واضح آرشیو وب فارسی:ساعت 24: ساعت24-در گذشته فاصله سنی بین والدین و فرزندان را به عنوان تفاوت نسل می سنجیدند، اما اکنون تفاوت بین نسلی به کمتر از سه سال هم رسیده و مسائل قراردادی به عنوان یک معیار، اعتبار خود را از دست داده است. امروزه گردش سریع اطلاعات و دسترسی سریع به آن، واکنش انسان ها به جهان پیرامون از جمله انواع انتخاب ها در زندگی، پیدا کردن راه حل های مسائلی که برایشان مهم است و... تفاوت نسل ها را تعیین می کند.صرفا فاصله نسل ها از تفاوت سنی گذشته و به سایر امورات تسری یافته است. بنابراین اگر از دهه ۶۰ تا ۷۰، ۱۰ سال فاصله است، ملاک تفاوت نسلی، در نگرش این دو گروه سنی به جهان پیرامون است. تنها مساله ای که همچنان مهم است این است که جوانان را برگردانیم به شرایطی که از سر گذراندیم. حتی والدین می خواهند که فرزندانشان حرف شنو باشند و به راهی که آنها انتخاب می کنند، بروند، اما واقعیت چیز دیگری است و باید به این تفاوت ها جدی نگاه کنیم تا به شناخت لازم برسیم که این نسل به چه فکر می کند و برای آن چیزی که برایش اهمیت دارد، چه راه حلی را برمی گزیند. حتی انتخاب هایی که برخی جوانان برای دست پیدا کردن به خواسته هایشان دارند، ممکن است راه های نادرستی هم نباشد که متاسفانه نمود آن هم در جامعه کم نیست. بنابراین باید به جای اینکه نگران فاصله ها باشیم، به حرف های جوانان این نسل گوش بسپاریم و به طور دقیق نسبت به آرزوها و خواسته هایشان شناخت پیدا کنیم. این بهترین راهی است که می شود دنبال کرد. تفاوت دهه شصتی ها با دهه هفتادی ها دهه شصتی ها متاثر از عواملی هستند که شاهد بودند، اما دهه هفتادی ها هنوز اطلاع از بسیاری از مسائل ندارند و بسیاری از معیارها و ارزش ها برایشان کمرنگ شده است. دهه شصتی ها ناخواسته در یک جنگ شرکت کردند و به تبع آن از محرومیت های اقتصادی، کمبود اقلام مربوط به زندگی روزمره، کم تنوعی در خوراک و پوشاک برخوردار بودند که حتی ادبیات، اجتماع، اقتصاد و سیاست تحت تاثیر آن بوده است، اما دهه هفتادی ها از انواع مشکلات فاصله داشتند. رفاه اجتماعی، تنوع در خوراک و پوشاک، شنیدن دیدگاه های مختلف، حضور در گروه همسالان، دسترسی به منابع اطلاعاتی که در حوزه نهادهای رسمی نیست و گردش سریع اطلاعات سبب شده تا جوانان این نسل با شبکه های اجتماعی و کسب اطلاعات از جاهایی که بدون نظارت خانواده هاست، در حوزه انتخاب روش های زندگی و واکنش به مسائل پیرامون متفاوت عمل کند. برخی دهه هفتادی ها به نصیحت های بزرگسالان گوش نمی دهند و به نوعی حرف شنوی ندارند و اگر والدین و بزرگسالان حرف جدی برای مطرح کردن نداشته باشند، فاصله سنی دستاویز و جایگاه محکمی نیست که بخواهیم جوانان را وادار کنیم که به نصیحت ها گوش بدهند. متاسفانه در نسل جدید نهادهای رسمی در توانمند کردن این گروه های سنی بسیار کم کاری کردند و شکاف عمیقی بین دهه ۶۰ و ۷۰ افتاده است، اما در دهه شصتی ها، عمل کردن به نصیحت ها به دلیل محدود بودن نهادهای اطلاع رسانی و اطلاع گیری پررنگ تر است. افزایش طلاق توافقی در دهه هفتادی ها در دهه هفتادی ها طلاق توافقی بیشتر دیده می شود که برای این رنج سنی جای تعجب دارد. واقعیت این است که به مقدار زیاد مسئولیت پذیری در این گروه سنی کم شده است. گرچه من اشکال عدم مسئولیت پذیری را از جانب جوانان نمی بینم، بلکه ایراد از آموزه های ما در نهاد رسمی و خانواده هاست و متاسفانه باعث شده تا برخی زوج های دهه هفتادی با اولین تنش و اختلاف نظر کوچک، هر دو راه طلاق را انتخاب کنند. در صورتی که اختلاف سلیقه در همه خانواده ها وجود دارد و اجتناب ناپذیر است و نسل های قبلی صبر بیشتری را به خرج می دادند و زن و شوهرها همزمان به طلاق توافقی نمی رسیدند، اما این نسل به دلیل دیدگاه خاصشان لزومی نمی بینند که وقت و عمر خود را معطل حل برخی مسائل کنند و در نتیجه زوج ها خیلی زود در طلاق با هم به توافق می رسند. ما متاسفانه شناخت نسبت به علل طلاق توافقی نداریم و باید بررسی کنیم که چطور همزمان زوج های دهه هفتادی با هم به یک نقطه مشترک می رسند. چرا سر ادامه و ساختن و بهنیه کردن شرایط زندگی به توافق نمی رسند؟ این معضل آسیب شناسی و شناخت جدی می خواهد و باید دید نقطه انتخاب مشترک بر چه چیزی دلالت دارد. حتی پایه های انتخاب همسر در این نسل هم بسیار قابل بررسی است. نگرش متفاوت دهه شصتی ها و دهه هفتادی ها بسیاری از جوامع بشری تجربه های مشابه به نسل جدید را داشته اند که یا همزمان با ما بوده یا از سر گذرانده اند و ما باید با استفاده از این تجربه ها دنبال واقعیت باشیم. عبور دادن واقعیت ها از فیلتر غیرواقعی در نهایت زیان بارتر است چون از یک مساله نادرست تاثیر گرفته و مداخله معکوس داشته ایم. نباید تمام خطاها را از جانب این نسل بدانیم. باید ببینیم آموزه های ما چقدر با واقعیت های پیرامونی همخوانی دارد و چقدر به تعارض منتهی می شود. حتی باید بررسی شود به عنوان بزرگسال، نهاد خانواده و مسئولان چگونه با جوانان رفتار کردیم و چقدر به فهم آنها از زندگی نزدیک شدیم. عوامل انسانی پیچیدگی هایی دارد که مستلزم نگاه واقعی است و گرنه با محکوم کردن نسل جدید به جایی نخواهیم رسید. حتی دهه هفتادی ها هم به کلی نسبت به انتخاب و واکنش های دهه شصتی ها متحیر و متعجبند و می گویند ما نمی توانیم آنها را بشناسیم و تحمل کنیم. این تفاوت نسلی زنگی است که به صدا می آید. این همه نوسان و تفاوت از کجا ناشی می شود؟ آیا ما سیاست های درستی را انتخاب کردیم؟ آیا ما برنامه ریزی کردیم که تعارض ها را کم کنیم؟ تمام جوامع جهان سوم، در حال توسعه و پیشرفته بدون شک برای این گروه سنی تدابیری اندیشیده اند چون این گروه سنی نیازمند توجه ویژه برای عبور از این مرحله سنی هستند. باید ببینیم چه قدر دست جوانان دهه هفتادی را گرفته ایم و از مرحله بلوغ روانی، جنسی و اجتماعی به سمت سلامت در انتخاب رد کردیم. عبور از این مرحلهبسیار مربوط به سیاست های آموزشی کلان و توانمندی خانواده هاست و اینکه چقدر والدین با دوران بلوغ آشنایی دارند و چگونه پاسخ می دهند. اگر در جایگاهی باشیم که فقط با تاسف به تفاوت نسل ها بنگریم، به همینجا می رسیم و راه به جایی نمی بریم. * پژوهشگر مسائل اجتماعی آرمان
یکشنبه ، ۲۳خرداد۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ساعت 24]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 51]