محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1826452912
مشکل اساسی حکومت امام علی(ع) چه بود+پاسخ شهید مطهری - پایگاه اطلاع رسانی هیئات مذهبی وارث
واضح آرشیو وب فارسی:وارث: یکی از تفاوت های میان وضعیت علی(ع) و وضعیت پیغمبر(ص) این بود که پیامبر با کفار، یعنی با کفر صریح، مکشوف و بی پرده روبه رو بود، ولی علی با قومی روبه رو بود که هدفشان همان هدف کفار بود اما تحت لوای اسلام.وارث : صبحگاه روز نوزدهم ماه مبارک رمضان مسجد کوفه شاهد ضربت خوردن مردی بود که زمین همتایی مانند آن دیگر نخواهد دید. در ایام شهادت امیرالمؤمنین(ع) مصائب و مشکلات آن حضرت در زمان حکومتشان را از کتاب سیری در سیره ائمه اطهار(ع) استاد شهید مرتضی مطهری بازخوانی می کنیم. *مشکلات علی(ع) می دانیم که علی(ع) پیوسته در دوران خلافت خلفا از بیان این مطلب که خلافت، حق طلق او است خودداری نمی کرد و در عین حال می بینیم بعد از کشته شدن عثمان در اثر یک انقلاب خونین علیه او، آن گاه که مردم ریختند به خانه علی و دور او را گرفتند و اصرار فراوان کردند که با او بیعت کنند و وی زمام امور رابه دست گیرد، علی(ع) امتناع کرد و از پذیرش خلافت کراهت داشت. می فرماید: «دعونی والتمسوا غیری»؛ مرا رها کنید و بروید دنبال کس دیگر، بعد خود امام علت امتناع خودش را توضیح می دهد، برای اینکه کسی تصور نکند که - العیاذ بالله - امام خود را لایق خلافت و بعد از پیغمبر شایسته ترین فرد برای زمامداری نمی داند، توضیح می دهد که اوضاع فوق العاده آشفته و یک آینده آشفته تر در جلوی ماست، عبارت این است: «فانا مستقبلون امرا له وجوه و الوان»؛ یعنی ما جریانی را در پیش داریم که این جریان مشتبه است، رنگ های مختلف و چهره های گوناگون دارد، ما یک آینده روشنی در پیش نداریم، آینده ای داریم با چند چهره و چند رنگ مختلف. بعد امام جمله ای دارد که در آن جمله مطلب رابیان می کند «وان الافاق قد اغامت» افقها را مه گرفته است، مثل وقتی که مه زیاد پیدا می شود و انسان جلوی چشم خودش را هم نمی بیند، «والمحجه قد تنکرت» شاهراه به صورت کوره راه در آمده و ناشناخته است و مردم دیگر شاهراه را تشخیص نمی دهند، ولی در آخر یک جمله ای به عنوان اتمام حجت فرمود، فرمود: این را هم بدانید که اگر من زمام خلافت رابه دست گیرم، آنچنان رفتار می کنم که خودم می دانم نه آنچنان که شما می خواهید: «و اعلموانی ان اجبتکم رکبت بکم ما اعلم»، این بود که در آخر فرمود: مرا به حال خودم بگذارید، فعلاً اگر من مثل گذشته وزیر باشم بهتر است از اینکه امیر باشم، این جمله ها نشان می دهد که علی(ع) مشکلات فراوانی را در دوره خلافت خود پیش بینی می کرد، همان مشکلاتی که بعد رخ داد و چهره نمود. *مشکل کشته شدن عثمان(مشکل نفاق) اولین مشکلی که وجود داشت و علی بر زمینه آن می فرمود: آینده بسیار مبهمی در پیش داریم، داستان کشته شدن عثمان بود، علی وارث خلافتی می شد که خلیفه قبل از او را انقلابیونی که انقلاب کرده اند کشته اند، حتی اجازه دفن او را هم نمی دهند و اعتراضات فراوانی دارند، حال این گروه انقلابی به علی پیوسته است، مردم دیگر چه نظری دارند؟ همه مردم که مثل این انقلابیون فکر نمی کنند و خود علی فکرش نه با انقلابیون می خواند و نه با مخالفین انقلابیون و نه با عامه مردم، از یک طرف عثمان است و اطرافیان عثمان و آن همه اجحاف ها و بی عدالتی ها و ستمگری ها و آن همه اعطاء امتیازات به خویشاوندها و از طرف دیگر گروه هایی خشمناک و عصبانی از حجاز و مدینه و بصره و کوفه و مصر از همه جا آمده اند متعرض و منتقد، عثمان هم تسلیم نمی شود، علی سفیر است میان انقلابیون و عثمان، که این هم جریان عجیبی دارد، علی با روش عثمان مخالف است و در عین حال مخالف است که باب خلیفه کشی باز شود، نمی خواهد خلیفه را بکشند که باب فتنه بر روی مسلمین باز گردد، که این داستان مفصلی دارد. در 14 جای نهج البلاغه، علی(ع) در موضوع کشته شدن عثمان بحث کرده است، نسبت به عثمان منتقد است و کوشش دارد او را از راهی که می رود منصرف کند و به راه راست بیاورد، بلکه آتش انقلابیون خاموش شود و فتنه بخوابد. نه عثمان و طرفداران عثمان حاضر شدند (از راه خود منصرف شوند) و نه انقلابیون دست از انقلاب خودشان برداشتند، نتیجه اش همین شد، علی می دانست که مسأله قتل عثمان مسأله ای خواهد بود (که موجب فتنه خواهد شد)، خصوصاً با توجه به این نکته بسیار عجیب که ما فقط امروز می بینیم علمای اجتماع یعنی جامعه شناسان و مورخین محققی که در تاریخ اسلام مطالعه کرده اند آن را کشف کرده اند و می بینیم نهج البلاغه هم این مطلب را توضیح می دهد که در قتل عثمان بعضی از طرفداران خود عثمان نیز دست داشتند، آنها هم می خواستند عثمان کشته شود، فتنه در دنیای اسلام بپا گردد و آن ها از این آب گل آلود استفاده کنند، مخصوصاً معاویه در قتل عثمان کاملاً دست داشت، باطناً کوشش می کرد این فتنه بالا بگیرد، عثمان کشته شود تا او از کشته شدن عثمان بهره برداری کند. *تفاوت مخالفان امام علی(ع) با مخالفان پیامبر(ص) مخالفان علی با مخالفان پیغمبر این تفاوت را داشتند که مخالفان پیغمبر عده ای بودند کافر و بت پرست و در زیر شعار بت پرستی با پیغمبر مبارزه می کردند، منکر خدا و توحید بودند و انکار خدا و توحید را هم علنی می گفتند، تحت شعار «اعل هبل»، زنده باد هبل، با پیغمبر مبارزه می کردند، پیغمبر هم شعار روشنی داشت: «الله اعلی و اجل»، از همه بزرگتر خداست، اما علی با یک طبقه دانای بی دین مواجه شده است که متظاهر به اسلام اند، ولی مسلمان واقعی نیستند، شعارهایشان شعارهای اسلامی است و هدف هایشان بر ضد اسلام، پدر معاویه که ابوسفیان است، در زیر شعار «اعل هبل» به جنگ پیغمبر می آید، لهذا کار پیغمبر(ص) در مبارزه با او آسان است. پسرش معاویه بن ابی سفیان همان روح ابوسفیانی و همان هدف های ابوسفیانی را دارد، امام در زیر شعار آیه قرآن «من قتل مظلوماً فقد جعلنا لولیّه سلطاناً»، شعار، خیلی شعار خوبی است. حال کسی نیست که از معاویه بپرسد که ولی شرعی خون عثمان کیست؟ یک کسی که در چهار پشت بالاتر با تو انتساب پیدا می کند، مطالبه خون او به تو چه مربوط است؟ عثمان پسر دارد، خویشاوندان نزدیکتر از تو دارد، و ثانیاً به علی چه مربوط که عثمان کشته شده است؟ اما یک مرد دغل بازی مثل معاویه به این حرف ها کار ندارد، او می خواهد از این وسیله استفاده کند. *انعطاف ناپذیری در اجرای عدالت مشکلات دیگری علی داشت که مربوط به روش خودش بود از یک جهت و تغییری که مسلمین پیدا کرده بودند از جهت دیگر، علی مردی بود انعطاف ناپذیر. بعد از پیغمبر سال ها بود که جامعه اسلامی عادت کرده بود به امتیاز دادن به افراد متنفذ و علی(ع) در این زمینه یک صلابت عجیبی نشان می داد، گفت: من کسی نیستم که از عدالت یک سر مو منحرف شوم. حتی اصحابش می آمدند، می گفتند: آقا! یک مقدار انعطاف داشته باشید، می گفت: «اتامرونی ان اطلب النصر بالجور، و الله ما اطور به ماسمر سمیر»؛ از من تقاضا می کنید که پیروزی و موفقیت در سیاست را به قیمت ستمگری و پایمال کردن حق مردمضعیف به دست آورم؟!... به خدا قسم تا شبی و روزی در دنیا هست، تا ستاره ای در آسمان در حرکت است، چنین چیزی عملی نیست. *صراحت و صداقت در سیاست مشکل سوم خلافت او مسأله صراحت و صداقت او در سیاست بود که این را هم باز عده ای از دوستانش نمی پسندیدند، می گفتند: سیاست این همه صداقت و صراحت بر نمی دارد، یک مقدار خدعه و دغل بازی هم باید در آن قاطی کرد. چاشنی سیاست دغل بازی است، اینهایی که عرض می کنم تمامش در نهج البلاغه است و حتی بعضی می گفتند علی سیاست ندارد، معاویه را ببین چقدر سیاستمدار است! می فرمود: «و الله ما معاویة بادهی منی، ولکنه یغدر و یفجر، و لولا کراهیه الغدر لکنت من ادهی الناس، ولکن کل غدرة فجرة، و کل فجرة کفرة، و لکل غادر لواء یعرف به یوم القیامة»؛ به خدا قسم اشتباه می کنید، معاویه از من زیرک تر نیست، او دغل باز است، فاسق است، من نمی خواهم دغل بازی بکنم، من نمی خواهم از جاده حقیقت منحرف شوم، فسق و فجور مرتکب بشوم، اگر نبود که خدای تبارک و تعالی دغل بازی را دشمن می دارد، آن وقت دیدید که زرنگ ترین مردم دنیا علی است، دغل بازی فسق است، فجور است، و این گونه فجورها کفر است و من می دانم که هر فریبکاری در قیامت محشور می شود، در حالی که یک پرچمی دارد. *خوارج، مشکل اساسی امام علی(ع) مشکل اساسی که من می خواهم عرض بکنم که همه اینها مقدمه بود برای این مطلب این است: در زمان پیغمبر اکرم(ص)، طبقه ای که پیغمبر اکرم(ص) به وجود آورد صرفاً یک طبقه ای نبود که یک انقلاب بپا شود و عده ای در زیر یک پرچمی جمع بشوند: پیغمبر یک طبقه ای را تعلیم داد، متفقهشان کرد، قدم به قدم جلو آورد، تعلیم و تربیت اسلامی را تدریجاً در روح اینها نفوذ داد، پیغمبر 13 سال در مکه بود، انواع زجرها و شکنجه ها و رنج ها از مردم قریش متحمل شد، ولی همواره دستور به صبر می داد، هر چه اصحاب می گفتند: یا رسول الله! آخر اجازه دفاع به ما بدهید، ما چقدر متحمل رنج بشویم، چقدر از ما را اینها بکشند و زجرکشمان کنند؟! چقدر ما را روی این ریگ های داغ حجاز بخوابانند و تخته سنگ ها را روی سینه های ما بگذارند، چقدر ما را شلاق بزنند؟! پیغمبر اجازه جهاد و دفاع نمی داد، در آخر فقط اجازه مهاجرت داد که عده ای به حبشه مهاجرت کردند و مهاجرت سودمندی هم بود. پیغمبر در مدت این سیزده سال چه می کرد؟ تربیت می کرد، تعلیم می داد، یعنی هسته اصلی اسلام را به وجود می آورد. آن عده ای که شاید هنگام مهاجرت حدود هزار نفر بودند، عده ای بودند که با روح اسلام آشنا بودند و اکثریتشان تربیتشان هم تربیت اسلامی بود، شرط اولی یک نهضت وجود یک کادر تعلیمی و تربیتی است که از یک عده افراد تعلیم داده شده و تربیت شده و آشنا با اصول و هدف و تاکتیک مرام به وجود آمده باشد، اینها را می شود به صورت یک هسته مرکزی به وجود آورد و بعد دیگران که ملحق می شوند شاگردهای اینها باشند و خودشان را با اینها تطبیق بدهند. سر موفقیت اسلام این بود. بنابراین تفاوت های میان وضع علی(ع) و وضع پیغمبر(ص)، یکی این بود که پیغمبر با مردم کافر، یعنی با کفر صریح، با کفر مکشوف و بی پرده روبرو بود، با کفری که می گفت من کفرم، ولی علی با کفر در زیر پرده، یعنی به انفاق روبرو بود، با قومی روبرو بود که هدفشان همان هدف کفار بود، اما در زیر پرده اسلام، در زیر پرده قدس و تقوا، در زیر لوای قرآن و ظاهر قرآن و تفاوت دوم این بود که در دوره خلفا، مخصوصاً در دوره عثمان آن مقداری که باید و شاید دنبال تعلیم و تربیتی را که پیغمبر گرفته بود نگرفتند، فتوحات اسلامی زیادی صورت گرفت. فتوحات به تنهایی کاری نمی تواند بکند. پیغمبر 13 سال در مکه ماند و اجازه نداد که مسلمین حتی از خودشان دفاع بکنند، چون افراد هنوز لایق این دفاع و جهاد نبودند. اگر دست به جهاد فتوحات هم باید زد، به تناسب توسعه فرهنگ اسلامی و ثقافت اسلامی است، یعنی همین طور که از یک طرف فتوحات تازه می شود، باید به موازات آن، فرهنگ و ثقافت اسلامی هم توسعه پیدا کند، مردمی که به اسلام می گروند و حتی آنها که مجذوب اسلام می شوند، اصول و حقایق و اهداف اسلام، پوسته و هسته اسلام، همه اینها را بفهمند و بشناسند. ولی در اثر این غفلتی که در زمان خلفا صورت گرفت یکی از پدیده های اجتماعی که در دنیای اسلامی رخ داد این بود که طبقه ای در اجتماع اسلامی پیدا شد که به اسلام علاقه مند بود، به اسلام مؤمن و معتقد بود، اما فقط ظاهر اسلام را شناخت، با روح اسلام آشنا نبود، طبقه ای که هر چه فشار می آورد، فقط روی مثلاً نماز خواندن بود نه روی معرفت، نه روی شناسایی اهداف اسلامی. یک طبقه مقدس مآب و متنسک و زاهد مسلک در دنیای اسلام به وجود آمد که پیشانی های اینها از کثرت سجود پینه بسته بود، کف دست ها و سر زانوهای اینها از بس که در روی زمینها (نه در روی فرش ها) سرها را به سجده گذاشته بودند و دستها و زانوها را روی خاک ها و شن ها قرار داده بودند و سجده های بسیار طولانی (یک ساعته و دو ساعته و پنج ساعته) کرده بودند پینه بسته بود. وقتی که علی(ع) ابن عباس را فرستاد سراغ اینها، هنگامی که همین ها علیه علی (ع) طغیان و شورش کرده بودند، هنگامی که آمد خبر آورد، این طور توضیح داد: پیشانی هایشان از کثرت سجده مجروح شده است، دست هایی که مثل زانوی شتر پینه بسته است، لباس های کهنه زاهد مآبانه به تن دارند، از همه بالاتر قیافه مصمم و تصمیم قاطع اینهاست. حالا آب بیار حوض پر کن، یک چنین طبقه ای، یعنی طبقه متنسک جاهل، طبقه متعبد جاهل، طبقه خشکه مقدس در دنیای اسلام به وجود آمد که با تربیت اسلامی آشنا نیست، ولی علاقه مند به اسلام است، با روح اسلام آشنا نیست، ولی به پوست اسلام چسبیده است، محکم هم چسبیده است علی، این طبقه را این جور توصیف میکند: «جفاة طغام عبید اقزام، جمعوا من کل اوب و تلقطوا من کل شوب ممن ینبغی ان یفقه و یودب، و یعلم و یدرب... لیسوا من المهاجرین و الانصار و لا من الذین تبوؤا الدار و الایمان». یک مردمی خشن، ولی روحیه هایی پست، مردمانی برده صفت، روحشان آقا نیست، در روح اینها آقایی وجود ندارد، از اراذل مردم هستند، معلوم نیست از کدام گوشه ای پیدا شده اند، یکی از این گوشه آمده، یکی از آن گوشه، یک مردم بی بنه ای، یک مردم بی بوته ای، معلوم نیست از کجا آمده اند، مردمی که تازه باید بیایند در کلاس اول اسلام بنشینند و درس اسلام را یاد بگیرند، سواد ندارند، معلومات ندارند، قرآن را نمی دانند چیست، معنی قرآن را نمی فهمند، سنت پیغمبر را نمی فهمند، اینها باید تعلیم بشوند، تربیت بشوند، اینها تعلیم و تربیت اسلامی پیدا نکرده اند، اینها جزو مهاجرین و انصار که پیامبر آن ها را تربیت کرد که نیستند، یک مردمی (هستند) که تربیت اسلامی ندارند. علی(ع) در شرایطی خلافت را به دست می گیرد که چنین طبقه ای هم در میان مسلمین وجود دارد و در همه جا هستند، در لشکریان خودش هم از این طبقه وجود دارند. جریان جنگ صفین و حیله معاویه و عمروعاص - که مکرر شنیده اید - پیش می آید، آن ساعتی که اینها احساس می کنند که دارند شکست می خورند و شکستشان شکست نهایی است نقشه می کشند که از همین طبقه استفاده کنند. دستور می دهند قرآن ها را بالای نیزه می کنند: ایهاالناس! همه ما اهل قرآنیم، همه ما اهل قبله هستیم، چرا می جنگید؟ اگر می خواهید بجنگید پس بیایید این قرآن ها را بزنید.،فوراً همین طبقه دست از جنگ کشیدند، گفتند با قرآن نمی جنگیم، آمدند خدمت علی(ع) که دیگر قضیه حل شد، قرآن به میان آمد، حالا که قرآن به میان آمده دیگر جنگ معنی ندارد. علی فرمود: مگر شما نمی دانید که از روز اول سخن من به اینها این است که بیایید ما بر اساس قرآن حکومت و قضاوت کنیم، ببینیم حق با کیست؟ اینها دروغ می گویند، اینها قرآن رابه میان نیاورده اند، جلد و کاغذ قرآن را سپر قرار داده اند، برای اینکه بعد باز علیه قرآن قیام بکنند. اهمیت ندهید، من امام شما هستم، من قرآن ناطق شما هستم، بزنید بروید جلو. گفتند عجب! چه حرف ها می زند؟ ما تا به حال تو را آدم خوبی می دانستیم و می گفتیم تو آدم خوبی هستی، معلوم شد تو هم آدم جاه طلبی هستی. یعنی ما برویم با قرآن بجنگیم؟! خیر نمی جنگیم. بسیار خوب شما نجنگید. مالک اشتر مشغول پیشروی بود، گفتند فوراً فرمان بده که مالک اشتر برگردد که دیگر جنگ با قرآن روا نیست. فشار زیاد آوردند، علی(ع) پیغام داد که مالک برگرد. مالک برنگشت، گفت: آقا اجازه بدهید، یکی دو ساعت دیگر بیشتر باقی نمانده است، شکست نهایی نصیب اینها می شود. آمدند که مالک بر نمی گردد. گفتند: یا مالک را برگردان یا همین جا با این شمشیرهای خودمان(20 هزار نفر بودند) قطعه قطعه ات می کنیم، تو داری با قرآن می جنگی؟! علی پیغام داد: مالک اگر می خواهی علی را زنده ببینی برگرد، قضیه حکمین پیش آمد. گفتند: دو نفر حکم(داور) معین کنیم، حالا دیگر قرآن به میان آمده. بسیار خوب داور معین کنیم، آنها عمروعاص شیطان را معین کردند، علی، ابن عباس عالم دانشمند زیرک را پیشنهاد کرد، گفتند: خیر، ابن عباس پسر عمویت است، قوم و خویش توست، ما باید یک کسی را انتخاب کنیم که با تو قوم و خویش نباشد. فرمود: مالک اشتر، گفتند نه، ما مالک اشتر را قبول نداریم، چند نفر دیگر را هم قبول نکردند. گفتند ما فقط ابوموسی اشعری را قبول داریم. حالا ابوموسی کیست؟ آیا جزو لشکریان علی است؟ نه، ابوموسی کسی است که قبلاً حاکم کوفه بوده و علی او را از حکومت کوفه معزول کرده است. یک آدمی است که اصلاً در دلش با علی(ع) دشمنی دارد، ابوموسی را آوردند، ابوموسی هم گول عمروعاص را خورد و آن حقه ای که به بازی شبیه تر بود، از امر جدی و مکرر شنیده اید رخ داد، وقتی که فهمیدند گول خورده اند، گفتند اشتباه کردیم. حالا که می گویند اشتباه کردیم، اقرار آن اشتباهشان اشتباه دیگری است، نگفتند اشتباه کردیم آن روزی که از جنگ با معاویه دست برداشتیم و ما باید می جنگیدیم، این، جنگ با قرآن نبود، جنگ له قرآن بود نه علیه قرآن. گفتند: نه، آن درست بود. و نگفتند اشتباه کردیم که ابوموسی را معین کردیم، باید تسلیم ابن عباس می شدیم یا مالک اشتر رامی فرستادیم. گفتند اساساً اینکه ما قبول کردیم در دین خدا دو تا انسان بیایند داوری کنند کفر است، در قرآن می فرماید: «ان الحکم الا لله» حکم منحصراً مال خداست. چون قرآن گفته حکم منحصراً مال خداست هیچ انسانی حق داوری ندارد، پس داور معین کردن کفر و شرک بوده است، همه مان کافر شدیم، ما که توبه کردیم: استغفر الله ربی و اتوب الیه، آمدند سراغ علی: علی! تو هم که مثل ما کافر شدی، تو هم استغفار کن، حالا ببینید مشکل چیست؟ معاویه مشکل علی است یا این خشکه مقدس ها؟ عمروعاص مشکل علی است یا این خشکه مقدس ها؟ فرمود: شما اشتباه می کنید، حکمیت کفر نیست، معنی آیه را شما نمی دانید «ان الحکم الا لله» یعنی قانون فقط از ناحیه خدا باید وضع بشود یا کسی که خدا به او اجازه داده است، ما که نخواستیم کسی دیگر بیاید برایمان قانون معین کند، ما گفتیم قانون، قانون قرآن، دو نفر بیایند مطابق قرآن داوری کنند، خدا که نمی آید در اختلافات افراد داوری کند! گفتند حرف همین است و همین! علی فرمود: من هرگز گناهی را که مرتکب نشده ام اقرار نمی کنم و هرگز چیزی را که خلاف شرع نیست نمی گویم خلاف شرع بوده است، من چطور بیایم به خدا و پیغمبر دروغ ببندم، بگویم حکم قرار دادن، داور قرار دادن در اختلافات، خلاف شرع و کفراست، خیر، کفر نیست، شما هر کار می خواهید بکنید. *رفتار علی(ع) با خوارج راهشان را با علی(ع) جدا کردند، فرقه ای شدند به نام «خوارج» یعنی شورشیان بر علی، اینها شروع کردند خون دل به دل علی وارد کردن و علی تا وقتی که اینها قیام مسلحانه نکرده بودند با آن ها مدارا کرد حداکثر مدارا، حتی حقوق اینها را از بیت المال قطع نکرد، آزادی اینها را محدود نکرد. جلوی چشم دیگران می آمدند به او جسارت و اهانت می کردند و علی حلم می ورزید، علی بالای منبر صحبت می کرد یکی از اینها پارازیت می داد. روزی علی بالای منبر بود، یک کسی سؤالی کرد، علی بالبداهه یک جواب بسیار عالی به او داد که اسباب حیرت و تعجب همه شد و شاید همه تکبیر گفتند. یکی از این خارجی ها آنجا بود، گفت: «قاتله الله ما أفقهه» خدا بکشد این را، چقدر ملاست؟! اصحابش خواستند که بریزند به سر او، فرمود چکارش دارید، یک فحشی به من داده، حداکثر این است که یک فحشی به او بدهید، نه، کاری به او نداشته باشید. علی مشغول نماز خواندن است، نماز جماعت دارد می خواند، در حالی که خلیفه مسلمین است(این چه حلمی است از علی؟!) اینها به علی اقتدا نمی کردند، می گفتند علی مسلمان نیست، علی کافر و مشرک است. در حالی که علی مشغول قرائت حمد و سوره بود، یکی از اینها به نام «ابن الکواب» آمد با صدای بلند این آیه قرآن را خواند: «و لقد اوحی الیک و الی الذین من قبلک لئن اشرکت لیحبطن عملک»؛ خطاب به پیغمبر است: ای پیغمبر! به تو وحی شده است و به پیغمبران پیشین هم وحی شده است، اگر تو هم مشرک بشوی تمام اعمالت هدر رفته است، یا آن پیغمبران هم اگر مشرک بشوند تمام اعمالشان هدر رفته است. این آیه را خواند، خواست بگوید: علی! ما قبول داریم که اول مسلمان تو هستی، سابقه ات در اسلام چنین است، خدماتت چنین است، عبادتت چنین است، اما چون مشرک شدی و برای خدا شریک قائل شدی، در نزد خدا هیچ اجری نداری. علی چگونه رفتار می کند؟ علی به حکم اینکه: «اذا قرء القرآن فاستمعوا له وانصتوا»؛ یعنی هر وقت دیدید قرآن می خوانند استماع کنید، گوش کنید تا او شروع کرد به خواندن این آیه، سکوت کرد و گوش کرد. وقتی که تمام کرد، نماز را ادامه داد تا ادامه داد دو مرتبه همان آیه را تکرار کرد، باز علی سکوت کرد و آیه او را گوش کرد. وقتی او تمام کرد نماز را ادامه داد. بار سوم یا چهارم که او شروع کرد، دیگر علی اعتنا نکرد و این آیه را خواند: «فاصبر ان وعد الله حق و لا یستخفنک الذین لا یوقنون» و نمازش را ادامه داد. *اصول مذهب خوارج آیا خوارج به این مقدار قناعت کردند؟ اگر قناعت می کردند مشکل بزرگی برای علی نبودند. کم کم دور هم جمع شدند، جمعیت و حزبی تشکیل دادند بلکه یک فرقه ای تشکیل دادند، یک فرقه اسلامی (اینکه می گویم (اسلامی) نه واقعاً جزء مسلمانان هستند. اینها از نظر ما کافرند) و یک مذهبی در دنیای اسلام ابداع کردند، برای مذهب خودشان یک اصول و فروعی ساختند، گفتند کسی از ماست که اولاً معتقد باشد که هم عثمان کافر است، هم علی، هم معاویه و هم کسانی که به حکمیت تسلیم شدند، خود ما هم کافر شدیم، ولی ما توبه کردیم و فقط هر کسی که توبه کند مسلمان است، همچنین گفتند امر به معروف نهی از منکر شرط ندارد، در مقابل هر امام جائر و هر پیشوای ظالمی در هر شرایطی باید قیام کرد، ولو با یقین به اینکه قیام بی فایده است. این هم یک چهره خشن عجیبی به اینها داد. اصل دیگری که برای مذهب خودشان تأسیس کردند که باز حاکی از تنگ نظری و جهالت اینها بود، این بود که گفتند اساساً عمل جزء ایمان است و ایمان مننفک از عمل نداریم، مسلمان به گفتن «اشهد ان لااله الاالله و ان محمداً رسول الله» مسلمان نیست، مسلمان اگر نمازش را خواند، روزه اش را گرفت، شراب نخورد، قمار نکرد، زنا نکرد، دروغ نگفت و اگر از هر گناه کبیره ای پرهیز کرد تازه اول اسلامش است و اگر مسلمان یک دروغ بگوید، اصلاً او کافر است. نجس است و مسلمان نیست. اگر یک بار غیبت بکند یا شراب بخورد از دین اسلام خارج است. مرتکب کبیره را از دین اسلام خارج دانستند. نتیجه این شد که فقط خودشان (این مقدس ها) در دنیا مسلمانند، (گویی می گفتند) در زیر این قبّه آسمان غیر از ما دیگر مسلمانی وجود ندارد و یک سلسله اصول دیگر که برای خودشان ساختند. چون یکی از اصول خوارج این بود که امر به معروف و نهی از منکر واجب است و هیچ شرطی هم ندارد و در مقابل هر امام جائری باید قیام کرد و علی(ع) را جزء کفار می دانستند، گفتند پس راهی نمانده غیر از اینکه ما باید علیه علی قیام کنیم. ناگهان در بیرون شهر خیمه زدند و رسماً یاغی شدند. در یاغی شدنشان هم یک اصول بسیار خشک و خشنی را پیروی می کردند، می گفتند دیگران مسلمان نیستند، چون دیگران مسلمان نیستند از آن ها نمی توانیم زن بگیریم و به آن ها نباید زن بدهیم، ذبایح آنها یعنی گوشتی که آنها ذبح می کنند حرام است، از قصابی آنها نباید بخریم، و بالاتر اینکه کشتن زنان و اطفال آنها جایز است. آمدند بیرون شهر، چون همه مردم دیگر را جایز القتل می دانستند شروع کردند به کشتار و غارت کردن. وضع عجیبی شد، یکی از صحابه پیغمبر با زنش می گذشت، در حالی که آن زن حامله بود. از او خواستند که از علی تبری بجوید. این کار را نکرد. کشتندش، شکم زنش را هم با نیزه دریدند، گفتند شما کافرید و همین ها از کنار یک نخلستان گذشتند(نخلستان متعلق به کسی بوده که مال او را محترم دانستند) یکی از اینها دست برد و یک خرما به دهانش گذاشت، چنان به او نهیب زدند که خدا می داند. گفتند به مال برادر مسلمانت تجاوز می کنی؟! *برخورد علی(ع) با خوارج کارشان به جایی کشید که علی(ع) آمد در مقابل اینها اردو زد. دیگر نمی شد آزادشان گذاشت. ابن عباس را فرستاد برود با آن ها سخن بگوید. همانجا بود که ابن عباس برگشت، گفت: پیشانیهایی دیدم پینه بسته از کثرت عبادت، کف دست ها مثل زانوی شتر است، پیراهن های کهنه زاهد مآبانه و قیافه های بسیار جدی و مصمم. ابن عباس کاری از پیش نبرد. خود علی(ع) رفت با آن ها صحبت کرد، صحبت های حضرت مؤثر واقع شد، از آن عده که 12 هزار نفر بودند، هشت هزار نفرشان پشیمان شدند، علی(ع) پرچمی را به عنوان پرجم امان نصب کرد که هر کس زیر این پرچم بیاید در امان است، آن هشت هزار نفر آمدند، ولی چهار هزار نفر دیگرشان گفتند محال و ممتنع است، علی هم شمشیر به گردن این مقدسینی که پیشانیشان پینه بسته بود گذاشت، تمام اینها را از دم شمشیر گذراند و کمتر از ده نفر آنها نجات پیدا کردند که یکی از آن ها عبدالرحمن بن ملجم این آقای مقدس بود. علی(ع) در نهج البلاغه جمله ای دارد (علی موجود عجیبی است. اصلاً عظمت علی اینجا ظاهر می شود) می گوید: «انا فقات عین الفتنه و لم یکن لیجتری علیها احد غیری بعد ان ماج غیهبها و اشتد کلبها»؛ این من بودم و فقط من بودم که چشم فتنه را در آوردم و غیر از من احدی قادر نبود که چشم این فتنه را بکند؛ یعنی فتنه این خشکه مقدس ها، غیر از من احدی از مسلمین جرأت نمی کرد که شمشیر به گردن اینها بگذارد، چون طبقه به اصطلاح مقدس مآب را فقط دو طبقه می توانند بکشند: یکی طبقه ای که به اسلام و خدا معتقد نیست، مثل اینکه اصحاب یزید آمدند امام حسین را کشتند، ولی اینکه طبقه ای که خودشان مسلمان باشند، جرأت بکنند در مقابل این طبقه حرفی بزنند و کاری بکنند کار هر کس نیست، شیرافکن است، بصیرتی می خواهد مثل بصیرت علی که خطر اینها را برای دنیای اسلام احساس کند. اوضاع خیلی شبهه ناک بود و حق هم داشتند، ما و شما هم اگر می بودیم دستمان به آن طرف نمی رفت، «و اشتد کلبها» این جمله عجیب است و کلبش داشت فزونی می گرفت کلب یعنی هاری. سگ وقتی که هار می شود و به اصطلاح عامیانه دیوانه می شود، بیماری خاصی پیدا می کند. وقتی که این حیوان این بیماری را پیدا می کند، دیگر آشنا و غیر آشنا و صاحب و غیر صاحب نمی شناسد، به هر انسانی یا حیوانی که رسد گاز می گیرد و نیش خودش را در بدن او فرو می کند و بعد، از لعاب دهان او میکروب این بیماری وارد خون طرف می شود، و بعد از مدتی او هم هار می شود. یعنی یک سگ هار اگر یک اسب را بگزد، آن اسب بعد از مدتی هار می شود، اگر انسان را هم بگزد، آن انسان بعد از مدتی هار می شود، علی(ع) می گوید این مقدس مآب ها به صورت یک سگ هار در آمده بودند و مانند سگ هار با هر کس تماس می گرفتند او را هم مثل خودشان هار می کردند. همین طور که اگر مردم به بینند یک سگ هار شده است، هر کسی به خودش حق می دهد که او را اعدام بکند برای اینکه نگزد و دیگران را هار نکند، من این سگ های هار را دیدم و دیدم چاره ای غیراز اعدام اینها نیست، اگر نه، طولی نمی کشد که بیماری هاری خودشان را به جامعه اسلامی سرایت می دهند و جامعه اسلامی را در جمود و تقشر و تحجر و حماقت و نادانی فرو می برند. من خطر اسلام را پیش بینی می کردم. من بودم که چشم این فتنه را در آوردم. غیر از من احدی جرات چنین کاری را نداشت، پس از آنکه موج تاریکی و شبهه و شک درباره اینها بالا گرفته بود و هاری اینها فزونی یافته بود و روز به روز به دیگران سرایت می کرد. *شهادت علی(ع) ابن ملجم یکی از آن نه نفر زهاد و خشکه مقدس هاست که می روند در مکه و آن پیمان معروف را می بندند و می گویند همه فتنه ها در دنیای اسلام معلول سه نفر است: علی، معاویه و عمروعاص. ابن ملجم نامزد می شود که بیاید علی(ع) را بکشد. قرارشان کی است؟ شب نوزدهم ماه رمضان. چرا این شب را قرار گذاشته بودند؟ ابن ابی الحدید می گوید: نادانی را ببین! اینها شب نوزدهم ماه رمضان را قرار گذاشتند، گفتند چون این عمل ما یک عبادت بزرگ است آن را در شب قدر انجام بدهیم که ثوابش بیشتر باشد. ابن ملجم آمد به کوفه و مدتها در کوفه منتظر شب موعود بود. در این خلال هاست که با دختری به نام «قطام» که او هم خارجی و هم مسلکی خودش است آشنا می شود، عاشق و شیفته او می شود، شاید تا اندازه ای می خواهد این فکرها را فراموش کند. وقتی که می رود با او مسأله ازدواج را در میان می گذارد، او می گوید من حاضرم ولی مهر من خیلی سنگین است، این هم از بس که شیفته اوست می گوید هر چه بگویی حاضرم. می گوید: سه هزار درهم. می گوید مانعی ندارد. یک برده. مانعی ندارد، یک کنیز، مانعی ندارد چهارم کشتن علی بن ابیطالب، اول که خیال می کرد در مسیر دیگری غیر از مسیر کشتن علی(ع) قرار گرفته است، تکان خورد، گفت: ما می خواهیم ازدواج کنیم که خوش زندگی کنیم، کشتن علی که مجالی برای ازدواج و زندگی ما نمی گذارد. گفت: مطلب همین است. اگر می خواهی به وصال من برسی باید علی را بکشی. زنده ماندی که رسی، نماندی هم که هیچ، مدت ها در شش و پنج این فکر بود. می گوید این چند چیز را به عنوان مهر از من خواست. بعد خودش گوید: در دنیا مهری به این سنگینی پیدا نشده و راست هم میگوید. می گوید هر مهری در دنیا هر اندازه بالا باشد این قدر نیست که به حد علی برسد. مهر زن من خون علی است، بعد می گوید: و هیچ تروری در عالم نیست و تا دامنه قیامت واقع نخواهد شد مگر اینکه از ترور ابن ملجم کوچکتر خواهد بود و راست هم گفت، آن وقت به بینید علی چه وصیت می کند؟ علی در بستر مرگ که افتاده است، دو جریان را در کشوری که پشت سر خود می گذارد می بیند، یکی جریان معاویه و به اصطلاح قاسطین، منافقینی که معاویه در رأس آنهاست و یکی هم جریان خشکه مقدس ها که خود اینها با یکدیگر تضاد دارند. حالا اصحاب علی بعد از او چگونه رفتار بکنند؟ فرمود: بعد از من دیگر اینها را نکشید: «لاتقتلوا الخوارج بعدی» درست است که اینها مرا کشتند ولی بعد از من اینها را نکشید، چون بعد از من شما هر چه که اینها را بکشید به نفع معاویه کار کرده اید نه به نفع حق و حقیقت و معاویه خطرش خطر دیگری است. علی با کسی کینه ندارد، همیشه روی حساب حرف می زند. همین ابن ملجم را که گرفتند و اسیر کردند، آوردند خدمت مولی علی(ع)، حضرت با یک صدای نحیفی در اثر ضربت خوردن چند کلمه با او صحبت کرد، فرمود: چرا این کار را کردی؟ آیا من بد امامی برای تو بودم؟ یک بار مثل اینکه تحت تأثیر روحانیت علی قرار گرفت، گفت: «افانت تنقذ من فی النار؟»، آیا یک آدم شقی و جهنمی را تو می توانی نجات دهی؟ من بدبخت بودم که چنین کاری کردم؟ و هم نوشته اند که یک بار که علی(ع) با او صحبت کرد، با علی با خشونت سخن گفت، گفت: علی! من آن شمشیر را که خریدم با خدای خودم پیمان بستم که با این شمشیر بدترین خلق خدا کشته شود و همیشه از خدا خواسته ام و دعا کرده ام که خدا با این شمشیر بدترین خلق خودش را بکشد. فرمود: اتفاقاً این دعای تو مستجاب شده است، چون خودت را با همین شمشیر خواهند کشت. علی (ع) از دنیا رفت او در شهر بزرگی مانند کوفه است. غیراز آن عده خوارج نهروانی باقی مردم همه آرزو می کنند که در تشییع جنازه علی شرکت کنند، بر علی بگریند و زاری کنند. شب بیست و یکم، مردم هنوز نمی دانند که بر علی چه دارد می گذرد و علی بعد از نیمه شب از دنیا رفته است تا علی از دنیا می رود، فوراً همان شبانه، فرزندان علی، امام حسن، امام حسین، محمد بن حنفیه، جناب ابوالفضل العباس و عده ای از شیعیان خاص که شاید از شش هفت نفر تجاوز نمی کردند، محرمانه علی را غسل دادند و کفن کردند و در نقطه ای که ظاهراً خود علی(ع) قبلاً معین فرموده بود که همین مدفن شریف آن حضرت است و طبق روایات، بعضی از انبیای عظام نیز در همین سرزمین مدفون هستند در همان تاریکی شب دفن کردند و احدی نفهمید، بعد محل قبر را هم مخفی کردند و به کسی نگفتند. فردا مردم فهمیدند که دیشب علی دفن شده. محل دفن علی کجاست؟ گفتند: لازم نیست کسی بداند، و حتی بعضی نوشته اند امام حسن(ع) صورت جنازه ای را تشکیل دادند و فرستادند به مدینه که مردم خیال کنند که علی(ع) را بردند مدینه دفن کنند. چرا؟ به خاطر همین خوارج، برای اینکه اگر اینها می دانستند علی را کجا دفن کرده اند، به مدفن علی جسارت می کردند، می رفتند نبش قبر می کردند و جنازه علی را از قبر خودش بیرون می کشیدند تا خوارج در دنیا بودند و حکومت می کردند، غیر از فرزندان علی و فرزندان فرزندان علی (ائمه اطهار) کسی نمی دانست علی کجا دفن شده است تا اینکه آن ها بعد از حدود 100 سال منقرض شدند، بنی امیه هم رفتند، دوره بنی العباس رسید، دیگر مزاحم این جریان نمی شدند، امام صادق(ع) برای اولین بار محل قبر علی(ع) را آشکار فرمود. /1102001307
دوشنبه ، ۷تیر۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: وارث]
[مشاهده در: www.vareth.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 72]
-
گوناگون
پربازدیدترینها