محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1829421488
عارف از رقابت با لاریجانی متضرر شد؟
واضح آرشیو وب فارسی:نامه نیوز: عارف از رقابت با لاریجانی متضرر شد؟
رقابت ناگزیر عارف و لاریجانی در صحن مجلس، با نتیجه‌ای به پایان رسید که چندان دور از انتظار نبود. لاریجانی برد؛ زیرا در شرایط برابری نسبی آرای قطعی او با عارف، ابزار جذب و اطمینان‌بخشی بیشتری برای آرا میانه داشت.
به گزارش نامه نیوز، روزنامه شرق در ادامه نوشت: اما چرا رقابت ناگزیر بود؟ دلایل چندی برای این ادعا وجود دارد؛ اولا مسائل هویتی، تباری و خط‌و‌ربط‌های سیاسی آن‌چنان ساده نبود که ابتدا‌به‌ساکن این دو وارد تعاملی شوند که در آن رقابت منتفی شود. ثانیا آقای لاریجانی نه به نفعش بود و نه طبعا حاضر می‌شد به تعاملی جز از مسیر پیش‌شرط ریاست خودش بر مجلس تن دهد. مشکل برخی از تحلیل‌های درونی اصلاح‌طلبانی که گاه به صورتی غیرواقع‌بینانه دعوت به تفاهم می‌کردند این بود که انتظار داشتند مطلوب‌ها، دغدغه‌ها و در نتیجه تحلیل‌های لاریجانی هم مانند آنها باشد؛ زيرا تفاهم و تعامل فرایندی یکسویه نیست و حتما به رضایت هر دو سر ماجرا نیاز است در‌حالی‌که سمت راست این تعامل، تمایلی نداشت. لاریجانی هیچ‌گاه نمی‌تواند عضوی از جریان اصلاحات شود، حتی اگر مصلحت‌جویانه بر سردر آن اسامی دیگری نصب شود. او حتی حاضر نمی‌شود با این توجیه که «آنها به من نزدیک شدند و نه من به آنها»، موقعیت خود را با چالش مواجه كند و در نهایت از اینجا رانده و از آنجا مانده شود. البته این توجیه بر‌اساس اقتضائات سیاست در ایران در قبال دست راست لاریجانی در جبهه پایداری میسر و مؤثر است و شامل حال استراتژی نزدیکی با اصلاح‌طلبان نمی‌شود؛ اما این امکان‌ناپذیری تفاهم در سطح بالا، بر اثر اصرارهای نپخته برخی به‌گونه‌ای پیش رفت که گویی عارف و دیگر اصلاح‌طلبان مخالف و مزاحم آن بوده‌اند. این در حالی بود که در سمت لاریجانی، به جای حرف‌زدن‌های بسیار در جامعه‌ای که قرار نبود رأی آنها رئیس مجلس را تعیین کند، به لابی با همان نزدیک به ٢٨٨ نفری پرداختند که قرار بود رأی بدهند و در این بین به هیچ پالسی هم برای مذاکره و تفاهم پاسخ مثبت ندادند.
حالا پاسخ اینکه چرا پیش‌شرط ریاست لاریجانی پذیرفته نشد؟ اولا باید عارف می‌پذیرفت که نمی‌پذیرفت یا حداقل بدون کدورت زیر بار نمی‌رفت. اصلاح‌طلبان هم در صورت اصرار بر این کار صرفا به شکاف درون خود می‌رسیدند و خودشان را زخمی می‌کردند؛ موضوعی که پیش از این درباره مهدی کروبی مدت‌ها برایش هزینه دادند و هنوز هم آثار آن به پایان نرسیده است. ثانیا دستاوردهایی که با رقابت‌نكردن عارف و لاریجانی در دسترس بود، با این رقابت هم می‌توان آنها را به دست آورد. چه‌بسا لاریجانی با این رقابت شکل‌گرفته، محذوریت‌های کمتری برای تفاهم و هماهنگی با «امید»های مجلس داشته باشد. ثالثا فرار از این مصاف بیش از آنکه جلوه تعامل داشته باشد، تصویرگر نگراني و نبود اعتمادبه‌نفس در شرایطی می‌شد که با مقاطع دیگری همچون انتخابات ۹۲ هیچ شباهتی نداشت.اما این رقابت خالی از برکت هم نخواهد بود؛ اولا در فضای شفاف، تعامل و تفاهم‌های شکل‌گرفته، منطقی‌تر و قابل‌اتکاترند. ثانیا به نیروهای سیاسی کمک می‌کند به جایابی دقیق خود و دیگران در نمودار قدرت واقع‌بینانه‌تر نگاه کنند؛ مسئله‌ای که با توجه به ناشناس‌بودن بسیاری از نمایندگان این مجلس، تا پیش از این سخت بود. ثالثا این رقابتی است که به کنترل جریان برنده دیروز در مجلس کمک می‌کند؛ چراکه می‌داند در صورت ناهماهنگی بیش‌از‌حد و با یک اشاره اعتدال‌گرايان حامي دولت، رقیبی حاضر و آماده را در صحن مجلس دارد که با کمک آراي میانه‌ای که در آن زمان خواهد چرخید، او را به جای خود خواهید دید. ضمنا این رقابت، هزینه آن چنانی ندارد. هدف اصلی حضور در این مجلس، کنترل تندروهایی مانند وابستگان به جبهه پایداری بود که در این رابطه لاریجانی اگر گزینه بهتری نسبت به عارف نباشد، بدتر نیست. ثانیا، نه عارف و نه لاریجانی شخصیت‌هایی نیستند که این رقابت را بنای کینه و رقابتی غیرضروري در مجلس قرار دهند و منافع ملی و اعتدال را ضایع کنند. ثالثا این رقابتی درونی بین حامیان اعتدال و عقلانیت بود که در آن ضلع دیگری مانند سال ٨٤ نداشت که از دل آن ناگهان احمدی‌نژادی تازه پیدا شود. فراموش نکنیم این رقابت، اولین مورد پس از سال ٨٤ است که در آن هیچ امید و سهمی برای منتهاالیه جریان راست وجود نداشت. اتفاقا فرایند رقابت اخیر به سمتی رفت که آنها را نیز به سمت پذیرش سیاست‌ورزی سوق دهد. اگر هدف بعدی اصلاح‌طلبان شکل‌گیری گفت‌وگوی ملی است، در این گفت‌وگو منتهاالیه جریان راست نیز باید باشد. آنها اینک دست چپ خود را به دست راست لاریجانی دادهاند و دست چپ لاریجانی در دست راست اعتدالیون دولتی است؛ اعتدالیونی که دست چپشان در دست چپ اصلاح‌طلبان قرار گرفته و حالا این زنجیره کامل به برکت رقابت دیروز مجلس تکمیل شده است. زنجیره‌ای که در نهایت می‌تواند گفت‌وگو و تفاهم ملی را فراتر از تفاهم بر سر ریاست مجلس رقم بزند.
۱۰ خرداد ۱۳۹۵ - ۰۷:۲۰
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: نامه نیوز]
[مشاهده در: www.namehnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 26]
-
سیاسی
پربازدیدترینها