محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1844884159
سید محمد بهشتی از ولادت تا شهادت / داستان های هامبورگ - پایگاه فرهنگی اطلاع رسانی آناج
واضح آرشیو وب فارسی:آناج: گروه فرهنگی آناج: روایتی از حیات و شهادت سیدالشهدای انقلاب اسلامی، دکتر سیدمحمد حسینی بهشتی. شهید بهشتی و پدر و مادری درخشنده تر از آفتاب دو روز از آبانِ پُر از بارانِ سالِ 1307 خورشیدی گذشته، در محله ی لِنجان اصفهان پسری پا به دنیا گذاشت که اسمش را «سیدمحمد» گذاشتند. پدرش میرفضل الله حسینی بهشتی روحانی نیک نفسی بود که مردم به یُمنِ اثری که در نفَسِ حقش دیده بودند، گره های زندگی شان را می آوردند پیش او تا دست سید برکتِ گشایش مشکل شان باشد و سید بیش تر اوقات در بیرونی منزل محقرش می نشست به رفع و رجوع امور مردم. معصومه سادات هم سرِ میرفضل الله، دختری بود از نسل علمائی که نیایشان به علامه ی مجلسی می رسید و جدش، میرمحمدصادق خاتون آبادی بود. معصومه وقتِ آمدنِ میر را می دانست؛ نیم ساعت بعد از اذان ظهر. تا مردش از راه برسد، خودش را و خانه را مرتب کرده بود. انگار که بخواهد برود مهمانی یا مهمان عزیز کرده ای بیاید خانه شان. تا میر از راه می رسید هر کاری داشت را زمین می گذاشت و مهیای آمدن آقا، می رفت به استقبالش؛ انگار که آقا را اول بار بود که می دید. به خودش می رسید و تا آقا بیاید از شوق آمدنِ مرد دل توی دلش نبود. هم را آقا و خانم صدا می کردند. سید که پا می گذاشت توی اندرونی صدایش می کرد: «خانم! بیائید بنشینید این جا تا به صورت شما نگاه کنم، خستگی ام در برود.» و معصومه مثال هر روز از شنیدن صدای مردانه ی سید، قند توی دلش آب می شد... . باردار که بود، بیش تر از سابق حواسش را جمعِ احوال و کارهایش می کرد. نمازهایش را اول وقت می خواند و عهد کرده بود ماهی یک بار قرآن را ختم کند. سید محمد که به دنیا آمد، بی وضو شیرش نداد و هر بار وقت شیر دادنش، برای طفل شیرخواره قرآن می خواند تا شیره ی جانش ممزوج شود با کلمات خدا و در جان سیدمحمدش بنشیند. کودکی های سید محمد محمد چهار سال بیش تر نداشت که عَمَّ جزء را از تکرارهای شیرینِ مادرش از بر شد. هم آن سال فرستادندش مکتب خانه. همه چیز را زود یاد می گرفت و چنان از آموختن لذت می برد که می رفت پیش ملای مکتب خانه دار که درس فردا را هم یاد بگیرد. چهار سال که گذشت، ملای پیر مکتب خانه دیگر چیزی نداشت که یاد سیدمحمد بدهد و این شد که فرستادنش مدرسه؛ دبستان دولتی ثروت. و برای این که سوداش را بسنجند و بفهمند چه کلاسی می تواند برود از او امتحان گرفتند. نمره ی قبولی کلاس ششم را گرفت ولی به خاطر سنِّ کمش نشاندندش سر کلاس چهارم ابتدائی. آن سال و سالِ بعد شاگرد اول مدرسه شد و دو سال بعد، وقتِ امتحانات نهائی ششمِ ابتدائی، حائز رتبه ی دوم اصفهان و رفت دبیرستان؛ دبیرستان سعدی. و شد شاگرد کلاسِ هفتمِ رشته ی ادبی و رفت در بحر کلیله ودمنه و گلستان و حافظ و قابوس نامه... . سال سوم دبیرستان بود که یک روز دید کنار دستی اش سر کلاس کتاب دیگری را زیر میز باز می کند و یواشکی می خواند. پرس وجو که کرد فهمید هم کلاسی اش «معالم الاصول» را که از کتاب های حوزه است می خواند و هم زمان طلبه ی مدرسه ی صدر در بازار است. سیدمحمد انگار منتظر این جرقه بود که برود در کسوت طلبگی و بشود شاگردِ شاگردانِ جدش میرمحمدصادق خاتون آبادی در مدرسه ی صدر بازار قدیمی اصفهان. و اساتید مفتخر از این که نوه ی استاد بزرگ شان خاتون آبادی شاگردشان شده است. سیدمحمد خیلی زود و خیلی راحت با بقیه طلبه ها دوست شد. قبل و بعد درس و کلاس بساط بگو بخندشان به راه بود و لبِ سید از باقیِ هم درس هایش به خنده بازتر. عادت داشت که هر چه از قرآن یاد می گیرد را بنویسد. چند وقت بعد وقتی رسیده بود به این آیه و داشت روی آیه فکر می کرد، یاد آن طلبه ی اخمو افتاد و دید اصلن این آیه در وصف احوال کسانی است که پیغمبر را تنها گذاشته اند و خدا این طور نفرین شان کرده که: آن ها به سزای کار زشت شان؛ «کم تر بخندند و بیش تر گریه کنند!» و در یادداشت هایش نوشت که؛ «فهمیدم زندگی نشاط و رحمت و نعمت خداست و اخم و زاری و بدخُلقی نصیبِ آن هاست که از رحمت خدا دور مانده اند. و مؤمن از صدقه سر رحمتی که خدا برایش فرو فرستاده، لبش به خنده گشاده است و دلش از غم ها بری... .» دوست داشت چیزهائی را که از سنت پیامبر شنیده بود را به حد قوه و قدرتش عملی کند. با رفقایش جمعِ هم دلی شکل داده بودند و هم قسم که هر جا دیدند کسی حق مظلومی را ضایع می کند یا در کوچه و خیابان گناه می کند بروند نهی از منکرش کنند و یاور مظلوم باشند. اگر می دیدند کسی دارد به مردم زور می گوید یکی شان می رفت تذکر می داد، بعد یکی دیگر و بعد یکی دیگر. فهمیده بودند پشت هم که باشند، کار به تر و بیش تر به نتیجه می رسد. فهمیده بودند خدا پشت و پناهِ جماعت است؛ «ید الله مع الجماعه» جمع شان الگوبرداری شده بود از جمع ِ جوانانه ی "حلف الفضول" که پیامبر خدا در ایام جوانی با دوستانش ساخته و هم پیمان شده بودند که یاور مظلومان مکه باشند و حق را به حق دار برسانند... . سید محمد و دوران طلبگی سه سال بعد که با اذن پدربزرگش شد طلبه ی شبانه روزی و تمام وقتِ مدرسه ی صدر، فکری شد زبان یاد بگیرد. دو سال دبیرستان را کمی فرانسه یاد گرفته بود. فکر کرده بود دینِ عالَم گیر اسلام، مبلّغی می خواهد که بلد باشد با همه ی دنیا حرف بزند و طلبه باید هم دنیا را بشناسد و هم بلد باشد حرفش را به دنیا عرضه کند. هجده ساله که شد، کسی از اساتید حوزه ی اصفهان نمانده بود که سیدمحمد شاگردی شان را نکرده باشد. حکایت حالایش شده بود حکایت آن روزهاکه مکتب خانه می رفت و مکتب دار چیز تازه ای برای یاد دادن به او در چنته نداشت و هم این شد که دل از اصفهان و زیبائی های زاینده رود کَند و راهی قم شد؛ شهر گرما و آبِ شور و شد طلبه ی مدرسه ی حجتیه. قم جائی بود که می شد عطش دانستن سیدمحمد در آن اطفاء شود. سید محمد و دوران دانشگاه سیدمحمد که دوره ی هشت ساله ی حوزه ی اصفهان را پنج ساله طی کرده بود، توانست در مدت کوتاهی سطوح را در قم به پایان برده و وارد درس خارج فقه و اصول شود و بشود شاگرد امام. هم آن سال ها توانست دیپلمش را با دوره های غیرحضوری بگیرد و وارد دانشگاه تهران شود؛ دانش کده ی الهیات که آن روزها به ش می گفتند: دانش کده ی معقول و منقول. سه ساله لیسانس گرفت و تصمیم داشت برود خارج برای ادامه ی تحصیل در رشته ی فلسفه. مرتضی مطهری، که رفیق و هم دوره ی سید بود، خبر از علاقه ی او به فلسفه داشت و یک روز آمد پی اش که بروند پیش علامه طباطبائی. علامه آن روز درس فلسفه نداشت. صبر کردند مجلس درس که تمام شد، هم قدم استاد شوند و سید سؤال هایش را از علامه بپرسد. فاصله ی بین مدرسه تا خانه ی علامه و سؤال های مدام و پرحرارت سید و جواب های آرام و عمیق علامه باعث شد تا سفر سید چند سال به تأخیر بیفتد و جلسات درس و بحثی آغاز شود که بعدها با عنوان کتاب اصول و فلسفه ی رئالیسم منتشر شد. سید یاد آن روز را همیشه در خاطر داشت و آرامشی را که در کلامِ علامه دیده بود. می گفت «قبل شاگردی علامه، حتا درخت های فیضیه هم از دست صدای بلند من حین مباحثه به ستوه آمده بودند» و علامه، انگار آبی بود روی آتش پر لهیب شوق سیدمحمد بهشتی برای دانستن و فهمیدن و فکر کردن... . هم زمان توانست وارد آموزش و پرورش شود. حالا او روحانی جوانِ بلند قامت و خوش سیمائی بود که همیشه ی خدا بوی عطر می داد و لباسش اتو داشت و کفش های واکس خورده و تمیز. در کنار طلبگی و درس های دینی، زبان هم تدریس می کرد. تجربه ی موفقش در تدریس او را بر آن داشت تا مدرسه ای بنا کند که هم علم یاد بچه ها بدهد و هم دین. با هم این فکر بود که اسم مدرسه اش را گذاشت "دین و دانش". با ارتباط خوبی که با معلم های قم داشت، توانسته بود همه ی معلم های خوب و جدی را جمع کرد در مدرسه اش. خودش هم بیش تر کلاس ها را می رفت. از زبان بگیر تا دینی و ادبیات و انشاء. برنامه ی کلاس ها را طوری چیده بود که وقت اذان خالی بماند برای نماز اما کسی اجبار نداشت حتمن در نماز جماعت مدرسه شرکت کند. آن هائی که نمازخوان بودند می آمدند. معلم ها می دانستند که باید برای تدریس در مدرسه ی دین و دانش برنامه داشته باشند و بچه ها یاد گرفته بودند خوب درس بخوانند. مدرسه ی دین و دانش از مدارس خوش نام قم بود و خیلی از فارغ التحصیل هایش بار اول از کنکور دانشگاه قبول می شدند. در هم این ایام مدرسه ی دین و دانش بود که ازدواج کرد و توانست از رساله ی دکترایش دفاع کند. سید محمد و سخنرانی های دردسر ساز روز میلاد پیامبر و امام صادق علیهماسلام، رفته بود اصفهان برای صله ی ارحام. دعوتش کردند برای سخن رانی در مدرسه ی چارباغ. صحبتش حول داستان تولد پیامبری کرد که مبعوث شد تا با تاریکی بجنگد و مخالف بی داد و ستم باشد. وسط های سخن رانی کاغذی به ش دادند که؛ موضوع منبرت را عوض کن!. نکرد. بعد از جلسه قرار بود دست گیرش کنند. ازدحام جمعیت دورش نگذاشت. هر تعرضی ممکن بود آرامش شهر را به هم بزند. تا دم در خانه تعقیبش کردند و آن جا که جمعیت پراکنده شد بردندش کلانتری. رئیس کلانتری توپیده بود به ش که «تو داری آرامش حوزه ی مأموریت مرا به هم می زنی! » و سید انگار نه انگار که در بند است و انگار که کلانتر شاگرد مدرسه اش باشد، بی ترس و با صلابت همیشگی ادامه ی حرف هائی را که نتوانسته بود بالای منبر بزند را برای رئیس کلانتری منبر رفته بود و کلانتر، مبهوت از قدرت استدلال و مهارت سخن وری سید و متحیر از معجزه ی کلام بی نقص و عیب او، بی اختیار دستور آزادی اش را بدهد. ایام تبعید در تهران، از حقوق معلمی اش به قدر وُسعی که داشت، مایحتاج خانواده های زندانیان سیاسی را تأمین می کرد و به توصیه ی امامِ در تبعید، شده بود پای ثابت جلسات مخفی هیئت های مؤتلفه ی اسلامی. هیئت های مؤتلفه ی اسلامی مجمعی بود از هیئات حسینی تهران که طی جلساتی زیرزمینی دور هم جمع می شدند و از جهاد و انفاق و نماز و مبارزه حرف می زدند و از امام خواسته بودند چند نفر روحانی باسواد به شان معرفی کند. امام هم مرتضا مطهری و سیدمحمد بهشتی و چند روحانی اهل فضل دیگر را به شان معرفی کرده بود. حسن علی منصور که ترور شد، تشکیلات مخفی مؤتلفه لو رفت و بیش تر اعضا بازداشت شدند. ساواک حکم جلب سیدمحمد را هم داشت ولی قبل آن که دست شان به ش برسد، سید جلای وطن کرده بود و بعد از زیارت امام رضا (علیه السلام) راهی عتبات مقدسه ی سرزمین عراق شده بود و بعد آن جا اردن و قدس و بیت لحم و الخلیل و زیارت قبر جد اعلایش ابراهیمِ نبی. حتی رفته بود لبنان که دوست و هم حجره ای قدیمش امام موسی صدر را ببیند که خورده بود به ایام حج و سیدموسی لبنان نبود که هم را ببینند و از بیروت بلیط یک سره گرفته بود به مقصد هامبورگِ آلمان. به توصیه ی آیت الله میلانی مقرر شده بود که کار نیمه تمام ساخت و راه اندازی مرکز بزرگ اسلامی هامبورگ که از زمان فوت آیت الله بروجردی زمین مانده بود را به سرانجام برسد. شهید بهشتی و ماجراهای هامبورگ هامبورگ مرکز تجارت فرش اروپا بود و محل فعالیت های سیاسی دانش جوهای ایرانی ساکن آلمان. کمونیست ها هم بودند و بدشان نمی آمد کسی از دانش مندان شیعه طرف بحث شان باشد و با شکستنش بتوانند قدرت عقیدتی خودشان را به رخ بکشند. تا شنیدند کسی از حوزه ی علمیه ی قم آمده هامبورگ دعوتش کردند برای مناظره. جلسه در شبی زمستانی بود در طبقه ی دوم کافه ای که پاتوق جوجه کمونیست های شهر بود و دود سیگار فضایش را پر کرده بود. پسرها و دخترهای کمونیست نشسته بودند دور میزها و مشروب می خوردند. بهشتی تا رسید زیراندازی خواست که نمازش را بخواند بعد بنشینند پای مباحثه. جلسه بیش تر برای آن بود که طرف مسلمان مباحثه را خراب کنند. یکی شان هم آن اول کار بلند شد و با الفاظی نامناسب پشت سر هم سؤال هایش را ردیف کرد و بی آنکه منتظر جواب بماند جلسه را ترک کرد. یکی دیگر هم پرسید «شنیده ام در بهشت جوی عسل هست. تکلیف من که عسل دوست ندارم چیست؟» بهشتی با هم آن لب خند همیشه گی درآمد که «اول باید ببینیم که شما را بهشت راه می دهند یا نه؟» و بعد لب خند دیگری تحویل جوان داد و رفت سراغ پاسخ بقیه ی سؤال ها. وقت جلسه تمام شده بود ولی حلقه ی دانش جوها تا پای ماشین با آیت اللهِ جوان آمده بودند و سؤال می پرسیدند. هم راهانش سوار شده بودند و او هنوز بین حلقه ی متراکم دانش جوها بود که یکی با چاقو به وی حمله شد. دانش جوها جلویش را گرفتند. خواستند به پلیس بگویند که بهشتی مانع شد... . سید روزهای هامبورگش را خیلی مرتب تقسیم کرده بود. سه ساعت کتاب می خواند؛ یک ساعت و نیمش را زبانِ آلمانی. چهار ساعت و نیم از روز را هم اختصاص داده بود به ملاقات با کسانی که می آمدند و کارش داشتند و اگر وقتی بود، مطالعه ی پرونده های موجود و رسیدگی به کارهای عقب افتاده ی مسجد. یک ساعت هم در شهر گشت می زد که همه جا را یاد بگیرد. زمانی را هم آزاد گذاشته بود که فقط و فقط فکر کند. فکر کند که چه کار تازه ای ممکن است و می تواند که انجام بدهد. دو اتاق از آپارتمان سه خوابه ای که اجاره کرده بود را کرده بود دفتر مسجد و محل رسیدگی به امور بنای ساختمان و رتق و فتق امور. اول کاری هم که کرد این بود که برود در اداره ی ثبت اسناد هامبورگ و اسم مسجد ایرانی های مقیم آلمان را عوض کند به «مرکز اسلامی هامبورگ» تا مسجد فقط پاتوق مسلمان های ایرانی نباشد و همه ی مسلمان های همه ی کشورها بتوانند در آن آمد و شد کنند. می خواست شیعه و سنی از هم فراری نباشند. روزهای جمعه که خطبه های نماز را به آلمانی می خواند، شیعه و سنی پشت سرش قامت می بستند. تک به تک نامه ها را می خواند و پاسخ شان را می داد؛ شده حتا با فرستادن هفته ای یک کیلو گوشت با ذبح اسلامی به آدرس پیرزنی سُنیِ با مذهب حنفی که به ش نامه نوشته بود و از او آدرس محل عرضه ی گوشت حلال را پرسیده بود. بعد از پنج سال وقتی دیگر کار مسجد و مرکز اسلامی هامبورگ افتاده بود روی ریل، برگشت ایران. رفته بود توی سازمان تألیف کتب دینی. به ش انگ وابستگی به رژیم و شاه می زدند ولی خودش می گفت «ده میلیون مخاطب گیرمان آمده! و می توانیم حرف مان را به شان بزنیم.» ترجمه ای از سوره ی حمد را برده بود توی جمعِ بچه های هم سن و سال بچه های خودش که بفهمد بچه ها ترجمه اش را می فهمند یا نه. کتاب ها را آن قدر دیر می رساند به هیئت ممیزی که فرصت سانسورش را پیدا نکنند و تا سال تحصیلی شروع نشده، هم آن طور دست نخورده بفرستندشان برای چاپ. کتاب های دینی مدارس را که خالی شده بود از روحیه ی جهاد و اسلام اصیل، پر کرده بود از آیات اسلام انقلابی. ساواک دستش را خوانده بود. دست گیرش کردند و منتقل شد به زندان کمیته ی مشترک ضد خراب کاری. شهید بهشتی در جریان انقلاب انقلاب هم که شد به او می گفتند «انحصار طلب، دیکتاتور، مرفه، پول دار...» دوستانش می گفتند چرا جواب شان را نمی دهی؟ آیه خوانده بود «ان الله یدافع عن الذین امنوا» و گفته بود «وظیفه ی بهشتی ایمان به خداست و کار خدا دفاع از آبروی مؤمن. شما دعا کنید من وظیفه ام را خوب انجام دهم. خدا کارش را خوب بلدست... .» یا شعر می خواند که؛ «دی در حقِ ما کسی بدی گفت/ دل را زغمش نمی خراشیم/ ما نیز نکوئی اش بگوئیم/ تا هر دو دروغ گفته باشیم» عادت داشت خوب و بد را کنار هم ببیند. حرف انتخاب نخست وزیری بود و اسم رجوی به عنوان یکی از گزینه ها روی میز آمد، گفته بود «قدرت اجرائی و مدیریتی رجوی به درد نخست وزیری می خورد. حیف که التقاط و نفاق دارد.» در بدترین حالت هم دست می گذاشت روی نکات مثبت اشخاص. بنی صدر پشت سرش کلی بد می گفت. حتا شده بود جلوی رویش هم بد و بی راه بارش کند. دکتر حرمتش را داشت. می گفت «حرمت رئیس جمهور مملکت باید حفظ شود» وقتی هم که رئیس جمهور بعد از عزل فرار کرد، یک روز خبر آوردند که؛ زن بنی صدر را گرفته ایم، دستور داد فوری آزادش کنند. گفته بود «هر تخلف و خیانتی بوده مال بنی صدر بوده. هم سرش کاری نکرده. زنِ بین صدر بودن که گناه نیست! هر ثانیه ای که او در بازداشت باشد، گناهش گردن جمهوری اسلامی است!» سر هم این ها بود که امام می گفت «بهشتی مظلوم بود... .» شهید بهشتی در دوران بعد از پیروزی انقلاب بعد از انقلاب انرژی اش چند برابر شده بود. می گفت «انقلاب مزد همه ی تلاش هایمان است.» حزب جمهوری اسلامی را که بنا گذاشتند به صرافت تبیین اسلام انقلابی افتاد. می گفت «کافی ست به آن چه از اسلام می دانید عمل کنید. این طوری جامعه ی نمونه ی اسلامی ساخته می شود. دیگر نیازی هم به تبلیغ اسلام نیست. همه می آیند سراغ الگوی شما و این به ترین تبلیغ و ترویج اسلام و جمهوری اسلامی است.» از دیدار امام که برگشت رفته بود توی فکر؛ امام خواب دیده بود پر عبایش سوخته. به ش گفته بود «آقای بهشتی! مراقب خودتان باشید. شما عبای من هستید... .» معراج خونین ... آن روز صبح وقتی از خانه بیرون می آمد، بچه ها را سه تا باهم بغل کرده بود. لباس های نویش را پوشیده بود و بوی عطر یاسش هوش از همه برده بود. طوری که علی رضا پیش خودش فکر کند؛ خداحافظیِ ام روزِ بابا با هر روز فرق دارد. شش روز قبل بنی صدر عزل شده بود و یک شنبه هفتم تیر، اولین جلسه ی بعد از عزل رئیس جمهور بود. قرار بود در خصوص گرانی ها بحث کنند ولی با اوضاع پیش آمده موضوع جلسه تغییر پیدا کرده بود؛ تعیین نام زد حزب برای انتخابات آینده ی ریاست جمهوری. بحث بود که رئیس جمهور روحانی باشد یا نه. جلسه طول کشید تا وقت اذان. وضو گرفت و قامت بست برای نماز مغرب؛ مثل همیشه وقت تکبیر چشم هایش را بست و صورتش سرخ شد و خون دوید توی صورتش... . بعد از نماز دوباره برگشتند سالن اصلی ساختمان که ادامه ی بحث را پی بگیرند. بنا شد هیئتی تعیین شود تا بروند خدمت امام برای کسب تکلیف و اخذ نظر امام تا رأی ایشان را برای روحانی بودن یا نبودن رئیس جمهور بدانند. عقربه های ساعت روی دیوار سالن بیست دقیقه از هشتِ شب گذشته را نشان می داد که دکتر مکثی کرد و دور تا دور جلسه را نگاه کرد؛ «بچه ها، بوی بهشت می آید! آیا شما هم این بو را استشمام می کنید؟» و بمب ساعتیِ داخل کیف مسعود کشمیری، منافقی که چند دقیقه قبل جلسه را ترک کرد، سالن را فرستاد روی هوا و بهشتی و یارانش که بهای بهشت را با عمری جهاد و مبارزه داده بودند، رفتند تا آسمان؛ تا بهشت... . و سید مظلوم امت، سیدالشهدای انقلابی شد که تازه پا گرفته بود... . منابع: شیفته ی خدمت. مهناز میزبانی. انتشارات مرکز اسناد انقلاب اسلامی نگاهی به زندگی و مبارزات شهید دکتر بهشتی. فرشته مرادی. کتاب دانشجوئی زندگی؛ سیدمحمد حسینی بهشتی. افسانه وفا. انتشارات روایت فتح صد دقیقه تا بهشت. مجید تولائی. نشر فرهنگ سرای پایداری
دوشنبه ، ۷تیر۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: آناج]
[مشاهده در: www.anaj.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 34]
-
گوناگون
پربازدیدترینها