محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1845764351
بچه ها در مهد کودک نابود می شوند - پایگاه خبری اطلاع رسانی شفا آنلاین
واضح آرشیو وب فارسی:شفا آنلاین: شفا آنلاین>اجتماعی>روانشناسی>به دلیل اینکه تعداد کمی از بزرگسالان جزئیات مربوط به دوران پیش دبستانی و مهد کودک خود را به یاد می آورند، ارزیابی میزان تغییر در فضای آموزشِ ابتدایی طی دو دهه اخیر دشوار است.به گزارش شفا آنلاین، امروزه اگر به یک کلاس پیش دبستانی قدم بگذارید، احتمالاً با چیزی مواجه خواهید شد که ما مربیان محیط آکنده از تصاویر چاپی می نامیم: دیوارهایی با نمودارهای الفبا، پوسترهای آموزشی، قوانین کلاسی، تقویم، برنامه زمانی و شعارهای انگیزشی. کودکی چهار ساله قادر به «رمزگشایی» تعداد اندکی از آن ها است. واژه ای معاصر برای آنچه پیش از این «خواندن» نامیده می شد. به دلیل اینکه تعداد کمی از بزرگسالان جزئیات مربوط به دوران پیش دبستانی و مهد کودک خود را به یاد می آورند، ارزیابی میزان تغییر در فضای آموزشِ ابتدایی طی دو دهه اخیر دشوار است. این تغییرات به تصاویر گیج کننده روی دیوار کلاس ها محدود نمی شود، بلکه اخیراً شیوه آموزش و برنامه ها نیز تغییر کرده است. در حال حاضر، بخش عمده ای از روز به آنچه «آموزش روی صندلی» خوانده می شود (اصطلاحی که به توضیح اضافی چندانی نیاز ندارد) و گونه ای از آموزش مبتنی بر متن اختصاص می یابد که پیش تر صرفاً برای مقاطع بالاتر به کار گرفته می شد. در این روش مربی به دقت محتوا و سرعت انتقال مواد آموزشی به کودکان را کنترل می کند. در یکی از مطالعات تحت عنوان «آیا مهد کودک کلاس اول جدید است؟»، رویکرد مربیان مهدهای کودک در سال های ۱۹۹۸ و ۲۰۱۰ با یکدیگر مقایسه و نشان داده شده است که انتظار مربیان نسبت به توانایی کودکان برای خواندن در انتهای سال تحصیلی، از ۳۰ درصد به ۸۰ درصد افزایش یافته است. محققان همچنین دریافته اند که امروز زمان بیشتری برای انجام تکالیف صرف شده و به فعالیت های هنری توجه کمتری می شود. در نهایت، نویسندگان این مقاله با نارحتی نتیجه گرفته اند که مهد کودک به کلاس اول ابتدایی بدل شده است. اما در مقابل، کودکان که بنا بود از تجربه مهد کودک به عنوان انتقالی آرام به مدرسه استفاده کنند، در برخی موارد، بخت آغاز تحصیل در مدرسه را از دست می دهند. چنانکه بر اساس مطالعه ای که در می سی سی پی انجام شده است، بیش از ۱۰ درصد کودکانِ مهدهای کودک اجازه حضور در کلاس اول را پیدا نمی کنند. تا همین اواخر، مهارت های سطح بالایی برای آمادگی حضور در مدرسه طلب نمی شد و این ایده که دانش آموزان کم سن و سال ممکن است نتوانند به مقطع بعدی بروند نیز مطرح نبود. اما امروزه مهد کودک به مثابه نوعی نگهبان ورودی و نه محلِ خوش آمدگویی برای مقطع ابتدایی عمل می کند که دغدغه اصلی آن، آمادگی قبلی کودکان در سنین پیش دبستانی است. کودکی که قرار است در پایان مهد کودک خواندن را آموخته باشد، بهتر است برای این مساله در دوره پیش از مدرسه آماده شود. در نتیجه انتظاراتی که برای کودکان ۵ یا ۶ ساله موجه به نظر می رسد، مانند نشستن پشت میز و استفاده از کاغذ و قلم، امروز به بچه های با سنین پایین تر نیز تسری یافته است؛ کودکانی که فاقد مهارت های اصلی و تمرکز لازم برای موفقیت در آن ها هستند. کلاس های پیش دبستانی به صورت روزافزون به مکان هایی اضطراب آور بدل می شوند که در آن ها، مربیان با تحت فشار قرار دادن کودکان آن ها را وادار می کنند تا پیش از بازی کردن «تکالیف» خود را تمام کنند. اینگونه است که کودکانِ پیش دبستانی مهارت های بسیار بیشتری را می آموزند اما به قضاوت بسیاری از مربیان، کنجکاوی و اشتیاق آن ها نسبت به نسل های قبلی کمتر شده است. شمار زیادی از این کودکان فاقد مهارت های زبانی کافی برای تعریف کردن داستانی ساده و یا کنار هم گذاشتن واژه ها و جملات هستند. آن ها نمی توانند شباهت های مفهومی را درک کنند و مثلاً مشابهت میان رگ های روی یک برگ و رگ های دستشان را بفهمند. اما تحقیقات جدید نکته نگران کننده تری را نیز آشکار ساخته اند. کودکانی که پیش دبستانی را گذرانده اند در بدو ورود به مدرسه آمادگی بیشتری را در مقایسه با دیگران از خود نشان می دهند، اما در زمان حضور در کلاس اول رویکرد آن ها نسبت به مدرسه رفته رفته بدتر می شود. به طوری که در پایان سال دوم، نتایج بدتری را در آزمون های ادبیات، زبان و مهارت های ریاضی کسب می کنند. بر اساس آنچه محققان به مجله نیویورک تایمز گفته اند، تقصیر اصلی در این کاهشِ کیفیت بر عهده شیوه آموزشی نادرست و تکیه بیش از حد روی آموزش مستقیم و تکراری است. دانش آموزانی که تحت چنین آموزش هایی قرار گرفته اند، سال به سال اشتیاق خود را نسبت به آموختن از دست می دهند. این نتیجه گیری درست به نظر می رسد. زیرا همان سیاست هایی که آموزش جدی را به سطوح پایین ترِ سنی سوق داده اند، همزمان به این واقعیت انجامیده اند که کودکان در نتیجه آن ها مهارت های کمتری را آموخته اند. چرخش های آونگی در آموزش و پروش قدمتی به عمر تاریخ آمریکا دارد. استیو مینتز، مورخی که درباره تحول دوران کودکی در آمریکا می نویسد، نوعی نوسان در باور عمومی نسبت به کودکی را گزارش کرده که از ایده «محافظت» از کودکان به سوی «آمادگی» آن ها تغییر یافته است. البته از ابتدای قرن جدید، مجموعه نیروهای موجود اولویت بیشتری را به ایده «آمادگی» بخشیده اند؛ بسیاری از خانواده ها مجبور به کار در چندین شغل هستند تا از پس هزینه ها نگهداری فرزندان خود برآیند، تمرکز علمی بیشتری روی امکانات شناختی در سنین اولیه به وجود آمده است و توجه بیشتری به فاصله میان کودکان برخوردار و نابرخوردار می شود که به نوبه خود، روند آزمون های مبتنی بر استانداردهای [آموزشی] را در مدارس عمومی شدت بخشیده است. البته مقطع پیش دبستانی افزونه ای به نسبت جدید در نظام آموزشی آمریکا است. دولت تا دهه شصت میلادی، به جز برخی موارد استثنایی، نقش بسیار اندکی را در آموزش و پرورش ایفا می کرد. تا زمانی که برنامه های فدرال برای آموزش و سلامت از سوی دولت به اجرا درآمد. پیش از ورود جدی مادران به بازار کار، استفاده از مدارس پیش دبستانیِ خصوصی مرسوم نبود و این مراکز بیشتر به عنوان مکان هایی اجتماعی تلقی می شدند که در آن ها، کودک چگونگی حضور در جمع و رفتار با دیگران را به تنهایی می آموخت. اما در دهه های گذشته شاهد تغییر و تحول گسترده در شیوه نگهداری از کودکان بوده ایم که مطابق آن، آموزش های اولیه از خانه ها به مؤسسات آموزشی منتقل شده اند. حدود سه چهارم از کودکان چهار ساله آمریکایی امروزه نوعی از نگهداری خارج از خانواده را تجربه می کنند. این حوزه جدید ترکیبی غریب از محیطی های پیش دبستانی عمومی و خصوصی است که به عنوان نمونه، نگهداری خانوادگی از کودکان، مدارس خصوصی در مراکز کلیسایی و برنامه فدرال برای مدارس ابتدایی را در بر می گیرد. با این حال، در تمام این برنامه ها، تفاوت میان آموزش اولیه و مدارس رسمی مورد بی توجهی قرار گرفته است. زمانی که به تحقیق روی والدین کودکانِ پیش دبستانی مشغول بودم، اغلب آن ها را به این تغییرات متمایل یافتم. اغلب والدین نگران هستند که روش های آموزشی جذاب، قدیمی و بدون عجلۀ جایی در جهان رقابتی امروز ندارند و یا اینکه صرفاً گزینه ای بهتر یا مناسب تر را نیافته اند. این ترس کاملاً قابل درک است: اگر پیش دبستانی مناسبی را برای فرزندتان انتخاب نکنید و یا تمرینات زبان را در خانه انجام دهید، کودک شما بختی برای ورود به دانشگاه نخواهد داشت، ممکن است فرصت استخدام پیدا نکند و حتی نتواند در کلاس اول ابتدایی حضور یابد! با آنکه توجه رسانه ای به قابلیت های شناختی در سنین ابتدای کودکی مسیر دیگری برای تشدید این گونه نگرانی ها است، اما اجماع حقیقی و دانشگاهی درباره آموزش باکیفیت در سنین کودکی مساله را به گونه ای دیگر تصویر می کند. از دید افرادی چون ادوارد زیگلر، استاد دانشگاه ییل که یکی از رهبران سیاست گذاری برای آموزش ابتدایی و رشد کودکان در طول نیم قرن گذشته بوده است، بهترین برنامه ها برای آموزش پیش دبستانی باید شامل مولفه های خاصی باشد. این برنامه ها باید فرصت های فراوانی را برای کودکان کم سن و سال فراهم آورند تا از وجوه پیچیده و ارتباطی زبان استفاده کنند؛ برنامه های تحصیلی باید طیف وسیعی از اهداف آمادگی پیش از مدرسه را مورد توجه قرار دهند که شامل مهارت های اجتماعی، هیجانی و آموزش فعال باشد، ضمن آنکه به نحو مؤثر مشارکت خانواده را در فرآیند آموزش برانگیزند و از مربیان بادانش و باکیفیت بهره گیرند. من به عنوان یک مربی پیش دبستانی ساعت های بسیاری را در کلاس های پیش از مدرسه گذرانده ام و دریافته ام که می توان با نگاه کردن به صورت کودکان، نسبت میان میزها و فضای خالی موجود در کلاس و حجم گفتگو میان بچه ها موقعیت و کیفیت آموزش را به سرعت تخمین زد. در برنامه های باکیفیت، بزرگسالان به برقراری ارتباط با کودکان می پردازند و با دقت به فرآیندهای ذهنی و ارتباطی آن ها توجه می کنند. مربیان ماهر راه هایی را پیدا می کنند که کودکان را به فکر کردن با صدای بلند تشویق کنند. کودکان کم سن فراموش کرده ایم. این کودکان در حین سخن گفتن با افراد بزرگسال و یا هم کلاسی های خود، به اطلاعات تازه ای دست می یابند، یاد می گیرند که ابزارها چگونه کار می کنند و به حل کردن معماها و مسائل می پردازند. به همین دلیل، دور نگاه داشتن کودکان از این گونه گفتگوها گاه اشتباهی فاحش است. چراکه به سبب فقدان اطلاعات، ممکن است مانند پسر من نتیجه بگیرند که همانطور که گاوها شیر و مرغ ها تخم مرغ تولید می کنند، خوک ها نیز همبرگر تولید می کنند. اما این ادارکات در ادامه مورد آزمون قرار گرفته، اصلاح شده و با واقعیت سازگار خواهند شد؛ به مانند زمانی که خواهر یا برادر بزرگ تر، منشاء وحشتناک ساندویج همبرگر را برای آن ها توضیح دهد. معلمان در این نوع خاص از آموزش نقش ویژه ای را بر عهده دارند. بر اساس یکی از مطالعات که در سال ۲۰۱۱ در مجله رشد کودک۱ منتشر شد، استفاده معلمانِ پیش دبستانی از واژگان پیشرفته در کلاس های غیررسمی می تواند درک متن و دانش لغات کودکان را در کلاس چهارم تحت تأثیر قرار دهد. متاسفانه بیشتر گفتگوها در کلاس های پیش دبستانیِ امروز ساده انگارانه و تک بعدی است؛ چنانکه معلمان دانش آموزان را بر اساس زمان بندی رسمی هدایت می کنند. کودکان از یک فعالیت به فعالیت دیگر سوق داده می شوند و فعالیت های آن ها به سرعت با یک «آفرین» همراه می شود. به طور مثال، تفاوت میان کاربرد عبارات جزمی را با پرسش های پایانِ باز در نظر بگیرید. تصور کنید که مربی با کودکی که در حال نقاشی است مواجه شود و به او بگوید «چه خانه قشنگی!». اگر کودک واقعاً خانه ای را ترسیم نکرده باشد، ممکن است دچار احساس شرمندگی شود. به علاوه اگر او واقعاً خانه ای را کشیده باشد، باز هم این جمله باعث پایان بحث خواهد شد. در حالی که رویکرد موثرتر آن است که مربی به کودک بگوید: «درباره نقاشی ات برایم توضیح بده» و او را به تأمل درباره تصویر تشویق کند. دشوار می توان هرآنچه فرد نیازمند یاد گرفتن آن است را پیش بینی کرد. به همین دلیل، رویکرد مبتنی بر پرسش های آزاد می تواند به روشن شدن زوایای تاریک ذهن کودک یاری رساند. همین تفاوت کوچکِ آموزشی تأثیر بسیار قابل توجهی بر عادت های بنیادین شناختی خواهد داشت و منجر به توسعه کنش های فکری آشکار خواهد شد. در واقع، گفتگو میان بچه ها کلید طلایی در موفقیت و موثرترین روش برای ارتقای کیفیت نظام آموزش ابتدایی است. این روش بسیار باارزش تر از اغلب رویه هایی است که برای ارتقای توانایی خواندن به کار گرفته می شوند. به طور مثال، مطالعه ای روی ۱۳ برنامه آموزش زبان به کودکان نشان داده است که اغلب آن ها «فاقد شواهد قابل قبول برای تاثیرگذاری روی توانایی های زبانی و نوشتاری هستند». لحظه ای تأمل کنید و این نتیجه ویرانگر را به خوبی هضم کنید. اخیراً از من خواسته شده است که یکی از برنامه های مشهور در دوره پیش دبستانی را بررسی کنم. برنامه ای که از مجموعه گسترده ای از موضوعات، شامل فهرست واژگان و «مفاهیم کلیدی» که دانش آموزان باید در آن ها تسلط یابند، تشکیل شده است. به طور مثال، یکی از اهداف بخش مرتبط با «اقیانوس» این است که به دانش آموزان پیش دبستانی در شناخت «اهمیت اقیانوس برای محیط زیست» کمک کند. برای این منظور، فهرستی از اصطلاحات شامل اسکلت خارجی۲، پوست صدف۳، چربی پستانداران دریایی۴ و پاهای لوله ای۵ در اختیار کودکان قرار می گیرد. در نگاه نخست، این روش جذاب و آموزنده به نظر می رسد، اما آیا این تعریفِ محدود از «مفاهیم کلیدی» ناکافی نیست؟ به طور مثال، چه چیزی چربی پستاندار دریایی را مهم می کند؟ آیا کودک کم سن و سال پرسش مهم تری ندارد، از این قبیل که «آب چیست» «رنگ آبی و سبز از کجا آمده است» و یا «آیا چیزی زیباتر و ترسناک تر از اقیانوس وجود دارد»؟ چرخش اخیر از آموزش و پروش فعالانه و اکتشافی به الگوهای متن محور و استاندارد صرفاً به جایگزینی میان بازی و انجام تکالیف یا تقابل میان لذت و آموزش مرتبط نیست، بلکه دلمشغولی به بازدهی به مجموعه ای از معیارها انجامیده اند که تقلیدهایی سطحی را پرورش می دهند و رفتارهایی مانند آموختن فهرست واژگان و شناسایی اشکال و رنگ ها را موجب می شود (کارهایی که حتی یک سگ توانایی انجام آن را دارد. و برای بچۀهای کنجکاو چهار سال کار خاصی به حساب نمی آید). این در حالی است که آموزش پیچیده، و تلفیقی ارزش خود را از دست می دهد. سال گذشته من شاهد گفتگویی میان بچه های پیش دبستانی بودم. درباره اینکه «آیا مارها استخوان دارند» با هم به گفتگو مشغول بودند. آن ها استدلال خود را با مقایسه میان بدن انعطاف پذیر مار و فسیل دایناسورها و ماهی هایی انجام می دادند که پیش تر مشاهده کرده بودند. اما میان بچه ها هیچ اجماعی درباره برخورداری تمام این موجودات از اسکلت استخوانی وجود نداشت. با این حال می دیدم که هر یک از آن ها نکته ای را به بحث اضافه می کرد و گفتگو را پیش می برد. مربی نیز مباحثه را به مانند کاپیتان یک کشتی، بدون کمترین تغییر جهت هدایت می کرد. در نهایت پسر کوچکی که اسکلت مار را قبلاً در موزه دیده بود، شکل اسکلت را با حرکاتی مانند ضربات کاراته تقلید کرد و دوستانش را مطلع ساخت: «یک استخوان، یک استخوان، یک استخوان». مربی نیز که تحت تأثیر قرار گرفته بود پاسخ داد: «باید درباره این موضوع بیشتر تحقیق کنیم». این روش آزادانه و سقراطی بهترین شیوه برای ذهن های نورسته است. اما مشکل اینجا است که این روش به سادگی با فهرست های آموزشی متداول برای آمادگی ورود به مدارس سازگار نمی شود. تحول شیوه های آموزشی در آمریکا را می توان در قالب آنچه من حرکت از «برنامه های ایده محور» به «برنامه های مبتنی بر نام گذاری و برچسب زنی» می نامم، به خوبی تحلیل کرد. البته اتفاقی نیست که این مورد آخری را می توان بدون ارتقای جدی در سطح کیفی معلمان به اجرا درآورد. مربیان بی تجربه و بدون پشتیبانی کافی به صورت مستقیم روی برنامه های درسی مبتنی بر متن تکیه می کنند، به این دلیل ساده که می توانیم به شی تعریف شده ای اشاره کنیم و به خودمان بگوییم که کودکان به این شیوه دستکم چیزکی خواهند آموخت. اما این آموخته های اندک، که ارزش ارائه ندارند، خوراکی رقیق و بی کیفیت به شمار می روند. مطالعه ای که روی ۷۰۰ کلاس پیش دبستانی در ۱۱ ایالت صورت گرفته نشان می دهد که تنها ۱۵ درصد از شواهد موجود، ارتباط مؤثر میان مربی و کودک را تأیید می کنند. توجه کنید، تنها پانزده درصد! ما از ارتباط حیاتی میان کودک و معلم غفلت کرده ایم. هرچند درگیر شدن دانشگاهیان با مقطع پیش دبستانی به عنوان راهی برای برطرف نمودن فاصله کودکان غنی و فقیر توصیف شده است، اما به گفته رابرت پیانتا، یکی از رهبران پیشروی کشور در حوزه سیاست گذاری کودک، هیچ دلیل قاطعی برای متناسب بودن نظام فعلی آموزشِ ابتدایی با اهداف مورد نظر وجود ندارد. پیانتا تخمین می زند که برنامه های معمول در مدارس پیش دبستانی شاید تنها «۵ درصد شکاف میان دسترسی کودکان فقیر و برخوردار را از میان ببرند» که در مقایسه با ۳۰ تا ۵۰ درصد کاهش فاصله بر اساس برنامه های آموزشی باکیفیت بسیار اندک است. نتایج به دست آمده در ایالاتی چون بوستون که آموزشِ فعال و کودک محور را در پیش گرفته اند (و در حدود دو برابر نرخ متوسط کشور روی مقطع پیش از دبستان هزینه می کنند) در مقایسه با نتایج ناامیدکننده نظام آموزش پیش دبستانی در ایالاتی چون تِنِسی نشان می دهد که کیفیت آموزش در دوران پیش از مدرسه حقیقتاً اهمیت بسیاری دارد. توجه به نظام آموزشی فنلاند به عنوان منبعی الهام بخش تقریباً به یک کلیشه بدل شده است. بر اساس گزارشات، این کشور تخصصی سازی نیروی کار خود را در دهه هفتاد آغاز کرد و اغلب استانداردهای بومی در مدارس آمریکا را کنار گذاشت. امروزه مدارس فنلاند در میان بهترین مراکز آموزشی جهان قرار دارند. هرچند این «معجزه فنلاندی» بیش از آن مطلوب است که واقعیت داشته باشد و بدون شک در این کشور نیز معلمان سهل انگار و دانش آموزان تنبل وجود دارند! در سفرم به فنلاند دریافتم که به دشواری می توان تحت تأثیر مثال مدارس پیش دبستانی در این کشور و ارزیابی محیط آموزشی قرار نگرفت. معلمان پیش دبستانیِ فنلاند با کنار گذاشته شدن معیارهای شبه دانشگاهی و ارزیابی های معمول، بر حیاتی ترین وجه از آموزش به کودکان تمرکز کرده اند: ارتباط با کودک در حال رشد. با این شیوه کارآمد، فنلاندی هایی که تعلیمات رسمی خواندن و نوشتن را تا سن ۷ سالگی آغاز نمی کنند، به موفقیت چشمگیری در این زمینه دست می یابند. آن ها درباره کسب آمادگی خواندن در مقطع پیش دبستانی چنین می گویند: «پایه های اصلی برای آغاز آموزش خواندن و نوشتن به کودکان این است که آن ها را در معرض شنیدن و گوش دادن قرار دهیم... کودکان حرف می زنند و با آن ها حرف زده می شود، افراد در مورد مسائل گوناگون با آن ها گفتگو می کنند... کودکان سؤال می پرسند و جواب می گیرند». ترجمان
شنبه ، ۱۵خرداد۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شفا آنلاین]
[مشاهده در: www.shafaonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 62]
-
گوناگون
پربازدیدترینها