تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1816804642
آیا در بدن ما نوعی GPS بیولوژیک وجود دارد؟ - مجله اینترنتی کمونه
واضح آرشیو وب فارسی:کمونه: اکنون دیگر کسی شک ندارد که بسیاری از حیوانات می توانند میدان مغناطیسی زمین را حس کنند. به هر حال موجودات زنده ی زمین در همراهی و سازگاری با میدان مغناطیسی سیاره ی خود تکامل یافته اند و طبیعی است که در ساختار بدنشان حسگرهای آن را داشته باشند. انسان هم توانایی حس کردن میدان مغناطیسی را دارد. ولی چگونگی کارکرد این حس که می توانیم آن را حس ششم بدانیم در هاله ای از ابهام است. بعضی از پژوهشگران می گویند که یک ماده ی معدنی به نام «مگنتیت» که از ترکیبات آهن است و در بدن وجود دارد توانسته این حس را در ما ایجاد کند. بعضی دیگر نوعی پروتیین در شبکه چشم به نام «کریپتوکروم» را مسئول آن می دانند. در سال ۱۹۹۲ پژوهشگری از انستیتوی فناوری کالیفرنیا در پاسادنا به نام «جو کرشوینک» فهمید که مگنتیت در منقار پرندگان، بینی ماهی ها و حتی مغز انسان به مقداری قابل ملاحظه وجود دارد و این ماده به شدت به میدان مغناطیسی حساس است. کرشوینک می گوید که حیوان به کمک این ماده نه تنها می تواند جهت گیری بدن خود را بفهمد (عملکرد شبیه به قطب نما)، بلکه حتی می تواند مکانش را هم پیدا کند. نوروبیولوژیستی به نام «کنت لومان» از دانشگاه کارولینای شمالی می گوید: «حتی وجود یک قطب نما نمی تواند توضیح دهد که چگونه لاک پشت دریایی در کل پهنه ی اقیانوس سفر می کند و دوباره دقیقا به همان ساحلی که از آنجا آمده بود برمی گردد.» داشتن حس شبیه به قطب نما فقط به حیوان کمک می کند که بتواند عرض جغرافیایی را از روی تغییرات شیب و انحراف خطوط میدان مغناطیسی بفهمد. ولی فهمیدن طول جغرافیایی نیازمند درک تغییرات جزئی میدان مغناطیسی در جابجایی بین مکان های مختلف زمین است. این حسی است که مگنتیت می تواند آن را بوجود آورد. همان طور که ابتدا اشاره کردیم، دانشمندانی که روی موضوع احساس میدان مغناطیسی کار می کنند دو ابزار را مسئول این کار می دانند. یکی حسگر مکانیکی که با ماده ی معدنی مگنتیت کار می کند و دیگری حسگری بیوشیمیایی که با پروتیینی به نام کریپتوکروم کار می کند. کریپتوکروم نقش جالبی در جهت یابی ایفا می کند. وقتی پرتوی نور با طول موج کوتاه به آن برخورد می کند، به چیزی تبدیل می شود که شیمیدان ها به آن «جفت رادیکال» می گویند. مولکولی متشکل از دو الکترون غیر جفت که اسپین آن ها می تواند همسان یا غیر همسان باشد. میدان مغناطیسی می تواند باعث تغییر اسپین الکترون ها بین حالت همسان و غیر همسان شود و رفتار شیمیایی مولکول را تغییر دهد. در سال ۱۹۷۸ فیزیکدانی از دانشگاه ایلینویز به نام «کلاوس شولتن» گفت که شاید حیوانات از واکنش های جفت رادیکال برای تشخیص میدان مغناطیسی استفاده می کنند. ولی او هیچ مولکولی که این اتفاق درونش بیفتد را کشف نکرد تا اینکه در دهه ی ۱۹۹۰ پژوهشگران توانستند در شبکیه ی چشم پستانداران مولکول کریپتوکروم را پیدا کنند که به عنوان حسگر نور کار می کرد. بیشتر پژوهشگران به سراغ بررسی ساعت شبانه روزی بر روی کریپتوکروم رفتند ولی شولتن می دانست این مولکول می تواند جفت رادیکال درست کند. شولتن در سال ۲۰۰۰ مقاله ای منتشر کرد و نشان داد که چگونه میدان های مغناطیسی می توانند روی واکنش های کریپتوکروم تاثیر بگذارند و لکه های تاریک و روشنی در میدان دید پرندگان ایجاد کنند. حسگر کریپتوکرومی شبکیه ی چشم می تواند توضیح دهد که چرا رنگ های آبی و سبز باعث فعال شدن قطب نمای پرندگان ولی رنگ قرمز باعث قفل شدن آن می شود. یا اینکه چرا پرندگان با اندازه گیری تغییرات در انحراف میدان و نه تشخیص مستقیم میدان مغناطیسی شمال را از جنوب تشخیص دهند. (نکته این جاست که کریپتوکروم نمی تواند قطب مغناطیسی را احساس کند.) این درحالیست که درست مثل مگنتیت، دانشمندان مولکول کریپتوکروم را به هنگام فعالیت ندیده اند و نمی دانند که چگونه با اعصاب ما ارتباط برقرار می کند. بدتر اینکه آزمایش ها نشان می دهد که فعال شدن کریپتوکروم نیازمند میدان های مغناطیسی چند برابر قوی تر از میدان مغناطیسی زمین است. بنابراین عامل بوجود آورنده ی قطب نمای زیستی چیست؟ «پیتر هور» از دانشگاه آکسفورد می گوید که شاید هم مگنتیت و هم کریپتوکروم. کریپتوکروم می تواند قابلیتی شبیه به قطب نما به ما بدهد و مگنتیت قابلیت مکان یابی. به هر حال شاید بتوانیم حس جهت یابی را حس ششم خود بدانیم. حسی که بعضی از ما در آن خیلی خوب هستیم و بعضی جهت یابی خوبی نداریم. با کلیک روی عکس آن را در سایز بزرگ تر تماشا کنید حیوان به کمک مگنتیت می تواند جهت گیری بدن خود را بفهمد، بلکه می تواند مکانش را هم پیدا کند منبع: ScienceMagjv - mag.digikala.com
پنجشنبه ، ۱۰تیر۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: کمونه]
[مشاهده در: www.kamooneh.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 15]
-
گوناگون
پربازدیدترینها