تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1836159697
جیک جیلنهال، بازیگری که هر نقشی به او می آید - اتاق نیوز
واضح آرشیو وب فارسی:اتاق نیوز: با جیک جیلنهال در دفتری که موقتا برای تولید فیلم در یک شهرک صنعتی حومه بوستون ماساچوست مهیا شده بود، ملاقات می کنم. با حواس شش دانگ در گوشه ای از اتاق بدون اثاثیه نشسته است. درِ اتاق را روی سگ خود، یک سگ بزرگ آلزاسی، می بندد که آن بیرون در میان گروهی از دبه گزارش اتاق خبر، با جیک جیلنهال در دفتری که موقتا برای تولید فیلم در یک شهرک صنعتی حومه بوستون ماساچوست مهیا شده بود، ملاقات می کنم. با حواس شش دانگ در گوشه ای از اتاق بدون اثاثیه نشسته است. درِ اتاق را روی سگ خود، یک سگ بزرگ آلزاسی، می بندد که آن بیرون در میان گروهی از دستیاران خیره به صفحه نمایش و مشغول ناهارخوردن، غرش می کند. شش ماه است که اینجا به سر می برد و مشغول ساختن فیلم «قوی تر» است؛ فیلمی براساس زندگی جف بومن که پاهای خود را در بمب گذاری ماراتن بوستون از دست داد و پس از آن یکی از قاتلان را که کنار او در میان جمعیت ایستاده بود، شناسایی کرد. جیلنهال، که اخلاقِ کاری او زبانزد است، هم بازیگر این فیلم است و هم تهیه کننده اش. او با بومن به خوبی آشنا شده است. می گوید: «نکته جالب و دوپهلو این است که اگرچه او به چنین وضعیت ناگواری دچار شده، این حادثه به او معنا و هدف واقعی داده است. جف یک شخصیت پروپیمان است؛ شخصی بسیار بانشاط. فیلم نیز بسیار مفرح است. این داستان شخصی است که یاد می گیرد در چنین وضعیت باورنکردنی، دشوار و وحشتناکی چگونه به یک پدر و یک فرد بالغ تبدیل شود. این داستانی است درباره اینکه چگونه می توان رشد کرد و بزرگ شد». بعد از آنکه نیم دوجین فیلم های اخیر او را یکی پس از دیگری تماشا کردم، به این نتیجه رسیدم که جیلنهال ظاهرا در این اواخر به کشف دشواری های ورود به آیین های گذار و بلوغ جلب شده است؛ شاید این نفرینی است که به علت چهره پسربچگانه اش به آن دچار شده است. آخرین فیلمی که تا این زمان از او به اکران رسیده است، با عنوان «ویرانگری»، غیرمستقیم به همین مسئله می پردازد. دیویس در وال استریت بانکدار است؛ مردی سرد و بی احساس که ناگهان و به شکلی غیرمنتظره همسرش را که مطمئن نیست او را دوست دارد، از دست می دهد و سپس تلاش می کند دریابد که پس از آن چه باید بکند. در ابتدا چیز زیادی احساس نمی کند، بعد شروع می کند به نابودکردن هرآنچه با زندگی سابق منفورش مرتبط است و این کار را به معنای واقعی کلمه، با پتک و بولدوزر انجام می دهد. فیلم را ژان مارک والی کارگردانی کرده (همان کارگردانی که فیلم «باشگاه خریداران دالاس» را ساخته) و جیلنهال در آن به مطالعه وسواس گونه ای در مورد غرابت دیوانه وار غم و اندوه می پردازد که کمتر پیش می آید آن را روی پرده ببینید. او درباره این شخصیت می گوید: «من فکر می کنم بی احساس بودن نیز خود یک نوع احساس است. به نظر من این احساس، به عنوان یک احساس مورد بی احترامی قرار گرفته است و من فکر می کنم این فیلم به آن احترام می گذارد. احساس نکردن یا ندانستن آنکه چه احساسی دارید، بخش بسیار بزرگی از زندگی است». دیویس در طول فیلم گاهی تلاش می کند تا واکنش «مناسب» نشان دهد، گریه کردن خود را در آینه تماشا کند، مثل رفتارهایی که در فیلم ها می بیند، رفتار کند و این کاری است که خود جیلنهال به شدت تلاش می کند تا از آن پرهیز کند. او می گوید: «به نظر من قواعد همه زندگی ما را تحت الشعاع قرار می دهند و بعد، دنیا چیزی غیرمنتظره رو می کند و در اینجا دیگر از قواعد کاری ساخته نیست. گرایش فیلم ها به این است که نشان دهند تغییرات به کشف و شهود و تصعید می انجامند و این اتفاق در یک لحظه می افتد که با حجم زیادی از موسیقی نیز همراه است. اما تغییری که در این فیلم می بینیم، یک تغییر ظریف است. مثل تغییر از ١٠ به ١٠ویک چهارم. شما نمی توانید شکوفاشدن یک گل را ببینید، اما صبح از خواب بیدار می شوید و می بینید گل شکفته است». جیلنهال در دانشگاه کلمبیا تحصیل کرده و پروژه مطالعاتی او درباره بودیسم بوده است. با لبخندی که گاه به گاه ردی از آن روی صورتش دیده می شود، می گوید: «این نزدیک ترین مثالی بود که توانستم برای یک تفکر انتزاعی پیدا کنم. من یکی از مخالفان سرسخت این هستم که آدم دائم در حال بیان کردن درونیات خود باشد». این را می گوید، مکثی می کند، در فکر فرو می رود و بار دیگر لبخند می زند. «البته منظورم این نیست که خودم را خیلی مهم و بزرگ نشان بدهم». علاقه او به بودیسم، به موضوع پذیرابودن و در زمان حال زیستن، در بازیگری اش خود را نشان می دهد. می گوید: «من همان اول کار هرچه شرح صحنه در فیلم نامه است، خط می زنم؛ هر چیزی که پیشاپیش نشان دهد که قرار است چه احساس یا رفتاری داشته باشید. صحنه ای در یک فیلم مریل استریپ وجود دارد که در یک قایق روی آب رودخانه می گذرد [فیلم «رودخانه وحشی»]. خانواده او را ربوده اند و پسری روی او هفت تیر می کشد و اولین واکنش او به دیدن تفنگ خنده است و بعد از آن است که او وحشت زده می شود. من عاشق این جزئیات ریز و صادقانه مربوط به دنیای درون هستم». جیلنهال حضوری دوستانه، با روح و بانشاط دارد. هیچ چیز را دست کم نمی گیرد اما هرگز کاملا جدی نیست. وقتی درباره زندگی اش از او بپرسید، در پاسخ چیزهایی در مورد کار می گوید- و هرچند او به شدت در لاک دفاعی فرو می رود، اما طوری رفتار نمی کند که مثل طفره رفتن به نظر برسد. او مایل است دوران حرفه ای - و زندگی خود را - به دو دوره تقسیم کند که قبل و بعد از یک رویداد بوده اند. این تغییر حدود شش سال قبل اتفاق افتاد، درست پیش از آنکه او ٣٠ساله شود. بعد از موفقیت اولیه و نسبی او در فیلم «دانی دارکو» که اکنون به یک فیلم کالت بدل شده است و بازی او در فیلم «کوهستان بروکبک» همراه با هیث لجر که او را نامزد جایزه اسکار کرد، مسیر بازی او به سمت فیلم های پول ساز هالیوودی تغییر پیدا کرد. او در سال ٢٠١٠ در فیلم ٢٠٠ میلیون دلاری دیزنی بازی کرد که اقتباسی از بازی ویدئویی «شاهزاده پارسی: ماسه های زمان» بود و نقش یک فروشنده را در کمدی رمانتیک «عشق و دیگر مواد مخدر» در مقابل آن هاتاوی بازی کرد (فیلمی که منتقد گاردین با عنوان «مزخرف فاقد صداقت» از آن یاد کرد). جیلنهال ته دلش راضی نبود که فکر کند فقط مناسب این قبیل فیلم هاست. او اندکی به خود استراحت داد تا نفس تازه کند و بعد خود را در فیلم های چالش برانگیزتر که کمتر قرار بود به رخ تماشاگر عام کشیده شوند، غرق کرد و با اثر تحسین شده و کم بودجه «پایان مراقبت» این مسیر را آغاز کرد. او در مرحله کسب آمادگی برای بازی در این فیلم به مدت پنج ماه در اداره پلیس لس آنجلس در کنار پلیس های واقعی کار کرد و یک بار هم پیش آمد که در جریان حمله ای به گروه قاچاقچیان مواد مخدر، یک نفر جلو چشم او کشته شد. خودش میگوید که در آن زمان پس از یک عمر سروکله زدن با مسئله باورپذیرکردن نقش ها، با واقعیت روبه رو شد. اما او به یک معنی هرگز به پشت سر نگاه نکرد. این تغییر مسیر حرفه ای با تغییرات دیگری در زندگی او مقارن شد. «خیلی چیزها بودند که از نو تعریف شدند. البته همه آنها هم خوب نبودند». در این میان دوست و همکار او، هیث لجر، درگذشت. پدر و مادر او، که هر دو فیلم ساز بودند، از هم جدا شدند و هر دونفر مسیر زندگی خود را از او و خواهر بازیگرش، مگی، جدا کردند. بااین حال آن دو نفر برای مدتی طولانی تلاش کردند تا «راهی پیدا کنند که خانواده را بار دیگر گرد هم بیاورند. مردم حرکت و تغییر می کنند. من از لس آنجلس به نیویورک نقل مکان کردم». بعد از آن دیگر دنیای فیلم «بیش از حد معمول، پوچ و عجیب به نظر می رسید». او با خود عهد کرد که آن را پرمعناتر کند. می خواست دریابد که دقیقا قادر به چه کارهایی است. رشته ای از فیلم هایی که از آن زمان با حضور او ساخته شدند، آزمایش هایی بودند برای آنکه او حدومرز توانایی های خود را دریابد. جیلنهال در زمان فیلم برداری فیلم «اورست» به مدت سه ماه در کوه های آلپ، ایسلند و اردوگاه اصلی اورست به سر برد. او درباره دشواری های فیلم برداری این فیلم می گوید: «شرایط برای عوامل صحنه خیلی بدتر بود– بازیگران دم از سرمازدگی و یخ بستن می زدند؛ اما عوامل صحنه واقعا منجمد شدند». برای فیلم اخیرش با عنوان «چپ دست» که اثری حماسی درباره یک مشت زن حرفه ای بود، نیمی از سال را در یک باشگاه ورزشی حرفه ای به سر برد. در فیلم «شبگرد»، فیلمی درخشان و دلهره آور در مورد یک روزنامه نگار تلویزیونی که به تعقیب آمبولانس ها می پردازد، جیلنهال به شکل ترسناکی لاغر شد و چشم هایی وحشی و دیوانه پیدا کرد. او با کارهایش نشان می دهد که تغییر شکل یافتن و معنای مجازی دادن به بدن، در حرفه او کاری غریزی و ضروری است. «موقعی که من شروع کردم به حفظ کردن دیالوگ های «شبگرد»، کلمات و علامت گذاری های جملات آن قدر خاص بودند که بدن من به شیوه خاصی به آنها واکنش نشان داد». او می گوید: «من ایده ای در مورد حیواناتی مانند کایوت (گرگ صحرایی آمریکای شمالی) داشتم. من در جنوب کالیفرنیا بزرگ شده ام و آنجا گاهی اوقات شب ها می توانید صدای کایوت ها را بشنوید که زوزه می کشند. آن موقع دارند یک حیوان بی نوا را تکه پاره می کنند؛ بنابراین من فکر کردم که (شخصیت فیلم) باید این گونه باشد. کایوت ها همیشه رنجور به نظر می رسند و چشم هایی دیوانه دارند و در تاریکی پرسه می زنند. متوجه شدم که این به لحاظ مفهومی جواب می دهد و من به همین خاطر خودم را به شکل این ایده درآوردم». جیلنهال در خانواده ای هالیوودی بزرگ شد: پدرش، استیون، کارگردان است. مادر او، نیومی فونر، فیلم نامه نویس نامزد جایزه اسکار است. پل نیومن و جیمی لی کورتیس والدین تعمیدی او بودند. او در مورد فیلم «دانی دارکو» معتقد است که این فیلم «بیان بسیار دقیقی از تجربه نوجوانی من بود». وسوسه می شوم که از او بپرسم آیا تعهد خودآزارانه او (به نقش هایی که در فیلم ایفا می کند) واکنشی به این احساس گناه نیست که ورود او به حرفه بازیگری با پارتی بازی همراه بوده است. آیا چنین است؟ می گوید: «شاید. من در مصاحبه ها کاملا آگاهم که چنین حرفی پیش می آید. «پارتی بازی» عبارت خاصی است که شما به کار بردید. خوب می دانم که چگونه به نظر می رسد». اما او به اخلاقیات خاص خود معتقد است که بیشتر یک بخش ریشه دار از شخصیت اوست تا واکنشی به برداشت هایی که از پس زمینه او وجود دارد. « فکر می کنم این بخشی از اصل و تبار من است. پدر پدربزرگ مادری من یک خیاط لهستانی بود که یک جراح شد. او مایه غرور و افتخار خانواده اش بود. پدر من تا چند نسل قبل از تبار سوئدی های سخت کوش است. این مردان هرروز کارشان را از ساعت ٤:٣٠ صبح شروع می کردند. اینکه آدم خودش را از لحاظ جسمی و روانی به جلو سوق بدهد، همواره بخشی از زندگی من بوده است. پدرم از همان سنین پایین، زود از خواب بیدار می شد تا کار را شروع کند». اگرچه ستون های شایعات روزنامه های زرد در سالیان متمادی به سختی تلاش کردند تا جیلنهال را به هر یک از شریک های زندگی که در میان مشاهیر احتمال داشت، نسبت بدهند- از تیلور سوییفت گرفته تا ریس ویترسپون و ریچل مک آدامز که دیگر ستاره فیلم«چپ دست» بود- او می گوید که آن همه کار سخت به قیمت ازدست رفتن امکان پرداختن به این مسائل برایش تمام شده است. می گوید دو، سه باری عاشق شده است، اما مکث کوتاهی می کند و اضافه می کند که الان تنها زندگی می کند. بار دیگر که مدت کوتاهی مکث می کند، وقتی است که می گوید که در این مورد بیشتر از این حرفی برای گفتن ندارد. نمی دانم قصد دارد در شش سال آینده چه کار تازه ای انجام بدهد. او در این باره می گوید که قصد دارد بیشتر به تئاتر بپردازد؛ او در دو نمایش بازی کرده که نویسنده جوان انگلیسی، نیک پین، آنها را نوشته است. جاه طلبی غیرقابل انکاری برای کارگردانی دارد: «دلم می خواهد تماشا کنم افرادی را که استعدادی بیشتر از من دارند و بی استعداد بودن خودم کار آنها را به گند نمی کشد». این را می گوید، اما لحن کاملا فروتنانه ای ندارد. و در مورد مسائل فراتر از کار چه می گوید؟ «پدر من، همان سوئدی، یک روز چیز زیبایی گفت. او گفت: «جیک، این را هم یادت باشد که تو هم باید خوش بگذرانی». آن وقت من چنین چیزی گفتم: «جدی؟ یعنی حالا کارم درست است؟ کارم را به اندازه کافی خوب انجام داده ام؟» و او چنین جوابی داد: «آره، خب حالا چرا کلید را نمی زنی کار را شروع کنیم؟» می خندد و سپس با بی قراری به کار فیلم خود بازمی گردد. منبع:روزنامه شرق
جمعه ، ۱۱تیر۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: اتاق نیوز]
[مشاهده در: www.otaghnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 116]
-
گوناگون
پربازدیدترینها