محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830999424
پیش گویی جنگ های آخرالزمانی - پایگاه اطلاع رسانی بلاغ مازندران
واضح آرشیو وب فارسی:بلاغ نیوز: به گزارش بلاغ ، میتریه، موعود منجی در آیین بوداست که متون مقدس همۀ سنت های بودایی، آمدن او را پیش گویی کرده اند. اصل و اساس این پیش گویی ها به سخنان بودا در سه سبد کانون پالی بازگشت می کند، اما در طی زمان، در هریک از سنت های بودایی ویژگی هایی پیدا کرده است که در سنت های دیگر دیده نمی شود. از همین رو، اهمیت و جایگاه امروزی میتریه در هر یک از سنت های بودایی نیز متفاوت شده است. موعودگرایی آیین بودای تبتی به دلیل تأخر زمانی و تأثیرپذیری از آیین هندو، گاهی موضوعاتی مانند رویارویی با ادیان ابراهیمی، به ویژه اسلام را در خود دارد که مورد توجه بسیار شرق شناسان نیز قرار گرفته است. همچنین از آن جا که میتریه با مسئلۀ حکومت جهانی آینده در پیوند است، تأکید دالایی لامای چهاردهم _ رهبر سیاسی و مذهبی آیین بودای تبت _ بر احیای نام میتریه و ساخت بزرگ ترین تندیس از میتریه در شهر «بودگیا»ی هند _ که طبق نقل تاریخ، بودا در آن جا به اشراق رسید _ از نظر مذهبی و سیاسی اهمیتی ویژه پیدا می کند.نوشتار حاضر ابتدا جایگاه میتریه در سنت تبتی و ویژگی های خاص آن را بررسی می کند و سپس به علل اصلی گرایش به احیای مجدد آن در تبت می پردازد. مقدمه از سال 1990 در شهر بودگیای کوشیناگار از ایالت اوتارپرادش هند، جایی که گفته می شود بودا در آن جا به بیداری رسید، مجسمه ای به ارتفاع 152 متر در حال ساخت است که قرار است به نماد صلح جهانی تبدیل شود. این مجسمه، مجسمۀ بودا نیست، بلکه مجسمۀ میتریه، بودای آینده است که همۀ سنت های بودایی، او را به عنوان منجی موعود در آخرالزمان معرفی کرده اند. طرح ساخت این مجسمه، مورد حمایت برخی کشورها و سازمان های بین المللی نیز قرار گرفته و به پروژۀ میتریه معروف است. مدیران ساخت این مجسمه که طرح های اولیۀ آن را به شرکت های امریکایی سفارش داده اند، استادان آیین بودای تبتی هستند که پس از اشغال تبت توسط چین به هند رفته و در آن جا زندگی می کنند. دالایی لاما، رهبر این بوداییانِ در تبعید است که از ساخت این مجسمه پشتیبانی کرده و بر احیای اندیشۀ میتریه _ بودای آینده _ در عصر حاضر تأکید نموده است. برای مشخص شدن میزان اهمیت موعودگرایی در آیین بودای تبتی و نیز بررسی منافعی که از احیای این اندیشه برای بوداییان تبعیدی در هند به دست خواهد آمد، ناگزیر باید به اختصار، ابتدا به جایگاه آیین بودای تبتی در میان سنت های دیگرِ آیین بودا و منجی موعود در متون مقدس و فرهنگ آیین بودای تبتی بپردازیم، سپس علل سیاسی و دینی احیای این آموزه را بررسی کنیم. آیین بودا و سنت های اصلی تحقیقات اخیر نشان داده است که زمان زندگی بودا در اواخر قرن پنجم پیش از میلاد، و مکان زندگی او در جایی نزدیک مرز شمال هند و نپال امروزی بوده است (هینلز، 1384: 23). نام اصلی بودا سیدّارته گئوتَمه بود که در جوانی در جست وجوی حقیقت زندگی، قصر پدر را ترک گفت و به گروهی مرتاض پیوست. ادعای سیدارته این بود که موفق شده است از طریق مراقبه رهایی را برای رهایی از چرخۀ تناسخ (= سنساره) و رسیدن به بیداری درون، روشن شدگی و نیروانه پیدا کند. «بودا» لقبی است که پس از رسیدن به بیداری درون به سیدارته داده شد. اصلی ترین آموزۀ بودا به چهار حقیقت جلیل معروف است که عبارتند از: حقیقت رنج، حقیقت ریشۀ رنج، حقیقت فناپذیری رنج، و حقیقت راهی که به توقف رنج می انجامد. اما حقیقت راهی که به توقف رنج منتهی می شود، خود راهی هشت گانه است که عبارتند از: بینش درست، توجه درست، گفتار درست، رفتار درست، معاش درست، تلاش درست، آگاهی درست، و درون نگری (مدی تیشن) درست، که هر یک از این اصطلاحات باید مطابق با آن چه که در آیین بودا تعریف شده، توضیح داده شوند. آیین بودا در هند متولد شد و ابتدا به سری لانکا و سپس در حدود قرن اول میلادی به چین، و از طریق چین به تمامی کشورهای جنوب شرق آسیا رسید. شواهد تاریخی نشان می دهد آیین بودا از قرن هشتم در خود هند رو به افول گذاشت، ولی با ورود اسلام به هند در قرن یازدهم این افول شدت گرفت. امروزه، آیین بودا دو مکتب اصلی به نام های هینه یانه و مهایانه دارد که هر یک از آن ها نیز به فرقه های مختلفی تقسیم شده اند. هینه یانه لقب تحقیرآمیزی است که سنت مهایانه به تیره واده ها داده است تا بگوید آن ها مکتب کاملی ندارند. امروزه آیین بودای تیره واده در سری لانکا، تایلند، برمه ، لائوس و کامبوج جریان دارد. آیین بودای مهایانه، خود دو نوع کلی دارد؛ یعنی مهایانۀ شرق آسیا که در چین، ژاپن، ویتنام و کره جریان دارد و نوعی آیین بودای خاصْ فهم به نام وجره یانه در تبت، مغولستان، نپال و بخشی از نواحی چین و کشور های آسیای مرکزی.آیین بودای تبتی که نام دیگر وجره یانه است، در اصل از آیین بودای مهایانه منشعب شده و اندیشۀ بوداسفی را پذیرفته، اما با عقاید بومی تبت درآمیخته و ماهیت ویژه ای پیدا کرده است. آیین بودا به هر سرزمینی که وارد شده، با ادیان بومی، فرهنگ و آیین های محلی آن سرزمین ترکیب شده و با برخی از آن ها مانند احترام به ارواح نیاکان یا عقیده به خدایان (دئوه ها) به سازگاری رسیده است. نام دیگر آیین بودای تبتی، «وجره یانه» است که زیرمجموعۀ مهایانه به شمار می آید، اما به دلیل اهمیتی که امروزه پیدا کرده است، گاهی وجره یانه را قسیم هینه یانه و مهایانه می شمارند. وجره یانه ، شکلی ویژه از آموزه های بودایی است که دین غالب مردم تبت و برخی نواحی مجاور آن را تشکیل می دهد. معنای مشهور وجره یانه، «راه الماس» است؛ بدین معنا که این راه، همانند الماسی سخت، موانع نجات و رهایی را از پیش روی رهرو بودایی بر می دارد. آیین بودای تبتبه دنبال رهایی از چرخۀ سنساره یا تناسخ از دو راه مناسک و انجام مراقبه است و کرمه های بد را دلیل گرفتاری بشر در چرخۀ سنساره می داند. آن چه رهرو دین بودایی را به رهایی می رساند، خلوص و صفای باطن است. بوداییان وجره یانی، گرچه خود را پیرو بودای تاریخی، سیدارته گئوتمه می دانند، اما عقاید و مناسک آنان با آموزه های اولیۀ بودا و دیگر سنت های بودایی تفاوت هایی آشکار دارد. در آیین بودای اولیه، اعتقاد به خدا مطرح نیست، اما در وجره یانه انبوهی از خدایان، بوداها و بوداسف ها پرستش می شوند. بودای تاریخی، وجود روح و نفْس (آتمن) را نفی کرد، ولی وجره یانه به وجود نوعی خود درونی و حتی ارواح نیاکان اعتقاد داشته و به آنان احترام می گذارد. در وجره یانه ارزش مناسک و شعایر دینی معادل عمل مراقبه (مدی تیشن) است و همچنین در این آیین، کتاب مقدس و لاما (=استاد) هر دو اهمیت یکسانی دارند و حتی اهمیت تجربۀ روشن شدگی استاد بیش از تصریحات متن مقدس است و از این رو، شجره نامۀ انتساب استادان به دو بوداسف میتریه و منجوشری، اهمیتی ویژه دارد. پس از اشغال تبت توسط چین کمونیست در اواسط قرن بیستم و مهاجرت دالایی لامای چهاردهم به هند و سپس رابطۀ نزدیک او با غرب، این نوع از آیین بودا به خوبی به غربیان معرفی شده است و گاهی آن را به نام لامائیسم می شناسند. میتریه در سنت های مختلف بودایی نام میتریه در زبان هر یک از کشورهای بودایی تفاوت دارد. او را در کانون پالی، یعنی متون مقدس سنت هینه یانه، میتّه یا میتّیّه، و در کانون سنسکریت، مَیتری یا میتریه نامیده اند. در سنگ نوشته های یونانی _ رومی دورۀ کوشانی در هند، از او به متراگو بوودو نام برده اند. او را به مغولی میدری، به چینی میلو، به کره ای میری ئک، به ژاپنی میروکو و به تبتی «بیام پا» یا «چم _ پا» می خوانند . همۀ این واژگان، به جز نام تبتی میتریه، از واژۀ سنسکریت میتریه یا میتری مشتق شده اند. اما در تبت، واژه ای مترادف با معنای میتریه یعنی « شخص مهربان» یا «آن که زنده است» را به کار برده اند و گاه نامی رمزی به او می دهند. در برخی از متون مذهبی تبت مانند «کاله چکره تنتره»، موعود بودایی را «کلکی» نامیده اند که عنوانی شناخته شده برای آخرین اوتارۀ ویشنو است. اطلاق کلکی به موعود بودایی در این کتاب، نشان از تأثیر آیین هندو بر متن این تنتره دارد که در ادامه به آن بیشتر خواهیم پرداخت. تندیس میتریه در تاریخ کشورهای بودایی از قدیمی ترین تندیس ها به شمار می رود. تصاویر و تندیس های فراوانی از میتریه وجود دارد که نام او را در ذیل آن نوشته اند و حتی قدیمی ترین آثار مربوط به میتریه، به قرن اول قبل از میلاد می رسد . میتریه از نظر هستی شناسی بودایی یک «بوداسف» به شمار می آید. «بوداسف» واژه ای ایرانی و معادل بودی ستوه سنسکریت است. این واژه هم به معنای کسی است که به دنبال روشن شدگی است و هم به معنای کسی است که به روشن شدگی و نیروانه رسیده است، ولی از رفتن به نیروانۀ کامل، یعنی پری نیروانه (= مرگ) سر باز می زند تا دیگران را در راه روشن شدگی کمک کند. این واژه نخستین بار در مجموعه متون جاتکه ها که داستان زندگی های گذشتۀ بودا را در خود دارد، به عنوان لقب بودا مشاهده می شود. در آن جا بودا هنگامی که به زندگی های گذشته اش اشاره می کند، می گوید: «هنگامی که بوداسف بودم ...» یعنی زمانی که هنوز خود به بوداگی و روشن شدگی نرسیده بودم، اما در راه رسیدن با این مقام، فاصله ای نیز نداشتم. میتریه نخستین بوداسف و تنها بوداسف شناخته شده ای است که مورد پذیرش هر دو مکتب هینه یانه و مهایانه است (Hawkins, 1999: 51). اَوَلوکیتشوَرَه، مَنجُوشِری و مَیتْرِیَه، سه بوداسف معروف آیین بودای تبت هستند. اهمیت متون مقدس در آیین بودا در آیین بودای اولیه، متون مقدس که درمه (یعنی آموزه های بودا) را در خود دارد، جانشین بودا انگاشته و از این رو در درجۀ اول اهمیت قرار می دادند، اما این سنت در آیین بودای مهایانه رو به ضعف نهاد. در سوتۀ چکّه وتّی (به سنسکریت: سوترۀ چکره ورتین) و همچنین سوتّۀ مهاپری نیروانه (سوترۀ مهاپری نیروانه)، در کانون پالی، آمده است که بودا جانشینی از میان شاگردان خود انتخاب نکرد و پیروانش را برای دورۀ پس از خود، به خود آیین یا همان درمه ای که به آنان آموخته بود، ارجاع داد. بودا در کتاب مهاپری نیروانه خطاب به شاگردش آننده می گوید: ای آننده، ممکن است پس از من بعضی از شما چنین فکر کنید که سخنان استاد تمام شد، ما دیگر استاد نداریم؛ اما ای آننده، به سخن آنان توجه نکنید؛ زیرا آن چه را که من نشان دادم و به نام درمه و نظام [دیری] به شما آموختم، پس از من استاد شما خواهد بود. همچنین، چنان که پیش تر گفته شد، بودا ذات خود را با درمه یک حقیقت واحد می دانست: کسی که درمه را ببیند مرا دیده است و کسی که مرا ببیند درمه را دیده است. بدین ترتیب، طبیعی بود که پیروان او به این سخنان، اهمیت فراوان قائل شوند و سخنان او را به صورت شفاهی حفظ کنند. این سنت شفاهی که چند قرن پس از بودا نگارش یافت، در دست رهروان هینه یانه ای بدون شرح و تفسیر حفظ شد، ولی رهروانی که بعدها مکتب خود را مهایانه نامیدند، به شرح و تفصیل آن سخنان و حتی افزودن تجربه های خود به آن مجموعه پرداختند. سخنان بودا در مراحلی از تاریخ این آیین اهمیت بسیاری پیدا کرد و تجسم خود بودا و درمۀ او تلقی گردید. سخنان بودا نخستین بار در مجموعه ای به نام تی پیتکه یا «سه سبد» که به کانون پالی نیز مشهور است جمع آوری و مکتوب شد و برای نخستین بار نام میتریه، در این کانون آمده است و از این رو اندیشۀ موعود منجی در آیین بودا اصالت دارد. میتریه در متون مقدس بودایی نام میتریه برای نخستین بار در سوتۀ چکه وتی (یعنی سوترۀ شاه جهان) در کانون پالی آمده است و از همین منبع به متون مقدس همۀ سنت های بودایی راه یافته و در همۀ سنت ها شناخته شده است. دیگر متن مهم هینه یانه ای که از میتریه یاد کرده است کتاب گفتار وقایع آینده است که به تفصیل، آمدن میتریه در آخرالزمان و اتفاقات مربوط به آن دوران را شرح می دهد . در مهایانه نیز در اصلی ترین کتاب ها نام میتریه آمده است. مهم ترین سوترۀ مهایانی یعنی سوترۀ گل نیلوفر از میتریه یاد کرده و آمدن او را پیش گویی نموده است (همو: 85). اما از کتاب های مهم وجره یانه در تبت، می توان از زمبسته نام برد که یکی از مهم ترین کتاب های تبتی است. این کتاب یک فصل کامل و طولانی خود (فصل 22) را به توصیف تفصیلی دولت مبارک و توأم با صلح جهانی میتریه اختصاص داده است. در این متن، همانند تعدادی از متون سنت های دیگر، پیش گویی شده است که در آخرالزمان طول عمر بشر هشت هزار سال خواهد شد؛ هیچ گدا و دزدی وجود نخواهد داشت؛ هیچ بیماری و آتش سوزی در کار نخواهد بود؛ زمین با تمام قوا محصولات خود را بیرون خواهد داد ... ؛ در این هنگام میتریه به سان چهار بودای پیش از خود _ کرچوکنده، کنکمونی، کشیپه و گوتمه _ خواهد آمد و با آمدن خود، چرخ آیین را به گردش درخواهد آورد . همچنین کتاب دیگری به نام سوترۀ سمدینیرموچنه وجود دارد که از میتریه یاد کرده است. اصل این سوتره _ که متنی تبتی است _ یکی از آثار مهم فلسفۀ بودایی اصیل هندی است که به تبت راه یافته است. کانون اصلی این سوتره، سؤالات میتریه است و مهم ترین آموزه های این کتاب، توسط میتریه مطرح شده و توسط بودا پاسخ داده می شود. این کتاب یکی از منابع مهم متنی برای مراقبه (مدی تیشن) به سبک هندی است و در آن شرحی بر آموزه های آرامش ذهنی و نگرش والا و نیز دیدگاهی قابل فهم از «راه بیداری»، آن چنان که از مکتب یوگاچاره ادراک می شود، آمده است. میتریه در این سوتره نشان می دهد که از بینش و بصیرت فراوانی بهره مند است و از درمۀ حقیقی و فلسفۀ نیروانه سخن می گوید. در فرازی از این سوتره میتریه سخنی می گوید که نشان از ادراک عمیق او نسبت به چهار حقیقت شریف و درمه دارد: بوداها را می بینم؛ شیرمرشدان مقدس را که سوتره ها را که خوب، شگفت انگیز و والا هستند، تعلیم می دهند. ... تعلیم نیروانه برای آن هایی است که رنج می کشند یا نگران پیری، بیماری و مرگند، تا تمام رنج را به آخر برسانند. به این ترتیب ملاحظه می شود که میتریه در متون مختلف دینی بوداییان، به ویژه تبت کاملاً مطرح و تأثیرگذار بوده است. کاله چکره تنتره و پیش گویی جنگ های آخرالزمانی متنی تبتی به نام کاله چکره تنتره وجود دارد که در آن به نام برخی از انبیای الهی اشاره شده و از این رو مورد توجه بسیاری از محققان قرار گرفته است. به دلیل اهمیت این متن، به طور جداگانه به آن می پردازیم. کاله چکره تنتره، متنی دینی و متعلق به سنت تنتری هند است که در قرن یازدهم میلادی نوشته شده و در مدت کوتاهی نسخه های آن به تبت رسیده است. از آن جا که اساس تعالیم این کتاب را دو آموزۀ «اندیشۀ بوداسفی» و «دلسوزی» به موجودات تشکیل می دهد مشخص شده است که متنی مهایانی است. «کاله چکره» واژه ای سنسکریت به معنای «چرخۀ زمان» است و به الوهیت زمان اشاره دارد. آموزۀ اصلی کاله چکره، همانند دیگر تنتره های وجره یانی، اعمال مراقبه ای (نوعی عالی از مدی تیشن) و تفاسیری پیچیده از کالبدهای مختلف بوداست. برخی از استادان بودایی تصریح دارند که کاله چکره، پیشرفته ترین شکل تمرینات وجره یانه است. سنت کاله چکره، بر مدار و محوریت مفهوم زمان یا کاله و چرخه ها قرار دارد. این چرخه ها از چرخه ها و گردش سیارات گرفته تا چرخه های دَم و بازدَم را شامل می شود. این نظام، تمریناتی را درباره انرژی های بسیطی که در بدن انسان قرار دارد و در راه طریق اشراق بودایی مؤثر است، می آموزد. بخش الوهیت نظام کاله چکره، توصیف بودایی است که عالِم مطلق است. از آن جا که کاله چکره، بخش مینوی و کمال زمان است، از همه چیز آگاه و لایتناهی است و در بند زمان نبوده و از سیطرۀ آن خارج است . کاله چکره در تبت رواج داشت و در قرن چهاردهم که مغول ها به آیین بودا گرویدند، سنت کاله چکره در میان آن ها نیز رواج پیدا کرد. امروزه دالایی لاما و دیگر لاماهای تبتی این سنت را به شدت در غرب رواج می دهند و مراسم کاله چکره هر چند سال یک بار در کشوری برگزار می شود. برای مثال، در آوریل سال 2004 در شهر تورنتوی کانادا برگزار شد و هشت هزار نفر به دست دالایی لاما به مکتب کاله چکره درآمدند. در ژانویۀ 2006 در شهر امروتی هند صد هزار نفر، در جولای 2011 در واشینگون امریکا هشت هزار نفر و در ژانویۀ 2012 در شهر بودگیای هند دویست هزار نفر به همین طریق به دست دالایی لاما به مکتب کاله چکره وارد شدند. این مراسم، تشریفات ساده ای دارد و دالایی لاما مدعی است که با چنین تشرف ساده ای افراد را تحت عنایت معنوی خود درمی آورد. گفتنی است شعار دالایی لاما در برگزاری گستردۀ این مراسم، حمایت از صلح جهانی است، اما در متن مقدس کاله چکره، یعنی کتاب کاله چکره تنتره _ که این مراسم بر مبنای آموزه های آن متن ترتیب یافته است _ به یک نبرد آخرالزمانی میان لشکر اسلام و بوداییان اشاره شده و به نوعی تبلیغ تلویحی علیه اسلام بدل گردیده است.برای ارائۀ تصویری درست از محتوای این متن، بهتر است بررسی خود را از قطعۀ 150 کالهچکره تنتره شروع کنیم. این قطعه، توصیفی ارائه می کند از این که شامبالا _ شهر افسانه ای بوداییان تبتی که معتقدند کلکی ها (موعودهای آخرالزمانی) در آن جا ساکنند _ در کجای کیهان شناسی بودایی قرار دارد و توضیح می دهد که در مرکز ناحیۀ «جمبودویپه» (نیزار)، کوهی به نام کیلاشه وجود دارد و شامبالا که دارای ده میلیون آبادی است در سمت راست این کوه است. این قطعه می گوید تعداد ده عدد از تجلیات بودا با نام کلکی وجود دارند که در عین حال، اوتاره های ویشنو (مهم ترین خدای هندوان) نیز هستند. هامبر که شرحی بر کالهچکره تنتره دارد می گوید: «این قطعه تأییدی بر نفوذ ویشنوپرستی در متن کاله چکره است». سپس این قطعه از شاهی به نام چکره پانی صحبت می کند که دشمن دیوانی است که به دنبال حکومت هستند. چکره پانی صد سال به عنوان بیست و سومین شاه بر شامبالا حکومت خواهد کرد. این شاه قرار است با ملیکا _ شاه بربرها _ بجنگد. قطعۀ بعدی یعنی قطعۀ 154 نیز بسیار مهم و مورد توجه شرق شناسان مشهوری مانند نیولی، اوروفینو و هوفمان قرار دارد . در این فراز، مجموعه ای از چهره ها آورده شده اند که در خدمت مارهای اهریمنی هستند. این افراد عبارتند از: آدم، نوح، ابراهیم، عیسی (فرد سفیدپوش)، و محمد(ص)(متهانی) ݢݢݢکه در بعضی نسخه ها (مدهوماتی) نیز گفته شده است. این متن پیش گویی می کند که محمد(ص)در بغداد، در کشور مکه زاده خواهد شد؛ زیرا فرض کتاب بر آن است که این سخنان، نه در قرن یازدهم میلادی، بلکه در قرن پنجم قبل از میلاد، توسط بودا به شاه شامبالا گفته می شود. محمد(ص)و تعالیم او به عنوان تعالیمی که در مقابل تعالیم بودایی قرار دارند قلمداد شده و کلکی _ یعنی همان میتریه _ با لشکر اسلام به نبرد خواهد پرداخت. قطعۀ 155 نیز ادامه می دهد که بربرها کشندگان شتران، اسب ها و گاوها[ی مقدس] هستند. قطعۀ 156 این کتاب نیز تأییدی بر تأثیرپذیری شدید این متن از آیین هندو است و می گوید: «بودا در واقع، متون وداها (کتاب مقدس هندوان) را تعلیم می داده است» . محقق دیگری به نام والاس همۀ این فرایندها را به نوعی توجیه معنوی می کند و به تأویل می برد. به باور او، این بخش از متن کاله چکره، باطن فرد را به عنوان یک میدان جنگ ترسیم می کند که در آن، جنگی میان شاه چکْری و بربرها در سرزمین مکه واقع خواهد شد. طبق متن روشن است که آغاز این جنگ در داخل بدن فرد اتفاق می افتد. در این نبرد، کلکی نه به معنای موعود منجی آخرالزمان بلکه به معنای «معرفت درست»، و کرنامارتی موجودی شرور در داخل بدن است. بازوی کرنامارتی که شامل چهار طبقه «ماره» در داخل بدن است، توسط نادانی معنوی (ادیدیه) هدایت می شود. پیروزی کلکی در نبردش برای به دست آوردن رهایی (مُکشه) است. بنابراین طبق نظر این محقق، از بین رفتن اشوتاما (نادانی معنوی یا لشکر اسلام) به معنای ریشه کن شدن ترس از هستی چرخه ای است و این نبرد را کاملاً می توان نبردی باطنی دانست. نقد و بررسی محتوای پیش گویانۀ کاله چکره کاله چکره تنتره متنی متأخر و مربوط به قرن یازدهم میلادی است. در این زمان، شمال هند به تسخیر فاتحان مسلمانی مانند سلطان محمود غزنوی درآمده بود. سلطان محمود غزنوی که به نام جهاد به هند حمله کرد، در طول سی سال حکومت خود در آن کشور، هیچ مسجد یا مرکز علمی خاصی تأسیس نکرد و نشان داد که بیش از آن که به دنبال ترویج اسلام باشد مشتاق کشورگشایی و جمع ثروت است (همدانی، 1362: ج1، 93). انعکاس رفتار این جهانگشایان در متن کاله چکره و چند متن دیگر انعکاس یافته است. از جمله متنی ختنی و متنی اویغوری به نام اینسادی سوتره است که افول بخت و اقبال آیین بودا را به خاطر پیروزی های لشکر اسلام پیش گویی کرده و نیز گفته است که میتریه به زودی خواهد آمد و لشکر اسلام را شکست خواهد داد. از دیگر نمونه هاى آمیختگى آیین بودا در تبت که به تبع آن جایگاه میتریه نیز دستخوش تحول مى شود، آمیختگى آن با مفاهیم هندویى است. برای مثال، در نسخه اى تبتى از وصف دوران ظهور میتریه آمده است: سرانجام همۀ مردم روى زمین پیرو میتریه خواهند شد، حتى [موجودات آسمانی مانند] دیوها، گندروه ها، یکشه ها و رکشسه ها او را خواهند پرستید. بله، حتى خدایانى مانند برهما و ایندرا او را خواهند ستود. مردم از وهم و مایا خواهند رست و به زندگى مقدسى رهنمون خواهند شد. به این ترتیب، با مقایسۀ متون اصیل بودایی که در کانون پالی و سوتره های مهایانی آمده است، بر آن چه در دو متن کاله چکره و اینسادی سوتره بیان شده است به نتایج ذیل می رسیم: 1. رویارویی نظامی به ویژه با لشکر اسلام، یا هر گونه دین الهی در متون اصیل بودایی نیامده و از افزوده های بعدی به این متون است. 2. اطلاق «کلکی» به جای میتریه نیز اندیشه ای متأخر و مخصوص متون متأخر تبتی بوده و نشان از آمیختگی اندیشه های بودایی و هندو دارد؛ پس اندیشه ای اصیل نیست. 3. بیان این مطلب که بودا محتوای وداها را تعلیم می داده است با حقایق تاریخی و گواهی اکثر متون مقدس سنت های هینه یانی و مهایانی سازگار نیست و ثابت می کند که محتوای کاله چکره، نه اندیشه ای خاص از آیین بودا، بلکه حتی نوعی بدعت در سنت بودایی است و گرایش به بازگشت به آیین هندو دارد. 4. سرانجام می توان چنین نتیجه گرفت که نویسنده یا نویسندگان کاله چکره تنتره درصدد تلفیق اندیشه های بودایی و هندو بوده اند و این تلفیق شتاب زده را به بودای تاریخی نسبت داده اند که با شواهد تاریخی و حتی شواهد درون دینی دیگر سنت های بودایی سازگار نیست. 5. رفتار تهاجمی و غیردینی کشورگشایان مسلمان، مانند محمود غزنوی و اسلاف و اخلاف وی، در به وجود آمدن چنین دیدگاه هایی مؤثر بوده است. 6. با وجود اصالت نداشتن دیدگاه رویارویی آیین هندو با اسلام، امروزه این نظریه شرایط مساعدی برای رشد داشته و می تواند به وسیله ای برای جریانات ضد اسلامی بدل شود. کتاب های منسوب به میتریه میتریه ناثه مجموعه کتاب هایی است که از عصر اسنگه، بنیانگذار مکتب یوگاچاره، به میتریه نسبت می دهند. اسنگه در آثارش مدعی است که این کتاب ها تعالیم میتریه هستند که او در حالتی مکاشفه گون آن ها را دریافت کرده است . این کتاب ها که به عقیدۀ کُنزه باعث عمومیت یافتن میتریه گرایی در بین سال های 400 تا 650 میلادی به ویژه در چین شد، بر سراسر اندیشۀ مهایانیِ پس از خود به ویژه تبت تأثیر گذاشته و هم اکنون نیز مورد توجه است. به دیگر سخن، امروزه یکی از مجموعه کتاب هایی که در تبت به صورت متن درسی در دیرها تدریس می شود و انواع خاصی از مراقبه (مدی تیشن) بر اساس تعالیم آن تنظیم شده، همین مجموعۀ منتسب به میتریه است. می گویند سیدارته گتمه، بنیانگذار آیین بودا با نخستین موعظه اش در باغ آهو، نخستین گردش چرخ آیین را در هند موجب شد. در این دوره ناگارجونه (15-250 م.) مکتبى به نام راه میانه یا مادیمیکه را بنیانگذارى کرد که به لحاظ اهمیتِ سرشار آن، دومین گردش چرخ آیین شمرده شد. و اما سومین گردش چرخ آیین نیز با شکل گیرى مکتبى بود که یوگاچاره یا ویجنیانه واده نام گرفت. یوگاچاره بر عمل دیانه تأکید مى کرد و تلفیق کنندۀ آموزه هاى مهایانه با آموزه هاى مکتب ابی دمّۀ آغازین به شمار مى رفت. پس از دورۀ ناگارجونه _ یعنی قرن سوم میلادی _ دورۀ جدیدی با نام میتریه، اَسنگه و وسوبندو آغاز مى شود که تا ابتدای قرن پنجم ادامه دارد. این دوره، دورۀ دوم آیین بودای مهایانه و به لحاظ اهمیت آن، سومین گردش چرخ آیین شمرده شد. اَسَنگه که به گفتۀ خودش دوازده سال از عمرش را یکّه و تنها در غارى به مراقبه اى بی حاصل سپرى کرده بود، در اوج ناامیدى موفق به دیدار میتریه می گردد. میتریه بر او ظاهر می شود و او را به بهشت «توشیته» برده و به او آثاری را که تا آن زمان ناشناخته بود، القا می کند.به طور دقیق روشن نیست که چه بخش هایى از آثار یوگاچاره به طور مستقیم از تعالیم میتریه گرفته شده است؛ زیرا سنت هاى چینى و تبتى، کتاب ها و آثار مختلفى را به میتریه نسبت مى دهند، ولى پنج کتابِ معروفِ منسوب به میتریه عبارتند از: 1. آرایۀ ادراکات (متنى درباره راه پرگیاپارمیتا)؛ 2. بازشناسىِ [راه] میانه، از افراط و تفریط؛ 3. ادراک درمه ها و سرشت واقعى آنان؛ 4. آرایه اى بر سوتره هاى مهایانى؛ 5. تعالیم بوداسرشتى (Williams, 2000: 155). سه کتاب میانى، اساس مکتب یوگاچاره است که به دلیل اهمیت و تأثیر زیاد این مکتب بر اندیشه هاى پس از خود، سومین گردش چرخ آیین شمرده شد و در تبت نفوذ بسیاری پیدا کرد؛ به گونه ای که می توان گفت آیین بودا در تبت با نام میتریه و این پنج کتابی که ذکر شد شناخته شده است. برخى از دانشمندان معاصر، میتریه را انسانى واقعى و معلم اسنگه فرض مى کنند، ولى از ادعاى خود اسنگه به ویژه عروج او به آسمان توشیته و صحبت هاى طولانی اش با میتریه، به روشنی درمی یابیم که مقصود او ارتباط با میتریه _ موعود منجی در آیین بودا _ بوده است. آخرین کتاب هایی که امروزه در محافل علمی غرب از آیین بودای تبت مطرح است، آثار میتریه و شرح های اسنگه به آثار اوست. اهمیت این مطلب تا آن جاست که برخى از محققان معتقدند آیین بودای تبتی، چیزى جز بسط مکتب یوگاچاره _ یعنی آموزه های میتریه _ نیست. از این رو آیین بودای تبتى، بیش از آن چه در بدو امر به نظر می رسد، وامدار آموزه میتریه است .
پنجشنبه ، ۳۰اردیبهشت۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: بلاغ نیوز]
[مشاهده در: www.bloghnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 49]
-
گوناگون
پربازدیدترینها