واضح آرشیو وب فارسی:قدس آنلاین: قدس آنلاین: حفظ قرآن به خودی خود کاری بس بزرگ و پُرزحمت اما با نورانیت است، ولی تحقق این مهم برای کریمیان بس دشوار بود؛ چراکه مسیر ۲ دقیقه ای منزل تا کلاس را ۴۵ دقیقه می پیمود تا اینکه روز میلاد حضرت زینب(س) مزد صبر و زحمات خود را گرفت و حافظ کل قرآن شد.به گزارش قدس آنلاین، حمیده کریمیان، اولین حافظ بین المللی قرآن کریم جمهوری اسلامی ایران است که از عارضه معلولیت جسمی - حرکتی به دلیل تزریق آمپول اشتباه در سن هشت سالگی رنج می برد، ماراتون سخت ۱۰ ساله که ثمره اش معلولیت ۷۰ درصدی شد و البته کار به اینجا ختم نشد و به دلیل شرایط جسمی و نبود کلاس درس در طبقه همکف مدرسه تنها تا دوم دبیرستان توانست کسب علم کند. اما مشکلات، این متولد سال ۱۳۵۷ استهبان را ناامید نکرد بلکه فراغت از کسب علم بشری وی را دانشجوی کسب علم الهی کرد و در مقطع ارزشمند حفظ قرآن کریم پای گذاشت و سال ۱۳۷۸ مدخل و آغاز ورود وی به مؤسسه بیت الاحزان برای حفظ یکساله شد.از آنجا که همت بلند وی سبب می شد تا رتبه ممتاز مسابقات قرآن شهرستان را هر ساله کسب کند برای کلاس داری به سازمان تبلیغات اسلامی معرفی شد و این متقارن بود با شروع حفظش و البته مشغله مداوای دو روز در هفته در بیمارستان را نیز باید به آن افزود. حفظ قرآن به خودی خود کاری بس بزرگ و پُرزحمت اما با نورانیت است، ولی تحقق این مهم برای کریمیان بس دشوار بود؛ چراکه مسیر ۲ دقیقه ای منزل تا کلاس را ۴۵ دقیقه می پیمود تا اینکه روز میلاد حضرت زینب(س) مزد صبر و زحمات خود را گرفت و حافظ کل قرآن شد. مسیر رشد و ترقی تا به آنجا رسید که در سال ۱۳۸۴ نام او به عنوان اولین حافظ معلول جسمی - حرکتی در جامعه بین الملل به ثبت رسید. همه اینها سبب شد تا پای صحبت های این بانوی قرآنی بنشینیم که در ادامه تقدیم می شود: ایکنا: چگونه در مسیر حفظ قرآن گام نهادید؟ کریمیان: مشوقان خوبی از جمله پدر و مادر عزیزم در این راه پشتیبان من بودند. مادرم اتاقی دلنشین و زیبا با تزئیناتی چون رحل قرآن، گل و گلدان و... درست کرده بود و با اینکه بی سواد بود به همراه پدر همیشه مرا تشویق می کرد تا جایی که وقتی قرآن می خواندم برایم اسپند دود می کرد. پدر هم با همه وجود برای من پدری کرد؛ وقتی من دچار معلولیت شدم، پدرم مرا به دوش می گرفت و هر وقت بستری می شدم کنارم بود، واقعاً پدرم به خاطر اشتباه دیگران زندگی خود را فدا کرد و تا وقتی که زنده بود چیزی به روی من نیاورد و تمام تلاش خود را کرد که من سلامتی ام را به دست آورم اما تقدیر چیز دیگری بود . بعد از حفظ قرآن کریم بود که از طرف بیمارستان خبر دادند برای جراحی به آنجا مراجعه کنم با حضور پیش پزشک به من گفته شد که عمل جراحی پای من ممکن است عوارضی به دنبال داشته باشد از جمله نابینایی. من از پزشک خواستم که این حرف ها بین من و او یک راز باشد و اولین بار پاهایم را عمل کردم در این بین بود که پزشکان متوجه شدند از محل فک نیز دچار مشکل هستم؛ مشکلی که کشف آن منجر به ۱۷ عمل جراحی شد.زیبایی این مشکل آنجا هویدا شد که پزشک به من گفت: «خداوند شما را دوست دارد که معلم شده اید؛ چرا که مجبور هستید صحبت کنید؛ و این عاملی شد که فک شما بسته نشود و الا در همان سال های اول بسته می شد.» بعد از اولین جراحی پاهایم تا چند ساعت بینایی نداشتم و برای عمل دوم، پزشک بیشتر نگران بینایی من بود و عمل جراحی را نمی پذیرفت، به او گفتم من چیزی را دارم که با آن اتفاق خاصی برای من نخواهد افتاد، به این شکل در فاصله سه سال پای مرا عمل کردند، بعد از جراحی ها، راه رفتن برای من مشکل بود، همیشه چهار نفر از قرآن آموزان یک ساعت زودتر از کلاس می آمدند و به من کمک می کردند تا به کلاس برسم . ایکنا: شما ازدواج کرده اید و فرزند هم دارید. کریمیان:روز تولد حضرت زهرا(س) در سال ۱۳۸۹ ازدواج کردم و سال ۱۳۹۰ صاحب فرزندی شدم که از هوش بالایی برخوردار است. اما حدود یک سال است که بیماری ای ال اس - یک بیماری بدخیم که سلسله اعصاب رابط مغز و ماهیچه ها را درگیر می کند – همسرم شدت گرفته و این امر کار ما را سخت تر کرده است؛ این بیماری علاوه بر صدمات روحی و جسمی، هزینه های سنگینی هم دارد، حتی بهزیستی هم همراهی نکرده و برای رفع این مشکلات چند شیفت کار می کنم و با تمام این سختی ها هنوز پر انرژی تلاش می کنم؛ چراکه خداوند همراه من است . ایکنا: از خاطرات قرآنی خودتان بگویید. کریمیان: روزی یک خانم خیلی عصبانی به دفتر آمد و درب را بست و خیلی ابراز ناراحتی کرد، با دیدن این صحنه، مؤسسه را تعطیل کردم و صبورانه به حرف هایش گوش دادم و با اتمام سخنانش شروع کردم از مشکلات زندگی خودم گفتن، از روزی که همین مسیر دو دقیقه ای را در ۴۵ دقیقه طی می کردم، از بیماری و عمل های مکرر و... تا اینکه کمی آرام شد. چند روز بعد تماس گرفت و گفت که همه چیز درست شده و قصد کرده تا کل مؤسسه بیت الاحزان حضرت زهرا(س) را جارو بزند، بعد از چند روز دوباره به مؤسسه مراجعه، و در کلاس های قرآن شرکت کرد تا جایی که الآن قرآن تمام زندگی او را گرفت و به آرامش رسید . ایکنا: چرا برای درمان مجدد اقدام نمی کنید؟ کریمیان: بارها به من پیشنهاد شد که برای درمان به خارج از کشور بروم، در این صورت حداقل فرزندم در فضای مناسب آموزشی قرار می گیرد و درس می خواند، وضعیت خودمان تغییر می کند، اما من هرگز این کار را نمی کنم؛ چراکه در آنجا بیت الاحزانی وجود ندارد، مادرم آنجا نیست، شاید اگر می رفتم حضرت زهرا(س) هم این همه در زندگی من حضور نداشت، آنجا کشور من نیست و من عاشق این چیزها هستم، زندگی با عشق همراه با درد هم باشد شیرین است . در پایان سخنانم از مردم می خواهم که اندیشه داشته باشند، تقوا و توکل را جزئی از زندگی خود کنند؛ چراکه زندگی ما باید هدف دار باشد. دوم اینکه توبه آن آموزه ای است که انسان را سر پا نگه می دارد. همچنین از مردم در مورد فرزندم زهرا کمک می خواهم، اگر مرکز آموزشی را می شناسند که معتبر و منصف باشد به من معرفی کنند. کریمیان ضمن تشکر از همه اساتید و پزشکان معالج خود طی این سال ها، خود را مدیون ایشان دانست. ایکنا انتهای خبر/
دوشنبه ، ۲۴خرداد۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: قدس آنلاین]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 145]