتش را از آنان گرفت و به ملت دیگری سپرد. قرآن مجید و انجیل های چهارگانه را ببینید. جریان معروفی را برایتان از انجیل می خوانم که حضرت مسیح(ع) برای بزرگان قومش مثلی می آورد و می فرماید: چند شراب ساز باغ انگوری را اجاره کردند، ولی از دادن اجرت آن به صاحب باغ امتناع ورزیدند. صاحب باغ کارکنان خود را برای دریافت اجرت فرستاد، ولی آن ها چند نفر از کارکنان را کشتند و چند نفر را آواره کردند و چند نفر دیگر را به اسارت گرفتند. سپس صاحب باغ پسر خود را به سوی آن ها فرستاد. وقتی شراب ساز ها او را دیدند، با خود گفتند که این وارث باغ است، بیایید او را بکشیم و میراث او را به چنگ بیاوریم. سپس او را گرفتند و از باغ بیرون انداختند و سرانجام کشتند. (این ها همه در اِصحاح بیستو یکم انجیل [متی] آمده.) آن گاه مسیح از آن ها می پرسد: به نظر شما وقتی صاحب باغ آمد، با این شراب ساز ها چگونه رفتار کند؟ پاسخ می دهند: آن احمق ها را به بد ترین شکل به قتل برساند و بستان را به شراب سازهای دیگری اجاره دهد که محصول آن را سر وقت به او بدهند. بدون شک، منظور مسیح از شراب سازان، قوم خودش بود. سپس به آن ها می گوید: آیا تا به حال در کتاب نخوانده اید که همان سنگی که بنایان به دور انداختند، سنگ اصلی ساختمان شد؟ این امت شماست ای عرب! آن ها سپس پا فرا تر گذاشتند و انبیای خدا را به ناحق کشتند و تاریخی را پایه گذاری کردند که سراسر توطئه و حیله و فتنه بود. تاریخ مسیحیت و اسلام را مطالعه کنید، تاریخ مسیحیت پر است از انواع کارشکنی ها و دسیسه ها و فتنه ها و توطئه هایی که همه به دست یهودی ها صورت گرفته است. پس از آنکه یهودی ها تلاش کردند حضرت مسیح(ع) را به قتل برسانند، که طبق عقیدۀ ما موفق نشدند، شروع کردند به آواره کردن مسیحیان و توطئه چینی و فتنه انگیزی. صد ها هزار نفر از آن ها را کشتند و مشکلات و گرفتاری هایی برایشان درست کردند. به این هم اکتفا نکردند و گروهی از یهودی ها، طبق نقل تاریخ، خود را مسیحی جا زدند و در میان مسیحیان نفوذ کردند و تغییر و تبدیل هایی [در آیین مسیحیت] اعمال کردند و مشکلات و دردسر هایی برای آن ها به وجود آوردند. موضع یهود در برابر اسلام هم همین طور بوده است. [در تاریخ اسلام] شاهد توطئه های یهودیان و هم پیمانی آن ها با مشرکان هستیم، به ویژه در جنگ احزاب و دیگر مشکلات و آشوب ها و دسیسه ها و فتنه هایی که برای مسلمانان به وجود آوردند. آن ها به این هم اکتفا نکردند و تلاش کردند تا عده ای از خودشان را مسلمان معرفی کنند. این عده در جمع راویان حدیث داخل شدند و بدین وسیله به کتب حدیث دسترسی پیدا کردند و احادیث بسیاری از خود بر جای گذاشتند که امروزه آن ها را «اسرائیلیات» می نامیم و در کتب حدیثی ما هم فراوان وجود دارد و کار اجتهاد و جدا کردن احادیث صحیح از باطل، در نتیجة این توطئه ها خیلی سخت و مشکل شده است. قرآن کریم در سورۀ جمعه که دائماً در روزهای جمعه می خوانیم، [خطر یهود را] به ما یادآوری می کند. مسئله مسئلۀ تنفر و انزجار نیست، بلکه اعلام خطر قرآن و انجیل است برای ما. این هشداری از سر نژادپرستی نیست. هرگز! علت مهم و اساسی در فلسفه ها و افکار و نگرش های آنان نهفته است. قرآن کریم در سورۀ جمعه، که هر جمعه آن را می خوانیم، می گوید: «مَثَلُ الذینَ حُمِّلوا التّوراةَ ثُمَّ لَمْ یحْمِلوهَا» [۱] افتخار نکنند که کتاب خدا تورات نزد آن هاست- «کَمَثَلِ الْحِمَارِ یَحْمِلُ أَسْفَارًا بِئْسَ مَثَلُ الْقَوْمِ الَّذِینَ کَذَّبُوا بِآیَاتِ اللَّهِ وَاللَّهُ لَا یَهْدِی الْقَوْمَ الظَّالِمِینَ.» [۲] هر جمعه می خوانیم، أیها الناس! «وَاللهُ لا یَهدی القَومَ الظّالِمینَ»، به آنان اعتماد نکنید، از طرف آنان آسوده خاطر نباشید، از خطر هایشان غافل نشوید و نقشه ها و توطئه های آنان را کوچک نشمارید. سپس می گوید: «قُلْ یَا أَیُّهَا الَّذِینَ هَادُوا إِن زَعَمْتُمْ أَنَّکُمْ أَوْلِیَاءُ لِلَّهِ مِن دُونِ النَّاسِ» [۳] اگر خود را ملت برگزیدۀ خدا می دانید ـ «فَتَمَنَّوُا الْمَوْتَ إِن کُنتُمْ صَادِقِینَ. وَلَا یَتَمَنَّوْنَهُ أَبَدًا بِمَا قَدَّمَتْ أَیْدِیهِمْ وَاللَّهُ عَلِیمٌ بِالظّالِمینَ.» [۴] قرآن روی این تکیه دارد. سپس دربارۀ رابطۀ یهودی ها با مسیح می گوید: « إِذْ قَالَ اللّهُ یَا عِیسَى إِنِّی مُتَوَفِّیکَ وَرَافِعُکَ إِلَیَّ وَمُطَهِّرُکَ مِنَ الَّذِینَ کَفَرُواْ وَجَاعِلُ الَّذِینَ اتَّبَعُوکَ فَوْقَ الَّذِینَ کَفَرُواْ إِلَى یَوْمِ الْقِیَامَـةِ ثُمَّ إِلَیَّ مَرْجِعُکُمْ فَأَحْکُمُ بَیْنَکُمْ فِیمَا کُنتُمْ فِیهِ تَختَلِفُونَ.» [۵] و در آیۀ دیگری می گوید: «وَضُرِبَتْ عَلَیْهِمُ الذِّلَّةُ وَالْمَسْکَنَةُ وَبَآؤُوْاْ بِغَضَبٍ مِّنَ اللَّهِ.» [۶] هدف قرآن از این آیات چیست؟ می خواهد از ابتدای کار اعلام خطر کند که ای مردم، فریب این ها را نخورید، این ها را تقویت نکنید: «ضُرِبَت عَلَیهِمُ الذِّلَـة وَ المَسکَنَـة»؛ معنای آیه این نیست که الان و بالفعل ذلیل و بی چاره هستند، بلکه قرآن کریم به ما هشدار می دهد. مسیح هم در انجیل به ما اعلام خطر می کند و می گوید: «ای اورشلیم! ای قاتل انبیا و سنگسارکنندۀ پیامبران! بار ها خواستم مردمانت را یک جا جمع کنم، همان طور که مرغ جوجه هایش را زیر بال هایش جمع می کند، ولی خودت نخواستی. این هم خانۀ شما!» این سخنان مسیح است. می گوید: ای مسیحیان! این خانۀ شماست که به ویرانه تبدیل شده و به دست خودتان هم ویران شده و اگر خودتان نمی خواستید ویران نمی شد. در جای دیگر انجیل آمده که: یسوع (مسیح) از کلیسا بیرون آمد و مشغول راه رفتن شد. شاگردانش به او نزدیک شدند تا ساختمان های کلیسا را به او نشان دهند. او پاسخ داد: این همه را می بینید؟ مطمئن باشید که در اینجا هیچ سنگی روی سنگی قرار نمی گیرد (هیچ بنایی ساخته نمی شود)، مگر اینکه ویران می شود. این سخن مسیح و قرآن است، سخن خداست، ولی ما آن را باور نمی کنیم. مسیح در انجیل متی این ها را در مورد اورشلیم گفته است، اما بعد ها که اورشلیم به قدس تبدیل شد، در مورد قدس در مقدمه ای می گوید: زیر سلطۀ کسی نروید تا بر شما تسلط پیدا نکنند. قضاوت نکنید تا در مورد شما قضاوت نکنند. همان گونه که رفتار می کنید، با شما رفتار می شود. چرا خار را در چشم برادرت می بینی ولی تکه چوب را در چشم خودت نمی بینی؟ چگونه به برادرت می گویی اجازه بده خار را از چشمت بیرون بیاورم و در عین حال در چشم خودت چوب را نمی بینی؟ ای ریاکار! اول چوب را از چشم خودت بیرون بیاور، سپس خار را از چشم من. بعد از آن می گوید: «قدس را به دست سگان نسپارید، و آن را زیر پای خوکان رها نکنید تا لگد مال کنند و بعد از آن نوبت پاره پاره کردن شما برسد.» آری، این گفتۀ معروفی است و برادران، این تعالیم اعلام بیدار باش و اعلام خطر است. چرا ساکت نشسته ایم؟ هر جمعه می خوانیم: «وَاللهُ لا یَهدی القَومَ الظّالِمینَ.» ای مردم! توجه کنید، آنان ظالم اند و خدا ظالمان را هدایت نمی کند. هر جمعه و در هر آیه ای می خوانیم و مسیحیان هم [سخنان مسیح را] می خوانند، ولی خواب ماندیم و از دستمان رفت تا امورشان را سامان دهی کردند و حکومتشان را تشکیل دادند و صهیونیسم را تأسیس کردند و شیوه های معروف خود را، که در این روز ها در کتاب ها هم می نویسند، شروع کردند. نقشه های خود را اجرا کردند و بر این مناطق مسلط شدند و امروز جهان مسیحی ساکت نشسته و سخنان مسیح دیگر شنیده نمی شود. ساکت نشسته و تأیید می کند، اما در آینده خطر یهود آنان را هم غافل گیر خواهد کرد. اگر واقع بین باشیم، آیا امروز اخلاق و تربیت و دین مسیحیت از خطر یهود در امان است؟ کسی که این حرف را می زند، از آنچه امروز در جهان می گذرد، بی خبر است. در همۀ مناطق دنیا مؤسساتی وجود دارد که کارشان فاسد کردن اخلاق است. مؤسساتی وجود دارد که عقاید مخرب تولید می کنند. مؤسساتی هست که کارشان نقشه کشی و فتنه انگیزی و ایجاد درگیری دائمی میان ملت هاست. همۀ این مؤسسات یهودی اند و الان هم مشغول فعالیت اند. خبر ها به گوش ما نمی رسد. اخیراً کتاب هایی چاپ شده که این مطالب در بعضی از آن ها آمده است. حتی پشت پردۀ تجارت مواد مخدر هم دست یهودی ها دیده می شود. منشأ اکثر فساد ها و فحشا ها در هر جایی آنان هستند و سر این رشته در دست آنان است. با این همه جهان سکوت اختیار کرده و البته نتیجۀ سکوت خود را به زودی خواهد دید. [یهودی ها را تبرئه می کنند و] می گویند آن ها مسیح را نکشتند. از باورهای ما مسلمانان این است که راضی بودن به عمل یک گروه مشارکت در عمل آن گروه است. اگر کسی گناهی را مشاهده کند، باید با دست و زبان، از آن نهی کند و اگر نتوانست، قلباً از آن عمل انزجار داشته باشد. این کمترین مرحلۀ ایمان است. کسی که گناهی را می بیند و به آن راضی می شود، در آن سهیم است. این تفکر مبنای دینی و علمی دارد و آن این است که رشد و کمال و شکوفایی انسان به صرف عمل کردن نیست. عمل صرف در رشد انسان تأثیری ندارد، بلکه آنچه موجب کمال و رشد او می شود، آن جنبه ای است که انسان را با اعمالش پیوند می دهد و آن نیت اوست. اگر عمل کوچکی را با نیت بزرگ انجام بدهی، صعود می کنی و اگر عمل خیلی بزرگی را بدون قصد قربت انجام بدهی، تأثیری نخواهد داشت. چرا؟ زیرا تأثیر عمل در صعود و تکامل تو مشروط به نیت توست و به همین سبب است که گفته اند: «إنَّما الأعمالُ بِالنّیاتِ.» با نیت می توان در اعمال دیگران مشارکت کرد. این برداشت ما از تعالیم دینی است و «گناه ازلی و طلب آمرزش و عزاداری» فقط بر این اساس توجیه پذیر و تفسیرشدنی است. امروز حرف یهودی ها و صهیونیست ها چیست؟ اگر مسیح (ع) امروز ظهور کند و به قدس برود، آیا همان حرف هایی را تکرارنمی کند که بار اول هنگام داخل شدن به معبد گفت؟ در انجیل متی، اصحاح ۲۱ آمده که: «عیسی داخل معبد شد و همۀ کسانی را که در آنجا به خرید و فروش مشغول بودند، بیرون کرد و بساط صراف ها و کبوتر فروش ها را جمع کرد و به آنان گفت: خداوند خانۀ مرا برای نماز قرار داده، ولی شما آن را به محل غارت و چپاول دزد ها تبدیل کرده اید.» اگر امروز مسیح داخل قدس شود و ببیند که مرکز سیاست نژادپرستی و توطئه ها بر ضد صلح جهانی و آواره کردن مردم و به فساد کشاندن اخلاق و احتکار های جهانی است، چه می گوید؟ آیا همان گونه که با پدران آن ها رفتار کرد، با آن ها رفتار نمی کند؟ در این صورت جواب مسیحیان و یهودی ها چه خواهد بود؟ آیا نمی گویند کشتن او واجب است؟ آیا نمی گویند او دروغ می گوید؟ آیا همان حرف هایی را که در جواب پیلاتوس گفتند، تکرار نمی کنند؟ در انجیل متی، اصحاح ۲۷ آمده: «پیلاتوس دستان خود را پیش چشم همگان شست و گفت: من این خون را به گردن نمی گیرم، شما خودتان می دانید چه کار کنید. مردم یک صدا گفتند: خون او بر گردن ما و فرزندان ما.» این خون امروز هم جاری است؛ یعنی اگر مسیح امروز داخل قدس شود و با آن ها همان رفتار را بکند، آن ها هم با او همان کار را می کنند (او را می کشند)؛ وگرنه چرا به مسیح ایمان نیاوردند؟ این عمل (ایمان نیارودن) دلیل این است که آن ها هم صد در صد در این خون شریک اند. قرآن کریم و پیش از آن، انجیل و قبل از آن، انسان های بابصیرت و آگاه بر افکار و گرایش ها و فلسفه و دیدگاه های یهود، این خطر را حس کرده بودند و سعی می کردند تا از وخامت آن جلوگیری کنند، ولی بدبختانه این خطر وخامت پیدا کرده و مصیبت، واقع شده و صهیونیست ها رژیمی تشکیل داده اند که با تکیه بر آن موجودیت خود را حفظ کرده اند و در پناه آن برای اجرای نقشه هایشان در تلاش اند و به برگزیده بودن خود اعتقاد دارند. حال چاره چیست و چه باید کرد؟ این خطر بر ضد ما و فرزندان ما و اسلام و مسیحیت و مردم روی زمین و ارزش ها و بر ضد همه چیز است. گذشتگان به ما اعلام خطر کردند و ما امروز با چشم خودمان می بینیم. چه باید کرد؟ برادران، در این بحث های ارزشمند، بسیار شنیده اید، ما وقتی احساس می کنیم که خطر یهود مهم ترین خطر در زندگی ماست، قبل از هرچیز منتظر فرمان جهاد هستیم، اما باید بگویم که این جهاد نیست، دفاع است. ما دنبال جهاد نیستیم، بلکه می خواهیم از خودمان دفاع کنیم. آیا در معرض خطر نیستیم؟ آیا دین و کشور و سرزمین ما در خطر نیست؟ خطر واقع شده و ما را غافل گیر کرده است. باید آماده شویم و تلاش کنیم. باید همۀ توان خود را بسیج کنیم. باید زبان و دست و قلب و فکرمان را به کار بگیریم. باید همۀ نیروهای موجود را به کار بگیریم. باید نیرو های اسلامی و مسیحی را و نیرو های انسانی را که نیتشان پاک است، بسیج کنیم. باید همۀ انسان های آزادۀ جهان را بسیج کنیم و از هیچ تلاشی فروگذار نکنیم. برادران، ما همیشه این سخنان را می گوییم و می شنویم، ولی امروز آن را لمس می کنیم. این خطر و آیندۀ تیره و تار را لمس می کنیم. پیش از هر چیز و بدون آنکه منتظر آرا و افکار و تحلیل های این و آن باشیم، باید در هر ساعت و هر روز و هر هفته و هر ماه و هر سال از خودمان بپرسیم: برای مسئلۀ فلسطین چه کرده ایم؟ در قبال این مشکل که آیندۀ ما و فرزندانمان را تهدید می کند، کدام یک از وظایف خود را انجام داده ایم؟ باید از خودمان سؤال کنیم. برادران، ما نمی توانیم با محول کردن کار ها و مسئولیت ها به یکدیگر، از این خطر نجات پیدا کنیم. احیاناً از رهبران مقاومت می خواهیم [که به مقاومت ادامه دهند] و از آنان اعلام حمایت می کنیم. ولی خودمان چه کمکی می کنیم؟ تشویق و تحریک کردن کافی نیست. خودمان چه خدمتی کرده ایم؟ آیا همۀ توان ما این است؟ برادران، ما وظایف بسیار بسیار فراوانی داریم. همان طور که شنیده اید، تنها راه تغییر و تبدیل انسان به انسانی سالم و بی عیب و نقص، تقویت ایمان است تا در سایة آن، بتوانیم همۀ توان خود را در راه حل این مشکل و آزادسازی فلسطین بسیج کنیم. ما در این مکان و بعد از شنیدن این سخنرانی، از رهبران و سازمان ها و احزاب و مجموعه ها و تک تک شما می خواهیم تا به ضروری ترین و مهم ترین وظیفۀ خود عمل کنید و در راه خدمت به فلسطین متحد شوید و توان خود را صرف ضربه زدن به یکدیگر نکنید. برادران، شکی نیست که در جامعه و کشور، اختلاف های فکری و تفاوت های نگرشی وجود دارد و همان طور که می دانید، جامعۀ ما هم همین گونه است، ولی باید اولین و مهم ترین و شدید ترین خطر را مد نظر قرار دهیم و به فکر رفع آن باشیم و بعد از رفع آن به سراغ دیگر خطرهایی برویم که نسبت به اولی اهمیت کمتری دارند. چه می شد اگر همۀ رهبران و تشکیلات و جمعیت ها و احزاب و نیرو ها با یکدیگر هماهنگ و متحد می شدند و همۀ توان خود را برای حل این مشکل (اسرائیل) و چاره جویی برای رفع این معضل متمرکز می کردند؟ می گویند هماهنگی فعالیت های مقاومت فلسطین با سیاست های کشورهای عربی ممکن نیست. به نظر من این اشتباه است و به راحتی می توان این هماهنگی را به وجود آورد، البته اگر بخواهند؛ به ویژه اینکه همه این را پذیرفته اند که مسئلۀ فلسطین را باید به خود فلسطینیان واگذار کرد و حاکمان [کشورهای عربی] مستقیماً وارد عمل نشوند. بدین ترتیب، همه می توانند نقش خود را در قبال این مسئله ایفا کنند. آیا مقاومت الجزایر نبود که مراکز و پایگاه های خود را در خاک تونس و مراکش و صحرا قرار داده بود [و از آنجا مقاومت را رهبری می کرد؟] آیا در دوران حکومت نازی ها جنبش مقاومت آزادی بخش کشورهای اروپایی در کشورهای همسایه تشکیل نشد؟ پس چه مانعی دارد که این مقاومت آزادی بخش هم، به حق همسایگی و برای دفاع از خود در اینجا تشکیل شود؟ هیچ مانعی نیست. ما مصرانه آرزو داریم و امیدواریم که این سخنان اثر خود را در دل های آنان بگذارد و شاهد هماهنگی اقدام ها و تقبل مسئولیت ها در این سطح و در این شرایط سخت و دشوار باشیم. آنچه به ما مربوط می شود و می توانیم دربارۀ آن صحبت کنیم، این است که باید اموری را که به ما [مسلمانان] مربوط می شود، مثل ایمان و نماز، تقویت و بیشتر کنیم، ولی ما در جامعه ای زندگی می کنیم که [ادیان و مذاهب مختلفی در آن زندگی می کنند.] لذا باید خودمان را با این وضعیت و تفاوت دیدگاه ها وفق بدهیم. به همین سبب، باید تدابیر اساسی بیندیشیم، از جمله اینکه دولت و مجلس نمایندگان را دعوت کنیم و از آن ها بخواهیم که قانون خدمت علمی و سربازی را اجرا کنند. غیر از انسان های پست و فرومایه و بی توجه به این مسائل، کسی از این اقدام فرار نخواهد کرد و بدین ترتیب، هر کس که دنبال جهاد و مقاومت و خواهان عزت و شرف است، از نوجوانان و جوان ها تا پیرمرد ها، همه آمادگی پیدا می کنند تا در دوره های سربازی شرکت کنند و مهیای مقاومت شوند. به این شکل می توانیم تا حدودی بعضی از مشکلات اخلاقی را مخصوصاً در جوانان از بین ببریم. برادران، جوانان ما سرشار از تکاپو و خواهان تغییر و تحول اند. از ویژگی های جوان این است که دنبال تغییر است. او با جامعه ای که در آن زندگی می کند، رابطۀ ارگانیک یا عقلی برقرار نمی کند و می خواهد آن را تغییر دهد و در مقابل آن می ایستد. این نوعی ثروت است و باید از آن استفاده کنیم؛ باید جوانانمان را از غرق شدن در این دریای فساد نجات دهیم و برای این موج ویرانگر فساد که توان و پایداری و ایستادگی جوانانمان را از بین می برد، مجالی نگذاریم. باید فضا را از لحاظ فکری و عملی به گونه ای سمت و سو دهیم که جوانان به سمت این آرمان و هدف بزرگ کشیده شوند. باید به آنان سفارش کنیم و بگوییم که ما زیربنای این حرکت را می گذاریم و از شما توقع داریم که همراه ما یا بعد از ما، نتایج آن را به ثمر بنشانید و به این مصیبت (قضیۀ فلسطین) خاتمه دهید. ما خواستار اصلاح و بهبود بخشیدن این وضع و ریشه کن کردن این فساد هستیم؛ فسادی که از راه های مختلف، مثل مجلات و برنامه های تلویزیونی و فیلم ها و مجالس لهو و لعب و پارتی ها، وارد جامعه می شود. هیچ دولت و هیچ ملتی نمی تواند با این وضع زندگی کند و در مقابل آن هیچ احساس مسئولیتی نکند. برادر عزیزم، همۀ این ها را در این یک کلمه خلاصه کرد. هیچ مبالغه ای در کار نیست. باید باور کنیم که در جامعه ای زندگی می کنیم که درگیر جنگ است. برادر من، چرا باور نمی کنی؟ آیا باور آن سخت است؟ دیدیم که چه اتفاق افتاد و شنیدیم که چه چیزی قرار است، اتفاق بیافتد. نقشه هایشان را شنیدیم. چرا باز هم تردید داریم؟ یا اگر باور کرده ایم، چرا ساکت و بی حرکت نشسته ایم؟ آیا همه چیز تغییر کرد؟ چه شد آن اهداف و آرزو ها؟ کجا رفت آن عزت و شرف؟ چگونه ممکن است جامعه ای با این بی مسئولیتی ها دوام بیاورد؛ جامعه ای که به دنبال خوشی و راحت طلبی است و فراموش کرده که در آستانۀ جنگ قرار دارد و خطر ها از پس و پیش آن را محاصره کرده است؟ ما باید با تمام نیرو، خودمان را برای زندگی در چنین شرایطی آماده کنیم تا بتوانیم تمام توانمان را در رفع این مصیبت، که بزرگ ترینِ مصیبت هاست، یک جا جمع کنیم. برادران، از امروز به بعد، هر روز و هر شب باید از خودمان بپرسیم: آیا امروز برای حل این مشکل قدمی برداشتیم یا نه؟ اگر جوابمان منفی بود، خودمان را مخاطب قرآن کریم و انجیل و احادیثی مثل «إنَّ السّاکِتَ عَن الحَقِّ شَیطانٌ أخرَس» (کسی که از گفتن حق خاموش بماند، شیطانی لال است) قرار دهیم. باید هر شب خودمان را سرزنش کنیم که چرا امروز کاری انجام ندادیم. از خودمان حساب بکشیم. این است معنای عید. نباید عید بگیریم برای اینکه این حالت در ما وجود ندارد. با خیال راحت به آینده فکر می کنیم و منتظریم که در آینده چه اتفاقی خواهد افتاد. اگر این حالت را در خود ایجاد کردیم، آن وقت این عید بر همۀ ما مبارک خواهد بود. والسلام علیکم.
جمعه ، ۱۱تیر۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: قم پرس]
[مشاهده در: www.qumpress.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 45]
-
گوناگون
پربازدیدترینها