محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1845176426
مقدمه بی سابقه رهبرمعظم انقلاب برکتاب استاد - پایگاه هم اندیشی یاران انقلاب اسلامی
واضح آرشیو وب فارسی:هم اندیشی: یکی از روز های سال 62 بود که حسین رفت دیدن آیت الله خامنه ای. دورانی که دیگر او را به «حمید سبزواری» می شناختند. بحث کشیده شد به اشعارش. ایشان پرسیدند: «آقا حمید، چرا کار های تان را چاپ نمی کنید؟».پایگاه تحلیلی خبری هم اندیشی: یکی از شاعران بزرگ کشور که در جریان انقلاب اسلامی تأثیر به سزایی داشته و اشعار آن توسط خوانندگان انقلابی به وفور خوانده شده، استاد حمید سبزواری بود. استاد سبزواری متولد 1304 در شهر سبزوار از توابع استان خراسان رضوی بود که همه او را با شعر «خمینی ای امام» می شناسند. بخشی از زندگی استاد سبزواری از تولد تا چگونگی سرودن اشعار انقلابی که برگرفته از «زندگی و شعر حمید سبزواری در نشریه الکترونیکی همیاران» است، در ذیل از خاطرتان می گذرد: داخل خانه غلغله بود. سر و صدای میهمان ها همه جا پیچیده بود. همه خوشحال بودند. اما خوشحالی «عبدالوهاب» با بقیه فرق داشت. قمر سلطان بعد از دو دختر و چند بچه دیگر که مرده به دنیا آمده بودند، برایش پسر زائیده بود. بچه را که گذاشتند توی دامن پدر بزرگ، دیگر از سر و صدا خبری نبود. پدر بزرگ توی گوش بچه اذان گفت و گردنبند پنچ تن را انداخت گردنش. اسم پسرم را حسین آقا می گذارم. حالا صدای صلوات بود که توی خانه پیچید. نُقل هایی که می ریختند، توی سر و صورت کوچک حسین می خورد. انگار آنها هم تولدش را تبریک می گفتند. استاد حمید سبزواری در منطقه عملیاتی فتح المبین محمدصادق ممتحنی، معدن شناس و معروف به ملا معدنی بود. ملا را نه فقط مردم سبزوار که مردم روستاهای اطراف هم می شناختند. برای پیدا کردن معدن مجبور بود کیلومتر ها راه برود. برای همین هم حسین، گاهی همدم پدربزرگ توی این پیاده روی ها می شد. پدر بزرگ برای سرگرمی نوه اش شعر می خواند. بیشتر اشعار خودش بود. درباره معادن و مکان های تاریخی سبزوار. همه را توی یک دیوان جمع کرده بود. همان هایی که بعدها توی حمله ترکمن ها از بین رفت. شب ها را خیلی دوست داشت. هوا که تاریک می شد می نشست کنار مادر تا برایش کتاب بخواند. قصه های کلیله و دمنه، امیر ارسلان نامدار، اشعار امام حسین(ع)، حضرت علی اصغر(ع) و حضرت عباس(ع) آن قدر برایش تکرار شده بود که می دانست الان مادر چه کلمه داستان یا شعر را می گوید. قمر سلطان خواندن، نوشتن و قرائت قرآن را قبل از هفت سالگی به پسرش یاد داد. برای همین، حسین توی مدرسه از خیلی هم کلاسی هایش جلو تر بود. توی کوچه با بچه ها بازی می کرد. جثه اش کوچک بود. گاهی بهش زور می گفتند و کتکش می زدند. تازه با کتاب «نسیم شمال» آشنا شده بود. به همان سبک شعر می ساخت و آن هایی که زده بودنش را، مسخره می کرد. پدرش که به خاطر عمل اشتباه چشم، بینایی اش را از دست داده بود با شعر بیگانه نبود. متوجه طبع شعری پسر شده بود. خودش دست به کار شد و بعضی قواعد و اصول شعری و انواع سبک های هنری شعر را به او یاد داد، کتاب «نصاب الصبیان» را هم به پسرش داد تا با وزن های شعری آشنا شود. زمان رضاخان میرپنج وضعیت اقتصادی مردم بد بود. نیروهای متفقین هم که ریختند داخل ایران اوضاع بد تر شد. روسیه شمال ایران را گرفته بود و انگلیس جنوب اش را. قحطی و گرانی بیداد می کرد. اوضاع بعضی شهر های خراسان خیلی وخیم بود. یک لقمه نان هم به زور پیدا می شد. نانی که خاک اره، ته سیگار و انواع و اقسام حشرات را می توانستی تویش پیدا کنی جز گندم! همین را اگر کسی پیدا می کرد کلاهش را می انداخت هوا. حسین هم توی شهرش این ها را دیده بود. غصه همین ها خونش را به جوش آورده و مجبورش کرده بود ناراحتی اش را توی اشعارش داد بزند. نان گران است و غم فراوان است قند کمیاب و غصه ارزان است گوشت هر چند پر بهاست ولی قلب ها جای گوشت بریان است یک دل شاد نیست در ایران خلق را سیل خون بی امان است آن زمان بازار احزاب سبزوار داغ بود. حزب توده، عدالت، دموکرات، ایران. برو و بیای حزب توده اما چیز دیگری بود. معلم ها هم توی دبیرستان راحت تبلیغ اش را کرده و بچه ها را برای عضویت در آن تشویق می کردند. توی آن بلبشوی فرهنگی ـ سیاسی کسی چراغ راه بچه های نوجوان و جوان نبود. کسی نبود تا دست شان را بگیرد و راه را نشان شان دهد. حسین هم مثل خیلی از هم سن و سال های خودش گول شعار های قشنگ شان را خورده بود. چند وقتی رفت جلسات حزب توده، حتی برای کارگران و محرومان هم شعر گفت. در کشوری که کس نشناسد بهای کار بیچاره کارگر چه کند با خدای کار از صبح تا به شام کشد رنج و عاقبت جز ناسزا و زشت نبیند سزای کار ارباب کار مزد دهد گر به کار گر، از بهر بندگی دهدش نز برای کار خواهم ز حق که دست توانای کارگر، گیرد گلوی ناحق فرمانروای کار نی نان و نی لباس، نه قانون نی اساس بنگر که تا چه پایه رسیده جفای کار جز انقلاب! درد به درمان نمی رسد ای کارگر به پا که بگیری بهای کار اما وقتی فهمید شعار عدالت خواهی و حمایت از محرومان فقط لقلقه زبان شان است، ول شان کرد. چند حزب دیگر را هم مزه کرد، اما هیچ وقت عضو این احزاب نشد. بعد از کودتای بیست و هشت مرداد بود که عده ای از سران حزب توده را دستگیر کردند، عده ای شان هم پا گذاشتند به فرار. کم کم ماهیت احزاب برایش روشن شده بود. خودش گفت: «وقتی دیدم سرشان توی آخور دیگری است، از آن ها بریدم». بریده بود که علیه حزبی که قبلاً رفت و آمد زیادی آنجا داشت شعر گفت: آنان که انحطاط وطن آرزو کنند یاران ظاهرند که کار عدو کنند بر سینه سنگ توده زنند از برای خویش شاید ازین معامله آبی به جو کنند حامی مستمند و طرفدار کارگر خویش بر مذاق توده همی گفت وگو کنند گُرگ اند گر به صورت میش اند جلوه گر ابلیس را ز حیله خود چاره جو کنند خواهند تا که با کمک حرف های پوچ صد نیشتر به پیکر ایران فرو کنند خواهند در لفافه تعدیل کار و مزد کاخ امید ما همه را زیر و رو کنند این خائنان پست ندارند آبرو کی بهر ما و تو طلب آبرو کنند از من بگو به توده چیان دغل اگر درزی گرند جامعه خود را رفو کنند ما را بهشت وعده نمودند بهر خود سوراخ موش از چه سبب جست وجو کنند از همه افراد و گروه ها خسته شده بود. می گفت هر کدام از این ها ابلیسی بودند در لباس انسان، که فریب مان دادند. محرم که شد رفت تکیه عطار ها. به پایه چادر تکیه داد و گوشش را سپرد به حرف های آقا شیخ حسین نوری که داشت درباره علوم و اختراعات جدید صحبت می کرد. از تلویزیون می گفت که تصاویر را ضبط می کند و هر جایی که بخواهد پخش می کند. بعد رفت سراغ نامه اعمال و اینکه « انسان عبث آفریده نشده و تمام اعمال و رفتارش ثانیه به ثانیه ضبط می شود». این را که گفت، انگار به حسین برق دویست وات وصل کرده باشند. خیلی ناراحت شد. ناراحت که چرا درباره اسلام درست مطالعه نکرده است. مجله مکتب اسلام و بعضی کتاب های دیگر را خوانده بود اما نه دقیق و عمیق. خودش اسم این دوره زندگی اش را گذاشت «بازگشت به معنویت». هر منبع دینی ای که می رسید دستش می خواند. چند قرآن معنی دار و بسیاری از جلد های بحار الانوار را خرید تامطالعه کند. رفت و آمدش به مجامع مذهبی بیشتر شد. خانه حاج آقای فخر هم پاتوقش شده بود. توی همین دوره بود که اشعارش، بیش از پیش رنگ و بوی دینی گرفت. شعری درباره غدیر، چارپاره ای درباره نماز و قصاید و غزلیاتی با اشارات مذهبی. تازه با انجمن تبلیغات اسلامی سبزوار آشنا شده بود. چند باری در جلسات شان شرکت کرد. اما فعالیت آن ها را نپسندید. توی همان جلسات اسم انجمن حجتیه را شنید. به جلسات آنها رفت. گاهی برایشان شعر می خواند. اشعار انقلابی و ضد رژیم. یک بار که آقای حلبی آمده بود سبزوار، حسین شعری برای امام زمان(عج) خواند. آقای حلبی خیلی خوشش آمد که دعوتش کرد بیاید نیشابور. ـ فردا به نیشابور می رویم. با ما بیائید توی یک خانه بزرگ و مجلل از آن ها پذیرایی کردند. گله به گله آدم نشسته بود. نوبت شعرخوانی حسین رسید. بسته دارد لب من دشمن تَر دامن تا برِ دوست نگویم سخن از دشمن راز ها دانم در پرده و نتوانم پرده برداشتن از راز نهانی من بس که در پرده سخن گفتم و کس نشنود خود همان به که ز گفتار شوم الکن *** شاعری خادم خلقم نتوانم کرد کسوت بندگی بی هنران بر تن تا نیاساید از دست ستم مظلوم مرمرا نیست از اظهار حق آسودن کیست ظالم که ز پرواش سخن گویم من نه آنم که به فرمانش نهم گردن من حمیدم نه ستایشگر هر محمود حق پرستم نه ستاینده اهریمن قصیده اش که تمام شد نشست. آقای حلبی ازش خواست که قندان را به او بدهد. اما انگار قضیه چیز دیگری بود. ـ ما بنا نداریم با این بابا در بیفتیم. این ها را در گوش حسین گفت. حسین رفت توی فکر. این حرف برایش زنگ خطر بود. او اسلام منهای سیاست را هضم نمی کرد. اصلاً نمی خواند با آن چیزی که از زندگی ائمه (ع) خوانده بود. چقدر دقیقه های آخر جلسه برای حسین طولانی شده بود. دقیقه هایی که داشتند آخرین ثانیه های حضورش در جلسات انجمن را ثبت می کردند. گفتن شعر سیاسی ـ اجتماعی، بدون درد سر نمی شد. باید پیه همه چیز را به خودت می کشیدی. از اخراج از اداره فرهنگ (آموزش و پرورش فعلی) و مخفی شدن در اسفراین بگیر تا کار در معدن کرومیت و منگنز و حتی اجاره حمام! اما حسین آدمی نبود که آرام بشیند. بعد از مشکلات زیاد و عوض کردن چند شغل، توی بانک بازرگانی (تجارت امروز) سبزوار استخدام شد. تازه کار ثابتی پیدا کرده بود. کارمند ارشد شدن و بعد هم رسیدن به معاونت شعبه در همان سال اول، حسادت خیلی ها را غلغلک می داد. یکی از همکارانش توی حساب های بانکی دست برده بود. محرمانه گزارش او را فرستاد تهران. بازرس که آمد حالی اش کرد مشکل بزرگ تر از این حرف هاست و دست خود رئیس هم به این خراب کاری ها آلوده است. گفت اگر از اینجا نروی برایت پاپوش درست می کنند و می اندازنت بیرون. حسین هم دست زن و بچه اش را گرفت و راهی تهران شد. کار های استخدام اش در شعبه مرکزی بانک بازرگانی تهران را هم، همان بازرس درست کرد. حرکت های مردمی روزبه روز گسترده تر می شد. برای به ثمر نشاندن نهال انقلاب، هر کس هر چه در توان داشت دریغ نمی کرد. حسین شعر های خود را به مداح ها هم می داد. آنها هم در مناسبت های مختلف آنها را می خواندند و روح عدالت خواهی و ظلم ستیزی که توی اشعار حسین موج می زد را به مردم انتقال می دادند. چنان که باغ من آسیب باغبان دیده گمان مدار که از باد مهرگان دیده شبی به محفل آزادگان درآی و ببین چه حادثات که این گله از شبان دیده به کشتزار دلم سبزه ای نمی روید ز بس که لطمه ز پامال این و آن دیده امیر قافله یار حرامیان گر نیست چرا تدارک تاراج کاروان دیده حسین گاه و بی گاه در جلسات مخفیانه شاعران شرکت می کرد. شاهرخی، اوستا، سپیده کاشانی و مشفق کاشانی معمولاً پای ثابت این جلسات بودند. توی بعضی جلسات هم آقای خامنه ای شرکت می کرد. حالا دیگر خیلی از بچه های انقلابی اشعارش را می شناختند. امام رفته بود پاریس که حسین شعر «خمینی ای امام» را سرود. آن زمان اطلاعیه های امام را تکثیر می کردند و شبانه می انداختند داخل خانه های مردم. سخنرانی های امام هم روی نوار کاست ضبط می شد و دست به دست بین مردم می چرخید. بچه هایی که نوارها را تکثیر می کردند، آمده بودند پیش حسین که چند شعر بگوید تا طرف خالی نوار ها ضبط کنند. حسین هم شعر «خمینی ای امام» را به آنها داد. حالا این شعر هم، کنار سخنرانی های امام دست به دست می چرخید. چند روز بیشتر تا ورود امام باقی نمانده بود. بچه ها داشتند داخل حسینیه ارشاد سرود را تمرین می کردند. چند باری هم داخل خانه حسین تمرین کرده بودند. نتیجه اما چیزی نبود که می خواستند. قرار شد بروند خانه یکی از بچه ها که امکانات صوتی بیشتری داشت. همه پنجره ها را گرفتند تا صدا بیرون نرود. حتی درزهای کوچک را؛ تا صبح تمرین کردند. صبح مسئول گروه با صاحبخانه رفته بود نانوایی. نانوا آدم انقلابی بود. ـ صدایتان همه کوچه را برداشته بود. مراقب باشید. تا الان هم که کسی سراغ تان نیامده خواست خدا بوده. راست می گفت. انگار حواس شان نبود پشت کاخ نیاوران تمرین می کردند! آقای شاهنگیان گروه را آماده کرد، امام وارد فرودگاه شده بود. همه نفس شان را توی سینه حبس کرده بودند. خمینی ای امام خمینی ای امام ای مجاهد، ای مظهر شرف ای گذشته ز جان در ره هدف چون نجات انسان شعار توست مرگ در راه حق افتخار توست مردم هم آرام، آرام این شعر را زمزمه می کردند. سرود به گوش شان آشنا بود. قبلاً روی نوار های سخنرانی امام شنیده بودند. اما این تنها کار گروه نبود. حسین که احتمال می داد امام زمان ورود به بهشت زهرا برود، شعر «برخیزید برخیزید» را هم برای شهدای انقلاب گفته بود. سرودی که توی بهشت زهرا، اشک خیلی ها را درآورد. برخیزید، برخیزید، برخیزید، برخیزید برخیزید ای شهیدان راه خدا ای کرده بهر احیای حق جان فدا کز قطره قطره خون پاک شما می روید تا ابد در وطن لاله ها برخیزید، برخیزید، برخیزید، برخیزید برخیزید، رهبر آمد کنون در کنارتان تا سازد غرق در بوسه خاک مزارتان تا گیرد انتقام شما را ز اهرمن باز آمد رهبر ما پی یاری وطن برخیزید... برخیزید... مرداد ماه 58 بود. امام آخرین جمعه ماه رمضان را، روز قدس اعلام کرد. حسین هم به مناسبت پیام امام، شعر «هم پای جلودار» را سرود. حاج احمد آقا، حسین و آقای زورق را برای شام دعوت کرده بود. حسین هم که فرصت را مناسب دید، شروع کرد به گله و شکایت از اوضاع فرهنگی و عدم هماهنگی مسئولین و... . حاج احمد آقا اما او را آرام کرد و گفت: به جایش امام به کارهای شما توجه ویژه دارند . حسین یک لحظه خشکش زد. حاج احمد آقا ادامه داد که «روزی امام در حیاط قدم می زد. دقت که کردم، متوجه شدم به مطلب مهمی گوش می کنند. رادیوی کوچکی دست شان بود که چسبانده بودند به گوش شان. جلو تر که رفتم تعجبم بیشتر بود. دست امام می لرزید. امام هم متوجه نگرانی من شده بود. رادیو را داد دستم و گفت: گوش بده. سرود «هم پای جلودار» بود. بعد خودشان توضیح دادند که سرود در مورد او و وظایف امت اسلامی است. گویا تعهد به جامعه اسلامی که در سرود آمده بود، امام را بی قرار کرده بود». اما حسین که موتور شعر های انقلابی اش تازه گرم شده بود، دفاع مقدس را هم عرصه دیگری برای بیان ارادت اش به امام و انقلاب می دانست. او که همیشه اشعارش را از دل حوادث الهام می گرفت، نمی توانست آرام بگیرد و راهی جبهه ها شد. خودش داستان اولین حضورش در جبهه را این طور تعریف می کند، «خرمشهر در تصرف دشمن بود. می خواستم از نزدیک دلاوری های بچه ها را شاهد باشم. گفتند رفتن به آن جا امکان ندارد. اما پذیرفتند تا مرا نزدیک خرمشهر ببرند و به آبادان رفتم. با بسیجیان بودم و با خلق و خوی دلاورانه آن ها آشنا شدم. تحت تأثیر حالات شاعرانه ام که از بچه های جبهه ناشی می شد، همان جا در جبهه سرود «خجسته باد این پیروزی» را سرودم». سرودی که با آزاد سازی خرمشهر در تلویزیون پخش شد و خیلی زود بر زبان مردم افتاد. از صلابت ملت و ارتش و سپاه ما جاودانه شد از فروغ سحر، پگاه ما صبح آرزو دمیده از کرانه ها شاخه های زندگی زده جوانه ها این پیروزی، خجسته باد این پیروزی یکی از روز های سال 62 بود که حسین رفت دیدن آیت الله خامنه ای. دورانی که دیگر او را به تخلصش، «حمید سبزواری» می شناختند. بحث کشیده شد به اشعارش. ـ آقا حمید، چرا کار های تان را چاپ نمی کنید؟ ـ حاج آقا، منتظر مقدمه شما بر کتابم هستم! این را حمید به شوخی گفت. اما خیلی جدی شنید که «من برای هیچ کس این کار را نکرده ام، ولی برای شما این کار را انجام خواهم داد». حمید هم اشعارش را توی دو تا کتاب جمع کرد و رساند دست آقای خامنه ای. کتاب هایی که بعدها اسم «سرود درد» و «سرود سپیده» را برای شان انتخاب کرد. آقا اشعار را خوانده و مقدمه ای دو صفحه ای برای حمید نوشت. « ... شاعر گرامی ما آقای حمید سبزواری از پیشکسوتان و پیشروان این راه است. زبان فاخر در شعر حمید، با مضمون انقلابی و مکتبی، آمیزه ای مطلوب و ارزنده پدید آورده و مجموعه شعر او در دیوان معاصر فارسی، فصل رغبت انگیز و شایسته ای گشوده است». حالا دیگر او در میان ما نیست. او وقف انقلاب بود همه کارهایش را انجام داد و چون چنین بود سبک بال رفت. یادش گرامی باد. م
یکشنبه ، ۲۳خرداد۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: هم اندیشی]
[مشاهده در: www.hamandishi.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 153]
-
گوناگون
پربازدیدترینها