محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1826845574
سری ترین «بیمار» این پزشک، از سرطان «امام» تا معاینه کراواتی + تصاویر - پایگاه خبری - تحلیلی قدس آنلاین
واضح آرشیو وب فارسی:قدس آنلاین: کمتر کسی در ۲۷ سال گذشته شنید که امام دچار بیماری «سرطان معده» بود زیرا «محمدرضا قوام نصیری» متخصص آنکولوژی امام کلامی رسانه ای نکرد. حال این استاد سختگیر مشهدی که دانش آموخته کالج سلطنتی نیز است از سری ترین «بیمار» خود خاطرات نابی را روایت می کند.به گزارش قدس آنلاین به نقل از خبرگزاری تسنیم، شهرتش قوام است و رفتارش نیز با قوام، آن قدر که در دانشگاه پزشکی مشهد او را از سختگیرترین اساتید می نامند، تحصیلکرده انگلستان است و آن هم کالج سلطنتی ملکه، ولی با قوام خاص زبانی خود «انگلیس» را کفتار پیر می داند، خط قرمزش نیز زیرمیزی است و برایش مهم نیست مخاطبش شاگردش باشد یا هر پزشک دیگری. مدتی متخصص رادیوتراپی و آنکولوژی امام بود و همین مدت را از افتخارات خود می داند، کما اینکه از سخت ترین معالجات طول زندگی اش؛ معاینه امام را عنوان می کند، بیماری که معاینه اش آن قدر سرّی بود که حتی این موضوع را نیز باید از همسر خود پنهان می کرد. «گفتم که من خبر ندارم ــ یعنی چی خبر نداری؟ شما قراره بروی تهران. گفتم که نمی دانم تهران چه خبر است؟ «سکرت کامل است» ... . «امام کسی بود که دنیا را تکان داد. شاید در عکس و فیلم ایشان را ببینید ولی فرق می کند با اینکه آدم برود با آن شخص طرف شود و بخواهد کلام در کلام شود و یا سؤال و جواب کند». در زمانی که حضرت امام خمینی(ره) در بهار سال 68 تحت معالجه بودند، در ماه های آخر عمرشان، پزشکان متوجه ابتلای ایشان به سرطان معده شدند، کما اینکه امام به عارضه قلبی نیز مبتلا بودند، بنابراین گروهی از پزشکان ایرانی برای درمان ایشان تلاش می کردند که یکی از این متخصصان، دکتر محمدرضا قوام نصیری ــ متخصص رادیوتراپی و آنکولوژی بود که در طول این سال ها نیز با وجود مسئولیت های متعدد اجرایی و دارا بودن کرسی استادی دانشگاه، کمتر مقابل دوربین رسانه ها قرار گرفت. قوام نصیری که دوره های تخصصی خود را اواخر دهه 70 میلادی در دانشگاه لندن گذرانده است، در گفت و گویی با تسنیم از روزهای پایانی عمر امام و بیماری سرطانی که ایشان داشتند و همچنین سختی های معایناتی که بسیار سرّی بود گوشه هایی را که به زعم خود در فضای رسانه امکان انتشار دارد، بیان می کند. * در چه سالی با پرونده بیماری امام مواجه شدید؟ قوام نصیری: فکر کنم همان سال فوت بود، بهار همان سال بود، من هم خبر نداشتم. وزارتخانه گفته بود "بیا تهران". من فکر کردم که مسائل وزارتخانه ای است که گفتند من آنجا باشم، هیچ ذهنم این طرف نمی رفت. دکتر نوحی گفته بود که "مبادا با کسی حرفی بزنی" هرچه گفتم چه شده گفت "بیا تهران، می گویم". دکتر بهرامی یا رییس دانشگاه مشهد بود یا معاون وزیر. چون زمانی که دکتر فرهادی وزیر بود وی هم معاون آموزشی بود. دکتر به من زنگ زد که "شما امروز میایی تهران". گفتم "چه خبر است؟ دکتر نوحی هم نیم ساعت پیش زنگ زد". گفت: "کاری نداشته باش، بیا تهران، با کسی هم حرفی نزن". من انقلاب درونی ام خیلی بیشتر شد. بلافاصله از دفتر آقای طبسی زنگ زدند. گفتند "به شما اطلاعی دادند". گفتم نه. گفتند "برای شما بلیت گرفتند، هواپیمای بعدازظهر، شما عازم تهران هستید". گفتم: "من نه بلیت دارم نه چیزی، خبری هم ندارم". یک تشنج عجیب و غریبی پیدا کرده بودیم، بالاخره همه هم با من آشنا، دوست و نزدیک و به همه هم ارادت داشتم. به همه هم باید همین جوری بگویم که نمی دانم چه کار می کنم. بالاخره برای بار سوم که آقای طبسی تلفن کردند، گفتند "ساعت 1.5 بعدازظهر شما عازم تهران هستید و من تبریک می گویم که بالاخره از کل کشور شما را انتخاب کردند و از خراسان و مشهد یک نفر انتخاب شده و در مقابل همه متخصصانی که در این رشته در تهران هستند من خیلی خوشحالم شما انتخاب شدید"، این را که گفتند من یک چیزهایی دستم آمد. گفتم نه ... . «شما دارید می روید عیادت حضرت امام و مسئله بین خودمان بماند». ما رفتیم منزل و خانمم پرسید که "کجا داری می روی؟ مگر چه اتفاقی افتاده؟" مانده بودم به او چه بگویم. کار به گریه کشید «شما مرا محرم نمی دانی»... گفتم "نمی توانم بگویم". گفتم "قول بده، به جدم قسم بخور". دیدم دارد گریه می کند. قضیه پیچیده شده بود. گفتم "می روم تهران خدمت حضرت امام". گفت "تو؟". گفتم: "بله". * چه مقطعی بود؟ چند سال داشتید؟ قوام نصیری: فکر کنم حدود 50ساله بودم. هیئت علمی دانشگاه و دانشیار بودم و همچنین مدیر گروه استان خراسان بودم. سمت های مختلفی داشتم. خاطرم نیست گروه رادیوتراپی آنکولوژی تشکیل شده بود یا نه. تحصیلات عالی من هم انگلیس بود. تخصصم را در دانشگاه لندن گرفتم، سال 1976 یا همان سال 1356. یک پروژه تحقیقاتی نوترونتراپی به من پیشنهاد کردند در لندن هاسپیتال و بسیار هم پوزیشن خوب و تحقیقاتی بود. آن زمان تازه ابتدای انقلاب بود، گفتم بروم ایران به هر حال ما تعهدی داریم. گفتم می آیم ایران و برمی گردم. پدرم رئیس دانشکده پزشکی و معاون اداری مالی دانشگاه مشهد بود. دکتر علیرضا قوام نصیری ــ استاد آسیب شناسی بود که سال 78 فوت کردند. نسل اندر نسل فرزندان اول خانواده ما همه پزشک بودند. ما قوام الاطبا و ... بودیم که نسل اول و دوم و سوم و چهارم ما پزشک بوده تا آنجا که من یادم می آید. برای تربت حیدریه هستیم و قدیمی های ما حکیم و حکیم باشی بودند. ... به هر حال ما گفتیم به خانم که داریم می رویم تهران و او باور نمی کرد. گفت "این همه استاد این رشته در تهران ولی چرا از تهران نمی برند؟" گفتم نمی دانم. یک ربع به دو پرواز کردیم و آمدیم در پاویون اختصاصی مهرآباد. سه نفر از برادران بودند با دستگاه های مخصوص! آنها مرا شناختند، گفتند "بفرمایید". اتومبیل مخصوص و رفتیم بالا، رسیدیم جماران. کوچه های مخصوص که درهای آهنی داشت، با بیسیم خبر دادند در را باز کردند. همان جا تشکیلات اختصاصی، درمانگاه و اتاق مخصوص برای حضرت امام درست کرده بودند و آماده بود و احتیاجی به بیمارستان نبود. وارد حیاط شدم، آقای موسوی اردبیلی یادم هست آنجا بودند و آقای دکتر فاضل هم روی ایوان ایستاده از روبه رو منتظر ... رفتیم و روبوسی و احوالپرسی و آقای دکتر شیخ بود که از همکلاسی های خود بنده بود که خیلی تعجب کردم. دکتر عارفی متخصص قلب هم بودند. خیلی ها بودند که برخی را می شناختم و برخی را هم آشنا شدیم. بعد هم خدا رحمت کند حاج احمد آقا تشریف آوردند و صحبت کردیم. * نخستین بار بود امام را می دیدید؟ قوام نصیری: حضوری بله. * خُوب، بعد چه شد؟ شروع درمان چطور بود؟ ما در مطالب متعدد شنیدیم امام از لکه خونی که در مدفوع خود داشت متوجه بیماری خودشان شدند. قوام نصیری: بله. خون مانده ای که خونریزی معده کند خون مانده و سیاه دیده می شود، در حالی که اگر زخم در روده بزرگ باشد خون تازه است، مثل هموروئید یا بواسیر که خون تازه است ولی وقتی معده یا اثنی عشر خونریزی می کند خون چون می آید می چرخد در روده باریک و بعد روده بزرگ و با مواد دفعی قاطی می شود و زمان می گذرد، تیره می شود. به اسم خون سیاه معروف است که «ملنا» به آن می گویند. به مدفوع نگاه می کنند می بینند تیره شده؛ منتهی برخی اشتباه می کنند، وقتی ما تشریح می کنیم می گوییم این را با مواد غذایی که دارید می خورید یا داروهای خاص اشتباه نکنید، مثلاً کسی که رژیم سبزی یا خام خوری مثل اسفناج داشته باشد بعد از مدت کوتاهی رنگ مدفوع تیره می شود یا سوءهاضمه اگر گرفتند وحشتی نداشته باشند. به هرحال پزشکی هیچ وقت دو دو تا چهار تا نمی شود. * رفتید نزد امام و او را معاینه کردید؟ قوام نصیری: بله. دکتر فاضل گفت "بیایید ببینید". گفتیم "شماها دیدید". گفت "نه دیگر شما هم ببینید". سنگین ترین وظیفه را گذاشتند. مسئله بدخیمی معده بود؛ مشورت، پیشنهاد و تصمیم گیری و همه افتاد گردن بنده. آزمایش هم گرفته بودند. نمونه برداری کرده بودند. در آزمایش خون زیاد مشخص نبود. آزمایشات ایشان هر 24 ساعت یک دفعه تکرار می شد. متخصصان همه می دیدند، متخصص قلب، متخصص مجاری ادرار، همه کنترل می کردند. * بیماری امام را تشخیص داده بودند؟ قوام نصیری: بله، تشخیص داده بودند که مرا خواسته بودند که چه کار کنیم. یک نوع سرطان سیستم لنفاوی معده بود، بدخیم بود. تومور خوش خیم معمولاً ضررش جایگزینی آن است، یعنی خوش خیم بزرگ می شود، انتشار زودرس ندارد، تهاجم به بافت اطراف نمی کند، فقط بزرگ می شود ولی بدخیم ضمن اینکه بزرگ می شود و از طریق لنف انتشار هم پیدا می کند و در خون و بخش های عصبی منتشر می شود و این انتشارش است که بیشتر بیمار را از بین می برد تا خود توده، این فرق خوش خیم و بدخیم است. * اردیبهشت بود که امام را دیدید؟ قوام نصیری: بله، حوالی اردیبهشت. * وقتی تشخیص دادند امام سرطان دارد از آن مدت اولیه گذشته بود؟ چون مثلاً می گویند فرد بیشتر از 6 ماه زنده نمی ماند. قوام نصیری: من شرح مایکروسکوپی را دقیق یادم نیست که دیده باشم که گزارش جراح را خوانده باشم یا اگر بوده هم سالیان سال است که گذشته. دکتر فاضل بود و فکر کنم دکتر کلانتر معتمد نیز بود. آنها می دانستند که ضایعه چطور بوده یا زخم چطور بوده و چقدر نفوذ کرده و کجاها را مبتلا کرده بوده و یا داخل حفره شکم چطور بوده. اینها همه شرط است برای درمان یک سرطان. تا بر مبنای یافته های بالینی آزمایشگاهی بتوان تصمیم درمان گرفت. همه این کارها با حضور خود حاج احمد آقا صورت می پذیرفت که تا نزدیک شام انجام می شد و بعد هم که سفره را جمع می کردند جلسه مشورتی شروع می شد و تا هر وقت که نیاز بود طول می کشید. * دستوراتی که می دادید امام عمل می کرد؟ قوام نصیری: بله. البته ایشان را مستقیم از طرف من نمی دیدند. من با دکتر فاضل و دکتر نوحی و ... صحبت می کردم و حضوری هم می رفتم می گفتم. خواهش کردم که از همکاران تهران آقای دکتر دهشیری بیاید که استاد پیشکسوت این رشته بود ــ خوشبختانه در قید حیات هستند. معاینه امام هم پیچیدگی خاص خود را داشت، مثلاً در یک موردی پزشکی آورده بودیم که در رشته خودش بسیار حاذق بود ولی کراوات می زد، و این شده بود جای بحث، به طوری که دکتر فاضل کنار شلوار بنده را گرفته بود و می کشید و می گفت «فلانی را نمی توان با این ظاهر فرستاد معاینه امام» در نهایت آن متخصص با همان کراوات بر بالین امام حاضر شد و حتی در حین معاینه پایین کراواتش نیز به صورت و بینی امام می خورد ولی در مجموع معاینه و ویزیت انجام شد و امام نیز با خونسردی و بسیار راحت با این مسئله کنار آمد زیرا ایشان به واقع خود را بیمار و تحت اختیار پزشکانش قرار داده بود. * ضایعه را نتوانستید در جراحی بردارید؟ قوام نصیری: برداشته بودند. بعد هم درمان های انکولوژی ایشان بود که بخواهد اشعه بگیرد و یا دارو بگیرند. دارویشان هم خواهش کردیم تا آقای دکتر منادی زاده آمد، از همکاران قدیم ما بود. همان موقع هم به آقای دکتر فاضل گفتیم مثل اینکه زنگ زده بودند آقای دکتر منادی زاده آمدند. وی هم رفت و معاینه کرد و به هر حال مباحثی را که مطرح شده بود تأیید کرد و من هم وقتی دکتر منادی زاده آمد سنگینی کار و تعهدم کم شد، البته سعی ما این بود که هرچه داریم در چنته بگذاریم. امام از یک صلابت عجیبی برخوردار بود. یک بحث مهم در درمان بیماری این است که وجود شخص و سیستم داخلی اش چقدر از هم پاشیده شده باشد زیرا ناخوشی حتی یک سرماخوردگی ساده باشد فرد را از پا درمی آورد، مثلاً برخی از آنفلوانزاها می کشد ولی من خودم یک مریضی در لندن داشتم که سرطان ریه داشت که خیلی خطرناک بود. درمانش می کردیم، وقتی من در کلینیک می دیدمش می گفت "دکتر نصیری، من گلف بازی می کردم، الآن شما مرا درمان می کنید، ضعیف شدم ولی مطمئن باش که من گلفم را بازی می کنم و این بیماری را از پا در می آورم" و آن کار را هم کرد. بعد هم که دو سال گذشته بود از زمانی که من برگشتم ایران دیدم خوب شده است. چنین مواردی را ما در مشهد هم داشتیم، یکی بود که قطع عضو شد و از ران پایش را قطع کردند و یکی از خطرناکترین سرطان های استخوان را داشت. این فرد قهرمان شنا بود، یادم نیست در چند متر ولی یک پا داشت و کلی مدال های مختلف. به نظرم تهران هم آمد، زمان آقای رفسنجانی رئیس جمهور بودند و ایشان نیز او را دیده بودند. * امام در صحبت های خودمانی به شما چیزی نمی گفتند؟ قوام نصیری: نه. من خیلی درگیر این مسائل نبودم چون اواخر کار بود که این موضوع به من رسید. طولانی مدت نشد که من زیاد در خدمت ایشان باشم ولی مهم این است که خصوصیات یک استثنایی را من فکر می کنم ما آنجا می دیدیم به عنوان اینکه یک شخصی در زعامت یک امت است. به هر حال پزشکان زود تشخیص می دهند، ما با یک کسی اگر سه دقیقه صحبت کنیم می فهمیم که وی از نظر روانی و داخلی و وجودی و منش و اعصاب چه جور انسانی است. من برداشتم این است که امام یک انسان استثنایی بود. کسی که بیمار بود و در آن مراحل که افراد ناامید هستند و جواب تو را نمی دهند و حوصله صحبت ندارند امام این همه مراجعه کننده داشت از صبح تا غروب؛ وقت نماز مغرب که می شد نباید طبیعتاً آدم کسی را بپذیرد ولی ایشان هروقت برنامه ای بود با گشاده رویی و انبساط خاطر و روحیه خوب و بشاش و خندان می پذیرفت. اصلاً حالتی که بیمار هست و در این مرحله از بیماری قرار دارد مانند امام ندیدم. همان نفوذ خاص کلام و آن دید خاص و قدرت چشمی که حضرت امام داشت و اثر روی آدم می گذاشت در همان جلسه اول ما را منقلب کرد. روز اول وقتی آقای دکتر فاضل گفت "بیا برویم" ... عجله داشت سریع آمدیم دیدم لباس عمل سبز هم تنشان بود (دکتر فاضل) دمپایی هم پایش بود. گفت "بگذار من وضو بگیرم زیرا هیچ وقت بی وضو آنجا نمی روم". شاید دکتر فاضل راضی نباشد این مسائل را می گویم ولی بنده خیلی صریح حرف می زنم و همه مرا می شناسند، من در دلم گفتم که حالا تظاهر تا چه اندازه. درست است که ایشان امام ما هست و برای ما عزیز است ولی کار که واجبتر است شما دارید می روید خودشان را ببینید، دیگر وضو نگیر. بعضی وقت ها می گویند حالا در جنگ هستی و با لباس و پوتین بگو الله اکبر، شما وضو نگرفتی، ولی بعد از اینکه من رفتم و حضرت امام را دیدم و صحبت کردم به دکتر فاضل گفتم "واقعاً من شرمنده ام که چنین فکری کردم، بنده غیبت نمی کنم و بد کسی را هم نمی خواهم ولی این بار شیطان رفت در جِلد ما ... ما را ببخش". گفت: "نه، من شما را می شناسم". به هر حال امام کسی بود که دنیا را تکان داد. شاید در عکس و فیلم ایشان را ببینید ولی فرق می کند با اینکه آدم برود با آن شخص طرف شود و بخواهد کلام در کلام شود و یا سؤال و جواب کند و این مقایسه ها بسیار فرق می کند. * یعنی امام جزو سخت ترین بیماران شما بودند؟ قوام نصیری: من تعهد زیادی حس می کردم. سخت نبود زیرا اسلام می گوید بندگان خدا همه مثل هم هستند و این منش خود حضرت امام بود. وقتی ما گفتیم که همه جور امکانات وجود دارد هم به خارج رفتن و هم از خارج متخصصان دنیا را حداکثر تا 48 ساعت می آوریم. ایشان جواب می دهد که "نه، ما در ایران خودمان اگر بهتر از آنها نباشند هم ردیف آنها را داریم، احتیاجی نیست که چنین اتفاقی بیفتد". * خودتان شنیدید؟ قوام نصیری: شنیدم و شاید هم از کسی شنیدم، به هر حال آدم این روحیه را می بیند! برای عمل جراحی صحبت کرده بودند. دکتر فاضل می گفت "چه جوری بگوییم و کی بگوید که ما می خواهیم شکم شما را پاره کنیم. حالا بگوییم می خواهیم عملتان کنیم شاید برداشتش این است که در این سن و با این موقعیت و با این مشکلاتی که ایشان دارند، عمل جراحی کنند". این مسئله مطرح شد که اصلاً برویم شور و مصلحت در خارج کنیم و یا دو تا آدم از خارج بیاوریم ببینیم چه می شود، زیرا خیلی ها این کار را کردند و شاید الآن هم برخی انجام می دهند ولی امام با کمال خوشرویی گفتند که "هرچه تقدیر باشد، من کامل آماده ام و در اختیار شما هستم". این یک اعتماد به نفس عجیبی می خواهد، یعنی اینکه آدم در آن موقعیت در دنیایی که ما می بینیم، نیست. من بحثم این نیست که ایشان رهبر و زعیم کل جهان بوده و یا امام خمینی بوده یعنی حضرت آیت الله خمینی یک شخصیت استثنایی اما این که آدم از این ورطه برود بیرون و در یک فاز دیگری در زندگی باشد خارج از مسائل مادی و انسانی است که ما الآن گرفتارش هستیم ... . امام به یک جایی وصل می شود که اصلا ًبرایش چنین چیزهای مطرح نبود که الآن خورشید بگیرد. * زمانی که امام فوت کرد چطور متوجه شدید؟ قوام نصیری: من داشتم مجدداً می رفتم تهران. برنامه گذاشته بودند که همان روز یادم نیست ساعت 11 یا ظهر بروم تهران. مشهد بودم. آمده بودم نفسی تازه کنم. بالاخره بیدارخوابی و کارکردن و دوندگی و حساسیت استرس زایی که این آزمایش چرا این جوری شد یا غیره ... همه هم بگویند که چه کار کنیم حالا، شیمی درمانی چه شود، کدام دارو! اگر امام کلیه شان 50 درصد فعال نیست اندوکسان بدهیم ... ندهیم، اینها همه بود. * شیمی درمانی انجام شد؟ قوام نصیری: بله، داده بودیم به دکتر فاضل. * چند ماه؟ قوام نصیری: فکر می کنم سه چهار دوره. * ظاهر امام بعد از شیمی درمانی تغییری کرد چون غالباً شیمی درمانی باعث ریختن مو و ریش می شود و برای یک مرجع تقلید این موارد مورد حساسیت است؟ قوام نصیری: دارو ادریمایسین بود که آن موقع خیلی استفاده نمی شد. امام هم مشکل قلبی داشتند و ادریمایسین یکی از عوارضش عوارض جدی قلبی است، استرس همین بود. به هر حال درمان حضرت امام استرس زا بود. مریضی که به عنوان یک انسان وضعیت کلیه، پروستات، قلب و خون خاص بود. ... من مشهد بودم می خواستم بروم برنامه ریزی کنم و کارهایم را انجام دهم و برگردم تهران. فکر کنم ساعت 7 صبح بود گفتم زود بروم بیرون که به کارم برسم. من معمولاً سه ربع زودتر از همه بیمارستان بودم. به هر حال از داخل کوچه که درآمدم بلوار باهنر (دانشگاه) پیچیدم که صدای آقای حیاتی را شنیدم «انّا للّه و انّا الیه راجعون». این را که گفت فهمیدم ... نبضم ایستاد. کنار خیابان نگه داشتم. یادم هست صحبتی که کرد با جمله روح ملکوتی حضرت امام شروع شد. ما هم اختیار از دستمان در رفت. خیلی هم درگیر شده بودیم. بالاخره آدم به بیمارش علاقه پیدا می کند. یکی از مشکلات ما همین است که پزشکی می تواند مریض خود را خوب درمان کند که توانایی ایجاد اعتماد برای مریض داشته باشد. شما به من اعتماد کنی بنابراین حرف من، کلام من، نسخه من، داروی من، هرچه گفتم حتی اگر یک آب مقطر هم بگویم بزنند اثر می کند. بنده با وجود اینکه 5 سال است بازنشسته ام هنوز بیمارانم برایم گریه می کنند. در حالی که شاگردانم همه استاد شدند ولی بیمار می گوید "ما در دنیا کسی را جز شما قبول نداریم، زیرا با شما شروع کردیم و 20 و 30 سال است که بیمار شما هستیم، شما ما را نجات دادید. بچه های ما و یا شوهرمان را ..." هرچه هم می گوییم این کار خداست کار من نیست، ما وسیله ایم. پزشک یک وسیله است حالا یا بشود یا نشود. می گویند: "نه، پزشک زیاد داریم ولی از شما ما چیزهای عجیب و غریبی دیدیم". به هر حال اتومبیل را نگه داشتم کنار بلوار دانشگاه؛ شلوغ هم بود... همه متعجب نگاه می کردند، تعجب می کردند که ما در ماشین نشستیم و گریه می کنیم... چه کار کنم خدایا. رانندگی که حوصله ندارم. برگشتم و آمدم خانه و خانمم هم فهمید دید من منقلبم و گفت که "من رادیو را شنیدم، خبر را می دانی که برگشتی؟". گفتم "بله، متأسفانه"؛ به هر حال کوتاه یا بلندمدت؛ این افتخار نصیب ما شد و در کارنامه زندگی ما خوشبختانه ماند. * در پایان این گفت وگو کلماتی عنوان می کنیم نخستین چیزی که به ذهن تان می آید بفرمایید. امام رضا(ع): خورشید شرق زیرمیزی: انگیزه کثیف مشهد: مشهدالرضا تربت هست و پاک هست خاکش دکتر هاشمی: بالنفسه آدم علاقمند به کار و مثبت هستند حضرت امام: من در جایگاهی نیستم بتوانم حرف بزنم، استثنا دیدم من سرطان: بیماری قابل علاج رهبری: نعمتی برای بقای جمهوری اسلامی انگلیس: کفتار پیر * ولی شما آنجا درس خواندید؟ قوام نصیری: من علم یاد گرفتم. حضرت امام فرمودند این روشنفکر غرب زده که می گوییم آنهایی نیستند که می روند علم یاد می گیرند و متعهد می آیند اینجا باعث می شوند مملکت ما رشد و نمو پیدا کند و گسترش علم داشته باشیم، آنها استثنا هستند. من اگر رفتم آنجا رفتم چیز یاد گرفتم به خاطر مملکتم. و الّا برای من آنجا جایگاه خیلی خوب و مناسبی وجود داشت مثل آنهایی که رفتند ما هم می توانستیم برویم و برنگردیم ولی من نمی توانستم 24 ساعت چنین فکری در مغزم بگذرد، بدون هیچ مبالغه ای. حضرت رضا لطفی داشتند که ما سعادت تشرف هر هفته روزهای شنبه را پیدا کردیم قبل از اینکه کار را شروع کنیم در این 40 ــ 30 سال برویم پابوس حضرت. اتفاقاتی هم افتاده که من نمی خواهم درباره اش صحبت کنم، شاید به آن دلیل بوده ولی من بدهکار به مملکت و پدر و مادرم بودم و باید بر می گشتم، الآن هم خوشحالم که برگشتم، چون نتیجه زحماتم را دیدم مثبت بوده. دانشجو: یک موجود شریف بی گناه که در هر اجتماعی هرطور تربیتش کنند همان طور رشد می کند آموزش: بهترین اتفاقی است که می تواند در هر اجتماعی بیفتد دکتر قوام نصیری: خداوند خلق کرد و یک طوق بندگی بر گردنش گذاشت و تا آخر عمر هم باید بکشد این بار سنگین را کتاب: یار همیشگی انسان شعر: سفید یا کلاسیک؟ جمله معروف مشهدی ها : «مُدُنُم اما نُمُگم».
شنبه ، ۱۵خرداد۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: قدس آنلاین]
[مشاهده در: www.qudsonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 116]
-
گوناگون
پربازدیدترینها